[RPG] A Modern Marauders Story [Speeltopic] [2] - Speeltopics

R O L L E N


S O C I A L M E D I A


V A K K E N


I N F O R M A T I E


T O P I C S


R E G E L S


S T A R T E R S

[ bericht aangepast op 7 sep 2015 - 9:52 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Frankie Rogers
Slytherin || Active, weirdly possitive and exciting, potentially lethal
Na de les was ik naar boven gegaan. Het was enorm gezellig geweest met Roy, maar ik zou toch echt even iets wat losser zat aan moeten trekken om te kunnen dansen. De rest van de dag waren er geen lessen, door de try-outs, maar gezien ik niet meedeed, ik had echt geen interesse in Quidditch, was ik vrij, en Roy ook. Ik liep naar mijn kamer, voor ik een kort zwart met paars jurkje aantrok en mijn haren opstak in een strakke knot. Het was gewoon erg onhandig om te dansen met losse haren. We zouden nu niet echt op een hoog niveau gaan dansen, maar toch vond ik het fijner om het weggestoken te hebben. William zat op mijn bed bij mijn spitzen. Ik ging bij hem zitten en bond ze strak aan mijn voeten. Ik stak mijn stok door mijn knot en sloeg een cape om, voor de warmte, waarna ik mijn kamer uit liep en lichtvoetig richting de afgesproken plek liep. Ik hoopte echt dat Roy er zin in had, want ik had er best veel zin in. Will trippelde naast me richting de plek en ik neuriede zacht zwanenmeer muziek. Zonder echt te merken wat ik deed danste ik op mijn eigen geneurie stukjes van het stuk. Ik kon het gewoon niet laten. Ik was een danseres en dansen was mijn leven. Ik trippelde nog wat meer en ging uiteindelijk op de afgesproken plek zitten, met William op mijn schoot, wat eigenlijk totaal niet paste. Ik was een klein meisje en hij was een hele grote kater, waardoor dit erg buiten proportie eruit zag, maar het was wel fijn om hem te knuffelen. Roy was er nog niet, maar eventjes wachten was ook niet erg. Ik was nog niet opgewarmd, want dat zou ik zo met hem ook doen, anders zou hij morgen door de spierpijn waarschijnlijk niet kunnen lopen. Dat hij niet echt kon dansen betekende namelijk niet dat ik niet ging proberen hem een crashcourse te geven. Ik stuurde hem nog een berichtje met de vraag waar hij was. Het was niet erg om te wachten, maar ik zou het wel fijn vinden om te weten hoe lang het nog ging duren.

---

Bowties were never Cooler

---

Mijn ogen schieten over het scherm van mijn telefoon. Ik lees de berichten die ik heb gemist, en dat is niet niks. De een na de ander gaat het gesprek in en uit. Op een gegeven moment is Sirius weg en ik lees hoe mensen hem –dus waar hij niet bij is- beginnen uit te schelden, zwarts lopen te maken en naar mijn idee behoorlijke kutopmerkingen te maken. Ik lees door en woede borrelt in mij naar boven. Vuil, dit is vuil. Zeg het dan gewoon in zijn gezicht. Vooral als wanneer Sirius terugkomt niemand meer reageert, behalve Lajila die naar mijn idee niets fout heeft gedaan. Ik grom zachtjes van woede en begin een preek te typen over het feit dat ze niet hun shitty gevoelens op Sirius moeten schuiven omdat hij een fout heeft gemaakt. Die fout spijt hem, dat weet ik. Ik weet niet precies wat er is gebeurd, maar het komt er op neer dat Gwen het slachtoffer is van alle ellende en Sirius 'de dader'. Maar waarom gaan er veel meer mensen dan alleen Gwen op Sirius lopen zeiken? Dat is gewoonweg onzinnig. En dat ze het niet in zijn gezicht durven zeggen vind ik gewoon laf. Dat terwijl er Gryffindors tussen zitten. Ik verzend kwaad en geïrriteerd het berichtje, waarop James reageert dat ik 'iedereen met rust moet laten'. Dus nu heb ik het ook opeens gedaan? Waarom neemt hij het niet op voor Sirius? Lily stuurt haar kant van het verhaal terug, maar ik heb niet echt het gevoel dat ze wil begrijpen wat ik bedoel, maar dat kan mijn opgekropte irritatie zijn. Hoe meer ik praat, hoe meer ik er achter kom dat ik het alleen maar erger aan het maken ben. Ik haat mezelf, maar niemand komt voor Sirius op en zelf doet hij het ook niet, dus ik doe het. Jammer dan dat iedereen zich dan tot mij keert en zijn woede op mij gaat lopen botvieren. In mijn irritatie reageer ik nogal hard op Freya in het whatsappgesprek. Meteen golft er een gevoel van schaamte over me heen en ik sla mezelf hard tegen mijn voorhoofd. Ik open twitter en DM haar:

'Freya I didn't mean to be mean to you on whatsapp. i really really really really don't want to.'

Met bevende vingers kijk ik naar het scherm en hoop dat ze iets terugstuurt, maar dat doet ze niet. Is dat omdat ze kwaad is of omdat ze het gewoon niet leest?

'Please don't be mad. If you're mad I will do like every single thing in this world to un-mad you.'

Ik laat me op het bed vallen en kreun om mijn eigen domheid. Ik moet niet zo'n flapuit zijn, zo verpest ik altijd alles.

'I didn't mean to be harsh on you Frey'

Alsjeblieft, Freya, alsjeblieft…
Mijn korte gesprek met Sirius toont aan dat Sirius mij dankbaar is, dan heb ik tenminste nog één iemand een iets beter gevoel gegeven, ook al heb ik waarschijnlijk nog twintig extra dingen voor hem verpest. Drie hoeraatjes voor Max Sanderson, de perfecte Prefect. Niet dus. Ik snap James niet maar heb op het moment ook niet de behoefte hem te snappen, daar wil ik echt niet mijn moeite in steken. Hij maakt een nogal vreemde opmerking over het feit dat ik een crush zou hebben op Sirius, waardoor ik nog kwader word en in mijn rot-modus hem vertel wat ik van hem vind.
James stuurt terug:

'Nah, he seems to prefer you. Don't worry.'

Ik rol met mijn ogen, en typ mijn frustraties terug.

'Maybe that's because I act like a friend and you don't. It's all about you, not him. You're still his best friend, nobody can change that except you and you're doing it right now. Don't ever blame me or him.'
'Oh, i took him in my fucking house. I'm such a bad friend.'
'If you were so good then, why aren't you now? I never said you were a bad friend. You're the one ruining this. Please don't.'
'I need to go.'
'Bless the gods.'

Daarna sluit ik kwaad het gesprek en prop mijn telefoon kwaad mijn zak in.
Ik ben hier zo klaar mee en het is waarschijnlijk ook allemaal mijn eigen fout. Ik wil weg uit dit kasteel, ik moet frisse lucht want ik voel me gespannen. Ik heb geen zin mijn mantel te zoeken die ik net ergens heb neergegooid bij mijn spullen, dus ik loop met blote armen de slaapzaal uit. Iedereen die ik zie negeer ik. ik heb het idee dat ik een blondine zie en weet eigenlijk zeker dat het Freya is, maar ik durf niet met haar te praten en ik ren de leerlingenkamer uit. Terwijl ik door het kasteel loop bedenk ik me dat ik eigenlijk de tryouts zou gaan bekijken, maar daar heb ik nu geen behoefte aan. Zodra ik buiten ben loop ik wel richting de zwerkbalvelden. Ik ben er nu en ik zie mensen. Ik zou er kunnen gaan zitten, alleen aan de zijkant op een leeg deel van de tribune, maar waarom zou ik? Ik loop er langs, mijn hoofd afgewend van het veld. De zachte wind blaast mijn haar in de war maar het maakt ook niet uit. Ik loop over het gras, met kippenvel op mijn armen door de wind. Ik haal mijn neus op en strijk mijn vingers door mijn haar. Ik stop mijn handen daarna diep weg in mijn zakken en loop richting het bos. Ik ben bij de rand van het bos aangekomen en ik laat me bij een dikke brede boom tegen de stam naar beneden glijden. Het schuurt mijn rug. Ik trek mijn knieën bij mijn lichaam en laat mijn hoofd er op rusten, mijn armen om mijn benen geslagen. Met deze houding staar ik voor me uit. Ik ben zo gaan zitten dat ik rechts van me het bos heb liggen, links het gras waar ik net over liep en het kasteel. Ik staar eerst naar links, de hoge torens van Hogwarts, de kassen en het bordes. Het lijkt zo vredig en zo simpel, maar binnen die muren speelt zich zo veel af. Het zou vreselijk zijn als mensen mij gaan haten hierom. Lily bijvoorbeeld, of James, of Gwen. Ik weet dat dit echt heel erg is voor haar en ik wil echt niet dat ze denkt dat ik niet snap waarom ze zich rot voelt. Het probleem is alleen dat iedereen aan haar kant staat. Normaal kwijlen er zoveel mensen achter Sirius aan en nu is hij opeens de Boggart. Zodra ik mijn hoofd naar rechts wend zie ik een eekhoorn over het gras rennen, mijn richting op, waarna het pluizige beestje een boom in schiet. Ik glimlach ondanks dat ik me vreselijk voel. Het kleine beest gaat op een tak zitten en snuffelt met zijn snuit het schors af. Een paar seconden later schiet hij weer weg en ik kan hem niet meer zien. Ik strek mijn benen en rust met mijn hoofd tegen de boom. 'The wind is howling like this swirling storm inside,' zing ik zachtjes en sluit mijn ogen. 'Couldn't keep it in, heaven knows I've tried.' Ik begin het lied verder te zingen. Waarom is muziek altijd een medicijn?
'Don't let them in, don't let them see. Be the good girl you always have to be. Conceal, don't feel, don't let them know. Well, now they know. Let it go, let it go. Can't hold it back anymore.' Als ze eens wisten wat ik wél in me hield. 'Let it go, let it go. Turn away and slam the door…'

