[RPG • 200 • Speeltopic] Durmstrang Insitute - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek
  • 6 jan 2016 - 17:18   EASE is offline
    EASE
    EASE 14238

    D U R M S T R A N G      I N S T I T U T E
    Rollentopic
    Praattopic
    Praattopic 2

    STORY
    Durmstrang Institute, 2014. De school richt zich nog altijd wat op de duistere magie, maar een stuk minder dan vroeger. Muggleborns worden echter nog altijd niet toegelaten op Durmstrang, en de school heeft een duidelijke voorkeur voor Purebloods. Toch is de school een stuk toegankelijker dan hij vroeger was. Sinds enkele decennia is Durmstrang over gegaan op het indelen van zijn studenten in afdelingen. Dit omdat ze, na weer meer contact gehad te hebben met Hogwarts, het gevoel hadden zo beter overzicht te kunnen houden over de leerlingen en hen beter naar wens dingen konden leren. Leerlingen krijgen hun eerste twee jaar op Durmstrang de kans om zich beter te ontwikkelen, en worden aan het begin van hun derde leerjaar gesorteerd in een van de vier afdelingen. Aan het einde van ieder jaar moet iedereen naast zijn examens een andere grote test begaan, waarin gekeken word of zij nog wel het best passen bij de afdeling waar ze dat jaar in hebben gezeten. Hoewel het nauwelijks voorkomt, veranderen sommige leerlingen dus van afdeling. Op het moment van het RPG volgen we leerlingen in hun zevende jaar, wat voor de meerderheid van deze leerlingen hun voorexamen jaar is.

    HOUSES
    Credits
    • Hallestrom
    (Colors: Navy Blue & Red, Animal: Eurasian Lynx, Traits: Intelligence & Loyalty) Opinionated, but open to suggestion. These fair few are of the brightest and most inquisitive. They seek knowledge, and respect intelligence. However as students of Durmstrang their chosen paths are still often dark in nature, and the knowledge they truly thirst for is that which no others have found before and the power that comes with it. Their loyalty may be favoured in many situations, but they can be somewhat selfish friends at times, and hard masters to work for as they also command complete loyalty and respect from those around them.
    • Molokov
    (Colors: Burned Orange & Black, Animal: Black Bear, Traits: Strength & Endurance) Of great strength, comes great power. The ability to endure whatever is thrown at them, and still hold their heads high. They value not only physical or magical strength, but also inner strength. Many Molokovs rely only on these things and blunder into situations without thinking, and learning to also appreciate mental strength sometimes proves difficult. Molokovs can be bullies, and make excellent henchmen. Hallestroms in particular occasionally think of them as stupid, but this is by no means always the case.
    • Ranaulph
    (Colors: Steel Grey & Lime, Animal: Grey Wolf, Traits: Cunning & Bravery) Valiant and chivalrous - for Durmstrang students - those in this house enjoy a challenge. Daring and sly, they rarely back down even from the toughest opponent. And quite a lot of the time they win. But it is often with the aid of copious and outrageous cheating. A good Ranaulph will learn to successfully conceal this deceit. But those who know this house will always be aware of it, even if there is no proof. Charming on the outside, they are often rather talented individuals, and occasionally they are exceptionally talented. but their rash actions can lead them into trouble later on.
    • Rhoswen
    (Colors: Purple & Gold, Animal: Osprey, Traits: Integrity & Perseverance) Rhoswens do what they set their minds to no matter the consequence - and what they do always benefits them in some way. The word "impossible" is not a part of their vocabulary. They are determined to remain true to themselves, rarely choosing to voluntarily follow another unless it serves part of a long term plan. When questioned, their integrity holds true, lying is not tolerated. They are proud of their achievements and as a general rule do not particularly care about hiding mistakes unless doing so is essential. They can be very blunt, and usually have a few amusing insults ready for use at any time. Rhoswens are experts at twisting things to their own advantage.

    OTHER INFORMATION
    • Vakken en Lessen
    Durmstrang heeft een groot vakkenpakket, met veel keus, maar ook redelijk wat verplichte vakken. Leerlingen zitten tot en met hun vierde leerjaar vast aan een bepaald vakkenpakket zonder keus. In het begin van het vijfde jaar zullen zij minimaal twee extra vakken moeten kiezen naast de verplichte. Het maximum wat betreft keuzevakken ligt op 5, op deze manier probeert de schoolleiding van Durmstrang er voor te zorgen dat leerlingen niet te veel doen, en ook wat vrije tijd overhouden. In totaal heeft een leerling op Durmstrang keuze uit een tiental vakken naast de zes verplichte vakken.
    • Lijst met vakken voor het 5e, 6e, 7e, en 8e jaar
    [V] Charms
    [V] Dark Arts*
    [V] History of Magic [HoM]
    [V] Transfiguration
    [V] Potions
    [K] Astronomy
    [K] Quidditch**/****
    [K] Sports***/****
    [K] Care of Magical Creatures [CoMC]
    [K] Arithmancy
    [K] Divination
    [K] Studie of Ancient Runes [SoAR]
    [K] Music****
    [K] Art****
    [K] Ghoul Studies
    * Bij Dark Arts wordt zowel de geschiedenis van de Dark Arts, de uitvoering en de verdediging behandeld.
    ** Enkel leerlingen die Quidditch volgen mogen in het Quidditch-team voor de bovenbouw zitten.
    *** Bij Sports wordt gericht op individuele sporten. De leerlingen die dit volgen zullen ook wedstrijden hebben, zowel onderling als uitjes naar de muggle-wereld om hier wedstrijden te hebben. Dit zijn sporten waar geen magie bij nodig is, en waar het dan ook verboden is om gebruik van magische hulpmiddelen (spreuken, toverdrankjes, etc.) te maken. Leerlingen richten zich binnen dit vak vaak nog op een sport, om hier meer en beter in te trainen. Eenmaal in de week is er een gezamenlijke les, en twee keer in de week wordt er specifiek getraind. Natuurlijk mogen de fanatiekelingen, in overleg met het schoolbestuur en de leerkracht, ook vaker trainen. Er wordt binnen Sports gericht op Atletiek, Zwemmen, Paardensport, Boogschieten, Roeien en Wielersport.
    **** Een leerling mag enkel een van deze vakken als extra vak hebben. Als een leerling wenst meerdere van deze vakken te kiezen, dient zij bij een tweede ook een derde keuzevak te kiezen, en bij een derde van deze vakken, een vierde keuzevak.
    • Rooster


    • Quidditch
    Ook op Durmstrang wordt er natuurlijk Quidditch gespeeld, in twee verschillende klassen weliswaar. De onderste klasse is voor de onderbouw (1e - 4e Leerjaar), en de bovenste klasse voor de bovenbouw (5e - 8e Leerjaar). Enkel leerlingen die ook Quidditch volgen, mogen onderdeel nemen in de Quidditch teams in de bovenbouw. Voor ieder afdeling is er een team, maar wanneer een afdeling te weinig leerlingen heeft wordt dit of aangevuld met de bete leerlingen van die afdeling (of eerste/tweede leerjaar) uit de onderbouw, of met leerlingen uit andere afdelingen. Iedere maand is er voor beide klassen een wedstrijd, uitgezonderd van de eerste twee maanden school. Na afloop van de laatste wedstrijd wordt het eindklassement bekend gemaakt, en de winnende afdeling wint de Quidditch-beker van dat jaar.
    • Hallestrom
    Captain —
    Chaser —
    Chaser —
    Chaser —
    Beater —
    Beater —
    Keeper — Oliver Amaro Delray
    Seeker —

    • Molokov
    Captain — Vincent Milan Procházka
    Chaser — Zuzana Ružicka
    Chaser —
    Chaser —
    Beater —Manuello Ezequiel Alvaréz
    Beater —
    Keeper — Vincent Milan Procházka
    Seeker — Claudai Ružicka

    • Ranaulph
    Captain — Dimitri Viktor Volkov
    Chaser — Dimitri Viktor Volkov
    Chaser —
    Chaser —
    Beater —
    Beater —
    Keeper —
    Seeker —Iza Afina Caterina Dascu


    • Rhoswen
    Captain — (Loten?)
    Chaser — Alexander Stoyan Lyuben
    Chaser —Erika Isole Falker
    Chaser —
    Beater —Vyara Kaven Rumaneck
    Beater —
    Keeper —
    Seeker — Sara Tali Herbovitz

    • Nationaliteiten
    Leerlingen van Durmstrang komen voornamelijk uit Scandinavië en Oost-Europa, al zijn er ook uitzonderingen van leerlingen uit Noord-West Europa en enkele leerlingen uit het middenoosten.

    • Leerjaren en Schooljaar
    Op Durmstrang volgen de leerlingen acht jaar aan onderwijs, en wanneer zij deze succesvol afsluiten heeft bijna elke leerling de kans op een studiebeurs of een gedeeltelijke betaling voor een opleiding. De eerste twee leerjaren zijn leerlingen nog niet ingedeeld in een afdeling, en tot en met het vierde leerjaar hebben zij een vast vakkenpakket. Vanaf het vijfde kiezen zij vakken, die zij tot hun examen zullen moeten volgen, behalve wanneer zij meer dan twee keuzevakken hebben. Wanneer dit het geval is, mag de leerling een van zijn of haar keuzevakken tot en met het zevende leerjaar laten vallen. Het schooljaar begint op de laatste maandag van augustus, en op twee dagen hiervoor vertrekken de leerlingen al naar Durmstrang. Leerlingen krijgen in mei van het jaar dat zij elf worden een brief dat zij zijn toegelaten op Durmstrang, en zullen dat jaar dan ook hun eerste schooljaar starten. Het schooljaar loopt tot en met de laatste vrijdag van juni, en tussen elk schooljaar zit dus telkens ongeveer twee maanden aan zomervakantie. Tussendoor is er natuurlijk de Kerstvakantie, maar ook nog vier andere vrije weken en natuurlijk een aantal vrije dagen/middagen.

    • Schoolregels
    — Tijdens lesuren duurt het schooluniform ten allen tijden gedragen te worden.
    — Vernieling van andermans bezittingen is niet toegestaan.
    — Het pesten of vernederen van wie dan ook is verboden.
    — Alle lessen dienen gevolgd te worden, tenzij je een goedgekeurde reden hebt.
    — Meisjes en jongens mogen niet bij elkaar in de dorms komen
    — Iedere avond worden de dorms gecheckt, is iedereen er, en zijn er geen meiden bij de jongens/andersom? Als jij niet aanwezig bent, volgen er maatregelen.
    — Wees op tijd bij lessen en Quidditch wedstrijden.
    — Aanwezigheid bij Quidditch wedstrijden is voor iedereen verplicht.
    — Muggle-voorwerpen zoals moderne technologie, dienen niet meegebracht te worden, deze zullen toch niet werken.
    • Dorms
    Iedere Durmstrang afdeling heeft zijn eigen Dorms, hier kunnen de leerlingen na de lessen rondhangen, huiswerk maken, en natuurlijk zijn hier ook hun slaapzalen en badkamers. Leerlingen van andere afdelingen kunnen in principe niet in de Dorm van een andere afdeling komen, gezien deze beschermd is met een wachtwoord. Iedere maand veranderd het wachtwoord.
    • Hallestrom
    De Hallestrom Dorm bevind zich op de derde verdieping van het kasteel, achter een grote houten deur met daar de naam van de afdeling op. Momenteel is het wachtwoord Wisdom and Knowledge are not completely the same. Hallestroms' slaapzalen zijn verdeeld per leerjaar en sekse. De bovenbouw slaapt aan de rechterkant van de zitkamer, de onderbouw links. Bij beiden is het zo dat de meiden het dichts bij de deur naar de zitkamer slapen, en de jongens meer naar achter.
    • Molokov
    Molokov's Dorm ligt vlak naast de eetzaal van de school, verborgen achter een simpele deur als ieder ander. De jongere leerlingen van andere afdelingen vragen zich dan ook dikwijls af waar de Molokov Dorm is. De Dorm neemt twee verdiepingen in beslag, en heeft dan ook op de tweede verdieping van de school een deur. Ook deze valt nauwelijks op. Het wachtwoord is momenteel We may be Reckless, but we create the best stories of all.De slaapzalen voor de meiden bevinden zich op de tweede verdieping, die van de jongens op de begane grond, samen met de zitkamer.
    • Ranaulph
    De Ranaulph Dorm bevind zich tegenover die van Rhoswen. Dit komt omdat, voordat Durmstrang de afdelingen invoerde, er op deze plekken ook twee slaapzalen tegenover elkaar waren, en het schoolbestuur het onzin vond om die ruimte niet te gebruiken. Het wachtwoord is Succes, even with cheating, remains succes. Ranaulph heeft twee grote slaapzalen, waar alle leerjaren door elkaar slapen. Jongens en meiden wel gescheiden.
    • Rhoswen
    Rhoswen's Dorm is tegenover Ranaulph, en heeft een grote Visarend op de deur geschilderd. De Dorm is strategisch opgedeeld, met slaapzalen ingedeeld in leeftijd. Jongens hebben altijd de linker slaapzaal, en de meiden de rechter. De onderbouw slaapt het verst van de zitkamer af, zodat zij niet gewekt worden wanneer de oudere leerlingen naar bed gaan. Het wachtwoord is de vraag bij het antwoord wat luid Lydia and Simon, de vraag— het wachtwoord— is; Who were unable to stand eachother throughout their school life, but now have a baby?

