[RPG] A Modern Marauders Story [Speeltopic] [2] - Speeltopics

R O L L E N


S O C I A L M E D I A


V A K K E N


I N F O R M A T I E


T O P I C S


R E G E L S


S T A R T E R S

[ bericht aangepast op 7 sep 2015 - 9:52 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

---

"Gaan we nog snel even naar de Great Hall om wat te eten te halen?" Het feit dat ik niet reageer op mijn beste vriend zegt waarschijnlijk al genoeg.
Gisteren heb ik de lessen overgeslagen, vandaag te laat komen kan écht niet. Al lopend, terwijl ik uitkijk dat ik niet val, DM ik met Dawn. Het is vast een hele nare actie van me, maar ik besloot dat me richten op iemand anders misschien mijn gevoelens voor Dorian wel vermindert, en daarnaast is Dawn zeker niet iemand die ik af zou wijzen. Ze is misschien zelfs wel mijn type. Ze is mooi, dat zeker. Misschien iets boven mijn level en veel te aantrekkelijk voor een meisje als ik, maar nooit geschoten is altijd mis en zoals het er nu uitziet deinst ze nog niet terug.
"Schiet op, slome." Kir ik naar achteren, wetende dat het niets uit gaat halen. Dorian is Dorian, ik moet hem bij kop en kont pakken en dan nog krijgt hij het voor elkaar om niet op te schieten als hij geen zin heeft. Ondertussen gebeurt er van alles op mijn telefoon en ga ik ook trager lopen om alles mee te kunnen krijgen, maar alle berichtjes zorgen ervoor dat mijn goede humeur bijna omslaat - iets dat ik niet laat gebeuren. Ik stop het ding weg en richt me weer tot Dorian. We zijn ondertussen bijna bij de kerkers aangekomen, maar als we dit tempo aanhouden zijn we daar pas over vijf minuten, terwijl we er maximaal nog twee hebben.
Ik steek mijn hand naar hem uit. "Kom op."

Gelukkig zijn we net op tijd in het lokaal, en ik vang nog net een deel van de preek van de docent op. Amortentia. For fuck's sake.
Ik kijk Dorian aan terwijl we aan een tafeltje gaan zitten, angstig voor wat er nu gaat gebeuren. Al creëert Amortentia een obsessie en geen liefde, het zal vreemd zijn, wie van ons het drankje ook drinkt.

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Lily Evans || Gryffindor || Prefect || Dying from the inside

