[RPG] A Modern Marauders Story [Speeltopic] [2] - Speeltopics

R O L L E N


S O C I A L M E D I A


V A K K E N


I N F O R M A T I E


T O P I C S


R E G E L S


S T A R T E R S

[ bericht aangepast op 7 sep 2015 - 9:52 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

"Ja het gaat wel. Het doet alleen best pijn en ben moe. Maar we vinden vast wel een oplossing." Ik knik, maar geheel overtuigd ben ik niet. Lily mag dan misschien wel een wandelende encyclopedie zijn, maar ik weet hier niet veel vanaf, dus ik weet niet eens of ik wel de beste ben om haar te helpen. Maar het is iets. "‘Bedankt, je bent echt een geweldige vriendin Gwen." Ik glimlach even naar haar.
"Lils, we gaan vinden wat ze hebben gedaan en wie dit hebben gedaan. Al kost het me de hele nacht." Ik leg de boeken voor me en pak degene over algemene Dark Magic spreuken. Ik moet ergens beginnen.
"Hoe gaat het nu met jou? En Black…" Ze klinkt bezorgd. En van alle dingen waar ze nu aan kan denken, over kan piekeren en zich zorgen over kan maken, wil ik niet dat dat mijn gedoe is. Ik pak mijn bril uit mijn tas en zet deze op. Vervolgens doe ik mijn haar in een hoge knot, nadenkend over de vraag. Hoe het ermee gaat.. Ik wil geen slecht zeggen, maar het is ingewikkeld. Ik geef om hem. Niet een klein beetje, maar echt heel veel. Maar soms staat hij verder van me af dan een vreemdeling.
"Prima, het is allemaal opgelost.." Net zoals altijd wanneer ik me ergens op concentreer, fluister ik de woorden half, terwijl ik mijn ogen over de bladzijdes laat gaan. De meest verschrikkelijke spreuken staan er. Uitgebreide beschrijven over het opwekken van duistere wezens en het aanvallen van mensen. Erg lang probeer ik er niet aan te besteden, aangezien de angst me besluipt over het feit dat er echt mensen zijn die dit gebruiken.
Na een tijdje meldt Lily dat ze naar de Common Room gaat, om de rest van de avond met Potter door te brengen. Even protesteert ze, aangezien ze niet wil dat ik hier de hele avond/nacht door blijf gaan, maar zij weet net zo goed als ik dat ik dat hoe dan ook ga doen. Met een kleine grijns kijk ik haar na. Wanneer realiseert ze zich dat ze voor hem moet gaan? Ze maken elkaar gelukkig. Alleen blijf ik achter in de Dorm. Wat ik niet eens zo erg vind. Alles van vandaag duizelt me nogal en het is fijn om even alleen te zijn.
Ik sluit mijn ogen en wrijf langs mijn slaap. Wanneer ik op mijn telefoon kijk en wat berichtjes stuur, maakt Sirius opeens een vreemde opmerking over het feit dat ik Dorian ga leren dansen. Oké, het is misschien niet geheel onromantisch, maar ik zou nooit, en dan ook écht nooit, vreemdgaan. Ik weet hoe het is en dat zou ik nooit iemand anders aan willen doen. Ik erger me er ongelooflijk aan hoe hij weigert toe te geven dat er ook maar iets is, waarna ik maar gewoon niets tegen hem zeg.
Dorian vraagt vervolgens of we het ook vanavond kunnen doen, aangezien hij donderdag misschien Quidditch training heeft. Even kijk ik om me heen. Het idee om bij hem te zijn, in vergelijking met de hele avond lezen, is heel aantrekkelijk. Meteen stem ik in (en daar ben ik alleen maar blij mee, aangezien hij later laat zien dat hij cupcakes meebrengt). Ik kijk nog even naar het boek, maar de lettertjes geven me meteen weer hoofdpijn. Misschien ben ik toch niet zo geschikt voor boeken doorspitten om iets voor Lily te vinden.
Ik sta op van mijn bed en vraag aan Lily of ze het erg vindt dat ik de zoektocht onderbreek. Ze moet niet het idee krijgen dat ik haar laat zitten, maar ik heb even wat afleiding nodig en Dorian is momenteel de perfecte afleiding. Mijn bril belandt ergens op het bed en mijn haar los langs mijn gezicht.
Terwijl ik me even wat opfris, blader ik nog wat door het boek in de hoop iets te vinden. Met wat ezelsoortjes geef ik de eventueel nuttige bladzijdes aan. Aangezien Lily het niet aan mij wil laten zien, moet ik het maar doen met een beschrijving en moet ze die maar vergelijken met die uit het boek.
Met een vrolijk gevoel loop ik de Dorm uit, in de richting van de tweede etage, waar Dorian en ik hebben afgesproken. Eigenlijk kan het me niet eens schelen wat de anderen denken - onder andere Potter die al zei dat ik moet uitkijken dat ik niet te ver ga. Dorian weet dat ik iets met Sirius heb en hij zal nooit iets doms doen. Daar is hij te verstandig en aardig voor.
Op weg naar de tweede verdieping begint Potter te vertellen over dat hij Lils gaat vragen. Hij gaat het doen. Eindelijk. Zij heeft al tegen hem gezegd dat ze van hem houdt, dus er kan niets meer tussen die twee in komen. Gemaakt voor elkaar. En wanneer ik vervolgens in een gesprek met Lily hoor dat ze heel erg hoopt dat hij haar vraagt, zodat ze 'ja' kan zeggen, kan ik alleen maar glimlachen. Heel breed glimlachen.
Eenmaal op deze verdieping zie ik Dorian bij een leeg lokaal staan. Mijn glimlach wordt alleen maar nog breder en ik merk dat mijn haar - zonder het te willen - opeens nog feller rood kleurt. "Dorian, je bent officieel mijn favoriete persoon van deze hele wereld," zeg ik, terwijl ik een cupcake van het bord pak en er een hap van neem. Vervolgens trek ik hem in het lege lokaal. Tevreden kijk ik om me heen. "Nooit geweten dat lege lokalen zo.. rustgevend waren."
Op mijn telefoon zoek ik naar een juist nummer om een hele standaard wals te oefenen. "Het is heel makkelijk. Jij bent de man, dus je leidt. Je ene hand ligt net iets boven mijn heup en de anders in de mijne." Ik kijk naar hem met een brede grijns en wenk hem.

