De Kwaadaardige Club || RPG - Speeltopics

[ bericht aangepast op 7 jan 2017 - 14:48 ]

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Jo
Na lang zwart gezien te hebben hoorde ik weer vage geluiden. Rustig deed ik mijn ogen open en keek recht in de ogen van Iratus, "Dankje" zei ik opgelucht toen ik overeind ging zitten, mijn hoofd bonkte echt verschrikkelijk. Eigenlijk liep Iratus meteen weg, Daniel liep ook weg. Daar zat ik dan, alleen in het midden van de kamer, alles duizelde.
Rustig stond ik op maar viel ook meteen weer tegen de eettafel aan. Rustig zette ik beide benen op de grond. Zo ging het goed, maar voordat ik de eerste stap kon zetten lande ik al op de grond, stond weer op en viel deze keer half op de trap. Het maakte een hels kabaal. "Auw!" schreeuwde ik, het litteken waar Davy me ooit had gesneden bloede. Het prikte en brandde. Langzaam hoorde ik iemand van de trap af lopen, het was Martyr...

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

IRATUS
Aangezien ik nu ergens anders aan wou denken liep ik naar buiten. Hoe is Jo...
Ik zag de gestalte en ik wist dat dit hem was. Hij was lang, had zwart haar, en hij wankelde...
'Ben jij de vader van Jo... Jack Sparrow?'
Hij lachte onnozel. 'Ik wil haar weer op het schip hebben.'
'Ze hoort bij ons. Ze zal nooit zomaar weer overlopen. Alleen al door Maya zal ze -'
'Oh,' viel hij me in de rede. 'Dan heb ik een ander nodig.'
'Nee, dat kan je niet -'
Een pijnlijke klap op mijn hoofd. Ik zag alles als aan het eind van een lange tunnel... Ik werd opgetild... En toen...
Niets meer.

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

(Inmiddels vroeg in de ochtend)
Maya
Ik schrik wakker door een knal, en er volgen er daarna nog een paar.
'Wat zijn ze nou weer aan het doen?' vraag ik me in mezelf af.
Ik val al weer half in slaap en hoor dan een deur hard dichtslaan.
Ik sta voor de zoveelste keer deze nacht weer op uit mijn bed 'Je kan hier niet echt rustig slapen ofzo, op straat was het nog makkelijker, maar het is wel een stuk leuker'
Ik loop slaperig de trap af met een paar meter afstand tussen mij en Martyr.
Onderaan de trap lag Jo, met een grote plas bloed om haar heen,
Er zat een man naast haar die ik niet kende, hij leek wel wat op Jo.
een naast de deur lag Iratus bewusteloos..

Ik raak helemaal in paniek, en ga naast Jo zitten, die iets onverstaanbaars mompelt..
Martyr, Kan je niet iets doen? Help ze!! Schreeuw ik bijna dwingend.

---

Just be yourself

Jo
Langzaam keek ik om me heen, alles was wazig, "Jo, Jo gaat het?" hoor ik de paniekerige stem van Maya, "Wat?" vroeg ik verward.
"Blijf liggen Jo..." zei een man, ik herkende de stem, de stem van heel vroeger... "Pap is er..." "Pap?" zei ik met een krakende stem... Het bloeden was inmiddels op gehouden en mijn beeld werd wat beter, vaag zag ik mijn vader, ik voelde me blij, opgelucht maar ook verdrietig. "Pap, wat is er?" vroeg ik nog half verzwakt.
"Ik wil dat je weer meekomt naar de zee! Lekker varen samen!"

[ bericht aangepast op 20 mei 2016 - 20:58 ]

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

DANIËL
'... Lekker varen samen!'
Ik daalde de trap af, omdat ik Jo toch wel aardig was gaan vinden. 'Maar Jo hoort bij ons..,' zei ik zachtjes. Ik kreeg een vluchtige blik.
'Neee. Nee. Nee. Nee. Jack Sparrow is de naam.'
Ik keek Jack verbaasd aan. 'Oké...'
Waarom is ze er niet. Ik ken Iratus. Ze zou er al lang bij moeten staan. Ik besloot het Jack te vragen. 'Heeft u mijn zus gezien? Groene ogen bruin haar...'
'Nee.'
'Oh.'
'Jo?'
Het meisje aarzelde, maar ik had al een besluit genomen. 'Ze gaat mee,' zei ik.

