[RPG • 0] Experium || 23 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

      "Leid de weg." Jester duwde zijn handen in zijn zakken en wachtte tot Fox begon te lopen. Het bleef stil tussen hen, wat Jester voor een keer wel kon waarderen. Hij had geen zin in een gesprek. En al helemaal niet met Fox, die er binnen 0.3 seconden doorheen zou kunnen prikken als Jester überhaupt deed alsof hij vrolijk was. Ze zaten haast op dezelfde manier in elkaar, Fox zou het meteen merken. Met een beetje pech er zelfs over willen praten en daar had Jester al helemáál geen zin in.
      Dus in plaats daarvan doorliep hij het plan voor Maaya alvast. Volgens Yrla had Vienna door hem nog een hallucinatie van het kreng tegoed -ondanks haar belofte aan Onyx- en Jester was niet van plan om het meisje daarvoor op te laten draaien. Per slot van rekening wilde Maaya Yrla raken, niet Vienna. Dus Jester zelf was ook een prima kandidaat.
      Als hij niets terugdeed.
      En dat zou hij ook niet, maar hij zou ook niet alleen die hallucinatie ondergaan en het wel welletjes vinden. Goede voorbereiding was het halve werk en als hij twee vliegen in één klap kon slaan door het eerste te gebruiken als een vermomming voor het tweede, klonk hem dat uitzonderlijk goed in de oren.
      Als Jester daadwerkelijk haar hele geheugen zou willen wissen, moest hij eerst dondersgoed weten wie hij voor zich had. Op dezelfde manier waarop hij moest weten hoe je tegen vuur praatte en hoe tegen een slot. Normaal gesproken kon hij dat leren via oefening en veel herhalen, maar de momenten waarop hij echt dicht bij Maaya's geest in de buurt kwam, waren nogal nihil.
      Zegmaar, nooit, eigenlijk. De enige keren dat hij zijn gave op haar had kunnen gebruiken was toen ze nog niet wist wat hij kon (en hij ook niet), in de Arena toen ze met elkaar moesten vechten, en gisterochtend tijdens het ontbijt. Jester wist wel dat ze het had gemerkt en de enige reden dat dat geen represailles had gehad, was omdat ze te erg genoot van zijn misère.
      Dus dan moest hij het maar omdraaien. Plezierig zou het zeker niet worden, dat stond als een berg boven water. Maaya was erg duidelijk geweest met haar voorbeelden in de Arena. Wat het hem wél zou opleveren was een tijdelijke veiligheid voor Vienna (want natuurlijk zou ze zich niet aan haar woord houden, maar als ze Vienna dan wel iets aandeed, had hij tenminste een goede reden om haar van het dak van de school af te laten huppelen) en een moment waarvan hij wíst dat het een hallucinatie was.
      Een mokerkut moment, waar haar aanwezigheid als een wolk overheen moest hangen. Daar moest hij op letten. Op scherp stellen. Het eruit kunnen filteren als er ooit nog eens spontaan brand uitbrak. Erop in kunnen spelen als hij eindelijk klaar was met zijn laat-Psycho-Bitch-vergeten-wie-ze-is-en-waarom-ze-ons-dood-wil plan.
      Vienna had respijt.
      Hij had de mogelijkheid een stapje dichterbij dat kutbrein van d'r te komen. Áls hij zijn hoofd erbij kon houden.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Hij liep met zijn lunchblad in de richting van de tafel van de Panthers. Ze waren de enige twee tot nog toe. Merrin kon het niet helpen dat hij zich lichtelijk zorgen maakte na gisteravond. Deze ochtend had hij geen enkele andere Panther gezien (behalve Adam dan natuurlijk), zelfs niet Vienna of Nenya. Al lag het gewoon misschien aan het feit dat iedereen uitsliep. Het was gisteravond ook laat geweest. Hij keek even naar Adam. "We hebben nog de hele middag. Zullen we vanmiddag weer gaan zwemmen? Ik heb dat een tijdje niet kunnen doen, vanwege - nou ja, je-weet-wel." Hij wilde niet zeggen vanwege zijn verlamming, hij wilde er zelfs al niet meer over na denken. Hij kon gewoon weer lopen en had het geluk gehad om zich helemaal te herstellen. Hij wilde er niet meer bij stilstaan dat hij kreupel was geweest, hij wilde genieten van zijn benen!

