[RPG] A Modern Marauders Story [Speeltopic] [2] - Speeltopics

R O L L E N


S O C I A L M E D I A


V A K K E N


I N F O R M A T I E


T O P I C S


R E G E L S


S T A R T E R S

[ bericht aangepast op 7 sep 2015 - 9:52 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Hufflepuff | Prefect | Being Fed | Wounded but fine

'Hoe voelt meneer Sanderson zich?' Een strenge vrouwenstem dringt tot mij door.
'Hmpf.' Mompel ik en druk mijn gezicht in het kussen. Au.
'Dat is geen antwoord.'
'Ja, gaat prima.' Voor ik het weet worden de dekens van mij afgetrokken en word ik overeind gezet. Verward doe ik mijn ogen open en knipper in het licht, maar voordat ik kan wennen wordt er eten in mijn handen geduwd. 'Wat is dit?' vraag ik aan Madame Pomfrey.
'Je ontbijt.' Zegt ze, alsof ik haar diep beledigd heb.
'Ik kan toch ook zelf wel naar de Great H-' Ze schudt haar hoofd en loopt weg. Fronsend kijk ik naar mijn sandwich, haal mijn schouders op en neem een hap. Al kauwend kijk ik om me heen. Ik lig hier alleen, logisch ook; tweede lesdag van het jaar. Dat moet ik nou weer doen, van de trap vallen. Op whatsapp lees ik hoe gestresst Sirius is over zijn uiterlijk en ik plaag hem half, maar probeer hem ook gerust te stellen. Ik zie er gewoon uit als- als… Sirius geeft een prachtige beschrijving van hoe hij er uit ziet maar ik zou mezelf niet kunnen beschrijven op het moment. Daarom maak ik een foto van mijn gezicht. Mijn haar zit vreemd en mijn wond is te opvallend vind ik. Ik heb geen zin in mensen die de hele tijd vragen wat er is gebeurd. Sirius kan nog zijn haar verbergen met een beanie, maar hij zit met zijn gezicht. Ik leg mijn telefoon weg en eet verder. Straks hebben we potions en ik wil niet een les missen, dus ik hoop dat Pomfrey me laat gaan. Ik heb geen hoofdpijn, geen last van de wond of wat dan ook, dus ik vind dat het kan, maar ze is altijd zo overbezorgd. Het lijkt wel alsof ze denkt dat er iets mis met je is als je zegt dat het goed gaat.
Mijn brood is op en ik wil eigenlijk aankleden en weg. Ik zet mijn voeten op de vloer en sta op. Gelukkig is er niemand zodat ik me zonder moeilijk te doen kan aankleden. Eigenlijk wil ik mijn haar ook nog doen, want dit ziet er niet uit. Ik loop naar de badkamer van de ziekenzaal. Als ik klaar ben en weer binnenloop, komt madame Pomfrey ook net aan.
'Waar denk jij heen te gaan?' vraagt ze. Hier was ik al bang voor.
'De les,' zucht ik, 'Ik heb geen zin om iets te missen en ik voel me pri-'
'Meneer Sanderson ik denk niet dat het slim is om-'
'Ik voel me prima! Echt waar.' Ik kijk haar aan en zet mijn smekende ogen op. 'Alstublieft?' Een kleine glimlach en ze breekt.
'Oké, ga maar.' Moppert ze.
'Dankuwel!' Ik pak mijn telefoon en ren de zaal uit. Ik moet mijn tas nog halen, dus ik ga naar de leerlingenkamer, de slaapzaal, en dan met mijn tas weer naar buiten. Ik weet niet of Freya al in het lokaal is of nog ontbijt, dus ik besluit naar het lokaal te gaan om haar daar op te wachten.

