De Kwaadaardige Club || RPG - Speeltopics

[ bericht aangepast op 7 jan 2017 - 14:48 ]

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Iratus

Ik keek nog een keer om het hoekje, en ik zag dat Jo huilde, al was dat niet de bedoeling geweest. Ik kon haar niet oprecht troosten, dan zou ze me doorhebben. Kon ik niet...

Jo klopte onzeker op de deur van het grote huis. Een jongen, met zwart haar een bruine ogen deed open, en hij trok licht zijn wenkbrauwen op...

Jo lachte weer wat.

[ bericht aangepast op 13 juni 2016 - 13:26 ]

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Martyr

Ik ga naar mijn kamer en draai de deur achter me op slot, zoals altijd.

i wanna die with you once or twice.

Iratus

Ik richtte nog even mijn ogen op het meisje, maar toen sloop ik weg. Net zag ik hoe de deur achter Martyr dichtviel. Nou, dit werd wachten. Verveeld liep ik naar beneden, en ging op de bank een boek zitten lezen, met een enorme kop zwarte koffie erbij, om wakker te blijven.

Na een laatste steelse blik op de klok besloot ik te gaan. Het was 1:34, ik had ongeveer zes uur de tijd voor hij wakker zou worden. Ik vond dat Martyr veel te vroeg opstond.
Misschien was dat de reden van zijn slechte humeur...

Zachtjes sloop ik naar de deurknop, en ik probeerde hem op te draaien.
Op slot.
Ik vloekte even, en probeerde het slot te smelten.
Niets.
Martyr kennende had hij de sleutel ergens verborgen, op een plek heel moeilijk te vinden...
De bieb.

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Vergeef me dat ik hier twee keer achter elkaar schrijf, maar er reageert niemand.

Iratus

Aarzelend liep ik door de hoge kasten door. Ze zaten vól met boeken. Dikke, dunne, kleine, grote.
Deze hele verzameling was van hem. Martyr.
Alles had hij verzameld, alles had hij gelezen.
En alle genres waren hier te vinden, maar het ergste waren de boeken over vergif. Gruwelijke prenten met de resultaten prijkten op de bladzijden. En ik wist dat hij het allemaal kon maken.

Martyr kon alles.

Maar waar zou hij de sleutel verstopt hebben. Hij daagt mensen uit. Ik moet net zo denken als hij om te ontdekken waar het is verborgen.
Ik sloot mijn ogen, zag zijn sluwe gezicht voor me, zijn plannen, zijn vermogen om zo hard te zijn.
Waar ik het nooit zal verwachten...

Wat zou ik niet verwachten. Het tegenovergestelde, wat is het tegenovergestelde van Martyr?
Hij is hard, meedogenloos, denkt overal kritisch over na, ook over mij, kritisch over mij. Over mij.

Geduldig probeerde ik een patroon te ontdekken in de boeken. Hij moest het gesorteerd hebben. Maar hoe?

Leukst.
Alfabetisch op titel.
Alfabetisch op schrijver.
Vaakst gelezen.
Op genre.
...

De mogelijkheden waren eindeloos, maar ik bespeurde iets...
Een heel dun boekje stond tussen twee grotere, dikkere (en indrukwekkender) boeken. Nieuwsgierig pakte ik het op.

Ik laat je nooit meer gaan.

Ik sloeg het open, een dun handschrift danste voor mijn ogen.

Ik keek vanonder mijn wimpers naar haar. Quinn. Ze was een wonder. Ik had haar in mijn greep, en ik zou haar nooit meer laten gaan.

Een daarna nog een hele hoop tekst. Hij had het zelf geschreven. En het ging over mij. Ik besloot het bij me te houden. Maar de andere verrassing die het boekje verborgen hield was een kleine bronzen sleutel.


Stilletjes stak ik hem in zijn slot.

[ bericht aangepast op 2 juli 2016 - 14:58 ]

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Martyr

Deze avond had ik veel verwacht, geritsel op de gang, onrustigheid in het huis, maar niet de sleutel in het slot van mijn kamer, dat zo zachtjes mogelijk wordt omgedraaid als het maar kan. Er moest een keer komen dat iemand nieuwsgierig werd naar mijn altijd afgesloten kamer. En ik weet dat het Iratus is, niemand anders boeit het eigenlijk wat. Ik sluit mijn ogen en luister stilletjes hoe Iratus mijn kamer in sluipt. Ik besluit niet te laten merken dan ik wakker ben, want ik ben té nieuwsgierig naar wat ze komt doen in mijn kamer. En vooral hoe ze mijn sleutel heeft gevonden.

i wanna die with you once or twice.