---

It's never gonna happen, Guys.

Oke, dit gebeurde niet bijzonder vaak, maar ze had gewoon de hele ochtend doorgeslapen. Ze was pas om half 12 wakker geworden en echt wakker geworden. Zo uitslapen was een zeldzaamheid, maar zeer welkom. Ze voelde zich heerlijk in haar vel. Fersephone stond zelfs bijna vrolijk op, ondanks alles wat de avond ervoor gebeurd was. Heel even keek ze op haar iNet, maar ze had geen berichten. Dat stelde haar ergens teleur. Wacht.. Teleur?! Ze gebruikte het ding nooit, wat kon haar het bommen. Maar ergens achter in haar hoofd zei haar dat ze gehoopt had op een berichtje van Fire. Al had die totaal geen reden om te berichten natuurlijk. Toch?
[ta]Fersephone sloeg een handdoek over haar schouder heen en liep de gang op. Ze had nog niet eerder boven gedoucht, bang dat de jongens binnen kwamen lopen. Maar met een vlugge blik in beide kamers, de deuren stonden op een kier, besefte ze dat geen van de jongens hier was. En dus liep ze fluitend de badkamer in, om zich te douchen. Ze kleedde zich uit in de badkamer en dook onder een van de douches. Ze wist niet waarom maar om een of andere reden had een enorme vrolijkheid haar overvallen en had ze zin om te zingen. En dus klonk er een rustige 'Titanium' onder de douche vandaan.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox

'Je weet het vanaf hier vast wel hè?' zei Fox toen ze bij de arena kwamen. 'Ik krijg een beetje de kriebels van je vibes, sorry. Slechte herinneringen enzo.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam

Adam glimlachte. 'Ja, natuurlijk. Lijkt me leuk!'

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Jester liet zijn blik over de muur glijden en knikte afwezig. "Begrijpelijk." De vorige keer met Maaya was hier geweest en hij was toen erop voorbereid. Had teruggevochten en was haar aanwezigheid was daarna net zo duidelijk als een inktvlek op een wit papier. Zou dat nu weer zo zijn? Als hij wilde dat zij er haar psychopathische lol uit kon halen, kon hij ook niet tegen zichzelf blijven zeggen dat het niet echt was, als de haaien hem uit elkaar scheurden. Als ze hem levend begroef of inderdaad aan een kruis nagelde. Hij hoopte maar dat hij in staat zou zijn om in de eerste paar seconden haar geest te vinden, daarna zou hij het te druk hebben met... wel, gruwelijk doodgaan.
      Man man man, hij had er alvast zin in.
      Hij schudde de gedachte van zich af en keek Fox weer aan. "Thanks," zei hij en stak zijn handen in zijn zakken. "Ik zie je wel weer." Hij begon met weglopen en bedacht zich toen nog iets. "Oh, mocht Tony nog eens naar de Rhino's toe willen stappen, geef effe een gil. Kan wel een proefkonijn gebruiken." Hij tikte met zijn wijsvinger tegen zijn slaap bij wijze van groet en zette koers naar de rand van het bos.
      Die laatste zin zou hem gisteren dwars gezeten hebben, bedacht hij zich nog, terwijl hij wegliep.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fox

'Want je vindt dat je hem nog niet genoeg getraumatiseerd hebt?' antwoordde Fox en hij klonk bitterder dan hij verwacht had.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester

      “Juist daarom doet het hem alleen maar goed als ‘ie dat weer vergeet,” riep Jester over zijn schouder.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fox