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

---

---

---

-

Bijna vergeet ik het akkefietje met Marlene. Maar bijna is helaas toch niet helemaal. Terwijl ik nog steeds in gesprek ben met gewoon een vriendin van mij, zie ik vanuit mijn ogen een bekende brunette de zaal inlopen. Subtiel kijk ik wie het is, en het is juist degene die ik op dit moment niet wil zien of spreken, Marlene. Ze lijkt naar mij toe te willen komen maar bedenkt zich, ofzoiets en loopt vervolgens naar haar eigen Afdelingstafel.
Terwijl ik weer ga praten met mijn jaargenote begint mijn telefoon te zoemen en ik kijk gauw wat het is, een Twitter melding, van Marlene. Via DM maakt ze me duidelijk dat ik niet jaloers of boos hoef te zijn. Ik rol met mijn ogen en kijk even kort haar kant op, terwijl ik mijn wenkbrauw optrek. Vervolgens antwoord ik alleen een 'ok' en stop mijn mobiel weer weg, zodat ik het gesprek kan hervatten. Je kan me kinderachtig noemen, maar het zit me gewoon dwars, en zoiets laat ik echt niet gauw los. Echter word ik niet met rust gelaten want ik krijg alweer een bericht van haar. Daarna voeren we een gesprek, die me nogal irriteerd, laat me toch gewoon even met rust! Ik haal even een hand door mijn haar en raak al helemaal gefrustreerd als die Sirius zich ermee gaat bemoeien. Hij heeft het over Marlene die zich rot voelt en dat hij vindt dat ik een beter vriendje moet zijn. Kennelijk heeft Marlene bij hem uitgehuild of iets en dat maakt mijn humeur er zeker weten niet beter op. Ik lach even schamper, die Black vindt zichzelf echt veel te geweldig. Omdat ik geen zin heb in nog meer gezeur, negeer ik ze uiteindelijk allebei maar gewoon.
Op twitter post ik een beetje negatieve dingetjes, als subtiele hint naar Marlene -wat ik er mee wil bereiken weet ik echter niet- maar ze reageert niet. Luke vraagt me nog wel even of hij een knuffel mag en ik stem ermee in. Niet om gay te zijn, gewoon vriendschappelijk.

[ bericht aangepast op 30 maart 2015 - 18:34 ]

---

I just caught the wave in your eyes

MT c;

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Mijn hart ging te tekeer. Vlug keek ik naar de tijd ik had nog wel een paar uur maar ik kon niet wachten. Ik plofte op de bank en ik staarde naar het plafond. Wat had ik zojuist gedaan?

---

"Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

Luke MacNamara
Hufflepuff || Confused and emotional
Ik had een heel lang gesprek met gestoorde foto's met Roddy. Het was echt enorm gezellig en het deed me heel erg goed voelen. Intussen at ik ijs en dronk ik Whiskey, waardoor mijn Engels steeds slechter werd, al maakte dar met Robby niet uit, want we ratelden toch in het Iers. Intussen was ik wel Lucy kwijt en raakte ik langzaam steeds meer in paniek. Het was maar goed dat twitter mijn Ierse tweets in het Engels vertaalde, want anders was dit echt een ramp geworden. Uiteindelijk bleek ze gewoon op mijn hoofd te zitten, zo lazarus was ik dus al, wat vreemd was voor mij. Ik sprak nog even door met de jongen, tot Caleb knuffels bleek uit te delen. Altijd als ik ook maar een paar druppels drank in mijn systeem had werd ik nog aanhankelijker dan normaal, en normaal was ik al enorm knuffelig. Ik nam afscheid van mijn vriend en hobbelde toen, na het eten en drinken weg te hebben gezet, naar de Great Hall. Eigenlijk was het meer stuiteren, gezien ik door de suiker in het ijs ook nog eens flink hyper was geworden. Ik keek wat druk rond en zag Caleb uiteindelijk. Lucy liep achter me aan, zoals altijd, terwijl ik naar Cal stuiterde. "CalPal" kirde ik, terwijl ik mijn armen zo stevig om hem heen sloeg alsof ik hem nooit meer ging loslaten. Vaak genoeg wilden jongens niet knuffelen, omdat ze wisten over mijn seksualiteit, en omdat ze het gewoon ongemakkelijk vonden, maar ik vond het echt het beste wat er was. Daarom was ik ook zo blij geweest dat Robby ook een knuffelkont was. Blake was het een heel stuk minder, waardoor ik keer op keer moest smeken om knuffels. Ze had een reputatie, maar het leek wel of ze die belangrijker vond dan zichzelf. Zij was namelijk een heel ander meisje dan haar reputatie zei, op sommige vlakken dan, want ze was inderdaad geensinds trouw, wat me enorm veel pijn deed, en wat deze knuffel nog veel fijner maakte. Gelukkig was ik nog niet zo bezopen dat ik nu Cal op z'n muil zou nemen, maar de gedachte was er toch wel. Als Blake het mocht, met een random jaargenoot zoenen, mocht ik het ook... Toch? Zelfs al was Caleb niet de leukste jongen uit het jaar. Die zat bij mij in de afdeling. Mijn gedachten vielen op Max, voor ik Caleb losliet, met nog een vrolijke aai door zijn haren. "Thanks CalPal" zei ik tegen de jongen voor ik naar Max tweette dat ik met hem dingen moest bespreken. Al snel bleek hij gewoon hier te zijn en keek ik verwilderd rond. Uiteindelijk zag ik hem aan onze eigen tafel zitten. Ik huppelde vrolijk naar hem toe en plofte pardoes op zijn schoot neer. Als ik een fles leeg had kende ik echt geen schaamte meer. "Hey Maxi" zei ik vrolijk, voor ik mijn armen om zijn nek sloeg. "Je verdient wat vrolijkheid, Maximus." zei ik, voor ik met m'n dronken kop mijn lippen stevig op die van hem drukte en mijn vingers in zijn korte haren vlocht. Het was anders dan met Blake, maar ik genoot zeker.

[ bericht aangepast op 31 maart 2015 - 19:34 ]

---

Bowties were never Cooler

(Laaate MT)

---

“A queen will always turn pain into power.”

