[RPG • 0] Experium || 23 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

Dezi wierp een blik op het meisje. Was dat z’n zus ofzo? Ach – wat kon het haar ook schelen. Ze was wel benieuwd naar de gaven van anderen. ‘Okidoki. Have fun.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘En ik maar denken dat jij een topconditie had,’ grijnsde Fire. Zelf had hij al een jaar niet gezwommen, maar zoiets verleerde je niet. Nu hij aan het water begon te wennen, vond hij het eigenlijk wel lekker. Toch hielp hij haar het vaartuig voorzichtig om te draaien, zodat ze er daarna op konden hangen terwijl ze terug zwommen – het ding zag er te onstabiel uit om er echt op te klimmen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Heb ik ook," zei ze met een glimlach. Ze keek met een kleine grijns naar de jongen naast haar. "Ik dacht alleen ik maak het makkelijk voor je. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan toch?" zei ze grijnzend. Ze leunde op de boot, en zwom samen met Fire in de richting van de kant. Ze moesten nog een aardig eind zwemmen, ze waren toch een stukje gevaren met de kano en op gegeven moment voelde ze haar benen bijna gevoelloos worden. Zwemconditie was toch echt iets anders dan gewone conditie. Hier had ze niet goed genoeg over na gedacht. Uiteindelijk zakte ze toch uitgeput neer in het gras en liet de zon haar verwarmen. Een rilling ging over haar heen, toen ze de wind langs haar huid voelde gaan. Het was toch kouder dan ze verwacht had.
      Heel even twijfelde ze of Fire haar weer zo'n bolletje kon geven om haar op te warmen. Maar ze wilde zich niet laten kennen. En dus vroeg ze om niets. Ze stelde zich gewoon aan.

---

It's never gonna happen, Guys.

      "Waarschijnlijk niet," mompelde Jester duister en hij draaide zich met een rechte rug om. Azumi zat op één van de vensterbanken van de eetzaal en keek hem na terwijl hij wegliep. Op weg naar de tafel van de Rhino's, precies de mensen waar hij Dezi net voor gewaarschuwd had. Zowel Romeo als Damon waren er niet en er zaten naast Maaya maar twee of drie anderen aan de tafel.
      Mooi. Minder mensen die hij zou moeten overtuigen hem met rust te laten als de dingen niet gingen zoals hij wilde. De plek tegenover het meisje was leeg en Jester liep er recht op af. Geen spoortje twijfel of ongemak. Op een moment zoals nu kwam het hem wel heel goed uit dat Zebediah was wie hij was, want het was helemaal zo moeilijk niet om nu precies in zijn voetsporen te volgen.
      "Maaya," zei hij en hij ging zitten zonder zich iets aan te trekken van de andere Rhino's aan de tafel. "Was het gezellig met Yrla, eergisteren?"

[ bericht aangepast op 27 juni 2020 - 23:56 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fire liet zich in het gras zakken. De druppels op zijn huid waren alweer opgedroogd, zijn kleding had langer de tijd nodig. Maar het was lekker weer – en hij voelde er niet zo veel voor om in Fersephones bijzijn te strippen zodat hij zijn kleren droog kon laten waaien. Hij vouwde één hand onder zijn achterhoofd en staarde naar de wolkeloze hemel. Na een tijdje vroeg hij zich af of Jester al had gereageerd, dus hij kwam overeind, liep naar de plaats waar hij zijn schoenen had neergezet en viste zijn iNet daar uit vandaan. Nog geen berichtje terug, zag hij. Van Fox had hij gehoord dat de jongen de hele nacht in het bos was gebleven, maar hij was in elk geval gemotiveerd genoeg geweest om terug te keren. Dat was iets.
      ‘Zie je het nog gebeuren dat Onyx en Jester het gaan bijleggen?’ vroeg hij zich af toen hij weer naast Fersephone neerzakte. Hij maakte zich er wel een beetje druk om. Die twee waren samen een sterk front geweest en het laatste wat hij wilde was dat zijn bondgenoten elkaar tegen zouden gaan werken.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Maaya keek een beetje verward op. Yrla? Eergisteren? Had ze daar tijd mee doorgebracht dan? ‘Ik heb mijn twijfels. Het heeft in ieder geval weinig indruk op me gemaakt.’
      Haar ogen scanden Jesters gezicht. Erg vrolijk zag hij er niet uit. Het was nog tien keer erger dan gisteren. Blijkbaar had Onyx zich gisteren niet bedacht. Ze grijnsde.