    • Uniform
    Aangezien Durmstrang in een koud gebied staat, dragen de leerlingen altijd veel kleding. De hoofdkleur in het uniform is bruin of zwart, gecombineerd met wit en de afdelingskleuren. Vroeger was het Durmstrang uniform bruin met rood, maar sinds de komst van de afdelingen is dit veranderd. Leerlingen mogen zelf kiezen of zij een rok of broek dragen, maar deze moet altijd egaal van kleur (zwart of bruin) zijn, en er mogen geen gaten in zitten. Daarboven dragen de leerlingen een witte blouse met lange mouwen en een blazer, gevoerd met de hoofdkleur van hun afdeling, en met de buitenkant de andere kleur. Zo kunnen Hallestroms rode blazers met donkerblauwe voering dragen, of donkerblauwe blazer met rode voering. Voor buiten krijgt iedereen een mantel en een dikke winterjas. Ook krijgt iedereen een bontmuts en sjaal, en moeten de leerlingen in de winter stevige laarzen of winterschoenen dragen, waar zij in de zomer, lente en herfst ook hakken, open schoenen, en dunne sneakers mogen dragen.
    Mocht een leerling de dresscode niet volgen, dan krijgt deze een waarschuwing.

    • Huisdieren
    Op Durmstrang staan huisdieren niet hoog in de lijst met prioriteiten, maar zijn ze wel toegestaan. Studenten mogen uilen, padden, katten, ratten en paarden (wanneer zij zich focussen op paardensport en het vak sport hebben) meenemen naar de school, mits zij deze goed verzorgen.

    • Kasteel en omgeving
    Durmstrang's kasteel is oud, en heeft drie verdiepingen. Het kasteel heeft naast het hoofdgebouw een astronomietoren, een uilentoren en ligt naast een groot bos, een groot meer en ver verwijderd van de eerste muggle-beschaving. Wanneer de leerlingen van school weggaan of aankomen, gebeurt dit via een boot. Op school aankomen aan het begin van ieder jaar vergaat ook zo. De leerlingen stappen in de buurt van hun woonplaats op de trein/auto/bus/vliegtuig/whatever, en lopen het laatste stuk naar het meer, waar zij opgepikt zullen worden door de boot. Naast het kasteel bevinden zich ook verscheiden sportaccommodaties, waar de leerlingen die het vak sport volgen, dan ook les hebben en trainen. Naast de sportaccommodaties bevind zich het quidditchveld.

    • Cijfers, toetsen en essays
    Op Durmstrang wordt educatie in een hoog vaandel gezet, wat logisch is voor een school. Leerlingen mogen per week maximaal een toets hebben voor een verplicht vak, en een voor een keuzevak. Dit zodat de leerlingen goed de tijd hebben om te leren, en om ook dingen te doen aan hun andere vakken. Essays en Opdrachten voor een cijfer mogen echter zo veel gegeven worden als leraren willen, al moet het wel nut hebben. Cijfers worden gegeven op een schaal van 100%. Wanneer een leerling lager dan 65% haalt voor een essay of andere opdracht, wordt dit als onvoldoende beschouwd. Voor toetsen ligt dit op 60%. Wanneer een leerling lagen dan 65% staat als gemiddelde, is er een mogelijkheid dat hij of zij aan het eind van het jaar zijn examens niet mag maken totdat hij of zij zijn cijfers ophaalt door het herkansen van toetsen, maken van extra essays, etc. Wanneer een leerling zijn examens niet maakt, blijft hij automatisch zitten. Wanneer een leerling voor zijn examens minder dan een 65% overall-score haalt, mag hij of zij nog herkansen, maar wanneer de overall-score onder de 50% ligt, blijft hij of zij ook zitten. Wanneer een leerling zijn herkansingen faalt, blijft hij of zij ook zitten.


    CHARACTERS
    Naam — Faceclaim — User — Pagina
    [Girls/Boys: 10/10]
    Hallestrom [2/2]
    • Eleanore Ingrid Novak — ? — MaIfoys — 1.4
    • Gabriëla Antansia Rozycha — Kristina Bazan — Philip — 1.8
    •

    • Oliver Amaro Delray — Lucky Blue Smith — Poppys — 1.2
    • August Felix Björk — ? — Raccoon — 1.6
    •

    Molokov [3/4]
    • Zuzana Ružicka — Ebba Zingmark — Deamus — 1.4
    • Claudai Ružicka — Ebba Zingmark — Necessity — 1.6
    • Natalya Alissa Ivanov — Alycia Debnam Carey — Clarik — 1.9

    • Vincent Milan Procházka — ? — MikeGClifford — 1.2
    • Marcello Aloisio Alvaréz — Marcio Patriota — Malfoys — 1.8
    • Manuello Ezequiel Alvaréz — ? — Raccoon — 1.8
    • ? — ? — Probie — ?

    Rhoswen [3/2]
    • Sara Tali Herbovitz — Imaan Hammam — Tiva — 1.3
    • Erika Isole Falker — Katherine McNamara — Clarik — 1.8
    • Vyara Kaven Rumaneck — ? — Morgen — 1.8

    • Alexander Stoyan Lyuben — Francisco Lachowski — Necessity — 1.4
    • Emiel Elijah Rostville — ? — Florentina — 1.7
    •

    Ranaulph [2/2]
    • Mae Nicola Mickelson — ? — caIypso — 1.7
    • Iza Afina Caterina Dascu — Lodovica Comello — sandordinja — 1.7
    •

    • Dimitri Viktor Volkov — ? — calice — 1.3
    • Adrian Andrej Nordheim — Alexander Koch — Solemnly — 1.9
    •

    RULES
    • Schrijf minimaal 200 woorden, naam, codes etc is uitgezonderd!
    • De Huisregels van Quizlet gelden uiteraard ook hier.
    • Posts dienen geschreven te worden in correct Nederlands.
    • 16+ (sex, extreem geweld, etc) is toegestaan, maar meld dit wel even aan de bovenkant van je post, in het rood.
    • Enkel ik (BIackburn) maken nieuwe topics, tenzij anders vermeld.
    • Als je twee weken niet reageert, zal ik je een PB sturen. Als je een geldige reden hebt zal je niet uit de RPG gezet worden.
    • Als je niet meer met plezier meespeelt of niet meer mee wilt doen, meld je dan netjes af én schrijf nog minimaal een post over hoe je personage het gesprek af rond o.i.d.
    • Bespeel andermans personages niet zonder toestemming.

    [justify]
    HET BEGIN

    Datum en Tijd
    We skippen naar Zondagavond 31 augustus, 20.20

    Het avondmaal was deze keer van 18.00-18.30, leerlingen hebben dus ruim de tijd gekregen zich klaar te maken. Het feest begon officieel om 20.00, maar de meesten bovenbouwers zullen nu aankomen/het feest een beetje gezelliger maken. Het feest bevind zich buiten, er is muziek, eten, drinken etc. Alcohol en verdovende middelen zinn zoals altijd verboden. Het feest zal tot 1.00 duren voor bovenbouw, 00.00 voor onderbouw. De volgende dag zullen alle lessen uitvallen. Bovenbouwers hebben de mogelijkheid na het feest te overnachten in een tent (min 1-max 4 per stuk). Deze tenten zijn zo behekst dat de lucht buiten te zien is, maar je niet naar binnen kan kijken.

    [ bericht aangepast op 20 maart 2016 - 19:14 ]

    take me back to the basics and the simple life

    29 feb 2016 - 19:59   Necessity is offline
    Necessity
    Necessity 5612

    CLAUDAI      R U Ž I C K A
    “I stepped into the bookshop and breathed in that perfume of paper and magic that strangely no on had ever thought of bottling”
    Molokov – Seeker –Twin - Halfblood


    Natuurlijk ging Zuzana meteen in op de grap van Iza dat het te lang duurde en Claudai lachte even, waarna ze erachter kwam dat zij de enige was van wie de beker nog halfvol was, dus ze nam snel een paar grote slokken en dronk de beker leeg.
    Zuzana wilde ook voor een zwarte jurk gaan, wat niet heel vreemd was. Veel kleuren konden gewoon niet bij hun haarkleur. Claudai was dol op haar haarkleur – het was toch iets bijzonders aan het heel gewone meisje dat ze was – maar voor het vinden van leuke kleding was het een ramp. Je moest zo goed opletten of de kleding niet met je haren vloekte.
    Svetlana antwoordde dat zij altijd voor een lange jurk zou gaan en hoewel zij wel gelijk had dat het natuurlijk een gala was, was Claudai het daar niet helemaal mee eens. Hoe langer ze erover begon na te denken, hoe meer haar voorkeur toch naar kort begon te gaan. Ze ging a jaren in het lang en hoewel het totaal niet iets voor haar was, vond ze dat ze dit jaar wel eens iets compleet anders kon doen.
    “Dat is wel waar, maar kort is ook wel eens leuk,” antwoordde ze Svetlana. Ze hoopte maar dat ze haar niet teveel afkapte, want Svetlana zag er niet uit alsof ze zich helemaal op haar gemak voelde en ze wilde ook niet ervoor zorgen dat Svetlana de rest van de middag niks meer zou durven te zeggen.
    Zuzana begon inmiddels ook ongeduldig te worden en ook Iza stond al toen Claudai haar beker neerzette. Ook zij stond dus maar snel op om niet achter te blijven.
    “Ik ben er klaar voor,” sprak ze. “Heeft iedereen goede schoenen aan? We zullen veel lopen vandaag.” Hoewel het – natuurlijk – een grapje was, was het ook wel de waarheid. Ze was erg slecht in keuzes maken en zou als ze niet gestopt werd minstens drie keer alle winkels af gaan om zeker te weten dat ze de juiste jurk zou kiezen.
    Ze had zich echter niet zo hoeven te haasten, want op dat moment kwam Dimitri aangelopen die Iza even leende. Hoewel ze buiten gehoorsafstand stonden, kon Claudai wel raden waar het over ging. Hun lichaamstaal sprak boekdelen.
    “Ik denk dat de volgende een date voor het bal heeft,” zei ze glimlachend tegen de anderen met een kort knikje naar Iza en Dimitri. Toen het haar eraan herinnerde dat zij zoals gewoonlijk alleen zou gaan, vervaagde haar glimlach iets, maar niet veel. Hoewel ze heel graag eens niet degene zou zijn die alleen overbleef, had ze geen anderen nodig om het gezellig te hebben. Dat had ze al jaren niet.
    “Hebben jullie al een idee wat jullie willen halen? Wat voor model of kleur?" vroeg Svetlana toen het duidelijk was dat ze nog even op Iza zouden moeten wachten.
    “Ondanks je goede advies denk ik dat ik toch voor kort en zwart ga,” antwoordde Claudai vrolijk. Verder had ze nog niet echt een beeld van wat ze wilde. Dat zou ze vanzelf in de winkel zien – hoopte ze.