Wakker worden naast James Potter was geweldig. Ik zweer het, geen grapje, het was echt perfect. Het eerste wat ik merkte, toen ik mij bewust werd van mijn omgeving, ogen nog stevig dichtgeknepen, waren een paar sterke armen om mij heen. Armen die mij de hele nacht vast hadden gehouden en mij ervan hadden verzekerd dat de nachtmerrie die ik had slechts een droom was. Voorzichtig opende ik één oog om te zien dat Potter nog steeds dicht tegen mij aanlag, wat ook niet echt anders kon, want zo groot was het bed nou ook weer niet. Ik bestudeerde zijn gelaat en kon een glimlach niet onderdrukken. Zijn gezicht was zo vredig, als uit marmer gehouden zo perfect als ik het vond. Zijn haar was één grote warboel, het mijne waarschijnlijk ook maar wat gaf dat. Ik lag in de armen van Potter en niet de Potter waar ik jaren van weg was gerend. Nee, dit was de in mijn ogen nieuwe verbeterde Potter. De Potter die geen klootzak meer wilde zijn, die juist zijn goede kanten wilde belichtten in plaats van zijn iets mindere kanten. Zo lief, zo voorzichtig en zo zorgzaam dat ik haast jaloers was op mijzelf. Ik beet op mijn lip, het was haast té perfect.
Ik schudde snel deze gedachte weer van mij af en pakte mijn mobiel om te merken dat Black nog niet doorhad wat ik hem aangedaan had vannacht. Vrolijk wenste ik iedereen goede morgen en sloot mijn ogen weer even nog niet van plan om op te staan. Pas toen ik voelde hoe een paar lippen op mijn neus gedrukt werden opende ik mijn ogen weer. Zie je, perfect, ik zei het toch? Genoeg reden om jaloers op mijzelf te zijn. En mij af te vragen of dit wel waar kan zijn, hoorde ik een stemmetje in mijn hoofd. Ik beet op mijn lip en stuurde Potter, die duidelijk deed alsof hij sliep, terwijl hij wakker was want wie gaf iemand nou een kus op haar neus in zijn slaap, een berichtje met goedemorgen. Ik hoorde zijn mobiel afgaan, waarop hij zijn ogen opende en zijn mobiel er ook bij pakte. Ondertussen had Black door dat hij er niet meer zo prachtig uitzag als eerst het geval was en dacht dat Potter de oorzaak was. Ik lachte zachtjes en zei Potter naar Black te kijken. Tot mijn genoegen begon die hard te lachen, waardoor ik meelachte. Hij had een aanstekelijke lach, moest ik toegeven. Bovendien zag en hoorde ik hem graag lachen. Maar dan wel oprecht en vrolijk, niet die gemene lach die ik van hem gewend was. Het mooiste was overigens dat Black niks terug kon doen en ook ondertussen wel begreep dat hij mij nodig had om weer zijn mooie zelf te worden.
Nog steeds in een opperbest humeur zei ik de heren gedag, drukte een kus op Potters wang en ging naar de meisjesslaapzaal op weg. In de tussentijd had ik immers een gesprek met Mary gehad, die niet echt vrolijk leek met het feit dat ik bij Potter had geslapen. Ik snapte dat het niet heel gezellig was voor haar, ook al sliep ik en was ik sowieso niet heel gezellig wanneer ik sliep –met de nachtmerries overigens al helemaal niet, haha- maar ik hoopte toch wel dat ze begreep dat ik niet bij Potter sliep omdat ik dat nou per se wilde. Oké, het was wel heel perfect. Dat moest ik toegeven. Het liefst sliep ik altijd bij hem, zo in zijn sterke gespierde armen, veilig en beschermt, wakker worden naast hem, de lieve kusjes die hij nu al op mijn neus en voorhoofd had gegeven… oké Lily, back to the point. Ik dwaalde af. Het punt was dat ik voornamelijk bij Potter sliep, omdat slapen mij op het moment angst aanjoeg. Net als mensen dichtbij mij laten. Het liefst vertrouwde ik helemaal niemand, gaf ik om niemand en sliep ik nooit meer, maar dat kon natuurlijk niet.
Uiteindelijk had ik dus ook Mary maar verteld van de wond, het brandmerk, op mijn zij. Ik twijfelde even, maar Mary was mijn beste vriendin en ze was ook een dreuzeltelg. Als ik iemand kon vertrouwen met dit, was het zij toch? Vast. Ik vroeg haar dus om hulp, dat betekende dat ik de wond moest laten zien, maar liever aan haar dan aan ieder ander. Ik hoopte maar dat dit een juiste beslissing was en dat ik niet weer iemand vertrouwde die mij zou laten vallen, maar dat had ik op het moment bij alles. Vriendschappelijk omgaan met Black was gevaarlijk en telkens gingen er alarmen in mijn hoofd af wanneer ik merkte dat ik om hem gaf, Gwen vertrouwen kon ik ook niet meer, ik had problemen met het vertrouwen van Mary en telkens als ik nadacht over het hele gebeuren met Potter, zei er een stemmetje in mijn hoofd dat het onmogelijk allemaal zo perfect kon zijn. Ik hield even halt voor de deur van onze kamer en sloot mijn ogen.
Kom op Lily. Niet zo schijterig. Ze zijn je vrienden en James houdt van je. Ik wilde net mijn ogen openen, toen het bleek dat mijn hoofd nog niet uitgepraat was. Ik werd echt gek waarschijnlijk. Wie voerde er nou debatten in haar hoofd?
Maar Evans, kijk dan wat er gebeurt is met alle anderen die je zo dichtbij liet? Je zus, Severus, ze maken je allemaal kapot. Je kan niemand vertrouwen.
Leugenaar, James zou dat nooit doen.
Hebben we het hier over dezelfde jongen? Potter is een arrogante eikel, je hebt hem vijf jaar lang zo gezien. Hij wil je gewoon in bed krijgen en hij is aardig goed op weg. Mary dacht zelfs dat jullie het al gedaan hadden? Waar is de Evans die sterk en standvastig was?
Kop dicht, die James is weg. Ik zie niks anders dan een goede lieve jongeman nu.
Liefde maakt blind, maar zoals je wil. Tuimel er maar met open ogen in, Evans.
Ik zuchtte diep. Jup, ik werd officieel gek. Ik keek even om mij heen om te zien of het iemand was opgevallen dat ik een uur voor deze duur had gestaan en of ik al moest rennen om niet opgepakt te worden en naar St. Mungo’s gebracht werd, maar dat viel mee. Niemand leek het door te hebben gehad. Ik opende snel de deur voor ik nog meer debatten met mijzelf ging voeren en zag Mary op het bed zitten met haar telefoon in mijn hand. Ik liep op haar af en trok haar overeind om haar te knuffelen.
‘Sorry dat ik niet hier was vannacht en dat ik het niet gezegd had,’ zei ik tegen haar. Ik zette een stap achteruit en grijnsde even onschuldig. ‘Maar wie wil er nou niet in de gespierde armen van de populaire Gryffindor Quidditch captain slapen? Zou jij nee zeggen?’ vroeg ik wenkbrauw wiebelend en lachte even. ‘Hij is perfect gespierd, lichaam van een god,’ voegde ik er nog zachtjes aan toe en liep naar mijn koffer om er een schoon uniform uit te vissen, wat nog best een hele zoektocht was. ‘Ik ga eerst even douchen. Wil je mij daarna helpen met dat ding?’ Ik was nu weer compleet serieus en wees ongemakkelijk naar mijn zij. Ik wachtte haar reactie even af en ging vervolgens naar de badkamer om snel even vijf minuutjes onder de douche te staan. Het warme water prikte in de wond en ik probeerde het sop er weg te houden, maar toch was het wel even een fijn gevoel om mijzelf helemaal schoon te wassen. Ik voelde mij namelijk toch nog steeds hartstikke vies. Ze hadden mijn lichaam immers misvormt. Dat merk stond in míjn huid, op míjn zij, het was míjn lichaam. Ik had wel eens gehoord dat meisjes die aangerand waren zich ook zo vies voelden… het was vast niet heel vreemd dat ik mij zo voelde toch?
Ik kleedde mij snel half aan en liet vervolgens Mary mij helpen met het verband opnieuw aan te leggen, zodat het echt goed zat. Ietwat ongemakkelijk bestudeerde ik haar gezicht, maar ze leek niet te gaan kotsen of mij maar gewoon weg te sturen, wat mij ontzettend opluchten. Mary was een schatje. Ik moest haar echt wat meer vertrouwen, ze was de beste vriendin die ik mij maar kon wensen. Nee, ze was geen Severus, maar het was ook niet eerlijk haar met hem te vergelijken.
Nee ze is inderdaad geen Severus, zie je, je kan haar gewoon vertrouwen Lily.
Oh shut up Evans. Dat dacht je van je bloedeigen zus ook.
Ik schudde mijn hoofd zo onopvallend mogelijk en ging nadat Mary klaar was weer verder met de rest van mijn outfit en mijn haren. Het duurde even voor ik alles netjes recht had zitten, inclusief mijn stropdas, en het duurde nog langer voor ik mijn rode bos onheil getemd had, maar uiteindelijk keek ik toch met een redelijk tevreden resultaat in de spiegel. Mijn blouse zat netjes in mijn rok gestoken, mijn stropdas was gestrikt, mijn rode haren lagen golvend over mijn schouders en mijn prefect badge blikte trots op mijn borst. Zou het goed genoeg zijn voor Potter? Al draaiend beet ik op mijn lip.
Serieus Evans? Kom verdomme uit die badkamer en ga Black zijn gezicht fixen. Ik liep de badkamer uit en richtte mij tot Mary.
‘Ik ga even Blacks gezicht fixen. Gaan we daarna samen ontbijten?’ vroeg ik en wachtte weeral even op haar reactie voor ik met het flesje Boil-Cure Potion mij weer naar de jongensslaapzaal begaf. Ik klopte netjes aan en maakte Black zijn gezicht in orde zoals beloofd. Zijn haar liet ik echter lekker zoals het was. Dat was immers een dare geweest en hij verdiende het naar mijn mening wel voor alles wat hij mij had aangedaan. Bovendien zag het er nog niet eens zo heel slecht uit. Ik ging vervolgens weer naar Mary zoals beloofd en samen gingen we naar het ontbijt. Ik vroeg haar naar haar vakantie en luisterde naar wat ze allemaal te vertellen was. Echter werd ik nogal afgeleid doordat Potter een speech begon tegen Black en hij over niets minder dan onze eerste dag op Hogwarts begon om Black op te vrolijken. Een pijnlijke steek ging door mij heen, terwijl ik terug dacht aan de eerste dag op Hogwarts. Het moment in de trein waarin meteen bleek dat Black en Potter eikels waren, het moment waarop ik een hekel aan hen kreeg, het moment waarop Sev in Slytherin kwam en ik in Gryffindor. Het moment van de langzame maar onvermijdelijke uitkomst waarin we geen vrienden meer konden zijn…
