[RPG] A Modern Marauders Story [Speeltopic] [2] - Speeltopics

R O L L E N


S O C I A L M E D I A


V A K K E N


I N F O R M A T I E


T O P I C S


R E G E L S


S T A R T E R S

[ bericht aangepast op 7 sep 2015 - 9:52 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Mavi Fallyn Rogers
Slytherin || Professional Fangirl || Sad and murderous || Done with everything

Mijn handen beginnen te trillen van woede zodra ik Frankie's bericht lees. "They're right. You shouldn't." staat er in het DM bericht op twitter. Ik begin op mijn lip te bijten zodra onze eerst best wel plagerige conversatie uit de hand begint te lopen. Er vallen harde woorden. "That's what they're good for: workers for our comfort. Just like house elves." lees ik na een paar berichten heen en weer.
Op dat moment knapt er iets bij mij. Kwaad begin ik over mijn relatie met Bryce, waar Frankie niets van weet en ze weet al helemaal niet dat hij een Muggle is. Razend stuur ik een bericht terug dat onze ouders ons liever met een oude, rijke pureblood willen laten trouwen, maar het helpt niet.
Mijn vingers drukken bijna mijn telefoon kapot als ik de zin: "Can't you just be happy if I am? I'm not gonna cry over the fact you're gonna marry an total idiot." intik. Mijn mond valt open van verbazing zodra Frankie mij vertelt dat ik onze familie heb verraden.
Ik heb het nooit begrepen. Ik heb echt nooit begrepen wat er mis is met muggles. Het zijn toch ook mensen? Waarom zou je mensen beoordelen op bloed, het gaat over het innerlijk. Er is echt geen verschil, je hebt Deatheaters met een rotpersoonlijkheid, maar ook muggles, halfbloods en muggleborns met dezelfde persoonlijkheid. Ik snap echt niet dat ik onze familie zou hebben verraden door van iemand te houden.

Dan vraagt Sirius of ik okay ben. Ik rol met mijn ogen. Dan raken we aan de praat via DM. Sirius probeert me te helpen door advies te geven, maar ik ben op dit moment klaar met alles en iedereen. Tranen beginnen over mijn wangen te rollen, als ik de Common room van Slytherin uit loop, om vervolgens tegen een random muur te gaan staan huilen. Als ik iets op twitter heb gepost vragen verschillende mensen aan mij of het goed gaat. Gwen zegt dat ze eraan komt.
Niet veel later hoor ik voetstappen, gevolgd door een omhelzing van Gwen. "Het is oké. Je moet kunnen houden van wie je wilt houden. Bloed maakt niet uit, dat zal nooit uit moeten maken. Je hebt iemand gevonden waarvan je houdt. Het enige dat wij daarover te zeggen hebben is ons geluk over dat jij iemand heb gevonden." zegt ze zacht, en ik sla mijn armen om haar heen. "Al heb je gelijk, vertel het Frankie maar. Ze blijft ontkennen dat het om niet om bloed draait." mompel ik zacht terug. "Ik wil het niet meer Gwen. Ik wil niets meer met dat hele gezeik over bloed te maken hebben." zeg ik terwijl ik haar langzaam los laat. Wat mij betreft mag Frankie samen met haar ouders naar de hel lopen.