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    1 maart 2016 - 22:32   darkurge is offline
    darkurge
    darkurge 3074

    Sasha Elena Draganov
    Hallestrom • Beater • Halfblood
    “No I'm not an angel either, but at least I'm trying...
    or am I?”



    "Kijk eens wie nu binnen komen, wil je Gus nu meteen vragen? Of ga je toch nog voor Alex?" vroeg ik Gabi uitdagend terwijl ik de jongens in me op nam. Mijn ogen bleven een tijdje op Alexander hangen, ik begreep waarom hij zo arrogant was. En gelijk gaf ik hem.
    "Nee, ik ga met Gus." zei Gabi stellig. "Ik denk dat ik hem maar beter kan vragen voordat alle andere meisjes mij voor zijn." even keek ze peinzend en beet ze op haar lip. Vervolgens draaide ze zich om en liep op Gus en Alexander af. Ik bleef een beetje verbaasd staan. Gaat ze hem nu serieus vragen waar Alexander bij was? Eigenlijk moest ik een beetje lachen, maar ik hield me in.
    "Hee Gus.." hoorde ik Gabi tegen Gus zeggen. "Kan ik je even spreken, alleen?"
    Gus leek nog een beetje te twijfelen waar over dit zou gaan en plaatste een hand op de rug van Gabriela terwijl hij haar apart nam.
    Waarschijnlijk wist Alexander niet wat hem overkwam.
    “Bikhte li mi pravite chestta s men, za da otida na bala?” vroeg Alexander dan ook aan Gabi. Ik verstond geen Bulgaars, wat ik dan ook een boerse taal vond, er was maar een taal die echt belangrijk is: Russisch. Maar goed, ik kon natuurlijk wel raden wat Alexander zojuist gezegd had.
    Ik trok mijn wenkbrauwen om hoog en rolde even met mijn ogen om vervolgens te moeten lachen.
    "Dit moet wel de meest belachelijke situatie zijn die ik ooit heb gezien." zei ik terwijl ik op het drietal afliep. "Is het niet duidelijk?" zei ik vooral aan Gabi gericht. "Ze willen allebei met je naar het bal morgen, dus met wie wil jij Gab?" vroeg ik mijn vriendin nieuwsgierig en een klein beetje uitdagend. Waarschijnlijk zou ze de vraag vervelend vinden, maar het was een luxe positie waar ze in zat. Achteraf zou ze me dankbaar zijn, dacht ik, dat ik haar gered heb uit zo'n ongemakkelijke situatie.
    Ik kon niet ontkennen dat ik niet een beetje jaloers was op Gabriela, meestal was ik het die alle aandacht kreeg. En nu moest ik dat afstaan. Erg goed handelen kon ik dat niet... Maar ik gunde Gabriela het beste van de wereld, dus voor haar zou ik een uitzondering maken.

    [ bericht aangepast op 1 maart 2016 - 22:47 ]

    1 maart 2016 - 22:45   darkurge is offline
    darkurge
    darkurge 3074

    D I M I T R I V I K T O R V O L K O V
    Renaulph • Captain & Chaser • Fullblood
    "And I'm telling my sister please,
    Watch out for guys like me."







    Ik had de vraag gesteld, maar Iza was een beetje afwezig. Ze zocht de kroeg af, waarschijnlijk naar de blik van haar beste vriendin. Zo moeilijk was het toch niet om antwoord te geven, dacht ik, maar misschien was het een slecht plan om haar te vragen. Bijna begon ik spijt te krijgen van mijn beslissing, tot ze me weer aankeek en zei: "Lijkt me leuk." ze glimlachte verlegen, zo kende ik Iza helemaal niet. Vervolgens gaf ze me een por in mijn zij. "Je weet me wel in verlegenheid te brengen."
    Ik moest grijnzen. "Ik ben het toch maar, Ies." zei ik nog steeds met een grijns op mijn gezicht.
    "Maar zeg eens.." vervolgde ik terwijl ik een arm om haar schouder heen sloeg. "Heb je al een kleur jurk in gedachte? Zodat ik daar een beetje rekening mee kan houden? We moeten natuurlijk wel goed bij elkaar passen."
    Het voelde deels slecht, deels goed dat ik dit deed. Loog ik tegen haar door haar mee te vragen? Zou ze valse verwachtingen krijgen? Maar aan de andere kant, ik probeerde het ten minste weer, misschien stond het soort meisje dat ik zocht al jaren voor me maar was ik gewoon blind. Misschien was Iza wel perfect voor me.
    Het was gemeen van me, maar ik hoopte vurig dat Svetlana nooit in dezelfde situatie zou zitten waar Iza nu in zat, met zo'n gast als mezelf.

    [ bericht aangepast op 1 maart 2016 - 22:50 ]

    2 maart 2016 - 21:07   Ken_ is offline
    Ken_
    Ken_ 18286


    Finley Scott Bakker
    Volbloed U Ranaulph






    Rustig rookte ik de joint op en voelde zich lichtjes in zijn hoofd worden. Zijn pupillen verweiden zich en lichtjes begon hij te duizelen. Emiel daarentegen liep telkens rondjes en deed verschillende dingen die ik amper leek te kunnen volgen. “Ga je daar blijven zitten?????” vroeg hij overdreven en leunde tegen een boom aan. “Ik verveel me” vervolgde hij en keek me aan waardoor ik hem schaapachtig terug aankeek. Emiel begon plots in de boom te klimmen wat me deed rechtstaan. Dit leek me absoluut geen goed idee. Ik hield me vast aan de boom en keek toe hoe hij telkens hoger en hoger ging. "Miel?" vroeg ik en keek naar de jongen terwijl ik stilletjes naar de boom ging. Ik was net niet snel genoeg om een tak te ontwijken die recht op mijn neus viel. "Awww..." zeurde ik. "Miel! Niet te hoog man! straks ga je nog vliegen." zei ik en lachte even met het feit dat ik vlieden zei. Hij kon niet vliegen, daar had hij een bezem voor nodig. Rustig probeerde ik ook de boom in te klauteren in de hoop dat ik hem als een katje uit de boom kon halen. Niet echt nuchter nadenkend dus. Want katten vallen altijd wel op hun pootjes terecht. Ik nu net niet.

    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    2 maart 2016 - 22:20   R3HAB is offline
    R3HAB
    R3HAB 12456

    Gabriëla Antansia Rozycha
    Hallestrom •7th year • Music • 'I know I am not your best option, but i'll promise that whatever happens I will try to be good enough..'
    'The devil is real and he is not a little red man with horns and a tail.
    He can be beautiful, because he's a fallen angel and he used to be God's favorite.'


    Voor ik mezelf nog kon bedenken, draaide de jongen zich al om, waar een klein glimlachje rond zijn lippen getekend stond. ‘Hey Gabi.’ Antwoordde de jongen dan ook spontaan, terwijl ik naast Gus blik ook die van een ander op mijn gelaat voelde branden. Ik hoefde dan ook niet op te kijken om te weten dat het Alex was. Ik was dan ook blij toen Gus mij en zichzelf – na een paar lange gênante secondes – van de jongen verwijderde. Zachtjes voelde ik zijn arm rond mijn middel rusten. Het voelde ergens vreemd aan, maar ook weer goed tegelijk. Ik wist dat Gus hier niks mee bedoelde want anders had ik allang zijn arm rond mij heen weggeslagen. Niet dat ik Gus een lelijke of afstotelijke jongen vond, dat zeker niet. Ik viel wel overwegend voor de blond harige jongens. Niet dat ik echte crushes had, maar het ging meer over jongens die ik knap vond. Ik vond blonde haren eenmaal iets hebben, hoewel ik geen flauw idee had waar Gus voor viel. Misschien was het raar maar na al die jaren dat ik Gus ken, had ik er nooit naar gevraagd. Misschien moest ik er eens naar vragen of meer interesse op dat vlak bij de jongen tonen. Wie weet kon ik de jongen nog aan iemand koppelen van zijn smaak ooit. Echter kon ik hier niet lang over denken gezien Gus zijn ijzer grijze ogen die van mij weer ontmoeten. Ze leken een bezorgde tint te hebben. Iets wat vreemd was voor dit moment en wist dan ook niet bepaald zeker of ik daarnaar moest vragen.
    ‘Waar wil je het over hebben?’ vroeg de jongen dan ook en ik kon het niet laten om even kort mijn hoofd te schudden. Puur om de jongen te laten zien dat er niks aan de hand was, behalve dat ik hem graag wilde stelen morgen avond om zijn avond met mij te besteden, natuurlijk. Net wanneer ik mijn mond open wist te trekken en bijna de woorden uit mijn keel kon persen, kwam Alex er tussen met onze gemeenschappelijke taal, burgaars. ‘Bikhte li mi pravite chestta s men, za da otida na bala?’ verbaasd gleed mijn blik van Gus, naar Alex, die daar zelfverzekerd mij een dikke, vette knipoog wist te verkopen. Het deed me denken aan onze eerste ontmoeting, toen ik mijn vinger in mijn keel wilde steken bij zijn gladde woordjes, deze keer was het enkel door zijn knipoog dat alles behalve sexy of romantisch was naar mijn mening. Daarnaast had ik toch enkel de vermoedde door de knipoog, die de jongen mij schonk zijn vraag alles behalve serieus was. Ik had al tegen Sas gezegd dat de jongen met iemand al ging naar het bal en misschien was dat een leugen naar Sas, maar ik dacht het wel. De jongen kende me amper. Natuurlijk was hij niet serieus hierover en als hij dat wel was, was het alleen om mijn hart gebroken op zijn nachtkastje te bewaren en af en toe als een puzzel in elkaar te leggen, tot hij het zat was en deze simpelweg met een moker kapot zou slaan.
    ‘Dit moet wel de meest belachelijke situatie zijn die ik ooit heb gezien.’ Het meisjesstem achter me herkende ik als dat van Sascha en even deed ik een schietgebedje dat ze me zou redden uit deze benarde situatie, maar in plaats daarvan maakte ze de situatie alleen maar ongemakkelijker.
    ‘Is het niet duidelijk? Ze willen allebei met je naar het bal morgen, dus met wie wil jij Gab?’ het was alsof de woorden de laatste klap van de hamer was, gezien het laatste restje bloed dat ik in mijn lichaam nog had, naar mijn wangen voelde stijgen. Great. Waarschijnlijk stond ik hier heel awkward met zo’n rode blos waar zelfs een tomaat jaloers op kon worden. Was ik op dit moment maar een net geschild, wit peertje. Zachtjes, deels voor steun en deels om een standpunt te maken, vlocht ik mijn vingers met die van Gus. Even keek ik naar onze gebonden handen, voordat ik even een korte blik naar Alex wierp. Grap of niet, het had me toch even sprakeloos weten te maken, zijn vraag. Ik was niet gewend om in de middelpunt van de aandacht te staan en dit bewees het enkel maar.
    ‘Sorry, Alex. Ik ga al met Gus naar het bal..’ begon ik zachtjes, waar ik even naar Sas keek. Ik hoopte dat ze haar mond hierover kon houden. Ik kon het echt niet hebben als ze me nu ging verraden met het feit dat ik niemand had en dus ook alleen naar de bal zou moeten. Vincent zou echt niet met mij willen en ik kon niet binnen iets meer dan vierentwintig uur een jongen brouwen die met mij mee zou gaan naar het bal. Love potion was zeker geen optie gezien ik eenmaal niet van handtastelijke jongens viel en daarnaast zou mijn geweten dan te veel knagen. Ik hoopte dan ook dat Gus deze stille of nouja een over duidelijke hint begreep en niet nu de stiekeme ‘bro-card’ op mij af zou vuren. Dat zou pas gênant wezen. ‘Ik wilde alleen kijken welke kleur das Gus zou nemen, zodat het bij mijn jurk past morgenavond.’ Met dat liet ik de twee jurken zien die ik gekozen had, hoewel ik beide toch nog niet als de juiste aanvoelde, ondanks Sascha's positieve woorden. De ene was beige en de ander was rood. Twee kleuren die totaal niet bij Gus das paste, die op zijn beurt een blauwe gepakt had. Dit bewees al dat ik en Gus niet bij elkaar paste. Puur door kleurcombinatie. Great. Nu nog een hele avond met elkaar doorbrengen met totaal twee niet matchende kleuren.