Max Adrian Sanderson | Hufflepuff | Confused | Not his confident self

Tijdens de lessen praat ik op twitter en whatsapp met voornamelijk Sirius en Freya, zowel privé als openbaar. Mijn gesprek met Freya is op een gegeven moment best serieus en laat mijn gedachtes helemaal afleiden van de les. We komen tot de conclusie dat een kind van ons, een kind dat er nooit gaat komen, echt het meest rare, moeilijke kind zou zijn omdat mijn vreemde kronkels gecombineerd werden met Freya's constante actieve houding en dat dat zou resulteren in iets vreemds. Ik druk haar op het hart dat een kind van haar en Travis echt fantastisch zou zijn, aangezien Travis heel aardig klinkt van de verhalen en Freya's kind sowieso wel leuk zou zijn (behalve met mij dan). Met Sirius heb ik het nog wat over wat onnozele dingen, maar het helpt me wel door de wat saaiere lessen en de onnodige vrije uren te komen. Misschien zou ik aan school moeten, maar echt iets belangrijks heb ik nog niet opgekregen. Ik krijg wel steeds meer last van mijn maag, zeker naarmate het middageten verder achter me komt te liggen. Ik had niet ontbeten en met het middageten had ik zoveel mogelijk gegeten, maar dat was niet echt helemaal goed gegaan denk ik. Ik heb het gevoel dat ik elk moment over mijn nek kan gaan en ik voel me sowieso niet helemaal fantastisch. Daar heb ik het ook over met Freya en Sirius, maar ik merk dat ik niet kan benoemen waarom ik me zo rot voel. Het zal aan mijn maag liggen. Zodra de lessen afgelopen zijn strompel ik naar de jongensslaapzaal en ik ben blij dat er niemand is. Ik loop naar mijn bed en laat me voorzichtig op mijn rug zakken. Ik plug mijn telefoon in de oplader en ik scrol wat langs de gemiste berichten op twitter en praat wat op whatsapp. Ik voel gelukkig dat mijn buikpijn begint af te nemen, maar de hoofdpijn wordt erger. Ik leg mijn telefoon weg en sluit mijn ogen. Ik lig een tijdje zo op het bed en probeer rustig adem te halen, dat helpt vaak. Als mijn buikpijn zo goed als mogelijk is weggetrokken kom ik langzaam overeind en loop naar de badkamer. Daar pak ik een glas en vul het met water, waarna ik dat langzaam opdrink. Dan was ik mijn gezicht met het frisse, koude water. Het doet me wel goed, maakt me wat wakkerder en verkoelt mijn hele lichaam. Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Ik kan dit gevoel niet veranderen, ik kan er niet bij, weet niet wat het is of waarom ik het heb. Ik voel me gewoon rot. Of zo. Zuchtend ga ik weer terug naar mijn bed en plof neer. Ik zie dat Sirius vraagt of ik niet met Freya ben in DM en ik zeg dat ik alleen ben, waarna hij zegt dat iedereen wel aan het eten zal zijn. Oja, het is al etenstijd. Ik zeg dat ik ook naar beneden zal gaan en ik kom weer overeind. Ik haal mijn telefoon van de oplader af en loop naar beneden, door de leerlingenkamer naar buiten. Vanuit de keukens komt een heerlijke geur en ik begin sneller te lopen. Ondanks het feit dat ik echt geen zin heb in vet of te vullend eten wil ik wel heel graag dingen als fruit en sla. Daar heb ik echt behoefte aan. En drinken. Er zitten al heel wat mensen aan de afdelingstafels en ik loop direct naar die van Hufflepuff. Freya zit er ook al en ik ga tegenover haar zitten.
'Hey Frey,' zeg ik en glimlach. Ik pak meteen de lepels van de sla en gooi wat op mijn bord. Ik begin te eten, op echt de meest charmante manier ooit. Not. Ik kan echt soms maf eten, maar Freya is me gewend. We deden in de vakantie soms wel wedstrijdjes wie het raarst kon eten dus we zijn aardig wat van elkaar gewend in dit opzicht. 'Ben blij dat de eerste dag er op zit.' Zeg ik als mijn bord leeg is. Ik pak de kan met pompoensap en schenk mijn glas vol. Ik neem een slok en kijk om me heen. Mijn hand gaat door mijn zachte haar. Ik wil vragen of ze nog met Travis had geskyped maar mijn telefoon trilt. Ik pak hem uit mijn zak en zie tot mijn verbazing Luke vragen of hij 'hufflepuffdingen kan bespreken'. Fronsend met mijn wenkbrauwen typ ik terug wat hij bedoelt en dat ik in de Great Hall ben. In een kort DM gesprek op twitter wil hij zonodig naar mij toe komen, iets wat ik niet snap want ik heb geen flauw idee waar dit over gaat. Ik vraag wat er is, maar daar reageert hij heel cryptisch op. Oké laat maar dan, ik zie het wel. Ik neem nog een slok pompoensap en pak de kan om mijn glas weer bij te vullen. Met mijn andere hand drum ik een ritme op tafel en mijn voet beweegt mee. Ik neurie zachtjes een melodie en kijk naar de mensen om ons heen. Opeens zie ik vanuit mijn ooghoek iemand op ons af huppelen. Als ik kijk zie ik Luke en ik glimlach hoofdschuddend. Hij is echt raar. Ik schuif op zodat hij naast me kan komen zitten maar hij ploft bovenop mijn schoot neer. Ik schrik me kapot en laat bijna mijn glas vallen. Een rode blos schiet meteen over mijn nek en knalt op mijn wangen. Waar de hell is hij mee bezig, wat denkt hij wel niet?
'Hey Maxi!' zegt hij opgewekt en ik ruik meteen dat hij alcohol opheeft. Dronken, hij had in zijn dm 'tipsy' gezegd. Nou volgens mij is hij meer dan tipsy. Maar dan nog, doe je dan zo raar? Zijn armen glijden om mijn nek en ik slik geschrokken. Wat- Met opengesperde ogen kijk ik naar zijn gezicht dat heel dichtbij is. 'Je verdient wat vrolijkheid, Maximus.' Ja als hij nou van mijn schoot af zou gaan dan zou dat al best helpen volgens mij. Dit is echt heel awkard. Hij praat met duidelijk dubbele tong. Mijn handen proberen hem voorzichtig van mijn schoot af te duwen. Plotseling voel ik twee lippen stevig op die van mij gedrukt. Weer krijg ik een halve hartaanval. Dit is niet zoals een dag normaal verloopt, ik moet iets doen… Ik voel vingers in mijn haren en hij drukt zich stevig tegen me aan. Mijn ogen zijn nog steeds opengesperd, maar die van hem zijn gesloten als… alsof- alsof hij genoot. Ik kan me niet voorstellen dat iemand zou genieten van mij, dus dit is echt heel apart. Nog aparter dan het feit dat Luke random op mijn schoot ging zitten en mij nu zoent. Ik probeer heel voorzichtig los te komen. Freya zit nog tegenover ons. Maar- een stem in mijn hoofd begint nu tegen te sputteren. Wat wil je nou, Max? Je wilt toch dat je niet altijd als 'gewoon maar Max' wordt gezien? Of 'best friend Max'? Je wilt iemand die je op een andere manier ziet. Deze manier. Dit is echt gestoord, klinklare onzin. Maar het is waar. Luke is dronken, maar hij zoent me. En om heel eerlijk te zijn is gezoend worden door een jongen niet zo raar als ik me had voorgesteld. Ik hoor een geluid vanuit Freya's kant. Gelach. Dit is duidelijk gelach. Eigenlijk is dat best gemeen, alsof het lachwekkend is dat iemand mij zou zoenen. Echt lief Freya, maar niet heus. Jij hebt Travis, nu kan je me uitlachen zeker… Zonder langer na te denken glijden mijn handen verder langs Luke's lichaam en draai mijn hoofd terwijl mijn ogen sluiten. Ik zoen terug, waarom weet ik niet. Ik heb dit zo lang niet gedaan, en dit is de eerste keer met een jongen… Waar ben ik mee bezig? Mijn hand glijd omhoog naar zijn nek, door zijn haar en dan over zijn wang, waarna ik toch maar langzaam probeer los te komen. Ik heb geen idee wat Luke allemaal van plan is, dus ik weet niet of ik nu al los kan komen.