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

---

---

Het duurt niet lang voordat we Marlene alleen op de grond in de gang aan treffen. Het doet zo een pijn om haar daar zo te zien zitten, huilend en alleen. Onmiddellijk val ik op mijn kniën en ga aan haar linkerkant zitten. Gwen zakt neer aan haar rechterkant, en samen troosten we onze vriendin zo goed mogelijk. Voor mijn gevoel zitten we uren in het gangetje, Marly snikkend, Gwen en ik aan haar zijde. Mijn hart doet zo een zeer, om Marlene zo kapot te zien, dat ik uiteindelijk niet alleen haar maar ook mezelf troost. Uiteindelijk bedankt Marlene ons, met een nep glimlachje op haar gezicht. Ik geef een glimlachje terug, en blijf alleen achter op de grond in het gangetje. Waarom Marlene's verdriet mij zo een ongelofelijke pijn geeft, weet ik niet. Ik weet het echt niet. Maar al mijn energie en blijheid is opgeslurpt, weg. Ik haal mijn telefoon uit mijn zak en Tweet via Juliet's account naar Jordan dat ik echt heel erg moe ben en niet meer kom. Onmiddellijk voel ik me schuldig, om het af te zeggen terwijl hij er zo naar uit zag. Maar in deze staat kan ik echt niet naar hem toe.
Ik weet niet hoe lang ik nog in mijn eentje in het gangetje zit, voor me uit starend, nadenkend over alles en niets. Uiteindelijk waakt mijn trillende mobiel me uit mijn sluimer en lees ik het berichtje van Gwen. Ze is waarschijnlijk in de dormitory. De tijd op mijn mobiel zegt half twaalf, dus misschien zou ik ook maar eens richting mijn bed moeten gaan. Maar ik kan de wilskracht om op te staan en te lopen niet vinden, dus ik tweet terug naar Gwen. Ze vraagt waarom ik dacht dat ze niet goed gekozen had om bij Sirius te zijn, en ik antwoord dat ik vermoed dat ze Dorian ook leuk vindt, al is het maar een beetje. We argumenteren een beetje over waarom ze Dorian dan gekust heeft, en dat ze vindt dat ze Dorian niet verdient. Wat natuurlijk nergens op staal, en dat maak ik haar ook duidelijk. Uiteindelijk zegt ze dat iedereen waar ze dichtbij staat door haar gekwetst wordt, en dat dat is waarom ze niet bij Dorian wilt zijn. Dat zie ik dus als een ander bewijs dat ze Dorian leuker vindt dan Sirius: ze wilt Dorian besparen van het gekwetst worden in de plaats van Sirius. En dan geeft ze eindelijk toe dat ze van Dorian houdt. Ik heb zin om een dansje te doen, maar uiteindelijk maakt het geen verschil. Ik ben blij dat ze nu ten minste eerlijk is tegen haarzelf, maar ze zal gewoon bij Sirius blijven. Totdat het tussen hun niet werkt, en het enige wat ik kan doen is hopen dat als dat moment komt, zij en Dorian uiteindelijk toch bij elkaar komen. Maar ik ben Trelawny's overgrootoma - die wel echt een Zieneres was - niet, dus ik kan het moeilijk weten.
Het is ondertussen alweer kwart over één en echt tijd om eens richting mijn bed te gaan. Straks komt er nog een leraar of een Prefect langs paraderen en dan ben ik fucked. En dus krijg ik het op de één of andere manier voor elkaar om op te staan en als een soort zombie richting de Common Room wandel. Gelukkig kom ik niemand tegen, en kom veilig aan bij het portret van de Dikke Dame.
'Jonge dame,' begint de vrouw onmiddellijk, klaar om me een preek te geven om mijn laatheid. Ik zucht en voordat ze kan beginnen aan een preek over mijn onverantwoordelijkheid zeg ik snel het wachtwoord.
'Mandrakesprouts,' vertel ik het portret. Zachtjes mompelend over 'de leerlingen van tegenwoordig' zwaait de Dikke Dame open, en ik klim door het gat de Common Room in. De kamer is leeg en het haardvuur is uit. Zo zachtjes mogelijk loop ik de wenteltrap op richting de kamer die ik deel met Lily, Marlene, Gwen en Alice.
'Lumos,' mompel ik zachtjes, waarna ik met mijn wand voor me uit de kamer binnen loop. Op Lily's bed na zijn alle hemelbedden bezet door hun eigenaren. Ik begeef me naar mijn bed die tussen die van Lily en Gwen in staat, en kleedt me zo zachtjes mogelijk om. Eenmaal in mijn pyjama kruip ik mijn warme bed in en trek de gordijnen dicht.
'Nox,' fluister ik, waarna ik mijn stok op mijn nachtkastje leg, samen met mijn telefoon. Met mijn ogen dicht trek ik de dekens over me heen, en wacht ik tot de slaap komt.
In mijn droom ben ik een adelaar. Vanuit Dumbledore's kantoor kijk ik de jongens dormitory in - waarom en hoe, geen idee, maarja, het is een droom - hoe Lily ligt te slapen in de armen van Sirius (?) terwijl Gwen onder James bed toe kijkt en en gaatjes in James' matras boort met een belleblaas. Het slaat allemaal echt helemaal nergens op.
De wekker die standaard aanstaat op mijn telefoon gaat af, wat aangeeft dat het ochtend is. Met moeite weet ik mijn oogleden van elkaar af te krijgen, en steunend en kreunend tast ik naar mijn mobiel. Het scherm is fel na deze donkere nacht, maar het helpt me zeker wakker worden. Ik Tweet naar Lily of ze het gedaan heeft met James, alhoewel ik het antwoord allang weet. Even denk ik terug aan mijn droom waarin ze in Sirius' armen lag, maar de details beginnen al te vervagen. Maar zodra Lily vertelt dat ze waarschijnlijk voortaan altijd bij James blijft slapen, is mijn slaperige maar wel gezellige stemming meteen omgeslagen. Elke nacht? Wat? Nooit meer bij ons? Ook al weet ik dat het beter is voor Lily, ik kan het niet helpen om me ook gekwetst te voelen. Het voelt alsof ze James kiest boven ons. Meteen probeer ik die gedachte weer uit mijn hoofd te praten. Dat slaat nergens op, Mary. Wees niet zo ongelofelijk egoïstisch. Dus je hebt liever dat ze hier slaapt maar nachtmerries heeft dan bij James, waar ze rustig kan slapen? Kom op, zeg.
Dan vertelt ze me eindelijk ook eens waarom ze slaapproblemen had. Blijkbaar hebben een slettje muggleborn haters haar te pakken gekregen toen ze in de gang in slaap was gevallen. Mijn handen beginnen te trillen en ik voel woede omhoog komen. Hoe durven ze? Terwijl ze in een kwetsbare staat is haar zoiets aan doen? Een rode waas gaat voor mijn ogen, en met moeite weet ik te vragen wat ze precies hebben gedaan.
Mudblood in haar zij gezet met donkere magie. Ik schiet overeind en bots daardoor hard met mijn hoofd tegen de muur. Ik slaak een gesmoorde kreet, en typ een antwoord met mijn rechterhand terwijl ik met mijn linker mijn hoofd vast houd. God damn it, stomme muur.
Dan kom ik erachter dat niet alleen James, maar ook Gwen en Sirius er al vanaf weten, en onmiddelijk voel ik me alweer gekwetst. Dat James het eerst weet, oké. Gwen is ook een goede vriendin van Lily, dus dat kan. Maar dat zelfs Sirius het weet voordat het mij verteld werd doet toch echt pijn.
Uiteindelijk vraagt Lily of ik haar wil helpen met verband wisselen. Dat laat me weer een beetje beter voelen. Ik weet dat ze dat niet eens aan Marlene of Gwen zou vragen. Als het erop aankomt, zijn Lily en ik toch echt simpelweg beste vriendinnen. En daarnaast ben ik ook Muggleborn, alhoewel het vaak vergeten wordt. Meestal 'vergeet' ik het gewoon te zeggen, en je merkt het verschil. Maar natuurlijk ben ik ook vaak genoeg uitgescholden voor Mudblood, en het doet zoveel meer pijn dan je zou denken.
Ik trek de gordijnen rondom mijn hemelbed open en trek mijn uniform aan, wachtend op Lily. Ik heb geen idee of de anderen al wakker zijn en naar de les, en het maakt me ook niet zo heel veel uit. Nadat ik mijn stropdas losjes vast heb geknoopt, werp ik een blik naar buiten. Het Quidditch veld herrinert me aan het feit dat de try-outs vanmiddag zijn. Thank god, wat heb ik een zin om weer op een bezem te zitten. Het is echt al eeuwen geleden sinds ik voor het laatst Quidditch heb gespeeld. Natuurlijk weet ik nog niet of ik wel in het team kom, maar aangezien ik de afgelopen vier jaar al een lid ben geweest ben ik niet al te bezorgd.
Uiteindelijk ga ik met mijn telefoon op mijn bed zitten, wachtend op Lily. Hopelijk is de magie terug te draaien, of in ieder geval op een betere manier te verbergen dan met een verbandje. Desnoods vinden we een manier het te verplaatsen naar ergens anders, zoals bijvoorbeeld mijn lichaam anders. Zolang Lils er maar geen last meer vn heeft.

