[RPG • 0] Experium || 23 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

Deze had hij om een of andere reden aan zien komen. Hij liet de glimlach van zijn gezicht varen. Heel anders? Hij had zijn verhaal met waarheid aangelengd, dus daar ging ze al de fout in. "En?" vroeg hij scherp. Opnieuw was dit een erop of eronder zaak. Waarschijnlijk dat tweede. Hij wilde Fayr graag langer houden, hij begon net zaken weer recht te trekken met Vienna. Als Fayr uit beeld verdween moest hij een andere manier vinden om het vertrouwen van het meisje te verdienen. En het zou een stuk moeilijker worden, als haar beste vriendin hem al niet eens vertrouwde. Romeo hield er niet zo van als zijn plannen niet gingen zoals hij van tevoren bedacht had, en er dreigde er nu eentje in het water te vallen.

[ bericht aangepast op 5 juli 2020 - 10:19 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Die charmante glimlach verdween als sneeuw voor de zon en zijn reactie was vlijmscherp.
      Fayr keek geschrokken opzij. "Wat 'en'?" vroeg ze benepen. Haar vingers verkrampten om de rand van het dak. "Het was precies zoals je zei, Fox gaf jou en Zebediah alle schuld." Haar mond voelde droog aan en ze wenste dat hun plekje gewoon ergens op de grond was geweest. Hoogtevrees had ze normaal niet echt, maar als dit zo doorging en Romeo boos werd- echt boos... Dan had ze misschien wel een goede reden om wél bang te zijn van deze hoogte.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Hij moest moeite doen om niet met zijn ogen te rollen. Waarom zei het kind gewoon niet waar het op sloeg. "Geloof je hem?" vroeg hij donker. Hij keek het meisje aan, kon de woede niet helemaal uit zijn ogen weren. "Dat is wat je komt vertellen toch?" Waarom kon dat kind het gewoon niet met rust laten? Waarom moest ze het verhaal bij Fox gaan halen. Hij keek weer van haar weg, deed een enorme moeite om zijn woede weg te drukken en liet een zucht horen. Er was nog een heel klein kansje dat hij dit kon winnen. Maar dan moest hij weten wat Fox gezegd had. "Wat heeft hij je verteld?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Dus. Fire was echt bang voor spinnen. Dat vond Jester eerder vermakelijk dan dat hij nu op de jongen neerkeek ofzo, want uiteindelijk waren ook onverschrokken leiders gewoon ergens bang voor, net als iedereen. Jester zelf had een godganse hekel aan kleine ruimtes- wat ook ongeveer net zo stom was als bang zijn voor een beest met acht poten in plaats van zes.
      Het was duidelijk dat Fire zich probeerde te vermannen, maar het voelde even als wraak toen hij vervolgens een vuurbol Jesters kant op slingerde. De kreet van schrik bleef — thank the gods— in zijn keel steken, waardoor zijn reactie zich voornamelijk beperkte tot een geschrokken stap naar achteren. De woorden om het vuur te doven lagen al klaar op zijn tong, maar de vlammen raakten zijn handen niet. Het vuur bleef keurig in een bal-vorm boven zijn handen zweven en behalve de onaangename warmte die er vanaf straalde, gebeurde er verder niets.
      Betekende nog steeds dat hij er niet bepaald gelukkig van werd, maar hij klemde zijn kaken op elkaar en ging Fire voor. Door de bolletjes vuur die de Lion het donkere hol in gestuurd had, kon je nu ook daadwerkelijk iets zien van de verborgen gang. Binnen rook het er muf en stoffig en de lucht voelde op de een of andere manier warm aan. De gang was niet bijzonder lang (anders zouden ze al veel eerder gemerkt hebben dat er loze ruimte zat die niet gebruikt werd) en gaf toegang tot, inderdaad, drie deuren.