[ bericht aangepast op 28 juni 2020 - 0:02 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Ik heb echt geen idee," zei ze zachtjes. Ze keek naar boven, naar de lege hemel. Ze kon zo in slaap vallen, zo lekker in de zon. "Als ik Jester was, dan zou ik het hem niet vergeven denk ik." Dat was waarschijnlijk niet het antwoord wat Fire wilde horen, maar ze was wel eerlijk. Het viel even stil tussen hen, en met de stilte kwam steeds meer de druk om haar hart te luchten. Ze zuchtte eens diep. Hij zou er toch wel achter komen. "Dezi is terug," zei ze zachtjes.

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij moest voorkomen dat hij grijnsde. Hij had haar aandacht getrokken. Hij haalde zijn schouders op. "Wel, in eerste instantie natuurlijk het feit van het dooie vriendje. Zebediah moest er altijd tegenop boksen. Hij kon nooit wat goed doen, want Kris was altijd beter in wat dan ook. Of dan deden ze eindelijk wat leuks en dan was het; Ja, met Kris deed ik dit ook altijd." Hij toverde een glimlach op zijn gezicht. Vienna haar dagboek, de informatie eruit. Dat moest hem vandaag gaan helpen. Veel had hij er nog niet uit kunnen lezen, maar hij had sommige stukken geskipt en vooral het stuk rondom Thor was interessant geweest. Hij was er echter nog lang niet en had nog een stuk te gaan.
      Hopelijk wist hij nu genoeg en kon hij haar voor zich winnen. Misschien zelfs de boel nog een beetje tegen Fox op stoken. "En natuurlijk heb je het feit dat Fox blijkbaar altijd een dubbele agenda heeft. Achter Zeb zijn rug om ging hij gewoon door met daten. En tja, van het een kwam het ander," hij keek even opzij naar Vienna. "Je weet hoe Zebediah is. Dat kon hij niet echt hebben."

---

It's never gonna happen, Guys.

Tijdens de lunchpauze was Onyx naar zijn kamer gegaan om daar pen en papier te halen. Er waren dingen die hij Jester wilde zeggen. Hij wist niet of het hem echt wat kon schelen als hij er niet meer was, maar toch voelde hij de behoefte om een soort van afscheidswoorden mee te geven.
      Inmiddels had hij zich weer teruggetrokken in de wachttoren. Gek genoeg was er geen greintje twijfel. Wat er vroeger wel was geweest. Misschien omdat hij het toen zwak had gevonden om uit het leven te stappen, omdat het allemaal door één persoon kwam.
      Nu kwam het niet door Maaya. Het kwam door hemzelf.
      Híj was de rotte appel van de afdeling. Nenya’s naamfeestje was door hem verpest, net als het feestje gisteren. En zelfs toen Fox een manier had gevonden om iets goeds te maken van wat er was gebeurd, had zijn verbittering opniéuw de sfeer verziekt.
      Hij had geprobeerd erbij te horen – en het lukte niet.
      Hij was gewoon anders dan de anderen. Hij paste er niet bij. Hoe hard Jester ook zijn best deed om hem te leren hoe je een normaal mens moest zijn. Iets waar hij helemaal geen energie in zou moeten steken, met al het andere dat er aan de hand was. Het besluit dat hij vandaag had gemaakt, zou Jester in ieder geval een beetje rust geven. Pijnlijk wellicht – maar hij zou wel inzien dat hij beter af was zonder Onyx. Een zaak minder waar hij zich druk over hoefde te maken.
      Hij zette de pen op het papier en begon te schrijven, zonder al te veel over zijn woorden na te denken. Als hij werkelijk een hart had, was dit het moment waarop dat moest spreken.