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Door alles wat er gister gebeurd was had ik maar hooguit twee uurtjes slaap gekregen vanacht, en dat zorgde ervoor dat ik constant mijn hand voor mijn mond hielt om de zoveelste gaap te verbergen. Toen ik eindelijk bij mijn bed aangekomen was, met het idee voor vandaag de lessen maar over te slaan en een paar uurtjes wel verdiende slaap te krijgen werd ik uit mijn bed gesleurd door Sirius. Niet gewoon uit mijn bed gesleurd, maar op een manier waarop alleen Sirius dat kan, in mijn sweater, boxershort en regenboog sokken, ingewikkeld in mijn deken heeft hij me de trappen afgetilt. Zo de grote zaal in. Al snel waren er op twitter opmerkingen over mijn sokken verschenen, die blijkbaar het interestantste kledingstuk waren dat ik op dat moment aanhad.

Ik had een tijdje niet op Sirius geled en toen ik hem wel zocht was hij de grote zaal al uit, volgens twitter was hij in de badkamer aan het overgeven. Het liefst was ik direct naar hem toe gegaan maar ik besloot toch eerst ergens een broek weg te halen, mijn telefoon had ik nog snel mee kunnen graaien toen mijn poging tot slapen ruw verstoord werd, maar mijn toverstaf lag nogsteeds op het kastje naast mijn bed. Een paar laten verschijnen was dus geen optie. Gelukkig had ik naast James, Sirius en Peter nog wel een aantal andere (minder goede) vrienden wiens wand ik even mocht lenen om met gebruik van Accio, een spreuk die ik min of meer beheerste (soms ging het fout en kwam of het verkeerde voorwerp aanzweven of er kwam helemaal niets) één van mijn broeken te laten ‘verschijnen’.

Snel stopte ik de laastste hap van de boterham met kaas in mijn mond en loop ik, met mijn deken dicht om me heen en mijn broek tussen mijn bovenarm en zij geklemd de grote zaal uit. Waarom was het zo moeilijk om een plaats te vinden waar ik een broek aan kon doen? Uiteindelijk glipte ik de dichtbijzijnste bezemkast in, in de hoop dat eigenlijk niemand me zag, en trok ik mijn broek over mijn regenboogkleurige sokken heen. Pas toen bedacht ik me dat het laten verschijnen van schoenen ook geen slecht idee zou zijn geweest aangezien de felkleurige sokken nu onder mijn broek uitstaken. Ik vouwde mijn deken op en lag deze op één van de weinige planken in de te kleine kast, zodat ik hem later weer op kon halen en hem nu niet mee hoefde te sleuren.

Op sokken slenterde ik de gangen door, opzoek naar de wc’s waarin Sirius zich verstopt had. Maar ook dat bleek moeiljker dan gedacht, maar uiteindelijk heb ik het gevonden. Al kon je de onaangename geur van braaksel wel ruiken, niet erg sterk maar zeker voor een weerwolf was het gemakkelijk te ruiken.

Ik druk de deur van de wc open en kijk Sirius bijna direct in mijn ogen, hij zag er helemaal niet goed uit en wist nog net een erg zwak glimlachje op zijn gezicht te krijgen. Misschien was het ook geen slim idee van hem geweest mij zoveel trappen naar beneden te tillen. Ik ga naast hem zitten, niet zeker wetend wat ik moet zeggen en voel Sirius’ hooft op mijn schouder zakken. ‘Het komt wel goed’ zeg ik gerust stellend net voordat ook James de wc’s binnen komt lopen en Sirius overeind trekt ‘Sorry dat het zo lang duurde’. Hij bleef niet lang, en net voordat hij weer verdween kwam de zin ‘Evans houdt van me’ nog uit zijn mond.
Even nadat James weg was zijn Sirius en ik opweg gegaan naar de Common Room, terwijl ik op de trappen zoveel mogelijk achter hem bleef, in het geval dat hij flauwviel of er weer iets anders gebeurde. Eenmaal daar pak ik een schoon gewaad uit mijn hutkoffer die Sirius kan lenen en leg die voor hem klaar terwijl hij aan het douchen is, ik hoopte dat een warme douche hem wat beter zou laten voelen, het liefst had ik dat hij daarna direct weer naar bed ging maar natuurlijk kwam er weer wat tussen.

Herriner je een paar minuten geleden nog? Toen James zei dat Lily van hem hielt voordat hij wegliep? Blijkbaar had deze liefde maar een paar minuten geduurd voordat er weer een ruzie ontstond. Ik probeer mijn best te doen Sirius er van te verzekeren dat het allemaal wel goed komt, ook als hij gewoon in bed blijft liggen. Maar hij staat erop naar James te gaan om hem te troosten. Voor de zoveelste keer word ik meegetrokken en wanneer we op de gang staan zie ik in mijn ooghoeken iets roods bij Sirius’ neus. Ik had mijn toverstaf deze keer wel mee en liet met een simpele spreuk het bloed verdwijnen ‘ik zou toch voor de zekerheid even langs Pomfrey gaan als ik jou was’ adviceerde ik hem.

Het was koud buiten, en het waaide best hard toen we aankwamen bij de plek waar ames zat, daar lag hij, in het midden van het donkere Quidditch veld en beide zakken we naast hem in het gras neer en word ik door Sirius tegen hem aan getrokken. Al snel werd het duidelijk dat alle drama alweer voorbij was, en James en Lily’s gevecht alweer over was gewaaid in de paar minuten die we erover gedaan hadden om van de Common Room naar het Quidditch veld te komen. Wat Social Media wel niet allemaal kan doen. Ging er door mijn hooft. Het laatste uur was ik wat stiller geweest dan normaal, vooral omdat ik niet zeker wist of ik hem nou moest vertellen wat me dwars zat of niet. Ik werd er gek van. Ik werd gek van het stemmetje in mijn hooft dat constand zei dat ik het moest doen, en waarom ik het nog niet gedaan had, en het andere stemmetje in mijn hooft dat zei dat ik mezelf alleen maar voor schud zou zetten en mijn beste vriend zou verliezen als ik het zou vertellen. Hij zou toch nooit hetzelfde voor mij voelen? Dat zou absurd zijn.

Klaar. Ik was er helemaal klaar mee. Nogsteeds tegen Sirius aanleunend opende ik het privegesprek op twitter tussen Sirius en mij en vroeg ik hem of hij echt wilde weten wat er aan de hand was.
De gebeurtenissen die volgden, volgden elkaar erg snel. Ik was al wat verder van Sirius af gaan zitten, niet meer tegen hem aan, en ik.. wacht wat? Ik had hem vertelt dat ik van hem hielt. Dat had ik gedaan. En hij had me vertelt dat hij niet hetzelfde voor mij voelde. Een reactie waar ik me al jaren op voorbereid had, maar toch harder aankwam dan verwacht. Hij houd niet van je Remus, laat het gaan. Wie zou er nou ooit van jou houden? Zelfs al zou er zoiemand zijn, zou je hem of haar nooit dichtbij genoeg laten.