      Fire's vuur hielp om de ruimte te verlichten, maar tegelijkertijd sneed de jongen zichzelf daarmee in de vingers met de manier waarop het spinrag (dat soms niet, maar soms ook wel bewoond was) zich aftekende in het grillige licht. Als ze hun best deden konden ze vast nog een van de grotere exemplaren hóren weglopen.
      Onwennig verplaatste Jester zijn miniatuur-zon naar zijn linkerhand en liep naar één van de deuren toe. Het kostte even iets aan doorzettingsvermogen om de klink zonder aarzelen gewoon vast te pakken (want eerlijk was eerlijk, Jester werd er nu ook weer niet blíj van om een discount-aragog over zijn arm te hebben wandelen), maar behalve de dikke laag stof, voelde hij verder niets. Wel zat de deur op slot — dubbele verzekering ofzo— en na een paar woorden van Jester niet meer.
      De verwachtte hoofdpijn bleef uit, wat wel een fijne ervaring was.
      Piepend als een olifant in doodsnood zwaaide de deur open en daarbij stroomde er grijs licht de gang op. Erachter lag een gewone slaapkamer, niet veel anders dan die van hemzelf, op misschien het raam na, dat in het dak zat in plaats van in de muur. Er stonden zelfs gewoon twee bedden in, bedekt met een wit laken tegen het ergste stof- net zoals in films. Ook het andere standaard meubilair was er nog gewoon en Jester wierp even een blik naar de spin die Spiderman gebeten moest hebben die in de linkerbovenhoek van het frame zat, voordat hij er onderdoor liep en de kamer binnenging.
      "Je zou toch half-en-half verwachten dat ze er een soort alarm op gezet hebben," zei hij over zijn schouder tegen Fire, terwijl hij de hendel van het dakraam bestudeerde. Iemand had ooit een half blik zwarte verf over het glas gegoten of iets dergelijks, maar een klein beetje zonlicht wist zich er nog doorheen te wringen. Jester hield de bol vuur iets hoger en kwam daarbij tot de weinig verrassende ontdekking dat hij de hendel niet zou kunnen aanraken zelfs al zou hij springen. "Kan jij hierbij, Legolas?"
      Zelfs al zou Dezi niet hier komen te slapen, zag Jester er eigenlijk wel heil in om deze kamers eens flink schoon te maken en gewoon te gebruiken. Als ze een beetje creatief waren zouden ze zelfs die deur wel echt verborgen kunnen houden. Hielden ze Adam's naamfeestje gewoon hier. Stonden de Rhino's mooi op hun neus te kijken.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Romeo klonk eerder pissig dan gekwetst of verdrietig. Fayr keek hem zijlings aan, terwijl het gevoel dat ze de juiste beslissing maakte steeds sterker werd. Dat vonkje woede in zijn ogen, de klank van zijn stem... Eigenlijk bevestigde ieder stukje van dit gesprek de dingen die haar dwars zaten en dat luchtte zelfs wel een beetje op. Voordat Romeo echter per ongeluk iets zou kunnen opvangen (of expres...), deed ze haar best om haar gevoelens veilig weg te stoppen. Achter een soort imaginaire muur ofzo.
      "Je klinkt boos," zei Fayr, terwijl ze naar de grond staarde. "Is het omdat je bang bent dat ik zijn kant kies? Of omdat je weet dat je keihard in mijn gezicht gelogen hebt en dat ik nu vast de waarheid weet?" Ze keek opzij, keek hem recht aan. "Nou?"