[ bericht aangepast op 20 april 2015 - 14:38 ]

---

“A queen will always turn pain into power.”

Gisteravond had Pomfrey ervoor gezorgd dat ik mijn plaatsje naast Max's bed had verlaten, en nu in mijn bed wakker werd. Ik was naar bed gegaan met het plan de volgende morgen er vroeg uit te komen en Max weer op te zoeken in de ziekenzaal. Ik had zelfs mijn wekker gezet! Maar in een half slapende bui de volgende morgen toen mijn wekker afging hem bijna direct uitgezet en verder geslapen. Slim Freya.
Mijn slimme actie had er voor gezorgd dat ik nu ongeveer 15 minuten voor het begin van de les wakker werd, 15 minuten waarvan ik de eerste twee verspilde aan het met moeite uit mijn warme en comfortabele bed te komen, de volgende 5 om haastig mijn gewaad aan te trekken -waarom had een blouse zoveel knoopjes? Ik was verschrikkelijk in het knopen van stropdassen en liet deze dan ook ongeknoopt om mijn nek hangen, met de intentie straks wel iemand te vragen het te knopen. De volgende 6 aan het bijwerken van mijn make-up die ik vergeten was eraf te halen de vorige avond, en het doen van mijn haar (waarschijnlijk een nieuw persoonlijk record). En de rest van de minuten bestede ik aan het rennen naar de Grote Zaal -mijn maag was het niet eens met mijn oorspronkelijke plan om nog een paar minuten extra in bed te blijven liggen en het ontbijt over te slaan. En binnen 1 minuut was ik op weg naar de kerkers met een broodje kaas in mijn hand, waarvan tegen de tijd dat ik voor de deur van het klaslokaal stond nog net iets meer dan de helft van over was. Voordat ik de deur opendrukte waarschuwde ik Max op twitter dat hij zich klaar moest maken voor een knuffel, en het eerste wat ik deed toen ik het lokaal in was, was naar Max toe rennen en hem een knuffel geven. Het soort knuffel waarbij je niet meer met beide benen op de grond staat maar waarbij ik mijn voeten bijna om zijn middel knoopte en mijn armen om zijn nek sloeg. Dit alles met het halve broodje kaas behendig tussen mijn tanden geklemd. Mijn hooft liet ik eerst even rusten om zijn schouder en pakte toen met één van de handen die ik om zijn nek had geslagen het broodje over en gaf hem een kus op zijn wang, de wang waar geen wond op zat. 'Hey' Zeg ik met een brede glimlach, afvragend hoelang hij me zou kunnen houden.

[ bericht aangepast op 12 april 2015 - 17:54 ]

---

Don't be like the rest of them, darling

---

Ik word, tot mijn verbazing, wakker in mijn eigen bed. Alleen.
Mijn hoofd bonst, mijn keel is droog en het wordt allebei alleen maar erger des te langer ik mijn ogen openhoud.
Ondanks de hoofdpijn probeer ik me te herinneren wat er gisteren in hemelsnaam allemaal gebeurd is, maar ik kan het me amper herinneren.
Ik weet nog dat ik met iemand gezoend heb, maar met wie is me ontschoten, en ik kan me herinneren dat ik straalbezopen ben geworden. Daar houdt het op.
Een klein rondje door Twitter zorgt al voor een boel opheldering. Dat ik niet met Luke gezoend heb wist ik wel, maar dat ik het met hem uitgemaakt heb komt als een dreun binnen. Fuck, Blake.
Ook zie ik dat ik nog maar zo'n vijf minuten heb om me aan te kleden en naar mijn favoriete les te komen, die gegeven wordt door een van mijn minst favoriete docenten. Shit.
Vliegensvlug spring ik onder ijskoud water, hijs ik me in het welbekende uniform en haal ik een borstel door mijn haar, dat door het water stijl is in plaats van krullend.
Nog twee minuten. Dat red ik wel, toch? Ik hoef toch niet te ontbijten.
De wandeling, of zeg maar eerder de sprint, naar het lokaal gaat soepel. Ik hoef maar drie keer over iemand's benen heen te springen, en ik heb maar dertig keer de neiging om over te geven.
Ik kom het lokaal bijna binnenvallen, zoveel vaart heb ik gemaakt. Ik ben nog nooit te laat geweest, heb nog nooit gespijbeld, en dat wil ik graag zo houden.
Zonder op te letten laat ik me aan de eerste de beste tafel vallen, nog hijgend van het rennen, als ik naast me kijk. Dat was niet de beste move, want daar zit Luke - een van de mensen die me vast niet wil zien vandaag, of de rest van het jaar. "Oh, fuck." Mijn wangen worden rood, iets waar ik normaal gesproken nooit last van heb, en ik schaam me duidelijk. Niet voor het feit dat ik naast hem ben gaan zitten, maar voor alles dat gisteren is gebeurd. Ik heb het flink verpest. "Fuck, sorry. Sorry. Ik-"
Vluchtig gris ik mijn spullen weer bij elkaar terwijl ik met een half oor luister naar het praatje van de leraar. Amortentia, wat een feest. Daar was ik nou echt niet aan toe.
Ik verhuis naar een andere tafel, die nog leeg is. Ik hoop dat Scarlett nog komt, want zij is een van de weinige mensen die me niet haat geloof ik.

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

---

"Ik ben bijna klaar om te gaan, alleen nog mijn stropdas." Langzaam laat ik me van het bed zakken, Skanks achterlatend tussen de lakens.
Mijn beste vriend kennende kan die laatste stap nogal lang duren, en die tijd hebben we niet. Wetende dat hij aangekleed is loop ik naar binnen, waar Dorian half met zijn stropdas in zijn mond staat.
"Kom hier," mompel ik, waarna ik het ding tussen zijn lippen vandaan trek. Met een soepele beweging hang ik de stropdas om zijn nek en voer ik de stappen uit die ik mijn vader zo vaak heb zien doen. Ik mag hem dan niet vaak gezien hebben, maar de man was een echte zakenman en leerde mij de keren dat ik bij hem was om zijn stropdassen te strikken - iets dat, volgens hem, vast vaak van pas zou komen. Dit is echter de eerste keer dat ik het doe bij iemand anders dan mezelf of mijn vader.
Ik trek de das aan, voorzichtig om Dorian niet de adem te benemen en strijk de stof recht, waarna ik een pluk haar uit zijn gezicht duw. "Zo." Ik ben vast net een moeder die haar zoon voorbereid op zijn eerste dag school, maar het kan me maar weinig schelen. Het is een teken van waardering.
Zelf strijk ik mijn rokje recht, veeg ik wat haar uit mijn gezicht en werp een laatste blik in de spiegel. Het kan er mee door.
Onze eerste les samen dit jaar is Potions, en de tweet van de docent - ew, sinds wanneer is het legaal voor leraren om sociale media te gebruiken? - belooft al veel goeds. Ik ben benieuwd wat die oude zak ons nu weer gaat proberen te laten doen. Het zal vast ontzettend spannend worden, kuch.
"Kom op, D." Ik glimlach naar hem en loop de kamer uit, de gang op. We hebben nog een paar minuten, en ik zal hem vast de gangen door moeten slepen, zeker nu we geen ontbijt gehad hebben. Ik regel wel iets.