Iratus

Zo zacht mogelijk sloop ik zijn kamer binnen. Ik keek nieuwsgierig rond, al wist ik al hoe het er uit zag. Ik had het zelf gemaakt.

Hoe deed ik dat ook alweer?
Zijn ogen. Ik moest zijn ogen zien.
Trillend trok ik zijn ooglid omhoog, en ik staarde recht in een donkerbruin, bijna zwart oog.
Ik rilde, maar diepte me toen in zijn jeugd.

'Hou op, Martyr!'
Geschrokken keek hij zijn zusje aan. 'Sorry,' mompelde hij.
Het meisje, Luna keek hem hatelijk aan.
'Martelaar!'
Woedend keek Martyr op. Zijn zwarte haar stoof op in de wind, zijn bleke huid stond in contrast er mee.
'Wat zei je!?' schreeuwde hij woedend.
Luna kromp ineen.

Geschrokken dacht ik na. Ik wilde ophouden. Maar ik kon het niet.

Scheldwoorden werden naar zijn hoofd geslingerd.
'Toe dan, martelaar! Laat maar zien wat je kunt!'
Martyrs onmogelijk woedende blik liet hen achteruitdeinzen maar toen lachten ze. Een meisje fluisterde iets tegen een jongen en hij lachte gemeen. Martyr ontging dit alles niet.
Hij richtte zich op de gedachtes, maakte ze kapot...

Een traan van medelijden ontsnapte en gleed over mijn wang.

De jongen zat rillend in de hoek. Hij had zijn handen om zijn knieën geslagen, de schaduwen van de grote tralies vielen over hem heen.
Hij zat er al een week.
En hij bestierf het van de honger. Een sidderende zucht weerklonk door de cel.
Hij probeerde het nog eens. Maar de gedachtes stierven niet. Martyr maakte niet eens contact.

Was dit wel Martyr?

Nu was hij in een schuurtje. Een zwartharige jongen liep zelfverzekerd naar binnen.
'Wie ben jij?' vroeg hij koel en arrogant.
'Dat kan ik beter aan jou vragen.'
De nieuweling zuchtte geïrriteerd.
'Kay Davids.'
'Loop naar de maan,' antwoordde Martyr sarcastisch.

Ik kon me er in vinden. Maar Kay was niet weggegaan.

'Wie ben jij?' vroeg het meisje. Ze was een jaar of zeven, had bruin haar en haar groene ogen keken levendig de wereld in.
'Mijn naam is Martyr,' zei hij vriendelijk. De grote ogen bestudeerden hem ernstig.
'Ik ben Quinn. Maar ik geef een voorkeur aan Iratus.'


Dat meisje was ik...

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Martyr

Ik begrijp eerst niet volledig wat Iratus aan het doen is, maar zodra ik mijn ogen open en ze geschrokken opkijkt, begrijp ik het wel.
'Je weet van je anderen kracht?' zeg ik klam. 'En vind je het leuk om mensen hun verleden te bekijken hun privéleven te schenden?' Ze kijkt me aan alsof ze niet kan bepalen wat ze nu werkelijk voelt, ze maakt me woedend.
'Waarom wil je mijn verleden weten? Ik heb je toch al een stuk vertelt? Vertrouw je me niet?Nou?'

[ bericht aangepast op 3 juli 2016 - 7:48 ]

i wanna die with you once or twice.

Iratus

Ik deins achteruit. Ik ben te ver gegaan. En dat weet ik. En hij ook .
'Je weet van je andere kracht? En vind je het leuk om mensen hun verleden te bekijken, hun privéleven te schenden?'
Elk woord word kwaad naar mijn hoofd geslingerd en treffen me als zweepslagen, of nee, zo veel pijnlijker...
Wat voel ik? Medelijden? Angst? Schuld...
Zijn gezicht betrekt nog meer.
'Waarom wil je mijn verleden weten?! Ik heb je toch al een stuk verteld?'
Hij gaat over tot schreeuwen. 'Vertrouw je me niet? Nou?'

Zachtjes zet ik nog een stap achteruit.
'Ik... Ik wist niet dat... Dat dat niet kon..,' zei ik kleintjes.
Woorden ontbraken me om nog meer te zeggen, laat staan, zijn vraag te beantwoorden.
Abrupt draai ik me om en ren de kamer uit.

Maar vertrouwen van zijn kant zal er nooit meer zijn... Of wel?

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Martyr

'Iratus!' roep ik. 'Waarom ren je weg, ik wil het weten, waarom keek je in mijn verleden?'

i wanna die with you once or twice.

