[RPG - 150] In Times Of Peace, Prepare For War — WWII • Speeltopic - Speeltopics

Nate grinnikte kort op Johann’s opmerking. Goed om te weten dat zijn neef zich ook lam wilde zuipen, dan had hij in ieder geval een buddy om het mee te doen. Dat maakte het een stuk minder sneu dan drinken in je eentje, iets wat Nate vaak genoeg had moeten doen. Hij mocht dan wel onderdeel zijn van de Gentleman’s Club, hij was niet bepaald geliefd. Een conflict in persoonlijkheid, om het netjes te houden. “Nee, ik denk dat als ik aan Klaus vermeld dat ik uit zijn stomme club wil stappen, hij spontaan in de fik vliegt. Iemand zou maar het lef hebben om zijn clubje niet leuk te vinden, namelijk,” zei Nate, terwijl hij subtiel met zijn ogen rolde. Al had Klaus wel een hekel aan hem, dus wellicht zou de jongen het juist helemaal top vinden als Nate eruit zou stappen.
      “Inez is niet zijn eigendom,” kaatste hij terug naar Johann, een scherpte in zijn stem hoorbaar, ondanks dat Nate wist dat zijn neef het niet zo bedoelde. Het stond hem gewoon bepaald niet aan zijn zusje zo genoemd te horen worden. Het tweetal was daarna teruggelopen naar Inez en Dagmar, omdat ze werden lastiggevallen door de zojuist genoemde duivel. Nate wist niet precies wat blondie wilde, maar gezien de reactie van zijn zusje kon het niet veel goeds betekenen. Hij gokte dat Klaus haar kwam vragen om hem terug te nemen, wat zowel zielig, aandoenlijk en hilarisch was. Zeker omdat die jongen zich altijd als een topvent beschouwde, maar in werkelijkheid niet eens een vriendinnetje kon krijgen.
      “Wat? Iemand moet hem toch vertellen waar het op staat?” zei Nate verontwaardigd toen Johann hem waarschuwde, al liet hij zich wel mee naar achteren trekken. Hij keek kort Inez aan, toen ze hem zei dat alles oké was. De situatie hier leek verre weg van oké, zeker met een doorgesnoven Klaus in de buurt, wiens aanwezigheid overduidelijk ongewenst was. Nate beet hard op de binnenkant van zijn lippen, om zichzelf ervan te weerhouden waar hij later spijt van zou krijgen. Een spottende lach verliet zijn lippen bij blondie’s laatste woorden, waarna hij met zijn hoofd schudde. Klaus was het ook helemaal niet waard om op te reageren. Dat was uiteindelijk alleen maar wat de jongen wilde. Op kleine afstand wachtte Nate dan ook de verdere ontwikkelingen van het gesprek af.
      Klaus raakte Inez’ bovenarm aan en leek in eerst instantie nog wat tegen haar te willen zeggen, maar besloot daar tegen. Wellicht de beste optie, gezien Nate van mening was dat alle nuttige woorden gesproken waren inmiddels. Klaus moest maar eens leren een ‘nee’ te accepteren. Helaas ramde de jongen zich, onbeschoft als hij altijd was, zo tussen de twee dames door bij het weglopen. Nate hield zijn kaken stevig op elkaar en staarde blondie kort achterna, voordat hij zich op zijn zusje richte. “Gaat het?” vroeg hij, al leek ze niet bepaald ergens last van te hebben. Op het feit dat ze duidelijk aangedaan was door de hele situatie. Nate kon Klaus wel wurgen.
      Nate legde Johann’s hand van zijn schouder en stapte weer dichter naar de dames toe. Hij schudde zijn hoofd toen Inez haar excuses begon aan te bieden voor het gedoe van zojuist. “Ik ben het eens met Dagmar, hier kan jij absoluut niets aan doen. Dat Klaus’ ego niet tegen afwijzing kan is volledig zijn probleem,” zei Nate, terwijl hij een beetje lullig stond. Met haar beste vriendin in de buurt, wist hij niet goed wat hij voor zijn zusje kon betekenen. Hij keek Johann opnieuw aan, in de hoop dat zijn gelaat even ongemakkelijk stond. Waarom was Klaus toch zo goed in het verpesten van de sfeer? Het zou de jongen goed doen als hij eens een leukere persoonlijkheid kocht.