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

---

---

Ik word wakker door iemand die tegen mij aan beweegt en wil eerst mijn ogen niet openen omdat ik dan op moet staan en niet mag blijven liggen, hoewel ik eigenlijk niks liever wil dan dat. Gewoon mezelf de hele dag verstoppen en deze kater over laten gaan. Maar natuurlijk moet ik naar de lessen en met anderen spreken.
Ik open mijn ogen en zie Luke in een Pikachu onesie tegen me aanliggen. Een vage waas van gisteravond komt terug, iets wat ik liever niet had gehad. Want ja, ook de herinnering aan de foto van Scarlett en Caleb komt terug. Ik zucht en sluit mijn ogen weer, in een poging het beeld van mijn netvlies te verwijderen.
"Reggi we moeten naar de les." Ik kreun en kijk naar Luke, die wegloopt - nog steeds in zijn pikachu onesie. Eerst wil ik niet naar de les en als ik op mijn telefoon kijk zie ik het gesprek met Scarlett. In mijn hoofd scheld ik mezelf uit, we zouden voor het ontbijt praten. Nu moet ik de hele dag wachten tot ik weer tegen haar kan praten. Nou ja, ik zie haar ook bij de try-outs maar ik ben bang dat dat alleen maar awkward wordt aangezien we dan nog niet echt gesproken hebben. En natuurlijk moet ik Caleb dan ook zien. Ik hoop dat ik zonder al teveel drama wel goed over ze kan oordelen en niet alleen maar boos kan zijn. Dat verdienen ze niet, hoewel ik natuurlijk nog wel boos ben en ze nog lang niet vergeven zijn.
Ik sta op en besluit gewoon meteen naar de les te gaan, aangezien ik niks beters te doen heb. Ja, ik voel me vreselijk, maar ik kan maar beter afleiding zoeken dan niks doen. De onzekerheid is zeker nog niet weg en ik moet alleen al mijn best doen om niemand uit woede in elkaar te slaan. Het is allemaal één grote warboel van negatieve emoties in mijn hoofd en ik weet niet eens meer welke het erste is. Jaloezie, onzekerheid, woede en verdriet blijven vechten om wie het ergste is en er lijkt geen uitkomst te zijn.
Ik heb helemaal geen zin in Care of Magical Creatures, maar toch loop ik erheen, naar de rest van mijn klas. Ik heb ze nooit aardig gevonden en het gevoel is wederzijds, aangezien ze me nooit aankijken. Als er groepjes gevormd moeten worden dan blijf ik altijd als laatste over omdat niemand ooit met mij samen wil werken. Ze weten dat ik voornamelijk omga met mensen uit het zesde jaar en daarom negeren ze me. Niet dat ik het erg vind, want als ze me negeren zijn ze ten minste niet irritant.

[ bericht aangepast op 12 april 2015 - 19:14 ]

---

Spoiler alert: you will save yourself

---

De ochtend was net zoals iedere andere ochtend. Ik werd wakker in mijn bed, een halfuur voordat de lessen beginnen. Dan trek ik snel mijn schoolgewaad aan en doe ik mijn haar - dat altijd slecht zit. Als ik daar klaar mee ben zet ik mijn koptelefoon op, zodat niemand tegen me praat en ik naar muziek kan luisteren. Die koptelefoon gaat alleen af als 1) ik echt niet kan luisteren, bijvoorbeeld als ik aan het douchen ben, 2) als ik in de les zit, of 3) als ik tegen iemand praat, maar dat komt eigenlijk helemaal niet zo vaak voor. Meestal praten mensen niet tegen mij en ik niet tegen hun, iets wat ik helemaal niet erg vind. Ik hou van stilte. Nou ja, als ik muziek heb tenminste.
Ik hoor Bourdeaux tegen een andere leerling zeggen dat we in partners gaan werken bij potions en twijfel geen moment voor ik in de Whatsappgroep vraag of iemand mijn partner wil zijn. Luke biedt zich aan ik glimlach opgelucht. Ik heb geen zin om in mijn eentje over te blijven en dan naar de leraar te moeten stappen om te vragen wat ik moet doen. Dat doe ik al vaak genoeg en het is gewoon echt niet fijn. Het voelt zo dom om bij een leraar te komen klagen omdat niemand met me samen wil werken.
Ik loop naar potions toe en neem plek, helemaal achterin het lokaal, zodat ik rustig in de schaduwen op kan gaan en mensen mij niet zien. Ik leg mijn boeken en schrift open op tafel. In de vakantie heb ik al wel mijn boeken doorgekeken aangezien ik toch niks beters te doen had. Dat is sowieso handig, want dan weet ik alvast bij welke lessen ik extra goed op moet letten. Anderen zouden me misschien uitlachen als ik het zou vertellen, want de meesten hebben helemaal geen zin in school. Ik in tegenstelling, ben helemaal blij als ik weer naar school mag. Eindelijk weer weg van mijn irritante broertjes en mijn moeder die altijd helemaal gestresst is.
Luke komt nog snel het lokaal binnen gesneld en ik luister naar wat de leraar zegt. Amortentia. Ehm... Oké? Mijn mobiel vliegt weg en ik kijk er een beetje chagrijnig naar. Via het internet durf ik ten minste met anderen te praten. In het echte leven klap ik al dicht als iemand iets tegen me zegt, behalve als het een vriend of vriendin is. Als ik bijvoorbeeld tegen Rae praat dan gaat het al veel makkelijker, hoewel ik nogsteeds moeite moet doen om goede woorden te vinden en niet rood te kleuren.
Ik loop naar Luke toe als de leraar klaar is met praten. 'Dus, wie neemt de amortentia in?' vraag ik. Subtiel zijn is iets wat ik al helemaal niet kan als ik tegen anderen praat, daar ben ik veel te nerveus voor.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Max Adrian Sanderson