Ik verslikte mij in mijn toast, zei Mary snel dat ik nog iets vergeten was en vluchtte naar buiten. Opeens had ik het gevoel dat ik stikte, ik moest alleen zijn. Geen mensen om mij heen, niemand die mij pijn kon doen. Ja, ik was weer aan het rennen en vluchten, maar we hadden zo verdomme potions en dat zou al zwaar genoeg zijn. Zíjn vak, waar we samen in uitblonken, voornamelijk omdat hij niet alles aannam wat in het boek stond en mij ook uitlegde wat er beter was aan zijn manieren. Ik was natuurlijk zelf niet slecht in potions, maar ik zou nooit zo goed zijn als hem. We werkten altijd samen. Altijd… vijf jaar lang.
Ik voelde hoe alles om mij heen begon te duizelen en ik was blij, toen ik mijn favoriete boom had bereikt. Potter en Black probeerden met mij te praten, maar alles wat ze zeiden triggerde alleen maar herinneringen aan de afgelopen vijf jaar. Snel viste ik mijn potions boek uit mijn tas om mij maar op iets anders te kunnen concentreren. Echter bleef mijn mobiel trillen. Ik probeerde een balans te vinden tussen het alleen zijn en Potter niet gek laten worden –had hij last van verlatingsangst of zo? Het was echt raar. Langzaam worden de gedachtes aan Severus verdreven door zorgen om Potter. Hij verdwaalde, was warrig en kon amper vijf minuten alleen gelaten worden… Ik staarde gespannen naar het meer voor mij, terwijl mijn hersenen op topsnelheid werkten en zodra ze het verband hadden gelegd, sloeg ik mijzelf voor mijn hoofd.
‘Oh my fucking god. Ik ben zo dom,’ mompelde ik en besloot snel de schade te beperken. De idioot had natuurlijk zijn grootvader verloren. Dat was de reden en dat had ik nu pas door. Ik was officieel nu al de slechtste vriendin ever. Ik besloot dat het misschien wel zo verstandig was om hem naar mij toe te laten komen ondanks dat ik alleen wilde zijn en liet hem dus maar weer toe na weer een discussie in mijn hoofd tussen Lily en Evans. Dit bleek echter nog niet helemaal het einde van mijn vertrouwensproblemen, want uiteindelijk legde ik aan James uit dat ik altijd had gedacht dat hij het om de achtervolging deed, dat het feit dat hij mij niet kon krijgen hem ertoe aanzette om mij telkens maar mee uit te vragen. Hij vertelde mij echter dat dit niet zo was en uiteindelijk sloeg ik mijzelf weer voor mijn hoofd om mijn stomme onzekerheid. Ik was nu dus niet eens meer in staat om te accepteren dat iemand van mij kon houden? Serieus, wat was er mis met mij.
Dit alles zorgde ervoor dat ik toch wel heel blij was, toen ik Potter eindelijk door de deuren naar buiten zag komen. Ergens in mijn achterhoofd zaten de sprookjes nog waar we het dankzij het potion boek over hadden gehad en zonder na te denken kwam ik overeind, liet mijn spullen voor wat ze waren en begon richting mijn vriend te rennen. Het deed wel zeer aan mijn zij, maar die zat goed verpakt en dus negeerde ik dat. Precies zoals het hoorde, ving Potter mij op. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en verborg mijn gezicht in de holte tussen zijn nek en schouder, terwijl mijn voeten slechts nog met de puntjes van mijn tenen de grond raakten. Ik liet hem uiteindelijk weer los en ging voorzichtig weer op mijn eigen benen staan. Het was vervolgens weer vrij druk op social media, waardoor het eigenlijk niet zo’n heel groot probleem was dat hij het boek was vergeten wat hij gezegd had mee te nemen. Uiteindelijk kwamen we weer eens uit op een gesprek over zoenen, gezien hij maar bleef grijnzen en het eigenlijk een soort uitdaging was geworden om hem daarmee te laten stoppen. Echter zei Black nog iets en ik wilde er net op antwoordden, toen ik plots Potter zijn blik voelde branden. Ik keek op en voor ik het wist had Potter zijn lippen op die van mij gedrukt.
‘Mphfrm,’ verliet mijn mond, maar al snel besloot mijn lichaam dat Potter kussen eigenlijk best een prioriteit was. Uiteindelijk liet ik mijn telefoon maar gewoon in het gras vallen en trok hem mee naar achteren, zodat we tegen de boom aan kwamen te staan en ik hem hierdoor nog veel dichter tegen mij aan kon trekken, zonder zelf naar achteren te moeten stappen. Zijn handen waren ondertussen naar mijn heupen en ik legde mijn handen iets steviger om hem heen. Ik maakte mijn lippen even los van de zijnen en sprong op, zodat ik mijn benen om zijn middel kon slaan en hierdoor niet meer de hele tijd op mijn tenen te hoeven staan om hem te kunnen kussen. Ik verenigde snel onze lippen weer. Mijn hersenen waren volledig uitgeschakeld. Alles in mij was overgenomen door de warme schokken die door mijn lichaam gingen bij elk contact dat ik met Potter maakte, en dat was vrij veel, gezien ik volledig met hem verstrengeld was. Ik wilde meer, alles in mij schreeuwde erom om de kus te verdiepen, om een klein beetje verder te gaan. Ik zette mijn tanden zachtjes in zijn onderlip om mijn verlangen aan te geven, maar precies op dat moment bekroop het onbehagelijke gevoel mij dat we bekeken werden…
Ik trok mijn hoofd naar achteren, waardoor ik tegen de boom aan knalde met mijn achterhoofd. Mijn blik vond meteen de schuldige. Black. En hij stond zo te zien ook echt vrolijk foto’s te maken. Was hij serieus daarvoor naar buiten gekomen.
‘BLACK,’ schreeuwde ik hard. Ik duwde Potter van mij af en kwam daardoor met een plofje weer op de grond. Ik bukte om mijn telefoon op te rapen om te zien wat de idiote beste vriend van Potter nu weer gedaan had. Met grote ogen staarde ik naar de groepsapp. Ik trok mijn stok en zette één pas richting Black, die net natuurlijk meteen op een rennen zette. Mijn ademhaling was zwaar, waarschijnlijk doordat ik net hevig had staan zoenen met Potter en omdat ik pretty pissed was op Black en dus nam ik even een paar seconden om mijn ademhaling te controleren voor ik naar Potter keek.
‘Nou… dat heeft het moment wel even flink verpest,’ mompelde ik. Ik voelde mijn wangen rood kleuren en keek naar de foto in de groepsapp. Het universum haatte mij. Dat moest gewoon haast wel. Ik merkte dat ik niet de enige was die eigenlijk niet erg blij was met deze zogenaamde grap van Black, maar dat ook Potter dit niet erg kon waarderen. Goh, hij wachtte waarschijnlijk al een paar jaar op een goede zoenbeurt met mij… als ik mocht geloven dat hij echt zoveel om mij gaf als hij zei… en dat geloofde ik… toch?
Ugh Lily stop met die onzekerheid. Natuurlijk geeft hij zoveel om je.
Maar Evans!
Shut it.
Ik wist gelukkig snel genoeg tegen Potter te zeggen dat het geen ruzie waard was tussen Black en hem. Ik was misschien zeer geïrriteerd, maar ik had voor de vriendschap tussen Potter en Black alles over. Ik gunde niemand de pijn toe die het deed wanneer je je beste vriend kwijt raakte. Hoe dit ook gebeurde, ik gunde het niemand. Nou ja, misschien Voldemort. Die gunde ik alle slechts van de wereld. Dat was Lily-staatvijand nummer 1. Uiteindelijk besloten ik en Potter maar gewoon naar potions te gaan. We liepen rustig richting de kerkers, hand in hand, terwijl we weer vrolijk aan het kletsen waren met iedereen op twitter. Nou ja, vrolijk. Uiteindelijk kwam het gesprek weer uit bij dooddoeners en dergelijke en het was mij ondertussen al vrij duidelijk dat Potter dit onderwerp niet goed kon hebben. Het bleek uiteindelijk echt helemaal niet goed met hem te gaan en dus stopte ik met lopen en sloeg mijn armen stevig om hem heen.
Hij huilde. James Potter huilde. Ze hadden James fucking Potter aan het huilen gemaakt en er was niks wat ik ertegen kon doen. Ik drukte hem zo stevig mogelijk tegen mij aan.
‘Het maakt niet uit,’ fluisterde ik zachtjes en begeleide hem naar de muur, zodat we daar tegenaan konden gaan zitten. Ik streek zachtjes langs zijn haar en liet hem maar even huilen. Ondertussen bracht ik Black op de hoogte en vervolgens ook de professor. Toen dat gebeurt was, vroeg ik James of ik iets voor hem kon doen en hij vroeg mij onzinnige verhaaltjes te vertellen dus probeerde ik dat maar. Ik vertelde hem over de keer dat ik Petunia’s broek in de fik had gestoken en allerlei andere keren dat ik per ongeluk magie had gebruikt zonder dit te weten. Mijn stem was zacht en ondertussen hield ik hem stevig vast en bleef door zijn haar strijken. Af en toe drukte ik een kusje op zijn hoofd en fluisterde ik tussen mijn verhalen door dat ik van hem hield. Meer kon ik niet echt doen en dit frustreerde mij. Hem zo zien was hartbrekend. Het deed meer pijn dan wat dan ook. Voor het eerst in mijn leven wilde ik iemand vermoorden, namelijk de personen die dit hadden veroorzaakt. De woede vergiftigde mij, maar ik liet dit niet aan James merken. Dat kon hij er niet ook nog bij hebben.
Op een gegeven moment bleek het dat het misschien verstandiger was om ergens anders te gaan zitten en dus hees ik hem overeind en begeleide hem naar een leegklaslokaal waar ik weer met hem tegen de muur aan ging zitten. Ik dwong hem mij aan te kijken door mijn vinger onder zijn kin te leggen.
‘James, het kan mij helemaal niks schelen dat je huilt, je bent voor mij nog steeds even mannelijk als je was en we gaan hier samen doorheen komen. Elke keer als je moet huilen, moet je het gewoon zeggen en dan troost ik je tot je uitgehuild bent. Het maakt mij niet uit hoe vaak dat gebeurt en hoelang je dat gaat hebben. Ik houd van je en ik zal er altijd voor je zijn,’ zei ik liefdevol en troostend tegen hem, zonder enige scherpe rand aan mijn stem. Ik drukte mijn lippen op zijn voorhoofd en trok hem weer tegen mij aan. Ik had zelf geen opa’s of oma’s gehad, het was normaal dat ze voor ons stierven, maar niet op zo’n manier. Daarnaast was verlies altijd pijnlijk, gemis vreselijk en kon alleen tijd dit helen.

