[RPG - 150] In Times Of Peace, Prepare For War — WWII • Speeltopic - Speeltopics

Nore maakte gevaarlijke beloftes, zei dingen waar ze beter langer over had nagedacht. Ryker toezeggen dat ze er altijd voor hem zou zijn was lief, maar niet gezond voor haar. Niet dat hij haar dit ging vertellen. Hij vond het alleen maar leuk dat Nore nog steeds zo gehecht aan hem was, ondanks alles wat ze hadden doorstaan. “Oké, aan deze woorden houd ik je,” zei Ryker tegen haar, terwijl hij lichtjes glimlachte. Het deed hem goed om te weten dat hij de blondine nog altijd om zijn vingers gewikkeld had. Iemand om op terug te vallen als zijn leven in de knel kwam te zitten. Al mocht dat ook wel, gezien het feit dat ze drie jaar samen waren geweest en veel met elkaar hadden meegemaakt.
      In de stilte die viel bekeek Ryker zijn hand, naar de theedoek die langzaam rood kleurde. Hij vermoedde dat het eronder erger uitzag dan het daadwerkelijk zou zijn. Dat was in dit soort gevallen vaak zo. Zodra Nore de stukjes glas had weggehaald, was het allemaal weer oké. “Ik praat niet slecht over Klaus, ik zeg gewoon de waarheid. Hij mag dan wel mijn beste vriend zijn, die jongen is alsnog compleet gestoord,” zei Ryker, waarna hij zijn schouders ophaalde. Hij snapte niet wat er verkeerd was aan de slecht spreken over mensen, zeker als het de waarheid was. Mensen verdienden het nu eenmaal niet om altijd geprezen te worden, zeker iemand als Klaus niet. “Maar goed, meer zal ik niet over hem zeggen als je dat niet wilt.”
      Ryker’s wenkbrauw ging omhoog in een vraag bij haar gedurfde opmerking. Alsof er iemand in de buurt was die hem in haar plaats kon helpen. Iedereen die hij waardig achtte om hem te helpen, bevond zich op dit moment in de kelder en de jongere jaars lagen al in bed. “Dat betekent niet dat je het glas dieper in mijn hand moet duwen, Eleonore,” zei Ryker tegen haar, terwijl hij zijn ex-vriendin voor enkele seconden aan bleef staren, peilend of er nog meer nutteloze woorden uit haar mond gerold kwamen. “Daarnaast zou je toch niet toelaten dat iemand anders het doet, daar je - jezelf het meest capabel vindt hiervoor.” Misschien was dit niet helemaal waar, maar Nore was toch zeker wel erg te spreken over haar talent in vaardigheden als helpen bij verwondingen.
      “Ja, zal ik doen, maar ik ben vooralsnog niet duizelig, of het aan het worden,” zei Ryker, terwijl hij naar de muren van de hal waarin ze liepen staarde. Hij vroeg zich af hoe erg hij er als een zielig hoopje uitzag met zijn blauwe oog. Het had in ieder geval Nore’s medeleven gewekt, al had deze dame sowieso nog een zwak voor hem. Of Wolfgang dat nou leuk vond of niet. Bij de gedachte aan haar vriend krulde zijn mondhoek licht omhoog. Die jongen maakte zich waarschijnlijk gek van zorgen. Het feestje was al ruim een uur bezig en Nore was nog nul keer in zijn armen geweest. In plaats daarvan spendeerde ze haar tijd met haar ex. Als Ryker nog haar vriend was geweest, had hij Nore allang opgehaald en meegetrokken.
      Een kort gebrom verliet zijn lippen toen de dame verkeerd prikte met haar pincet, afgeleid door zijn vraag. “Jeetje Nore, ik weet dat we niet bepaald de beste relatie met elkaar hebben op dit moment, maar dan hoef je mij niet expres méér pijn te doen. Eerst de theedoek en nu dit?” zei Ryker, terwijl hij haar voor enkele tellen intimiderend bleef aanstaren. Daarna verscheen er een grijns op zijn gezicht, die weer verdween bij het zien van Nore’s gezicht. “Grapje. Het is oké, kan gebeuren.” Ryker fronste zijn wenkbrauwen even, vroeg zich af waarom ze keek alsof hij haar elk moment kon slaan. In stilte luisterde hij naar haar volgende woorden, over hoe ze nog steeds om hem gaf, dat ze niet wilde dat zijn vader hem pijn deed omwille van haar. Het waren lieve woorden, alleen jammer dat ze - ze niet meende. Of wellicht dat Nore wel oprecht achter haar woorden stond, zich niet realiserend dat ze het bijna nooit liet zien.