Hufflepuff | Prefect | Hugged | Strong and Smooth

Ik besluit maar naar binnen te gaan en te wachten tot Freya daar is, dus ik ben net bezig met mijn tas neerzetten als ik Freya door de deur zie komen. Ze had me 'gewaarschuwd' met dat ze me zou knuffelen dus ik zet me schrap, wat ook nodig is want ze spring me bijna om de hals, met haar armen om mijn nek en haar benen lenig om mijn middel geknoopt. Automatisch sla ik mijn armen om haar middel heen om haar vast te houden. Ze heeft een broodje kaas in haar mond, die tussen mij en haar wordt geplet als ze haar hoofd in mijn schouder laat rusten. Kippenvel begint zich te verspreiden vanuit mijn nek maar voordat het over mijn hele lichaam kan gaan heeft ze haar hoofd weer opgeheven en pakt met één hand haar broodje uit haar mond. Ze brengt haar mond naar mijn linkerwang en drukt er een kus op.
'Hey,' zegt ze met een brede glimlach. Mijn wang gloeit maar ik negeer het.
'Hey.' Zeg ik en probeer haar aan te kijken zonder haar neus aan te raken. 'Van alle plekken op dit prachtige gezicht kies je mijn wang om te zoenen?' vraag ik en geef een schuine grijns. 'Ik weet dat ik smooth ben.' Ik til haar iets hoger op. 'Ik weet dat je denkt dat ik je niet kan houden, maar: I could hold you forever. Ik ben sterk, weet je.' Ik loop wat met haar rond. 'Niet schrikken!' zeg ik en in een keer til ik haar over mijn schouder zodat ze half ondersteboven hangt. 'Zeg maar wanneer je naar beneden wil, dan laat ik je zakken. Ik kan dit nog uren volhouden.'

couldn't resist the gif. He's too cute in that episode.
oja en sorry dat het zo kort is :c

[ bericht aangepast op 12 april 2015 - 21:41 ]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Dorian Arcelin Kasai
"Dora"
Slytherin || Keeper || Had a great night with his girly
"How many times can a heart be crushed before it breaks?"

'Kom hier,' zegt Fae, ze haalt de stropdas uit mijn mond en maakt hem vast. Ik kijk haar aan met een lichte glimlach op mijn gezicht. Ze trekt de stropdas voorzichtig aan, strijkt hem glad en veegt een pluk haar uit mijn gezicht. 'Zo,' zegt ze.
'Kom op, D.' Een beetje verbaasd loop ik achter haar aan. De manier waarop Fae me behandeld verward me een beetje, aan de ene kant is ze de beste vriendin die er is, maar op sommige momenten is ze net iets closer dan een vriendin. Hoewel ik niet zeker ben of ik daar iets achter moet zoeken of dat ze gewoon tegen iedereen zo is.
Met zijn tweeën lopen we de trappen af en de Common Room uit, Skanks achterlatend op het bed van Fae. Die haal ik later wel op, in de pauze of zo. Hij lag nu toch nog lekker te slapen en we zijn al bijna te laat.
'Gaan we nog snel even naar de Great Hall om wat te eten te halen?' vraag ik aan haar als ik mijn maag hoor rommelen. Ik geef haar mijn scheve grijns en veeg een plukje haar uit mijn gezicht dat de hele tijd terug blijft vallen. Ik heb niet echt heel veel zin om naar Potions te gaan, het liefst zou ik weer terug in bed kruipen, maar helaas moet het. Op whatsapp zijn Sirius en Gwen weer aan het kleffen, om eerlijk te zijn frustreert het me enorm en het wordt er niet beter op als Fae ook nog eens reageert dat ze schattig zijn samen. Ik zucht zachtjes en stop mijn mobiel terug in mijn zak waarna ik met Fae naar de kerkers loop. Dat wordt waarschijnlijk nog even wachten voordat we wat mogen eten.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Luke MacNamara
Hufflepuff || A sleepy, hungry and sweet punkrock anarchist with worries
Ik zat rustig mijn ontbijt te eten, toen Blake binnen kwam stormen en naast me neer plofte. Ik stopte met eten en keek haar aan. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Velen zouden in mijn plaats boos tegen haar zijn uitgevallen, maar dat kon ik echt niet over mijn hart krijgen. Ze was een goed meisje. Het enige wat ik dus deed was haar met grote groene ogen aankijken. Ze begon te vloeken en te stotteren, terwijl haar wangen rood werden. Hierdoor werd ik zelf ook vrij ongemakkelijk, omdat ik echt niet wist wat ik hiermee aanmoest. Mijn wangen werden rood en het enige wat ik deed was natuurlijk net te laat, toen ze wegstormde, me verontschuldigen. "Sorry" kwam er zacht uit mijn strot, terwijl ik haar nakeek. Dit duurde even voor mijn mobiel me hieruit haalde door te piepen. Ik kreeg verontschuldigen binnen van Blake, die ze niet hoefde aan te bieden, want we hadden beiden enorm fout gezeten. Intussen sprak ik ook met Riley af om samen te werken hier. Hierna vloog mijn mobiel naar het kistje van de leraar en ging ik maar verder met het eten van mijn ontbijt. Riley kwam niet veel later aanlopen en vroeg vrij recht voor z'n raap hoe wij de taken gingen verdelen. Ik haalde mijn schouders op en nam nog een hal eten, terwijl ik het lege blikje kattenvoer met een onhandig boogje naast de prullenbak terecht liet komen. Ik pakte mijn stok en zorgde dat het blikje met een luie zwiep van de stok in de bak belandde. Lucy was inmiddels op mijn schoot gaan liggen en ik aaide zacht over haar vacht. Toen besloot ik maar dat ik de amortensia zou innemen, vooral omdat ik niet geloofde dat het op me zou werken, omdat ik toch niet op meisjes bleek te vallen. Riley was er niet zeker over, maar we zouden het wel zien. Ik was nogsteeds wel bezorgd om Cale. Hij leek echt diep in de put te zitten en ik was heel bang dat hij zichzelf iets aan zou doen. Nu zat ik zelf ook in zo'n staat, en voelde ik me niet goed, maar ik wilde niet dat anderen zich slecht voelden. Ik wist hoe het was, ik wist het al jaren, maar wist ook wat voor reacties er kwamen als je ingaf aan de slechte gevoelens. Nogsteeds kon ik mezelf niet altijd tegenhouden om in te geven, maar goed. Ik wilde toch proberen anderen te helpen, zodat ze niet door elke hel hoefden te gaan waar ik doorheen was gegaan. Zeker niet zo'n lieve jongen als Cale, hij verdiende alleen het beste, en als ik hem kon tegenhouden als hij domme dingen wilde doen door het pijnlijke zwarte gevoel. Ik wilde voorkomen dat zijn huid hetzelfde eruit kwam te zien als die van mij. Ik nam mijn laatste hap ontbijt en nam nog een slok van mijn water. Ik liet de kom verdwijnen en dronk rustig verder aan mijn water, wachtend tot er iets ging gebeuren in deze les.