Het ene moment vervolgde al snel het andere, en voordat ik helemaal verwerkt had wat er zojuist gebeurd was begon mijn telefoon te trillen en verscheen mijn Vaders naam op het beeldscherm, wat zou er aan de hand zijn? ‘Mijn vader’ mompelde ik en hielt mijn telefoon omhoog voordat ik opstond en een eindje verderweg liep.
‘Pap? Wat is er aan de hand?’
‘Remus, ik ben in het St. Mungo’s… Er is iets met je moeder’ Ik kon horen dat hij zijn best deed zijn emoties zo weinig mogelijk te laten horen in zijn stem, maar ondanks zijn poging hoorde ik zijn bezorgdheid er duidelijk doorheenkomen.
‘Ik kom eraan’ antwoorde ik snel, nu ook bezorgd, bijna was ik alles wat er daarvoor gebeurd was al weer vergeten.

‘Ik moet gaan’ zei ik haastig tegen Sirius en James en beende vervolgens haastig weg, ‘ik leg alles via Twitter wel uit’ roep ik er nog achteraan. En dat deed ik, ik vroeg Lily of ik haar notities zou kunnen krijgen voor de lessen die ik zou gaan missen, ik vertelde James en Sirius wat er aan de hand was en liep zelf zo snel mogelijk terug naar het kasteel. Richting Mcgonnagal, met alleen maar de gedachte aan mijn moeder in een ziekenhuisbed voor me terwijl ik haastig op de deur van haar kantoor klop.

[ bericht aangepast op 1 april 2015 - 0:32 ]

---

Don't be like the rest of them, darling

---

Luke gaat weg en ik blijf een tijdje tegen de muur aan zitten, maar besluit naar de banken van de common room te gaan. Dat zit toch wat comfortabeler dan de koude muren. Ik zit vol met woede en ik weet niet goed wat ik ermee wil doen en tot wie het eigenlijk gericht is. Misschien tot Scarlett, omdat ze nu ergens aan het feesten is en misschien wel net zoals Blake een ander aan het zoenen is. Misschien tot Sirius, omdat hij de enige was die ik nog had van mijn familie en omdat ik hem nu ook al kwijt ben en misschien tot Luke omdat hij me ook al verliet.
Ik laat me op de bank vallen en zet mijn koptelefoon op. Veel te hard zet ik muziek op waardoor ik niet meer na kan denken. Het zorgt er gek genoeg - het is post-hardcore - voor dat ik rustig word en ik kijk de hele tijd op Twitter en Whatsapp. Maar hoewel ik met mensen praat voel ik me alleen maar nog eenzamer. Iedereen maakt plannen met elkaar of is al samen leuke dingen aan het doen - of minder leuke dingen, maar ze zijn samen. Ik ben hier helemaal alleen.
Ik scroll door mijn foto's en vind er een paar van Scarlett en mij, waar ik erg vrolijk van word omdat ze er zo leuk uitziet. Toen was ze nog niet mijn vriendin en dus was ik ontzettend blij dat ze me überhaupt knuffelde. En nu is ze mijn vriendin en ben ik bang dat ze iemand anders knuffelt.
Dan kom ik een foto tegen waarop Sirius en ik lachen naar de camera. Net alsof er niks aan de hand is. Ik plaats de foto op Twitter en tag Sirius. Het duurt niet lang voordat hij reageert en al snel zegt hij dat hij me niet haat. Ik weet niet predcies wat ik verwachtte, maar het zorgt ervoor dat vijftigduizend kilo van mijn shouders valt. Nog steeds is het maar een deel van het gewicht, maar het ís ten minste een deel. Ik dacht echt even dat ik hem voor altijd kwijt was en dat deed me meer pijn dan ik liet zien, omdat ik ermee op ben gegroeid om nooit te laten zien wat er in je om gaat.
Met liefde wordt je niet opgevoed in het huis van de Blacks, dat is iets wat Sirius en ik al snel moesten leren. Maar na een tijdje leerde je ermee leven en soms had ik momenten waarop ik zorgeloos gelukkig was. Sirius was er natuurlijk ook bijna altijd om mee te spelen, maar toen hij naar Hogwarts ging en zich af begon te zetten tegen de familie, hoorde ik daar opeens ook bij. Ik weet niet eens of hij me bewust uit heeft gesloten. Misschien had hij het niet eens door.
Op Twitter zie ik opeens dat Luke Max aan het zoenen is en ik besluit meteen dat ik hem moet gaan helpen. Als ik Scarlett niet kan helpen en verder niks kan doen kan ik maar beter - ook om voor mezelf te bewijzen dat ik wel dingen kan doen - hem gaan helpen. En natuurlijk omdat ik me zorgen om hem maak. Hij is nog steeds een vriend van me en ik geef om hem. Ook snap ik hem wel. Maar net als ik hem aangeboden heb om naar hem toe te gaan, zie ik een tweet die ervoor zorgt dat ik geen lucht krijg.
Scarlett gaat vreemd met Roy. Het is lastig te bevatten en ik gooi bijna mijn mobiel tegen de muur. Mijn hart klopt veel te snel en in mijn hoofd probeer ik mezelf te vertellen dat ik rustig moet blijven en erachter moet komen hoe dit allemaal in elkaar zit en wat er aan de hand is. Want Scarlett had me beloofd niet vreemd te gaan en ik geloof haar, toch? Ik weet niet eens meer wat ik geloof. Mijn hele wereld is één puinhoop en ik kom er maar niet uit.
En dan wordt opeens verteld dat het een dare is. Echt waar? Is dit het niveau van de dares op dit moment? Ik zeg meteen sorry tegen Roy en Scar en verwacht dat het goed is, maar blijkbaar is het dat niet wat Roy blijft berichten naar me sturen over dat hij met Scarlett aan het zoenen is en dat hij nog verder zal gaan. Ik typ dingen die ik misschien niet zou moeten typen, maar ik ben zo woedend op hem dat het me niks meer uit maakt. Uiteindelijk vertel ik hem dat ik hem ga blokken en hoewel dat niet kan, zorg ik er wel voor dat ik er geen meldingen meer van krijg. En ik ben van plan hem te negeren - wat niet heel goed lukt.
Dan besluit ik eindelijk om maar gewoon Luke te helpen aangezien ik er nu toch niks aan kan veranderen. Ja, ik ben een beetje pissig, maar Luke zal daar maar mee moeten leven. Ik loop naar de Grote Zaal en zie daar Luke bij Max op schoot zitten. Ik loop naar ze toe en kijk Max en Freya even aan.
'Ik eh-, ik zorg wel dat hij goed terecht komt,' zeg ik en ik trek Luke voorzichtig aan zijn arm mee. 'We gaan gewoon voor de Huffelpuf common room zitten tot een andere Huffelpuf aan komt lopen. Dat is het enige wat ik kon bedenken,' zeg ik tegen Luke en ik kijk hem aan. Hij is helemaal dronken en ik schud mijn hoofd. Ja, ik wil ook wel eens drinken om alles te vergeten, maar ik doe het niet omdat ik weet wat de consequenties zijn.
'Het spijt me Luke, maar ik kom inderdaad de pret bederven,' zeg ik met een zucht als we bij de leerlingenkamer zijn en ik ga tegen de koele, stenen muur zitten en leg mijn hoofd ertegenaan.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Dorian Arcelin Kasai
"Dora"
Slytherin || Keeper || Being aDORAble
"Never mistake my silence for weakness. No one plans a murder out loud."