    When I taste Tequila, Baby, I still see ya

    2 maart 2016 - 23:25   Innsaei is offline
    Innsaei
    Innsaei 5369

    Warning: Het is geen 16+ maar ik ga hier toch even voor waarschuwen. Mensen die niet tegen depressieve dingen etc. kunnen, kunnen dit maar beter niet lezen. Dus ik heb de post onder een spoiler gezet.



    Hij was een met de takken zo voelde het. Bij klimmen voelde hij altijd de sensatie van spanning die het opleverde. Je wist immers nooit precies hoe zwaar het zou zijn en in dit geval niet eens of je je voet goed neerzette. Maar zelfs nu leek het hem prima af te gaan, al stopte hij af en toe omdat het hem enigszins duizelde. De zee van kleuren leek hem niet in de steek te laten en hij was nu nog steeds hyper. Hij leek op zijn hoogtepunt van euforie te komen en begon alleen maar sneller te klimmen in de boom bij het horen van de stem van zijn broer.

    Hij had niet echt op diens reactie gewacht bij het beklimmen van de boom. Hij had het gewoon gedaan want zijn impulsiviteit kende op dit moment geen grenzen. "Awww..." hoorde hij onder zich waardoor hij even ophield met klimmen. “Oh sorry, was dat een taaaaaaaaaaaaaaaak?” Hij nam aan van wel, want hij klom nou niet bepaald voorzichtig en had wel door gehad dat er iets onder hem was geknakt. "Miel! Niet te hoog man! straks ga je nog vliegen." “Hihihihihihihihihihi” hij moest er vaag even om lachen. Erg veel trok hij zich niet van hem aan, daar was hij veel te relaxt voor. Nog even een stukje hoger. En nog hoger. Nog hoger, hij wilde kijken hoe ver hij kon gaan en zorgt met plezier de grens op.

    Hij was heel euforisch toen hij bijna bij het hoogste stuk was aangekomen. Even haalde hij adem, het kostte hem toch wat inspanning. Plotseling leek er van alles te veranderen. Niet alleen de omgeving. Maar ook iets in hemzelf. Hij voelde de wind plotseling erg goed en kreeg het koud, terwijl hij het de hele tijd al warm had. Hij ging snel zitten op een iets bredere tak, want hij voelde dat het euforische gevoel met de seconde meer verdween en plaatsmaakte voor iets anders. Hij kreeg het kouder en kouder en staarde met grote ogen voor zich uit toen hij merkte dat de vrolijke kleuren verdwenen waren. Hij zei niets meer maar bleef stil zitten. De kleuren veranderen in iets wat hij goed kende maar op dit moment niet zag aankomen. Duisternis. Zwarte kleuren kwamen naar voren, grijstinten, wit licht wat niet aangenaam was maar veel te fel voor zijn ogen.

    Hij rilde en bleef zitten waar hij zat. Geen woord kwam meer uit zijn mond. Zo euforisch als hij was geweest, zo erg was zijn stemming nu omgeslagen en merkte hij dat allerlei negatieve gedachten die hem vertrouwd waren de overhand namen. Niet nu, dacht hij. Op dit soort momenten ging hij altijd zich afzonderen, alleen in een hoekje zitten, maar nu voelde hij gewoon de aanwezigheid van zijn broer onder zich. Hij staarde naar de duisternis voor zich. Het leek zo vertrouwd dat hij alles maar liet begaan. De gedachtes stopten niet en vertelden hem wat hij al lang wist. Dat hij het niet waard was. Dat hij er beter niet kon zijn. Dat hij het leven niet zag zitten. Dat de duisternis nou eenmaal was waar hij behoorde. En andere dingen, het was genoeg om zijn zelfvertrouwen weer eens in te vriezen.

    Voordat hij het tegenkomen kwamen tranen opwellen in zijn ogen. O god. Als er iets was wat hij ook niet deed, naast knuffelen dus, was het huilen. En al helemaal niet in iemand anders zijn gezelschap. Dan wist je bij hem zeker dat er iets goed mis was. Hij kon het niet tegenhouden, het was als een vulkaan die op uitbarsten stond en al veel te lang zijn lava bij zich had moeten houden. Tranen kwamen als een waterval over zijn wangen gerold, terwijl zijn ademhaling snel ging. Te snel. De zwarte kleuren, de duisternis, het leek hem te benauwen en aan te vallen. Hij had zijn emoties te veel opgekropt, dat werd nu wel duidelijk. Hij probeerde zijn tranen in te houden maar het snikken was goed hoorbaar. Het had geen zin, al die emotie, het doen alsof het goed met hem ging terwijl hij zich crappy voelde, het leek er allemaal in 1 keer uit te moeten. He was a mess, en nu stortte hij compleet in en begon hij hem ook te flippen door veel te snel adem te halen en hij kon niets doen aan de duisternis die steeds meer grip op hem kreeg. Zijn keel leek bijna te worden dichtgeknepen, door wat wist hij niet precies, waarschijnlijk kwam het door hem zelf.

    Hij besloot dat hij hier zo snel mogelijk weg moest, uit deze boom. Hij veegde de tranen weg, in de hoop dat zijn broer straks niet zou opmerken dat hij had zitten huilen, al leek het hem sterk want zijn ogen waren rood en het gesnik was hysterisch geweest. Hij krabbelde op en klom zo snel mogelijk, vrij onvoorzichtig, naar beneden. Al snel stortte hij weer van binnen in en zo kwam het dat hij al jankend naar beneden klom. Hij kwam bij zijn broer aan en keek deze niet aan maar zei “Ga even aan de kant”, het klonk gesmoord, waarna hij op creatieve wijze over hem heen klom en verder klom naar beneden. Het kraakte aan alle kanten en hij kreeg af en toe ook een tak in zijn gezicht, maar dat deerde hem niet. Zijn gedachten gingen daar niet naar uit. Hij bleef maar huilen en vroeg zich af hoe hij ooit zoveel tranen in bezit zou kunnen hebben als hij zijn hele leven nooit veel huilde.

    Hij kon het niet meer aan, dat laatste stukje besloot hij, impulsief, om niet meer te klimmen maar gewoon uit de boom te springen. Zo hoog kon het toch niet zijn? Gelijk had hij spijt van die actie want de grond was hard en hij was nou niet echt soepeltjes met zijn benen op de grond terecht gekomen. Het was hoger geweest dan dat hij had ingeschat. Maar hij liet de pijn hem niet beheersen en stond gelijk op om een random richting op te lopen. Snel. Hij moest alleen zijn. Snel. Hij ging nog sneller lopen en af en toe stokte zijn ademhaling.

    Hij dwaalde tussen verschillende bomen door. Hoewel hij dacht dat hij best ver was gelopen, viel het in werkelijkheid best wel mee en zou je hem zo kunnen vinden. Hij gleed met zijn rug naar beneden bij een boom en trok zijn knieën dicht tegen zich op. Hij had het koud. Hij had het zo verdomde koud en zijn gedachten leken maar niet te stoppen. Hij werd zo snel in dat zwarte gat getrokken waar hij zoveel moeite had moeten doen, om met behulp van Iza weer uit te komen. Zij was de enige die hem toen had geholpen, want hij had geen hulp gewild en zij was eigenlijk de enige die het ook wist.

    Hij liet alles maar gaan zoals het ging. De duisternis slokte hem op, maakte deel van hem uit. Waar hield de duisternis op en waar begon hij dat wist hij niet, er was af en toe nog fel wit licht maar verder zag hij alleen maar grijstinten die angstaanjagend echt aanvoelde. Was hij niet de duisternis zelf nu?
    Er leek iets in de schaduwen te bewegen. Werd hij gek? Was dit het moment waarop hij hem nog meer flipte, kon dat überhaupt?

    Toen hij de figuren zag ontspande hij echter en lichtte zijn ogen op. De sprankeling die kwam als hij oprecht vrolijk was, kwam nu ook. Echter verdween deze gelijk toen zijn biologische moeder begon met spreken. Ze had krullend bruin hazelnootgekleurd haar, dezelfde haarkleur als hem. Zijn vader was een stuk langer dan hem maar had dan wel weer die grauwe ijsblauwe ogen die hij ook had. Dat ze er precies uitzagen als de laatste en enige foto die hij nog van hun had en koesterde in zijn nachtkastje, onder wat troep, viel hem niet op.

    “Waarom zie je ons?” begon zijn moeder en het klonk hem enigszins mysterieus in de oren. Hij keek haar alleen maar niet-begrijpend en verward aan. Wat bedoelde ze? Ze schudde enkel haar hoofd en begon met praten. Het was voor hem de meest normale zaak nu dat hij met zijn dode biologische ouders aan het praten was.

    “Wat is er met je gebeurd Emiel?” vroeg zijn moeder en ze keek bezorgd naar het wrak wat haar zoon moest voorstellen. Ze stopte even met praten voordat ze verder ging. “Je kunt niet blijven liegen tegen de hele wereld. Maar voornamelijk niet tegen jezelf. Je bent niet gelukkig” haar stem was helder, ze zei het zonder enige emotie en hij keek haar strak aan met een ijzige blik. Deze woorden bevielen hem allerminst. “Zie je het dan niet?” “Je veranderd. Je lacht niet meer, althans niet echt. Je laat alles maar langs je heengaan alsof het je niets uitmaakt. Je eet amper iets en de laatste tijd zelfs niets en kijkt uit je ogen alsof je een emotieloze robot bent. Je slaat lessen zomaar over, ook al weet je dat je ze wel zou moeten volgen. Je bent een sociale jongen, maar als je zo doorgaat duw je iedereen waarvan je houdt alleen maar van je af als een afstotende magneet. Die heroïne waarvan je denkt dat hij je helpt, heeft je enkel verslaaft gemaakt en verdooft je. Je hoogt je dosis alleen maar op en wat doet het? Hoe kun je blij zijn als je niets voelt? Hoe kun je liefhebben als je niet eens weet hoe je van jezelf moet houden?”
    Ze keek hem aan maar hij kon alleen maar wegkijken en voelde even aan het zakmes wat in zijn broekzak zat. De eerlijkheid die in die woorden zat viel niet te ontkennen.

    Hij hield zijn adem in. Hij sprak haar niet tegen. Het stak dat alles wat ze zei de waarheid was en hij geen weerwoord kon geven zonder als een idioot over te komen. “En dan je creativiteit. Wanneer is de laatste keer dat je echt iets gemaakt hebt waar je trots op bent, zonder dat je het verscheurde en zonder dat je onder invloed was?”

    Hij dacht na. Hij had wel werken gemaakt en ze waren best goed, maar ze waren wel onder invloed gemaakt wat het toch anders maakte. “6 maanden geleden” antwoordde hij eerlijk terug. Hij kon niet tegen haar liegen. Zijn vader leek niet te begrijpen wat hij zei. Natuurlijk, Zweeds. Het was zijn eerste taal geweest en hij had het stiekem bijgehouden met boeken lezen en andere dingen om het niet te verleren. Daardoor kwam het dat hij nu gemakkelijk in het Zweeds terug kon praten. “6 månader sedan” zei hij dan ook tegen zijn vader, zodat deze ook begreep wat hij zei.

    Hij liet zijn blik even over zijn vader gaan, die tot nu toe niet had gesproken. Dat stak nog meer dan de woorden van zijn moeder. Met maar 1 blik wist hij meer effect op hem te hebben dan dat zijn moeder had. Teleurstelling was te zien in zijn ogen en het deed hem pijn van binnen, waardoor hij weer hysterisch begon te huilen en rilde.