(Sorry als het flut is, ik had er nogal veel moeite mee)

---

Happy Birthday my Potter!

Dorian Arcelin Kasai
"Dora"
Slytherin || Keeper || On his way to class
"How many times can a heart be crushed before it breaks?"

'Schiet op, slome,' zegt Fae waardoor ik opschrik uit mijn gedachten - die voornamelijk over Gwen gingen zoals gewoonlijk. Ik schenk haar een scheve grijns en loop dan wat sneller zodat ik weer langs Fae kom te lopen. Als zij haar mobiel uit haar zak pak, haal ik die van mij ook tevoorschijn, maar echt veel - behalve nog meer drama - valt er niet te beleven. Een zucht rolt over mijn lippen terwijl ik hem weer weg stop en vermoeid wrijf ik in mijn ogen. Ik heb de vakantie elke avond zo ongeveer gelezen tot lang naar middernacht en het word tijd dat ik dat eens in ga halen, maar school gaat daar vast niet aan meewerken. Mijn hand gaat automatisch over mijn arm als ik denk aan de vakantie, mijn ouders willen dat ik - net zoals hen - een Death Eater wordt. Hoewel er al wat geruchten rond gaan, zijn de Death Eaters nog niet echt bovengronds bezig, maar mijn ouders zijn van mening dat ik niet lang meer kan wachten omdat ze me "nodig" hebben om plannen uit te voeren. Ik weet wat die "plannen" zijn, alles waar zij mee bezig zijn is het zuiveren van de tovenaarswereld. Iets waar ik nog steeds stellig op tegen ben, de wereld is niet verdeeld in bloed..., maar het zijn mijn ouders en hoe erg ik hun ideeën over de wereld ook veracht... uiteindelijk zal ik hen wel moeten kiezen.
Ergens zou ik wel willen praten met Fae hierover, maar ik ben bang dat ze boos wordt als ik haar vertel dat ik mijn keuze zo ongeveer al gemaakt heb.
Fae steekt haar hand naar me uit en terwijl ik op kijk pak ik hem aan. 'Kom op,' zegt ze en ik volg haar mee het lokaal binnen. Blijkbaar gaan we vandaag met Amortentia werken, iets waar ik op zich wel geïnteresseerd in ben - nerd dat ik ben - maar nou niet echt bepaald de goede timing is rondom Gwen. Ik plof op een tafeltje en staar voor me uit met mijn hoofd op mijn over elkaar gevouwen armen. Mijn oogleden zakken een beetje dicht, maar ik dwing mezelf om stand te houden tegen de opwellende slaperigheid en speel afwezig met een los touwtje aan mijn rugzak terwijl de kwestie over mijn ouders nog steeds rondspookt in mijn gedachten.

[ bericht aangepast op 17 april 2015 - 22:28 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

"Hee," hoor ik opeens in de buurt. De stem herken ik meteen als die van Mary. "Al iets gezien in de vorm van Marls?" Ik schud mijn hoofd en kijk nog een keer in het rond.
"Niets gehoord en niets gezien, maar ze is denk ik in die gang, aangezien ikzelf uit de andere gang kom en daar is ze niet." We lopen de andere gang in en inderdaad, daar zit Marly. Het doet me pijn om haar zo te zien. Ik ga aan haar rechterkant zitten en probeer haar te troosten. We zitten er voor een tijdje, terwijl we haar proberen gerust te stellen en een beter gevoel te geven. Het is vreemd hoeveel pijn je kan ervaren door een van je vrienden te zien lijden.
Heel graag zou ik ongelooflijk boos willen zijn op Caleb, maar ik kan het niet opbrengen. Ik ben boos genoeg geweest op genoeg mensen en hij was ook niet boos op mij, toen ik hetzelfde deed en zijn beste vriend kwetste. Het voelt alsof ik er een beetje tussenin sta, maar tot nu toe heeft Marly me er nog niet naar gevraagd, wat een opluchting is.
Na een tijdje zet Marly een glimlach op en bedankt ze ons. We weten allemaal dat het nog niet helemaal goed met haar gaat, maar dit is alles wat we nu kunnen doen. Samen met Marly ga ik terug naar de Common Room, waar ik op bed de boeken ga lezen die ik uit de Restricted Area had gehaald voor Lily. Ondanks dat we aan het ruziën zijn, voel ik me verantwoordelijk voor haar. Ik zou haar nooit volledig los kunnen laten. En al helemaal niet nu ik weet wat die mensen haar hebben aangedaan. Al worden we nooit meer vrienden, al blijft het voor eeuwig zoals het nu is: dit is het minste wat ik kan doen. "Lumos," fluister ik. In een soort tent onder mijn deken om niemand wakker te maken begin ik de boeken door te bladeren. Elke keer als er iets staat wat nuttig kan zijn, kopieerde ik het naar een ander stuk papier om later aan haar te geven.
Met Mary begin ik ondertussen op een of andere manier een gesprek over wat er vanmiddag gebeurd is. Ze beweerde dat ik geen goede keuze kon maken en dat ik Dorian terug zoende omdat ik echt iets voor hem voel. In eerste instantie weet ik heel lang te beargumenteren waarom dat niet zo is, waarna ik zeg dat als er al gevoelens waren, hij ze niet eens verdiende. En dat klopt. In één dag heb ik al zoveel aangericht dat ik niet eens begrijp waarom hij nog tegen me praat. Des te dichterbij ik bij hem kom, des te erger ik hem kan kwetsen. En dat is het niet waard. Daarvoor kan hij een veel beter iemand vinden. Toch weet Mary me zover te krijgen dat ik het toegeef. Ik houd van Dorian. Het is hopeloos en triest. Het idee van de zoen laat mijn hart versnellen en geeft me een nerveus gevoel. Niet omdat ik er spijt van heb, maar omdat het me confronteerde met de waarheid. En nu kan ik er niet meer omheen draaien. Maar ik besluit er niets mee te doen, het over te laten waaien en hem te beschermen voor mijzelf. Er is geen universum waarin ik goed genoeg ben voor Dorian.
Het feit dat ik het nu heb toegegeven, geeft me een gevoel dat ver van opluchting af staat. Stel dat iemand het te weten komt, of nog erger: stel dat Sirius of Dorian het te weten komt. Nerveus bijt ik om mijn nagel. Waarom heb ik dit überhaupt gezegd? Waarom was er ook maar een gedachte in mijn hoofd die voor een seconde mij liet denken dat het een goed idee is, als iemand dit weet? Het hele idee hiervan was dat ik Dorian zou kunnen vergeten en met Sirius verder kan gaan. Ik wil zo graag dat het werkt, maar de situatie is er niet beter op geworden nu Mary het weet.
Laat in de avond, terwijl ik nog steeds bezig ben met de boeken, komt ook Mary binnen. Al snel valt ook zij in slaap. Aangezien ik mezelf goed genoeg ken om te weten dat ik voorlopig niet in slaap ga kunnen vallen, pak ik de overige boeken en mijn wand en begeef ik me naar de Common Room. Ik wil de anderen niet wakker houden met mijn nachtelijk onderzoek. Daar ga ik op de bank zitten met alle boeken om me heen. Normaal ben ik niet zo gemotiveerd met boeken, maar nu gaat het om Lily. Nu staat er iets op het spel.
De rest van de nacht besteed ik aan het doorspitten van alle boeken. Op het moment dat de vogels al bijna beginnen te zingen, ben ik klaar. De gekopieerde stukken tekst uit de boeken voor Lily stop ik in een envelop, die ik aan haar hoop te geven wanneer we gaan praten. Of desnoods op haar bed leg. Voordat ik naar mijn bed kan lopen, val ik al in slaap op de bank. Nog met mijn wand in mijn hand, mijn bril op mijn neus en mijn hoofd dat nog bezig is met alles wat ik net gelezen heb. Slaap ontvangt me als een oude vriend. Warm, huiselijk en met een gevoel van gemis.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Een veel te korte tijd later schrik ik wakker uit een nachtmerrie. Normale dromen herinner ik nooit, maar nachtmerries blijven als gebeurtenissen in de realiteit in mijn geheugen. Zoals meestal droomde ik over de oorlog, over hoe ikzelf en de mensen waar ik om geef in gevaar zouden komen. Mijn hoofd bonkt en een misselijk gevoel verspreidt zich in mijn maag. Ik negeer het zo goed mogelijk, aangezien ik er weinig voor voel om over te geven in het midden van de Common Room.
In de groepschat ontstaat er een soort kleine discussie, waarin Sirius niet erg aardig doet en Lily het voor me opneemt, wat me eigenlijk verwart. Erg vind ik het niet, omdat het even hoop geeft dat het goed gaat komen. Al ben ik er nog steeds niet uit wat ik nou precies ga doen met Frankie. Te koppig ben ik om toe te geven dat het misschien niet een geweldig idee is, maar het is ook niet het beste idee ooit.
Dorian vraagt of het allemaal goed gaat en na een kort serieus moment, komt er weer een gesprek wat me een goed gevoel geeft. Op een of andere manier weet het me even een stukje gelukkiger te maken dan eerst.
Blijkbaar zit Lockhart Sirius op te fokken door te zeggen dat hij met mij gezoend heeft. Zo snel mogelijk vertel ik de narcist dat hij er mee moet stoppen, waar al snel een discussie uit ontstaat. Ik zou heel graag willen zeggen dat ik geen steek voel, wanneer hij zegt dat ik een slet ben en vraagt hoeveel ik kost. Maar ik blijf onthouden dat het Lockhart is en niets dat hij zegt serieus te nemen is. Heel graag zou ik hem op een effectieve manier willen duidelijk maken dat hij te ver is gegaan, maar na de ruzie met Lily - en zij nogal pro-Lockhart is - lijkt het een beter idee om het niet te doen. Hoe graag ik het ook wil.
Na een gesprek met Sirius vertelt hij opeens alles over zijn ouders. Een enorm lang monoloog met details die mijn maag laten omdraaien. De dingen die hij vertelt en alles. Sommige dingen wist ik al, maar om het allemaal zo te horen.. Ik wil hem omhelzen en zeggen dat het allemaal goed komt, maar hij is al op weg naar Potter. Iemand zoals hij verdient dit niet. Hij zegt dat ik de enige ben die dit weet, samen met Potter, Remus en Peter natuurlijk. Het is een teken van vertrouwen wat ik niet van plan ben te schenden.
Dan blijkt er ondertussen ook nog iets anders te gebeuren. Frankie heeft tegen Mavi gezegd dat ze niet van haar vriendje moet houden, omdat hij een Muggle is. Mavi lijkt er oprecht door gekwetst, wat de drang om Frankie iets te doen niet beter maakt. Ik zeg dat ik zo snel mogelijk naar haar toe kom. Blijkbaar is ze bij de Slytherin Dungeons.
Na me opgefrist te hebben voor de dag en pijnstillers, boeken en de envelop voor Lily in mijn tas te hebben gestopt, vertrek ik zo snel mogelijk naar Mavi. Normaal ga ik niet eens zo heel veel om met Mavi, maar op een of andere manier wil ik er juist nu voor haar zijn. Misschien omdat het Frankie is die dit heeft gedaan, misschien omdat het gaat over bloed - wat sowieso een gevaarlijk onderwerp is -, maar vooral omdat niet verdient om door familie zo toegesproken te worden.
Met een gehaaste pas loop ik door het kasteel. Een paar keer loop ik verkeerd, maar al snel sta ik buiten de Slytherin Common Room. Daar staat Mavi tegen de muur aan. Ze huilt. De laatste paar meter ren ik en als ik bij haar sta, sla ik mijn armen om haar heen. Het maakt me ongelooflijk boos en verdrietig dat iemand zoals Mavi, die waarschijnlijk nooit een vlieg kwaad doet en zal doen, zo gekwetst is. Niet dat ik ook maar iets anders verwacht van Frankie. "Het is oké. Je moet kunnen houden van wie je wilt houden. Bloed maakt niet uit, dat zal nooit uit moeten maken. Je hebt iemand gevonden waarvan je houdt. Het enige dat wij daarover te zeggen hebben is ons geluk over dat jij iemand heb gevonden." Ik zeg het zacht, terwijl ik haar nog steeds omhels.

