[RPG • 0] Experium || 23 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij keek even naar Adam. "Dat zou erg fijn zijn," zei hij, terwijl hij een kus op Adam zijn hoofd drukte. Hij had gewenst dat er iemand was die zijn verschrikkelijke herinneringen uit zijn hoofd had gehaald als jong kind zijnde. Al maakte die herinneringen zich nu ook wel tot wie hij was. En hij gunde het Adam, die nu dag in, dag uit geconfronteerd werd met zijn verkrachter. Hij zou Richard nooit meer zien. "Denk je dat je het nog een avondje kan uithouden? Jester leek niet in een al te best humeur vandaag, hopelijk is het morgen beter." Hij fluisterde dit zachtjes. Om een of andere reden wilde hij Adam niet blootstellen aan de koude Jester die hij die middag had gezien. De Jester die hem weer heel erg liet denken aan zijn pestkop van vroeger, dezelfde pestkop die de avond ervoor nog zijn excuses had aangeboden. Hij zou wel zien hoeveel die excuses zouden gaan betekenen. "Ik hou van je," zei hij zachtjes, terwijl hij Adams hoofd kuste.

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze geloofde hem. Bijzonder genoeg, geloofde ze hem. Hij had gelijk, als hij Fayr verliefd had gemaakt, dan hield hij alleen zichzelf voor de gek. Of hij moest iets van Fayr hebben. De gedachte schudde ze uit haar hoofd. Ze werd moe van het twijfelen. Haar hoofd was moe van de emoties en voor het eerst vroeg ze zich af wat ze hier eigenlijk deed. Hier bij een wildvreemde jongen. "Bedankt Romeo," zei ze zachtjes toen ze opstond. "Ik voel me al een stukje beter." Dat was een grote leugen, maar aan de andere kant wist ze dat ze in ieder geval niets geks in haar hoofd had gehaald. En nu verlangde ze gewoon naar nabijheid van Yrla of Fayr, van de mensen het dichtst bij haar. Ze glimlachte even naar hem, toen hij haar voorbeeld volgde. Hij keek haar even peilend aan, maar stapte toen opzij om haar er langs te laten.
      Ze daalde de eerste treden al af, toen ze zijn stem achter haar hoorde. "Vienna..." Nieuwsgierig keek ze naar hem op. "Het spijt me dat ik de vorige keer zo naar tegen je deed. Fox haalt het slechtste in mij naar boven. En ik had behoorlijk geoefend met mijn gave die dag, voor de training. Het nadeel ervan is dat..." Hij pauzeerde even, waar het leek alsof hij zocht naar woorden. "mijn bijwerking zorgt ervoor dat ik soms geen toegang meer heb tot sommige gevoelens. Het kan me gevoelloos maken, zeg maar."
      Ze kon zijn blik op zijn gezicht niet helemaal peilen. Hij leek oprecht, al wist ze niet zeker of ze alles van hem mocht geloven. Zijn vreemde houding van die avond met Fox stond haar nog vers bij. Wat hij verder bedoelde over die gevoelens, dat begreep ze op het moment niet zo goed. Maar hij zei er sorry voor, toch? Fayr had Romeo een kans gegeven, dat kon zij ook doen toch? Ze wilde wat zeggen, maar haar woorden bleven in haar keel steken. Misschien... Misschien kon ze nu ook maar beter weggaan. Op een ander moment kon ze vast beter nadenken. En dus knikte ze alleen naar hem en liet hem daar achter in de sterrenwacht.
      Op de weg naar beneden stuurde ze haar beste vriendin een berichtje.

Waar ben je? Ik moet je spreken, alsjeblieft...

