[RPG • 0] Experium || 23 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Het lijkt me dat ieder House dat heeft. Onyx weet vast waar het is.’ Dat was vast niet wat Jester wilde horen, maar dat was de enige Panther die er nog steeds was en zelfs al zag Jester hem liever van school verdwijnen, ze zouden toch een manier moeten vinden om met elkaar om te gaan.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Oke, rustig maar. Ik wilde alleen even checken of je er echt achter stond," zei ze met een glimlach. Ze kneep even in de hand van Fayr. "Ik loop straks gewoon even met je mee. We mogen niet alleen zijn toch? Altijd met zijn twee," zei ze met een knipoog. "En ik wacht gewoon op je, tot je gesprek klaar is. En dan gaan we samen vanavond een huilfilm kijken en ijs eten." Ze lachte al weer iets meer. "En de hele avond roepen dat jongens stom zijn!" zei ze met een grijs.

---

It's never gonna happen, Guys.

      Fayr keek opzij naar haar vriendin en trok het meisje toen weer in een knuffel. Besluiten het uit te maken was één ding, het ook echt doen was het tweede en verwerken dat iemand zo tegen je gelogen had het derde. "Ik hou van je, Vi. Dankjewel voor je steun," mompelde ze zachtjes in Vienna's haren. Een stukje angst en stress leek nu weer van haar schouders gevallen, met het idee dat Vienna in de buurt zou zijn.
      In het allerergste geval... dan zou Vienna er zijn om haar op te vangen. Of te vertellen dat ze helemaal niet meer verliefd moest zijn. Met Vienna erbij kwam het wel weer op zijn pootjes terecht.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Hij had plaatsgenomen op het dak, op dezelfde plek als hij altijd afsprak met Fayr. Hij had geen goed gevoel bij dit gesprek. Dat zou wat zijn. Had hij eindelijk een vriendinnetje en hield hij het welgeteld een hele dag uit, iets langer. Wel, zo ver het verliefde gedoe. Iets waar hij toch al niet in geloofde. Hij voelde dat ze eraan kwam, niet omdat hij Fayr echt voelde aankomen. Ze had haar vriendin meegenomen. Vienna droeg haar gevoelens altijd nog dicht bij zich en verraadde hun aankomst. Als ze niet alleen was gekomen, dan wist Romeo al hoe ver dit gesprek zou gaan. Een sluwe grijns lag om zijn lippen.
      Hij hoorde hoe Fayr omhoog kwam door het ratelen van de trap. Bij het horen van haar aankomst legde hij een vriendelijke glimlach op zijn gezicht en keek naar haar om. "Hoi lieveling," begroette hij haar zachtjes.

---

It's never gonna happen, Guys.

      Hij snoof. "Vast." Smaug siste en Jester sloeg zijn armen over elkaar. "Zou jij het ook kunnen vinden?" Hij slaagde erin om Fire aan te blijven kijken en trok even een wenkbrauw op. "Ik weet wat je denkt. Onyx is nog altijd een Panther en die blijft ook echt niet voor eeuwig in z'n fucking toren kamperen, dus vroeger of later duikt hij weer op. Het kan me niet schelen. Als hij besluit terug te komen, doet 'ie dat maar." Jester stootte een humorloos lachje uit. "Misschien verwelkom ik hem wel met een liedje waar vaker 'sorry' in voorkomt dan je kan tellen. Dat wordt lollig."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

      "Hi," zei ze zachtjes. Romeo zat op de rand van het dak en keek haar met een vriendelijke glimlach aan. Misschien wist hij het nog niet, of voelde hij het ergens wel aankomen maar deed alsof. Wist zij veel. Blijkbaar trapte ze er wel vaker in bij hem. Fayr liep naar de rand toe en liet zich naast hem op de rand zakken- ernaast, dus, maar met meer afstand tussen hen dan normaal. De eerste hint, als je het berichtje niet meetelde. "Fijn dat je kon praten," zei ze, om het nog eventjes uit te kunnen stellen.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Ik kan allicht kijken,’ stelde Fire voor. Hij besloot maar niet op de rest van zijn woorden in te gaan, daar schoot niemand wat mee op. Jester had langer de tijd nodig om de breuk te verwerken en hoewel Onyx de meest koppige van de twee was, wist hij dat Onyx nu een grens was overgegaan die Jester niet snel zou vergeven. ‘Zullen we dat meteen doen?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Klinkt als een plan," zei Jester, tevreden dat Fire niet verder inging op het kamergenoot-probleem zodat hij er zelf ook niet langer meer aan hoefde te denken, en al helemaal niet aan het feit dat hij net nog op Onyx' gitaar had gespeeld omdat hij hem míste. Hij miste Onyx helemaal niet. Alles Onyx kon hem geen fuck meer schelen. Niet interessant. Niet relevant. Door naar het volgende onderwerp waar mensen wel iets aan zouden hebben.
      Hij stapte achteruit zodat Fire van het muurtje af kon springen en ze liepen samen richting de campus van de panthers.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

"Wel, het klonk belangrijk," zei hij nog altijd met diezelfde glimlach. Hij ging het haar echt niet makkelijk maken, het tot het uiterste rekken wat hij kon. "En tja, dan moet ik wel tijd vrij maken toch? Ik ben er altijd als je me nodig hebt." Haha, wauw. Zelfs hijzelf geloofd die worden nauwelijks. Maar wie weet kon hij het meisje naast hem nog wat wijs maken.