---

Bowties were never Cooler

---

---

Caleb wordt wakker en aan zijn reactie te merken is zijn kater net zo erg als die van mij. Misschien iets minder maar dat komt omdat hij alleen heeft gedronken. Na een tijdje verlaat hij de kamer om zich om te gaan kleden en vervolgens naar Potions te gaan. Ik hijs me met veel moeite uit mijn bed en pak mijn witte Hogwarts joggingbroek, een wit shirtje met diepe V-hals en de rest van mijn kleding. Terwijl ik me vasthou aan de muur loop ik richting de douch. Misschien voel ik me beter na een warme douch. Ik stap in de douch en laat het warme water over mijn lichaam stromen. Mijn benen voelen zwaar en een diepe zucht verlaat mijn mond. Na een tijdje stap ik de douch uit en kleed me om. Niet in mijn orginele Hogwarts kleding maar wel met mijn Hogwarts joggingbroek. Ik maak me op en doe mijn haar even goed. Het is nog duidelijk te zien dat ik heel brak ben maar toch zie ik er beter uit dan hoe ik wakker werd. Ik doe muziek in en loop richting Potions. Eenmaal aangekomen weet ik niet waar ik moet gaan zitten. Caleb neemt eten voor me mee maar om naast hem te gaan zitten is misschien vreemd. De hele klas weet immers wat er gisteravond is gebeurt. Blake zit alleen aan een tafel en ik neem naast haar plaats. 'Voel jij je net zo brak als ik?', vraag ik haar. Ik voel mijn kaakspieren aanspannen en ook mijn ogen staan wagewijd open. Hopelijk gaat mijn docent niet merken dat ik nog half strak sta. Snel pakt ik een kauwgompje uit mijn tas, beter op kauwgom kauwen dan mijn wangen open bijten.

---

Lindsay, forever in my heart † • Skaikru went Bughead

Ik merk hoe Lily op mijn schoot komt zitten zonder haar lippen van de mijne af te halen. Haar benen zitten nu aan weerszijden van mij en ik grijns terwijl zij haar handen door mijn toch al enorm warrige haar haalt. Toen straks hadden we nog een gesprek over mijn haar, wat ze nu dus ook daadwerkelijk door de war haalt. Op dit moment, met Lily hier en we zoenen op mijn bed, voel ik me geweldig. Mijn handen zijn intussen afgezakt naar haar billen, waar ze nu losjes op liggen. Veel te snel maakt Lily zich los.
‘Ik houd ook verschrikkelijk veel van jou James Potter. Echt waar en je bent perfect voor mij, alsjeblieft, zeg nooit meer dat je minder bent dan ik, want dat ben je niet,’ zegt ze en ik grijns even als ze met haar hand langs mijn wang gaat. Dan trekt ze haar trui uit en terwijl haar trui over haar hoofd zit, laat ik mijn blik over haar lichaam glijden. Haar topje schijnt half door en ik kan het niet laten om even te grijnzen. Als snel ik de trui al weer van haar hoofd natuurlijk en ik probeer mijn mond in een neutrale plooi te trekken, alhoewel ik nog steeds erg grijns.Dan drukt ze haar lippen weer op die van mij en haar handen rustende mijn ontblote borst. Mijn handen liggen ondertussen nog steeds op haar kont en ik merk dat Lily op exact hetzelfde moment een grijns krijgt op haar gezicht. Ik wil meer, maar dat kan gewoon nog niet.
Lily verbreekt de kus en gaat dan naast mij dicht tegen me aan liggen. Ik sla mijn gespierde armen om haar heen en druk haar voorzichtig tegen me aan.
‘Misschien moeten we toch maar een poging doen om te gaan slapen,’ zegt ze dan en ik knik even om aan te geven dat ik het daar mee eens ben. Ik zet mijn bril af en knip het lichtje bij mijn bed uit. Ik luister naar haar rustige ademhaling en wanneer ik bijna zeker weet dat ze slaapt, dommel ik ook langzaam weg. Met Lily Evans in mijn armen en een grote grijns op mijn gezicht.