    “Zie je het dan echt niet?” herhaalde ze weer, zoals ze eerder had gezegd en hij schudde van niet. “Je ziet er niet gezond uit, veel te mager en –mijn god- ook veel te bleek met die wallen onder je ogen” “Waar is die gezonde getinte huid van de buitenlucht gebleven?” “Anderen zien het niet snel maar diegene die dichterbij je staan zullen het straks wel zien”

    Hij zei niets maar huilde door en probeerde zijn hyperventileren onder controle te krijgen, waardoor het alleen maar erger werd. “Ingen, ingen, ingen” (“nee, nee, nee”) zei hij een aantal keer.

    “Wat is er gebeurd?” vroeg zijn vader, hij had toen hij een klein kind was al gezien wanneer hij iets achterhield.

    “Ik heb geprobeerd om mijn polsen door te snijden” “Maar het lukte niet helemaal, er was te snel iemand bij” “Het lukt nooit” Hij zuchtte even. Hij had dit nonchalant bekend en hij ging even met zijn dunne handen over zijn beide polsen om de littekens te voelen. De woorden had hij luchtig gezegd, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Misschien voor hem wel meer dan voor anderen. Dat zijn broer deze woorden ook kon verstaan, had hij niet door. Hij was zijn hele aanwezigheid zowat vergeten. Hij vergat bijna dat hij niet in het Zweeds gesproken had. Snel vertaalde hij wat hij zojuist had gezegd. "Jag försökte klippa mina handleder " "Men det fungerade inte alls, det var någon snabbt" "Det misslyckas aldrig".
    (als dit een slechte vertaling is valt dit te wijten aan google translate zijn kracht en aan het feit dat ik geen woord Zweeds kan)

    Zowel zijn moeder als zijn vader staarden hem aan. Waren ze nu beide teleurgesteld in hem? Ze zeiden niets, hier kon hij niet tegen.

    “Je moet weer gaan leven Emiel” zei zijn vader maar hij werd alleen maar kwaad van deze woorden en keek pissig met een felle blik naar de plek waar zijn vader in zijn ogen stond.

    “Ga weg” en weer in het Zweeds: “Gå bort” zei hij tegen hen, al meende hij het niet. Hij wilde dat ze bleven. Waarom sprak hij eigenlijk niet alleen maar in het Zweeds? Hij was niet meer gewend om de taal die hij eigenlijk nog zo goed sprak te spreken, dat zou het zijn. Hij leek met zijn opmerking wel een einde te maken aan de preek van zijn moeder.

    “Waarom zie je ons?” Diezelfde vraag weer. Alleen nu gesteld door zijn vader. Verwarrend. De ijsblauw ogen die de zijne hadden kunnen zijn keken hem streng en indringend aan.

    Hij begreep nu pas de vraag. Opeens was het hem te binnen geschoten. Heroïne en xtc. Niet zo’n goede combinatie, dat wist hij zelfs in de staat waar hij nu in verkeerde.
    “Heroïne en xtc” antwoordde hij hen neutraal maar ze draaiden zich al om en leken recht in de duisternis te lopen, waar ze vandaan waren gekomen. Hij zag ze, doordat hij hallucineerde door de mix van drugs die hij –niet expres- had gebruikt.

    Een paar tranen welden weer op en rolden langs zijn wangen naar beneden.
    “Ga niet weg!” “Ta inte bort!” riep hij hen achterna, maar ergens wist hij al dat het geen zin had. Hij realiseerde zich nu pas dat hij tegen een hallucinatie aan had zitten praten. Hij was weer alleen. Alleen met zijn eigen verderfelijke gedachten die nu weer de overhand kregen. Het boeide hem niet dat zijn broer hier nu zat en kon zien wat hij ging doen. Hij had een zakmes in zijn zak dacht hij. Een mooi zakmes dat hij gekregen had omdat hij vaak ging klimmen. Ondanks dat zijn adoptieouders dit helemaal niks vonden hadden ze het gegeven, voor zijn veiligheid. Het was heel scherp zodat hij er touwen en dergelijke mee kon doorsnijden. En het was het enige waar hij nu aan kon denken. Niets boeide hem op dit moment, zijn blik was ijskoud en hij staarde duister voor zich uit en graaide het zakmes uit zijn broekzak en zonder er nog over na te denken trok hij een mouwtje van zijn shirt hoger op en maakte een lange snee met het mes over zijn arm. Hij keek even toe hoe het bloed over zijn arm druppelde, op de een of andere manier maakte dat hem rustig. Hij had dit al een tijd niet meer gedaan, toch voelde het vertrouwd.
    Met een duistere blik was hij bezig. Enigszins ironisch was het wel, dat hij met het zakmes van zijn vorige verjaardag dat hij van zijn adoptieouders had gekregen zich van kant maakte.
    Op dit moment dacht hij niet helder na, al leken de acties in zijn ogen prima keuzes.
    Fuck it. Hij had besloten wat hem te doen stond, het stond vast in zijn ogen.

    “Hej då” (“doei”) was het enige wat hij zei voor hij actie ondernam. Doei. Geen briefje, geen verklaring, geen uitgebreid gedag, hij zei gewoon doei voordat hij had besloten dat het leven hem niet meer waard was. Het was een enigszins laatste rebelse actie tegen zijn adoptieouders geweest, door het in het Zweeds te zeggen en tegelijkertijd een soort hallo tegen zijn biologische ouders, die hij hoopte te zien aan die andere kant. Zonder ook nog maar iets te zeggen of na te denken stak hij het mes met kracht richting zijn borst. Echter, hij was nu niet in staat om goede motorische bewegingen te maken, dus schoot het in zijn linkerschouder. Hij was linkshandig dus nu was het mes terecht gekomen in zijn linkerschouder. Hij drukte het meteen zo diep mogelijk als hij maar voor elkaar kon krijgen, zodat een diepe snee ontstond. Met kracht trok hij het mes er weer uit en kwam erachter dat hij wel een gevoelig plekje had geraakt. Het bloed vloeide gelijk uit de diepe wond en zorgde ervoor dat zijn shirt snel doorweekt was met zijn eigen bloed. Hij was niet helemaal tevreden, immers dit zou hem niet van deze wereld wegvagen. Zijn hand trilde al snel door het bloedverlies en hij was bleker geworden dan dat hij ooit was geweest. Zijn vingers strekte zich uit naar het mes wat uit zijn hand was gevallen, en naast hem op de grond lag. Maar hij werd al snel te zwak om het te pakken. Zijn ogen rolden weg en vielen snel dicht. Alles werd zwart en hij verkeerde nu in een staat van bewusteloosheid, waarin alles in zijn omgeving aan hem voorbij ging.

    Aan niets denken is ook denken.

    3 maart 2016 - 13:37   Innsaei is offline
    Innsaei
    Innsaei 5369


    Gail duizelde nog na van al die informatie die op haar afgekomen was. Het schoolhoofd had het nodig gevonden om haar persoonlijk op gesprek te hebben en had haar van alles verteld over de school. Durmstrang. Haar nieuwe school, het was toch wel even wennen. Hij had het niet kunnen laten om over de tradities te praten, terwijl zij veel meer geïnteresseerd was in andere zaken. Zoals hoe ze in godsnaam haar weg zou kunnen vinden in dat doolhof, waar ze enkel even doorheen waren gelopen. Een rondleiding moest ze nog krijgen, al wist ze niet wie dit moest doen. Ze wilde ook wel weten of er een danszaal aanwezig was en had dat net nog kunnen vragen voordat hij weer zijn mond open deed om een reeks woorden te laten passeren. Gelukkig was er wel een danszaal waar ze dus los kon gaan. Haar grote koffer was al naar haar kamer gebracht, waar dat ook mocht zijn, dus liep ze nu met een simpel zwart rugzakje waar de belangrijkste dingen in zaten op haar rug. De belangrijkste dingen, daaronder verstond ze een reep chocolade –onmisbaar toch?-, haar spitzen, geld en nog wat andere troep.

    Nadat hij haar de oren van haar lijf had gepraat liet hij haar eindelijk gaan, nadat hij de opmerking maakte dat ondanks ze nieuw was toch echt naar het feest van morgen moest komen. Ze had hem even aangestaard alsof hij een grapje maakte, waarop hij zei dat het een goede manier was om nieuwe mensen te kennen. Ze vond het geen goed idee, maar zou wel moeten. Ze kon best goed nieuwe mensen leren kennen, zo antisociaal was ze niet, maar wie deed dit nou op een gala?
    Ze zou lekker in haar eentje kunnen gaan staan tussen allemaal mensen die haar nog niet interesseerde omdat ze ze niet kende. Ze zou eerst braaf in een jurk –mijn god ze zou in een jurk moeten verschijnen- zich vertonen om vervolgens de eerste de beste gelegenheid te zoeken om hem te peren. Ongetwijfeld dat ze tussen de mensenmassa haar niet gingen missen, niemand kende haar immers. Haar witte haren zaten rommelig door elkaar en zaten gedeeltelijk verhuld onder haar oude vertrouwde zwarte muts. Ze was blij dat ze voor nu nog haar eigen kleding aan moet, het vooruitzicht van een uniform deed haar geen goed. Ze had een zwarte hoodie aan waaronder een half gescheurd grijs t-shirt zat en een spijkerbroek had ze aan, die zijn beste tijd ook wel gehad had.

    Ze besloot maar om weg te gaan van de school die nog niet als de hare aanvoelde en een jurk te gaan zoeken. In het zaakje waar ze heen ging waren meerdere personen aanwezig waar ze eerst geen aandacht aan besteed. Ze ging naar jurken zitten zoeken maar merkte al snel op dat ze geen idee had wat ze wilde en wat haar stond, immers ze kocht NOOIT jurken. De verkoopster was zo aardig om haar een exemplaar in haar hand te drukken en ze had het idee om maar de eerste de beste jurk die goed stond te kopen, want shoppen was zo niet haar ding.

    Ze had hem in de hand toen ze de stemmen van de andere personen opmerkte, en gewoon niet kon laten om te horen waarover ze het hadden. Het meisje had een jongen apart genomen om iets met hem te bespreken en ze kreeg al snel door waar het over ging. Ze had bijna de neiging om zich tussen het gesprek te mengen ‘mens, wees blij dat je 2 kandidaten heb en gooi een muntje op ofzo’ was bijna uit haar mond geflapt maar ze kon zich inhouden. ‘Ik wilde alleen kijken welke kleur das Gus zou nemen, zodat het bij mijn jurk past morgenavond.’ hoorde ze en nu kon ze het toch echt niet na laten om even te kijken. ‘Chica, ik zou echt niet voor die beige gaan, die staat je sowieso niet. Die rode lijkt me echter een goede keuze’ flapte ze eruit, terwijl ze een andere jurk aan nam van de verkoopster, dat andere ding was zo lelijk dat ze niet eens de paskamer uit was gekomen. Ze had haar mond natuurlijk weer niet kunnen houden en vervloekte zich daar nu om. Wie was zij eigenlijk om wat van een ander zijn jurk te zeggen als ze zelf 0,0% verstand van mode had. Toch vond ze dat ze gelijk had.

    Nadat ze de opmerking had gemaakt liet ze het stel maar met rust en keek ze naar de jurk die ze in haar handen had. Ze ging de paskamer in en moest hem dit keer wel uitkomen, want de jurk voelde goed aan en buiten stond de spiegel, helaas. Ze kwam de paskamer uit en ging voor de spiegel staan en keek naar zichzelf. Ze had een panty aangedaan, zodat haar prothese niet zichtbaar was. Ze schrok van het beeld in de spiegel. “Godverdomme” vloekte ze, niet omdat ze de jurk zo lelijk vond maar omdat ze er gewoon als een heel ander persoon uitzag. Dit voelde gewoon zo ongemakkelijk dat ze niet wist of ze wel een jurk aan wilde. Ze droeg nooit jurken en deze jurk maakte haar zo….. vrouwelijk. Ze wist niet of ze er blij mee moest zijn. De verkoopster zei in ieder geval dat hij goed paste en zelf vond ze hem eigenlijk ook wel mooi. Twijfel, twijfel, twijfel. Zou ze het idee van een jurk maar helemaal opgeven omdat het zo ongemakkelijk vond of even op de tanden bijten voor 1 avond en hem daarna in de kast laten wegrotten?