Iratus

Hij roept me iets na. Maar ik wil het niet weten. Ik wil niet nog meer woede aanhoren.
In de angst die ik voel heb ik niet door dat er nog iemand in de gang loopt.

In alle haast bots ik tegen Kay aan. Geschrokken zet ik een stapje naar achter.
'Wat doe jij hier?' vraag ik boos.
'Dat kan ik beter aan jou vragen. Waarom die traantjes, kleintje?' zegt hij geamuseerd.
Zoals altijd krijg ik de neiging hem een klap te geven.
Maar ik hou me in.
'Niets,' zeg ik.
Sarcastisch kijkt hij me aan. 'Je meent het. Heb je ruzie gehad met je liefje.
Woedend doe ik nu wat ik al eeuwen wou doen. Mijn hand kletst hard tegen zijn wang aan.
'Hij is mijn liefje niet,' sis ik.
Geïrriteerd duw ik hem uit de weg, zodat ik kan uithuilen. Alleen.

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Martyr

Ik ga de trap af en ren naar Iratus toe en vraag haar opnieuw:
'Waarom deed je het? Waarom keek je in mijn verleden?'

[ bericht aangepast op 4 juli 2016 - 16:09 ]

i wanna die with you once or twice.

Iratus
Voetstappen.
Waarom moet iedereen mij lastigvallen. Verveeld draai ik me om, en mijn mond vormt een perfecte O als ik zijn vertouwde geur ruik.
Ik bots zo'n beetje tegen zijn zwarte trui aan.
'Waarom deed je het? Waarom keek je in mijn verleden?'
Ik zuchtte. Keek met tegenzin omhoog - mijn hoofd lag in mijn nek.
'Ik... Ik denk omdat.. Je gewoon... Jij bent Martyr. Je bent in dit huis legendarisch. En dat maakt mij ontzettend nieuwsgierig omdat ik jou, denk ik, als een broer beschouw.
Ik wil wegrennen, maar hij pakt mijn pols. Ik schrik.
Mijn arm zit onbeweeglijk vast. Het doet pijn. Maar dat maakt me niet uit.
Wel dat zijn hand ijs- en ijskoud is.

'Wacht,' zegt hij zacht.

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Martyr

'Wacht,' zeg ik. 'Ik wil je eerst iets uitleggen, zodat je me beter begrijpt. ik leef hier al een hele tijd, met allemaal mensen, allemaal een verleden, allemaal een verhaal. Ik weet het jouwe niet, jij wist het mijne niet, ik ken dat van niemand anders dan dat van mij. Waarom? Praten is altijd goed over problemen, maar ons verleden is te diep weggestopt om weer naar boven te halen en uit te praten. Iedereen is hier om zijn verleden te vergeten. Verleden is tijd en tijd is voor ons allen een illusie, men heeft het bedacht en tegelijkertijd was het er al. Je moet niet leven in het verleden, maar in het heden, want ons heden ligt open en wij kunnen het nog niet zien. Maak het geen weerspiegeling van onze vroege problemen. Ik had het je echt wel vertelt, geloof me, maar pas wanneer ik vond dat het tijd was om het te vertellen,' mijn stem klinkt niet woedend, niet verdrietig, maar kalm en beheerst.

i wanna die with you once or twice.

Iratus

'Nou, weet je,' begin ik koel. 'Ik ben nieuwsgierig. Ik heb de neiging om... Dingen te willen weten die ik misschien... niet hoor te weten. Maar ik heb me tot nu toe in weten te houden.'
Ik wacht even om zijn reactie te peilen maar ik kan er weinig uit opmaken. Ik zucht.
'Maar jij... Bent... Interessant. Denk ik.'
Ik haal mijn hand afwezig door mijn haar.
'Er zijn zo veel dingen die ik niet weet over jou. Ik wil alles weten. Maar waarschijnlijk geef je toch geen antwoord. Dat doe je nooit.
En je kunt niet ontkomen aan je verleden. Dat draag je met je mee.'
Even was het doodstil tussen ons.
'En laat me nu los. Mijn pols doet pijn en je hand is ijskoud.'

[ bericht aangepast op 4 juli 2016 - 19:23 ]

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Martyr

'Ga je niet wegrennen?' Ze schudt haar hoofd. Ik laat haar pols los.
'Wie heeft ooit gezegd dat ik niet zou antwoorden, ik zou zeggen, vraag maar raak, wat wil je weten?' En ondanks de situatie weet ik een grijns op mijn gezicht te toveren.

i wanna die with you once or twice.