's morgens is het eerste wat ik merk dat Lily nog in mijn armen ligt. Het was geen droom, maar de werkelijkheid en ik grijns automatisch weer. Ik druk mijn lippen op haar neus, aangezien dat het dichtste bij is. Ik hou mijn ogen nog even dicht, maar als mijn telefoon begint te trillen, open ik toch moeizaam mijn ogen en zet mijn bril weer op mijn neus. Ik pak mijn mobiel en zie dat ik een berichtje heb van Lily die mij een goedemorgen wenst (ik lig naast haar, maar oké, het is wel lief) en een bericht van Sirius die boos lijkt. Ik probeer te herinneren wat ik gedaan zou kunnen hebben, maar hij zegt al dat het niet mijn fout is. Ik haal mijn wenkbrauwen op en lees dan het bericht van Lily dat ik eens naar Sirius moet kijken. Moeizaam draai ik mezelf weg van Lily, maar zodra ik Sirius in het vizier krijg, schiet ik in de lach. Hij heeft allemaal puisten op zijn gezicht en zijn haar is heel raar geknipt. Het is echt hilarisch en ik ga rechterop zitten zodat ik het beter kan zien. Via twitter kom ik er al snel achter dat Lily het gedaan heeft (die mag vast nooit weer hier slapen) en bijna de hele school weet het al. Lily gaat weg om te douchen en andere dingen en ik blijf lachend om Sirius achter in mijn bed. Dan besluit ik dat ik toch maar mezelf moet gaan aankleden en ik trap mijn hutkoffer open om daaruit mijn schooluniform te pakken. Ik wring me in de broek en knoop de knoopjes van de blouse dicht. De trui en de mantel doe ik vandaag niet aan, want het ziet eruit als prachtig weer.
Ik dump alvast mijn Quidditchspullen op mijn bed, zodat ik straks niet hoef te zoeken en pin mijn Captain-badge vast aan mijn blouse.
Zodra ik eindelijk een stropdas vind, komt Lily weer binnen om Sirius weer normaal te maken en ik begin mijn stropdas te knopen. Na vijf jaar elke dag zo'n ding knopen, kan ik het onderhand met mijn ogen dicht en met een hand.
Zodra ik klaar ben, volg ik de trappen naar beneden. Ik vraag aan medestudenten waar we potions hebben, en ze zeggen dat we het hebben in de Dungeon, net als de overige vijf jaar. Sowieso ben ik de laatste paar weken wat warriger, maar op dit moment ben ik zelfs vergeten waar de dungeons zijn en vraag ik het dus voorzichtig aan Sirius. De trappen naar beneden geeft hij als antwoord en ik sneak even de grote zaal in om wat te gaan ontbijten.
In een heel gesprek met Sirius en Lily blijkt het dat Regulus en Sirius' ouders heel vervelend doen tegen Sirius. Ik probeer hem op te vrolijken, maar daarmee doe ik Lily pijn en begint ze me een soort van buiten te sluiten. Uiteindelijk praat ze weer een beetje met me en komen we weer met z'n drieën uit op het onderwerp dat ik zoveel vergeet, zo warrig ben en zo graag wil dat iedereen bij me blijft. Zowel Sirius als Lily praten via een aparte DM met me en uiteindelijk is het Lily die het verband legt tussen mijn opa en het warrig zijn. Ik deel dit ook mee met Sirius en beiden proberen mij gerust te stellen. Ik voel mezelf dom en idioot, maar zij blijken daar heel anders over te denken. Alhoewel ik nog niet over mijn opa wil en kan praten, helpen ze wel. Ik had met Lily afgesproken om een boek te brengen, aangezien ze met potions nu sprookjes probeert op te lossen. Ze zegt dat ik mag blijven, maar ondertussen hebben we een gesprek waarin het lijkt alsof Lily me niet vertrouwd. Ik vertel haar dat ik het niet alleen doe om haar maar in bed te krijgen, of wat dan ook. Ik vertel haar dat ik echt zielsveel van haar houd en ze gelooft me gelukkig.
Ik ga naar buiten en Lily loopt, loopt hard, rent naar me toe en ik vang haar op door mijn armen om haar heen te slaan. Een bezorgde frons ontstaat op mijn gezicht, aangezien ik weet dat dat zeer doet bij haar. Van het uitdoen van mijn shirt komen we door een gesprek weer uit op het onderwerp zoenen. Na even stop ik kijk mobiel dus weg en staar haar diep in haar ogen aan. Zeven minuten voordat de les begint. Ik sla mijn armen opnieuw om haar heen en druk dan mijn lippen weer op die van haar. Ik gloei en grijns tegen haar lippen aan (aangezien ze die er graag vanaf wilt zoenen.) Midden op het grasveld staan we, in het waterige morgen zonnetje, te zoenen en ik heb nog nooit zo graag iemand willen zoenen. Ik laat mijn handen naar haar heupen glijden en druk haar dichter tegen mij aan. Ik hou zo veel van haar en ik wil haar nooit meer kwijt

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

Eris Odila Avery || Slytherin || Beater || The bitch has arrived

In mijn oren klonk de harde muziek van een tovenaarsrockband waarvan ik de moeite niet nam de naam te onthouden. Het was prettig om mee wakker te worden, maar meer interesse had ik meestal niet in muziek, liet staan dat ik de moeite nam namen van bands te onthouden. Mijn ogen vlogen open en ik draaide mij om naar de klok naast mijn bed om daar natuurlijk te lezen dat het zes uur ’s ochtends was. Ik stond standaard vroeg op voor mijn ochtendritueel. Nee, niet omdat ik nou zoveel tijd nodig had om mij klaar te maken, mijn uiterlijk kon mij immers bar weinig schelen, zolang ik maar intimiderend overkwam. Nee ik liep altijd minimaal een half uur hard, deed daarnaast ook nog spieroefeningen en had de grootste hekel aan moeten haasten dus dan moest je al snel om zes uur opstaan. Niet dat ik daar problemen mee had, ik was sowieso meer een ochtendmens.
Ik rekte mij even goed uit en begon aan mijn ochtendroutine. Iets in mij gaf mij extra energie, een opborrelende woede wanneer ik aan gisteren dacht. Het drinken bij het ontbijt, de grap van een stel achterlijke meiden die dachten dat het leuk zou zijn als we de hele dag geen scheldwoorden konden zeggen, maar in plaats daarvan de grootste onzin uitkraamden. Ik knarste mijn tanden bij de gedachte aan hoe vernederend gisterenochtend was geweest. Ik had de rest van de dag dan ook vrij weinig gezegd en mij redelijk koest gehouden in een poging de schade te beperken. Natuurlijk had ik mijn vader ingelicht over het incident. Het interesseerde hem vrij weinig, hij had meer oor voor mijn verslag over wie ondertussen met wie ging, hoewel dat vrij moeilijk bij te houden was, ook al last ik de gehele tijd in stilte met de groepsapp mee. Eén ding was echter glashelder. Ondanks de waarschuwing die De Heer van het Duister aan de Potters had gegeven deze zomer, ging zoonlief nu toch met een modderbloedje. Ik had getwijfeld of ik daarnaast ook door moest geven dat Dorian bevriend was met ditzelfde modderbloedje, maar ik had hem in bescherming genomen. Dorian was best oké, hij verdiende nog een kans. Uiteindelijk zou hij wel inzien welke kant de juiste was.
Ik zuchtte diep toen ik uit de badkamer kwam en mij aan begon te kleden. Ik wist dat er nog één ding was waar ik mee moest dealen voor ik kon gaan ontbijten. Die achterlijke trienen met hun grap hadden er namelijk voor gezorgd dat Caspian mij gister ten huwelijk had gevraagd (wtf Caspian, couldn’t you just shut up?) en doordat ik ook al had gedronken bij het ontbijt kon ik geen nee zeggen (stom fucking kut drankje). Ik viste mijn mobiel tevoorschijn, bekeek even alle troep die op social media te zien was, besloot dat het daadwerkelijk alleen maar troep was en begon een gesprek met Caspian, waarin we uiteindelijk beslissen dat de daders gestraft moeten worden, op onze wijze. Mijn mondhoeken krullen om tot een duivelse grijns en met een iets beter gevoel begin ik aan mijn weg naar de Grote zaal om even snel te ontbijten en dan naar Potions te gaan.
Daar loop ik zoals afgesproken direct naar Caspian en kijk even met één opgetrokken wenkbrauw naar zijn tas die op de stoel staat. Ik wacht tot hij hem eraf haalt en plof dan neer.
‘Morgen,’ zeg ik en haal alvast schrijfgerei uit mijn tas om aantekeningen te kunnen maken zo nodig. Ik vond school nou niet bijster interessant en deed dus slechts het hoognodige om te halen wat mijn vader van mij verwachtte. Terwijl de professor iets babbelde over de inhoudt van potions dit jaar (of iets wat hierop leek) en het onderwerp van vandaag introduceerde. We moesten onze telefoons inleveren, iets waar ik niet heel erg mee zat en we gingen iets met amortentia doen (joepie –not- I might die of all the fluffyness this year. Wat is er mis met deze school?).