[ bericht aangepast op 5 juli 2020 - 12:44 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Ze ontweek zijn vraag, dat maakte het uitpraten lastiger. Ze leek zelfs wel opgelucht door zijn woede (of dat moest zijn verbeelding zijn geweest, het was snel weer weg) en dat maakte het alleen nog maar erger. Er was meer moed op haar gezicht verschenen, iets wat hij stiekem wel kon waarderen, maar wat hij nu niet kon gebruiken. Hij kon nu de waarheid eruit stoten. Maar wat schoot hij daar mee op? Hij kon lekker zijn gang gaan bij de Panthers, kon Fayr laten voelen dat ze een verschrikkelijk persoon is. Maar het zou hem niet helpen bij het winnen van Vienna haar vertrouwen, en dat had hij nodig. Hij moest ergens Fayr nog te vriend houden, of het in ieder geval niet te erg maken. Al had hij nu verrekte veel zin om het kind een zetje te geven en haar van het dak te donderen.
      "Ja, ik ben boos, Fayr! Valt het op?!" schreeuwde hij bijna. Oke, Romeo. Gas terug, dit was iets teveel. "Ik ben niet bang dat je zijn kant kiest, Fayr. Ik WEET dat je het al gedaan hebt. Dat kan ik toch aan je zien, dat kan ik aan je horen door wat je nu van me vraagt." Gefrustreerd keek hij weg. "Dat voel ik.." vervolgde hij knarsetandend. Hij slingerde zijn benen over de rand heen, legde zijn ellebogen op zijn knieën en keek over het lege dak heen. Haar woorden, het was onbedoeld en totaal onverwacht, maar ze raakten hem. Natuurlijk had hij het zelf veroorzaakt, hij had Fox als een onbetrouwbaar persoon weg willen zetten. Hij had ergens een fout gemaakt in zijn verhaal, hopend dat Fayr ervoor zou vallen. Maar hij had Fayr daarin onderschat. Ze was slimmer dan ze eruit zag. Ze had de waarheid al achterhaalt, voor hij het goed en wel neer had kunnen zetten. En probeerde nu een punt te zetten aan hun relatie, terwijl zijn plan net lekker liep.
      Hij had gefaald. Zijn plan was mislukt, dat was nu wel duidelijk. Hij had ergens een fout gemaakt en moest daar nu voor boeten. Opeens voelde hij de vlammen witheet opstijgen in zijn borst. Zijn eigen gevoelens overvielen hem zo erg dat het hem duizelde en dat hij onbedoeld naar adem snakte. Door zijn gave had hij er vaak een bepaalde afstand van, dat deed hij bewust. Zijn gevoel zat alleen maar in de weg als hij zijn plannen uit wilde voeren, als hij ze wilde laten slagen. Maar soms op momenten kwamen ze om de hoek kijken, op momenten als deze bijvoorbeeld wanneer een plan niet goed uitpakte. Normaal was zijn lichaam vervuld van emoties van anderen dat zijn eigen op de achtergrond lagen. Maar nu was ze duidelijk aanwezig, de razernij.
      Hij draaide zich weer terug naar Fayr met zijn gezicht. Hij moest gewoon zijn verlies nemen en doorgaan. Hij merkte dat zijn woede nog meer aan zwol door die gedachte, hij hield er niet van te verliezen. Zeker niet van die idiote krullenbol, zeker niet van dit meisje die opeens alle controle uit zijn handen nam. Hij balde zijn handen tot een vuist. Zijn plan moest slagen, hij moest Vienna los krijgen van de rest. En of dat nu op de harde of de zachte manier ging kon hem eigenlijk niet zoveel meer schelen. Hij had het netjes gespeeld, op een veel te coulante manier voor haar isolering willen zorgen. Het had hem een uitdaging geleken, maar om een of andere reden leek de lieve Romeo nooit te werken.
      "Zo, dus je bent gekomen om het uit te maken?" vroeg hij donker en koud. Een dreigende stilte was hem ineens overvallen en een kilte had bezit van hem genomen. Hij ging absoluut niet zijn plannen in de war laten gooien. "En jij denkt dat ik daarmee instem?"