    Aan niets denken is ook denken.

    4 maart 2016 - 17:27   Fagerman is offline
    Fagerman
    Fagerman 4603

    MAE NICOLA MICKELSON

    Iza antwoordde me als eerst; 'Basic en met het pimpen, mag jij mij helpen, of wat zeg ik, mag, moet bedoel ik!' zei ze enthousiast. Eerlijk gezegd was ik niet echt het beste persoon dat je hielp bij knutselen of in dit geval pimpen. Ik kon absoluut niets creatiefs, behalve een beetje make up op mijn gezicht kalken, al was dat ook niet één van mijn grootste hobby's. Op papier was ik helemaal erg; als ik iemand na probeerde te teken was het altijd nogal beledigend voor dat persoon en verbazingwekkend genoeg leek de rest van de figuren die uit mijn bewegingen op koeien. Ook hadden verschillende personen mij al meerdere keren proberen bij te brengen hoe een bootje te vouwen, maar iedere keer vergat ik het weer. Ach, ik vond het ook niet erg; wat had je eraan?
    Iza was het eens met mijn voorstel - gelukkig - en we liepen naar binnen om daar aan een tafeltje te gaan zitten. Allen bestelde we een boterbier. In mijn ooghoek zag ik Iza haar hand opsteken om te zwaaien naar Dmitri die er ook bleek te zitten en hij zwaaide terug. Ik wist toch dat ik gelijk had, die twee waren meant to be.
    'Nee maar, welke kleuren, hoe lang, wat voor'n soort jurk? Serieus mensen anders gaat het zometeen toch weer helemaal fout' reageerde Zuzana met een lach en ik nam aan dat een grapje van haar was. Supergrappig.
    Nee, ik wist eerlijk gezegd nog niet wat voor jurk ik zou gaan nemen. Ik was niet echt het persoon dat dagen van te voren ging na denken wat voor jurk ik ging kopen, om vervolgens uren te gaan zoeken, hem niet te kunnen vinden en dan teleurgesteld zijn een andere prachtige jurk die niet de jurk was die je eigenlijk gewild had.
    'Ik zal voor iets opvallends gaan, maar toch charmant, zoals Svetlana heeft.' antwoordde Iza daarop weer en ik wist zeker dat ze een jurk zou vinden die haar goed zou gaan staan. Ze had vast overal al aangedacht, zodat er niets meer mis kon gaan. Tja, dat was soms dan wel weer het nadeel van mijn aanpak. Maar ach, van fouten kun je leren, toch?
    'Mag ik erbij komen?' Ik draaide me om naar een meisje dat bij ons was komen staan. Haar haar had een donkere kleur en haar gezicht kwam me bekend voor. Ze leek me een beetje verlegen, arme meid. Het leven moest echt vreselijk zijn als je verlegen was.
    'Wat heb je een ontzettend gave jurk!' complimenteerde Iza haar terwijl ik mijn hersenen liet knarsen om haar naam in mijn hoofd op te laten komen. Ik concentreerde me verder niet echt meer op hen gesprek dat over de jurk ging, maar keek een beetje rond. Je raadt het vast; op zoek naar een leuke jongen die mij vanavond misschien wel wilde vergezellen. Niet dat ik persé een jongen nodig had, ik bedoel; who run the world? Ik vond het op zijn minst wel erg leuk.
    Mijn aandacht werd eigenlijk pas weer naar mijn vriendinnen getrokken toen er nog iemand bij ons kwam staan; Dmitri. Meteen keek ik naar Iza, want ik zag aan zijn blik dat dat wel de reden moest zijn. Ik hoopte dat hij niet zo keek als iets om zijn zusje ging...
    'Hey Ies, heb je even?' vroeg hij toen - inderdaad - aan Iza. Vanbinnen juichtte ik aangezien ik weer gewonnen had. Oké het was nog niet helemaal rond en het was ook geen wedstrijd, maar het was nu gewoon bijna helemaal zeker dat mijn koppelpoging zou gaan werken. Ik stak mijn duimen op naar de twee, maar of ze ze zagen denk ik niet, want het enige was ik nu nog van ze zag, waren hun ruggen.
    'Hebben jullie al een idee wat jullie willen halen? Wat voor model of kleur?' vroeg het meisje wiens naam ik vergeten was.
    'Nope, ik laat mijn jurk aan het lot over.' liet ik haar weten, nadat Claudai haar vraag beantwoord had.
    Mijn hersenen lieten mijn gedachten weer naar jongens gaan - jeetje, dit was niet gezond meer - en ik bedacht dat de tweeling misschien wel meer van de tweeling wist, aangezien ik ze wel vaker samen zag.
    'Hé, weten jullie misschien over de tweeling al bezet is?' vroeg ik ze met een samenzweerderige glimlach. 'De mannelijke bedoel ik natuurlijk, ze komen vanavond toch wel?'

    i love bananas and peanutbutter on toast. irrelevant? i don't care, it's extremely delicious.

    [ bericht aangepast op 4 maart 2016 - 17:34 ]

    you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

    4 maart 2016 - 20:30   sandordinja is offline
    sandordinja
    sandordinja 456

    Iza Afina Caterina Dascu
    Renaulph - Pureblood - Seeker



    Dimitri moest grijnzen. 'Ik ben het toch maar, Ies.' Hij bleef grijnzen. Het deed mij realiseren dat hij gelijk had. Ik glimlacht naar hem, waarna hij een arm om mijn schouder sloeg. 'Maar... zeg eens, heb je al een kleur jurk in gedachte?' Ik keek hem aan en glimlachte uitdagend. 'Zodat ik daar een beetje rekening mee kan houden? We moeten natuurlijk wel bij elkaar passen.' 'Uhm... nee.' Antwoordde ik hem. 'Dus ik moet me maar snel eens in wat winkels bewegen, om op tijd te slagen, zodat jij nog kunt matchen.' Grinnikte ik. Ik maakte me van hem los en zwaaide naar hem als teken dat ik terug naar de meiden ging, of eigenlijk de kroeg uit, want het werd toch wel tijd dat we jurken gingen shoppen. 'Meiden, vooruit, op naar de jurken!' Riep ik. Ik pakte Mae's hand vast en sleurde haar mee de kroeg uit. Mae was immers mijn beste shopmaatje, ook al vond ik het natuurlijk leuk dat we met z'n allen gingen. 'Ik ben er helemaal klaar voor.' Zei ik. Ik had immers ook geen zorgen meer. Ik had nu alle reden om een jurk te zoeken, ik had immers zelfs een date, no worries. Het beloofde een geweldige dag te worden en morgen, morgen moest ook geweldig worden!

    [ bericht aangepast op 4 maart 2016 - 20:32 ]

    'Speak the truth, even if your voice shakes...'

    4 maart 2016 - 21:31   Ken_ is offline
    Ken_
    Ken_ 18286


    August Felix Björk
    Volbloed T Hallestrom




    Nog voordat Gabi bij ons kwam had Alex me gewaarschuwd van Gabriella te blijven waardoor ik even kort spottend lachte. "Ik beloof niets, als ze met je mee wilt." zei ik met een grijns. “Wat denk je dan van de Ruzicka-tweeling? Zuzana is al bezet, maar Claudai is al het goed is nog single,” stelde hij vervolgens voor en even trok ik mijn neus afkeurend op. Niet dat ze geen mooie verschijning waren, maar ze was zo mijn ding niet. Geen Hallestrom, geen super rijke familie en geen belangrijke stand. Niets voor mij dus.
    Eens dat Gabi kwam en we even onder vier ogen gingen spreken, kwam Alex er bruut tussen. “Bikhte li mi pravite chestta s men, za da otida na bala?” zei hij er zelfzeker en ik trok verbaasd mijn wenkbrauwen op. Gezien ik al een idee begon te hebben wat hij haar net vroeg en het feit dat ze waarschijnlijk mij wilde vragen liet me even grijnzen. Alexander knipoogde nog eens en meteen wist ik dat dit zo niets voor Gabriella zou zijn. Dus om te gênante sfeer wat op te krikken besloot ik er een grapje over te maken. "Het spijt me Alex, ik ga dus liever met vrouwelijk gezelschap." zei ik met een plagende grijns om mijn lippen en aan zijn blik te zien was hij meer benieuwd naar het antwoord van Gabriëlla. Een lach liet me opkijken, Sasha vergezelde ons in deze niet zo gemakkelijke situatie. .
    "Dit moet wel de meest belachelijke situatie zijn die ik ooit heb gezien." zei ze eens ze bij ons was. "Is het niet duidelijk? Ze willen allebei met je naar het bal morgen, dus met wie wil jij Gab?" vroeg Sas uitdagend aan Gabi en ook ik was nu wel nieuwsgierig naar haar. Wie weet ging ze wel uit haar comfortzone en met Alexander mee. Na even twijfelen leek ze haar keuze gemaakt te hebben en voelde ik haar zachte smalle hand in de mijne glijden. Onze vingers vlocht ze samen en kort keek ik even naar onze handen en grijnsde dan trots dat ze mij boven Alexander verkoos. Moest vast ook een deuk in zijn ego zijn.
    ‘Sorry, Alex. Ik ga al met Gus naar het bal..’ begon ze zachtjes, mijn vermoedens bevestigen. ‘Ik wilde alleen kijken welke kleur das Gus zou nemen, zodat het bij mijn jurk past morgenavond.’ en met die woorden toonde ze de jurken die absoluut niet bij mijn pak en das gingen matchen waardoor ik even kort verbaasd mijn wenkbrauwen optrok. . De ene was beige en de ander was rood. Twee kleuren die totaal niet bij Gus das paste, die op zijn beurt een blauwe gepakt had. Dit bewees al dat ik en Gus niet bij elkaar paste. Puur door kleurcombinatie. Great. Nu nog een hele avond met elkaar doorbrengen met totaal twee niet matchende kleuren. Ik glimlachte even waterig "Misschien neem ik dan beter een ander kleur das." zei ik op haar inspelend als zekerheid voor haar dat ik haar aanbod aanneem. Daarnaast kon Alex haar nogsteeds aan de haak proberen te slaan eens het bal gestart was, maar dan niet als zijn date.