      ”Moeten Johann en ik jullie twee anders even alleen laten? Gezien dit meer.. Een meidending is?” vroeg Nate uiteindelijk, nadat Dagmar al gevraagd had of Inez even wilde zitten of iets anders wilde drinken. Normaalgesproken zou hij degene zijn die zijn zusje probeerde te troosten als zij zich zo voelde, maar nu Dagmar er was, nam zij die taak op zich. Dit maakte Nate overbodig en daar kon hij niet goed mee omgaan. Hij beet zachtjes op zijn lippen en keek de ruimte rond. Er was weinig dat hem aansprak. De meeste leerlingen waren veel te intimiderend, mochten hem niet zo of vond Nate zelf niet leuk. Uiteindelijk viel zijn oog op Nina, die een eindje verderop zichzelf leek te vermaken bij de bar, hoewel Wolf en Reiner vlak bij haar stonden. Zij was zeker een van de nieuwe leerlingen, omdat Nate haar niet herkende. Hij draaide zich terug naar zijn huidige gezelschap en stapte op Inez af.
      “Ik laat je even in het veilige gezelschap van Dagmar, oké? Ik denk dat je met haar beter over deze situatie kan spreken,” zei Nate zachtjes, waarna hij een kus op haar voorhoofd drukte. Dagmar gaf hij een zacht en liefkozende kneep in haar schouder, waarna hij zich op Johann focuste. “Sta je nog steeds open voor het ons samen lam zuipen vanavond?” vroeg hij aan zijn neef, terwijl er een korte glimlach op zijn lippen verscheen. Hierna liep hij weg. Ergens binnenin Nate borrelde er een klein schuldgevoel op dat hij zijn zusje zo achterliet, maar wat moest hij dan? Het was overduidelijk dat hij op dit moment overbodig was en hij wilde niet tot last zijn. Daarnaast was Inez in goede handen bij Dagmar.
      Bij de bar aangekomen, realiseerde hij zich dat Nina helemaal niet alleen bleek, maar wel degelijk tot het gesprek van de twee jongens behoorde. Echter was het nu ongemakkelijk om terug te keren, dus besloot Nate om er maar naast te gaan zitten en er het beste van te maken. “Hey, jij bent een van de nieuwe leerlingen toch? Ik ben Nathanaël, maar iedereen noemt me eigenlijk altijd bij mijn bijnaam: Nate. Jij bent… Nina? Dat is wat medeleerlingen mij hebben verteld in ieder geval. Vermaak je je een beetje zo?” ratelde Nate zachtjes aan een stuk door. Zijn wangen kleurde lichtrood. Dit was nou altijd het geval bij nieuwe mensen. Het hebben van sociale vaardigheden bij vreemden was iets was God hem nou eenmaal niet gegund had.

Het voelde vrij onbeschoft om geen gedag te zeggen tegen Wolfgang en Reiner, zeker gezien het leden van de Gentlemen Club waren. Echter leken ze druk in gesprek met elkaar en Nate vond het even ongepast om dat zomaar te onderbreken. Daarvoor was hij niet belangrijk genoeg, evenmin de relatie tussen hem en de twee jongens. Hoewel de twee een van de betere gozers waren op deze school en Nate zelfs vrienden was met Reiner, hadden ze nog steeds vele twijfelachtige kwaliteiten. Zeker Wolf, die niet eens in het openbaar zijn vriend durfde te zijn, omdat hij bang was voor Klaus’ reactie. Als je het Nate vroeg, klonk dat niet bepaald als een gezonde vriendschap.
      ”Okè gelukkig, dan had ik het juist. Ik herkende je al niet, zou een beetje ongemakkelijk zijn geweest als je al langer op deze school zat,” zei Nate, terwijl hij naar Nina glimlachte. Stel dat ze al wel jaren zijn klasgenoot was geweest, dan had hij haar de rest van het jaar niet meer durven aan te kijken. “Nina,” herhaalde Nate haar. “Leuke naam heb je.” Hij beet zachtjes op zijn onderlip. Leuke naam heb je, wat voor een stom compliment was dat dan weer? Zachtjes krabde Nate zijn nek. Hoe moest je ook alweer een gesprek beginnen met nieuwe mensen? Het was veel makkelijker geweest als hij Nina al kende, wist wat haar interesses waren, wat ze allebei leuk vonden. Of als hij wist waar ze vandaan kwam. Misschien kon hij vragen hoe haar reis naar Montreuxe was verlopen?
