[RPG - 150] In Times Of Peace, Prepare For War — WWII • Speeltopic - Speeltopics

“Hmm, het kan erger, maar dus ook beter? Oftewel, je vindt mijn achternaam ook vrij pretentieus? Is er in ieder geval iets van mij dat bij deze school past,” zei Nate, waarna hij volgde een korte lach. Al voelde hij zich van binnen een stuk minder vrolijk, daar hij door zijn eigen woorden herinnerd werd aan het feit dat Borghesius niet daadwerkelijk zijn achternaam was. Of nou ja, het was wettelijk bepaald dat hij zo heette, natuurlijk, maar telde dat? Nate voelde zich in ieder geval de meeste tijd een bedrieger. Helaas wist hij zijn originele naam niet meer. Zijn adoptie had inmiddels jaren geleden plaatsgevonden en Nate had er in zijn jongere jaren nooit behoefte aan gehad om het te weten. Niet te vergeten dat de enige mensen die het mogelijk wel wisten ook waren overleden, een realisatie dat voor een tweede steek zorgde.
      Gelukkig was het tweetal snel naar buiten gevlucht, de frisse, koude buitenlucht een welkome afleiding. Nate werd uit zijn gedachten geduwd en focuste zich weer op Nina, de blonde dame met wie hij hier was gekomen. De opmerking over Klaus liet hem lachen, ze had wel een gevoel voor humor in ieder geval. “Oh, ik geloof dat je met die observatie de pijl in de roos gooit. Die jongen houdt ervan om alles en iedereen om hem heen te intimideren, gezien het de enige manier is voor hem om aan kop te blijven. Met zijn persoonlijkheid, zoals je wellicht al meegekregen hebt, komt hij namelijk niet ver,” zei Nate, terwijl hij met zijn hoofd draaide naar de richting waar de kelder zat. Stiekem hoopte hij dat Klaus dit jaar van de troon gestoten werd, en wel door Wolfgang. Al accepteerde hij Reiner en zelfs Ryker ook. Iedereen was beter dan de psychopaat die nu bovenaan de ladder stond.
      Nate glimlachte uit opluchting toen Nina positief reageerde op zijn bekentenis dat hij niet zo van feestjes hield. “Dat is zeker zo, ja. Helaas is de wereld gebouwd voor extroverte mensen die altijd maar in de spotlight willen staan,” zei hij zuchtend. Het was niet dat Nate verlegen was of niet durfde te communiceren met mensen, ze maakten hem gewoon moe. Hij was best sociaal, maar hij hield er niet van deze vaardigheid te gebruiken. In ieder geval niet voor de types die hier op school rondwandelden. Er waren slechts enkelen die hij kon uitstaan, maar gelukkig kon hij Nina nu aan deze smalle lijst toevoegen.
      Het gesprek verplaatste zich naar het dak, waar de blondine graag op wilde klimmen. Iets wat Nate absoluut niet zag zitten. “Het mag dan wel misschien het beste uitzicht hebben, het is ook tien meter hoog, minstens,” zei hij, terwijl hij ongelukkig naar boven keek. Uiteindelijk had hij wel vrede met het compromis dat er gesloten werd. Het muurtje, dat kon Nate nog wel aan. Eenmaal erop geklommen, staarde hij naar beneden. Zoveel meters zaten er niet tussen hem en de grond, als hij nu zou vallen, kwam hij waarschijnlijk gewoon op zijn voeten terecht. Toch werd hij hier niet heel enthousiast van. “Jij zorgt ervoor dat ik niet valt? Hoort dat niet eigenlijk andersom te zijn?” grapte Nate, al zat er een kern van serieusheid in. Zeker in de hedendaagse maatschappij was het niet de bedoeling dat de vrouw de man beschermde voor gevaar. Niet dat Nate zich aan deze mentaliteit hield, maar hij moest er wel voorzichtig mee zijn.