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Ijsberend loop ik rond in mijn dorm terwijl ik af en toe op mijn horloge kijk. Als ik het goed heb onthouded beginnen de try-outs zo en Gryffidnor begint, wat betekent dat Marlene eerst is. Op dit moment zit ik in een mentale discussie verwikkeld die gaat om het feit dat ik wil zien hoe Marlene selectiespeelt maar of ik dat wel kan maken. Ben ik dan niet een enorme stalker? Ik zucht en plof even neer op mijn bed. Kort laat ik mijn handen over mijn gezicht door mijn haar glijden voordat ik mijn mobiel erbij pak en Twitter check. Mijn ogen rollen op een haar na nog net niet uit hun kassen als ik het DM berichtje van Dorian lees. Hij heeft het over Sirius en ik wil nu echt in lachen uitbarsten en die gast tegelijkertijd tot moes slaan. Kennelijk is hij vreemd gegaan met een één of ander persoon en heeft Gwendolyn ook nog gebruikt als een masker omdat hij kennelijk die ene persoon leuk vindt en niet Gwen. Ik proef een vieze smaak in mijn mond, en dan wordt hij boos op mij, hij is zelf geen haar beter. Op WhatsApp maak ik hem dan ook nogal zwart en eerlijk gezegd heb ik totaal geen spijt gezien ik niet de enige ben. Riley en Lajila proberen de vrede nogal hopeloos te bewaren en ik lach even spottend naar mijn telefoon, wanneer Sirius weer terug in de groep wordt gestopt. Alleen Lajila neemt de moeite tegen hem te praten gezien zij geen idee heeft wat er gebeurd, voor de rest blijft het stil totdat Max ons - Dorian, mij en nog wat andere - een preek begint te geven en de "volwassene" probeert de zijne, ja mijn reet man. Sirius bedankt hem en wat mij betreft doet hij veel te koeltjes over de situatie. 'Vieze, egoïstische, hypocriete klootzak...,' de scheldwoorden verlaten mijn lippen sissend. Arme Gwendolyn, die verdient zoveel beter dan dat arrogante stuk stront, Dorian bijvoorbeeld. Als ik even op de klok kijk zie ik dat de try-outs al begonnen moeten zijn en ik besluit gewoon te gaan. Als door een wesp gestoken spring ik op van mijn bed en haast me door de gangen richting het Quidditch-veld. Hierbij duw ik verscheidene mensen aan de kant die allemaal beledigde kreetjes uitslaken, nou sorry maar ik heb andere prioriteiten. Licht hijgend ren ik de trappen op van één van de vele tribunes en probeer Marlene te onderscheiden. Echter is ze nog niet aan de beurt, eerst een groep bestaande uit groentjes uit het eerste jaar. Deze vliegen onhandig rondjes met de gebruikelijke brokken en ik grinnik even, wat verschrikkelijk aandoenlijk .... Dan komt de tweede groep waar Marlene in zit, ik word opeens een stuk alerter en mijn houding veranderd onmiddelijk. Ik had eerst gekeken met leedvermaak en nu met... Interesse? Ik leun teugen de zijkant van de tribune aan en sla mijn armen over elkaar heen terwijl ik kijk hoe de groep eerst rondjes moet vliegen rond het veld.

Ik let eigenlijk alleen op Marlene en ze doet het echt geweldig, dat kan ik wel zeggen gezien ik ook Chaser ben. Mijn ogen volgen haar en heel soms maken we oogcontact en als blikken konden doden... Na potions leek ze weer ontzettend boos -op mij- te zijn, okay ze was altijd al boos op me, maar nu nog erger, of misschien is gekwetst een betere benaming. Als dat komt door mijn gedrag in de les, ze wilt niet van me aannemen dat het niet kwam door de Amortentia dus heeft ze nu valse hoop of iets. Ik schud mijn hoofd en kijk weer naar het veld waar Marlene net weer van haar bezem afstapt. Ik besluit me te gaan omkleden voor de Slytherin try-outs, gezien het nu een stuk oninteressanter wordt. Met de stroom van mensen die ook aan het kijken waren loop ik naar beneden en vluchtig kijk ik naar Marlene die lachend op het veld staat. Gauw wend ik mijn blik af begeef me weer richting mijn dorm, waarom blijf ik me eigenlijk nog zo aan haar vastklampen? De kans dat ze me ooit nog leuk zal vinden en vergeven is 0.0.

[ bericht aangepast op 7 mei 2015 - 16:40 ]

---

I just caught the wave in your eyes

Dorian Arcelin Kasai
"Dora"
Slytherin || Keeper || Worried
"How many times can a heart be crushed before it breaks?"

      Hey Dora, ik heb me beslist wel eens beter gevoeld, volgens mij kan ik ook elk moment flauwvallen maar ja. Maar hoe gaat het met jou? Nog last gehad, van je, "probleem"?' vraagt hij, hij wiebelt met zijn wenkbrauwen en ik voel hoe ik langzaam rood kleur.
      'Het gaat... goed,' mompel ik terwijl ik de blosjes probeer te verbergen. Ik kijk Caleb aan, lichtelijk bezorgd over hoe hij zich nu voelt. Hij ziet er niet al te geweldig uit en ik wil net mijn mond open toen als Fae me onderbreekt.
      'D... Kom je?' snauwt ze lichtjes, ik kijk op en knik snel.
      'Nee hoor grapje Dora, maar volgens mij wacht je partner op je, dus misschien kan je beter terug gaan,' zegt Caleb.
      'Het komt allemaal wel goed,' zeg ik tegen hem, ik glimlach en loop naar terug naar het tafeltje van Fae waar we vervolgens aan de slag gaan met Potions.

• • •

      De eikel. Sirius Black heeft het voor elkaar gekregen om na twee dagen al weer single te zijn en daarbij Gwen's hart te breken, iets wat me woedend maakt. Hoewel Gwen probeert om iedereen ervan te overtuigen dat het prima gaat, is het duidelijk dat dat absoluut niet zo is. Ik spreek met haar af dat ik haar een knuffel kom brengen, maar ze laat me weten dat ze zichzelf veranderd heeft qua uiterlijk. Ik kan het haar niet kwalijk nemen, als ik haar was zou ik ook het liefst verdwijnen, maar het laat duidelijk zien hoe niet oké ze is.
      Ik kom op het Quidditch veld gelopen, alvast in mijn Quidditch gewaad voor de try outs van Slytherin na die van Gryffindor en het duurt niet lang voordat ik haar zie zitten. Ze zie er misschien compleet anders uit, maar aan de manier op hoe ze zit en hoe ze zich gedraagt kan ik haar makkelijk herkennen. Ergens begint een belletje te rinkelen dat ik haar niet zou moeten herkennen, maar ik probeer het te negeren en ga heel voorzichtig naast haar zitten.
      'Hee,' zeg ik, 'gaat het een beetje?'

-Sorryyy shitty post >.<-

[ bericht aangepast op 6 mei 2015 - 15:20 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Sirius Orion Black
"Padfoot"
Gryffindor || Beater || Down

      'Haal die vieze grijns van je gezicht. Uit alle mensen die je hiervoor had kunnen 'gebruiken', heb je een ongelooflijk grote fout gemaakt met het kiezen van mij. Ik ben volledig klaar met jou en je egoïsme, Black.' Ik wil mijn mond open trekken, maar ik besluit dat het maar beter is als ik voorlopig even niks zeg. Ze draait zich uiteindelijk om waarbij haar bezem hard in mijn gezicht terecht komt. Ik kreun pijnlijk als ik iets hoor breken en grijp naar mijn neus die bijna meteen begint te bloeden.
      'Shit, sor-. Deze verdiende je.' Ze loopt weg en ik blijf achter; besmeurd met bloed en met een enorm schuld gevoel. Met mijn hand tegen mijn pijnlijke neus gedrukt begin ik richting het kasteel te lopen. Ik laat in het Marauders gesprek weten dat ik eraf gekomen ben met een gebroken neus en James wil meteen mijn kant op komen, maar ik zeg dat ik zijn hulp niet nodig heb. Ik heb geen zin in meelijwekkende blikken, want ik verdien het.
-weer DM RPG dus weer te lui om te vertalen hehe-
      'You're the only person I've heard of to be hit in the face with a broom,' hoor ik een bekende stem achter me, 'Altrough I'm sure there have been more hit by a broom if that helps.' Mijn mondhoeken krullen ongewild omhoog en ik draai me om.
      'I said I didn't need help,' mompel ik eigenwijs. Ondertussen probeer de stroom van bloed te stoppen, maar het komt niet echt overtuigend over.
      'I could also go if you'd like,' zegt Remus simpel.
      'No, stay,' mompel ik, zijn opmerkingen negerend.
      'Will you let my fix your nose then?'
      'Don't you think it is sexy?' grijns ik.
      'Very,' zegt Remus. Hij haalt zijn wand tevoorschijn en richt die op mijn gebroken neus. 'Ready?'
      'Yes, do your thing,' mompel ik.
      'Episkey,' zegt hij en ik voel aan mijn neus. Opgelucht merk ik dat het geen pijn meer doet om deze aan te raken.
      'Tergeo,' zegt hij vervolgens, 'like it never happend.' Helaas kan hij met magie het schuldgevoel niet weg toveren.
      'Thank you Moony,' zeg ik en ik laat me in het gras zakken.
      'No problem,' zegt Remus en ik hij gaat naast me zitten. 'Well.. I guess I could call you my boyfriend now.' Ik kijk naar hem op en een brede glimlach verschijnt op mijn gezicht.
      'Well, only if you want to... of course,' fluister ik zachtjes. Plotseling voel ik zijn lippen weer op de mijne, maar voordat ik hem terug kan zoenen opent hij zijn mond.
      'I hope that answers your question,' zegt hij.
      ''Yes, it does,' zeg ik zachtjes. Ik glimlach en leg mijn hoofd op zijn schoot terwijl hij met mijn haar speelt. Genietend sluit ik mijn ogen en voor even probeer alle gedachten uit mijn hoofd te bannen.
      'At least there is one thing good about this day,' zeg ik zachtjes.
      'Hmm. Maybe we should go sit somewhere? I promised Lily to help her with her voice problem,' zegt Remus dan, maar bij de naam Lily komen alle gedachten die ik geprobeerd te verbannen terug.
      'Ehm, right. You go ahead, I'm going to help James,' zeg ik zachtjes.
      'I'll see you later then,' zegt hij waarna hij een kusje op mijn voorhoofd drukt en overeind komt. 'Try to not break you nose again.'
      'I won't, don't worry,' zeg ik. Ik druk snel een kusje op zijn lippen en loop dan weg richting James.

• • •

      De try-outs zijn al een tijd bezig en ik heb James voor zover ik kan geholpen, maar erg veel kan ik niet meer doen en als ik dan Max weg zie lopen, besluit ik hem achterna te gaan. Hij heeft James blijkbaar duidelijk gemaakt dat hij geen goede vriend zou zijn - iets waar ik het absoluut niet mee eens ben - maar vervolgens heeft hij geloof ik de volle laag over zich heen gekregen en hem nu zo ziende, ziet hij er niet echt al te happy uit.
      Ik zie Max al snel zingen en glimlach. Ik heb hem nooit eerder horen zingen en het is duidelijk dat hij er behoorlijk wat van kan.
      'I don't care, what they're going to say. Let the storm rage on. The cold never bothered me anyway,' zing ik zachtjes mee. Ik plof naast hem neer met mijn rug tegen een boomstam.