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

---

---

      Ik blijf Caleb met een strakke blik aankijken, nu pas let ik echt op zijn oogkleur. Het is de kleur van pas gesmolten pure chocolade waar glitters in gestrooid zijn waardoor het continue lijkt te schitteren. Een vlaag van onzekerheid overspoelt me; ik had niet naar hem moeten glimlachen. Hij wil Scarlett, dat heeft hij duidelijk laten merken. Blijkbaar wil hij toch met me praten want hij staat op, na eerst een kommetje yoghurt gevuld te hebben, en loopt in passen die erg langzaam lijken te gaan als je de bewegingen nauwkeurig volgt naar me toe. Ik weet even niet hoe ik moet reageren, of ik überhaupt met hem wil praten. De woede van gisteren lijkt overgegaan te zijn naar het begrip dat ik gewoon niet goed genoeg voor hem ben. En ik weet dat dat waar is. Hij verdient zoveel beter. Dat realiseert hij zich waarschijnlijk ook wanneer hij een aantal meters van me af is verwijderd en zich weer omdraait. Ik probeer de teleurstelling die in me opwelt te verbergen terwijl ik mijn blik weer op de tafel werp en mijn muffin mishandel. Iets eten doe ik niet, elke keer dat ik een poging doe om een hap in mijn mond te doen is het verlangen van het eten al voordat het voedsel mijn mond raakt weg. Ik kijk op wanneer ik een geluid achter me hoor en zie ik het gestalte van Mary staan.
      "Marls?" klinkt haar stem waarna ze naast me komt zitten. Gelijk zet ik een glimlach op mijn gezicht. Ik moet me niet aanstellen en anderen met mijn problemen opzadelen.
      "Marly? Gaat het?" vraagt ze vervolgens met een ietwat bezorgde uitdrukking op haar gezicht.
      "Ja hoor," lieg ik omdat ik weet dat het eigenlijk helemaal niet gaat. Ik sta op het punt om in tranen uit te barsten maar dat laat ik haar niet zien. Ik moet niet zo egoïstisch zijn.
      "Zullen we naar Potions gaan? De les begint zo," ik zet mijn muffin terug op het bord waarna ik opsta en Mary vragend aankijk.