      “Maar goed, ik neem aan dat je zulke gekke dingen vaker doet?” vroeg hij aan Nina, terwijl ze zonder een hint van twijfel achterover leunde om de nachtlucht te kunnen bekijken. Nate vond het allemaal maar niks en ze ging hem nog eens een hartaanval bezorgen. Toen Nina dichter bij hem kwam zitten om hem aan te wijzen waar zijn sterrenbeeld zich in de lucht bevond, voelde hij zich warmer worden. Nate was vrouwelijk contact niet bepaald gewend. De meeste romantiek ging hij uit de weg, omdat hij zich er te onzeker voor voelde. Hij keek omhoog naar de lucht, naar de plek waar Nina met haar vinger naartoe wees, waar hij al snel het lijntje zag waar ze naar refereerde. Voor hem zei niet zoveel bijzonders, voor haar blijkbaar wel. “Is dit je passie?” vroeg hij, oprecht geïnteresseerd. Nate hield ervan als mensen hobbies hadden die niet standaard waren. Niet dat er niets mis was met mensen die dat hadden, immers had hij er zelf ook genoeg, maar toch voelde het anders voor hem. Hij vond het aantrekkelijk.
      “16 januari, dat ga ik onthouden,” zei Nate, terwijl hij haar een glimlach gaf. In zijn hoofd was hij al begonnen met het bedenken van ideeën om te doen. Gezien ze vastzaten op een kostschool waren de opties vrij gelimiteerd. Misschien kon hij een klein feestje geven met de vrienden die ze op dat moment zou hebben? Of een zelf-gemaakt diner? Wellicht dat hij als cadeautje iets kon bakken voor haar, al deed hij dat niet zo vaak. Nate was meer van het koken dan het bakken. Hij zuchtte zachtjes toen Nina vroeg op welke manier Klaus zijn zusje Inez slecht behandelde. Waar moest hij beginnen? Er was namelijk een hele waslijst. “Nou, ten eerste verwachtte Klaus veel van mijn zusje, terwijl hij niks teruggaf. Hij waardeerde haar niet genoeg. Hij is geen aardige jongen, gebruikte haar goede karakter. Klaus is een problematische jongen. Het enige wat ik hem kan meegeven is dat hij haar, zover ik weet, nooit met een vinger heeft aangeraakt. Al zou Inez mij dat wel verteld hebben,” ratelde Nate aan een stuk door.
      “En Ryker.. Die jongen is Klaus’ evenbeeld. Die zijn gemaakt voor elkaar, ze zouden moeten trouwen,” ging hij na een korte pauze verder. “Hem wil je inderdaad niet leren kennen.” Al moest Nina de uiteindelijke beslissing natuurlijk zelf maken, maar Nate hoopte dat ze naar hem luisterde. Al die nazi-jongens waren bad news, wilde ze niks mee te maken hebben. Hij haalde eens diep adem en staarde weer naar de lucht. “Maar goed, je wilt dus het dak op? Laten we dat maar doen dan, hè? Je alleen laten gaan vind ik al helemaal drie keer niks.” Dan maar doodsangsten uitstaan voor het komende uur.

“Zo dan, jij bent blij mij te zien,” zei Ryker grijnzend, nadat Klaus hem twee stevige klappen op zijn schouder had gegeven, iets wat hij niet zou doen als hij in een humeur was. Het voelde goed om te weten dat er tenminste nog iemand op deze school zo vrolijk werd van zijn aanwezigheid. Wolf leek namelijk alleen maar boos te worden van Ryker’s gezicht en Nore bang. Beide reacties snapte hij niet. Als er iemand recht had om boos te zijn, was Ryker het wel. Hij was toch niet degene die er met de ex-vriendin van zijn beste vriend vandoor was gegaan? Hoewel hij natuurlijk wel zijn zinnen had gezet op Inez nu, maar dat was anders. Het was al een aantal maanden uit tussen haar en Klaus en er was nog niks tussen hun twee gebeurd, terwijl Nore en Wolf haast direct met elkaar optrokken, alsof ze al verliefd waren op elkaar voordat ze weer single was. Al geloofde Ryker niet dat Nore ooit het vieze lef zou hebben om op hem vreemd te gaan, daarvoor hield ze teveel van hem.