Het is midden in mijn gesprek met Fae dat Gwen en ik afspreken dat we het dansen niet donderdag gaan doen, maar zometeen. Ik heb donderdag waarschijnlijk Quidditch training en ik kan sowieso niet echt wachten, dus ik ben blij dat het verplaatst is naar vandaag. Ik blijf nog even bij Fae zitten, maar na vijf minuten besluit ik toch maar richting Gwen te lopen.
'Ik heb met Gwen afgesproken, but I'll be back,' zeg ik. Ik kom voorzichtig overeind druk snel een kus op haar wang en knuffel haar waarna ik haar achter laat. Ik weet niet of het het slimste is, maar ik kan mezelf niet bedwingen. Ik ben veel te excited om naar Gwen te gaan, ook al weet ik dat ze nu een relatie heeft. Ik loop richting de keukens om wat cupcakes op te halen voor Gwen. Ik krijg het al redelijk snel voor elkaar om de huiselven over te halen om wat aardbijen cupcakes te maken en nog geen kwartier later loop ik richting het lokaal waar we afgesproken hebben. Fae lijkt echter niet zo heel blij te zijn, sterker zelfs; ze is nogal boos en weigert om nog tegen me te praten. Ik voel mijn humeur langzaam afnemen en zucht zachtjes terwijl ik plaats neem op een van de tafeltjes in het lokaal. Het was niet mijn bedoeling om Fae zomaar te ditchen, maar door Gwen draait mijn hart gewoon overuren en ik kan aan niks anders denken dan aan haar. Misschien wordt het toch maar eens tijd dat ik Gwen van me af zet en me focus op mijn date morgen. Gwen is niet beschikbaar en dat weet ik dondersgoed, ik lijk het alleen niet te willen geloven.
'Dorian, je bent officieel mijn favoriete persoon van deze hele wereld,' hoor ik plotseling. Ik schrik op en sta oog in oog met het mooiste meisje van deze school. Ze pakt een cupcake van het dienblad en neemt er een hap van. Even weet ik niks uit te brengen. 'Nooit geweten dat lege lokalen zo.. rustgevend waren.' Ik knik stilletjes en bekijk haar terwijl ze op haar mobiel een nummer aan zet. In het echt is ze nog betoverender dan in gedachten.
'Het is heel makkelijk. Jij bent de man, dus je leidt. Je ene hand ligt net iets boven mijn heup en de anders in de mijne,' legt ze uit en ze wenkt me. Ik leg voorzichtig het dienblad neer en duw mezelf overeind. Onzeker loop ik op haar af en heel voorzichtig - alsof ze van porselein gemaakt is - leg ik mijn hand op haar heup. Met een verlegen glimlach kijk ik haar aan. Ik sla mijn ogen neer en leg mijn hand in de hare terwijl ik moeite doe om mijn hartslag tot rust te krijgen. Het is zo frustrerend hoe erg ik voor haar gevallen ben, ik wil het stoppen, maar ik kan het gewoon niet helpen.
'En dan?' vraag ik zachtjes als ik mezelf eindelijk weer hervat heb en haar in haar ogen aan durf te kijken. Blosjes ontstaan op mijn wangen en ik hoop echt dat ze ze niet opmerkt.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Luke MacNamara
Hufflepuff || Drunk, lonely and cold
Max reageerde wat verrast op mijn acties, maar aangezien ik nog wel eens vreemde impulsieve dingen kon doen, dacht ik er niets van. Ik drukte mijn lippen op die van hem en genoot gewoon van een toch iets vertrouwder gevoel dan het kussen met Blake. Velen konden zeggen dat kussen altijd hetzelfde was, maar er zat echt een groot verschil tussen jongens en meisjes. Er zaten ook tussen jongens verschillen, maar dit voelde toch een stuk vertrouwder. Toen Max me ook nog terugkuste, maakte het alles alleen maar beter. Het ergste was misschien nog wel dat ik me absoluut niet schuldig voelde dat ik dit deed. Misschien wel tegenover Max, die duidelijk compleet verward was zodra de kus afgelopen was, maar niet tegenover mijn vriendinnetje. Nadat de kus was geëindigd keek ik Max aan met grote ogen. Het was wel duidelijk dat hij dit niet had verwacht en alles wat we over en weer stuurde maakte dat alleen maar duidelijker. Ik ging maar naast hem zitten en probeerde het uit te praten, maar dat werkte van geen kanten, vooral omdat hij ook nog eens ruzie had gekregen met een van zijn beste vrienden door mij. Ik voelde me echt heel schuldig erdoor, en probeerde het goed te maken, maar elk van mijn pogingen om deze lieve jongen, die te weinig geliefd werd, te helpen, maakte het waarschijnlijk alleen maar erger. Intussen was ik ook in gesprek met Regulus, die wilde dat ik naar bed ging. Maar nu ik erover nadacht had ik geen idee meer waar ik naartoe moest, noch hoe ik de Common Room in moest komen. Niet veel later kwam de jongen me ophalen, of meer meesleuren. Ik struikelde eerst over de bank waar ik op had gezeten, en daarna om de paar passen weer over mijn eigen benen die ik niet meer goed onder mijn lichaam gezet kreeg. Zo kwam ook dat ik hem ook niet zo goed meer verstond. Uiteindelijk kwamen we bij de herkenbare ingang aan en plofte hij neer, waardoor ik nu even mijn eigen evenwicht moest zoeken, omdat ik al even op hem leunde. Het werkte gelukkig net, waardoor ik wat gek bleef staan, maar ik stond wel. Zijn woorden deden mijn hoofd schudden, waardoor ik meer mijn evenwicht bijna verloor. "Geeft niet, Reggi. Het is lief dat je me brengt." zei ik, voor ik wat lomp door zijn haren aaide. Op dat moment kwam er een andere Hufflepuff aan, die de deur open kreeg. "Tot morgen, Reggi" zei ik vrolijk, voor ik naar binnen zwalkte, want met de minuut leek de alcohol meer effect te krijgen. Echt lopen was mijn gang al lang niet meer te noemen, en het was dan ook wel een wonder dat ik uiteindelijk zonder grote problemen in mijn kamer terecht kwam. Ik stripte, zoals altijd, voor ik mijn bed in kroop. Het bed wat zelfs voor een dronkaard ijskoud was. Ik begon wat berichtjes rond te sturen, de ene net iets gedachtelozer dan de ander. Lucy was zoals altijd tegen mijn rug komen liggen, maar de rest van mijn lichaam had alsnog een vervelend koude omgeving. Ik vroeg met mijn domme dronken hoofd Sirius nog om raad, maar die kwam ook niet mer een beter idee dan die ik zelf al had gehad. Toch werd inmiddels mijn bed langzaam warm en fijner om in te liggen. Zo begon ik ook langzaam in slaap te sukkelen. Ik had geen idee wat de morgen zou brengen, maar ik hoopte dat het wrak niet te groot was. Ik zag er nu al enorm tegenop te ontbijten met Blake, wat ik me nu weer herrinderde, zeker nu niet alleen zij, maar ook ik vreemd was gegaan. Het ergste was misschien nog dat ik er nogsteeds geen spijt van had. Ik was bang voor haar reactie, bang voor haar woede, bang weer alleen te eindigen, maar vreemd genoeg niet schuldig. Was onze relatie dan wel echt geweest? Was het wel de moeite waard geweest te beginnen? Had het wel bestaansrecht, als Blake nog binnen 24 uur vreemd ging en ik als reactie mezelf bezoop en daarna ook vreemd ging? Ik moest echt niet gaan denken als ik dronken was, want nu lag ik nog verwarder dan eerst, eenzamer en verdrietig in mijn bed. Het bed was inmiddels wel lekker warm, waardoor ik toch wel in slaap begon te vallen, met een grote angst voor wat de ochtend zou brengen.