---

-

‘Mphfrm,’ mompelt ze tegen mijn lippen aan en mijn grijns wordt breder. Ik merk hoe ze me mee naar achteren trekt en ik nog dichter tegen haar aan gedrukt word. Ik verplaats mijn handen ietsjes zodat mijn vingers niet zo pijnlijk tegen de boom aan komen. Mijn hele lichaam raakt de hare zowat aan en het is geweldig. Ik open mijn ogen even als Lily zich los maakt. Ik hijg lichtjes en staar haar aan. Ze springt op en slaat haar benen om mij heen en voor een moment schiet het "enorme" probleem door me heen, maar zodra Lily haar lippen weer op de mijne duwt, ben ik het al lang weer vergeten. Ik hou haar vast met mijn handen zodat ik zeker weet dat ze niet valt en druk haar ondertussen nog dichter tegen me aan, zo ver als dat mogelijk is. Het is fantastisch en ik wil haar nooit meer loslaten. Ik wil meer. Meer meer. Zou ik...?
Zachtjes voel ik haar tanden in mijn onderlip, maar voordat ik ook maar iets kan doen of kan antwoorden, trekt ze haar hoofd naar achteren en staar ik haar totaal verbaasd aan. Ik heb nog geen probleem gekregen toch? Haar hoofd was tegen de boom geknald, maar haar aandacht lijkt zich daar totaal niet op te vestigen. Ik volg haar blik en kom uit bij mijn beste vriend, die het leuk vindt om foto's van ons te maken.
‘BLACK,’ schreeuwt Lily en ik word van haar af geduwd waardoor ik haar los laat. Ik hijg, merk ik en ik pak mijn mobiel er maar bij om niet awkward over te komen. Sirius heeft een foto van Lily en mij zoenend neer gezet in de Whatsapp-groep. Lily heeft ondertussen haar stok gepakt en zet een stap richting Siirus die snel wegrent. Nou... Daar gingen de zeven minuten... Ik kijk Lily weer aan.
‘Nou… dat heeft het moment wel even flink verpest,’ zegt ze dan en haar wangen kleuren rood.
'Ja..' zeg ik ietwat opgelaten en ik haal mijn hand door mijn haar. Ik snauw Sirius af via mijn telefoon, maar bied daarna toch ook weer mijn excuses aan. Dit is het niet waard om weer ruzie te maken.
Na even praten we weer via Whatsapp en besluiten Lily en ik om naar Potions te gaan. Daarom lopen we dus hand in hand weer naar binnen door de gangen van Hogwarts. Na even gaat het weer over Death eaters en de laatste woorden die mijn opa tegen mij zei schieten weer door mijn hoofd. Ik ben blij dat ik zo'n kleinzoon als jou heb. Tranen springen in mijn ogen maar ik probeer me sterk te houden. Het is de hele vakantie gelukt, dus nu moet het ook lukken. Ik ben blij dat ik zo'n kleinzoon als jou heb. Ik voel Lily's armen om me heen en tegelijkertijd rollen de tranen over mijn wangen. Ik sla ook mijn armen om haar heen en verberg mijn gezicht in haar haar.
‘Het maakt niet uit,’ fluistert Lily terwijl ze me naar de muur begeleidt en ik ga zitten. Ik trek mijn knieën op en begin dan steeds meer taferelen voor me te zien.
De man van het Ministerie aan de deur. Zijn krakerige stem vraagt mij of zijn ouders misschien thuis zijn. "Nee," had ik geantwoord. "Ze zijn aan het wandelen." Ik had geen idee waarom die man er was, maar toen de man zei dat ik ze dringend moest gaan bellen begon er iets door te dringen. Toen ik vroeg en de man met de krakerige stem zei dat hij... Ik had de deur voor zijn neus dichtgesmeten en me opgesloten in een van de wc's. Nee, ik huilde niet. Ik geloofde het niet.
Ik luister naar Lily's rustige stem over haar ongecontroleerde magie. Ik staar strak voor me uit terwijl ik blijf snikken. Ik mis hem zo erg.
Uiteindelijk besluiten we om ergens anders te zitten en ik hou stevig Lily's had vast terwijl ik me door haar mee laat sleuren.