[ bericht aangepast op 5 juli 2020 - 15:24 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fire had het gevoel alsof er overal spinnenpootjes over zijn lijf kriebelden en het kostte hem een bovenmenselijke inspanning om niet overal te krabben.
      De hendel naar beneden halen, hielp hij zichzelf herinneren zodat hij zich niet zou laten meesleuren door gedachten aan spinnen en ranzige spinnenwebben. Een rilling liep langs zijn rug toen zijn vingers door het kleverige spul gingen. Hij gaf een sjor aan de hendel, het raam ging een stukje omhoog en frisse lucht waaide de muffe kamer binnen. Stof kriebelde in zijn neus en hij nieste.
      ‘Nou hier heb je het dan. Je eigen chamber of secrets.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

De campus was tot 6 vrij had Jester gezegd. Mooi haar kans om haar spullen te pakken en haar eigen kamer weer te claimen voor deze aan Dezi werd toegekend. Ze rende de trap op, kwam Merrin halverwege tegen en gooide boven de deuren open. Ze zag dat de jongens al een paar spullen er neer hadden gezet, maar ze hadden gelukkig niet aan haar spullen gezeten
[tag]Fersephone begon met het inpakken van haar spullen, trok haar kleding uit Merrins kast en stopte ze zonder ernaar om te kijken of het netjes gebeurde in de tas. "Wil je wat hulp?" Ze schrok van de jongen die opeens in de deuropening was verschenen met wat spullen van hemzelf. Ergens wilde ze hem afblaffen dat ze het zelf wel kon. Maar aan de andere kant was alles sneller gebeurd als hij inderdaad even zou helpen. "Graag" knikte ze dus maar. Merrin zette zijn eigen spullen op het bed aan de overkant en nam een van de tassen die Fersephone net gevuld had. Zijzelf sloeg haar dekbed op haar schouders en nam het kussen in haar hand. Zo liep ze achter Merrin aan naar beneden. "Wij zijn al klaar," vertelde de jongen voor haar neus. "Die tassen die ik net bracht waren de laatste, dus je hebt straks al alles voor jezelf." Merrin schonk haar even een glimlach. Fersephone wist een glimlach terug te werpen, al stond haar hoofd daar niet helemaal naar. Ze was zenuwachtig voor de bespreking van straks. Moest ze wel Dezi op haar kamer laten of niet?

---

It's never gonna happen, Guys.

Dezi was er niet echt van overtuigd dat ze níét gek was. Bovendien was ze er al helemaal niet overtuigd dat die Maaya helemaal goed bij haar hoofd was. Jester had verteld hoe ze een feestje had verpest door iedereen een hallucinatie te sturen. Toch vond ze het ook moeilijk voor te stellen dat ze zomaar vanuit het niets gehandeld was. Al had ze vanmiddag ook van die gekke flitsen gehad, met lugubere beelden waarin Jester een rol speelde. Ze schudde het van zich af en keek weer naar het roodharige meisje naast haar. Wat wilde ze van haar? Er lag een berekenende blik in haar ogen, alsof ze Maaya ergens voor wilde gebruiken. Als ze erin meeging, kwam dat haar relatie met haar groepsgenoten vast niet ten goede. Maar misschien kwam ze juist wel iets op het spoor en was het handig om een insider bij de Rhino’s te hebben. Jester had haar al wel duidelijk gemaakt dat er niemand op haar zat te wachten. Een poging doen om toch vrienden te maken, was waarschijnlijk al meteen gedoemd. Gebruikmaken van het feit dat ze buiten de groep lag om tóch iets goeds te maken… het idee stond haar wel aan.
      ‘Ze hebben mijn herinneringen weggehaald,’ zei Dezi tegen Maaya. ‘Ik weet niet waarom ze denken dat ik gek ben, maar het is me wel duidelijk dat ik niet het populairste meisje van de school ben.’
      Maaya trok een mondhoek op en keek haar peilend aan. Zij wilde de situatie vast ook uitbuiten. ‘Het zijn maar suffe lui, die Panthers. Lopen te janken om wat voor treiterijtje dan ook… Jij had altijd al meer pit dan zij. Ik heb me dikwijls afgevraagd waarom je niet bij de Rhino’s bent ingedeeld. Als je toch al niets goeds in hun ogen kunt doen, ben je bij ons van harte welkom. Ik wil zelfs wel een kamer met je delen, mochten ze je vanavond op straat zetten. Waar ik ze wel voor aanzie.’ Haar blik dwaalde over het litteken over Dezi’s gezicht, waar ze zich een beetje ongemakkelijk onder voelde. ‘Ik kan genoeg vertellen over die gestoorde lul die zijn handtekening op je gezicht heeft achtergelaten. Ooit was hij zelfs mijn beste vriend.’ Er kwam een cynisch lachje over haar lippen. ‘Gelukkig groeien we allemaal als persoon.’ Maaya schonk haar een glimlach. ‘Je bent bij ons van harte welkom, Dezi. Laat je niet door heilige Jester voorschrijven hoe je moet leven. Waarschijnlijk stopt hij je achter slot in grendel.’
      Maaya schonk haar nog een glimlach, daarna liep ze weg en liet Dezi diep in gedachten achter.