[ bericht aangepast op 28 juni 2020 - 21:49 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Een tijdje bleef Adam tegen Merrin aan liggen, terwijl ze elkaar af en toe kleine kusjes gaven. Hij dacht na over wat hij gezegd had. Zijn herinneringen weghalen… Was dat wel slim? Als híj er niet meer aan dacht, was hij ook niet meer op gevaar beducht. Hoe kon hij dan alert zijn bij Dezi in de buurt? Beseffen dat het geen goed plan was, gaf hem een hol gevoel vanbinnen.
      ‘Ik zou Onyx nog een berichtje sturen,’ bedacht hij. Hij ging rechtop zitten, trok zijn iNet uit zijn broekzak vandaan en zocht Onyx’ nummer op. De laagste van hun afdeling.
      Hoi Onyx. Ik hoop dat alles goed met je gaat. Ik weet dat je je niet zo graag naar anderen openstelt, maar als je met iemand wil praten dan vind ik het echt niet erg om te luisteren. Verder wilde ik je laten weten dat Dezi terug is. Ik voel me veiliger als je in de buurt bent, dus ik hoop dat je weer vlug terugkomt naar de campus. Als je dat niet wilt, zou ik het heel fijn vinden als ik in elk geval je mes mag lenen. Groetjes Adam.
      Hij drukte op verzenden, zuchtte zachtjes en nestelde zich daarna weer tegen zijn vriendje aan.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze paradeerde door de hallen, de nietsnut vlak achter haar aan. Haar hoge hakken klikten op de tegels, terwijl ze onderweg was naar de grote eetzaal. Haar lange haren waren gekleurd in haar favoriete grijs, lang tot op haar heupen. Ze had haar leren jack gecombineerd op een skinny grijze broek met gaten, en een simpel zwart t-shirt. Al met al kon ze er prima doorheen als een bad-ass chick, waaronder ze ook bekend stond op Inquistium High.
      Inquistium High verschilde niet zoveel van de andere school. De opzet was hetzelfde. Het grote schoolgebouw in het midden, de campussen verspreid over het terrein. Alleen miste hier de sportvelden, het theater en lag de school aan zee in plaats van een meer. Ook het klimaat hier op Inquistium High was kouder, met beloofde dikke lagen sneeuw in de winter. Het was wel smaller opgesteld en had een house minder, gebaseerd op bomen namen dit keer. The Oak, The Alder, The Pine Tree en als laatste had je de sufferds van Willow. Zij was (gelukkig) deel van The Alder, een van de minst saaie houses hier op Inquistium. Maar alsnog was het hier doodsaai op de campus. Ze miste het herrie schoppen, het kabaal maken. Alle kids hier leken makke lammetjes vergeleken met de verhalen die Zebediah haar had toevertrouwd. Hij had haar vertelt over de kattenkwaad die hij op Experium High had uitgespookt, de andere school. En ergens wenste ze dat ze op Experium was gebleven, jaren geleden. Maar de wetenschappers hadden anders beoordeeld en haar naar dit saaie oord ver van Experium verplaatst. Hier bestond er niet iemand zoals Zebediah, die de boel op stelten zette. Maar Zebediah had haar geïnspireerd om er zelf iets aan te doen.
      Ze noemde haar leerling nummer op en schoof toen langs haar vriendin aan de tafel. Een korte 'hmm' was de begroeting, maar dat was voor hun beiden genoeg. In stilte aten ze hun eten op, een ritueel dat ontstaan was vanwege het feit dat Adrasteia slecht tegen normaal voedsel kon. Haar gave maakte een half-vampier van haar. Ze kon leven op bloed, iets wat ze vaak als toetje bij haar avondeten kreeg (vrijwillig gedoneerd door personen). Maar tegelijkertijd wilden de wetenschappers dat ze ook nog normaal eten probeerde, iets wat haar elke keer weer misselijk maakte. Dit keer hadden ze er pasta van gemaakt, iets wat alleen al ernaar kijkend Adrasteia misselijk maakte.
      Toen er gegild werd vanaf de tafel van de Oaks keek Adrasteia verstoord op van haar bord misselijkmakend voedsel. Een paar bimbo's stonden bij de tafel verderop te gillen en te springen en arrogant stak het meisje een wenkbrauw op in de lucht. Summer naast haar schudde afkeurend haar hoofd. "What's up?" vroeg Adra aan haar vriendin. Summer rolde met haar ogen. "Ze hebben een feestje bij de Oaks vanavond. Gezellig met zijn allen cola drinken en brave spelletjes doen als Anna Maria koekoek en dat soort dingen. Echt hoe oud zijn ze?!" Adrasteia keek met een klein grijnsje naar haar vriendin naast haar. Ze was een van de weinig interessante personen hier op de campus, een van de weinige die haar eeuwige verveling begreep. "Niet iedereen is zo geweldig en rebels als wij, Sum." Ze keek nog eens naar The Oaks tafel en schudde haar hoofd. Heel even was ze van plan van onderwerp te veranderen, tot een idee in haar opkwam. Dit feest, het was de eerste gelegenheid om eens echt rotzooi te trappen. Ze moest alleen een leuke gave op de kop tikken.
      Adrasteia grijnsde. Ze zou Inquistium High laten zien dat er meer bestond dat alleen prinsjes en prinsesjes. Dat hun fijne geluksbubbel niet veel langer zou volhouden, iets waar ze zich verschrikkelijk aan ergerde. Iedereen op school deed alsof ze hier de loterij hadden gewonnen, terwijl ze ondertussen alle corrupte zooi van de school miste. Ze zou de hele school op zijn kop zetten, Zebediah bewijzen dat hij de goede eruit gepakt had om te vertrouwen op deze school. Inquistium High zou moeten waken voor haar aanwezigheid op de school. Het werd tijd dat er eens een einde kwam aan het regime van alle docenten hier. En daarnaast had ze nog een andere drijfveer om snel te beginnen. Ze zou ervoor zorgen dat Inquistium High eerder viel dan Experium. Ze zou aan Zebediah bewijzen dat hij meer aan haar had dan die stomme elfjeskwal, die overal rondstrooide met blije gezichtjes. Die Romeo... Of whatever...
      "Wij gaan ook naar dat feestje," zei ze met een kleine glimlach. Summer draaide zich verschrikt naar haar om, terwijl ze zich verslikte in haar soep. "Pardon?!" Adrasteia grinnikte zacht en pakte de kin van haar vriendin vast om haar goed aan te kunnen kijken. "Niet om te feesten, Sum. Je klaagt toch altijd dat het zo saai is op school. Laten we wat leven in de brouwerij brengen, vanavond." Ze blikte even naar de andere tafel, maar durfde hier in de eetzaal niet verder te spreken over haar plannen. Summer begreep echter direct wat ze bedoelde en er kwam een grote glimlach op haar gezicht te liggen. "Je bent leuk, weet je dat?" vroeg het meisje naast haar. Adrasteia rolde met haar ogen en leunde vlak voor het gezicht van haar vriendin. "Geef me nu gewoon maar een zoen, idioot."