"James, je moeder en ik hebben iets voor je." zei hij tegen de elf jarige mij. Nieuwsgierig kwam ik naar beneden. Mijn opa had altijd de gaafste snufjes. "Je moeder wilde het eigenlijk niet geven, aangezien ze bang is dat je er mee in de problemen gaat komen, maar ik heb het volste vertrouwen in je dat dit je juist uit de problemen houdt." Een lelijke bruine mantel werd onder mijn neus gedrukt en ik staarde mijn moeder en opa aan alsof ze krankzinnig geworden waren. Wat de hel moest ik daar nou weer mee? Zoiets ging ik echt niet dragen. "Dit is van je bet bet bet overgrootvader geweest en misschien is het nog wel ouder." Ik trok het toch maar over me heen om hen te plezieren, maar zodra het om mijn lichaam gewikkeld was, was de lelijke bruine kleur weg. Even als mijn lichaam. Het bleek uiteindelijk het handigste snufje van mijn spullen zijn. Maar het was van hem.
Ik merk niet eens dat we een lokaal binnen zijn gegaan en schrik pas weer op als Lily haar vinger onder mijn kin legt en ik kijk haar met tranen die over mijn wangen rollen aan.
‘James, het kan mij helemaal niks schelen dat je huilt, je bent voor mij nog steeds even mannelijk als je was en we gaan hier samen doorheen komen. Elke keer als je moet huilen, moet je het gewoon zeggen en dan troost ik je tot je uitgehuild bent. Het maakt mij niet uit hoe vaak dat gebeurt en hoelang je dat gaat hebben. Ik houd van je en ik zal er altijd voor je zijn,’ zegt Lily en ik glimlach waterig naar haar terwijl ze een kus op mijn voorhoofd drukt en ik word tegen haar aan gedrukt. Ik voel mezelf zo zwak op dit moment en het voelt echt alsof ik nooit meer zou kunnen stoppen met huilen als een baby. Alles doet pijn alsof ik een Bludger tegen me heb aan gekregen, maar dan duizend maal erger.
'Hee,' zegt Sirius, maar ik kijk niet op. Dat lukt gewoon niet. Ik voel hoe hij naast me gaat zitten en mij dan omhelst. Alles lijkt in slow-motion te gaan, maar ik wil gewoon dat dit voorbij is. Ik snap mezelf ook niet waarom het me nu niet meer lukt om niet te huilen. Ik heb het de hele zomer vol gehouden!
'We vermoorden ze, Prongs, zodra ik erachter kom welke afschuwelijke monsters dit gedaan heb, vermoord ik ze.' zegt Sirius en ik knik tegen zijn schouder aan. Als zijn armen van mij los gaan, begin ik zwaarder te ademen en sla mijn handen voor mijn gezicht.
Een raar geluid klonk vanuit de woonkamer en ik opende nieuwsgierig, maar voorzichtig de deur. Mijn moeder zat ik haar stoel en ze zag er gebroken uit. Haar mascara was uitgelopen en haar ogen helemaal rood van het huilen. Mijn vader stond naast haar en hielt haar handen vast. Ook hij had duidelijk gehuild en de neiging om compleet in te storten stond hoog, maar dat kon niet. Ik moest er zijn voor mijn ouders en vooral mijn moeder. Ze had al een maand lang donkere kringen rond haar ogen en was heel bleek. Nee, ik mocht nu niet doorbreken. Ze hadden me nodig en ze hadden al meer dan genoeg zorgen. Ik mocht nu niet instorten.
Maar nu doe ik dat dus wel. Zwak en niet Gryffindor waardig. Dat is wat ik ben. Hij had vast niet gewild dat ik zo zou reageren op zijn dood. (ik schreef mijn dood, sorry James, dat duurt nog 5 jaar)
Langzaam dwing ik mezelf om te kalmeren en ik veeg ruw de tranen van mijn wangen af. Wat ben ik toch een stom, zielig stuk nat karton. Via Twitter had ik tegen Lily en Sirius gezegd dat ik wat over hem zou vertellen en ik haal eens diep adem en dan nog eens en staar naar een van de stoelen in het klaslokaal.
'Zo'n drie jaar geleden vierde hij zijn 95ste verjaardag en hij vond grote feesten altijd leuk, dus als hij jarig was, wat midden in de vakantie was, dan werd er altijd een groot feest gegeven. Ergens vond ik de feesten altijd super saai, aangezien er minstens 60 jaar tussen mij en de anderen zat. Op zijn 95ste verjaardag was hij speciaal naar een hangplek gegaan om te vragen of de jongeren, die toen ook rond mijn leeftijd waren, op zijn verjaardag wilde komen. Ik vond dat zo lief van hem en eigenlijk had hij altijd van dat soort acties. Als ik thuis was en jullie waren er niet, was hij er. Hij was gewoon mijn beste vriend thuis en nu..' De tranen die eindelijk gestopt waren, rollen weer over mijn wangen en ik verberg mijn gezicht in mijn handen. Ik wil dit niet meer. Ik wil hem bij me hebben en wel nu. Hij is al veel te lang weg. Ik ben blij dat ik zo'n kleinzoon als jou heb.