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

Sirius Orion Black
"Padfoot"
Gryffindor || Beater || Concerned, confused and murderous

Zodra James zich naar me omdraait schatert hij het uit van het lachen. Ik kijk hem aan met een prullipje en weersta de verleiding om maar gewoon in een hond te veranderen zodat James me niet meer uit lacht. Ik verberg mijn gezicht in mijn kussen en grom geërgerd. Mijn gezicht is mijn identiteit en Evans weet dat maar al te goed. Op whatsapp vragen verschillende mensen naar foto's, maar mooi niet dat ze die van me krijgen. Er zijn - tot nu toe - nog geen lelijk foto's van me te vinden en dat wil ik graag zo houden. Ik zie er afschuwelijk uit op dit moment en ik ga daar geen foto van maken, al helemaal niet om naar Remus te sturen die er naar smeekt. Als hij me zo ziet rent hij waarschijnlijk huilend weg, iets wat ik liever toch voorkom.
Ik krijg Evans uiteindelijk zover om het tegenmiddel te gaan halen en ze klimt uit James' bed. Even voel ik een steek van jaloezie als ik die twee samen zie. Natuurlijk ben ik blij voor ze, zacht uitgedrukt, maar mijn blik gaat automatisch naar het lege bed van Remus en mijn gedachten terug naar wat er gebeurt zou zijn als ik gisteren naar hem toe had kunnen gaan. Snel duw ik de gedachten aan de kant en smijt ik een kussen James' kant op die nog steeds moet lachen, waarna hij zich uiteindelijk toch maar gaat aankleden. Ik echter, besluit in bed te blijven liggen tot Evans weer terug komt met het tegenmiddel. Ongeduldig wacht ik af en kijk ik naar de klok naast mijn bed, die aangeeft dat het bijna half negen is, wat betekend dat ik nog een half uur heb om naar de les te komen. Gelukkig komt Evans na een tijdje weer binnen en binnen de kortste keren heb ik mijn mooie gezicht weer terug. Ze besluit echter om mijn haar zo te laten en met tegenzin - als zowel James als Evans verdwenen zijn en ik alleen ben omdat Peter er niet is, geen idee waar die uit hangt - kom ik overeind om opzoek te gaan naar wat kleren.
Mijn hoofd doet nog steeds pijn en ik zucht diep waarna ik opzoek ga naar een broek. Uiteindelijk besluit ik toch maar weer de kleren van Remus aan te trekken. Ik ben al te laat en ik heb geen zin om te gaan zoeken naar mijn eigen kleren die te klein zijn en waarschijnlijk ergens helemaal onder in mijn koffer zitten. Natuurlijk is dat niet de enige reden, want ik als geen ander weet dat Remus' kleren enorm comfortabel zitten en lekker ruiken. Een rode gloed verspreid zich langzaam over mijn gezicht terwijl ik mijn vingers over de zachte stof laat gaan. Mijn mondhoeken krullen omhoog en ik haal een hand door mijn warrige haar terwijl ik mijn blouse dichtknoop en mijn stropdas half vastmaak. Met mijn gewaad over mijn schouder en mijn boeken onder mijn arm loop ik uiteindelijk de trappen af naar beneden.
Mijn afgeknipte haar is nu verborgen onder een baseball pet, iets wat er totaal niet uitziet in combinatie met mijn nette broek en blouse, maar mooi niet dat ik ga rondlopen met mijn haar zoals het nu is. Het ziet er afschuwelijk uit.
Met mijn kin in de lucht en een gebruikelijke grijns op mijn gezicht loop ik door de Common Room naar het portret gat. Mijn mobiel in mijn broekzak begint te trillen en terwijl ik mijn gewaad onder mijn arm prop bij mijn boeken zodat ik één hand vrij heb, vis ik mijn mobiel uit mijn broekzak. Mijn gezicht valt echter als ik zie waar de melding van was en in één klap is de zelfverzekerde grijns van mijn gezicht af geveegd. Snel loop ik door zodat ik in een hal kom waar niemand loopt, de honger die ik eerder had is compleet verdwenen en mijn opgewekte humeur maakt snel plaats voor vervroeging.
Het is mijn vader die besloten heeft om mijn moeder te steunen bij haar poging om mij de beslissing om weg te lopen zoveel mogelijk te laten bezuren. Het werkt echter niet bepaald, want het zorgt er alleen voor dat ik alleen maar blijer wordt bij de gedachten dat ik ze nooit, maar dan ook nooit meer hoef te zien. Normaal kan het me vrij weinig schelen wat mensen van me vinden, maar als je een "disowned fuck up" en een "faggot" genoemd wordt door je vader, komt dat toch wel even hard aan. Ik pers mijn lippen in een grimas en stop mijn mobiel terug in mijn zak, maar als hij weer begint te trillen kan ik het niet laten om weer te kijken. Tot mijn opluchting is het dit keer geen bericht van mijn vader, maar van Evans. Ik had haar gestuurd dat ik had na gedacht vannacht - ik heb bijna de hele nacht wakker gelegen nadenkend over Remus en mij - maar haar reactie zijn wat vage bijeen geraapte letters en al snel krijg ik door dat ze me een berichtje heeft gestuurd TERWIJL ze met James aan het zoenen is. Ik trek een wenkbrauw omhoog en een sluwe grijns verschijnt er rond mijn lippen.
Ik besluit even een omweg te maken voordat ik naar het lokaal ga, maar voordat ik bij Evans en James aankom krijg ik een reactie van Regulus op het bericht dat ik eerder naar hem gestuurd heb als reactie op wat mijn vader me stuurde. Hij is niet bepaald blij met mijn beschuldiging en al snel loopt ons gesprek uit op een ruzie - waarin hij me beschuldig van het leuk vinden van Remus, wat ik op mijn beurt ontken. Het is op James' advies dat ik hem blokkeer en met een zwaar gevoel loop ik naar buiten. Het duurt niet lang voordat ik Evans en James zie. Dit is niet bepaald wat ik gewend ben van de twee - het is dat ze buiten zijn waar iedereen ze kan zien, maar het zou me niet verbazen als ze elkaar hier op de plek uitkleden.
Ik haal mijn mobiel tevoorschijn en maak met een grijns een foto die ik gelijk in het gesprek drop. Evans lijkt me als eerste door te hebben - waarbij ze met haar hoofd tegen de boom aan komt - en met een grijns zwaai ik naar haar.
'BLACK!' schreeuwt ze. Ik blaas haar een kushandje en ga er dan als een speer vandoor, bang dat mijn gezicht opnieuw aangetast gaat worden door Evans. Het blijkt echter dat zowel Evans als James mijn grap niet echt apprecieerde. Via DM maakt Evans een genadeloze opmerking dat het maar eens tijd wordt dat ik uit de kast komt, wat ervoor zorgt dat mijn humeur - dat al niet al te best was - nog tien keer erger wordt. Als klap op de vuurpijl begint Gilderoy Lockhart ook nog eens de maloot uit te hangen in het groepsgesprek en Evans apprecieert de woorden die ik naar zijn hoofd slinger absoluut niet. Woedend reageer ik dat ze bazig is en als Gwen zich er dan nog mee begint te bemoeien wordt het helemaal boos. Ik verwijder mezelf uit het gesprek en loop de trappen af richting de kerkers waar Potions zich zal plaats vinden. Ik ben veel te vroeg en met een plof laat ik me op de houten stoel helemaal achterin het bijna lege klaslokaal zakken. Ik haal mijn boeken tevoorschijn en terwijl ik uiteindelijk toch weer een sorry van Evans krijg voor haar opmerkingen van eerder, pak ik mijn schetsboekje tevoorschijn en begin gedachteloos wat te tekenen.
Het is best een stom "talent" of meer een soort van rare gewoonte. Als ik me verveel ga ik standaar tekenen, iets wat ik nooit iemand laat zien want het past nou niet echt bepaald bij het imago van Sirius Black. Ik duw de klep van mijn pet naar achteren waardoor er wat plukken haar uit het gat van de achterkant - dat nu naar voren gedraaid zit - steken. Met mijn tanden op mijn onderlip geklemd maak ik een ruwe schets van Evans en James waar ik met een zwakke grijns een foto van maak en naar Evans stuur, die compleet verbaasd is dat ik überhaupt kan tekenen. Een beetje verveeld blader ik door het boekje nadat ik de tekening af heb en tot mijn eigen verbazing staat bijna het hele boekje vol met schetsen van Remus. Ik voel mijn gezicht langzaam rood worden als ik een tekening tegen kom waar een hartje bij Remus' naam staat en snel stop ik het boekje terug in mijn tas terwijl ik om me heen kijk of niemand het gezien heeft.
Er komen drie Slytherin jongens het lokaal binnen, eentje slaat mijn pet van mijn hoofd af terwijl hij langs me loopt en met een grijns blijft haar staan. Ik trek een wenkbrauw naar hem op waarna ik me buk om mijn pet op te pakken en die langzaam weer op te zetten.
'Je bent dus toch een jongen, ik dacht dat altijd dat je een meisje was,' sneert hij. Ik rol met mijn ogen en besluit voor eens om ze maar eens te negeren. Ik heb geen zin in nog meer drama, daar heb ik de afgelopen tijd al genoeg van gehad. Ik richt mijn aandacht op mijn mobiel in mijn handen in de hoop dat ze gewoon weglopen, maar het dringt tot me door dat ze dat niet van plan zijn.
'Ach, heeft onze blood traitor niks meer te zeggen?' zegt de ander met een sluwe grijns op zijn gezicht, in de wetenschap dat dit de woorden zijn die mij boos maken. Ik leg mijn mobiel neer en sta abrupt op waarbij ik mijn wand tevoorschijn trek in eenzelfde beweging.
'Wat zei je?' sis ik met mijn wand op hem gericht. Ik zie een flikker van angst in zijn ogen, maar hij hervat zich snel weer.
'Moet ik het voor je spellen, Black? Blood traitor,' zegt hij, hij spuugt de woorden haast uit en voordat ik überhaupt nadenk over wat ik doe, verlaat een spreuk mijn mond.
'Engorgio,' grom ik met mijn wand gericht op zijn neus, die als gevolg meteen begint te groeien. De jongen grijpt zijn neus vast en struikelt overeind, waarschijnlijk had hij niet verwacht dat ik hem echt zou vervloeken, met een tevreden grijns kijk ik toe hoe de drie jongens maken dat ze weg komen, waarschijnlijk op weg naar mevrouw Pomfrey om zijn neus weer normaal te maken. Ik wil net weer rustig gaan zitten, afwachtend tot de andere naar de les komen als ik opmerk dat James zich ineens heel raar begint te gedragen. Ik moet toegeven dat ik al wel iets opgemerkt heb, aangezien hij de laatste tijd behoorlijk warrig lijkt te zijn en dingen vergeet - zoals de weg in het kasteel waar hij al vijf jaar met ons rond zwerft - en andere simpele dingen. Iets wat absoluut niks voor James is. In het begin lijkt hij niks los te willen laten, al helemaal niet in het groepsgesprek met Evans erbij, maar als ik hem uiteindelijk toch benader in een privé DM geeft hij toe dat het om zijn opa gaat. Natuurlijk... Even krijg ik de neiging om mijn hoofd op de tafel te rammen. Hoe kan ik zo stom geweest zijn?! In de tijd dat ik té druk bezig geweest met mezelf en mijn stomme probleempjes ben ik helemaal vergeten dat James zijn opa deze vakantie is verloren door een paar Death Eaters die hem gemarteld hebben. Uiteindelijk is hij aan zijn verwondingen overleden. Ik sluit mijn ogen even en zucht diep. Ik heb James' opa een paar keer ontmoet terwijl ik bij hem thuis was en ik kan me hem herinneren als een geweldige man. James was behoorlijk gesteld op de man, ik had eerder moeten beseffen dat zijn dood niet makkelijk zou zijn voor James.
James probeert echter zijn gevoelens te verbergen, maar hij gebruikt precies alle trucjes die ik altijd bij hem gebruik waardoor ik er makkelijk door heen kan prikken. Hij is wel degelijk erg geraakt door het onderwerp en hij laat los dat zijn moeder er ook niet al te best mee om heeft kunnen gaan. Ik probeer wat oplossingen voor hem te bedenken, maar op dit moment kan ik denk ik vrij weinig van dienst zijn. Naar mijn gevoel heeft James de hele vakantie zijn gevoelens opgekropt in de hoop dat hij zo zowel mij als zijn moeder kon foppen en ons kon ondersteunen, maar dat is niet de manier om om te gaan met je problemen en ik weet dat zelf als geen enkel ander.
Ik neem mezelf voor dat ik James straks even apart ga nemen zodat hij kan praten over zijn opa en ik hem eventueel kan troosten als dat nodig is. Ik wil in ieder geval iets doen voor hem, aangezien ik hem de hele vakantie maar heb laten zitten daarmee, maar dat plan slaat compleet om als ik een verontrustend berichtje krijg van Evans dat James zojuist in huilen uitgebarsten is. Verbaasd staar ik naar mijn schermpje, niet wetend wat ik moet doen. Fuck. Als een razende neem ik een besluit. Ik pak mijn boeken weer bij elkaar, pak alles op en loop dan het lokaal uit waarbij een paar klasgenoten me verbaasd aankijken. James geeft uiteindelijk ook toe dat hij huilt en lijkt graag te willen dat ik zijn kant op kom. Hij mag dan misschien met Evans zijn, maar ik heb zo'n vermoeden dat hij me ook nodig heeft - dat hoop ik in ieder geval wel.
Snel stuur ik een berichtje naar de leraar - wat een beetje apart aanvoelt - met het bericht dat ik later in de les zal zijn terwijl ik opzoek ga naar Evans en James die ergens in een leeg lokaal zitten. Terwijl ik James via DM een beetje probeer te kalmeren ga ik opzoek naar mijn beste vriend en zijn vriendin. Op dat moment begint Gilderoy tegen me te praten, hij heeft besloten dat het leuk is om me een beetje op te fokken, maar hij heeft zo te zien niet door dat dit echt de vreselijkste timing is. Hij begint met een verhaal over dat hij zogenaamd met Gwen gezoend zou hebben - wat ik absoluut niet geloof want ik weet dat Gwen een hekel aan dat joch heeft - en daarna begint hij doodleuk over mijn ouders, wat wel voor een steek zorgt, maar ik besluit er niet op in te gaan. Ik moet naar James en ik heb geen zin om nu ergens anders aan te denken.
Gwen vraagt me echter waarom ik eerder zo boos werd op Evans en ik laat haar weten dat het gewoon om een opmerking ging die Evans gemaakt had. Ik ben echter blij dat ze niet meer boos op me is, want ik heb al even genoeg ruzie gemaakt. Het wordt al snel duidelijk dat zij ook lastig gevallen wordt door Gilderoy en ik weet niet precies waar het onderwerp omswitched, maar om een gegeven moment gaat het over mijn ouders. Ik besluit dan om haar dan ook maar het hele verhaal te vertellen. Ik heb het er eigenlijk nog nooit zo uitgebreid over gehad, behalve tegen James, Peter en Remus, maar ik vertel haar alles. Het is niet echt geweldig om daar allemaal aan terug te denken, maar aan de andere kant is het fijn dat ik het tegen iemand kwijt kan. Ik moet toegeven dat ik toch meer om Gwen geef dan ik dacht. Ik zie haar absoluut niet in een romantische manier, ze is mooi en lief, maar ze is niet echt bepaald mijn... type, maar toch snapt ze me wel. Ze lijkt best veel op mij en ik denk dat we best nog wel eens goede vrienden kunnen worden als deze relatie kapot loopt - wat ik verwacht dat snel gaat gebeuren. Het had bijna niet eens de eerste vierentwintig uur doorstaan, maar aangezien ik nog absoluut niet klaar ben om aan de wereld toe te geven dat mijn interesses hoogstwaarschijnlijk niet bij meisjes liggen, is Gwen voorlopig nog even de perfect dekmantel.
Wat Remus betreft weet ik het helemaal niet meer. Evans heeft me de afgelopen paar uren - en ook gisteren - proberen te overtuigen dat het het beste is voor mij om voor Remus te kiezen. Mijn hart zegt ook om voor hem te gaan, dat zegt het al bijna een half jaar. Toen ik vlak voor de zomervakantie eindelijk wist dat ik meer voor mijn beste vriend voelde dan alleen vriendschap wist ik al dat dit niet zomaar een "fase" was, maar omdat nou openlijk te gaan bekennen? Nee, dat liever niet.
Mijn hele leven ben ik al een "mislukkeling" en een "buitenstaander" geweest, als ik dan ook nog eens uitkom als gay, ben ik niet alleen maar een "disowned fuck up" maar ook nog een "faggot" zoals mijn vader het eerder verwoordde. Ik kan behoorlijk wat hebben, maar ik denk niet dat ik dat er nog bij kan hebben naast alle zooi waar ik mezelf dagelijks doorheen sleep.
Evans heeft echter wel gelijk, ik doe Remus pijn op deze manier. Hij denkt dat ik hem niet leuk vind en daarmee heb ik zijn hart gebroken. Terwijl ik met een paar simpele woorden gewoon tegen hem kan zeggen dat ik hetzelfde voor hem voel. Dat zou alles tien keer makkelijker maken, logisch gezien, maar mijn hersenen hebben heel duidelijk een andere logica. Er is een reden dat ik alle relaties die ik tot nu toe gehad heb verbroken heb. Zodra ze ook maar iets serieuzer werden, kapte ik ze af. In mijn ogen zou ik later alleen eindigen, gewoonweg omdat ik mezelf het niet toe sta om liefde te voelen. Ik heb geen zin in al die moeilijkheden, al die gebroken harten... en daarnaast wat als Remus en ik uit elkaar zouden gaan? Wat zou er dan met onze vriendschap gebeuren?
De discussie die zich eerder deze dag al in mijn hoofd hebben afgespeeld begint weer opnieuw en met mijn hoofd nog diep in gedachten verzonken loop ik naar de derde verdieping waar Evans en James zouden moeten zijn. Ondertussen zet ik "chicnic" in mijn agenda voor zaterdag. Remus en ik hebben afgesproken dat we met zijn tween iets zouden gaan doen en uiteindelijk zijn we erop uitgekomen dat we een picknick gaan houden aankomende zaterdag boven op de Astronomy Tower. Ik heb mijn beste vriend enorm gemist, dus ik kijk er enorm naar uit en aangezien Remus het geen date wilde noemen - hoewel ik stiekem hoop dat dat het is - heeft hij mij de eer gegeven om een naam voor onze "afspraak" te verzinnen. Uiteindelijk is daar "chicnic" uitgekomen, een combinatie tussen picknick en chillen. Een tweede optie was "frate" wat een combinatie zou moeten zijn tussen date en friends. Langzaam dwalen mijn gedachten af naar allerlei onnozelen dingen en voordat ik het weet ben ik het lokaal voorbij gelopen.
Ik verstijf als ik Evans' stem hoor en blijf staan luisteren bij de deur opening.
‘James, het kan mij helemaal niks schelen dat je huilt, je bent voor mij nog steeds even mannelijk als je was en we gaan hier samen doorheen komen. Elke keer als je moet huilen, moet je het gewoon zeggen en dan troost ik je tot je uitgehuild bent. Het maakt mij niet uit hoe vaak dat gebeurt en hoelang je dat gaat hebben. Ik houd van je en ik zal er altijd voor je zijn,' zegt ze. Ik hoor een snik vanuit James komen en heel voorzichtig om ik de hoek om. Ik heb me voorbereid op wat ik aan zou treffen - of in ieder geval; ik heb er een poging toe gewaagd - maar alsnog komt de klap enorm aan. Een enorme woede vult me als ik hem daar zo zie zitten en ik krijg abrupt de neiging om iemand zijn hoofd er af te rukken - en dan met name die van een bepaalde Death Eater.
'Hee,' zeg ik als ik uiteindelijk op hen af loop. Heel langzaam laat ik me aan de andere kant van James zakken en leg ik mijn spullen naast me neer op de grond. Ik bijt op mijn lip en kijk Evans aan. Ik probeer iets te verzinnen wat ik tegen James kan zeggen, maar ik ben nooit geweldig geweest met het verwoorden van mijn gevoelens in dit soort situaties.
Uiteindelijk besluit ik om hem maar gewoon in een stevige knuffel te trekken. Ik sla mijn armen om mijn vriend heen en geef hem waar ik altijd het meeste naar verlang als ik me afschuwelijk voel.
'We vermoorden ze, Prongs,' zeg ik, 'zodra ik erachter kom welke afschuwelijke monsters dit gedaan heb, vermoord ik ze.' Mijn stem klinkt bitter en ik laat hem na een tijdje los. Ik kijk Evans aan als een teken dat ze haar vriendje weer terug kan hebben en ga met mijn rug tegen de muur aan zitten. Ik voel James' pijn door me heen stromen en het kost me enorm veel moeite om mijn gezicht in de plooi te houden. Hij is de hele vakantie sterk gebleven tegenover mij omdat ik hem nodig had en nu ga ik hetzelfde doen tegenover hem, omdat hij mij nodig heeft.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