[ bericht aangepast op 6 mei 2015 - 15:52 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Max Adrian Sanderson

Hufflepuff | Prefect | Worrying | Can't talk

---

Ik zie vanuit mijn ooghoeken dat er iemand aankomt lopen. Als ik mijn hoofd iets draai zie ik Sirius. Wie had ik anders verwacht? Ik draai mijn hoofd weer recht en zing door.
'I don't care, what they're going to say. Let the storm rage on. The cold never bothered me anyway,' zingt Sirius mee. Hij glijdt langs de stam naast me neer en ik hoor de zachte plof van zijn lichaam op het gras naast me. Ik sluit even mijn ogen, maar zing door en voel een lichte glimlach op mijn gezicht verschijnen. Aangezien ik voor het gevoel overal ruzie met iedereen heb lopen maken is het fijn om een aardig gezicht te zien, iemand die me niet graag in elkaar wil timmeren. Ik heb geen flauw idee hoe het zit met de andere mensen, maar volgens mij ben ik niet populair op het moment, als ik dat al ooit geweest was. En 99% zeker heb ik weer ruzie gemaakt met Freya door haar af te katten. Ik ben bang dat ze me zat is op een gegeven moment ne me dumpt. Niet voor het feit dat ik dan alleen ben, maar dat als ze verdrietig is of als er iets ergs gebeurd, of als ze ruzie krijgt met Travis, ik er niet voor haar kan zijn om haar te trootsten of raad te geven. Of ze heeft niemand en moet in haar eentje alles verwerken, of ze zoekt een ander persoon. Ik weet niet wat ik erger zou vinden om aan te moeten zien, maar ik moet haar zeggen dat ik wat er ook gebeurd altijd op haar zal letten en er voor haar zal zijn. Dat klinkt best cliché en klef, maar het is de waarheid en ik wil niet dat Freya dit niet weet. Misschien is ze net zo bang als ik. Of nee, ik heb altijd meer gepiekerd dan zij. Ik denk hier allemaal aan terwijl ik gedachteloos meezing met de tekst die Sirius zingt en bij de bridge haal ik uit, met een speelse grijns rond mijn lippen. Ik wil even niet aan vervelende dingen denken, hier zitten is even prima. Na een laatste 'let the storm rage on!' draai ik me naar Sirius toe, kijk hem aan en fluister; 'the cold never bothered me anyway'. Waarna ik grinnik en me weer tegen de boom aan laat leunen. Het is even stil maar ik word langzaam weer sirieus.
'Hey, mister sexy pants,' zeg ik dan zachtjes en ik strijk door mijn haar, 'als je er niet over wil praten moet je het zeggen, maar- gaat het goed met Gwen? Ik bedoel, heb je met haar gepraat?' Ik kan echt niet normale zinnen vormen, jemig. 'Sorry, ik- ik wil wel weten hoe het gaat.. maar… ik wil mezelf niet opdringen maar je moet wel weten dat je altijd met me kan praten, ookal weet ik niet hoe-' mijn stem sterft langzaam weg. Op social media kan je tenminste nog nadenken over wat je zegt –wat ik overigens veel te weinig doe-, maar in real life kan je niet je zin compleet selecteren en weer deleten, even nadenken en overnieuw beginnen, om deze actie daarna weer een paar keer te herhalen. Daarom zit ik hier nu terwijl ik net een heel onhandig geformuleerde vraag aan Sirius heb gesteld en ik een 'nee dankje,' of een korte snuif verwacht.

[ bericht aangepast op 8 mei 2015 - 22:05 ]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Lily Evans || Gryffindor || Prefect || Wouldn’t you think I’m the girl, the girl who has everything?

(Zoveel gebeurt, zo’n zooitje dus ik heb er maar gewoon iets van geknutseld. Sorry voor de bizar belachelijk slechte post, lol)

Vandaag was zowaar de meest bizarre dag ooit. Misschien zou het het hele jaar wel zo gaan. Dingen waren veranderd, de balans was verstoord en alles, werkelijk alles, was opeens anders. Ik vroeg mij af of ik dat zelf in gang had gezet, toen ik Severus uit mijn leven bandde, toen hij mij een mudblood noemde. Misschien was het de actie zelf van zijn kant die alles door de war had gegooid. In ieder geval was het een grote puinzooi. Ik had mijzelf weer eens opgesloten op mijn kamer, was hard weggerend voor mijn eigen fouten. Daar was ik heel erg goed in. Mijn ogen waren gericht op de passage in het boek over spreuken waarmee men een stem wegtoverde, terwijl mijn laptop open stond op verschillende sites over de kleine zeemeermin. Het was een belachelijk gestoord idee, maar ik moest zeggen dat ik vrij radeloos was geworden onderhand. Wat er gebeurd was? Nou eigenlijk had ik dat niet helemaal meer op een rij, eerlijk gezegd.
Ik had besloten mijn best te doen om het goed te kunnen vinden met Black, deels voor Potter en deels omdat dat eigenlijk verassend makkelijk ging. In dit proces had ik echter uitgevonden dat hij van Remus hield, iets wat hij zelf nog amper besefte in het begin. Ik had besloten hem te helpen en dit niet aan Gwen te vertellen, was ervan overtuigd dat zodra hij zeker van zijn zaken was, hij dit wel aan haar zou vertellen. De weg van de waarheid was altijd de juiste, dat moest Black uiteindelijk ook wel snappen. Echter was mijn vertrouwen alweer misplaatst geweest en nu had hij Remus gezoend, terwijl hij nog met Gwen had. En ik wist dit… Ik wilde het Gwen zo graag vertellen. Hij had haar genoeg gebruikt en ik was zo ongelooflijk kwaad om hem, dat ik de plant op mijn nachtkastje al per ongeluk in de hens had gestoken, een waar talent van mij als ik boos was. Het probleem was alleen dat als ik het vertelde en Black niet de kans gaf dit zelf te doen, dat hij waarschijnlijk op zijn beurt weer kwaad op mij zou worden en dan zou ik Potter in een verschrikkelijke positie brengen. Beste vriend en vriendin die elkaar haatten. Nou ja, ik zou Black nooit echt haten, maar ik wist dat Black mij zou haten en dat ook zou laten merken.
Ik zuchtte diep. Ja, het leven was moeilijk. Gwen zou mij haten, Mary en Marlene misschien zelfs ook, maar Potter zou nergens last van hebben, hopelijk gelukkig zijn en ik had hem nog… Ik hoorde daar tevreden mee te zijn. Ik hoorde niet zo gierig te zijn. Ik sloot mijn ogen richtte mijn stok op mijzelf en voerde het ritueel uit beschreven in het boek, zei de spreuk en zong mijn stem mijn keel uit. Bij gebrek aan inspiratie gebruikte ik maar gewoon dezelfde muziek als in de film. Ik opende mijn ogen weer en probeerde te praten, wat niet lukte. Zingen ging ook niet meer. Mijn stem was volledig weg. Ik begon mijn boeken in mijn tas te stoppen en wilde naar beneden gaan om naar de lessen te gaan. Lekker te leren over magie, aantekeningen te maken en misschien nog wat housepoints scoren door vragen te beantwoorden! Wacht... dat kon natuurlijk niet meer. Langzaam drong de realiteit tot mij door. Ik kon niks meer zeggen en de spreuk duurde drie dagen. Ik had niet gekeken naar een tegenspreuk. Oeps! Nou kon ik Potter niet meer troosten als hij mij nodig had, liedjes voor hem zingen, zeggen dat ik van hem hield. Oh damn, dit was misschien wel het slechtste plan ooit.
Ik besloot de jongens maar gewoon te vertellen wat voor grote fout ik had gemaakt, maar natuurlijk werd ik slechts uitgelachen door Black –kleine tip, doe nooit iets voor hem, hij maakt je het leven zuur. Potter was pissig. Uiteindelijk was dat echter ook weer wat beter en ging ik maar gewoon in plaats van de lessen naar Potter, die op het Quidditch veld was ondertussen. Ik was graag bij hem, hoewel het wel even fout was gegaan, toen ik duidelijk nog niet klaar bleek te zijn voor wat hij allemaal wilde. Dat was overigens toch nog wel een moment dat Black van pas kwam. Hij had gelijk. Hoe kon je nou van jezelf houden, als mensen je maar een freak, een mudblood vonden. Ik stopte even met lopen en keek naar mijn eigen weerspiegeling in het raam. Ik zuchtte diep en sloeg mijn armen om mij heen. Nope, voorlopig bleef mijn bh even veilig aan. Het schaken erna was echter hartstikke leuk geweest en het was schattig dat hij zo geconcentreerd was, toen ik hem strategieën en dergelijke uitlegde om hem beter te maken. Het was jammer dat Black dat moment had moeten verpesten door zich als een achterlijke idioot te gedragen en mijn lot daarmee te bezegelen. Nog minder vrienden… wat een feest.
Ik schudde mijn hoofd en liep snel door. Ik was blij toen ik Potter had gevonden op het Quidditch veld. Het was wonderbaarlijk hoe het zijn met hem zo makkelijk de zorgen wegdreef uit mijn gedachten. Ik was echt als een blok voor hem gevallen. Gekke ik. Helaas hielp true love’s kiss niet en dus speelden we maar gezellig zogenaamd “ground Quidditch” gezien ik dus echt niet op een bezem ging. Ik was niet gek. Nou ja, op Potter, maar dat maakte mij nog niet zo achterlijk om op een bezem te klimmen. Uiteindelijk was Potter weer in een betere stemming en ik kreeg hem zo ver om lessen te volgen vandaag.