      ”Echt waar? Is dat een ding dat mensen hier doen? Zich met hun achternaam voorstellen?” vroeg Nate verbaasd aan Nina. Wellicht dat hij dat door de jaren heen gewoon vergeten was, maar hij kon zich niet herinneren dat zijn klasgenoten dat ooit bij hem deden. Al was het ook weer niet zo verrassend, als Nate er kort over nadacht. Veel van de jongens in zijn klas behoorden tot rijke, vooraanstaande families. Een achternaam gaf hun status. Aan de andere kant: veel studenten op deze school waren rijk, het was niets bijzonders om uit een goede familie te komen. Nate keek er in ieder geval niet van op. “Wil je die van mij weten?” vroeg hij daarna aan haar. Niet dat zijn achternaam erg interessant was, maar wellicht wilde Nina graag weten of hij ook uit een belangrijke familie kwam.
      Nate zuchtte bij het horen van haar andere vraag. “Ja, helaas wel. Jongere ik wilde er erg graag bijhoren vroeger, maar dat plan is alsnog mislukt. In tegenstelling: Kahl haat me en nu durft bijna niemand van die club in het openbaar vrienden te zijn met me. Helaas is uit de club stappen ook niet echt een mogelijkheid,” zei hij, wat zachter dan normaal. Immers stonden er nog steeds twee leden vaak naast hun en die hoefden niet bepaald zijn mening over de Gentlemen Club te horen. Zijn schouders zakten een beetje in. Arme jongere Nate, zat nog zoveel hoop. Als hij toch terug in de tijd kon gaan, dan had hij zichzelf een klap in het gezicht gegeven en verteld dat hij nooit die club moest joinen. Wellicht dat Inez en Klaus dan ook nooit een koppel waren geweest.
      Nate’s ogen lichtten op toen Nina vroeg of hij mee naar buiten wilde. Dat liet hij zich geen tweede keer zegen. “Absoluut,” antwoordde hij haast direct, voordat ze überhaupt haar volledige vraag had gesteld. Inmiddels had hij het wel gezien op dit feestje. Nu hield Nate er sowieso niet van, maar clubfeestjes waren een totaal andere vorm van horror. Nina was zo netjes om gedag te zeggen tegen Reiner. waarna ze naar buiten vertrokken. Het was niet alsof Nate door iemand gemist zou worden, op zijn zusje na. Hoewel zij natuurlijk te druk bezig was met haarzelf. Zodra ze buiten waren haalde Nate diep adem. De verse berglucht was een welkome verrassing voor zijn longen. In de kelder voelde het zo verstikkend. “Veel beter, inderdaad,” zei Nate, terwijl hij Nina’s blik naar de lucht volgde. De sterren schenen in volle glorie vanavond. “Het is mooi, hè?” vroeg hij, terwijl hij zijn blik naar de dame liet gaan.
      Nate haalde zijn schouders op bij de blondine’s vraag. “Ze worden me snel gewoon te vol, te druk. Daarnaast is het georganiseerd door Klaus en zijn feestjes zijn vaak veel te heftig. Ik wil gewoon chillen met vrienden, met wat alcohol erbij,” antwoordde Nate, terwijl hij de dame bleef aankijken. “En jij? Gezien jij ook erg graag naar buiten leek te willen.” Hij volgde Nina’s bewegingen, was benieuwd naar wat ze van plan was. Het leek alsof ze op het muurtje wilde zitten. Moest Nate haar hulp aanbieden? Dat was wel zo netjes toch?
      “Heb je hulp nodig, Nina? Met.. Op het muurtje zitten? Het lijkt alsof je dat wilt. Ik kan je wel een zetje geven? Ik ben best sterk, ik moet je makkelijk omhoog kunnen duwen. Als je dat aandurft, natuurlijk,” offerde Nate, terwijl hij haar vragend aankeek.