[RPG - 150] In Times Of Peace, Prepare For War — WWII • Speeltopic - Speeltopics

De afgelopen vakantie had Nathanaël voor het eerst doorgebracht op Montreuxe, aangezien zijn zusje Inez dit het liefst had. Hij merkte al langer aan haar dat ze bij hun familie niet zo gezellig vond. Hij vermoedde dat dit kwam omdat ze half-Joods was en de familie Voss hier niet zo op gesteld was. Stiekem verbaasde het Nathanaël dat ze nog welkom waren bij hun tante. Zijn koffer was gisteravond al ingepakt en hij had als eerste in de rij gestaan om al zijn papieren en zijn sleutel op te halen. Achteraf gezien bleek dat een goed idee, als hij nu zo naar de rij keek. Het leek alsof iedereen tegelijk aangekomen was.
      Het liefst had Nathanaël in de buurt van Inez willen zijn, de dame bij wie hij zich het meest comfortabel voelde, maar zij was uitgekozen om een van de nieuwe studenten rond te leiden en dus moest hij iemand anders zoeken. Dagmar was sowieso ook bezet en Nore zou wel met haar clubje populairen rondhangen. Hetzelfde gold voor Ben en Reiner. Nate zuchtte even diep en liep doelloos de grote hal rond. De extreem luide mengelmoes van verschillende stemmen liet zijn hoofd vollopen en hij wilde het liefst zo snel mogelijk weg uit deze ruimte.
      Nate stond dan ook op het punt om op een andere plek te gaan zoeken voor vrienden, toen zijn blik viel op een andere jongen die nog alleen stond, Lorenzo. Nate mocht hem wel en dus voelde hij zich comfortabel genoeg om erop af te stappen. Lorenzo leek net als Nate een beetje op een verloren puppy die zijn vrienden niet kon vinden en dus zouden ze elkaar op deze manier mooi uit de brand kunnen helpen.
      ”Hey Lorenzo!” riep Nate naar de jongen, hopend dat hij over het geluid van honderden pratende studenten te horen was. Om zichzelf te helpen, zwaaide hij ook nog even kort. Zodra Nate eenmaal bij Lorenzo was belandt, gaf hij hem een korte omhelzing, of hij daar nou van hield of niet. De jongen zag er goed zongebruind uit, vermoedelijk de Italiaanse zon geweest, of waar Lorenzo dan ook heen was geweest. Iedereen was hier immers rijk en had dus geld genoeg om de rest van Europa te bezoeken.
      ”Hoe was je vakantie? Weet je je kamernummer eigenlijk al? Ik heb 801, jij?” vroeg Nate aan hem, terwijl hij zijn eigen sleutel liet zien. Nate hoopte dat hij met een jongen als Lorenzo zat, want dat zou betekenen dat hij geen kamer hoefde te delen met een van de pestkoppen van de school. Hij durfde haast niet te denken aan hoe zijn jaar zou zijn als hij Klaus Kahl of Ryker Aschenburg als kamergenoot zou hebben. Werden aanvragen voor kamerwisselingen hier geaccepteerd?
      ”Ik heb al mijn spullen al in mijn kamer gezet, ik ben hier namelijk de hele vakantie gebleven en dus was ik hier als een van de eerste. Zou ik anders jou helpen met verhuizen? Ik heb toch niks beters te doen nu,” offerde Nate aan zijn vriend, die overduidelijk nog niks van de dingen gedaan had.

Suze was niet gediend van Ryker’s opmerkingen. Het amuseerde hem. De dame had duidelijk nog niet door wat haar plek in de maatschappij was, maar gelukkig had ze daar Ryker voor. Een grote, lichtelijk psychotische grijns verscheen toen hij Suze’s boze gelaat zag bij zijn harde woorden. Gelukkig was het voor hem heel makkelijk om mensen als Suze te blokkeren uit zijn brein en te doen alsof ze er niet was. Al hoopte hij stiekem dat de Joodse dame reageerde op hem, zodat hij een legitieme reden had om haar een vuist in haar gezicht te geven, zonder in de problemen te komen.
      Zijn wens ging in vervulling toen Suze reageerde door met haar vuile handen zijn lichaam aan te raken om hem aan de kant te duwen. Ryker struikelde kort over zijn eigen voeten, maar bleef overeind, waarna hij zich in een ruk terug omdraaide naar de dame, die nu naast hem stond. “Je hebt wel lef, stom Joods wijf dat je bent,” sneerde Ryker naar haar, waarna hij zich richtte op Reiner, die de boel probeerde te sussen. Lafaard dat hij ook was. “En je weet dat ik dit niet zomaar kan laten gaan, Birchenfelt.” Al wist Ryker dat hij beter wel naar de jongen luisterde, die hem alleen maar wilde helpen uit de problemen te blijven.