Jes,

Nooit had ik gedacht dat ik een brief naar iemand zou schrijven, laat staan naar die irritante kamergenoot van me. Het is waar – ik vond je altijd al een klier. Een gozer die nooit z’n kop kon houden en die maar niet begreep dat sommigen mensen alleen willen zijn. Al begreep je me misschien wel beter dan ik mezelf begreep en wist je dat ik diep vanbinnen hunkerde naar een vriend. Naar iemand die niet met een boog om me heen liep, naar iemand die een glimlach aan mijn lippen kon ontlokken – die me het gevoel gaf dat ik leefde. Die meer zag dan de sociaal gestoorde jongen die ik ben.
      Bedankt voor de afgelopen weken, Jes.
      Die betekenden meer voor me dan ik waarschijnlijk ooit hardop aan je zou kunnen toegeven. Ik zat goed in mijn vel, ik had weinig negatieve gedachten. Jij hebt iets veranderd in me, jij gaf me iets.
      En ik heb dat gebroken.
      Toen je zei dat je geen vrienden meer met me wilde zijn, brak er iets. Mijn hart, waarschijnlijk. Of ik echt verbaasd was? Niet echt. Je vriendschap was zo onverwacht, zo onverdiend na hoe ik me al die jaren tegen je gedragen hebt. Het kostte me heel veel moeite om te accepteren dat je vriendschap echt was en zeker toen je dat weggooide, nam ik het mezelf kwalijk dat ik je ooit geloofd had. De enige verklaring die ik had, was dat ik een soort project voor je was. Het disfunctionerende familielid, daar waar je als leider toch iets aan moet doen.
      Ik geloof nu dat ik meer voor je was, zelfs al begrijp ik niet waarom. Ik denk dat jij het inmiddels ook niet meer begrijpt. Ik heb vreselijke dingen tegen je gezegd en ik wílde je pijn doen. Jou pijn doen, genoegdoening krijgen. Dat leek de enige manier om met mijn eigen pijn om te gaan.
      Al was het maar een paar uur; ik heb met je gevoelens gespeeld. Jij hebt je net zo verraden door mij gevoeld als dat ik me door Maaya verraden voelde. Mij kostte het zeven jaar om weer iemand te vertrouwen, en haar zal ik nooit meer vertrouwen.
      Ik heb geen zeven jaar meer. Ik heb er nog hooguit twee, als we het al zo lang volhouden op deze school. Sinds je mij je vriendschap gaf, ben ik niets dan een last tot je geweest. Een last die je niet kon gebruiken, je hebt al zo veel aan je hoofd. Je moet degenen die naast je staan kunnen vertrouwen en mij kon je duidelijk niet vertrouwen.
      Ik heb gezegd dat ik van je hou. Ik weet niet of dat waar is. Of ik van iemand kan houden. Dan zeg je vast niet dat je iemand wilt openrijten. Toch gaf jij me dat warme gevoel vanbinnen, dat verlangen om iets aan een ander te willen geven, wat ik eigenlijk nooit eerder heb gehad. Misschien was het toch een beetje liefde, ik weet het niet.
      Ik geloof graag dat ik dit ook uit liefde doe. Voor jou, voor de afdeling. Jullie zijn beter af zonder mij. Ik geef om jullie, zou alles doen om jullie te beschermen en ik geloof dat ik een gevaar ben. Nu ik jou niet meer heb, Jes, ben ik doodsbang voor dat zwarte gat. Ik voel de duisternis aan me trekken en ik voel niet de onverschilligheid die ik de afgelopen jaren voelde. Ik voel nog steeds een rauwe pijn, het maakt me agressief en onberekenbaar. Ik ben bang voor mezelf, bang voor wie ik ben zonder jou, en daarom lijkt het me beter als ik er niet meer ben.
      Ik weet dat je me nooit meer zult vertrouwen en ik verdraag het niet om keer op keer geconfronteerd te worden met mijn verlies. Dan doe ik nog meer dingen waar ik spijt van krijg, nog meer mensen pijn.

Zijn ogen trokken, er zat een brok in zijn keel. Misschien zou Jester het wel nooit lezen. Zou hij er snuivend een prop van maken en het over zijn schouder gooien. Hij zou het nooit weten. Het minste wat hij kon doen, was hem een openhartig afscheid geven. Misschien had hij dat wel nodig.

Ik zal je niet met nog veel meer kantjes vermoeien. Het ga je goed, Jes. Ik wens je het allerbeste van de wereld toe. Ik geloof dat je alles in je mars hebt om onze afdeling veilig door de zuivering heen te loodsen. Zorg goed voor onze drie musketiers.
      Bedankt dat je me even uit de Marianentrog heb getrokken, al denk ik dat ik altijd gedoemd ben geweest om er weer naar terug te keren. Je zult voor velen een geweldige vriend zijn – hopelijk kies je de volgende keer niet zo’n hopeloos geval uit. 😉

Nogmaals, sorry voor wat ik heb gedaan. Ik hoop dat je het me op een dag kan vergeven. Ook dat ik mezelf heb opgegeven. Misschien is het makkelijker nu ik je niet opnieuw kan teleurstellen.

Zoals ik al zei – ik weet niet of ik in staat ben om van iemand te houden. Maar als dat zo is, dan is het van jou.

Onyx.


