Jester Madcap
Waarschijnlijk was het inderdaad beter zonder haar erbij. Dat ze dat zelf ook inzag getuigde er wel van dat ze daarin al verschilde van de vorige Dezi. Die zou echt niet passief ergens gaan zitten wachten totdat hij haar kwam vertellen of ze überhaupt op de campus mocht slapen. Hij had nu behalve zijn eigen inschatting en mensenkennis haar verhaal nog gecheckt via haar hartslag (wat,
truth be told niet een steekhoudend argument zou zijn) én met zijn gave. Dezi wist echt nergens meer vanaf en dat veranderde de boel.
"Zal ik doen." Hij klikte met zijn tong en tikte bij wijze van groet weer met zijn wijsvinger tegen zijn slaap zoals hij eigenlijk altijd deed en stapte al achteruit richting de voordeur. "Het avondeten begint om zes uur, mocht de derde wereldoorlog uitbreken en ik ben verhinderd, dan weet je dat maar." Hij glimlachte kort. "En geen probleem." Hij draaide zich om en liep het trappetje op naar de voordeur.
Binnen was het stil. De huiskamer was leeg. Jester wierp even een blik op de deur die toegang gaf tot de meidenvleugel. Eigenlijk zou hij er goed aan doen om de jongens op de hoogte stellen van Dezi's
whereabouts. De ETA die hij Adam had gegeven was nu al helemaal niet meer up-to-date.
Maar er trok een vermoeidheid aan zijn lichaam en hij deed het niet. Straks liep hij wel even langs. Als hij weer voldoende energie verzameld had om weer eventjes gevoelig te kunnen doen ofzo. Met Dezi was hij wel een uurtje of twee bezig geweest en hij merkte nu pas hoe hol en leeg hij zich eigenlijk voelde. Jester liet de huiskamer achter zich en liep naar zijn eigen kamer, waar hij met zijn iNet in hand neerplofte op zijn bed, het gesprek met Fire al open.
Kan ik je even spreken?
Jesters duim zweefde boven het groene telefoontje, tot hij het scherm met een zucht vergrendelde en hij zijn iNet ergens achter zijn hoofd op het bed liet neervallen. Als Fire ook hem spreken moest, werd dat vast ook niet een gezellig gesprek over koetjes en kalfjes. Het was toch al een uur geleden verstuurd. Als het belangrijk was had hij wel gebeld.
En straks belde Jester hem alsnog en dan was er niets aan de hand. Geen plichten die hij ontliep ofzo, hij wilde enkel eventjes een momentje rust van alle fucking bullshit. Dezi liep het terrein toch vreugdevol te verkennen. Misschien dat ze de eerste nacht nog op de bank kon slapen. Of in de kelder, als Vienna daar even een matras heen kon laten zweven, als Fersephone of Agami echt moeilijk ging doen.
Hij kreeg er hoofdpijn van, het nadenken.
Na een tijdje draaide hij zich op zijn zij en probeerde er niet meer aan te denken. Aan niks meer te denken, want dat was allemaal veel te depressief. Zijn blik viel op het houten luik onder Onyx' bed, waar de planken net niet normaal doorliepen. Toen hij er jaren geleden stiekem in gekeken had, was hij op de gitaar van zijn kamergenoot gestuit. De laatste maanden stond het instrument in de hoek van de kamer op een standaard, maar toen nog niet. Destijds had Jester het nog wel een anti-climax gevonden, dat er alleen die gitaar lag.
Hij had wel op wat spannenders gehoopt. Die spanning had hij wel gekregen trouwens, toen hij de voetstappen van Onyx herkend had op de trap en zijn bloed zo ongeveer in pure adrenaline was veranderd tot hij het luik weer veilig dicht gekregen had. Nu was de hoek in de kamer leeg, alleen de standaard stond er nog. Jester staarde naar het luik en het luik staarde terug en toen hij weer met zijn ogen knipperde zat hij ervoor op de grond en had hij het deksel opzij getrokken.
Zonlicht viel schuin door het raam naar binnen op het glanzende zwarte hout van Onyx' gitaar.
"Maaya en ik hebben destijds mijn instrumenten onderzocht, we wilden weten waarom de instrumenten die ik van mijn mentor kreeg veel beter werkten dan die uit het muzieklokaal. Uiteindelijk concludeerden we dat er onyx in verwerkt was en dat sommigen geloven dat die steen nachtmerries aantrekt."
De herinnering galmde helder als glas door zijn hoofd. Als hij zijn ogen dichtdeed kon hij zich haast voorstellen dat zijn vr- kamergenoot achter hem stond, terwijl hij dit vertelde. Jester keek een tijdje bewegingsloos naar het meest kostbare bezit dat Onyx had. Hij wist hoe zuinig de jongen erop was.
Het duiveltje op zijn schouder had genoeg plannetjes om eens een einde te maken aan het ding.
Het engeltje verkondigde alleen saaie en stomme dingen, die veel redelijker klonken dan Jester zich voelde.