    Finley Scott Bakker
    Volbloed U Ranaulph






    Hoe de jongen eerst de vrolijkheid zelve leek te zijn en enkele luttele seconden later verdween de zon en leek het wel heel somber te zijn. Deze plotse klap van realiteit deed me weer nuchter worden. "Miel?" riep ik ditmaal me bewust van wat er gaande is. Een snikkend geluid deed me opkijken en omhoog klauteren. Dit maal met succes. Straks deed hij zich nog wat aan! Het zou niet de eerste keer zijn namelijk. Sinds hij bij ons woonde liep hij enorm veel weg en hebben mijn ouders hem enkele keren 'halfdood' op de grond gevonden. De jongen had echter een ander idee en klom naar beneden. Hoe hard ik ook probeerde om hem tegen te houden miste ik en zag ik ham naar beneden springen. Het luchtte me dan ook op doen hij veilig op de grond belande, maar eens hij razendsnel weg liep kwam ik in beweging. Ik donderde zo goed als de boom uit en achtervolgde de onstabiele jongen. "Emiel!' riep ik hem na maar ik was hem kwijt. Zonder het te beseffen liep ik te ver het bos in en was ik verdwaald. De school zag ik niet meer door de hoge bomen en alles leek wel hetzelfde. "Emiel! Waar zit je!?" riep ik nog eens maar geen antwoord.
    Het was pas toen ik tegen een boom aanleunde, de hoop opgevend dat ik een krakend geluid hoorde. "Miel!" zei ik en draaide me om , om zo oog in oog te staan met een centaur die zo'n twintig centimeter groter was dan mij. Mijn mond viel open en keek het wezen aan. "Dit is verboden terrein." zei de bromstem van het mannelijk wezen en ik slikte even. "I-ik zoek mijn broertje." zei ik tegen hem wat zachter en voelde zijn blik afkeurend op me branden. " Debiele tovenaarsleerling." mompelde hij en sloeg zijn armen over elkaar heen. " Denken dat je veel weet, terwijl je nep 'broer' stilaan het leven verlaat. Je bent onwetend en helpt hem niet met dat mensenspul van je." ik keek het wezen met grote ogen aan. "W-Wie bent u? En hoe weet je..." verder kon ik niet spreken want de centaur kwam in beweging. "Mijn naam is Castor, één van de weinige centaurs die dit bos bewaakt. En u bent een indringer. Hoewel ik je nu op slag zou horen te straffen doe ik dit niet, want wat je nu komt te zien zal je leven schaden jongeman." zei Castor en wandelde voor me en ik achtervolgde hem in de hoop dat hij me naar emiel zou brengen en dit was ook daadwerkelijk zo. De jongen , mijn broer lag bewusteloos op de grond. Zijn pols bebloed en stillaan leek de jongen bleker en bleker de worden. Mijn hart stopte en geen woorden leken mijn keel te verlaten. "Nee... Miel? Broertje?" Ik knielde bij Emiel neer en scheurde een stuk stof van mijn shirt en bond dit rond zijn pols heen om het bloeden te stoppen. "Alsjeblieft help mijn broer." smeekte ik tegen Castor die even snoof en na wat wantrouwen toegaf. "Ik help je enkel als je je dat mensenspul voorgoed vernietigd. " zei hij en meteen knikte ik. "Alles om hem te redden." zei ik en met behulp van Castor mocht ik Emiel op de rug van de centaur leggen die hem bracht tot aan de rand van het bos. Vanaf daar nam ik Emiel van hem over en bedankte ik Castor die binnen de korste keren verdwenen was. Daarna droeg ik Emiel naar de school, richting de ziekenboeg.

    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    4 maart 2016 - 22:42   EASE is offline
    EASE
    EASE 14238

    Z U Z A N A      R U Ž I C K A
    “Success is not final, failure is not fatal: it is the courage to continue that counts.”
    Outfit — Molokov — Track and Field — Chaser — Twin


    Opnieuw vroeg iemand naar wat voor'n jurk we van plan waren te kopen, Svetlana ditmaal, en Clau antwoordde dat ze waarschijnlijk toch voor kort zou gaan, ondanks dat Svetlana het totaal niet gepast leek te vinden om met een korte jurk te verschijnen. Toen Iza door Dimitri werd meegenomen een paar meter bij ons tafeltje vandaan, draaide ik me naar de uitgang, klaar om, wanneer Iza klaar was om te gaan, dan ook te gaan. Het was immers al kwart over drie en de winkels zouden om zes uur dicht gaan. Dat betekende dat we nog geen drie uur meer hadden om jurken voor ons allemaal te zoeken. Mijn aandacht richting de rest verzwakte een beetje, terwijl ik terugzonk in gedachtes over wat voor een jurk ik in godsnaam zou gaan kiezen en of ik überhaupt wel iets kon vinden wat me perfect leek voor morgen. Zeker het feit dat niet bekend was of het feest binnen of buiten, wat enkele jaren geleden, toen het ook zo warm nog was als nu, gedaan werd, gehouden werd. Ook gingen mijn gedachtes, zoals eigenlijk bijna altijd wanneer ik in gedachten verzonken was, naar Manu toe. Ik vroeg me af of hij in een pak zou komen, of dat hij wat informeler ging, met slechts een blouse ofzo.
    "Hé, weten jullie misschien of de tweeling al bezet is? De mannelijke bedoel ik natuurlijk, ze komen toch wel?" Hoorde ik Mae vragen, waardoor ik abrupt uit mijn gedachtes geroepen werd, en haar zijdelings aankeek of ze nou een grap maakte. Praktisch de hele school wist dat ik Manuello's vriendin was, en degenen die dit niet wisten, gingen nooit met een van ons, of een van onze goede vrienden, om. Het meisje leek echter bloedserieus, en er stond zelfs een speelse, misschien ietwat samenzweerderige, glimlach rond haar lippen. Ik keek haar aan, en als blikken konden doden- of op zijn minst verwonden-, dan zou Mae nu bebloed op de grond liggen. Wat dacht ze wel niet?
    "Eh, Manu wel." Antwoordde ik, en hoewel ik echt niet zo'n bitch was, kwam dit er koud uit. Beschuldiging klonk zelfs wat door in mijn stem voor de goede luisteraar, maar ik vond dat dat ook wel mocht. Klaarblijkelijk had ze namelijk net het idee gehad om Marce of Manu mee te vragen naar het bal, en hoewel ik natuurlijk niets kon zeggen over haar plannen met Marcello, had ik wel degelijk inspraak over Manuello. Ik bedoel, als iemand begint over het meevragen van je vriendje naar een feest dan mocht je wel boos zijn vond ik. Zonder haar dan ook nog een blik te gunnen, haakte ik mijn arm door die van Claudai, en liep, al had het misschien iets wat meer weg van wegstormen en iemand meesleuren, de deur uit, een lichtelijk chagrijnige blik op mijn gezicht. Ik merkte aan een vrolijke stem dat Iza en Mae- en waarschijnlijk Svetlana ook, ons niet veel later volgden. Zonder verder te overleggen liep ik echter de eerste de beste jurken-zaak in, waar we blijkbaar niet de enigen waren.mik zag Alex en Augustus staan, samen met- oh god ik was hun namen even kwijt- dinges en dinges staan. Ook zag ik, bij de pashokjes, een meisje staan wat ietwat vervreemd en twijfelachtig in de spiegel keek. De jurk die ze aan had stond haar prachtig, maar ik vroeg me af wie ze was. Ik had haar nog nooit eerder gezien.

    take me back to the basics and the simple life

    5 maart 2016 - 16:08   Necessity is offline
    Necessity
    Necessity 5612

    ALEXANDER      STOYAN       LYUBEN
    “Just face it, babe. I’m rich and handsome, so yes, I’ll get exactly what I want”
    Pureblood – Rhoswen – Chaser - Bulgaars


    Gus scheen Gabi te willen helpen door op te merken dat hij toch liever met vrouwelijk gezelschap ging en ondanks de inmiddels toch wel ietwat gespannen sfeer, moest Alexander lachen. “En ik had nog wel zo graag met jou gewild!” antwoordde hij plagend. “Je breekt nu mijn hart, Gus.”
    Voor Gabi – degene aan wie de vraag natuurlijk echt was gericht - kon antwoorden, besloot Sasha zich er ook mee te bemoeien en bedacht ze dat het handig zou zijn om de situatie voor iedereen samen te vatten, aangezien dat nog helemaal niet duidelijk was. Profijt had Alexander hier ook niet van, want hierdoor werd Gabi nog eens gedwongen om meteen een keuze te maken en afgedwongen, overhaaste keuzes waren nooit goed – niet voor hem in dit geval dan.
    Hoewel de beweging van Gabi’s hand onopvallend was geweest, zag Alexander het wel, net zoals Gus’ reactie door zijn vingers met de hare te verstrengelen en hij wist wat haar definitieve keuze was, zelfs voor ze de woorden had uitgesproken. Het voelde als een stomp in de maag.
    Onbewust beet hij op zijn lip en zodra hij het doorhad, stopte hij ermee. Dat was alleen maar zwakheid en zwakheid zou hij niet tonen. Hij zag Gus grijnzen en wist dat de ander het stiekem heel erg leuk vond dat hij boven Alexander verkozen was. Hoewel Alexander nog steeds ontspannen grijnsde en totaal onaangedaan leek door de wending die dit nam, voelde het niet zo. Hij werd niet afgewezen. Dat hoorde gewoon niet. Hij had zijn best gedaan tijdens hun gesprek om gewoon een gesprek met haar te voeren en hoewel het maar kort was geweest, meende hij uiteindelijk toch redelijk geslaagd te zijn. Nee, dit was zeker niet goed.
    Haar verhaal dat ze haar jurk bij Gus’ das wilde laten passen, klonk hem als een leugen in de oren en hoewel Gus er meteen op inspeelde, wist hij ook dat dit pure improvisatie was geweest.
    Voor hij kon antwoorden, bemoeide een onbekend meisje zich met Gabi’s jurk en zijn ogen gleden automatisch over haar heen om haar te keuren. Halverwege realiseerde hij zich wat hij aan het doen was. Het was zo’n automatisme en bekend terrein voor hem, maar dit zou hem zeker niet helpen in zijn queeste om Gabi voor zich te winnen.
    “Dan wens ik jullie veel plezier samen,” antwoordde hij hierop, op dezelfde ontspannen toon die hij altijd had. “Ik moet je wel waarschuwen, Gus is niet zo’n geweldige danser,” voegde hij er samenzweerderig aan toe. Hij had haar wel voor een enkele dans willen vragen – en haar op die manier willen overtuigen -, maar dat zou op dit moment voornamelijk alleen heel wanhopig klinken, en als er iets was wat Alexander Stoyan Lyuben niet was, was het wanhopig.


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    5 maart 2016 - 16:29   Necessity is offline
    Necessity
    Necessity 5612

    CLAUDAI      R U Ž I C K A
    “I stepped into the bookshop and breathed in that perfume of paper and magic that strangely no on had ever thought of bottling”
    Molokov – Seeker –Twin - Halfblood


    Zuze scheen zich – net als Claudai zelf op dat moment – ineens te realiseren dat de tijd toch wel snel ging en dat ze nog niet eens begonnen waren met jurken shoppen. Maar zolang Iza nog in gesprek was met Dimitri, konden ze toch echt nog niet vertrekken.
    "Hé, weten jullie misschien of de tweeling al bezet is? De mannelijke bedoel ik natuurlijk, ze komen toch wel?" vroeg Mae en aan de manier hoe haar zus uit haar ogen keek, kon Claudai afleiden dat dat precies de verkeerde vraag was geweest. Iedereen wist dat Zuzana met Manuello ging. Waarschijnlijk wisten zelfs de eerstejaars het inmiddels en dat wilde wel wat zeggen, want met al die eerstejaars werd echt geen woord gewisseld, behalve een enkele keer om de weg te wijzen, en dat waren nou niet echt momenten om de laatste roddels door te nemen.
    "Eh, Manu wel," antwoordde Zuze kil en in gedachten zag Claudai de hele gezellige sfeer van die middag al in rook opgaan. Dat wilde ze niet. Ze had zich zo verheugd op jurken shoppen met een gezellig groepje.
    Om de boel nog een beetje te sussen, antwoordde zij Mae ook, een stuk vriendelijker dan haar zus. “Ook Marcello zal niet al te lang meer duren, als je ziet hoe hij en Sasha om elkaar heen draaien.” Hoewel Claudai misschien wel een stil persoon was die niet al teveel zei normaal gesproken, had dat ook zijn voordelen. Zij was misschien de toeschouwer, maar hierdoor had ze wel vaak mensen goed door. Niemand merkte ooit dat ze er was en dat ze toekeek, maar dat deed ze wel. Ze moest toch iets doen om zich te vermaken?
    Voor Zuze was dit waarschijnlijk toch niet genoeg, want net op het moment dat Iza weer terugkeerde van haar gesprek met Dimitri, haakte Zuza haar arm door die van Claudai en Claudai werd meegesleurd naar de uitgang. De rest volgde wel, te oordelen naar de stemmen.


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    6 maart 2016 - 0:16   Innsaei is offline
    Innsaei
    Innsaei 5369



    Vanaf het moment dat hij was in elkaar gezakt op de grond was alles aan hem voorbij gegaan. Hij verkeerde in een staat van bewusteloosheid en had dan ook niet door dat er zo wel het een en het ander aan hem voorbij ging. Hij had niet door welke chaos er om zich heen trok. Zo was zijn broer hem komen zoeken maar precies de verkeerde kant op gelopen. Hij was plots een pratende centaur tegen het lijf gelopen, wat op zich al een best bijzondere gebeurtenis is, die hem vervolgens, na wat tegengestribbeld te hebben, wel wilde helpen om de bewusteloze jongen naar de rand van het bos te brengen. Finn bracht hem naar de ziekenboeg van de school. Daar aangekomen was het al vrij snel duidelijk dat hij hulp nodig had, gezien hij nogal een bloedspoor bleek achter te laten op de grond. Een verpleegster had snel gereageerd door hem over te nemen en te dragen naar de dichtstbijzijnde kamer. Daar aangekomen had zij hem op een bed gelegd, om snel naar een dokter te vragen, die dan ook kwam.

