Setha
Ik stond er zwijgend naast en volgde hun gesprek, ik hoorde dat vluchten geen optie was, verleden geweest was...
Waarom moest ik nou ineens overal om huilen? Weer kwamen er tranen en zo begon het weer te regenen.
"Waarom heb ik dit altijd?" vraag ik hardop aan mezelf.
'Want je kan iedereen kwetsen. Dat gebeurt, ik doe het ook. Als je het maar goedmaakt. Als je er maar bent. Ik wil niet meer vluchten. Iedereen mag weten wie ik ben, ondanks mijn pijnlijke verleden. Je mag het zien. Vluchten is geen optie meer.' ik keek haar aan, wie waren deze mensen? Wat voor geheimen hadden ze? Wat voor plannen, wat ging er om in hun hoofd. Waarom kan ik het niet zien!? Er kwam een frustratiegolf over me heen en meteen daarna kwam er een bliksem, ik schrok, maar volgens mij was het maar een. Doordat ik schrok begon het even heel hard te waaien, "Sorry..." stamelde ik weer naar de twee mensen.
het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]