      Zijn vuisten balden zich ondertussen tot een vuist. Geen enkele vrouw had het recht om hem zo te behandelen, laat staan een vieze Jood. Ryker’s wenkbrauw schoot omhoog bij het horen van Suze’s laatste woorden. Het was op zich wel aandoenlijk om haar zo te zien, denkende dat haar woorden enige waarde hielden, terwijl ze in werkelijkheid net zo inconsequent waren als haar bestaan. Hij schoot dan ook onverwachts hard in de lach.
      Echter verscheen in Ryker’s gelaat al snel de boosheid die hij van binnen voelde. Ruw schudde hij Reiner’s hand van zijn schouder af, waarna hij twee grote stappen naar Suze zette. “Ik voel mij niet superieur, Polak. Ik bén superieur aan jou,” zei de jongen angstig kalm. Opnieuw voelde hij Reiner’s hand op zijn schouder, deze keer dwingender. Hij wilde overduidelijk een situatie vermijden en hij had ook wel een punt, ergens. Eigenlijk was die bitch zijn aandacht ook echt niet waard. Al kon Ryker Suze er ook niet zomaar mee weg laten komen. Hij twijfelde kort over wat hij wilde doen, maar de dwingende hand op zijn schouder, liet niet veel opties toe.
      Reiner had inmiddels zijn arm om Ryker’s schouder geslagen en was hem al de andere kant op aan het leiden. In Ryker's draai stak hij, in een spontane ingeving, zijn voet uit, waardoor hij Suze's benen onder haar vandaan schopte, zodat ze viel. Ryker lachte hard om zijn streek en hoopte stiekem dat ze enkele botbreuken zou oplopen. Haar les zou ze nu wel geleerd hebben, toch? Anders pakte Ryker de dame op een later moment nog wel steviger aan. Het liefst wilde hij nog meer geweld op Suze afvuren, maar Reiner's grip rond zijn schouder was te sterk. Daarnaast wilde hij toch liever tijd doorbrengen met zijn vriend dan met een Jood.
      Reiner leek alles wat er net was voorgevallen te willen negeren en begon over een ander onderwerp, hun kamernummers en kamergenoten. Ryker was echter niet bepaald meer in het humeur om een vrolijk gesprek te hebben met de jongen, zeker niet na Reiner’s twijfelachtige gedrag rondom Suze. Hij wist dat de twee tot recentelijk een relatie hadden – iets wat hij ook nooit zou snappen – en dat er waarschijnlijk nog ergens gevoelens zweefden, maar Reiner had een loyaliteit aan Duitsland, iets wat hij nu al leek te verbreken. "Ik heb kamer 802,” bromde Ryker naar de jongen. Hij vroeg zich af of er al iemand zich om Suze bekommerd had. Er zaten immers genoeg Joden-sympathisanten op deze school. Teveel zelfs, als je het Ryker zou vragen.
      Een grijns verscheen op Ryker’s lippen toen Reiner zijn witte arm liet zien. “De zon vindt mij gewoon veel aantrekkelijker dan jou, Birchenfelt,” zei hij tegen zijn vriend. Een vriend was het nog, ondanks zijn acties van daarnet.“Maar om je vragen te beantwoorden: ik heb een paar weken doorgebracht in Italië. Heerlijk zonnetje, lekker warm, goed eten, mooie dames. Jij zou er ook eens tijd moeten doorbrengen. Je vindt zo een Suze look-a-like die wél van goede afkomst is,” ging Ryker verder, waarna hij Reiner een paar keer vriendschappelijk tegen zijn wang sloeg.
      Inmiddels waren ze bij de hal aangekomen waar hun slaapkamers zich bevonden. Tijd om al zijn spullen in 802 te dumpen. Veel interesse om te weten wie zijn kamergenoot was, had Ryker niet. Zolang het maar niet Wolfgang Schultze was, de clown die zijn vriendin had gestolen. Ryker draaide zich naar Reiner toe. “Ik ga mijn spullen in mijn kamer zetten, maar ik wil je zometeen nog even spreken. Je hebt me een beetje teleurgesteld vandaag, vriend,” zei Ryker op kalme toon tegen de jongen. Een gevaarlijke glimlach sierde zijn gezicht, waarna hij zijn sleutel uit zijn zak pakte en kamer 802 opende.