Ugh, are they kidding me? Amortentia? Who fucking cares! Maar ja, we zouden een plan bedenken?

Ik schoof mijn briefje onopvallend door naar Caspian en deed alsof ik braaf oplette in de les, zoals ik zo vaak deed. Ik was hier ondertussen zo handig in geworden. In de eerste werd ik nog wel eens betrapt, maar dat was nu bijna niet meer het geval. Ongeduldig tikte ik met mijn vingers op de tafel, wachtend op het antwoord.

---

Happy Birthday my Potter!

Niets is zo goed als de dag beginnen met een glimlach. Dat probeer ik dus elke dag te doen zodat elke dag geweldig gaat worden. Dagen horen nu eenmaal leuk te zijn en zelfs wanneer de hele wereld tegen je lijkt te zijn, kan een glimlach hulp bieden. Gelukkig ben ik verschrikkelijk goed in glimlachen, dus dat is helemaal top. Ik open mijn ogen en wrijf er even in. Hoewel ik gisteren een weddenschap van Cedric heb verloren, beïnvloedt het niet mijn humeur. De pestkoppen, die mij blijkbaar pesten omdat ik te vrolijk ben, zijn eigenlijk gewoon super jaloers dat zij allemaal depressief zijn en ik niet. Gisteren had ik met Frankie afgesproken dat ze me gaat leren dansen. Dat kan ik vast heel goed. Ik kan namelijk alles.
Dan sta ik op en doe kleren aan. Het is niet heel warm buiten, maar dat hoeft ook niet. Gisteren heb ik de jongste Black-broer denk ik laten huilen door te zeggen dat ik zijn arme vriendinnetje gezoend heb. Ach ja, haters gonna hate hate hate and hate. Daarom begin ik ook maar een gesprek tegen de oudste Black-broer en ook zijn vriendinnetje begint zich er mee te bemoeien. Ik merk gewoon dat ze gefrustreerd raken en ik grinnik even.
Ik stap voor de spiegel en grijns erin. Met een trotse blik bewonder ik mijn spieren en mijn enorm knappe gezicht. Met zo'n lijf kan je later alleen maar beroemd worden, dus alle depressieve zwakkelingen van deze school zouden beter hun mond kunnen houden. Ze willen vast niet dar ik later hun reputatie verpest.
Na ongeveer een half uur in de spiegel gestaard te hebben en mijn haar te hebben gedaan, ga ik naar beneden. Bij het ontbijt neem ik twee croissants en besmeer die met jam. Ik eet ze en sta dan op om naar de les te gaan, Potions.
Via de DM op Twitter had Frankie gevraagd om samen te werken. Dat lijkt mij leuk dus ik heb ingestemd. Die arme meid is vast voor mijn charmes gevallen.
Ik stap de klas in en neem plaats aan een tafel. Today is gonna be a great day. Almost as great as I am.

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

Dawnelle Orlanda McBryar || Hufflepuff || Chaser || Not planning on leaving her bed anytime soon

Het was officieel, als ik nooit iemand zou vinden om mijn leven mee te delen, zou ik trouwen met mijn bed. Ik draaide mij naar mijn andere zij en trok mijn dekens iets beter om mij heen. Mijn bed thuis lag prima hoor, daar niet van, maar dit was in de afgelopen jaren toch wel echt mijn favoriete bed geworden. Het lag gewoon perfect en ik was dolgelukkig dat ik niet als de meesten van mijn jaar al afscheid moest nemen van mijn grote liefde, gezien ik geen potions had en daardoor pas om kwart over elf buiten hoefde te staan voor Care of Magical Creatures.
Ik viste mijn mobiel van mijn nachtkastje en opende twitter waar ik vrolijk tweette over mijn uitslaap uurtje waar Fae op reageerde. Ik grijnsde, zo blij dat ik geen potions meer had. Ik draaide mij op mijn buik, zodat ik op mijn ellebogen kon steunen, terwijl ik keek naar wat Fae mij nu in Dm had gestuurd. Mijn grijns veranderde in een lichte glimlach, toen ik zag dat het een bericht was met de vraag of ik misschien een keer film met haar wilde kijken. Fae was voor zover ik haar kende een leuke meid, waar ik dus echt geen nee tegen zeggen. Na een gezellig gesprek liet ik mijn mobiel naast mij neer vallen en verstopte ik mijn gezicht in mijn kussen. Misschien was ik wel één van die naïeve mensen die nooit door hadden wanneer er problemen waren, dat bleek wel zo als ik mijn whatsapp berichten en alles op twitter doorlas, maar zo was ik nou eenmaal. Zo lang het kon negeerde ik ruzie en vermeide ik problemen. Dat maakte het leven zoveel rustiger en mooier. De enige die ik best een klap zou willen verkopen op het moment was Luke, maar dan moest hij maar niet zo racistisch zijn tegenover Amerikanen.
Langzaam kwam ik overeind en begon ik uiteindelijk toch maar aan mijn ochtendritueel. Voor de anderen was de les al begonnen, waardoor ik rustig mijn dingetjes kon doen met een vrolijk country muziekje op de achtergrond waar ik luidkeels mee meezong en af en toe wat danspassen er doorheen gooide. Er was toch niemand in de buurt die het kon horen of zien en als mensen dat wel konden, dan maakte mij dat eigenlijk ook niet zo heel veel uit, haha. Ik was blij terug te zijn op Hogwarts.

[ bericht aangepast op 17 april 2015 - 14:48 ]

---

Happy Birthday my Potter!