~Be prepared for drama~

Het was apart om lessen te volgen zonder de eeuwige betweter uit te kunnen hangen, wat op zich wel fijn was voor de andere houses natuurlijk, maar ikzelf vond er maar vrij weinig aan. Toch had ik het onwijs naar mijn zin. Ik had altijd de drang om meer te leren over deze wonderbaarlijke magische wereld waar ik binnen was gelaten, ondanks alle duistere kanten die het met zich meebracht. Ik was altijd gefascineerd geweest met magie, vanaf het moment dat Severus mij vertelde van zijn bestaan. Ik had de lessen op Hogwarts gemist deze vakantie. Ik was dus weer in een redelijk goed humeur, toen ik zoals beloofd ervoor zorgde dat Blacks ouders hem nooit meer konden lastigvallen via zijn mobiel. Het was eigenlijk nog half experimenteel wat ik koppelde wat dingen aan elkaar waarvan ik dat nog nooit gedaan had, maar zoals verwacht ging het allemaal prima.
Uiteindelijk was ik klaar, gaf ik het apparaat terug en ging richting het Quidditch veld om Potter succes te wensen bij de tryouts en om natuurlijk aan te moedigen. Veel kon ik niet zonder stem, maar dat zou wel goed komen. Zolang ik daar zat wisten ze dat ik hen steunde. Echter zou ik niet mijn gesprek met Gwen kunnen hebben, wist ik dat onze vriendschap op het punt stond om volledig verwoest te worden, want Black zou het als het goed is binnenkort vertellen en tja… dat was het wel zo’n beetje. Aan de andere kant had Remus wel een boek waarvan hij wist dat er waarschijnlijk een oplossing voor mijn stem probleem in stond en dat zou hij meenemen. Dat was nog iets goeds.
Ik keek een beetje verbaasd op mijn mobiel, toen Potter wilde dat ik hem kuste alsof het de laatste keer was, omdat je nooit wist wat er zou gebeuren. Een naar gevoel nestelde zich in mijn maag. Snel legde ik hem via dm uit dat er geen reden was om zo te denken. Zolang we op Hogwarts waren en bij elkaar waren, waren we veilig. Daar was ik van overtuigd. Toch deed ik wat hij vroeg en toen ik mijn lippen op de zijnen drukte deed ik dit met alle liefde en passie die ik in mij had, alsof het de laatste keer was dat ik hem ooit zou kussen.
Uiteindelijk moest ik mij echter wel van hem losmaken en vertrok richting de tribune. Al wandelend veranderden de leuke gesprekken steeds meer in mindere gesprekken. Black had Gwen alles vertelt en hoewel ze eerst nogal onverschillig was, kwam ik er al snel achter dat ik het inderdaad helemaal verpest had. Alle vrolijkheid en het geluk waar ik mij aan had vast geklampt om door te kunnen gaan verdween als sneeuw voor de zon. Een golf van misselijkheid overspoelde mij en met grote angstogen keek ik op naar de trap omhoog. Ik kon dit niet. Voor nu in ieder geval even niet. Ik voelde hoe ik langzaam in stukken brak door het hele gebeuren met Gwen. Ik wilde niet nog meer mensen verliezen, hoewel ik nog steeds geloofde dat je de mensen van wie je hield altijd bij je bleef dragen en je de tijd met hen moest koesteren. In de house of night series die ik deze zomer had gelezen werd dat ook extra benadrukt. Ik zuchtte, dmde Remus dat ik mij niet lekker voelde en vroeg of hij Potter wilde zeggen mij te dmen na de tryouts zodat ik terug kon komen voor de date.
Zo snel als ik kon liep ik terug naar de dorms waar ik mij weeral opsloot. Ik nestelde mij in mijn bed en drukte mijn gezicht in mijn kussen. De drang om te huilen was heel groot, dat was het geweest vanaf het moment dat Gwen duidelijk had gemaakt dat ze mij niet meer vertrouwde en ik het echt had verpest. In eerste instantie vocht ik er nog tegen, maar uiteindelijk liet ik mijn tranen de vrije loop gaan. Dit was echt de zoveelste keer dat ik huilde in zo’n korte tijd, terwijl ik normaal juist helemaal niets liet blijken van dit soort emoties. De situatie met mijn zus en het hele bloed gebeuren hier had mij redelijk gehard, maar ik was nu toch echt kapot. Severus en Gwen betekenden allebei zoveel voor mij. En ik was hen kwijt, ik was Tuney al kwijt geraakt, ik had nog helemaal niet met Marlene gesproken, ik wist dat Mary nooit helemaal niet boos kon zijn, maar die was gewoon te lief voor deze wereld, ik had alles verpest.
Ik huilde tot mijn tranen voor nu even op waren en ging vervolgens iets verzitten. Om mijzelf een beetje bezig te houden, besloot ik maar te oefenen met Conjuration, iets wat altijd op de NEWTs terugkwam volgens McGonagall. Door het beoefenen van zo’n prachtige magie werd ik weer wat rustiger. Voor ik het wist was mijn bed gevuld met helderwitte lelies die langs de houten palen omhoog groeiden en mooi afstaken tegen de Gryffindorrode stof. Ik kreeg mijzelf weer een beetje onder controle en besloot dat het tijd werd om iets uit te zoeken om aan te doen voor mijn date met Potter. Daar had ik nu toch zat tijd voor. Ik kwam langzaam overeind en probeerde mij te concentreren op de kleding die zich in mijn koffer bevond. Anders dan verwacht vond ik eigenlijk niks leuk genoeg. Normaal besteedde ik nooit zoveel tijd aan kleding en alles, maar om de een of andere reden kon ik nu gewoon niks goeds vinden. Ik wist dat Potter waarschijnlijk alles mooi zou vinden, het was Potter, maar was het zo vreemd dat ik niet slechts mooi wilde zijn? Uiteindelijk vroeg ik Black maar om hulp, hij was immers Potters beste vriend en moest weten wat Potter helemaal te gek zou vinden. Hij zei mij gewoon een schattig jurkje aan te trekken, met groen te werken, want dat paste bij mijn ogen en gympen of zo onder de jurk aan te trekken. Hierom wisselde ik uiteindelijk weer van jurk, want bij de jurk die ik eerst had paste dus echt geen van de gympen die ik had. Zuchtend had ik uiteindelijk mijn outfit bij elkaar.
Ik plukte één van de lelies van mijn bed en deed hem in mijn haar. Vervolgens sloeg ik een mantel om mij heen, zodat de outfit niet te zien was en wilde ik weer op weg gaan naar de tryouts, waar Potter nog steeds bezig was. Echter begon het hele gezeik met Black, Gwen en Mary weer. Ik had mijn zorgen er al over uitgesproken tegenover Mary, maar had toch maar gewoon genegeerd dat deze positie, midden tussen de Marauders en de Marauderesses eigenlijk, niet bepaald de handigste was. Ik was boos op Black, vooral toen hij Gwen en Mary irritant noemde –eikel, het was verdomme zijn eigen schuld. Hij had Gwen gebruikt en bedrogen! Vandaar dat ik uit de Wolfstar groep stapte, niet nadenkend over het feit dat dit Potter pijn zou doen. Ik zei hem bij Black te blijven en niet naar mij toe te komen, maar het was wel duidelijk dat de keuze die hij moest maken hem pijn deed. Zijn dm bericht brak mijn hart.
“It feels so... idk when I see you and him both down. I want to be there for you but I could never make you happy happy I guess”
Ik deed de mantel weer uit en nam plaats op mijn bed. Ik moest hier een eind aan maken. Ik moest dit oplossen. Ik wilde niet dat James hierdoor pijn leed. Ik kon hem dat onmogelijk aandoen. Verdomme, stomme Black. Stomme ik. Waarom had ik mijzelf in deze positie gebracht? Waarom had ik die achterlijke eikel vertrouwt? Oké, dit hielp niet. Ik moest hier iets aan doen. Ik was het probleem, niet hij. Ik danste hier vrolijk tussen grenzen zonder een kant te kiezen en in plaats daarvan ruzie te maken met iedereen en James was daar de dupe van. Dat moest opgelost worden… maar de enige manier die ik kon bedenken was door James, iedereen eigenlijk gewoon, mij te laten vergeten…
Ik staarde naar het scherm en nam een besluit. Dit moest stoppen. Het kon mij niet schelen hoeveel pijn ik mijzelf deed. Ik kon mij de rest van mijn leventje wel gewoon storten op de jacht op Voldemort, dan was ik maar niet gelukkig. Zolang ik James daarmee kon redden van de pijn die hij nu dankzij mij voelde, was dat het zeker waard. Ik hield van hem. Ik kon dit niet niet laten gebeuren.
’I… I don’t love you anymore. You deserve someone who loves you.’
Ik denk dat niets ooit zoveel pijn had gedaan dan wat ik zojuist mijzelf aandeed, maar ik had geen keuze. Als ik wilde dat James blij en gelukkig was de rest van zijn leven, moest ik ervoor zorgen dat hij mij vergat. Ik zaaide toch alleen maar tweedracht en ongeluk. Ik beet op de binnenkant van mijn wang en focuste mij op mijn missie. Ik kreeg ontzettend veel haat van Black mijn kant op geslingerd, maar dat was goed. Als hij die haat over kon brengen op James, zou die mij makkelijk vergeten. Je hield niet van iemand die je oprecht haatte en verachte zoals Black dat nu deed. Echter wilde de vervelende arrogante zak mij niet geloven, waardoor ik steeds gefrustreerder raakte. Ook Mary hielp niet echt mee en ik voelde mij steeds wanhopiger worden. Dit moest gewoon werken. Ik had geen back-up plan. Ik was al gebroken, had alles opgegeven. Ik had niks meer wat ik op kon offeren voor anderen, dit moest genoeg zijn. Ik bleef volhouden dat ik niet van James hield, dat het mij geen reet kon schelen. Ze moesten mij haten, ze moesten mij verachten, ze moesten mij vergeten! Dat moest gewoon… Ik hield van James…
Ik vond van mijzelf dat ik het op zich nog best goed volhield, helemaal gefocust op mijn missie, terwijl ik van binnenuit werd opgevreten door hartzeer. Het verliep op zich redelijk volgens plan, redelijk, want Black geloofde het nog steeds niet en nu begon Remus ook al. Het was echter James zelf die echt roet in het eten gooide. Black begon mij opeens allemaal berichtjes te sturen waarin hij zei dat James zichzelf pijn deed. Mijn focus verdween zo snel als ik hem had weten op te roepen en ik raakte volledig in paniek. Ik vergat het hele plan en begon James berichtjes te sturen waarin ik zei dat hij zichzelf geen pijn mocht doen. Dit moest stoppen! Gefrustreerd trok ik aan mijn eigen haar en las Remus’ berichten waarin hij mij opdroeg om James te zeggen dat ik wel van hem hield en dat het een fout was. Ik was even in tweestrijd, maar James wilde zichzelf uit een raam gooien… Hij wilde dood… Helemaal in paniek rende ik van mijn eigen dorm naar de dorm van de jongens en stormde binnen. Daar zat James met Black op hem.
‘Stay the bloody hell away from him,’ gromde Black en ik zette geschrokken een stap naar achteren. Mijn ogen werden groot bij het zien van James’ gezicht. Hij zat onder het bloed. Ik slikte en opende mijn mond, om uit te leggen dat dit de grootste fout in mijn hele leven was, dat ik van hem hield en dat hij zichzelf geen pijn mocht doen. Ik wilde zoveel zeggen, ik wilde duidelijk maken hoeveel ik van hem hield, dat dit alles was in een poging hem gelukkig te maken, maar toen ik mijn mond opende, kwam er geen geluid uit. Ik probeerde het nogmaals en nogmaals, maar ik had meer weg van een goudvis op het droge dan van iemand die iemand de liefde wilde verklaren. Opeens besefte ik dat ik nog steeds geen stem had. Ik dmde Remus dat ik het niet kon en mijn dm’s naar James hadden geen zin gehad. Ik kon niks zeggen! Ik stond daar maar lucht te happen. Ik deinsde verder achteruit en wilde hard wegrennen, toen plots de deur open vloog en Remus binnenkwam. Het leek alsof hij gerend had voor zijn leven. Hij richtte zijn stok op mij en zei iets wat totaal niet tot mij doordrong. Ik hoorde de tonen van Ariels theme door de dorm klinken, gezongen door mijn stem. Ik voelde hoe mijn keel verwarmd werd, toen mijn stem terug in mijn lichaam was.
‘Now plese tell the stupid bugger you love him,’ zei hij tegen mij om zich vervolgens te richten tot Black. ‘Sirius, I ment what I said earlier.’ Ik had geen idee wat hij daarmee bedoelde, maar het zorgde ervoor dat Black James losliet.
‘James I love you wit hall my heart, I love you more than anything. I just wanted to stop the pain this whole situation was causing you. I thought your friendship with Black was the most important thing involving your happiness, but I was wrong.’
‘THAT was the reason?’ onderbrak Black mij, maar ik negeerde hem, mijn blik volledig gefocust op James.
‘People in love do stupid things,’ kwam Remus nog even tussendoor, maar ik ging gewoon verder.
‘I put myself on the last place, thinking that I wouldn’t be important enough to care about, causing the problem even, so I thought this would help you become happy and would take away your pain. I never stopped loving you. Please don’t hurt yourself. You are more important to me than anything else.’ Verwachtingsvol keek ik naar James, die nog steeds niet bewoog en slechts in het niets staarde.
‘I hate all of you,’ fluisterde hij uiteindelijk. Ik liet mijn hoofd hangen. Wat had ik gedaan? ‘Why did you ever told me you don’t love me? I will also always love you. I never stopped in 6 years. Just think about yourself.’ Ik slikte en keek op naar hem. Hij was ondertussen gelukkig wel overeind gekomen.
‘I… I am so sorry. I will. I will do that right now.’ Ik had geen idee of dit wel de slimste beslissing was die ik op dit moment kon nemen, maar ik liep vastbesloten op hem af, nam zijn gezicht voorzichtig in mijn handen en drukte mijn lippen op de zijnen. Het kon mij vrij weinig schelen dat hij onder het bloed zat. Een knoop vormde zich in mijn maag, toen ik merkte dat hij zich wilde verzetten, maar gelukkig bleek hij dit niet te kunnen en kuste terug. Misschien was de zaak dan toch niet volledig verloren… dat hoopte ik in ieder geval.
‘I am sorry,’ zei hij. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Black en Remus lekker bezig waren –ahum- en dus besloot ik dat het beter was om die twee maar gewoon te blijven negeren. Voorzichtig zette ik een stap terug en keek James aan.
‘You never dit anything wrong my love. I am sorry for not realising I am this important to you. I am pretty messed up and I am sorry about that. I made a huge mistake that I won’t ever make again. I promise you that.’ Ik slikte. Hopend dat dit alles beter zou maken.