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

Peter Pettigrew
"Wormtail"
Gryffindor || Marauder || Overslept

Door de zon die in mijn ogen schijnt wordt ik wakker. Ik rek me uit en pak mijn mobiel naast me van het nachtkastje. Volgens de cijfers op mijn scherm is de les al vijf minuten begonnen, ik frons lichtjes. Het dringt niet echt tot me door dat ik veel te laat ben tot Lily me erop wijst dat mijn klok gewoon goed staat en ik me dus wel verslapen heb. Ik schiet overeind en binnen de kortste keren ren ik door de kamer, mijn haar kammend, mijn kleren aan trekkend en mijn tanden poetsend, alles tegelijkertijd.
Natuurlijk heeft niemand eraan gedacht om mij wakker te maken. Blijkbaar heeft Sirius de hele boel bij elkaar geschreeuwd, maar ze weten dat ik niet wakker wordt door dat soort dingen, ik ben wel wat gewend. Met die twee in je kamer moet je wel diep kunnen slapen, anders heb je echt een slaapgebrek aan het eind van het jaar.
Uiteindelijk ren ik met mijn boekentas over mijn schouder en mijn haar alle kanten op stekend de gang op. Ondertussen ben ik druk in gesprek met James over een plan om Remus Sirius te laten vergeten. Arme Remus, iedereen weet dat het de minst slimste zet is om verliefd te worden op Sirius, maar dan begint James plots over dat hij denkt dat Sirius, Remus misschien leuk vindt en alsof het afgesproken is, stuurt Sirius plotseling een berichtje in het gesprek dat alles compleet veranderd.
"I think there might be a possibility I'm gay and it freaks me out, okay bye."
Dat was dus de reden dat James zo reageerde en het duurt dan ook niet lang voordat de puzzelstukjes in elkaar vallen... Remus en Sirius vinden elkaar leuk. Voordat ik nog kan nadenken over wat er zojuist gebeurt is kom ik bij het lokaal aan. Snel stop ik mijn mobiel weg en loop ik naar binnen het lokaal in. Mijn ogen gaan even naar Jil, maar helaas zit ze al naast iemand en ik heb afgesproken dat ik samen met James zou gaan. Ik neem plaats aan een leeg tafeltje in de hoop dat de leraar me heel laat en pak mijn boek uit mijn tas. Ik glimlach naar Jil die een paar tafeltjes verderop zit, hopelijk heb ik straks tijd om tegen haar te praten. Het klinkt behoorlijk lame, maar ik heb haar gemist en ik vind haar echt leuk.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Als Dorian aanbiedt het drankje te drinken weet ik niet precies wat ik moet antwoorden. Ik weet niet of ik het aan zou kunnen om het drankje te drinken en daarmee mijn gevoelens voor hem te versterken, maar hem compleet verliefd zien doen in mijn richting lijkt me ook maar naar.
Terwijl hij naar Caleb loopt denk ik na. Ik wéét dat Amortentia geen echte liefde is maar obsessie, maar toch beangstigt het me. Niet omdat ik niet wil dat mijn beste vriend verliefd op me is - natuurlijk wil ik dat. Maar dit is nep, en het duurt maar eventjes.
Kunnen we het niet gewoon allebei drinken? Nee, dat zou rare scenario's opleveren.
Ik spreek mezelf moed in, wetende dat het moet gebeuren en dat het hoe dan ook ongemakkelijk wordt. Als Dorian het zo graag wil doen, mag hij het doen.
Verlangend kijk ik naar mijn telefoon, die voorin de klas ligt. Ik wil kijken of Dawn me iets gestuurd heeft, al zou dat wel niet. Ik lijk wel enthousiaster om iets met haar te doen dan zij is, iets dat me maar al te bekend voorkomt. Zo lijkt het namelijk in al mijn vriendschappen.
Ik neurie een John Mayer liedje, zoals altijd, en beweeg het goedje heen en weer. Dat dit spul zoveel commotie gaat veroorzaken... Jemig.
Mijn vingers trommelen nerveus op de tafel. Ik vreet mezelf op van de zenuwen om zoiets kleins, wat dom eigenlijk.
"D.... Kom je?" Ik probeer niet te ongeduldig te klinken maar zo komt het er wel uit, bijna als een snauw. Het zijn de zenuwen, maar dat probeer ik maar niet te laten zien. Mijn voet tikt op en neer terwijl ik naar mijn beste vriend kijk. Dit zou nog wel eens héél ongemakkelijk kunnen worden.