      “Gelukkig maar,” antwoordde Ryker uiteindelijk, omdat hij niet meer wist te zeggen. Er waren genoeg gedachtes in zijn hoofd langsgekomen, maar elk van deze zou alleen maar voor gedoe zorgen. “Je weet dat ik ook nog steeds om jou geef, toch?” Voor enkele tellen bleef hij Nore aankijken, waarna hij weer op zijn hand focuste, waar ze nu efficiënt alle splinters eruit viste. Zoals verwacht zag het, op de vele kleine snedes na, er veel minder erg uit. Er was weer paniek om niks geweest. Ryker bewoog zijn verwonde hand lichtjes. Het bloedde nog altijd flink, zeker nu de wonden open waren door het weggehaalde glas. “Dankje,” zei hij zachtjes, terwijl hij in stilte Nore haar werk liet doen. Hij keek toe hoe zijn hand gewassen, gedroogd en verbonden werd.
      “Dat is geen probleem toch?” vroeg Ryker. Hij snapte niet helemaal waarom ze zich gedroeg alsof het zo vreselijk was. Als ze elkaar gewoon in de ochtend voor school troffen, en Nore zijn verband nakeek? Hij bewoog zijn hand zacht op en neer, waarna hij de dame nogmaals bedankte voor haar hulp. Een glimlach volgde en Ryker applaudiseerde zichzelf voor zijn goede gedrag van de avond, gezien hij zowaar drie keer iemand bedankt had binnen een uur. Hij moest oppassen, straks gingen mensen nog denken dat hij een lief persoon was. Ryker rolde licht met zijn ogen bij Nore’s goedbedoelde, maar overbodige advies. Het was niet alsof hij voor zijn plezier glas kapot kneep? Of dat hij zijn vader uitlokte voor een blauw oog? Voor een slim meisje was ze soms echt heel dom.
      “Suze vroeg erom,” zei Ryker, terwijl hij zijn schouders ophaalde. Hij voelde totaal geen spijt voor zijn acties van deze ochtend. De Jood moest haar plek leren kennen, had hem niet moeten uitdagen. Al sinds het eerste jaar dat ze hier was vroeg ze om problemen. Alleen nu was Ryker zo lief om deze wens voor haar in vervulling te laten gaan. “Maar goed, de volgende keer zal ik haar wel in privé tackelen. Is beter voor mijn reputatie toch?” Hij rolde nogmaals subtiel met zijn ogen, het was iets wat hij steeds vaker deed in de buurt van Nore. Was ze tijdens hun relatie ook al zo irritant? Ryker kon het zich niet herinneren. Waarschijnlijk niet, dan was het al veel eerder uitgegaan.
      Zodra Nore de badkamer uitgelopen was om zich om te kleden, gezien haar jurk besmeurd was met bloed van twee verschillende jongens, bleef Ryker nog enkele minuten zitten. Hij bekeek zichzelf in de spiegel die boven de wasbak hing en fatsoeneerde zijn haren. Daarna stond hij op en streek hij zijn pak recht. Het was tijd om Klaus weer op te zoeken. Die jongen moest hem nog laten zien wat hij van plan was met homo Johann, iets wat Ryker absoluut niet mocht missen. Voordat hij de gang op liep zei hij Nore gedag, zonder haar aan te kijken. Eenmaal buiten haalde hij diep adem en zette hij grote stappen richting de kelder. Hij hooptde dat er nog niks was gebeurd, dat hij niet de show had gemist. Hoewel, Klaus kennende zou hij wachten op zijn beste vriend.
      Terug in de kelder liep Ryker direct op hem af. Hij vond de jongen ergens alleen, proberend een gat door Johann te branden met zijn ogen. Een beetje gek was hij wel, maar daarom waren ze ook beste vrienden. “Je weet dat je geen magische krachten hebt waarmee je hem op afstand kan vermoorden, hè?” vroeg Ryker grappend aan hem, waarna hij hem een klap op de schouder gaf. Enkele seconden lang bekeek hij Klaus, om zijn humeur te peilen, gezien er niks zo snel kon omschakelen als dat. Vooralsnog leek hij in een goed humeur. “Maar goed, vertel eens, wat ben je van plan te doen met Johann? Ik ben nu voor de rest van de avond vrij om een goed feestje op te bouwen.”