‘I love you Lily. But don’t force yourself into a relationship if you don’t want it or just because I’m a wreck otherwise. You need to do what you really want and not just because of me. I’m jus tan egoistic spoiled brat who gets everything he asks for. If you don’t want tot hen don’t. You are more important.’ Sprakeloos keek ik James aan. Dit meende hij niet, dit kon hij niet menen. Hoe en waarom dacht hij in Godsnaam dat ik hier was uit medelijden? Ik was hier omdat ik van hem hield!
‘James, I am not standing here for you. I am standing here because I love you and I want tob e with you, because being with you is the best thing that aver happened to me. Breaking up with you was the most painful thing I have ever done to myself. In this plan I was going tob e the one ending up heartbroken and alone. No one else. Standing here and kissing you is the most selfish thing I have ever done. James, I want tob e with you. That is all I want. I just thought it wouldn’t make you truly happy. I am not standing here because I pitty you,’ gooide ik er in een keer uit. Hij keek mij echter niet aan. Dit deed hij pas nadat ik klaar was met praten. Ik hield mijn adem aan, terwijl ik gespannen afwachtte.
‘I like your dress. It’s breathtaking stunning.’ Mijn lippen vormden zich langzamerhand tot een glimlach. Wat. Een. Idioot. Hij wilde een minuut geleden zichzelf nog uit een raam werpen en nu praatte hij rustig over mijn jurk, de jurk die ik speciaal voor onze date had uitgezocht.
‘Thanks. You look awful,’ zei ik en streek voorzichtig en liefdevol met mijn vingers langs zijn ogen, zodat in ieder geval de tranen weg waren. Vervolgens deed ik zijn haar een beetje door de war, zodat het weer ongeveer zat zoals het hoorde te zitten. ‘But still incredibly handsome.’ Een golf van warmte ging door mij heen, toen hij ook weer een beetje kon lachen en zelf kon grijnzen om mijn woorden.
‘What are we gonna do now? Are we- we are- are you- you are my girlfriend richt? Or not? Are you?’ Ik zette zijn tanden in zijn lip en keek weer naar de grond. Voorzichtig legde ik mijn vinger onder zijn kin en dwong hem mij aan te kijken.
‘I believe biting your lip is my job. Not yours. And yes. I am yours and you are mine. I know I am being selfish by claiming you, but I couldn’t care less. Now kiss me,’ was mijn antwoord en ik zag een oprechte glimlach op zijn gezicht verschijnen. Oké, er was nog hoop. Daar was ik van overtuigd.
‘I like it when you are selfish like this.’ Hij kwam dichterbij en ik hield mijn adem in. ‘Remember your lip biting job,’ voegde hij er nog zachtjes fluisterend aan toe en toen raakten zijn lippen eindelijk de mijnen weer. Ik drukte mijzelf zo dicht mogelijk tegen hem aan, kuste hem weer alsof het de laatste keer zou zijn en beet weer plagend in zijn lip, zoals toen op het veld toen Black ons gefotografeerd had. Ik voelde zijn handen over mijn rug bewegen, terwijl hij mij ook gepassioneerd terug kuste. Uiteindelijk verbrak hij de kus even, waardoor een klein protesterend geluidje mijn lippen ontsnapte.
‘Don’t you even dare to ever break up with me again,’ fluisterde hij en kuste mij weer. Echter kon ik dit onmogelijk onbeantwoord laten en maakte mij dus los van hem naar achteren stapte. Ik nam even de tijd om hem in mij op te nemen, pijn raasde door mijn aderen bij het besef dat ik dit hem aan had gedaan, zoals hij er nu uit zag. Nee, ik zou het nooit meer uitmaken.
‘I won’t. I would sooner marry you right here right now than ever break up with you.’ Ik legde mijn hand voorzichtig op zijn wang. ‘But please, never hurt yourself ever afain. Nothing is worth beating yourself up. It kills me to know what you did and wanted to do to yourself. There are so much people in this world who love you. Don’t ever do that again.’
‘I am sorry. I just can’t live without you anymore. I would never forget you. I love you with every cell in my whole body and I just could never let you go.’ Ik moest moeite doen om een “nawh” te onderdrukken. Mijn maag draaide echter om bij het zien van hem, terwijl hij het bloed wegveegde met zijn shirt. Mijn ogen vulden zich met tranen en ik moest hard op mijn lip bijten om niet daadwerkelijk in tranen uit te barsten. Hoe had ik dit kunnen laten gebeuren? Ik keek om mij heen en vond Remus en Sirius. Mijn lippen vormden een “I am so sorry” en een “Thank you” speciaal gericht tot Remus, gezien dit zonder hem echt helemaal verkeerd zou zijn afgelopen waarschijnlijk. Pas toen James over de date begon draaide ik mij weer richting hem en zag ik dat hij zijn shirt had uitgetrokken. Ik voelde mijn wangen rood worden.
‘Uhm… if you want to. I’ll just… uhm… wait outside then.’ Ik glimlach even verlegen en vlucht dan snel de kamer uit naar de leerlingenkamer waar ik op een stoel ga zitten. Jezus Christus. Ik verborg mijn gezicht in mijn handen. Wat was er toch mis met mij? Wat had ik in Godsnaam gedaan? Dit was allemaal mijn schuld. Fucking hell, waarom had ik überhaupt het recht nog om hier levend rond te lopen? Die achterlijke toekomstige death eathers die mij gemerkt hadden hadden mij beter van kant kunnen maken. Ik merkte dat de tranen langs mijn wangen stroomden en kroop zo ver mogelijk weg in de stoel, zodat ik niet op zou vallen. Ik begon mijn hart uit te storten bij de enige persoon die ik kon bedenken: Mary. Ze zei dat ik geen domme dingen moest doen en dat het wel goed zou komen. Ik beet op mijn lip. Zouden de jongens mij nu allemaal haten? Ik besloot het Remus te vragen, maar kreeg geen antwoord. Black dmen leek mij niet verstandig, hij zag mij sowieso liever dood dan levend waarschijnlijk. Shit man, ik had gewoon iedereen boos gekregen, ik had het voor elkaar gekregen dat iedereen mij haatte en dat de enige persoon die van mij hield zichzelf helemaal in elkaar had geslagen. Ik was echt een slecht mens. Ik kon dan misschien alleen kiezen tussen slecht en slechter, maar ik was degene die de hele tijd koos voor slechter. Dat deed ik zelf. Uiteindelijk zei Remus mij toch niet te haten, omdat ik probeerde het juiste te doen. Yeah right.
Omdat ik al vrij lang zat te wachten, besloot ik maar gewoon even te checken of James niet toevallig toch besloten had dat een date niet zo’n goed plan was na dit alles. Echter zei hij wel te komen en na even praten bleek het dat niet slechts mijn ongelooflijk domme actie de oorzaak van zijn acties was. Ik had hem slechts over de grens geduwd. Dit zorgde er echter voor dat ik niet minder bezorgd werd en ik zei hem dus ook dat we erover moesten praten. Uiteindelijk zei hij dat hij nog even moest douchen en er daarna aankwam.
Ik zuchtte verveeld en kroop nog verder weg in de stoel, waarna ik mijn kleren even bestudeerde en er een bloedvlek uit toverde, toen ik die vond. James’ bloed… Ik beet op mijn lip. Ik had hem gezegd veilig te zijn, ik had hem moeten beschermen maar ik had hem dit aangedaan. Hoewel, hij was er dus al vrij slecht aan toe. Misschien was het dus niet volledig mijn schuld, maar dat zou betekenen dat we een zware weg in waren geslagen. Dat betekende dat ik hem van die ideeën en emoties af moest helpen en ik had geen idee hoe. Verdomme. Ik kon wel schelden, schreeuwen en janken.
Toen James uiteindelijk kwam, veegde ik mijn natte wangen snel droog en vloog overeind. Bij het zien van hem, fladderden er vlinders door mijn buik heen. Hij was zo perfect en leek weer helemaal heel. Hij had geen fysieke pijn meer in ieder geval gelukkig. Ik liep naar hem toe en bleef ongemakkelijk voor hem staan. De date begon eigenlijk in zijn algemeen heel ongemakkelijk. Uiteindelijk stelde hij voor om alles maar gewoon even te vergeten en er een leuke date van te maken. Ik bleef abrupt stilstaan en keek hem aan.
‘Ik heb het verpest hè? Je zal nooit meer naar mij kijken zoals je hiervoor deed.’ Het was meer een stelling dan een vraag uiteindelijk. Hij kwam weer tegenover mij op de trap staan.
‘Lily. Je hebt het niet helemaal verpest. Lily ik houd echt heel erg veel van je, maar ik ben gewoon bang dat ik iets fout doe. Ik wil je niet verliezen snap je. Waarschijnlijk pak ik het compleet verkeerd aanmaar daar sta ik nu al wel bekend om. Misschien duurt het even, maar ik zal wel weer naar je kijken zoals ik deed. Dat beloof ik. Het spijt mij dat ik zo awkward ben,’ sprak hij. Weer tranen. Weer die verdomde tranen die geruisloos langs mijn wangen stroomden. Hoeveel tranen kon een mens in één dag vergieten? Dit was echt absurd.
‘I’m awkward. You’re gorgeous.’ Frozen was ook overal goed voor. ‘Je doet niks four en je zal mij nooit verliezen. Niet echt.’ Hij nam mij in zijn armen, waar ik automatisch op reageerde door dichter tegen hem aan te kruipen en mij te ontspannen. Het was alsof ik gewoon niks anders kon doen in zijn armen dan mij veilig voelen en besloot dat ik hier het liefst voor eeuwig zou blijven. Niemand had mij verder toch nodig, dus dat kon prima. James maakte ondertussen troostende geluidjes en ik nam mij voor dat dit de laatste keer huilen voor een lange periode moest zijn. Echt, ik was het huilen zat. Ik moest er echt mee stoppen.
‘Jij doet ook niets fout Lils en mij zou je ook nooit verliezen. Ik houd veel te veel van je,’ fluisterde hij. Hij maakte zich half los en veegde mijn tranen weg. Na een kus op mijn neus drukte ik mij weer dicht tegen hem aan. Ik merkte hoe hij mij kuste op mijn kruin en zijn gezicht in mijn haren verstopte. Uiteindelijk liet hij mij los en besloten we de date maar eens voort te zetten.
James had het perfect voorbereid. De plek die hij had uitgekozen was afgelegen, maar prachtig. Hij had een kleed, aardbeien en het kinderboek waar hij maar over bleef praten. De sfeer werd ook met de seconde weer beter, nu we over koetjes en kalfjes praatten. Ik genoot er eigenlijk met volle teugen van en het weer was ook perfect. Misschien dat er nog steeds veel problemen waren die speelden, maar voor nu leken die even verdwenen. We keken naar de wolken en probeerden er vormpjes in te vinden, iets waar James mee was gestart, wat ik stiekem ontzettend schattig vond.
We lagen hand in hand naar de wolken te kijken, toen ik zei dat ik één van de wolken wel een beetje op een hert vond lijken. James was het echter totaal niet met mij eens. Uiteindelijk mondde dit uit in een soort van discussie over de coolheid van zijn gewei, waarna ik stelde nooit onder de indruk te zijn van hem, een grapje natuurlijk. Typisch na al die jaren ruzie. Hij dreigde vervolgens de aardbeien af te pakken, waarna ik onmiddellijk overeind kwam en op hem ging zitten met mijn stok op zijn borst gericht.
‘Laat de aardbeien hierbuiten,’ zei ik waarschuwend en pakte er eentje met mijn vrije hand en stopte deze in mijn mond.
‘Ik heb de aardbeien meegenomen. Dat moet toch wel iets indruk geven lijkt me,’ zei James echter en schoof de aardbeien verder weg met zijn lange armen, zodat ik er vanuit deze positie niet meer bij kon. Vervolgens hield hij mijn benen stevig vast, zodat ik niet meer kon verplaatsen. Dit alles liet mij kei hard lachen. Idioot.
‘Ha je bent één ding vergeten Potter. Namelijk dat je hier met de beste heks uit ons jaar bent.’ Met een simpele zwaai van mijn stok vloog één van de aardbeien recht mijn mond in, wat mij een grom en een boze blik van Potter opleverde, hoewel hij vrij snel weer grijnsde. ‘De vraag is nu allen of ik jou nog moet straffen voor je poging mij ergens toe te dwingen, Potter,’ zei ik met een glimlach op mijn gezicht.
‘Ik denk dat je me niet moet straffen. Ik ben namelijk fysiek een stuk sterker en ik zou je er makkelijk vanaf kunnen gooien zodat je niets meer kan doen en je dan gaan kietelen. Daarbij ben ik een tovenaar en kan ik alles ongedaan maken. Jouw keuze.’ Ik trok mijn wenkbrauwen op, nog steeds niet erg onder de indruk. Als het om een duel ging was ik vrij zelfverzekerd. Die transfiguration toets zou een uitdaging worden, potions was Severus’ vak, maar charms was bij uitstek mijn vak. Bovendien kon ik ook best rake klappen uitdelen mocht het nodig zijn –muggleborn, duh- dus hoewel Potter sterk mocht zijn, zou ik nooit bang voor hem zijn. Hoe een goede tovenaar hij ook mocht zijn.
‘Ik ben er vrijwel zeker van dat je niet alles ongedaan kan maken wat ik je aan kan doen. Tenzij je puur toevallig ook voorloopt op de rest van de klas… Ik denk alleen niet dat jij de persoon bent die veel meer leest en oefent dan nodig is. Bovendien, Potter, daag jij mij nou uit tot een duel? Want dan moet ik je er toch echt aan herinneren dat ik duidelijk beter ben dan jij in Charms. Beter dan iedereen in ons jaar zelfs. Het is mijn beste vak.’ Ik verstevigde mijn greep om mijn stok voor als hij iets van plan mocht zijn. Zijn prachtige bruingouden ogen stonden echter onschuldig. ‘Hoewel ik jou liever niet aan zou vallen,’ voegde ik er wel nog aan toe. ‘Ik doe liever andere dingen met jou.’ Ik wiebelde uitdagend met mijn wenkbrauwen.
‘En dan noem je mij een show-off!’ zei hij en ik haalde mijn schouders op. Het waren slechts de feiten. Ik kon er ook niks aan doen dat ik zo’n gedreven en goede studente was. Het was overigens het enige wat ik echt goed kon, dus tja…. Oké misschien was ik een beetje arrogant net, maar ik ging mij niet laten overbluffen door Potter. Dat nooit. ‘Maar nee, ik daag je liever niet uit voor een duel en ik zou jou niet aan willen vallen. Dus… Wat voor andere dingen had je in gedachten?’ vroeg hij en wiebelde nu ook met zijn wenkbrauwen. Ik zette mijn stok onder mijn kin en dacht even heel diep na over wat ik dan precies met hem wilde doen. Eigenlijk wilde ik hem helemaal niet straffen.
‘Nah, laat dat straffen maar. Ik ben niet zo van de SM,’ zei ik grappend en keek even naar mijn benen. ‘Uhm… ga je mij eigenlijk nog loslaten of moet ik zo de rest van de date blijven zitten? Niet dat ik het vervelend vind om bovenop je te zitten hoor,’ zei ik met een knipoog en stopte mijn toverstok weer weg.