'Het spijt me heel, heel erg. Maar je moet Iratus vinden en haar mee terug nemen,' fluisterde ik tegen Jo. 'En kom dan weer terug... Alsjeblieft?'

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Jo
'Het spijt me heel, heel erg. Maar je moet Iratus vinden en haar mee terug nemen,' zei Daniel. Daarna zei hij nog wat maar ik zakte al weg, ik hoorde niets en zag alleen een grote waas.
Ik voelde hoe mijn vader me oppakte en mee naar buiten droeg, we liepen zo ongeveer een half uur, denk ik, ik had totaal geen besef van tijd. In de verte zag ik een was van een schip, dat zou het vast zijn!
Langzaam liep hij naar binnen, het dek op, alle mannen begonnen te juichen, ik kon niet helder zien of denken maar ik dacht echt dat ik Iratus daar zag zitten.
Maar voordat ik naar haar toe zou gaan viel ik in een diepe slaap...

[ bericht aangepast op 20 mei 2016 - 22:38 ]

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

IRATUS
Ik kwam bij, en het was vreselijk. Het stonk ontzettend, en de wanden waren van hout, goor en slijmerig. Ik voelde dat ik moest overgeven.

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Maya
Daniël zei 'Ze gaat mee.' en fluisterde daarna nog iets in Jo haar oor.
'NEEE!!!' roep ik keihard door de kamer, maar haar vader pakt haar al op en loopt het huis uit.
Ik ren snel achter hen aan naar de deur, maar Jack is te snel. Ik zie ze verderop naar het schip wandelen,
en dan stort ik in, en begin zachtjes te huilen. Daniël komt naar me toe en verteld me wat hij in Jo's oor fluisterde.
Ik was wel een beetje gerustgesteld, maar het lukte niet om te stoppen met huilen.
Ik liep naar de bank, pakte een deken, en ging liggen met nog een paar tranen in mijn ogen, hopend dat Jo snel terug zou komen met Iratus.

---

Just be yourself

Jo
Na ongeveer 3 uur geslapen te hebben word ik wakker in een grote hut, een Kajuit beter gezegd. Snel kijk ik om me heen, de hoofdpijn is zo goed als over dus ik kan beter zitten. Ik zie overal vieze schimmel en het stink verschrikkelijk, net zoals bij Davy op het schip... Wacht, net zoals bij Davy op het schip? Snel stond ik op en loop naar buiten, zwarte masten, de Black Pearl! Ik zit op de Black Pearl! Net toen ik de deur wou opendoen zag ik kleding liggen met een briefje erop,
Jo, deze kleding is voor jouw, dan ben je wat meer gekleed als een Piraat
Snel trek ik mijn kleren aan, ze passen perfect! Nog snel een hoed en ik ben er klaar voor!
Snel loop ik naar buiten en kijk rond, "Jo!" hoor ik iemand zeggen, het was niet mijn vader...
"Jo wat leuk dat je er weer bent!" zei een mollige man, Mister Gibbs, "Jij bent gegroeid..."
"Ja, weet ik, wat leuk dat ik hier weer ben!" ik voelde me weer de meester, ik had het hier niet 100% voor het zeggen maar het voelde alsof ik de Captain was. Ik was eindelijk weer een Piraat. Het voelde zo vertrouwd! Mijn trots kwam weer naar boven, met mijn kin omhoog staan en met mijn schouders recht liep ik de trap op naar mijn vader. "Jo! Wat fijn dat je er bent!" riep hij uit.
"Ja, ik ben ook echt super blij!" riep ik uit. In een ooghoek zag ik iemand een mast vastgebonden. Vluchtig keek ik ernaar, was dat nou Iratus? Ach, het zal wel niet! ]
Ondertussen waren er heel veel mannen naar mij toe gekomen, ze kende mij allemaal nog van vroeger en wouden alles weten! "Nee..!" begon mijn vader, "Laat mij maar..." zei ik snel en ging op een leuning staan zodat ik boven iedereen uitkwam, "Iedereen die iets tegen me wil zeggen moet dat vanavond komen doen, bij het eten! En nu, ALLEMAAL AAN HET WERK!" schreeuwde ik, ik was weer een echte, trotse, gemene piraat geworden. Ik zag, alweer in mijn ooghoek, de gevangene met open mond naar me kijken, zo die heb ik even laten zien wie hier de baas is, dacht ik trots.