[ bericht aangepast op 7 aug 2020 - 20:30 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

      Jester trok een mondhoek op en leunde met zijn armen op de tafel. "Awh, Maaya. Nog even en mensen gaan denken dat je om me geeft." Hij hield zijn hoofd even schuin en keek haar bestuderend aan. "Tenslotte richt je ook liever je pijlen op Vienna dan op mij, om Yrla terug te pakken," zei hij schouderophalend. "Een ander zou misschien zeggen dat het laf is om iemand te kiezen die zich niet tegen je gave kan verzetten, maar stiekem zit het anders." Jester trok een wenkbrauw op. Toch?"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

'You got me, baby.' Maaya gaf hem een knipoog. 'Stiekem heb ik een enorme crush op je.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Ik vind je inderdaad wel het jaloerse type," antwoordde hij, terwijl hij zijn blik schattend over het meisje liet glijden. "Al moet ik zeggen dat ik je nooit voor laf gehouden had. Met alle stunts die je uitgehaald hebt, verwachtte ik toch wel een soort... ruggengraat, weetje."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Maaya grijnsde. Het was haar niet duidelijk waar hij op uit was, maar ze vond het hoe dan ook wel vermakelijk. 'Ach ja, jij vergist je wel vaker in mensen, is het niet?'

[ bericht aangepast op 29 juni 2020 - 11:57 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Wat ben jij goed op de hoogte." Natuurlijk wist ze er vanaf. Eén blik op dat zelfingenomen gezicht van haar en het had niet duidelijker geweest kunnen zijn als het op haar voorhoofd getatoeëerd was. Jester hield enkel haar blik vast en reageerde er verder niet op. Met al zijn emoties veilig opgesloten was het een stuk makkelijker praten met het kreng dan als hij om de haverklap op de kast zat om wat ze zei.
      "Nu vraag ik me af, hoeveel mensen weten er eigenlijk dat het geen toeval was dat ik het van je won in de Arena?" Jester wierp even een blik op de Rhino's een stukje verderop. "Dat je me moet verrassen terwijl mijn gave het niet lekker doet om me nog enigszins te pakken te kunnen krijgen? Voor het house dat zich voordoet als het meest gevaarlijke, is dat toch best een afknapper." Hij schudde zijn hoofd. "Romeo, Damon... die komen er allebei met hun gave prima doorheen. Misschien zijn die wel beter geschikt als leiders."
      Jester liet een korte stilte vallen na zijn woorden en bestudeerde haar gezicht met een spoortje amusement voordat hij zijn schouders ophaalde. "Niet dat dit je iets doet, natuurlijk. Als je nog tips hebt voor bedreigingen of chantage, kom maar door. Krijg je m'n nummer." Zijn blik schoot opzij naar de andere Rhino's die hem de hele tijd prima hadden kunnen verstaan. Een beetje stoken. Maaya kreeg dit heus de kop wel ingedrukt en hij maakte zich ook voor geen moment de illusie dat ze ook maar ergens onder de indruk was van zijn verhaal.
      "In ieder geval," ging hij nu verder en een stuk zachter. "Ik wil een deal voorstellen. In plaats van aan Vienna, geef je die hallucinatie aan mij. Vanmiddag." Hij schonk haar een humorloos lachje. "En omdat dat je in eerste instantie niet zo aansprak, maak ik er iets beters van. Ik zal mijn gave niet gebruiken om je tegen te houden. Winst in aanzien bij je eigen mensen na het fiasco in de Arena of niet, misschien een beetje genoegdoening voor jezelf. Ik stel me zo voor dat aan een kruis genageld worden even zo plezierig is als het je bij verrassing gebeurt, als dat je er vanaf weet maar niets terug kan doen."