[ bericht aangepast op 5 juli 2020 - 17:45 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Inclusief een wachtwoord dat alleen werkt als je het in parceltongue zegt," zei Jester en hij grinnikte voordat hij er erg in had. Zonlicht werkte zich nu door het open raam naar binnen en dat deed de klammige lucht iets oplossen. Hij keek de kamer nog eens rond, wierp een blik op zijn horloge en besloot vervolgens ook de ramen in de andere kamers open te zetten (althans, dat door Fire te laten doen, die zo wit zag als een doek maar druk bezig leek zijn angsten te overwinnen) zodat de hele heisa een beetje kon doorwaaien terwijl ze weg waren.
      "De vraag is nu natuurlijk of de meidenvleugel dit ook heeft," zei Jester, toen ze in de derde kamer stonden. Anders had het nog niet heel veel zin, want dan legde hij Dezi nog dichterbij de twee jongens dan ze in eerste instantie had geslapen en dat klonk toch als een monumentaal slecht idee. "Maar beter besluiten we eerst waar ze gaat slapen voor we straks drie keer zo'n stofnest gaan schoonmaken. We weten nu in ieder geval dat het er zit, dat de kamers nog zo'n dertig acht-potige bewoners hebben, maar verder best bewoonbaar kan zijn als je er even grondig met een stofzuiger en wat schoonmaakmiddel aan de gang gaat."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Nu kwam Fayr ook overeind, weg bij de rand. Woede vertrok Romeo's gezicht tot een grauwe en haast enge uitdrukking, zijn handen langs zijn zij gebald tot vuisten. Het masker van de charmante jongen was compleet verdwenen. Het was helemaal niet moeilijk meer om te geloven dat hij en zijn vriend samen Fox zo hadden gemanipuleerd dat hij zijn eigen afdelingsgenoten verscheurd had. Hier voor haar stond een monster.
      "Ja," zei Fayr en ze balde ook haar eigen handen maar, want dan stond ze ietsje steviger in haar eigen schoenen tegenover de dreiging van de jongen aan de overkant. Fayr maakte zelden tot nooit ruzie en ze vond het ook altijd ontzettend naar, maar iets in haar was er heel stellig over dat zachte woorden het deze keer niet zouden redden. "En je hebt weinig keuze of je ermee instemt of niet. Vienna staat beneden op me te wachten," zei ze met opgeheven kin. "En ze weet alles. Mijn hele afdeling weet van je leugens af, dus haal je maar niets in je hoofd. Ik maak het inderdaad uit. Je hebt me bedrogen en gemanipuleerd en ik wil níks meer met je te maken hebben."

[ bericht aangepast op 6 juli 2020 - 10:12 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘De extra kamers op de begane grond zijn bij de woonkamer getrokken,’ wist Fire.
      Goed, hier waren ze dus klaar. Hij voelde overal nog steeds spinnenpoten, dus hij vond het wel mooi geweest en liep terug naar de gang.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij schoot in de lach en ging vlak voor het meisje staan. "Bedrogen en gemanipuleerd?" Vroeg hij hoofdschuddend, nog altijd lachend. Er was een grijns op zijn gezicht verschenen. Dit was meer zijn terrein, het voelde goed om zichzelf eruit te laten. "Je weet nog helemaal niets van manipulatie af, lieve Fayr. Ik heb gewoon een meisje versierd, meegenomen naar het bal en verschillende dates en haar daardoor voor me laten vallen. Ik had er een leuke tijd met je van willen maken. Dat heb je nu zelf verpest."
      Hij ging vlak voor haar neus staan. Ze mocht nu niet ontkomen. Hij had Fayr nog altijd nodig, zij was de ingang tot de Panthers. En vooral de toegang tot Vienna haar vertrouwen. Hij had een gelukje dat hij Vienna die middag had gesproken. Want hij geloofde geen ene moer van het feit dat Vienna alles wist, of misschien wist ze het inderdaad wel, maar had hij haar in ieder geval wel over kunnen halen dat Fox niet spoorde. "Dus als je dat bedoelt met leugens. Er is niets mis mee met dat ik een meisje voor mezelf probeerde te winnen toch? Dat mogen ze best weten," zei hij met een grijns.