---

Happy Birthday my Potter!

---

---

De les lijkt langer te duren dan ooit tevoren. Caleb komt het lokaal binnenlopen en zet een bakje yogurt op mijn tafel neer. Een kleine glimlach verlaat mijn lippen maar dat is ook het enigste wat ik kan doen. Ik weet dat iedereen denkt dat het alleen maar mijn schuld is. De les begint maar ineens uit het niets krijg ik het heel warm. Zonder iets te zeggen sta ik op en loop het lokaal uit. Richting de binnenplaats. Daar neem ik plaats op een bankje en ik pak mijn telefoon. Op Twitter raak ik in gesprek met Sirius. Hoewel zijn advies niet heel goed is, is hij zeker een goede luisteraar. Uit mijn tas pak ik mijn sigaretten en ik steek er eentje op. Mijn telefoonscherm licht op met een melding van Twitter, Regulus. Het verbaast me niks als hij nu zou zeggen dat het voorbij was, ik zou het verdienen. Na een tijdje met hem gepraat te hebben kan ik opgelucht adem halen. Hij wilt nog steeds bij me zijn en een grote glimlach siert mijn lippen. Na de try-outs heb ik afgesproken met hem. Al zie ik heel erg op tegen de try-outs omdat de kater nog duidelijk aanwezig is. Ik kleed me om voor Quidditch try-outs en loop richting het trainingsveld. Het lopen lijkt soms meer een beetje op wankelen waardoor ik een aantal keren bijna op de grond val. Eenmaal aangekomen neem ik plaats op de bank. Snel laat ik mijn blik afglijden naar Caleb. Ik wil hem gelukkig zien en hij is gelukkig met Marlene. Of was gelukkig met haar. Met mij in de buurt zal ze hem niet snel vertrouwen. Hoewel ik niet zonder hem kan besluit ik toch om meer afstand te nemen van mijn beste vriend. Ik wil hem gelukkg zien, hij verdient het beste.

---

Lindsay, forever in my heart † • Skaikru went Bughead

      Met mijn gedachten totaal ergens anders kleed ik me langzaam om. Dat ik er niet bij ben met mijn gedachten ondervind ik al snel wanneer ik mijn Quidditch tenue verkeerd om aan heb en mijn sokken een totaal andere kleur hebben. Zuchtend trek ik alles weer uit en weer aan, er nu oplettend dat ik nu wel alles goed aantrek, anders zit ik hier vanavond nog en word ik al helemaal geen Chaser dit jaar. Ja dat klopt, door mijn kater ben ik nog steeds bang dat ik alles verknal. Ik kijk hoelaat het is en kom erachter dat ik nog even heb. Ik zak neer op mijn bed en speel wat met mijn mobiel. Op Twitter gebeurt er vrij weinig, ik raak in gesprek met Gwen en ik heb medelijden met haar. Scarlett en ik hebben ook een zeer kort gesprek, maar ze doet... Anders. Kortaf en het gevoel dat ze boos op me is voor een één of andere reden bekruipt me, waarom is iedereen toch boos op me? Ja ik weet het, ik ben een klootzak maar nog steeds. Met Mary begin ik ook te praten — hoewel ik dacht dat ze laaiend op me was — maar zo zie je maar weer, de wereld blijft je verbazen. Nadat ik heb verteld dat ik een enorme kater heb stelt ze een spreuk voor die katers zou verminderen voor je gevoel. Echter durft ze de spreuk zelf niet te noemen voor het fout gaat en ik besluit hem zelf op te zoeken. Ik bedank Mary en raadpleeg Google. Eerst verschijnen. Er allemaal websites van slijterijen voordat ik de spreuk vind. Ik probeer me t concentreren — hoewel een kater dan niet bepaalt helpt — en voer de spreuk uit. Eerst wordt ik heel licht in mijn hoofd, voordat ik met een klap neerkom op de aarde en gelijk voel ik me minder brak. Ik rek me uit en probeer op te staan — wat lukt zonder enige moeite. Gauw gris ik mijn bezem mee op mijn weg naar de Common Room. Voor ik het weet loop ik haastig door de hallen en ik merk toch wel weer dat ik een kater heb. Soms overmant een duizelig gevoel me namelijk. Dit gevoel zo goed mogelijk negerend loop ik richting het veld en zie een bekende blondine verschijnen in mijn zichtsveld — Scarlett. Ze komt ook net aanlopen, of zeg maar gerust wankelen. Bezorgt blijf ik haar volgen met mijn blik en op een moment kijkt ze ook terug. Ik wil net op haar afstappen als ze weer voor zich uit kijkt en doorloopt. Ze neemt plaats op een bankje en ik pers mijn lippen op elkaar, fijn, mijn beste vriendin negeert me nu dus ook al. Ik sjok haar richting in en plof naast haar neer op het bankje. Kort kijk ik haar kant op voordat ik weer voor mij uitstaar, wauw, ik verpest echt letterlijk alles. Al zeg ik het niet graag — maar Sirius heeft voor het eerst gelijk, ik breek inderdaad alles.