Fox snoof. 'En ik maar denken dat je anders was dan Zeb. Misschien zat ik ernaast en verdienen jij en Onyx elkaar prima.'
Na die woorden transformeerde hij zich en vloog weg.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij liep de eetzaal binnen en keek direct naar de tafel van de Panthers. Hij zag wel de jongsten zitten, maar nog altijd was er geen spoor van zijn be- vriend te bekennen. Hij kon de zorgen die aan zijn maag knaagden nog steeds niet helemaal weg krijgen, maar hij had zich rot gezocht naar Jester en hem nergens kunnen vinden. Somber draaide hij zich in de richting van de wachtrij. Misschien moest hij na het eten maar nog een poging doen zijn vriend te vinden, hij begon zich nu wel ernstig zorgen te maken.
      "He bolle!" Yrla was zo in gedachten geweest dat hij niet in de gaten had gehad dat er iemand naast hem kwam staan. Hij keek opzij, naar het meisje met de natte blonde haren. "Bolle?" vroeg hij quasi-beledigd. Bolle was wel het laatste wat bij zijn figuur paste, daarom zei ze het ook waarschijnlijk. "Ah, ik wilde weer eens wat anders proberen. Kom op, ik heb honger." Yrla schudde glimlachend zijn hoofd, maar volgde Fersephone in de richting van de rij. "Heb je nog een beetje geslapen?" vroeg het meisje naast hem. Yrla schudde zijn hoofd. Zijn zoektocht naar Jester had langer geduurd dat hij dacht en hij had maar een paar uurtjes slaap gehad. "Ik kon Jes niet vinden vannacht, wat ik ook probeerde. Dus ik ben uiteindelijk wel gaan slapen, maar heb maar een paar uur gehad." Fersephone lachte even naar hem. Op het moment dat ze zijn arm aanraakte, gingen er prikkels door zijn hele lijf heen. "Je hebt in ieder geval je best gedaan hem te vinden, toch? Dat kan hij je niet kwalijk nemen." Yrla lachte even naar het meisje naast hem. Misschien had ze wel gelijk.

---

It's never gonna happen, Guys.