---

Bowties were never Cooler

Frankie Rogers
Slytherin || Slightly evil and slightly tired
Ik had geprobeerd om een gesprek aan te knopen met Eris, maar het had nu niet echt gewerkt. Ik was dus maar weer mijn telefoon gepakt, maar gezien het nooit goed klikte met Gwen, was er al snel weer een ruzie gaande. Tja, ik was misschien niet het lieve brave meisje als dat ik de leraren voorhield. Ik rekte me even uit en stond toen op om toch nog maar wat meer te gaan dansen. Ik wist toch niet zo goed wat ik anders moest doen. Mijn huiswerk was allemaal al af en ik had hier toch niemand om plezier mee te maken. Ik rekte mijn voeten nog even en trok mijn spitzen weer aan. Ze waren al lang ingebroken, en ik zou binnenkort dus nieuwe nodig hebben, omdat ze uit elkaar begonnen te vallen. Nu had ik mijn huidkleurige ook bij me, maar die waren nog verre van ingebroken en dansten dus een stuk minder lekker. Na een tijdje me weer te hebben ingespannen keek ik op mijn telefoon en zag ik dat Mavi in de problemen zat. Het zou ook weer eens niet. Ik stuurde mijn zus een berichtje en deed weer wat deo op, voor ik mijn kamer uit liep en met mijn kat in mijn kielzog de ruimte uit liep op weg naar Mavi. Die had blijkbaar te veel gezopen en ik zou haar daarom zoeken en meenemen naar onze kamer. Volgens Lily had ze ergens overgegeven en lag ze nu ergens. Zelf reageerde mijn zus niet, maar gelukkig waren er genoeg sober om me te vertellen waar ze was. Ik snelde naar de juiste WC en wierp een dodelijke blik naar Moaning Myrtle, zodat ze weg zou blijven, terwijl ik mijn zus afvoerde. Ik vond het meisje in een van de hokjes en hielp haar met lichte moeite overeind. Ik hing haar arm over mijn schouder en mijn arm sloeg ik om haar middel, om haar zo mee te slepen naar de Common Room. "Je staat bij me in het krijgt, Mavivi. Ik was net lekker bezig, maar familie gaat nu eenmaal voor." zei ik tegen haar, terwijl ik haar meetrok. Ik trok haar met moeite mee naar binnen, waarna ze zo nog de trap op zou moeten. Ze was flink zwaarder dan ik, maar gelukkig hoefden we niet heel ver en wist ik haar op haar bed te leggen. "Hoe kunnen wij in godsnaam familie zijn?" zuchtte ik terwijl ik op mijn bed ging zitten om mijn spitzen toch weer uit te doen. Dansen zou ik niet doen met Mavi hier, zeker niet in deze staat. Daarna wisselde ik mijn jurkje om voor mijn lekkere warme pyjama, die bestond uit een joggingbroek en een sweater die echt veel te groot was. Ik ging op mijn bed zitten en scrolde wat door de webshop van de winkel waar ik altijd mijn spitzen liet maken. Ik zag prachtige rode, maar daarmee zou ik alleen in de oefenruimte mogen dansen. Ach, een meisje mocht dromen. Toch bestelde ik wel een nieuw paar zwarte, gewoon voor de zekerheid, en aangezien ze mijn maten al hadden, hoefde ik niet langs te komen en kon ik ze met kerst bij m'n ouders ophalen.

[ bericht aangepast op 3 april 2015 - 18:50 ]

---

Bowties were never Cooler

Ik ben blij dat Riley reageert op mijn berichtje. Een avond alleen in de common room had ik nu echt geen zin in. Snel ruim ik de tafel waar ik bezig was op en prop mijn werk in mijn tas. Dat opstel kan wel wachten. Terwijl ik naar de keuken loop gaan er nog een paar berichtjes tussen ons heen en weer, en uiteindelijk stel ik voor om naar de Ravenclaw Common Room te komen. Riley vindt het prima. Vlak voordat ik bij de keukens aankom, zie ik dat Luke hartstikke dronken is geworden. Ik rol even met mijn ogen. Ik kan slecht tegen dat soort gedrag, maar ik ga hem er ook niet om bekritiseren. Als dit de manier is waarop hij met de situatie omgaat, mij best. Toch maak ik me ook best zorgen, en tweet hem en Regulus toch even om te vragen of ik hem op moet komen halen. Daarna stop ik snel mijn telefoon weg, want ik ben bij de ingang van de keukens gekomen. Na een kwartiertje kom ik weer buiten met mijn tas vol met cupcakes, chips en andere lekkere dingen. Ik kan het meestal wel goed vinden met de huiselven, ik vind het grappige wezentjes. De keuken is vlakbij de ingang van de Hufflepuff Common Room, maar op Twitter zie ik dat Luke al binnen is, dus ik besluit maar richting de Ravenclaw-toren te lopen. Ik tweet Riley om te zeggen dat ik eraan kom en dat ze moet helpen om binnen te komen. Ik zie mezelf daar al voor die deur staan en dan ongemakkelijk moet wachten tot er een andere Ravenclaw-leerling aankomt om me binnen te laten. Nee, daar zit ik niet op te wachten. Terwijl ik loop dwalen mijn gedachten af. Ik droom een beetje weg en denk aan huis, aan alle dieren die daar zijn en aan mijn ouders die nu met zijn tweeën zijn. Ik schrik wakker als ik bijna tegen een medeleerling op loop. Snel mompel een verontschuldiging en loop verder. Gelukkig ben ik er bijna, en al snel zie ik het standbeeld van Rowena Ravenclaw. Ik zet mijn tas op de grond, leun tegen de muur aan en pak mijn telefoon. Nu is het wachten op Riley.