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Onze potion leraar begint flesjes toverdrank uit te delen, en plotseling weet ik het weer, Amortentia. Ik begin te lachen, wat leuk, straks zijn we allemaal ontzettend obsessief met de gever, dat wordt nog wat. Ik krijg een berichtje van Peter via DM, de aardappel heeft zich verslapen en komt nu snel hierheen. Op mijn feed lees ik dat Sirius de hele dorm van hun bij elkaar heeft gegild dus hoe die jongen daardoor heen kan slapen is mij een raadsel. Ik moet even grinniken, eigenlijk wel schattig, een diepe slaper. In ieder geval beter dan wat ik heb, al wakker worden bij het eerste hoorbare geluidje. De klas stroomt vol met nog meer laat komers. Dorcas komt uit de groep van mensen op mij afgelopen en gaat vrolijk naast mij zitten. Ik glimlach vrolijk naar haar en begroet haar even me een knuffel.
'Hey Doe, lekker geslapen,' zeg ik vrolijk en laat haar weer los. Ze knikt en vraagt hetzelfde. Ik schud een beetje spijtig mijn hoofd, maar het is zo, ik slaap nou eenmaal super licht dus erg lekker slapen doe ik nooit. Professor Bordeaux komt opeens onze mobieltjes ophalen en een beetje spijtig geef ik hem aan hem. Tegelijkertijd zie ik Peter de klas in komen sloffen en hij gaat zitten aan een leeg tafeltje en hij glimlacht even naar mij. Ik glimlach vrolijk terug en kijk hem even aan voordat ik me weer omdraai en me concentreer op de professor die ons instructies geeft. Echter ben ik niet helemaal bij de les, eerder bij Peter. Ook al ken ik hem pas ander halve dag, ik vind hem echt heel leuk. Toch weet ik mezelf wakker te schudden en kijk ik Dorcas even aan.
'Ik drink het wel op, okay?' lach ik en ze knikt even en grinnikt. Dit gaat nog heel raar worden.

---

I just caught the wave in your eyes

[Mijn hele late topics, heel laat.]

---

We've lived in the shadows for far too long.