[ bericht aangepast op 14 mei 2015 - 21:32 ]

---

I just caught the wave in your eyes

---

Dankzij mijn desinteresse in de sport ben ik niet in de buurt van de Quidditch try outs te vinden, maar zit ik in een raamkozijn vlakbij de ingang van onze common room. Ik rook een sigaret en laat de rook met een simpele beweging van mijn vingers verdwijnen om niet in de problemen te komen.
Problemen heb ik namelijk al genoeg. Gelukkig is een ervan - mijn ruzie met Sirius, die een van mijn weinige vrienden is - al snel opgelost, en verwikkelen we in een lang gesprek via DM. Ik heb hem gemist en kan het niet laten om, hoe erg ik mezelf ook haat als ik dat doe, mijn hart te luchten bij mijn beste vriend. Gelukkig kunnen we ook gewoon grappen maken en vertel ik hem over het lijstje dat ik maakte met alle jongens met wie ik naar bed ben geweest - iets waar het angstaanjagende getal 64 uit kwam. Jemig, Blake, je bent nog geen achttien, lekker bezig.
Tussen de uitwisselingen van zinnen door blader ik door mijn boek, eentje dat ik al honderden keren gelezen heb. Het is vreselijk saai, maar daar houd ik zo af en toe best van, al zal ik dat nooit toegeven.
Ik socialize een beetje met een aantal mensen op Twitter en staar naar buiten. Scar is druk met zichzelf, wat totaal begrijpelijk is, en al mijn vrienden zijn bij de tryouts. Ik heb gewoon even iemand nodig om mee te praten, face to face in plaats van via mijn telefoon, maar die optie is er niet.
Hoewel Sirius me vertelde dat ik hem altijd kon benaderen als ik hem nodig had in plaats van domme dingen te doen, kan ik het toch niet laten om de nog brandende peuk tegen mijn huid te houden, waar het ding een welbekend rondje achterlaat. Tranen springen in mijn ogen en ik bijt op mijn wang om niet te gaan huilen.
In mijn oren hoor ik Maria Mena, zoals altijd, en nadat ik mijn boek wegleg staar ik uit het raam. Jason belooft me na zijn try outs langs te komen, maar ik lees ondertussen ook dat hij iets met Scarlett gaat doen. De jongen heeft vast een voorkeur voor de sletterige Slytherin-types.
Ik hoop maar dat hij komt, dan heb ik ten minste nog iets om me op te verheugen - naast natuurlijk het plan dat ik met Sirius maakte om in zijn bed te slapen, iets waar McGonagall vast blij mee zal zijn.

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Faelia 'Fae' Christina Brown.
Ravenclaw | Happy and excited.

---

Mijn moeder zou nu naar me gillen, schreeuwen dat ik iets anders aan moet doen. Je borsten vallen bijna uit dat lapje stof dat je een shirtje noemt, Faelia zou ze mompelen, een wenkbrauw opgetrokken. Gelukkig is mijn moeder nu in geen velden of wegen te bekennen en kan ik gewoon naar de try outs in de outfit die ik zelf heb samengesteld.
Het is niet mijn date-outfit, voor de date die ik heb met Dorian heb ik iets anders gekozen, en als het goed is heb ik net genoeg tijd om me daar in om te kleden voordat ik onze vriendschap op het spel ga zetten, iets waar ik nu al trillende handen van krijg.
*Ik heb geen idee wat ik moet schrijven omdat iedereen op een ander moment is dus dit is improvisatie. Vergeef me.*
De sport is een van de weinige sporten die me niet al te veel interesseert, maar ik kijk naar mijn beste vriend omdat hij mijn beste vriend is en dat is wat vrienden doen. Ik omhels hem na afloop, ondanks at hij ontzettend zweterig is, en geef hem een kneepje in zijn bil als hij langs me loopt, waarna ik naar hem knipoog. Dat is wat de zenuwen met me doen.
Na Slytherin is Hufflepuff aan de beurt, en van een afstandje bekijk ik Dawn, zoals ik haar beloofde. Ik weet dat ze me niet kan zien, maar toch glimlach ik elke keer als ik het idee krijg dat ze mijn kant op kijkt. Door meisjes zoals zij twijfel ik totaal niet meer aan mijn geaardheid.
Ze is mooi, verdorie wat is ze mooi. Ik heb natuurlijk geen enkele kans, maar dat zorgt er niet voor dat ik mijn kans niet grijp.
De try outs duren langen dan ik verwachtte, en als ik zie hoe laat het is schrik ik. Ik had Dorian verteld dat zijn blind date een kwartier geleden zou zijn, maar ik ben nog hier, en tenzij iemand ineens besloot hem op te zoeken en te doen alsof ze zijn date is, heb ik zojuist mijn beste vriend laten zitten. Shit, shit, shit. Dat heb ik verpest, nog meer dan ik het had kunnen verpesten door hem te vertellen wat ik voor hem voel.

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Sirius Orion Black
"Padfoot"
Gryffindor || Beater || MAXIMUS

      'Hey, mister sexy pants,' begroet Max me, 'als je er niet over wil praten moet je het zeggen, maar- gaat het goed met Gwen? Ik bedoel, heb je met haar gepraat?' Ik frons lichtjes. 'Sorry, ik- ik wil wel weten hoe het gaat.. maar… ik wil mezelf niet opdringen maar je moet wel weten dat je altijd met me kan praten, ookal weet ik niet hoe-.' Een hele tijd blijf ik stil, mijn blik is gericht op het bos dat zich voor me uitstrekt. Natuurlijk ben ik enorm blij dat ik eindelijk de waarheid verteld heb, maar zoals hij aangaf was het niet perfect. Het enige wat er tot nu toe van gekomen is, is enorm veel ruzie. Ruzie met Lily, met Alice, met Gwen en zelfs verschillende korte ruzies met James. Laten we daar niet bij vergeten dat de halve school op het moment een hekel aan me heeft, maar te sneu zijn om dat recht in mijn gezicht te zeggen. Nee, in plaats daarvan gebeurt het allemaal achter mijn rug om en hoewel ik me vrij weinig aantrek van wat mensen over me zeggen, haalt dat niet weg dat ik ook gewoon gevoelens heb, hoewel de meeste dat vaak lijken te vergeten.
      'Ik heb haar alles verteld wat er gebeurd is. Ze heeft tegen me geschreeuwd en mijn neus gebroken,' mompel ik, 'nou ja, Remus heeft hem alweer genezen. Dus ik denk dat ze haar revenge al wel gehad heeft en ik verdiende het.' Ik teken met mijn vingers figuurtjes in het zand en ontwijk tactisch Max zijn blik. Ik ben absoluut niet van plan om hem of nog iemand anders te vertellen wat er gebeurd is om dit te veroorzaken.
      'Maar goed, dat hebben we gehad,' zeg ik, het onderwerp afsluitend, 'waarom zit jij hier? Geen zin om de rest van de try outs te kijken of...?'

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Regulus Arcturus Black
Een beetje zenuwachtig kijk ik toe naar de Gryffindor try-outs en maak ik een schema waarin ik de namen van de mensen die meedoen aan de try-outs opschrijf. Ik wil het heel graag goed doen en zou het geweldig vinden om te winnen dit jaar. Het feit dat ik verantwoordelijk ben voor het kiezen van de spelers maakt me best wel bang. Ik ben jonger dan de meeste goede spelers van Zwadderich - wat als ze me niet accepteren als hun leider? Niet dat ik echt leider ben, ik moet er gewoon voor zorgen dat iedereen goed zijn of haar best doet.
      De Gryffindor try-outs lijken allemaal zo goed geregeld en ik moet James Potter meegeven dat hij zeker een goede captain is. Ik weet zelf ook wel dat ik nooit zo een goede captain kan worden en dat de reden dat ik captain ben vooral vriendjespolitiek is. Ik ben wel een redelijke seeker, maar echt niet goed genoeg om captain te zijn. Er zijn veel betere spelers in Slytherin.
      Via Twitter praat ik een tijdje met Sirius en eerst ben ik gewoon een zak aan het zijn omdat ik niks beters te doen heb en boos op hem ben - en omdat het soms gewoon leuk is. Het zit waarschijnlijk gewoon in mijn bloed. James Potter begint tegen me te praten en ik reageer. Hij probeert me over te halen om niet bij de Death Eaters te gaan. Het is niet dat het al zeker was dat ik me bij ze aan zou sluiten, maar er waren zeker al wel plannen om kennis te maken met een paar Death Eaters die mij zouden kunnen 'helpen bij het integreren bij de groep'. Het klinkt net alsof ik bij een voetbalclub kom ofzo.
      Sirius begint tegen me te praten en nadat we even ruziën komen we tot de conclusie dat we elkaar eigeniljk missen en we sluiten vrede, of hoe je het ook wilt noemen. Tussen Sirius en mij is het nooit geweldig geweest en ik vrees dat we nooit echt lang aardig tegen elkaar kunnen blijven, maar hij blijft mijn broer en ik hou ook van hem op een broederlijke manier.