    Het bleek een diepere wond dan verwacht voor de dokter en het bloedverlies in combinatie met de ongelukkige mix van drugs die hij had gebruikt leverde complicaties op. Wat er achter de deuren gebeurde was misschien niet de zien voor diegenen in de wachtkamer, maar er was zeker het een en het ander te horen. De dokter die druk overlegde met de verpleegster terwijl het niet beter met Emiel leek te gaan en zijn lichaam het bloedverlies niet aan leek te kunnen. Hij kreeg het ene naar het andere middel toegediend maar het leek niet snel aan te slaan. Gekibbel ontstond tussen dokter en verpleegster. En toen hield zijn hart op met kloppen………

    Bieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeepppppppppp

    Klonk het apparaat hard en vervolgens een doodse stilte die een aantal seconden duurde.
    Zowel de verpleegster als dokter stonden versteld te kijken. Hij was enkele seconden officieel dood verklaard en beiden stonden met hun handen van hem af, alsof ze de hoop al hadden opgegeven.
    De dokter schreeuwde hard iets. Het was een naam. Dr Tanner. De desbetreffende man was een noodmiddel en moest van een andere afdeling worden gehaald. Dr Tanner wist dat hij snel moest zijn, dus rende hij richting de kamer en keek hij snel naar het geval wat hij voor zich had. Hij was cardioloog, en gezien het hier om het hart ging, de beste man in de kamer voor de zaak. Met uiterste concentratie verrichte hij een aantal handelingen. De verpleegster was bang dat ze de akelige taak had om te vertellen aan de jongen in de wachtkamer dat zijn broer –zoiets had ze snel opgevangen- was overleden, maar was uiterst opgelucht dat ze dit niet hoefde te doen toen ze het geruststellende regelmatige gepiep van het apparaat hoorde. Dr Tanner was vertrokken, immers, zijn taak zat erop. De dokter en verpleegster konden rustig de rest van de handelingen afmaken, al maakte ze zich wel zorgen om de staat van het hart. Het was wonderbaarlijk hoe snel de jongen in een diepe slaap was geraakt toen ze klaar waren. Blijkbaar was zijn lichaam zo uitgeput dat het besloten had dat het –al was het overdag- onmiddellijk behoefte had aan rust. De verpleegster kwam af en toe nog even de kamer binnen om te checken, want de jongen leek amper te bewegen en ze vroeg zich af of zo’n diepe slaap wel goed was.

    Na een lange tijd waar hij zelf geen besef van had was hij wakker geworden uit een diepe slaap. Fel licht. Het eerste dat hij zag was wit licht. Langzaam maar zeker begon er een beeld te ontstaan en kon hij weer zien. Zijn ogen moesten wennen aan dit felle licht, wat hem tegenstond. Hij hoorde iets naast zich.

    Piep piep piep piep piep piep piep piep..

    Klonk het regelmatig. Het geluid van een apparaat merkte hij op, wat hem in verwarring bracht en onmiddellijk deed op kijken. Met een verloren en verwarrende blik keek hij om zich heen. Waar was hij? Hij keek naar het bed waar hij in lag. Niet zijn bed. De omgeving om zich heen. Zeker niet de omgeving van de slaapzaal van Rhoswen. Hij lag in een kamer, met een raam en verder niet veel dan een bed, apparaten, en een nachtkastje. Hij besefte zich al snel dat hij in de ziekenboeg lag in een kamer. Maar hoe hij daar terecht was gekomen? Damn, hij haatte ziekenhuizen en vrijwel alles wat er mee te maken had. Hij voelde dat hij verband had. Een heel deel om zijn gehele rechterarm, tot en met zijn pols maar het voornaamste was dat zijn linkerschouder, waar de diepe wond die nu gehecht was zat, dik ingepakt zat met verband. Het viel mee met hoe erg hij het voelde. Wel voelde hij een pijnscheut door zijn linkerschouder gaan, waardoor zijn gezicht even vertrok.

    Hij voelde dat er iets door zijn neus zat. Een slangetje merkte hij op. Meteen wilde hij het ding uit zijn neus halen, want wie vond dat nou wel een prettig gevoel? Al snel kwam de verpleegster eraan, alsof ze zijn gedachten kon lezen. “Je bent wakker” merkte ze op, en in haar gedachten: eindelijk.
    “Daar moet je vanaf blijven, dat is een nieuw soort beademing. Je kunt zelf nog niet goed genoeg adem halen” legde ze uit en hij legde dan ook snel zijn hand van het ding af. Beter deed hij maar wat ze zei, want hij wist nu even niet waar hij aan toe was.

    Hij wist wel dat hij hier weg wilde. Zo snel mogelijk. “Wanneer kan ik hier weg?” vroeg hij dan ook, en ook deze vraag leek de verpleegster te zien aankomen. Ongetwijfeld kreeg ze hem vaker. “Je hart is nu nog te zwak, maar je lichaam hersteld goed. We moeten verder nog wat testen doen en verplichte vragenlijsten. Als het zo doorgaat kun je morgenochtend hier weg” “Maar denk niet dat dit de laatste keer is dat je hier komt, want je moet sowieso je hart een aantal keren laten controleren” legde ze uit. Hij wilde haar net gaan vragen wat er precies aan de hand was, al vond hij dit nogal ongemakkelijk om deze vraag te stellen, gezien de meeste mensen wel wisten waarom ze in een ziekenhuis waren beland.

    Maar ze was al uit zijn kamer verdwenen. Ze was naar zijn broer gegaan. Ze had even naar hem gekeken, de arme jongen die ze enkel wat te drinken had kunnen aanbieden bij aankomst maar verder geen zicht op had gehad omdat ze te druk met haar werk was geweest. Ze had geen idee hoeveel hij al wist van de –huidige- situatie. Dus besloot ze om het hem nu uit te leggen, apart van zijn broer in de kamer, want dan wist hij tenminste wat hij kon verwachten.

    “Xtc en heroïne is geen goede combinatie” begon ze haar verhaal, ze vermoedde dat de jongen hier wel iets van moest weten, gezien ze samen waren binnengekomen. Ze zei alles altijd recht voor zijn raap, hoewel het bot klonk, zo zouden mensen haar het best begrijpen. “Het had hem makkelijk fataal kunnen worden..” wat ook bijna zo was, dacht ze in gedachten maar ze besloot dit niet hardop te zeggen. Hoeveel de jongen hiervan had meegekregen wist ze niet. “..Vooral als je ernstig ondergewicht hebt” zei ze. Ze ging hem niet vertellen over de wonden op zijn lichaam, immers, dat moest de jongen wel weten en het was waarschijnlijk te pijnlijk voor hem om aan te horen.
    “Maar we hebben onze uiterste best gedaan en hij is nu stabiel” Haar gezicht vertrok even. “Echter, zijn hart kon het niet goed aan en is nu nog steeds zwak. Het kost veel moeite om het bloed rond te pompen als een hart niet volledig werkt, waardoor ademhalingsproblemen ontstaan. We vermoeden dat dit wel beter wordt. Moeite met ademhalen en duizeligheid zijn symptomen die een langere tijd kunnen aanblijven en hier moet dus ook rekening mee gehouden worden. Bij de ene patiënt is dit goed aan te voelen, bij de ander kan het opeens komen. Daarnaast zal zijn conditie, wat betreft ademhaling, een stuk slechter zijn dan dat hij geweest is..” “..en dat zal de rest van zijn leven wel zo blijven” Hoe pijnlijk het ook was, ze moest dit zeggen, want het was de waarheid. Je lichaam kon van zo’n schrok zeker wel herstellen, maar in sommige gevallen als deze, had het hart gewoon zo’n schrok gekregen dat het zich niet volledig had kunnen herstellen. En dan moest je maar de gevolgen ondervinden.

    Ze liet het verhaal heel even inzinken. Het was immers niet niets wat ze vertelde, al wist zij die gegevens al lang. “Je kunt hem nu zien, als je wilt” ze nam aan van wel en liep met hem mee de kamer in. De verpleegster hielp Emiel een beetje omhoog zodat hij lichtelijk overeind kon zitten. Hij vond dat hij dit best zelf kon eigenlijk, maar voelde tegelijkertijd wel dat hij erg zwak was dus liet hij haar haar ding maar doen. Zijn ogen gingen naar zijn broer en hij wilde iets zeggen maar wist even niet wat. Ze hadden drugs genomen, dat wist hij. Maar wat daarna was gebeurd was 1 groot zwart gat. Hij kon zich werkelijk niets herinneren en wist dan ook niet echt wat te zeggen.

    “Hee” zei hij dan ook zacht tegen hem terwijl hij zich niet te veel probeerde te irriteren aan dat gruwelijke ding in zijn neus voor zijn ademhaling. Hij ademde rustig in en uit, al wennende aan het slangetje dat gedeeltelijk zijn ademhaling overnam. Hij voelde dat hij zwak was dus veel woorden over zijn lippen laten rollen zou hem te veel kracht kosten. Hij wist nog net een vermoeide glimlach op zijn gezicht te krijgen. Liggen in de ziekenboeg, hoe het ook was gekomen, was kut, maar dat zijn broer er was maakte het toch een stukje beter. Immers, hij hield niet van ziekenhuizen en dingen dus een vertrouwd figuur maakte dat hij zich iets meer kon ontspannen. Vooral als de verpleegster het in haar hoofd haalde om hem vragen te stellen, waar hij wellicht het antwoord niet op zou weten.

    Je mag gerust de verpleegster spelen, mocht je dat willen

    [ bericht aangepast op 6 maart 2016 - 0:27 ]

    Aan niets denken is ook denken.

    7 maart 2016 - 8:50   Fagerman is offline
    Fagerman
    Fagerman 4603

    MAE NICOLA MICKELSON

    Ik keek de tweeling afwachtend op hun antwoorden aan. De twee leken echter op de één of andere manier niet zo blij met mijn vraag.
    'Eh, Manu wel' liet Zuze me weten, met een blik waarmee ze kleine kinderen zou laten huilen. Heb ik iets verkeerd gezegd?
    'Ook Marcello zal niet al te lang meer duren, als je ziet hoe hij en Sasha om elkaar heen draaien.' antwoordde haar zus toen ietwat vriendelijker dan dat haar zusje gedaan had. Ik moest toegeven dat ik het wel gezien had, maar dat betekende toch niet dat hij bezet was? En bovendien, iets zoals een zoen kon toch nooit kwaad?
    Ik trok een klein pruilmondje, maar liet deze al snel weer van mijn gezicht afgleiden en haalde mijn schouders op.
    'We zullen nog wel zien.' mompelde ik met een geniepig glimlachje.
    Op dat moment werd ik van mijn stoel afgetrokken.
    man man man vieze gedachten jezus
    Al snel zag ik dat Iza me op deze ruwe manier van mijn comfortable zitje had weggehaald. Niet dat ik het erg vond; mijn gesprek met de tweeling begon al een beetje saai te worden.
    De tweeling volgde ons en ik begon een gesprek met Iza. Ik wilde graag weten hoe haar gesprek met Dmitri afgelopen was, al kon ik dat ook wel raden aan de hand van de blik op haar gezicht.
    'En?' vroeg ik haar met een glimlach op mijn gezicht. 'Wat wilde hij van je?'
    We liepen een winkel binnen en ik begon een beetje door het eerste rek te kijken dat ik tegenkwam, wachtend op Iza's antwoord.

    i love bananas and peanutbutter on toast. irrelevant? i don't care, it's extremely delicious.

    [ bericht aangepast op 7 maart 2016 - 8:51 ]

    you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman




Index RPG Actieve Topics Zoek