[ bericht aangepast op 2 april 2015 - 16:48 ]

---

I'm walking around and then I look down in my hand and where I usually have my cellphone, I just have a gun ~ Sam Tsui

Lily knikt voorzichtig en probeert dan met een pijnlijk op te kijken. Met een bezorgde frons staar ik haar even aan en pak dan, net als haar mijn telefoon. Misschien had ik dat beter niet kunnen doen, want we komen in een ruzie die letterlijk mijn hart aan stukken scheurt en ik bijt op mijn lip om niets te laten merken. Ik antwoord chagrijnig op iedereen die er tussen probeert te komen en uiteindelijk cancelen Lily en ik ook nog de date. Ik voel me verschrikkelijk en loop agressief naar buiten. Het regent, nee het hoost en ik laat me vallen op de grond. Midden op het Quidditchveld. Ik heb letterlijk geen idee hoe ik hier gekomen ben en ik pak mijn telefoon, waarna ik een date met Dawn regel. Gewoon, om Lily jaloers te maken. Dit duurt ook niet lang, want ik weet dat ik niemand anders wil daten dan Lily.
Sirius en Remus hadden belooft om te komen, maar het duurt lang en ik begin weer met Lily te praten. Langzaam wordt mijn gebroken hart geheeld en kan ik weer met een kleine lach naar mijn beeldscherm kijken.
Mijn lach neemt echter plaats voor bezorgdheid als ik erachter kom dat Lily gemerkt is. Lily Evans! Gemerkt! Ik voel hoe ik boos word op wie het dan ook gedaan heeft. Ze hebben haar gewoon te pakken genomen op het zwakste moment! Stomme Slytherins. Ik beloof haar dat ik niets stoms zou doen, maar wat ik ook beloofd heb, als ik erachter kom wie, dan vermoord ik ze. Niemand komt aan Lily.
Eindelijk komen de jongens eraan en de gaan naast me zitten.
'Gaat het, Prongs,' vraag Sirius nadat hij zijn armen om me heen geslagen heeft.
'Ja..' zeg ik, 'We hebben al geen ruzie meer,' Ik grijns even naar ze en aangezien Sirius toch zijn armen om me heen geslagen heb, leg ik mijn hoofd op zijn schouder. Ik pak net als Remus en Sirius mijn mobiel erbij en praat weer met wat mensen. Lily en ik zijn tenminste weer maatjes en ik grijns om haar berichten. Ze is echt zo perfect.
Dan krijg ik een bericht van Sirius, dat Remus hem verteld heeft wat hij voor hem voelt. Hij raakt een beetje in paniek en vertelt het ook aan twee Slytherins. Idioot dat hij is.
De jongens en ik hebben ondertussen afgesproken om vanavond een Maraudersnight te houden, maar Peter doet lastig omdat hij bij Lajila wilt zijn. Uiteindelijk krijgen we hem zo ver dat hij wel gaat komen, gelukkig.
Remus' vader belt hem en Remus loopt weg zodat alleen Sirius en ik overblijven.
'Ik ga naar Lily toe.' zeg ik en met een sprintje ren ik richting Hogwarts. Ik loop de trappen op terwijl ik van Remus hoor dat zijn moeder in het Mungio ligt. Ik wil omkeren, maat via twitter kom ik erachter dat Sirius al met Remus praat. Ik besluit om hem even te laten en kom aan bij de Fat lady.
Ik heb besloten om Lily de vraag te gaan stellen. Maar wanneer? Ik hoop vanavond tenminste, als daar de juiste tijd voor is. Ik denk dat ik misschien wel vijf minuten voor de Fat Lady sta (ze slaapt dus ze stelt gelukkig geen vragen) als ik er klaar voor ben. Ik maak haar wakker en zeg het wachtwoord. Ik stap naar binnen en zie haar direct: Lily. Ze is zo prachtig. Lily en ik geinen wat over whatsapp, maar uiteindelijk besluiten we om Mavi te gaan halen, die heeft overgegeven en nu ergens bij een wc ligt.
Voor de tweede keer vandaag loop ik ergens heen om iemand bij de WC's op te pikken. Lily heeft het koud en is moe, dus begin ik haar te tillen op mijn rug terwijl we weer gesprekken hebben die heel lang zijn. Uit eindelijk komen we er op neer dat het misschien best zou kunnen dat wij soulmates zijn. (wat best een raar gevoel geeft, maar ik kan het niet uit mijn hoofd zetten.).
Frankie zegt tegen ons dat zij Mavi wel gaat oppikken, dus draaien Lily en ik weer om. Ik zet Lily neer als ze in mijn ogen wilt kijken. Haar mond valt open en via WhatsApp vertelt ze me dat haar favoriete kleur in mijn ogen zit. Na even lopen we verder en pas na een tijdje kom ik erachter dat ik haar hand nog vast hou, maar ik laat het niet los. Uiteindelijk komen we via een gesprek over seks, uit op een gesprek over kussen. Ze geeft me een kus op mijn wang en ik glimlach terwijl ik me echt geweldig voel. Ze vraagt of ik er nog een wil en ik zeg haar dat ik er wel 100 zou willen. Daar gaat ze mee accord en ze begint mijn wangen te kussen terwijl we tegelijk hetzelfde aan elkaar vragen. Zouden mijn lippen net zo zacht zijn als mijn wangen?
Na wat geflirt weet ik dat dit het juiste moment is. Pech dat ik misschien naar rook smaak. Met mijn handen hou ik plotseling voorzichtig haar gezicht vast. Ik staar ik haar ogen en druk dan voorzichtig mijn lippen op die van haar, terwijl er misschien wel miljoen gedachten door mijn hoofd schieten. Sterren schieten van mijn lippen door mijn lichaam en ik grijns tegen haar lippen aan. Mijn buik tintelt en ik laat mijn hand door haar haar gaan. Dit is de geweldigste kus ooit. Voorzichtig en met tegenzin maak ik mezelf weer los en ik kijk haar aan. Met blosjes op mijn wangen glimlach ik naar haar
'Smaak ik naar rook?' vraag ik haar dan omdat ik niet zeker weet wat ik precies moet zeggen nu.

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!