     

Na een tijdje hoor ik voetstappen en wanneer ik mijn hoofd opricht zie ik Gwen en Mary staan. Ik werp ze een waterige glimlach toe terwijl ik de tranen van mijn wangen afveeg. Mary gaat aan mijn linkerkant zitten en Gwen neemt plaats aan de rechterkant. Het voelt geruststellend om gewoon even stilzwijgend te zitten. Ik voel me eigenlijk schuldig tegenover Mary, Gwen, Lily en de rest. Zij hebben zelf allemaal problemen terwijl ik hier zit te zwelgen in zelfmedelijden en aandacht van iedereen opeis. Die gedachte maakt ook dat ik opsta, Gwen en Mary bedank en een nep glimlach op zet waarna ik naar de Common Room toe loop. Eenmaal in de Common Room aangekomen loop ik direct richting mijn bed en laat me erop neervallen. Na een tijdje met uitgespreide benen en armen op het bed te hebben gelegen pak ik mijn mobiel uit mijn zak en besluit ik voortaan niet meer te zeuren over mijn problemen. Na een tijdje voel ik mijn ogen langzaam dicht glijden en wordt de wereld om me heen zwart.

• • •

Ik zie donkere gestaltes in de verte voortbewegen en wanneer ik een stap dichterbij probeer te doen merk ik dat ik niet dichterbij kom. Het is niet dat mijn voeten vast in de grond zitten, maar met elke stap die ik zet lijken de gestaltes verder weg te raken. Een ijzige gil klinkt in mijn oren en wanneer ik me verder op het geluid focus hoor ik dat het meerdere mensen zijn. Ik wil rennen om de mensen te gaan helpen maar deze keer kan ik me echt niet verroeren, geen enkel geluid lijkt uit mijn keel te komen. De gestaltes worden scherper zichtbaar en ik herken de mensen om wie ik geef. Mijn ouders, Gwen, Lily, Mary, Jil en nog meer mensen. Ze lijken pijn te hebben. Ik wil schreeuwen dat iemand ze moet gaan helpen maar weer weet mijn stem geen geluid te produceren. Mijn blik valt op een gestalte dat naast me is komen staan, mijn adem stokt in mijn keel wanneer ik zijn gezicht herken. Caleb. Hij brengt zijn hand richting mijn schouders en ik verwacht zijn warmte te voelen maar in plaats daarvan voel ik enkel een ijzige kou. Ik reik mijn hand naar hem toe om hem aan te raken maar net voordat mijn vingertoppen zijn borst aanraken verdwijnt hij en ben ik alleen.

• • •

Met een bezweet voorhoofd en een verhoogde hartslag schrik ik wakker. Ik heb een paar seconden nodig om te realiseren dat mijn nachtmerrie niet echt gebeurd is en wanneer ik dat doe lijkt het vermogen om adem te halen eindelijk weer terug te zijn gekomen. Ik trek mijn deken op tot over mijn hoofd en blijf zo enkele seconden liggen. Het liefste zou ik willen dat ik zo de hele dag zou kunnen blijven liggen en eigenlijk lijkt dat wel een heel erg aanlokkelijk plan om te doen. Marlene, jij hebt het recht niet om dat te doen. Er zijn heel veel mensen die het verschrikkelijker dan jou hebben en je moet je niet aanstellen, klinkt een klein stemmetje in mijn hoofd. Ik adem diep uit en gooi dan de dekens van me af om me vervolgens snel om te kleden en richting de Great Hall te lopen. Ik krijg het voor elkaar om niet gelijk een blik te werpen op een zekere tafel om te checken of een zeker persoon daaraan zit. Ik loop naar de tafel van Gryffindor en ga daar op een bank zitten om vervolgens een muffin te pakken en er wat aan te plukken. Wanneer ik een tijdje zo gezeten heb kan ik het verleiden toch niet weerstaan om heel even om te kijken, gewoon om te kijken of hij er is. Wanneer ik me omdraai vind ik gelijk zijn blik waarna we elkaar een paar seconden aan staren en ik hem een kleine glimlach toewerp. Even lijk ik vergeten te zijn dat hij is vreemdgegaan met Scarlett want ik heb het ongelooflijke verlangen om in zijn armen te rennen en hem nooit meer los te laten.

---

-

Wanneer het ontbijt op de tafel is verschenen prop ik gelijk wat eten naar binnen, ook al voelt het alsof mijn maag het in een paar tellen het er weer uit wilt duwen. Met een donut in mijn hand merk ik opeens een zeker persoon op. Gelijk schieten mijn ogen naar de deuren van de Great Hall en daar herken ik haar meteen, temidden van andere leerlingen, Marlene. Ik slik even en blijf haar volgen met mijn ogen, echter lijkt ze haast te weigeren mij terug aan te kijken. Nooit geweten hoe erg het voelt als iemand je haat, nou nu weet ik het en het voelt kort gezegd klote. Terwijl ik haar blijf volgen met mijn blik merk ik hoe gebroken ze eruit ziet en mijn hart lijkt even een tel stil te staan. Goed gedaan, fuckface. Galmt er door mijn hoofd en ik knijp mijn ogen even dicht en wrijf even in mijn gezicht met mijn handen. Als ik mijn ogen weer open zie ik hoe Marlene plaats neemt aan de Gryffindor tafel, met haar rug naar mij toe. De neiging om nu onmiddelijk naar haar toe te rennen en haar in mijn armen te sluiten moet ik echt wegdringen, want natuurlijk heeft ze geen behoefte mij ooit nog te zien of te spreken. Terwijl ik zo in gedachten zit, blijf ik naar haar rug staren, in gedachten telkens herhalend 'draai je nou alsjeblieft om en kijk me aan, alsjeblieft' , tot mijn beeld opeens veranderd. Plotseling kijk in twee bruin-groene kijkers en alweer stopt mijn hart even, net zoals de wereld om ons heen. Ik staar haar aan en mijn kaak verstrakt even, wat moet ik nu doen? Plotseling doet ze iets wat ik nooit had verwacht, ze glimlacht naar me, weliswaar lichtjes, maar ze glimlacht! Ik ben zo verward dat ik alleen maar kan terug staren. Mijn donut is inmiddels uit mijn hand gevallen en ligt zielig op de tafel, nee niet eens op mijn bord, op de tafel. Ik bijt even op mijn lip, en terwijl ik haar blijf aankijken overweeg ik of ik niet gewoon naar haar toe moet gaan. Haastig doe ik wat yoghurt in een kommetje voor Scarlett en sta op. Echter is karma het niet met mij eens dat ik met Marlene wil praten want de bel gaat en net wanneer ik tien meter van haar verwijderd ben moet ik me omdraaien. Ik kijk haar nog een keer aan en draai me vervolgens om, zonder nog een keer om te kijken. Voor het eerst sinds tijden haast ik me naar de les en licht hijgend storm ik de het potions lokaal in. Het kommetje yoghurt zet ik voor Scarletts neus en ik glimlach zwakjes naar haar, voordat ik ergens anders neer plof. Hopelijk gaat er niemand naast me zitten, want daar heb ik op dit moment echt geen behoefte aan.

---

I just caught the wave in your eyes

Frankie Rogers
Slytherin || Annoyed, worried, potentially lethal
Ik was opzich niet laat opgestaan, maar juist wat eerder dan normaal, waardoor ik nog wat tijd dacht te hebben om te dansen en te douchen voor de les. Toch had ik niet zoveel tijd, want halverwege mijn eerste dans na de opwarming, begon mijn mobiel akelig vaak over te gaan. Ik keek en zag wat dingen over de les, waardoor ik maar aan Roy vroeg of wij samen zouden werken. Die jongen was de slechtste nog niet, al was hij altijd misselijkmakend vrolijk. Ik wilde eigenlijk net mijn muziek weer aanzetten, toen Mavi met me begon te praten. Ik liet me in een voor mij gemakkelijke houding zakken, wat voor velen gescheurde spieren en veel pijn zou opleveren, en ging het gesprek aan, wat me steeds onprettiger liet voelen. Het kon me niets schelen dat mensen me uitscholden. Ik wist dat ik gelijk had en ze zouden het zelf wel merken op een dag. Ik wilde alleen niet dat Mavi met hen mee ten onder zou gaan. Ze verdiende zoveel meer. Ze was misschien gek, maar ze was mijn gestoorde gek en ze verdiende een goed leven en een goede jongen die voor haar kon zorgen. Dit leverde natuurlijk een enorme ruzie op met zowel mijn zus, als de rest, waardoor ik nu echt wist waarom ik zo graag weg wilde uit dit godsvergeten helhol. Allemaal mudbloods, bloedverraders, en hypocriete achterbakse kwallen. Ik gooide mijn mobiel in een hoekje en dook onder de douche, om even te kalmeren, zodat ik niemand naar de nek zou vliegen, niet direct tenminste. Hierna droogde ik me af en stak mijn haren op in een strakke knot, waarna ik net al mijn kleren, behalve mijn bloes en trui aan had, toen Roy me vroeg hoe het ging. Ik zuchtte en zei dat het goed ging. Ik wist dat ik het binnenkort wel moeten bijleggen met Mavi, of in elk geval met haar moest praten, maar nu even niet. Ik trok mijn bloes aan, deed mijn stropdas netjes om, en trok mijn trui erover, voor ik mijn schoenen aandeed en strak insnoerde, omdat het toch het fijnst voelde aan mijn voeten. Ik floot zacht, zodat William ook wist dat het tijd was om naar de les te gaan. Zo liepen we snel samen naar de les, waar ik gelukkig net optijd aankwam. Ik plofte naast de jongen neer en nam de grote kat op schoot. Eigenlijk paste het helemaal niet, hij was hier veel te groot voor, maar het was fijn om hem bij me te hebben. Onderling hadden we inmiddels besloten dat ik het drankje op zou drinken. Ik dacht er maar weinig van, en anders zou het niet de eerste keer zijn dat ik met een halfbloedje had gezoend... of meer had gedaan. "Hey, smiley." zei ik zacht tegen hem, als een panter die een hertje besluipt. Potions was een van mijn beste vakken, maar de docent mocht ik echt niet, net als zijn gekozen brouwsels om uit te proberen in de les. Kon het nog misselijk makender?

---

Bowties were never Cooler

Geeuwend ontwaak ik uit mijn slaap en rek me even uit. Mijn ogen willen nog niet echt open en ik wil net weer gaan slapen, als ik besef dat ik zo potions heb. Gelijk schieten mijn ogen open
'Fuck...' ontsnapt mijn mond en ik frons even. Ik kan weer schelden! Helemaal top... en draai me om - om uit mijn bed te stappen. Echter eindigt mijn bed eerder dan ik dacht en val ik uit mijn bed. Een vage plof weer klinkt en ik kreun even, handig Shyllward. Nog half slapend sleep ik mezelf richting de badkamer en stap onder de douche. Gauw was ik mezelf en word wat wakkerder. Wanneer ik terug loop, in een schone bh en onderbroek, kleed ik me weer aan. Met mijn Ravenclaw uniform aan en mijn haar in een snelle paardenstaart, haast ik me richting de Great Hall. Onderweg kom ik al heel wat mensen tegen die al richting de lessen gaan, ben ik dan zo laat? Ik loop nog even wat meer door en plof nog half nahijgend op een van de lange, houten banken neer aan de Ravenclaw tafel en pak gelijk een muffin. Deze prop ik in 3 happen in mijn maag en ik eet nog twee appels en drink sap voordat ik opsta. Inmiddels is er eengrote groep mensen opgestaan die met mij richting de kerkers loopt. Ongeduldig probeer ik me langs de mensen te wurmen, omdat ze naar mijn zin veel te langzaam lopen. Wanneer ik eindelijk door de menigte heen ben gebroken ren ik gauw naar het lokaal toe en zak aan een willekeurige tafel neer. Wat gingen we eigenlijk ook alweer doen?

---

I just caught the wave in your eyes

---

Als ik wakker word voelt het alsof ik net overreden ben door een bus. Ik ben niet alleen ontzettend moe, maar mijn botten doen pijn, mijn hoofd bonst en mijn keel is droog - en dat alles zonder ook maar een druppel gedronken te hebben de avond ervoor.
Ik ben nou eenmaal niet zo'n ochtendmens, zwak uitgedrukt, en wat mijn humeur alleen maar erger maakt is dat ik nog helemaal niet wakker zou hoeven zijn.
Mijn eerste les is pas na elven, wat me nog zeeën van tijd geeft. Helaas ben ik een lichte slaper en is het nu onmogelijk om nog in slaap te vallen.
Via mijn telefoon - een oud model iPhone dat bijna uit elkaar valt van ellendigheid - klinkt krakerig Sum41 terwijl ik me uitrek. De muziek zorgt dat mijn ochtendhumeur lichtelijk verdwijnt en mijn frons plaatsmaakt voor een lichte glimlach.
Douchen, omhelsd worden door stromen warm water, is een van mijn favoriete dingen in mijn dag en ik geniet van weinig dingen meer. Het water zorgt ervoor dat ik de muziek alleen nog maar slechter hoor, maar ik kan het niet laten om zachtjes mee te zingen.
Ik wrijf slaap uit mijn ogen, droog mezelf af met mijn handdoek en kleed me aan, nog steeds ontzettend vermoeid maar met minder chagrijn.
Mijn zomervakantie bestond vooral uit veel slapen, hier en daar wat sporten, feesten met vrienden en nog meer slapen.
Zodra ik volledig aangekleed ben, check ik mijn telefoon en raak ik in een gesprek met Scarlett. Ik ken haar niet zo goed, amper, eigenlijk en ik heb vanalles over haar gehoord - maar ik weet als een van de beste dat je nooit op reputatie af moet gaan. Dat iemand rare dingen doet betekent niet dat hij of zij een slecht persoon is, en iedereen verdient een nieuwe kans, al is dat de duizendste.