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Maaya haalde haar schouders op. ‘Die hadden daar geen interesse in. Natuurlijk vind ik het vervelend dat uitgerekend jij tegen mijn gave opgewassen bent, maar zo is het leven. Soms ondervindt je wat tegenstand.’ Ze trok een mondhoek op. ‘Maar het mooie is dat ik helemaal geen hallucinaties nodig heb om genoegdoening te krijgen. Eén gesprekje met Onyx – en je duwde hem weg. Nog een gesprekje met Onyx – en hij deed alsof hij weer helemaal in love was om je hart te vertrappen.’ Ze grijnsde. ‘Hij is zo heerlijk kneedbaar… Dat is veel leuker dan een hallucinatie geven. Maar als je graag aan een kruis gespijkerd wil worden dan wil een van mijn afdelingsgenoten je vast helpen.’ Ze keek opzij. ‘Niet waar?’
      Er kwamen instemmende geluiden vanaf de andere kant van de tafel en ze keerde zich met een voldaan gezicht naar Jester.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Oké. Tijd voor plan B. Dit werkte niet en hij zag heel weinig andere opties dan de volgende. Misschien dat het een paar dagen veiligheid op zou leveren. Bij Maaya wist je het maar nooit. De aandacht van de andere Rhino's kon hem verdomd weinig schelen en hij trok een wenkbrauw naar ze op toen ze te lang bleven staren.
      "Heerlijk, die solidariteit," reageerde hij ondertussen. Jester keek Maaya weer aan en glimlachte koeltjes. "Wil je een geheimpje horen? Kan jij beslissen als 'grote' leider of het het waard is om te delen met de rest." De glimlach veranderde in een scherpe grijns. "Als je dat durft, natuurlijk."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Het feit dat Jester gewoon hélemaal niet reageerde op de dingen die ze over Onyx zei, niet eens een lichte spiertrekking in zijn wang of een verstarring van zijn schouders, bracht haar toch een beetje aan het twijfelen. Blijkbaar was Onyx wel héél erg in zijn opzet geslaagd en werd Jester nu net zo onverschillig als Onyx destijds was geworden. Ergens wel interessant – ergens ook heel vervelend. Ze zag hem veel liever zwelgen in zelfmedelijden.
      ‘Ik ben niet zo geïnteresseerd in jouw geheimpjes. Ik heb wat ik wilde. Wat mij betreft is ons contact daarmee ten einde.’
      Ze raapte haar eetgerei bij elkaar en maakte aanstalten om het dienblad weg te zetten.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fayr zat al de hele dag in de bibliotheek. Eerst nog even met Nenya, maar uiteindelijk voornamelijk alleen. Ze moest nu eens gaan verzinnen wat ze nu tegen Romeo ging zeggen. Nu ze het verhaal van Fox gehoord had en de gebrokenheid bij hem niet alleen gezien, maar zelfs gevóeld had, twijfelde ze er niet meer aan wat de waarheid was. Romeo had tegen haar gelogen en niet zomaar ook.
      Met dat ze erover nadacht stapelden er zich langzaam nog meer dingen op die haar eigenlijk niet lekker zaten. Hoe snel alles was gegaan, bijvoorbeeld. Dat hij gezegd had dat zij van hem was, hoe hij was gebleven nadat Maaya was geweest en het gesprek daarvoor, toen ze hem wakker belde. Dat niet alleen Fox, Fire en Phone hem niet mochten vanwege wat er gebeurd was bij de Lions, maar ook Jester die net als zij niet het fijne van het verhaal van Fox niet gekend leek te hebben. Daarnaast had je zijn reputatie nog. Die vriendschap met Zebediah die toch veel hechter was geweest dan hij had beweerd.
      Langzaam maar zeker was steeds meer naar één beslissing toegedreven en hoe naar ze het ook vond, beter zou ze er wel iets mee doen. Dus met een diepe zucht haalde ze haar iNet tevoorschijn en ontgrendelde het scherm. Het apparaatje stond meteen al open bij het gesprek van Romeo.