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze was met haar rug tegen de muur van het gebouw gaan zitten, net om de hoek. Mocht het zo zijn dat Romeo als eerste van de trap naar beneden kwam, dan hoopte ze dat hij haar niet zou zien. Het voelde een beetje gek, dat ze hem net gesproken had en dat Fayr het nu aan het uitmaken was. Maar dat was Fayr haar keuze en daar kon ze tegenover Romeo niets anders van maken. Ze hoopte maar voor Fayr dat hij niet zo moeilijk zou doen. Dat hij het gewoon zou accepteren en des noods lichtelijk verdrietig was. Maar dat het dan gewoon klaar was. Het uitmaken van een relatie leek Vienna heel erg moeilijk. En ze vond het dapper dat Fayr voor haarzelf koos.
      De stilte om haar heen was welkom, maar tegelijkertijd was hij verschrikkelijk. Ze kon er niets aan doen, of haar hoofd keerde telkens weer terug naar het gesprek met Fox. Ze voelde zich schuldig over hoe het gesprek was gegaan. In haar eerste emotie had ze dingen gezegd die ze misschien beter anders had kunnen zeggen. Voor heel even had ze haar iNet tevoorschijn gehaald en twijfelend met haar vingers boven de toetsen gezweefd. Ze had hem een sorrt willen sturen, maar een berichtje was verschrikkelijk onpersoonlijk. En zat hij waarschijnlijk niet op te wachten. Daarnaast kwam het nooit zo gemeend over als ze het echt zou zeggen tegen hem. Al wilde ze hem gewoon niet zien. Ze wist niet precies waarom, maar alleen al aan hem denken maakte haar nu ongemakkelijk. Zou hij boos zijn op haar? Zou hij wraak nemen? Net als Thor?
      Met een zucht veegde ze over haar voorhoofd. Ze moest stoppen hierover na te denken. Ze moest denken aan wat Fayr had gezegd. Ze waren gewoon niet voor elkaar bestemd. En ze moest er niet zo hard aan trekken. Ze hadden ten slotte maar een week gedate toch? Meer was het niet. En voor Fox was het sowieso al niet serieus geweest. Ze had hem misschien nu gekwetst, maar andersom had hij dat net zo goed gedaan. Hij was gewoon niet goed voor haar, en daar was het klaar. Het werd gewoon tijd voor de volgende poging, met iemand die misschien wel heel leuk was. En wel bij haar paste.
      Vienna haalde uit haar tas haar etui te voorschijn en zocht erin naar het briefje wat ze die avond ervoor gehad had. Een lang nummer stond erop geschreven en zonder aarzelen nam ze het nummer over in haar iNet en sloeg het op onder de naam van Emil. Echter zodra ze een bericht opende, bleven haar vingers weer als bevroren boven de tekst hangen. Was dit niet super oneerlijk? Als het met Fox al niet kon, waarom dan met hem wel? Wilde ze dit eigenlijk wel? De drama met Fox had haar alweer genoeg opgeleverd voor de komende tien jaar. Had ze daar wel weer zin in? Met een zucht klikte ze het bericht weer weg en verborg haar iNet in haar tas.
      Hopelijk zou Fayr er niet al te lang over doen, want ze werd nu al gek van zichzelf.