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

---

Scarlett ploft naast me neer en ik hoor haar iets vragen met het woord 'brak' erin, maar ik kan alleen maar naar haar kijken.
"Jezus," weet ik dan uiteindelijk over mijn lippen te krijgen "Scar, wat zie je er...." Ik laat een groot scala aan woorden door mijn gedachten glijden, op mijn lippen tintelen, en slik ze dan allemaal weer in.
"Wat zie je er vreselijk uit." Het mag dan wel niet aardig zijn, maar het is de meest vriendelijke versie dat ik kon verzinnen om haar staat te beschrijven.
Ik wrijf met mijn hand over de hare, een glimlach om mijn lippen. Het doet me goed om te zien dat ik er niet het ergst aan toe ben.
Ik luister niet naar wat de leraar te vertellen heeft, ongeïnteresseerd in zijn verhaal. Ik weet al wat we gaan doen, en ik weet hoe het werkt, omdat ik een van de weinigen lijk te zijn die werkelijk interesse heeft in haar studieboeken. Ook heeft mijn broer me al het een en ander verteld, dus zie ik maar amper op tegen deze opdracht.
Scarlett en ik zijn toch al close, dus zal het niet uitmaken dat we dit samen doen. Het zal wel lachen zijn, denk ik.
Over alles dat gebeurt maak ik me wel zorgen, en het feit dat ik bijna al mijn vrienden kwijt ben doet pijn. Luke lijkt op twitter al een nieuwe liefde gevonden te hebben, iets dat ook wel steekt. Ik weet dat het grote deel van onze oh zo snel afgelopen relatie bij mij ligt, maar dat hij nou meteen een oogje op iemand anders heeft..
Tegelijkertijd weet ik dat het mijn fout is. Natuurlijk is het mijn fout.
De sigaretten in mijn tas roepen me, ik heb iets nodig om mijn gedachten af te leiden. Nou zal de leraar, met wie ik toch al niet zo'n goede band heb, het vast niet waarderen dat ik er hier in de les een opsteek, dus probeer ik er niet te veel aan te denken.
Zoals opgedragen lever ik mijn telefoon dan toch maar in, om over te gaan op het, in mijn vreselijke handschrift, schrijven van een briefje.
Do you want your shirt back, by the way? x Blake Ik vouw het ding samen en gooi het, met een soepele worp, op Luke's tafel.

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

"Hey," mompel ik, terwijl ik mijn best doe om de leraar niet te onderbreken. "Gaat het wel?"
Dorian lijkt zich, in tegenstelling tot mij, niet al te lekker te voelen. Ik kan zijn hersenen bijna horen kraken en zijn gezichtsuitdrukking is niet die van iemand die al te gelukkig is. Natuurlijk snap ik dat hij het moeilijk heeft met Gwen en alles dat er in zijn hart gebeurt momenteel, en natuurlijk heb ik daar alle begrip voor, maar een beetje meer optimisme mag wel.
Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en tuur door mijn wimpers naar zijn gezicht, terwijl ik met mijn vingertoppen en nagels over zijn rug ga.
Een lichte zucht verlaat mijn lippen, en ik weet niet precies waarom. Soms heb je het nou eenmaal even enorm zwaar.
De leraar schijnt van ons te verwachten dat we allemaal onze telefoon inleveren dus ik sta, nadat ik nog heel even alle sociale media check en een heleboel nieuwe roddels onder ogen krijg, vermoeid op en gris ook meteen Dorian's telefoon mee voordat hij er tegen kan protesteren.
Ik weet me, onderweg, in te houden om stiekem naar zijn nieuwe berichten te kijken en leg beide telefoontjes op de plek waar ze horen, waarna ik bijna huppelend terugloop naar onze tafel.
"Hey, hey, hey, hey, hey." Ik por mijn beste vriend in zijn zij, grijnzend. "Wel een beetje bij de les blijven, hè?" Ik steek mijn tong naar hem uit en ga weer op mijn plaats zitten.
Echt opletten op wat er allemaal verteld wordt doe ik niet, mijn gedachten dwalen af naar mijn 'date' met Dawn. Is het wel een date? Ik bedoel, ik ging ook film kijken met Dorian, en wij zijn gewoon vrienden. Denkt ze zo over mij?
Oh, hemeltje, nu ben ik degene wiens hersenen kraken. Ik laat mijn hoofd op de tafel zakken, puur omdat dat een stuk fijner zit dan rechtop in deze harde stoelen, en schiet pas weer overeind als er iets op onze tafel gezet wordt. Amortentia.

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Dorian Arcelin Kasai
"Dora"
Slytherin || Keeper || Distracted
"How many times can a heart be crushed before it breaks?"

'Hey,' hoor ik plotseling, 'gaat het wel?' Ik kijk lichtelijk verward op, mijn gedachten achter me latend en knik dan.
'Ja hoor,' mompel ik, ik forceer er snel een glimlachje achteraan en probeer niet meer te denken aan de plannen die mijn ouders voor me hebben zodra ik in de vakantie terug kom. Fae legt haar hoofd op mijn schouder en gaat met haar vingers over mijn rug. Een aangename rilling gaat over mijn huid en ik schenk haar een - dit keer oprechte - scheve glimlach. De uitleg van de leraar dringt half tot me door, maar voordat ik kan reageren op zijn verzoek - of eerder een bevel - heeft Fae mijn mobiel a uit mijn handen gegrist. Een protesterend geluidje verlaat mijn mond en kijk pruil terwijl ze onze mobieltjes inlevert. Haar vrolijkheid zorgt ervoor dat ik mijn gedachten van eerder een beetje vergeet.
'Hey, hey, hey, hey, hey,' zegt ze en ze port me in mijn zij waardoor een hoog, schril geluid mijn mond verlaat. 'Wel een beetje bij de les blijven, hè?' Ik moet lachen en pak haar handen vast zodat ze me niet meer in mijn zij kan prikken.
'Natuurlijk, Faelia. Ik zal braaf opletten,' grinnik ik, mijn humeur van eerder compleet achter me latend. Ik laat haar handen uiteindelijk weer los en leg mijn hoofd dan op de boeken die voor mijn neus liggen. Door mijn dikke, bruine haren kijk ik Fae aan en met een grijns prik ik in haar zij. Plotseling wordt er iets voor ons op tafel gezet en ik kijk met een lichte frons naar Fae. Één van ons moet nu Amortentia gaan drinken wat ervoor zorgt dat één van ons compleet obsessed zal zijn met de ander voor de rest van de les. Ik haal een hand door mijn haar terwijl ik overeind kom.
'Zal ik het maar doen?' stel ik voor, toch wel een beetje nieuwsgierig naar het drankje en niet wetend hoe ik zou moeten reageren als Fae plotseling compleet "verliefd" op mij zou worden.
Op dat moment zie ik dat Caleb binnen komt, ik heb hem beloofd dat ik nog even een knuffel zou komen brengen. Hij heeft misschien iets enorm doms gedaan gisteren, maar hij heeft er val geleerd en zoals ik hem zie, ziet hij eruit als een wrak.
'Oh, wacht eventjes hoor. Ik ben zo terug,' zeg ik tegen Fae. Ik duw mezelf overeind van de tafel en loop naar Caleb toe waar ik vervolgens naast plof. Ik geef hem een stevige knuffel en als ik hem vervolgens los laat kijk ik mijn beste vriend aan.
'Hee hee Cali,' zeg ik, 'hoe voel je je?'

[ bericht aangepast op 20 april 2015 - 10:46 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

---

Zodra Eris binnenkomt trek ik mijn onverschillige gezicht. Als ze bij de tafels waar ik aan zit is aangekomen, kijkt ze met één opgetrokken wenkbrauw naar mijn tas. Ze is duidelijk niet van plan hem er zelf af te halen. Ik rol met mijn ogen om te laten zien dat ik haar reactie zeer overdreven vind. Daarna grijp ik de hengsels van mijn tas en zet hem naast me neer, haar nog steeds spottend aankijkend. 'Morgen,' zegt ze en haalt spullen uit haar tas.
'Morgen.' Zeg ik terug. De leraar begint te praten en ik kijk hem ongeïnteresseerd aan met mijn armen over elkaar gevouwen en achteruitgezakt in mijn stoel. Ik vind het totaal nutteloos, dit onderwerp. Ook de rest waar hij het over heeft kan me eigenlijk niet veel schelen. Mijn blik glijdt over de leerlingen. Wie heeft dat van gisteren geflikt? Ik kijk schattend naar de achterhoofden terwijl ik al lang niet meer let op wat de leraar zegt. Op een gegeven moment moeten we onze telefoons inleveren omdat we met Amortentia bezig gaan. Geërgerd kijk ik hoe iedereens telefoon wordt ingenomen. Dan krijg ik een briefje doorgeschoven van Eris.
Ugh, are they kidding me? Amortentia? Who fucking cares! Maar ja, we zouden een plan bedenken?
Ik let niet op het ongeduldige getik van Eris' vingers en krabbel zonder opgemerkt te worden een antwoord terug.
Amorentia, is dit een onderbouw tea party of zo? Anyways, het zullen Gryffindors zijn geweest, en het maakt mij echt niet uit of er meer mensen dan nodig gestraft worden. Eigen schuld.
Dit schuif ik terug naar Eris, zo dat de leraar het niet ziet. Er is en drankje op onze tafel gezet, de Amortentia. Ik zucht.
'Oké hoe sneller we dit doen, hoe sneller we er van af zijn en we ons kunnen concentreren op belangrijke dingen focussen.' zeg ik. 'Dus wie gaat dat spul drinken? Jij of ik?' Ik kijk haar afwachtend aan. Ze kan kiezen; of ik ben straks geobsedeerd door haar, of zij gaat mij aanbidden, iets wat niet heel lastig zou moeten zijn, maar dat terzijde.