---

It's never gonna happen, Guys.

Op weg naar de campus van de Panthers zeiden ze geen woord tegen elkaar. Voor Fire was dat niet zo vreemd, maar Jesters stilte voelde onnatuurlijk. Daardoor voelde Fire zich ook lichtjes opgelucht toen ze het huis bereikten en de trap opgingen. De indeling was precies hetzelfde als bij hen, dus hij had het stuk muur waarachter hij een deur vermoedde al snel gevonden en klopte voor de zekerheid tegen het behang totdat er een verschil in geluid was op te merken. ‘Hier is het, denk ik.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Om een of andere reden staken zijn woorden. Ook dat was niet waar, namelijk. Ze had de waarheid van hem nodig gehad en die had hij haar niet gegeven. Had ze echt nog nooit gehoord hoe zoetsappig en gespeeld zijn woorden klonken? Fayr dacht aan Vienna die beneden stond te wachten en rechtte haar rug weer een beetje.
      "Ik heb Fox' kant van het verhaal gehoord." Fayr keek hem niet aan en tikte zachtjes met haar hakken tegen de muur aan. "Die vertelde inderdaad heel iets anders."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx was meegetrokken door neerslachtige gedachten. Hij had niet eens gemerkt dat hij het mes uit zijn tas had gepakt en zachtjes met zijn duim langs het lemmet had gestreken. Als er geen trilling langs zijn lichaam was gegaan die zich vanuit zijn tenen opbouwde en zich door zijn hele lijf verspreidde, had hij het misschien wel eerder langs zijn polsen gehaald dan gepland. Nu liet hij het mes zakken. Hij hoorde aarzelende tonen, voelde ze zelfs. Even sloot hij zijn ogen. Noten vlochten zich aaneen tot een melodie die hem vaag bekend voorkwam. Hij voelde droefheid. Gemis. Zijn borst verkrampte toen hij zich realiseerde dat iemand zijn gitaar moest hebben gepakt om erop te spelen en dat kon er maar één zijn. Jester. Zijn onderlip begon lichtjes te trillen terwijl het snarenspel door zijn hoofd galmde.
      Wat had dit te betekenen? Wilde Jester hem nog een kans geven?
      Een diep verlangen welde in hem op. Zou Jester hem echt kunnen vergeven?
      Plotseling stopte het. De muziek was weg en trok een warmte met zich mee. Leegte bleef over. Een gekmakende leegte. Onyx balde zijn vuisten, zijn nagels sneden in de palm van zijn handen.
      Het voelde als een zoete wraak. Hem even laten voelen welke warmte hij de rest van zijn leven zou missen. Hij haalde een paar keer diep adem. Jester moest hetzelfde hebben willen doen als hij gisteren had gedaan.
      Hoop geven en het daarna weer in stukken slaan.
      En Onyx wist dat hij het toe zou laten, keer op keer, puur omdat hij zijn vriend terugwilde. Omdat een leven zonder hem koud en leeg was en zelfs géén leven beter was dan zo’n leven.
      Trillerig ademde hij uit.
      Het was goed zo. Hij moest het maar als een afscheid van Jester beschouwen. Een stille bemoediging om door te gaan en iedereen van zijn gekte te verlossen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ook Jester liet zijn hand over de muur glijden, die van de een op de andere plaats ineens hol klonk. "Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet," mompelde hij, terwijl hij zijn gave alvast naar boven haalde. Een deur of een slot, heel veel anders was dat niet. Die waren voorbestemd om open te gaan. Al helemaal als Jester het even vriendelijk aan ze vroeg. Of niet zo vriendelijk. Net waar hij zin in had.
      "Een muur met een geheime doorgang gaat natuurlijk alleen maar open als je de toverwoorden zegt," zei Jester, alsof het heel vanzelfsprekend was en hij wekelijks een geheime doorgang tegenkwam en niets anders deed dan de toverwoorden uitspreken. Wat, in feite, niet eens zo ver bij de waarheid vandaan lag. Jester staarde naar het midden van de muur en hief zijn kin op. "Sesam, open u."
      Heel even gebeurde er niets.
      Daarna begon er iets te kraken.
      Toen scheurde het behang.
      En tenslotte zwaaide een deur met luid geknars open en stonden Fire en Jester voor een gapend, donker gat in plaats van de muur die er de afgelopen vijf jaar had gezeten.
      "Damn," zei Jester. "Voel me nou net een tovenaar." Stof dwarrelde naar beneden en een spin schoot vanuit de duisternis weg over het plafond. Jester trok een gezicht en volgde het beest even met zijn ogen voordat hij opzij leunde naar Fire. "Spinnen waren niet echt je ding, hé?" Hij keek nog eens naar de grot van veertig rovers. Voor hij dit als optie kon aandragen moest hij toch wel even zien of het überhaupt leefbaar gemaakt kon worden, op uiterst korte termijn.