[ bericht aangepast op 6 juli 2020 - 16:20 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox was nog een lange tijd op het dak blijven zitten, totdat het avondeten steeds dichterbij kwam en hij bedacht dat hij toch niet per se in zijn zwembroek aan tafel wilde zitten. Hij vloog terug naar zijn eigen House, waar hij onder de douche sprong en schone kleding aantrok. Nog zo’n twintig minuten en dan zou de eetzaal opengaan. Hij besloot beneden een kijkje te nemen om te zien of er daar nog wat te beleven was. Heidi, Onna en 8226 waren een spelletje aan het spelen en Emil hing op de bank en zapte een beetje verveeld door de tv-kanalen. Die zat waarschijnlijk ook de tijd te doden.
      Fox plofte naast de jongen neer. Een paar tellen nam hij zich voor om niets te zeggen, maar dat hield hij niet uit. ‘Als je nog met Vie wil daten… Mijn zegen heb je.’
      Emil liet de afstandsbediening zakken en keek hem fronsend aan. ‘Hoezo? Gisteren wilde je nog voor haar gaan.’
      Fox haalde zijn schouders op, al was er iets in zijn maag wat samentrok. ‘Blijkbaar moet ik al binnen één week bereid zijn om met haar te trouwen.’
      Emil trok zijn wenkbrauwen nog hoger op. ‘Eh…?’
      ‘Ik kreeg vandaag van alles naar mijn kop gesmeten. Blijkbaar moet je in je eerste week daten aan een hoop eisen voldoen. Dus je moet héél groots uitpakken, vooral niet in je gewone kloffie aankomen en mocht je nog gevoelens voor iemand anders hebben dan moet je die eerst ritueel verbranden. Zoenen met een ander is een no-go, maar als zij dat wel tot tweemaal toe doet dan is er niks aan de hand.’ Hij snoof. De bitterheid die hij voelde gaf hem een wrange smaak in zijn mond. Hoe langer hij erover nadacht, hoe bozer hij werd. Hij dacht aan hoeveel moeite het hem had gekost om haar mee te nemen naar de plekken waar hij met Kris was geweest. Hij had zich aan haar blootgegeven en zij? Zij vond dat hij geen moeite deed. Dat hij haar behandelde alsof ze de minste was. De allerlaatste keus.
      ‘Het zit je wel hoog hè?’ klonk het aarzelend.
      Fox klemde zijn kiezen op elkaar.
      ‘Maar je bent altijd zo vasthoudend. Ga je echt na één keer opgeven?’
      Fox aarzelde. 'Het is één ding om vasthoudend te zijn als iemand me om welke stomme reden dan ook niet wil leren kennen, maar Vienna kent me wél. Ik heb mijn best gedaan om leuke dingen met haar te doen. Ze heeft de echte Fox gezien, kende zijn leuke en minder leuke kanten en die laatsten overheersten duidelijk. Ik kreeg het gevoel dat ik niets goed kon doen. Ik kan me wel anders gaan voordoen in de hoop dat ze me dan wel een kans wil geven, maar waarschijnlijk loopt ze dan uiteindelijk tegen dezelfde dingen aan.’ Hij slaakte een zucht en keek opzij. ‘Maar goed. Als je haar leuk vindt, moet je er voor gaan. Ik genoot er wel van, tijd met haar doorbrengen. Het is echt wel een leuke meid.’
      En ja, hij vond het jammer dat dat nu over was. Dat hij nauwelijks de tijd had gekregen om over Adam heen te komen. Als hij eerlijk was, wist hij niet zo goed waar het nu verkeerd was gegaan. Misschien had hij…
      Nee, hij moest het loslaten. Het was nu eenmaal zo gelopen. Misschien dat ze nog vrienden konden zijn, maar hij wist niet helemaal of hij dat wel wilde. Als hij moeite in iemand stak, vond hij het moeilijk als dat niet gewaardeerd werd. Dat was nu eenmaal zo. Dat was zowel in de liefde als in vriendschappen.
      Hij sprong op van de bank. ‘Kom, laten we naar de eetzaal gaan. Kijken of ik vandaag wel wat wegkrijg.’ Hij schonk de jongen een scheve grijns.
      Emil kwam ook overeind en gaf hem een schouderduwtje. ‘Jammer dat het zo gelopen is. Ik hoopte nog wel dat ik date-advies van jou kon krijgen.’ Hij grinnikte. ‘Van de andere jongens hoef ik het ook niet te verwachten.’
      Fox grinnikte zacht terwijl ze naar de buitendeur liepen. ‘Je moet gewoon aan íédereen datetips vragen en dan álles uitvoeren. Misschien dat ze zich dan prinses genoeg voelt.’
      ‘Tja, je krijgt de prinses toch pas na het verslaan van de draak?’ zei Emil met een grijns. ‘Het grote datemonster.’
      Fox stak zijn tong uit. ‘Ja ja. Nou deze jongen heeft genoeg van prinsessen. Jongens hebben nog nooit over mijn inspanningen geklaagd.’
      Misschien ook wel omdat hij altijd op van die types viel die hij het woord romantiek nog moest uitleggen. Hen verrassen was veel leuker dan opboksen tegen iemands torenhoge verwachtingen.
      Hij dacht even terug aan Thor met zijn stinkvoeten en snoof.
      Right. Alsof dat zo’n romanticus was geweest.
      Als hij iemand dacht te kunnen overtreffen was hij het wel.
      Let it go, Fox. Let it go.
      Er zijn meer vissen in de zee.

[ bericht aangepast op 13 juli 2020 - 14:03 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.