Hij scheurde het blaadje los, vouwde het dubbel en schreef JES op de achterkant. Hoe laat zou het zijn? Zijn i-Net was al leeg. Zou hij straks nog een avondmaal halen? Hij voelde zich lusteloos, had er geen zin in. Nee, hij zou gewoon wachten tot het donker was, tot hij zeker wist dat Maaya te laat zou zien als haar polsen begonnen te bloeden. Een paar uurtjes nog. Hij trok zich weer terug in een hoek van het bouwsel, sloot zijn ogen en haalden zich de mooie momenten uit zijn leven. Jes maakte van iedere herinnering deel uit. De wetenschap dat zulke herinneringen er niet meer zouden komen, ook als hij wél door zou gaan, was voldoende om hem in zijn lot te laten berusten.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire sperde zijn ogen open. De woorden kwamen zo uit het niets dat hij even dacht dat hij het zich verbeeld had, maar toen hij opzij keek en Fersephones gezicht zag, wist hij dat dat niet het geval was.
      ‘Terug? Hoe – hoe kan dat?’ vroeg hij overdonderd.
      Ze had drie mensen aangevallen, die hadden kunnen sterven als ze niet snel naar de ziekenboeg waren gebracht. Drie mensen. Mensen waren voor minder van school gestuurd.
      Hadden ze dan toch sporen van Zebediahs invloed gevonden? Was dat de reden dat ze nog een kans kreeg, net zoals Fox vorig jaar? Dat moest haast wel…

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Ik heb geen idee," zuchtte ze zachtjes. Ze had echt geen idee. Hadden de wetenschappers zin om een spelletje met hen te spelen? Waren ze zo wreed dat ze de grootste schurk gewoon weer terugzette in hun afdeling, zodat de vete gewoon door kon gaan? "Ik weet niet wat ik moet doen," zei ze zachtjes. Ze schrok van zichzelf dat ze haar grootste twijfel ineens had uitgesproken tegen Fire. Blijkbaar vertrouwde ze de jongen toch goed genoeg om te delen hoe ze dacht over haar vriendin. Ze moest het gewoon kwijt. "Ik weet niet hoe ik me tegenover haar moet gedragen. Al die verhalen van de laatste tijd over Dezi en die ontploffing in het lokaal, die persoon die beschreven wordt, die ken ik niet. Het voelt alsof ik mijn vriendin ergens kwijt ben geraakt, en ik weet niet waar." Tranen welden op aan de zijkant van haar ogen en ze werd woest op zichzelf voor het feit dat ze zich nu zo zwak liet zien. Die tranen mochten niet rollen, het kon niet. Ze dacht terug aan de blik waarmee Dezi haar aangekeken had, leeg. Geen enthousiasme niets. "Toen ik haar net zag, leek ze me niet eens te herkennen. Dezi stond daar en toch ook weer niet. Ik weet niet hoe ik het beter kan omschrijven," zei ze zachtjes.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fire zag wel dat de tranen zich in haar ogen verzamelden, maar hij vond het lastig in te schatten of ze een troostende arm om zich heen wilde hebben of dat ze het fijner vond als anderen haar tranen niet erkenden. Dat vond hij zelf ten minste altijd. Het was een hele moeilijke situatie waar ze in zat. Dezi was heel anders gebleken dan het meisje altijd had gedacht.
      ‘Hebben ze haar geheugen gewist?’ vroeg hij toen ze opmerkte dat Dezi haar niet leek te herkennen. ‘Misschien was het dan toch de invloed van Zebediah. Dat is ook de reden dat Fox vorig jaar niet van school werd gestuurd, ook al waren er twee doden gevallen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Goh, echt? Ik kreeg zelfs vanuit Onyx nog een bericht of Yrla zijn poten niet thuis kon houden, dus een mens zou toch denken dat zoiets wel blijft hangen." Jester trok een wenkbrauw op en schudde daarna zijn hoofd. "Maar misschien duurt het even voordat je je het zoveelste moment dat je iemand hebt bedreigd voor de geest kan halen. Uiteindelijk gaat alles op elkaar lijken, hmm?"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

"Ik hoopte dat jij het vergeten was," zei hij met een flauwe grijns. Hij greep de boord van het shirt van Adam vast. "Zal ik deze als eerste doen dan?" vroeg hij grijnzend. Merrin draaide op zijn zijde en schoof zijn elleboog onder zijn hoofd. Hij leunde in de richting van Adam om hem een nieuwe kus te geven. Hij besefte zich daarbij een ding; kussen met Adam zou nooit vervelend worden.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Oh, je bedoelt die klap?’ Ze grinnikte. ‘Ach ja. Dat gebeurt weleens als mensen boos zijn.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Daar lig ik niet wakker van, hoor. Te oordelen naar de wallen onder je ogen zou jij dat ook beter niet kunnen doen.’ Ze gaf hem een knipoog.

---

Every villain is a hero in his own mind.