Juliet Greystone || Ravenclaw || Prefect || Chaser || Feeling awkward.
Met een schuin hoofd keek ik even de slaapkamer rond. Iedereen lag nog netjes te slapen, dus ik kleedde me rustig en maakte me klaar voor de dag. Zou ik me meteen al klaar maken voor mijn date met Sev vanavond? Nee, dat haalde niks uit, ik had de quidditch try-outs nog. Ik had tussendoor vast nog wel tijd. Het was niet alsof alle andere meiden mij ooit meevroegen op hun avonturen. Ik liep de common room uit, richting potions class. Het was wel leuk, potions, maar Juliet vond het soms een beetje saai worden. Vooral omdat ze niks fout durfde te doen. Straks blies ze iets op. Jordan zat naast haar te kloten, iets wat nooit goed kon gaan. Ik wist niet wat het was, maar ik leek gister superveel gemist te hebben. Misschien wel alles, misschien wel te veel. Nou boeide het me niet al te veel, zolang ik maar niet de enige was die nergens ook maar iets mee te maken had. Ik haalde mijn hand door mijn haar en keek met een schuin hoofd naar het drankje. Mijn mobiel het tot dat moment rustig in mijn zak gezeten, maar al snel werd deze opgehaald door de leraar.
"Jij of ik?" vroeg ik aan mijn partner, Snape. Ik wist niet helemaal wat ik ervan moest vinden, maar het zag er niet uit. "Ik wil het op zich wel doen, maar ik weet niet." Ik keek even naar een paar andere, dit was best een vage opdracht. "Nja, het is maar obsessie toch, geen liefde en dat weet iedereen, ik denk dat ik dat wel aan kan, het kan niet veel erger zijn dan echte verliefdheid," zei ik zacht. De waarheid was dat ik te weinig geslapen had om iets te gaan observeren. Ik wilde echt wel iets leren, al was ik geen ravenclaw vanwege mijn eindeloze wil om te leren. Het was eerder mijn creativiteit en mijn nieuwsgierigheid. Ik ging even rechtop zitten en ik ademde diep in. Ik keek even in de richting van Snape, voordat ik het drankje op pakte. Vanavond zou alles weer gewoon zijn. Nja gewoon was een groot woord, maar ach. Misschien zou hij dit te awkward vinden.


(Jeetje het is stil hier Duurde een half uur voordat ik het topic gevonden had.)

[ bericht aangepast op 1 mei 2015 - 21:11 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

Ik kloot nog even wat op mijn mobiel en raak weer flink geïrriteerd door mister Black, en nee dan bedoel ik niet Regulus, ik heb het over Sirius. Oftewel meneer arogantie, want jeetje, die gast heeft echt arrogantie in overvloed. Via whatsapp weet hij me weer flink op de kast te jagen maar ik blijf kalm, want om hem nu een blauw oog te gaan verkopen lijkt me nou niet zo een strak plan, want hij is nog steeds met mijn zeer grote ongenoegen, de beste vriend van Marlene. Ik kijk op wanneer ik hoor dat er iemand naast me neerploft en eigenlijk wil ik diegene verzoeken om ergens anders te gaan zitten als ik zie dat het Dorian is, mijn beste vriend. Hij geeft me een vriendschappelijke knuffel en ik knuffel hem kort terug voordat we elkaar los laten. 'Hee hee Cali,' zegt hij op zijn altijd vrolijke manier en ik kijk hem droog aan. 'hoe voel je - je?' en ik haal mijn schouders op, want eerlijk waar, ik heb geen idee. Vanbinnen ben ik een soort milkshake van emoties, gevoelens en nog wat andere dingen. Daarbij helpt mijn enorme kater ook niet echt wat mijn humeur betreft. 'Hey Dora, ik heb me beslist wel eens beter gevoeld, volgens mij kan ik ook elk moment flauwvallen maar ja,' wederom haal ik mijn schouders weer op en ik kijk hem schaapachtig aan, volgens mij moet ik ook nog steeds wakker worden, want mijn ogen willen continu dichtvallen. Ik kijk even weg en vervolgens weer naar mijn vriend en knipper even vermoeid en kijk hem vervolgens zwak grijnzend aan. 'Maar hoe gaat het met jou? Nog last gehad, van je, "probleem"?' ik leg de nadruk op het woord "probleem" en ik wiebel even met mijn wenkbrauwen. Ik sla even tegen zijn bovenarm en schud vervolgens mijn hoofd. Mijn ogen laat ik weer even door het lokaal glijden en ik stop even bij het tafeltje van Faelia, die nu een beetje zielig alleen zit. Heeft Dorian haar nu alleen gelaten voor mij, wauw, echte liefde tussen ons. Ze laat ook weten dat ze wacht op hem wanneer ze hem roept. 'D... Kom je?' snauwt ze lichtjes en ik kijk haar even verontschuldigend aan, 'Nee hoor grapje Dora, maar volgens mij wacht je partner op je, dus misschien kan je beter terug gaan,' ik knik naar Faelia's tafeltje en glimlach even zwakjes naar hem. Het verhaal van Fae die verliefd is op Dorian flits weer even door mijn gedachten en ik schud mijn hoofd, nog meer drama, kan het nog erger? Zover ik weet namelijk ziet Dorian - Fae alleen als een heel goede vriendin, die zit dus dik vast in de friendzone, arme Fae.