[ bericht aangepast op 21 mei 2016 - 16:21 ]

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

IRATUS
Ik lag in een schip. Ik was ontvoerd door de vader van Jo, Jack Sparrow.
Er gebeurde iets boven mij. Er klonk gejuich. Een uur ging voorbij, en nog een, en ik bleef doodstil liggen, van woede niet in staat om op te staan. Ik was een gevangene. Waar had ik dit in 's hemelsnaam aan verdiend. Ik staarde naar het gore plafond, tot er een man afdaalde. Hij had een oog dat weerzinwekkend rondtolde, en ik keek de andere kant op, nog steeds te verontwaardigd om een woord over mijn lippen te laten komen.
Hij grijnsde even vals, pakte me op, en droeg me naar boven. Hij friemelde aan mijn rug en benen en ik had zin om hem een klap te geven. We kwamen op het dek aan, waar ik werd vastgebonden aan de mast. Iedereen staarde me aan en ik verwaardigde me het niet om hun blikken te beantwoorden. Ik was wanhopig. Ik zat vast, bij een stel piraten die me verlekkerd aan staarden. Ik had het gevoel dat ze dat altijd deden, bij elk meisje. Ik werd er kwaad van.
Ik stuurde een paar van hen illusies, over overwinning... Van ons. Ik maakte het erger. Martelingen, doden... Ik genoot van hun afgrijzen, en ik grijnsde even, als een wolf die een prooi ziet. Toen kregen ze het door, dat, om de een of andere bizarre reden, ik misschien wel de oorzaak kon zijn van de kwelling. Er liep iemand af, een harde vuist tegen mijn slaap... En ik zonk weg van de realiteit.

'Wat doen we met haar,' ving ik op terwijl ik geluidloos en onzichtbaar ontwaakte. 'Hoe deed ze dat.'
'Ze verdient wel een lesje...'
'Ja, echt vreselijk, wat dat kind doet.'
'KAPITEIN!'
'Ja.'
'Wat ze net deed -'
'Ik weet het.'
'Wat doen we met haar.'
'Zij verdient evenveel pijn als wij.'
'Ze moet eerst wakker worden.'
'O ja...'
'Ik ga naar Jo.'

'.... ALLEMAAL AAN HET WERK,' schreeuwde een bekende stem. Jo. Mijn mond zakte open. Hoe...
Maar ik was gezien. 'ZE IS WAKKER!'
Ik zag aan Jo's geschokte blik dat ze me herkende, en ik zag ook dat ze wist dat ze niets tegen haar bemanning kon doen.
Er liep een grote en gespierde man op me af. Hij had iets in zijn handen dat verdacht veel op een zweep leek. Ik slikte. Ik werd losgemaakt en omgedraaid, mijn shirt werd open gescheurd...
Een hoge gil weerklonk over het dek. Mijn gil. Ik snikte van depijn, de verschroeide pijn die mijn rug in bezit nam.
Een tweede slag, een tweede schreeuw, en mijn gezicht was nat van de tranen. Ik gaf niet snel op. Maar de pijn was vreselijk.
Weer een knal, en nog eens, en nog eens. Ik snikte, maar kon verder niets anders dan wachten op de volgende aanraking van de zweep. Maar die kwam niet.
Jo was er voor gesprongen.

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Jo
'ZE IS WAKKER!' riep iemand, de mannen liepen naar de mast van de gevangene, ik volgde hun blik, maar dat was... nee dat kon niet, Iratus?
Maar ik heb niet zoveel macht! Snel zocht ik naar mijn vader, ik kon hem nergens vinden. Iratus haar shirt werd kappotgemaakt en de eerste zweepslag kwam, Iratus gilde, het was echt pijnlijk! Ik denk dat de gil pijnlijker was dan de slag zelf...
Snel kroop ik bij de mannen langs, ze durfden mij niet aan te raken, ik was de dochter van Jack, duhh.
Een tweede slag met daarbij een tweede gil. Het ging nog een paar keer door.
Snel sprong ik voor Iratus, maar de piraat kon niet snel genoeg stoppen waardoor ik eigenlijk een zweepslag zou moeten krijgen, maar ik was sneller, snel pakte ik de zweep vast zodat hij niet verder zou komen dan mijn hand, een golf van pijn stroomde lang me, mijn hele hand was aan het bloeden. Maar dat was niet belangrijk. Langzaam draaide ik me om, ik zag Iratus huilen, voor de eerste keer in mijn leven zag ik haar huilen...
Langzaam keek ze naar achter ze had gezien dat ik er voor stond.
"Begint het hier precies zo te worden zoals bij Davy Jones op het schip? Zweepslagen!" riep ik boos, "Menen we dit! Kunnen jullie piraten niet tegen een beetje illusie? Want als dat zo is dan was ik vergeten hoe grote watjes jullie zijn!"
"Wat is hier allemaal aan de hand?" riep mijn vader, uit zijn kajuit.
"Dat zou jij niet hoeven te vragen maar ik!" riep ik boos, "Wat is de reden dat ik hier ben? En wat is de reden dat Iratus hier is?"

[ bericht aangepast op 21 mei 2016 - 23:28 ]

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Martyr

Ik loop de het huis binnen.
'Kom op Maya, we gaan ze terug halen.' Maya kijkt op, haar gezicht vol traan sporen, maar ze huilt niet meer.
'Hoe wou je dat doen dan?' zegt ze, nauwelijks verstaanbaar. 'Je weet niet waar ze zijn.'
'Ik ben ze gevolgd, we moeten erg tempo zetten om ze nu nog in te halen dus kom!'
Ondanks haar wantrouwen, omdat ik niks gedaan had toen Jo's vader binnen kwam, volgde ze me.

[ bericht aangepast op 22 mei 2016 - 7:42 ]

---

i wanna die with you once or twice.

Maya

'Ik ben ze gevolgd, we moeten erg tempo zetten om ze nu nog in te halen dus kom!' zegt Martyr.
Ik denk even na of ik Martyr wel kan vertrouwen, maar ik sta al snel op, zolang ik Jo maar weer kan zien.
We rennen de kamer uit, Martyr voorop en ik er achteraan, tot we uiteindelijk bij de zee waren.
Met verderop in de zee, het schip van Jack Sparrow...
'We zijn te laat' zeg ik zacht
'ja' zegt Martyr, bijna niet te verstaan omdat er opeens een helse gil klonk, gevolgd door nog een gil.
'Wie is dat?' vraag ik aan Martyr.
Martyr: 'Volgens mij is dat...... Iratus'

---

Just be yourself

IRATUS
Ik was haar zó dankbaar, maar er ontsnapten nog steeds snikken uit mijn mond. Ik had nog maar één keer eerder gehuild. Jo bekeek me niet met medelijden, maar verbazing, maar ik vond het niet erg. Ik had het ook niet zo op medelijden.
Ik draaide me om, wanhopig proberend, mijn shirt tegen mijn lichaam te drukken, ik was ten slotte veertien. Ik huilde zachtjes door, en ik wist dat ik een verslagen, wanhopige indruk maakte, maar het kon me niets meer schelen...
Langzaam keek ze naar achter ze had gezien dat ik er voor stond.
'Begint het hier precies zo te worden zoals bij Davy Jones op het schip? Zweepslagen!' riep Jo boos. 'Menen we dit! Kunnen jullie piraten niet tegen een beetje illusie? Want als dat zo is dan was ik vergeten hoe grote watjes jullie zijn!'
'Wat is hier allemaal aan de hand!' riep Jack Sparrow, die het dek op beende. Gloeiende haat joeg door me heen....
'Dat zou jij niet hoeven te vragen maar ik!' viel Jo woedend uit. 'Wat is de reden dat ik hier ben? En wat is de reden dat Iratus hier is?'
Iedereen keek naar mij.
'Dus jij... Jij bent Iratus.'
Een man liep op me af. Jo maakte aanstalten om hem tegen te houden, maar ik stak mijn hand gebiedend op. 'En jij bent...'
'Jouw peetvader,' fluisterde hij. Het werd doodstil. Van verbazing en woede verdween mijn pijn als sneeuw voor de zon.
'Jij... Waarom heb je me in de steek gelaten. Weet je wat Aryane deed. En mijn ouders. Een piraat. Tuurlijk...'
Hij leek opgelucht dat er niet meer kwam, de zak.
'FLIKKER! OP!' schreeuwde ik, over mijn toeren. 'GA WEG! WANT IK VERMOORD JE ALS IK JE NOG EEN KEER ZIE!!'
De illusie kwam voor ik klaar voor ik uitgeraasd was. Mijn peetvader kronkelde van pijn.
Sparrow probeerde zich uit de voeten te maken, een lang lint van water greep hem bij zijn lange haren en -
'STOP!!'
De jongen die ik nu het liefst wou rende het dek over en bekeek mijn wonden, terwijl ik Jack liet vallen en de onbekende peetvader met rust liet. Martyr.

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

---

Just be yourself