[ bericht aangepast op 4 juli 2020 - 23:56 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fire had in een reflex al een stapje achteruit gedaan bij het zien van de spin, al voelde hij de schaamte nu langs zijn gezicht trekken. Had Jester zo snel die conclusie getrokken? Of had Fox zijn mond weer eens voorbijgepraat? Waarschijnlijk het laatste. Hij twijfelde. Eigenlijk wilde hij zich niet laten kennen, maar tóch doorzetten en straks in paniek raken voelde nog veel vernederender.
      Hij gaf Jester een flinke bol vuur, nam er zelf ook een in de hand terwijl hij zich voornam zich toch te vermannen. Met een zwaai van zijn hand liet hij ook een paar vuurbolletjes naar binnenzweven die niet alleen voor licht zorgden, maar ook de spinnen zouden wegjagen.
      Achter Jester aan stapte hij naar binnen. Hij was behoorlijk onder de indruk van wat hij net had gezien – hij had al gezien hoe Jester zich tegen zijn vuur had verweerd, maar hij had aangenomen dat hij daartoe in staat was doordat het vuur aan hem – een persoon – gebonden was. Dat hij ook zomaar sloten en deuren kon openen, voelde als een hele stap verder en hij was benieuwd wat de limieten van zijn gave waren.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Maaya had wel iets opgevangen in de wandelgangen. Dat de Panther drie van haar afdelingsgenoten had geprobeerd te vermoorden – waaronder Onyx. Maaya was er die dag bijna zelf onderdoor gegaan. Toen ze haar in haar eentje langs het meer zag struinen, besloot ze op haar af te lopen. Een vijand van Onyx was altijd handig om dichtbij te hebben. Ten eerste omdat ze dan misschien kon voorkomen dat ze deze keer écht zijn kop eraf beet, ten tweede omdat Jester het vast geen leuk idee vond als ze met het meisje optrok. Ze had ze samen het gebouw zien verlaten, verder leek iedereen te boos te zijn om met haar te praten.
      Ze versnelde haar pas zodat ze naast het meisje kwam te lopen.
      ‘Hé,’ zei ze met een glimlach. ‘Je bent weer terug.’
      Dezi bleef staan en keek haar argwanend aan. Toch lag er ook iets zoekends in haar blik – ze oogde niet zo zelfverzekerd als normaal.
      ‘Ja,’ zei ze alleen.
      ‘Je kan beter niet alleen lopen.’ Haar blik gleed langs het lelijke litteken op haar gezicht. ‘Dat krasje kreeg je vóórdat je Onyx om zeep probeerde te helpen. Kun je nagaan wat hij nu van plan is… En de laatste dagen is hij al in zo’n verschrikkelijke stemming…’
      De schouders van het meisje verstijfden, al probeerde ze niet te laten zien dat ze bang was.
      ‘Best krom eigenlijk hè?’ ging Maaya door. ‘Als jij hém doodt – al is het maar uit zelfbescherming – dan wordt je van school verwijderd. Deze keer voorgoed. Dan beland je ergens met een muilkorf om in een donker kamertje. Maar híj… Hij komt altijd overal mee weg. Hij zal niet aarzelen om je voorgoed het zwijgen op te leggen.’
      Dezi staarde haar aan. ‘En wat kan jou dat schelen?’
      Maaya haalde haar schouder op. ‘Niet veel. Behalve dat ik het uitermate irritant vind dat Onyx altijd overal mee wegkomt. Hij heeft al eens iemand voorgoed het zwijgen opgelegd, zie je. Een vriend van mij. Toch weet niemand daar wat van, behalve ik. En wie gelooft mij nou?’ Ze liet een vreugdeloos lachje horen. ‘Niemand. Mij vinden ze gestoord. Net als jou.’ Ze glimlachte naar het meisje. ‘Dus zie je… we hebben best wat met elkaar gemeen. Want wij weten allebei dat we níét gek zijn… maar gewoon nooit gehoord worden.’

---

Every villain is a hero in his own mind.