Haar naam wist ze niet. Waar ze was, was haar ook een raadsel. Ze was ontwaakt in een steriele kamer, een paar dagen geleden. Er waren onderzoeken met haar gedaan, ze had met het draakje samen moeten vloeien. Ze had zelfs een stukje gevlogen op een zanderig terrein. En nu moest ze naar school, was haar verteld. Iets wat ze de afgelopen vijf jaar ook gedaan had, maar door een ongeluk was ze haar geheugen kwijtgeraakt. Dat was wat ze in elk geval van de onderzoeker had meegekregen.
      En nu liep ze over een stenen pad naar een groot gebouw toe.
      Ze was een Panther, dat was haar verteld.
      Die zouden haar verder helpen.
      Hoewel ze weinig begreep van wat er aan de hand was, was ze opgewekt omdat ze weer mocht rondlopen buiten. Ze keek er naar uit om anderen te spreken en was benieuwd wie haar vrienden waren.
      Het paarse draakje vloog voor haar uit. Het cirkelde door de lucht, leek het ook weer heerlijk te vinden om weer in de buitenlucht te zijn. Ze liep achter het dier aan. Met een beetje geluk wist zij waar ze naartoe moest.
      Het draakje vloog door deuren van het grootste gebouw naar binnen. Meer leerlingen kruisten haar pad. Sommigen stapten vlug opzij. Mensen hadden dus ontzag voor haar. Dat deed haar wel goed. Hier en daar schonk ze een glimlach aan een knappe jongen, met opgeheven hoofd liep ze achter het draakje aan een grote zaal binnen. De eetzaal.
      Ze sloot achteraan in de rij.
      Nog steeds werd ze aangestaard. Goh – wat voor ongeluk had ze eigenlijk gehad? Er liep een litteken over haar gezicht, dat had ze in de weerspiegeling van het raam gezien. Mooi was het niet, maar ach – echte schoonheid zat van binnen, nietwaar? De starende blikken zorgden er in elk geval niet voor dat ze zich ongemakkelijk voelde. Ze was dus niet type dat het vervelend om in de spotlight te staan. Het was wel grappig om haarzelf op deze manier te leren ontdekken.
      Het draakje was ervan door gevlogen, ze cirkelde nu om een lange blonde jongen heen. Ze vond het overduidelijk fijn om hem te zien. Was een vriend van haar? Of misschien zelfs haar vriendje? Hij was er knap genoeg voor.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester had na de woorden van Fox enkel zijn schouders opgehaald en was zonder om te kijken verder gelopen.
      Wat Onyx ook bedoeld had met het berichtje van die nacht, hun kamer was leeg en onaangetast. Geen ravage en ook geen onverwachte hinderlaag om er nog eens in te wrijven hoe erg Onyx hem nu haatte. Geen kans om die sorry-liedjes eens uit te proberen, dus. Waar Onyx dan wel zou zijn kon hem vrij weinig boeien en met een blik op de klok trok hij een set schone kleren uit de kast en begaf zich naar de badkamer.
      Het voelde goed om weer helemaal schoon te zijn. Om te zeggen dat zijn humeur ervan opklaarde ging wel heel ver, maar het was aanzienlijk fijner om iets aan zijn lijf te hebben dat niet aan flarden aan elkaar hing. Ook spoelde de douche de laatste flarden van kou uit zijn vingers en hoewel met een lange broek, kon het er vervolgens met alleen een t-shirt mee door.
      Tijdens het douchen en omkleden had hij vlug zijn iNet aan de lader gegooid, die nu omhoog geklommen was van een angstwekkende vier procent naar een enigszins respectabele tweeëntwintig en daar hield hij het wel mee uit tot het einde van de lunch. Jester stak het apparaatje weer bij zich en trok vervolgens de deur achter zich in het slot en begon richting de campus te lopen.
      Kiekeboe. Ik ben niet dood. Here's Jester.
      Hij wist van zichzelf best dat hij vrij nonchalant sprak over zijn bijwerking en dat eigenlijk maar weinig mensen wisten dat ze hem met een ijsklontje best zouden kunnen martelen als ze daar zin in hadden (en dat wilde hij graag zo houden), maar het was wel enigszins een anti-climax om erin te slagen te blijven leven zonder dat ook maar iemand anders dat doorhad. Aan de andere kant kon iedereen zijn bezorgde reacties steken waar de zon niet scheen, dus het was een beetje een dubbel gevoel.
      Jester stapte de eetzaal binnen zonder een andere Panther of Lion tegen te komen en zijn ogen schoten meteen naar de tafel van de Rhino's. Opzoek naar dat wortel-oranje haar van het kreng die hij vandaag haar zin zou geven. De kunst was om het zo te verkopen dat zij er ook heil in zou zien, dan zou Vienna weer ietsje langer veilig blijven.
      Wat hem, bijzonder genoeg, nog wel interesseren kon, al dan niet omdat hij de leider was van zijn afdeling en er niet echt iets bestond als de helft die zakte en de helft die wel zou slagen en mocht blijven. Zwakke schakels kon hij zich niet veroorloven. Nog steeds niet en ze hadden al een man -vrouw- minder.
      Precies op het moment dat hij die laatste zin in zijn hoofd uitsprak, viel zijn blik op het paarse draakje dat boven Yrla's hoofd cirkelde.
      Draakje.
      Dézi's draakje, om heel precies te zijn.
      Would you look at that. Ding-dong, the witch is back.. Jesters blik pinde zich vast op het achterhoofd van zijn vroegere -huidige?- afdelingsgenote een paar mensen verderop in de rij. Ze was terug? Na wat zij gedaan had? Toegegeven, Onyx met ijspegels doorboren was wat aan de vroege kant geweest, maar Jester had toch verwacht dat de onderzoekers haar wel naar een volgende wereld geholpen zouden hebben voor haar moordpoging. Ze hadden immers ook drie Lions tegen de muur gezet voor een ontsnappingspoging. Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij even heen en weer tussen het draakje en het meisje en stapte toen welbewust uit de rij.
      "Wel, wel, wel," zei hij gladjes, terwijl hij naast haar kwam staan. "Kijk eens wie er terug is."