Hei. Heb je tijd om even met me te praten?

Dat was neutraal genoeg, toch? Geen extra kusjes of heart-emoji's (hoewel ze dat ook heus niet altijd deden), maar ook niet meteen via sms dat ze het uit wilde maken. Dit zou vast goed moeten zijn. Fayr slaakte een diepe zucht en sloot haar iNet haast alweer af toen ze het berichtje van Vienna zag en fronste. In plaats van een berichtje terug pakte ze haar spullen bij elkaar en belde haar beste vriendin zodra ze op de gang stond.

[ bericht aangepast op 29 juni 2020 - 20:03 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

      "Ja, ik dacht al zoiets. Zitten blijven," zei Jester op indringende toon. Zelfs de Rhino aan de andere kant van de tafel moest daaruit wel op kunnen maken dat hij nu zijn gave gebruikte. Zelf stond hij wel op en haalde de rest van zijn gave ook naar boven. Versterkte zijn muren zover dat kon en was er wel zo ongeveer op voorbereid om zelfs Zebediah nu ergens vandaan te zien springen.
      Hij ging achter Maaya staan, zodat hij iets in haar oor kon fluisteren. "De eerstvolgende keer dat één of meerdere Rhino's het plan opvat om de Panthers of de Lions aan te vallen, wil je me waarschuwen. Omdat je de vorige keer alleen gewonnen hebt door het verrassingseffect en dat weet de rest ook. Ze twijfelen aan je. Denken dat zij het beter kunnen, omdat niemand tegen hun gave is opgewassen. Romeo kon mij zonder problemen woest laten worden. De volgende keer wil je je ervan verzekeren dat ik er vanaf wist en dat je me alsnog verslaat. Zodra je op de hoogte bent van het plan, zal je mij een bericht sturen."
      Jester ving even de blik van de Rhino verderop en knipoogde, alsof hij zijn gave niet op volle kracht aan had staan. In ieder geval kon hij nu dat zachte, vloeiende ritme weer gebruiken. Dat ging altijd beter. Geschikter voor overtuiging, in plaats van bevelen. Bevelen geven was Zebediah's ding, niet echt het zijne. Imitatie lukte redelijk; Maaya bleef immers zitten, maar hier was hij stukken beter in.
      ""Je wil vergeten dat ik dit ooit tegen je heb gezegd, want het is te belachelijk voor woorden dat ik het zou durven te proberen. Wat ik je net influisterde, kwam niet van mij. Ik heb een verhaal afgestoken over hoe ik nog lang niet klaar was met jou, maar je was te druk met proberen op te staan om er echt naar te luisteren. Dus blijf met je tengels van mijn afdelingsgenoten af, of je komt erachter hoeveel ik precies op Zebediah kan lijken als ik dat wil." Jester richtte zich op, groette spottend de rest van het zooitje en liep zonder om te kijken terug naar Dezi.
      "Ready?" vroeg hij terwijl hij het stapeltje vaat van zowel hem als Yrla weer oppakte. "Je vraagt je vast af waar je kan slapen vanavond, want ik kan me zo voorstellen dat Experium kut genoeg is om je compleet aan je lot over te laten."

[ bericht aangepast op 29 juni 2020 - 20:05 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Dezi

Dezi keek Jester toch een klein beetje teleurgesteld aan. Ze had op meer spektakel gehoopt. Toch klonk het idee van een eigen bed best fijn, dus ze knikte. 'Lead me the way!'

---

Every villain is a hero in his own mind.