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

---

---

Ondanks dat ik mijn telefoon recht voor mijn neus heb, kan ik me er niet goed op concentreren. Mijn gedachten blijven afdwalen naar Lily's nieuwe tattoo, de ruzie tussen Lily en Gwen, en de ruzie tussen Marlene en Caleb, én het gebeuren met Gwen en Dorian... en dan komt er ook nog eens boven op dat ik Jordan nog steeds niet gezien heb. Het voelt echt alsof iedereen om me heen pijn heeft behalve ikzelf en ik vind het verschrikkelijk. Het klinkt waarschijnlijk weer heel nobel en aandrachttrekkend, maar ik heb echt liever dat ik als enige pijn heb en de rest in rust kan leven. Anders schiet je ook niet echt op.
Uiteindelijk open ik Twitter maar en reageer op een Tweet van Gwen. Na een beetje heen en weer getweet te hebben, praten we verder in pb. Gwen vertelt me dat ze Frankie en vooral Gilderoy heel graag iets aan wilt doen, vooral die laatste. Maar omdat ze het beetje vriendschap van haar en Lily dat nog over is niet wilt verpesten, houdt ze zich in. Ze vertelt ok waarom ze Roy zo graag iets aan wilt doen. In mijn ogen is het gewoon een overblije idioot die de pot op kan, maar na wat Gwen me vertelt heb ik al gauw een nieuwe mening gevormd. Roy is een gemene, sluw en dickheadige jongen die echt eens aangepakt moet worden. De dingen die hij tegen en over Gwen heeft gezegd... en dan heeft hij ook Sirius nog eens diep beledigd. Het kan echt niet. Gwen denkt erover om zijn date met Frankie te saboteren - twee vliegen in één klap - maar ik vind eigenlijk dat ze elkaar wel verdienen. Uiteindelijk dumpen ze elkaar wel en kunnen dan allebei lekker een gebroken hart hebben. Uiteindelijk gaat het gesprek over op de ruzie met Lily - hoe gaat dat dan goed komen? Volgens Gwen is Lily helemaal klaar met haar, maar ik geloof het niet. Ik bedoel, het is één ruzie. Dat ga ik hun hele vriendschap niet laten verpesten. Ik maak dan ook maar een groep aan met James en Sirius met de vraag hoe we dit op moeten lossen. Maar voordat één van de twee ook maar de kans heeft om te antwoorden, vliegt de deur open en komt Lily binnen. Ze trekt me van mijn bed af en omhelst me, en ik knuffel haar blij terug.
'Sorry dat ik niet hier was vannacht en dat ik het niet gezegd had,' zegt ze meteen. Het is ook een schat - ze kan niet tegen het idee dat ze mij ook maar een beetje pijn heeft gedaan. Dan laat ze me los en zet een stap naar achteren, een grijns versprijdend over haar gezicht.
'Maar wie wil er nou niet in de gespierde armen van de populaire Gryffindor Quidditch captain slapen? Zou jij nee zeggen?' Lily wiebelt met haar wenkbrauwen en lacht weer even. Ik kan het niet helpen en begin ook te grinniken. Ergens moet ik deze compleet nieuwe Lily wel even verwerken - wat is er gebeurd met het meisje dat Potter verafschuwde? Hoe kan dat zo snel zijn omgeslagen? Niet dat ik het erg vind - totaal niet, natuurlijk. Gwen, Marlene en ik wilden de twee van jongs af aan al bij elkaar zien, maar daardoor werd Lily alleen nog maar erger tegen het idee. En nu praat ze geheel anders over hem. Raar, maar wel leuk natuurlijk .
'Hij is perfect gespierd, lichaam van een god,' voegt ze er nog zachtjes aan toe, en ik weet niet echt zeker of ze het tegen mij had of tegen haarzelf. Toch moet ik even grinniken erom - James lichaam was inderdaad niet slecht, kan ik vertellen na jaren in dezelfde Quidditch kleedkamer met hem te hebben gezeten.
Ondertussen rommelt Lily door haar koffer, in een zware zoektocht naar een schoon schooluniform. Aangezien dat nog wel even kan duren, zak ik neer op haar bed rand en pulk een beetje aan mijn nagels. Ik moet echt opletten dat ik niet weer ga nagelbijten, anders gaan mijn nagels eraan.
Sneller dan verwacht heeft Lily een nieuw uniform te pakken, en staat weer op.
'Ik ga eerst even douchen. Wil je daarna helpen met dat ding?' vraagt ze, zowel haar toon als uitdrukking een stuk serieuzer.
'Ja, natuurlijk,' antwoordt ik, met een blik op de plek waar het woord waarschijnlijk in haar lijf staat geschreven. Lily vertrekt naar de badkamer en laat mij weer even alleen achter met mijn gedachten - die niet echt al te gezellig zijn. Ter afleiding pak ik mijn telefoon weer uit mijn zak en kijk of James of Sirius al gereageerd heeft. Maar nee, Twitter is weer stil. Met een zucht stop ik het apparaat weer terug in mijn zak en sta op om mijn schooltas nog even in te pakken. Terwijl ik wat random boeken in mijn tas mik bijt ik mijn duimnagel er per ongeluk af. Shit. En het is weer begonnen.
Nadat mijn tas ingepakt is, pak ik mijn telefoon er weer bij. Geen bericht - niet op whats app, niet op Twitter, helemaal niets. Dan besluit ik even anti-zwarte magie spreuken op te zoeken op Google - misschien zit er wel iets bij voor Lily's wond? Maar in mijn zoektocht kom ik niets tegen. Het was wel te verwachten, waarschijnlijk had Lily al wat onderzoek gedaan - en anders James, Sirius of Gwen wel. Even voel ik weer een steek door me heen gaan bij de gedachte dat ze al deze mensen meer vertrouwt dan mij, maar ik duw de gedachte weg - onzin. We hebben elkaar amper gezien, dus wanneer had ze me het moeten vertellen?
Lily meld vanuit de badkamer dat ze klaar is, en dus sta ik op en loop naar haar toe. Ze heeft het grootste gedeelte van haar kleding aan, maar haar shirt mist nog, waardoor haar gehele buik en rug te zien is. Dan zie ik het op haar zij geprint zijn - Mudblood. Het is duidelijk te zien dat het is gedaan met zwarte magie. Daarnaast ziet het er ook best pijnlijk uit - arme Lily.
Terwijl ik haar help met het verbinden van de wond, voel ik Lily's blik op mijn gezicht branden, op zoek naar kotsneigingen of andere tekenen van ongemak. Gelukkig werkt mijn gezicht mee met mijn emoties en toont het geen uitdrukkingen die Lily vervelend zou vinden om te zien - alleen maar de vastberadenheid om dit goed te verbinden. Ondertussen gaat er weer een nieuwe gedachte door mijn hoofd - de mensen die dit gedaan hebben gaan hiervoor boeten. Oh, ja, dat gaan ze zeker. En als Snape hier iets mee te maken heeft... Dan is hij dood, het kan me niet schelen dat hij bevriend is met Juliet. Dan. Is. Hij. Dood.
'Zo, als het goed is blijft het de rest van de dag zo zitten,' zeg ik, met een tevreden blik op de goed ingepakte wond. 'Ik heb er ook wat van die Ambrosia Zalf op gesmeerd, hopelijk helpt het een beetje met de pijn.'
Terwijl Lily zich voor de rest klaar maakt, bekijk ik terwijl ik in de kleermakerszit op de wc zit. Veel uitgebreider is ze bezig dan normaal - voor Potter? Uiteindelijk is ze klaar en bekijkt ze haarzelf even in de spiegel, een kleine frons op haar voorhoofd. Ik kan het niet laten om inwendig te grinniken - wie had ooit gedacht dat dit ooit met Lily zou gebeuren?
Lily draait zich om naar mij, en snel maak ik mijn uitdrukking weer neutraal. Of ze mijn gegrinnik merkte of niet laat ze niet mee.
'Ik ga even Blacks gezicht fixen. Gaan we daarna samen ontbijten?' vraagt Lily, waarna ze een flesje Boil-Cure Potion uit haar tas vist.
'Is goed. Mag ik echt niet mee?' vraag ik nog, hopend dat ik Sirius' prachtige nieuwe gezicht nog even mag aanschouwen. Maar Lily had op Twitter al gezegd dat ze dat Sirius ook weer niet zou aandoen. Nou ja, zijn haar gaat ze wel laten zoals het is. Dat krijg ik dan ten minste wel te zien.
Lily vertrekt naar Sirius, en ik pak nog wat laatste spullen bij elkaar. Nadat ik wat mascara op heb gedaan slinger ik mijn tas over mijn schouder, en op dat moment komt Lily weer binnen met de mededeling dat Black weer zijn 'mooie' gezicht terug heeft. Lachend vertrekken we samen naar het ontbijt. Pas als we halverwege de weg naar de Grote Zaal zijn, schiet het me te binnen dat Marlene ofzo misschien ook wel mee had gewild. Ach ja.
Eenmaal in de Grote Zaal zakken we tegenover elkaar neer aan de Gryffindor tafel. Ik let goed op of Lily wel genoeg eten opschept na haar verhaal over haar eettekort gedurende haar vakantie. Nu laat ik dat echt niet meer gebeuren, niet zolang ik nog leef - en hetzelfde geldt waarschijnlijk voor James.
Ondertussen voel ik mijn mobiel trillen, wat waarschijnlijk betekent dat Sirius en James besloten hadden om eens te gaan antwoorden. Toch laat ik mijn mobiel in mijn zak zitten en laat mijn blik op Lily rusten, die haar mobiel wel aan heeft staan en naast haar bord gelegd.
'Hoe was je vakantie?' vraagt ze dan, met haar mond vol toast. Ik begin te vertellen over mijn best wel saaie vakantie - geen vriendinnen, geen Jordan, alleen maar mijn Muggle ouders om iets mee te gaan doen. Het was best saai, alhoewel er ook wel een aantal grappige momenten zijn gebeurd. Midden in mijn verhaal over hoe ik de kat per ongeluk in een grizzly beer had getransfigureerd en daarmee mijn slaperige vader enorm liet schrikken verslikt Lily zich in haar toast. Ze zegt dat ze iets is vergeten en vlucht dan de Grote Zaal uit, mij alleen aan mijn tafel achterlatend.
Even staar ik haar na, en ik heb de neiging haar na te roepen, aangezien ik vrij zeker weet dat ze niets is vergeten - Lily Evans vergeet geen dingen. Maar ik ken Lily wel langer dan vandaag. Waarschijnlijk heeft ze tijd alleen nodig en die ga ik haar geven ook. Dus ik pak mijn telefoon op en open TheDailyProphet.com, om nog wat nieuws te lezen over de oorlog. Het depresseerd me, maar toch kan ik het nooit laten - ik moet het weten.
Ik verslik me in mijn eigen toast als ik de naam Potter zie staan op de lijst met gepleegde moorden. Even denk ik dat James zojuist vermoord is, maar op het zelfde moment bedenk ik me dat dat natuurlijk nooit kan. Duh. Lily zal wel weer bij hem zijn. Ik zal eraan moeten wennen, helaas. Potter op nummer 1.
Dan begint mijn mobiel weer als een gek te trillen in mijn handen, en open ik Twitter. Even praat ik met James en Sirius over hoe we Gwen en Lily weer bij elkaar gaan brengen. Gwen zei dat ze nog iets aan Lily ging geven na de try-outs, en dus besluiten we dat gebeuren maar goed in de gaten te houden. Dat herrinert me aan het feit dat Potter die invisibility cloak heeft, en ik heb het gezegd tegen de twee voordat ik me besef dat ik dat eigenlijk niet hoor te weten. Ze zijn geschokt, maar gelukkig niet boos. Ik vertel over hoe Alice Franks spullen wilde doorzoeken om de een of andere reden, en dat ik mee werd gesleept en de cloak ontdekte - samen met een heleboel onderbroeken van Sirius. Gelukkig vinden ze het allebei niet heel erg dat ik het weet. Maar dan, tot mijn verassing, zegt James dat hij de cloak niet wilt gebruiken. Eerst begrijpen Sirius en ik het allebei niet, maar dan pbt Sirius me dat de cloak van James' grootvader was... die nu vermoord is. Oh, wat zijn we toch ook een stelletje sukkels. Maar goed. Dan vraagt Sirius of ik bij Marlene wil checken hoe het met haar gaat - hij is natuurlijk bezorgd om haar, en hetzelfde geldt voor mij. Even laat ik mijn blik over de Gryffindor tafel glijden, en zie mijn vriendin dan aan de andere kant zitten. Waarom ze niet bij mij en Lily is komen zitten is me een raadsel, maar snel sta ik op en loop in haar richting.
'Marls?' vraag ik, waarna ik me naast haar neer laat zakken. Het meisje zit levenloos aan een muffin te plukken, en er gaat een vlaag van bezorgheid door me heen.
'Marly? Gaat het?' vraag ik haar bezorgd. Al snel maakt de bezorgheid plaats voor woede - wat heeft Caleb haar aangedaan? Waarom zijn al die Slytherins tocht hetzelfde? Ik dacht dat het hele bevooroordelen van Slytherins onzin was. Dorian en Caleb waren mijn bewijzen. Maar nu heeft Dorian doelbewust Gwen gezoend ook al heeft ze een vriendje, en Caleb heeft Marlene's hart gebroken door vreemd te gaan met Scarlett. En in Scar heb ik me blijkbaar ook vergist - ondanks dat ze heel goed wist dat Caleb met Marls was, heeft ze toch met hem aangepapt. Allemaal hetzelfde zijn ze.

---

“A queen will always turn pain into power.”