[ bericht aangepast op 22 juni 2020 - 0:37 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Het was alsof hij een spook zag, een heel vervelend spook. Hij keek even opzij naar het blonde meisje naast hem, maar zij zag net zo bleek. Yrla stak zijn arm uit naar voren en het paarse draakje landde op zijn arm. Hij voelde de pijn van de nagels die zijn huid binnendrongen, wat dus direct buiten sloot dat hij zou dromen. "Hi Azumi," zei hij bijna schor. Het draakje antwoordde door vrolijk op en neer te bewegen en te piepen. Hij wierp met Fersephone een blik over hun schouder. In eerste instantie voelde hij opluchting bij het zien van de rode krullen, zijn vriend was de nacht doorgekomen. Het beeld ernaast liet hem echter bevriezen. Het zwarte haar, waar een paarse gloed overheen lag, het litteken over haar gezicht, de houding waarmee ze in de rij stond, het was overduidelijk Dezi. Snel wendde hij zijn gezicht weer af, hij wist zich niet zo goed houding te geven. Yrla sloeg Azumi van zijn arm af. Hij wapperde ermee alsof hij een vervelende vlieg kwijt wilde raken en het draakje steeg protesteren weer op. Hij keek naar het blonde meisje naast hem, dat een beetje verslagen om zich heen keek. Er zou waarschijnlijk heel wat in dat hoofd omgaan. Voor een moment verstrengelde hij zijn vingers met die van Phone, in de hoop dat het hen beiden even hou vast gaf. Het maakte dat Fersephone opzij naar hem keek, met een kleine glimlach. Al haalde die glimlach haar ogen niet. Yrla noemde zijn nummer, Fersephone volgde. Het was stil tussen hen, en toch werd er zoveel uitgesproken in deze korte tijd. Ze wisten beiden niet om te gaan met de terugkeer van Dezi.
      Met dat ze naar de tafel liepen, viel hun blik op de twee jongsten die daar al zaten. Heel even keken hij en Fersephone elkaar aan, maar toen liepen ze haastig door naar de tafel. Ze hoefden niet eens met elkaar te praten, om te weten wat ze van plan waren. Fersephone ging naast Merrin zitten en Yrla nam plaats naast Adam. In geen geval zou Dezi in hun buurt komen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Dezi keek opzij. Naast haar stond een jongen die een paar centimeter kleiner was dan zij. Er lag een donkere blik in zijn ogen – hij was overduidelijk geen fan van haar. Er trok een vreemd gevoel door hem heen, even zag ze een visioen waar ze een mes langs zijn hals haalde en bloed rondspatte. Voor een ogenblik verstarde ze – daarna was het beeld weg.
      Nou ja zeg! Waar kwam dat nou weer vandaan. Was hij haar aartsvijand? Was het wel een ongeluk geweest – had hij haar dat litteken bezorgd?
      ‘Hé,’ zei ze evengoed met een lief glimlachje. ‘Iets geeft me het gevoel dat wij geen vrienden zijn?'

---

Every villain is a hero in his own mind.

De hele tafel was nog leeg… Adam wierp een vragende blik op Yrla toen de jongen naast hem kwam zitten. Dat hij dingen recht te zetten had was een ding, maar hij hoefde nou ook weer niet náást hem te komen zitten.

---

Every villain is a hero in his own mind.