En dan is het eindelijk tijd. Ik zie het rood van de tribunes verdwijnen en plaatsmaken voor groen, iets waardoor mijn mondhoek omhoog krult. Ik kan niet zeggen dat ik niet trots ben op mijn afdeling. Ik ben best wel blij dat ik een Slytherin ben, want hoewel anderen ons alleen als slechteriken zien, zijn we veel meer dan dat. We zijn trots op wat we hebben en willen veel bereiken, iets wat helemaal niet slecht is, maar juist goed. Alleen zijn misschien de dingen die we willen bereiken niet helemaal zuiver. Maar we zijn niet allemaal slecht
      'Oké, dit is hoe we het gaan doen. Ik verwacht dat mensen, als ze zich aanmelden voor het team, ook echt willen winnen. Slytherins staan bekend om hun ambitie en trots. Trots voor het team en ambitie om te winnen is wat ik van jullie verwacht. Zodra jullie daar op dat veld zijn, wil ik dat jullie laten zien wat jullie kunnen en wat jullie over hebben voor het team. Want ik beloof jullie nu al: de trainingen zullen zwaar worden en ik verwacht dat jullie allemaal goed jullie best doen.' Ik besef dat ik een beetje aan het trillen ben en daarom hou ik mijn handen achter mijn lichaam.
      Door mijn hoofd schieten allemaal onzekere gedachten. Wat als ze me irritant vinden? Te streng of nog iets anders. Ik ben vast geen goede captain en wie kan mij dan ook serieus nemen? Ik zie achterin een paar jongens uit mijn klas lachen en probeer er niet teveel op te letten. Rustig blijven, Reg, rustig blijven. Adem in, adem uit.
      'Goed, we beginnen met twee rondjes rond het veld vliegen. Laat zien hoe snel je ben, maar laat elkaar heel en niet vals spelen!' zeg ik, zo zelfverzekerd mogelijk. Het klinkt best wel zwak en al meteen zie ik twee jongens die elkaar aan de kant duwen. Geweldig.

Als de training afgelopen is, trek ik me terug in mijn slaapzaal en begin ik op een briefje te schrijven wie ik allemaal in het team wil. Dorian op keeper, dat sowieso. Hij is een goede keeper en ook een aardige jongen, iemand die we nodig hebben in het team. Die keuze was makkelijk, maar de chasers zijn moeilijker. Scarlett heeft het team gehaalt, maar ik ben bang dat mensen denken dat ik haar alleen in het team gelaten hebben omdat ze mijn vriendin is, wat niet waar is. En dan komt Caleb. Hoewel ik hem liever niet zie op dit moment, weet ik dat hij goed is en ik hem nodig heb in het team. Een goede aanvoerder zet zijn eigen vooroordelen opzij, toch? Met tegenzin schrijf ik zijn naam op mijn briefje, naast een zevendejaars die al heel lang in het team zit en er gewoon bij hoort.
      Hoewel ze misschien iets té aggressief is en ik haar best wel vervelend vind, is Eris toch wel een goede beater, dus zet ik haar naam onder die van Caleb en Scarlett. De andere beater is een vierdejaars die nog niet heel goed is, maar zeker wel veel potentie heeft. Met een paar trainingen is hij vast wel goed genoeg. En natuurlijk ben ik de seeker, dus ben ik de zevende speler. Ik leun achteruit en kijk naar de opstelling. Ik hoop dat alles zo goed komt en dat ik kan laten zien dat ik wél iets kan.
      Quidditch is iets wat ik in eerste instantie helemaal niks vond, maar mijn ouders vonden het een goed idee om mij een sport te laten doen zodat ik meer contact legde met mensen - de eerste paar jaar op Hogwarts praatte ik alleen met mensen als het nodig was. Maar ik ging het steeds leuker vinden en nu kan ik mijn leven haast niet meer voorstellen zonder Quidditch.
      Ik stuur een berichtje naar Scarlett en begin maar aan een opstel voor Care of Magical Creatures over eenhoorns. Niet dat eenhoorns me iets boeien, ik ben veel liever met Scarlett op dit moment. We hebben het weer een beetje bijgelegd, hoewel ik niet kan zeggen dat ik haar weer helemaal vertrouw. Ik voel me nog steeds verraden en ben ook boos omdat ze mij niet verteld had dat ze XTC gebruikt had.

[ bericht aangepast op 14 mei 2015 - 21:14 ]

---

Spoiler alert: you will save yourself

      Met mijn bezem tegen mij aangeklemd en mijn Quidditch gewaad aan, wacht ik lichtelijk nerveus aan de zij-lijn terwijl ik kijk naar de try-outs van Slytherin. Deze verlopen best goed, hoewel er ook een heel wat mensen bij zitten waarvan ik me afvraag of ze überhaupt ooit op een bezem hebben gezeten. Terwijl ik wacht zit ik wat op Twitter, op mijn net nieuwe account, en zie dat er al een groep is voor de Captains. James – de beste Captain en Chaser ooit kan ik wel zeggen – heeft al een schema gestuurd, maar ik ben het er niet helemaal mee eens omdat hij ergens een lange training voor Gryffindor had ingepland en voor de andere teams niet, wat ik persoonlijk lichtelijk oneerlijk vind. Hij verandert het en ik stem ermee in, waarna hij me vervolgens succes wenst bij de try-outs. Vervolgens waarschuwt hij me nog voor de eerste jaars die heel wat brokken hadden gemaakt en ik slik. Als hij zegt dat hij ze had gedumpt bij Sirius bedenk ik me dat – zeker geen slecht plan is en ik besluit Dawnelle's hulp in te schakelen. Via DM vraag ik alvast of ze voor mij op de mensen wilt letten die niet kunnen vliegen zodat ik mijn hoofd bij de mensen die dat wel kunnen kan houden. Als de schat die ze is zegt ze natuurlijk en ik zucht even diep.

Wanneer Slytherin klaar is, verlaat alles wat de kleur groen heeft het veld en maakt plaats voor de kleur geel, de kleur van Hufflepuff. Ik berg mijn telefoon op en stap het veld op en met mij een hele groep mensen, allemaal mensen die in het team willen. Ik kijk iedereen even aan en zie ook dat zeker een derde eerste jaars is, aan hun kinderlijke gezichten en schoolbezems te zien. Ik sluit even mijn ogen – fijn – en zet vervolgens een harde blik op.
'Beste Hufflepuffers, ik verwacht dat jullie laten zien wat jullie kunnen, dus geen geklungel en onnodig gedoe, want dan mag je ophoepelen,' waarschuw ik alvast en kijk hierbij even kort naar het groepje eerste jaars.
'Okay, we beginnen eerst met drie rondjes rond het veld, geen geduw, getrek of ander overbodig lichamelijk contact. Het gaat hier om snelheid en techniek,' terwijl iedereen opstijgt – nou ja, iedereen, de eerste jaars kijken alsof ik net een nieuwe taal heb gesproken – let ik goed op iedereens vliegkunst. Wanneer iedereen weer op de grond staat – heel of niet – zucht ik even. Ik stap op de groep af en wijs de mensen aan die dus niet kunnen vliegen en kijk vervolgens Dawnelle aan.
'Jullie, ga maar mee met Dawnelle,' zeg ik kortaf en richt me vervolgens op de rest van de groep.

Nadat die stuntelaars weg waren gegaan. waren de try-outs veel makkelijker en aan het einde ben ik ook helemaal zeker wie het worden. Ik loop het veld af richting de dromen waar ik me snel douche en omkleed in een spijkerbroek en een t-shirt. Daarna zet ik een muts op mijn hoofd en steek ik een pakje sigaretten in mijn zak. Daarna loop ik naar de Grote Zaal, die praktisch leeg is, op sommige studenten na die huiswerk maken. Ik zak neer aan de Hufflepuff tafel waar ik ongestoord kan denken over een line-up. Ik schrijf alle posities op een blaadje en vervolgens alle potentiële mensen bij hun positie. Nu ik overzicht heb kan ik mensen tegen elkaar wegstrepen en uiteindelijk kom ik erop dat Dawnelle sowieso Chaser moet zijn, Rae wordt een Beater, net zoals Dreven, allebei zijn ze erg goed. Ik ben natuurlijk de Keeper, een razendsnel meisje uit het vijfde jaar is Seeker, hoewel ze nog een beetje moet werken aan haar vliegtechnieken. De overige twee Chasers worden een jongen uit het zevende jaar en nog eentje uit mijn jaar. Wanneer ik de hele line-up klaar heb, ben ik zeker tevreden, het is een goed team, ook al zullen de andere teams ook zeker niet onderschat moeten worden, met name Gryffindor en Slytherin niet.
Het blaadje vouw ik op en stop ik in mijn kontzak terwijl ik opsta en richting de uitgang loop, ik besluit Blake maar eens op te gaan zoeken, gezien ik met haar had afgesproken. Ze het het over in de buurt van de Slytherin common room zitten dus ik loop de trappen af richting de kerkers waar ik na een tijdje lopen, haar zie zitten in een raamkozijn.
'Hey Blake' zeg ik grijnzend en ga tegenover haar zitten in het raamkozijn dat groot genoeg ik voor twee. Ik steek een sigaret op en blaas de rook uit. Terwijl ik deze een beetje wegwapper vraag ik haar hoe het gaat.

[ bericht aangepast op 14 mei 2015 - 22:24 ]

---

I just caught the wave in your eyes

---

"Hmmmm..." mompel ik terwijl ik een trekje neem van de sigaret en met mijn been het boek dat ik aan het lezen was wegmoffel. Wat zeggen mensen normaal gesproken als ze gevraagd wordt hoe het met ze gaat?
Ik bedoel, als het goed met je gaat is dat antwoord logisch. Dan glimlach je en vertel je over hoe geweldig je leven er voorstaat momenteel. Maar als je je vreselijk voelt, hoe zeg je dat dan? Je kunt niet zomaar iemand mededelen dat je jezelf het liefst van de Astronomietoren wilt gooien en dan doorgaan met het gesprek alsof er niets gebeurd is. Dat is, om wat voor reden dan ook, niet sociaal acceptabel. Waarschijnlijk is dat maar goed ook, omdat anders iedereen alles van je zou weten, maar soms zou het wel opluchten om gewoon even te vloeken en te tieren en te klagen over je leven zonder daar vragen over te krijgen. Ik haal diep adem, blaas de rook uit en glimlach hoewel ik weet dat mijn ogen niet meedoen. Die staren namelijk al een lange tijd doods voor zich uit. Gelukkig kijkt er niemand naar je ogen als je glimlacht. Mensen zijn zo makkelijk te overtuigen door het enkel omhoog krullen van je mondhoeken, het is bijna lachwekkend. "Ja, wel prima." Mijn rammelende maag overstemt mijn poging mijn vraag af te maken, en ik leun mijn hoofd tegen de muur achter me en inhaleer opnieuw de giftige rook. Meer dan twee dagen zonder eten heeft mijn energiepeil niet veel goed gedaan. "En met jou?" Waarom ik deze vraag nog stel weet ik niet, omdat ik oprecht niet geïnteresseerd ben in het antwoord. Er zijn zoveel interessantere vragen te stellen dan iemands gemoedstoestand. Iemand met wie het vreselijk slecht gaat kan nog steeds een geweldige gesprekspartner zijn, terwijl mensen met wie het altijd maar goed en prima gaat, vaak niet veel anders dan dat uit te kramen hebben.
Mijn haren, die half in mijn gezicht hangen en zo af en toe gevaarlijk dicht in de buurt van de brandende sigaret komen, ruiken sterk naar lavendel en vanille - mijn favoriete shampoo. Het is een geur die ik alleen op Hogwarts draag, omdat ik hem wil associëren met goede dingen in plaats van met thuis.
"Hoe waren je try-outs?"

[ bericht aangepast op 16 mei 2015 - 20:54 ]

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted