De Kwaadaardige Club || RPG - Speeltopics

[ bericht aangepast op 7 jan 2017 - 14:48 ]

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Tibo

'Wil je het echt weten? Ik wil je dat verhaal best besparen...'

Jo Sparrow

'Wil je het echt weten? Ik wil je dat verhaal best besparen...' zei de jongen, "Oh, laat dan maar... waar kom je weg? Daar hoef je niet zo'n lang antwoord op te geven denk ik..." zei ik met een knipoog.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Tibo

"Oh, laat dan maar... waar kom je weg? Daar hoef je niet zo'n lang antwoord op te geven denk ik..." zei ze met een knipoog. Ik snapte de vraag niet volledig, maar antwoorde toch deels. "Ik ben geboren in Egypte, en ben sinds kort hier..." Ik keek rond, het was een mooi huis. "Vanwaar ben jij?"

[ bericht aangepast op 7 juli 2016 - 22:54 ]

Jo Sparrow

"Ik ben geboren in Egypte, en ben sinds kort hier..." ik keek hem even aan, ja, dat zou best kunnen, "Vanwaar ben jij?" ik schrok even, moest hij nou over mij beginnen? "Van zee..." mompelde ik afkappend en zacht. Ik was nog steeds erg boos op Iratus.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Martyr

Het domste wat je kunt doen is weggaan zonder eten en spullen, maar dat heb ik ook overleeft op veel jongere leeftijd, nee het meest domme wat je kunt doen is in de nacht in een neon gele broek over straat gaan en denken dat je niet opvalt. De nacht is een obstakel die je niet kunt ontlopen, en het staat me nu erg in de weg. Behendig loods ik mezelf de nacht door, in de hoop niet ontdekt te worden, maar het is onmogelijk en iedereen staart me na.

[ bericht aangepast op 8 juli 2016 - 7:20 ]

---

i wanna die with you once or twice.

Tibo

'Van zee...' Zei Jo nogal droog. 'Als je wilt dat ik weg ga moet je het zeggen hoor... Ik wil je niet storen ofzo...' Ik keek haar aan in haar ogen. Parelblauwe ogen. Van die soort hadden we er in Egypte niet veel...

[ bericht aangepast op 8 juli 2016 - 8:24 ]

Jo Sparrow

'Als je wilt dat ik weg ga moet je het zeggen hoor... Ik wil je niet storen ofzo...' Tibo keek me aan, het voelde alsof geen geheim meer veilig was.
"Blijf gerust hier hoor, mij stoor je niet..." zeg ik al weer glimlachend, "Ik heb niets te doen dus ja... Maar nu ben ik toch benieuwd, waarom kom je hierheen? En ja, ik wil het hele verhaal horen..."

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Iratus

'Auw!'
Met een grimas wrijf ik over mijn bloedende knie, waarop ik ben gevallen, door dat stomme idee met het touw. Ik kijk er bezorgd naar. Dat bloeden gaat wel erg snel.
Maar ik wil niet dat de pijn wegdraagt. Dat gemak verdien ik niet.

Ik lach zachtjes. Het stomste wat je kunt doen in Martyrs geval is een broek dragen die oplicht in het donker. Ongetwijfeld heeft hij dat zelf ook door.
Ik streel zachtjes mijn kleren, een donkerrode trui en een zwarte jeans.
Prettig.

Het is duidelijk dat Martyr zich niet op zijn gemak voelt. Iedereen staart hem na. Maar ook ik voel me niet geweldig.
Een meisje van veertien, alleen over straat.

Oogt onschuldig, is levensgevaarlijk.

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Martyr

Verdwijnen, in rook opgaan, oplossen als mist, door de grond zakken, hoe moeilijk kan het zijn? Waarom kan ik het niet? Waarom kan ik niet gewoon verdwijnen en weer zichtbaar worden als ik minstens het land uit ben? Ik vervloek mezelf van die neon gele broek. Nou, er zit nog maar één ding op, beginnen aan één van mijn plannen...