      “Oh, ik had ruzie met een glas whiskey. Geen gevecht helaas, iedereens neus op deze school is nog heel,” antwoordde Ryker op de vragen van Klaus. “Geloof me, jongen, ik zou voor geen goud willen dat jij een van mijn vechtpartijen mist. Tenminste iemand die mij altijd steunt, zelfs al zit ik fout. Niet dat dat vaak is, overigens, al zijn de meningen daar wellicht over verdeeld.” Ryker wreef kort over zijn recent verbonden hand heen. Hoewel het schoongemaakt was en er een net verband omheen zat, brandde het nog steeds. De vele, kleine wondjes in zijn hand deden zeer. Allemaal Nore’s schuld, als zij hem niet zo uitgedaagd had, dan was dit nooit gebeurd. Dit vertelde hij Klaus echter niet, daar zij ook goede vrienden waren en Ryker al genoeg mensen boos had gemaakt vanavond.
      Op dat moment wees Klaus met zijn evenmin gewonde en verbonden, soort van althans, naar Johann, de jongen die een flikker bleek te zijn. Ryker was niet vergeten dat zijn beste vriend een plan had voor de heer Voss, al wist hij niet precies was, gezien dit buiten zijn bereik was afgesproken. Hij was in ieder geval erg benieuwd, zeker gezien het niets goeds kon betekenen, daar Klaus’ vieze plannetjes nooit positief waren voor het slachtoffer. “Wat heb jij gedaan dan? En heb je – je hand laten verbinden door een vijfjarige of zo? Je weet dat het op deze manier gaat infecteren hè? Moeten ze straks je hand afsnijden, omdat je bloed vergiftigd is. Al zegt iets in me dat je dat alleen maar leuk vind,” zei hij, terwijl er weer een grijns op zijn gezicht verscheen.
      Gelukkig vertelde Klaus al snel wat zijn plannen waren betreffende Johann. Het zorgde ervoor dat Ryker in lachen uitbarstte. Het was zo kwaadaardig en gemeen en zó typisch Klaus. Dit was precies waarom hij de jongen tot zijn beste vrienden rekende. “Je bent geweldig, weet je dat? Oh dit gaat puur genieten worden. Ik kan niet wachten die jongen door elke vrouw afgewezen te zien worden, of een dame de slechtste kus van de eeuw zien geven,” zei Ryker tegen hem. Hij sloeg zijn arm om Klaus’ schouder. “Al moet ik zeggen dat ik me erg opgefokt voel en heel graag een reden wil hebben om op die flikker in te slaan. Laten we hopen dat hij het niet voor elkaar krijgt.” Vol interesse verplaatste Ryker zijn blik naar Johann, die op dit moment nog bij Inez stond. Voor veiligheid wellicht? Of ging de jongen aan haar vragen om hem te zoenen? Nee, dat kon niet, want ze waren familie. Dat was smerig.
      Alsof Johann de ogen van de blonde tweeling op zijn rug kon voelen, liep hij opeens weg van de roodharige dame, omweg naar iemand anders. Om Klaus’ interesse te wekken, voor het geval dat hij het nog niet gezien had, stompte Ryker zijn elleboog in de borst van zijn vriend. “Hij gaat, hij gaat. Tijd om te genieten,” zei hij enthousiast tegen de jongen. Een kinderlijke, wellicht zelfs psychopathische blijheid ging door hem heen. Door de menigte heen zag Ryker dat Johann gekozen had voor Dagmar. Gelukkig was hij geen jaloerse jongen als het op zijn exen aankwam. Alleen bij Nore voelde hij nog een steek elke keer als ze lief aan het doen was met haar vriendje, maar dat kwam vooral doordat hij nog gevoelens voor de dame had. “Denk je dat Dagmar ja gaat zeggen?” vroeg Ryker aan Klaus, nog altijd breed grijnzend.