Er krampte iets in zijn borst toen hij zijn hand ernaar naar uitstak. Het gladde hout voelde haast warm aan onder zijn vingers. De suggesties van het duiveltje waren simpel genoeg en toch was Jester uiterst voorzichtig toen hij de gitaar uit de holle ruimte tilde. Op een vreemde manier straalde er een soort rust van het instrument af, die ergens de eenzaamheid vanbinnen wat leek te verdrijven. Jester liet zich met gitaar en al op het randje van zijn bed zakken, terwijl zijn vingers haast gedachteloos langs de snaren streken.
Hij kon spelen. Een beetje, lang geleden. Na vijf liedjes hield het ook echt wel op, maar het was een fijn tijdverdrijf geweest in zijn eerste jaar. Tussen alle lessen en het werken aan zijn gave in. Later pas was hij overgestapt op de sax, toen hij Ryan eindelijk echt eens een hak had gezet en voor zichzelf besloten had dat het hem geen flikker meer uitmaakte wat die gozer van zichzelf dacht. Of van hem.
Zachtjes sloeg hij een akkoord aan. Het klonk nog wat wiebelig en niet zoals het bij Onyx deed, maar de warme klank deed hem zo'n goed dat hij even voorzichtig aan een van de knoppen draaide om de valse toon uit een snaar te krijgen, en het daarna nog eens deed.
Twijfelend liet hij zijn vingers naar de juiste fret glijden. Zou hij het nog kunnen, dat stuk uit de Lion King? Het was het allereerste dat hij geleerd had, met eindeloos oefenen via de tutorials op zijn iNet. Het begin was altijd makkelijk, wist hij nog. Het was dan wel jaren geleden, maar hij had het zo vaak gespeeld dat hij de melodie zelfs nog uit zijn vingers zou moeten krijgen als hij diep in coma lag.
De eerste paar noten klonken nog wat aarzelend, tot zijn
muscle memory het overnam en zijn handen op automatische piloot verder gingen. De zachte melodie vulde de kamer, dreef omhoog door de lucht en alsmaar rond. Zijn keel schroefde zich dicht bij het horen van de vertrouwde tonen. De veilige tonen.
Goden, wat miste hij zijn
vriend.
Hij was zo alleen zonder hem.
Zijn ogen vulden zich langzaam met tranen terwijl hij verder ging. Met het treurige stukje, dat hem altijd deed denken aan Mufasa die Simba vertelde dat hij hem was vergeten. Er rolde iets warms over zijn wang, terwijl zijn vingers hem meenamen naar het volgende deel. Waar de hoop weer terugkwam, als de zon die weer achter de wolken vandaan scheen. Hij stopte voor het stuk voorbij was- het snelle gedeelte had hij altijd mee lopen kloten zonder veel succes. Maar desondanks krulde zich een glimlach om zijn lippen en verdween de zwaarte in zijn borst voor even en bleef alleen de hoopvolle melodie over.
De laatste noot galmde door de kamer en daarna werd het weer stil. Jester bleef met zijn ogen dicht zitten, in een poging zo de klanken zo lang mogelijk vast te houden voor ze wegstierven. Herinneringen aan zijn eerste jaar kwamen naar boven, maar ook van de laatste weken aan Onyx. De leuke momenten samen. Het-
Wattefuck ben je aan het doen?
Het is alleen-
Lul niet. Je míst hem? Die gozer heeft je hart gebroken- expres en alleen maar om je pijn te doen.
Maar ik-
Fuck off. We doen hier niet aan zeikerig gedoe over iemand die besloten heeft je erger te haten dan zijn aartsvijand. Het is voorbij. You fucked up and he's never coming back. Get. Over. It.
De kilte was terug. Jester slikte en kwam overeind. Onyx' gitaar verdween weer in het verborgen luik en hij griste zijn iNet van zijn bed af en zette vervolgens koers naar de twee lovebirds die hier hopelijk beneden aan al aan het inpakken waren. Onderhand liep het tegen vijven en als hij die meeting nog wilde en Fire wilde spreken, mocht hij wel opschieten.
Met een rechte rug stevende hij de gang in van de meisjesvleugel. De vroegere kamer van Dezi lag aan het einde en hij klopte twee keer luid op de deur. Jester telde in zichzelf tot drie, kwam maar tot twee en duwde daarna de deur open. Misschien waren ze er niet eens en als de twee loverboys gezellige dingetjes aan het doen waren hadden ze maar een waarschuwing moeten ophangen.
"Update: Dezi gaat nu richting de school," zei Jester, die zijn hoofd zonder pardon om de hoek stak. "Met een halfuurtje wil ik graag even met zijn allen over deze hele situatie babbelen om eventuele moordpogingen aan beide kanten te kunnen voorkomen, dus alvast het verzoek of je dan ongeveer in de huiskamer kan zijn. Campus is tot zessen Dezi-veilig, als je in het komende halfuur alvast wat kan inpakken is dat vast chill."
[ bericht aangepast op 4 juli 2020 - 0:24 ]
Three words, large enough to tip the world. I remember you.
Slughorn