Tijd, het is een illusie toch? Dus als ik al deze mensen hier kan laten denken dat de tijd stil staat, als ik hun lichamen kan verlammen met de gedachtes dat de tijd stil staat, zodat ze me niet meer aan kijken, dan kan ik vluchten, mijn broek omwisselen en wegkomen, toch? Het moet lukken. Ik concentreer me op alle gedachtes van de mensen in mijn buurt. Het zijn er niet veel, zo in de holst van de nacht en ik kan niet door een muren heen dringen, zonder daar een speciale techniek bij toe te passen, dus die gedachtes schelen weer. Dan kom ik aan bij Iratus gedachtes. Ik weet dat ik het bij haar niet lang zal vol houden, haar illusies vormen samen met tijd een bescherming om haar heen, bij haar is het moeilijker dan bij de anderen. Na Iratus ben ik klaar, ik ren de straat weer in, gooi de deur open van het huis, ga razend snel naar mijn kamer, verruil mijn broek voor een zwarte, vlucht weer naar buiten, maar dit keer met een paar boeken en een tas en ren de straat zover mogelijk uit, totdat de gedachtes van alle mensen te sterk worden en mijn krachten verbroken worden. Ik val in ieder geval minder op, maar ik ben wel uitgeput van alle gedachtes die ik zojuist heb stil gezet.

[ bericht aangepast op 8 juli 2016 - 16:51 ]

---

i wanna die with you once or twice.

Iratus

Ik schreeuw. Hij is weg. En erin geslaagd mijn gedachtes te verlammen.
Vloekend ren ik de straat door.
Overal kijken.

Waar zou hij kunnen zijn?
Denk na...

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Martyr

Vanaf nu is het simpel, ik ken de straten uit mijn hoofd en heb overal perfecte schuilplaatsen, gewoon, voor het geval dat.. Ik zal me nu ergens moeten gaan verstoppen, totdat het dag is, dan val ik het minste op. Ik trek me terug in een eenzaam steegje, achter een container.

---

i wanna die with you once or twice.

Tibo

"Blijf gerust hier hoor, mij stoor je niet..." zei ze alweer glimlachend, "Ik heb niets te doen dus ja... Maar nu ben ik toch benieuwd, waarom kom je hierheen? En ja, ik wil het hele verhaal horen..." Oh nee, het hele verhaal. "Op een mooie lentedag..." Ik bedacht dat het een erg domme opener was. Ik lachte. "Sorry, dat is nogal vreemd. Dus... Mijn vader was tot voor kort minister van binnenlandse zaken van Egypte. Totdat hij vermist werd opgegeven. Niemand hoorde iets van hem, tot een meisje van een jaar of 13-14 iemand had herkent die lijkt op de persoonsbeschrijving die over heel de wereld werd rondgestuurd. Dat meisje komt hier uit de buurt, en ik werd gestuurd om haar uit te horen. En om mijn vader te vinden..." Ik keek rond. "Maar niet iedereen hoeft dit te weten." Zei ik zacht.

[ bericht aangepast op 8 juli 2016 - 17:25 ]

Jo Sparrow

"Op een mooie lentedag..." De jongen lachte. "Sorry, dat is nogal vreemd. Dus... Mijn vader was tot voor kort minister van binnenlandse zaken van Egypte. Totdat hij vermist werd opgegeven. Niemand hoorde iets van hem, tot een meisje van een jaar of 13-14 iemand had herkent die lijkt op de persoonsbeschrijving die over heel de wereld werd rondgestuurd. Dat meisje komt hier uit de buurt, en ik werd gestuurd om haar uit te horen. En om mijn vader te vinden..." Hij keek even rond. "Maar niet iedereen hoeft dit te weten." ik lachte even, "Nee joh, ik ben geen verrader. Vertel, hoe zag ze eruit? Of wat is haar naam / achternaam?"

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Tibo

"Nee joh, ik ben geen verrader. Vertel, hoe zag ze eruit? Of wat is haar naam / achternaam?" Ik dacht na. "Eigenlijk weet ik er niet veel van. Op het nieuws komt af en toe haar foto, we moeten maar eens kijken."