'Maar bedankt voor de knuffel bro, je bent de beste Dora,' ik lach even en zie hoe hij knikt en opstaat. Hij draait zich nog even om en glimlacht naar mij voordat hij richting Fae loopt en weer naast haar gaat zitten. Plotseling wordt mijn zicht verstoord door professor Bordeaux die me afwachtend aankijkt.
'Pardon?' vraag ik en ik kijk hem droog aan en hij zucht even en hij knikt naar mijn mobiel in mijn handen. Wacht moet ik die nu geven? Aan hem? Wat denkt hij wel niet? Echter ziet hij er niet bepaald uit alsof hij gaat veranderen van gedachten en na een tijdje elkaar koppig aangestaard te hebben geef ik hem met tegenzin mijn telefoon en sla mokkend mijn armen overelkaar. Ja ik weet het, vrij kinderachtig, maar soms ben ik ook nog best wel een kleuter, ik geef het toe. Niet dat ik dat ooit hard op zou zeggen, maar ik ben me er heel goed van bewust en misschien moet ik er eens wat aan gaan doen. Wanneer ik om me heen kijk zie ik opeens dat iedereen in paren zit, wacht wat gaan we ook alweer doen? Verward kijk ik rond en ik zie hoe op sommige tafeltjes al een flesje met toverdrank staat en ik kijk een beetje dromerig naar mijn tafeltje, ik ben lekker alleen. Dan schiet het me te binnen, Amortentia! Ik lach even schamper, beste timing ooit om Amortentia te gaan behandelen, not. Professor Bordeaux komt al in de buurt van mijn tafeltje en ik moet stiekem een beetje lachen, vet droog natuurlijk, want hij geeft dadelijk aan mij het drankje, en gezien er niemand anders meer is om het aan mij te geven, word ik obsessief "verliefd" op hem. Een vies gevoel gaat er door mij heen, liever niet, ik bedoel hoe oud is hij? Afgezien dat hij ook nog een man is, nee dankje, als het nou professor Bordelon ofzo was geweest, dat is een ander verhaal, maar dit is gewoon raar, heel raar. Echter heb ik te snel conclusies getrokken, want wanneer ik even naar de deur kijk, zie ik twee brunettes naar binnen lopen. De ene is Mary, en de ander, de ander is Marlene. Mijn hart stopt even met kloppen en mijn ogen boren zich in de hare, opnieuw stopt de wereld voor een tel met draaien en het lijkt wel alsof we weer de enige mensen op aarde zijn. Plosteling krijg ik het helemaal warm en word het duizelig voor mijn ogen. Zwart vormt zich voor mijn ogen maar met een paar knipperen weet ik het gevoel weg te krijgen. Echter heb ik hierdoor ons moment verpest en het oogcontact verbroken. Lipbijtend kijkt ze het lokaal rond voor een plaatsje, Mary is al naast Lily gaan zitten en plosteling besef ik dat het enige lege plaatstje, uitgerekend vandaag, naast mij is. Van alle dagen in het jaar dat - dat zou kunnen gebeuren, gebeurt het vandaag. Ik zucht even en zie hoe ze met trage passen mijn richting op loopt en het is ongelofelijk hoe mooi ze is, zo, puur. Haar bruine haren vallen zoals gewoonlijk mooi om haar gezicht heen en ik moet moeite doen om haar nu niet direct op de mond te nemen. Maar natuurlijk kan ik dat niet maken, niet nu, niet nu ze me, haat. Ik krimp even in elkaar bij die gedachten, echt beseffen dat ze me haat heb ik tot nu toe nog niet gedaan, maar nu ik het doe, slaat het als een meteorieten regen bij mij in. Maar ik kan haar niets verwijten, natuurlijk haat ze mij, wat ik heb gedaan is onvergeefbaar en het is wonderbaarlijk dat ze gewoon naast me is komen zitten en niet ziek terug naar haar dorm is gegaan of iets dergelijks. Plotesling schiet me iets te binnen, eigenlijk kan ik haar wel iets verwijten, ze wilde immers "vreemdgaan" met Sirius. Elke keer dat ik die naam in gedachten herhaal, vormt zich er een bittere smaak in mijn mond. Maar ook al wilde zij dat dan misschien doen, ben ik uiteindelijk de sukkel en klootzak geweest die met Scarlett heeft gezoend en bovendien nog meer, well done Hughes, klinkt er een stem sarcastisch in mijn gedachten en ik pers mijn lippen op elkaar.
'Mr. Hughes, let u ook even op?' wordt ik uit mijn gedachten gehaald en professor Bordeaux staat voor onze tafel en zet net het flesje Amortentia voor onze neus neer. Ik knik en en kijk even voorzichtig Marlene's kant op, die erg gefixeerd naar voren staat, duidelijk niet van plan om nogmaals oogcontact met mij te maken. 'Uhm...,' begin ik schor en ik wil me zelf wel slaan, kan het nog droger? Echter heb ik wel haar aandacht want haar hoofd schiet gelijk mijn kant op en haar ogen biren zich in de mijne, die is dus niet goed in negeren.
'Wie gaat er drinken?' ze kijkt me een tel aan, maar antwoord niet. Haar ogen blijven in die van mij gehaakt en het flesje Amortentia lijkt op dit moment helemaal niet van belang. Mijn ogen schieten naar haar lippen, naar haar ogen en weer terug naar haar lippen en zij kijkt ook voor een tel naar mijn lippen. Ik schuif wat dichter naar haar toe en ze schuift niet weg, nee, ze buigt zelfs wat meer naar me toe. Ik volg haar voorbeeld en leun ook wat naar voren, terwijl ik blijf kijken naar haar lippen die ik nu zo graag wil kussen. Plotseling wendt ze haar blik af en verbreekt hiermee het moment. Mijn blik scheur ik ook af van haar profiel en ik focus me op het flesje voor ons, hadden we nou bijna gekust? Mijn gevoelens zijn nu nog meer een puinhoop dan voorheen en de vlinders in mijn buik fladderen nog heftiger door elkaar dan ooit tevoren.
'Maakt mij niet uit denk ik, jij?' fluistert ze zacht richting de muur tegenover ons, aan het einde van het lokaal en ik slik. Als ik drink wordt ik dus obsessief verlief doo haar, maar maakt dat dan veel uit? Want het is ovderduidelijk dat ik tot over mijn oren ben, ook al ben ik met Scarlett gegaan. Elke keer wanneer ik dat in mijn hoofd herhaal, klinkt het elke keer weer een beetje idioter.
'Is goed,' mompel ik en ze draai zich weer in mijn richting en pakt een ganzenveer en een stuk perkament. Wanneer professor Bordeaux ons heeft uitgelegd wat eigenlijk de bedoeling is, pakt Marlene het flesje op en opent deze voorzichtig. Gelijk komt mij een mengeling van geuren mij tegemoet. Zoals algemeen bekend is, ruik je waar je van houd en ik adem even diep in. Ik kijk Marlene aan en begin op te noemen wat ik ruik, koffie, een brandend haardvuur en pepermunt. Braaf noteert ze deze allemaal en ik kijk stiekem op het stuk perkament, zelfs haar handschrift is mooi. Is er eigenlijk überhaupt iets wat niet mooi aan haar is? Als je het aan mij vraagt is ze perfect, op elke mogelijke manier. Plotseling komt een sterke zoete geur die ik even niet kan plaasten me tegemoet en deze haalt me uit mijn gezwijmel, wauw dat klinkt duf. Het ruikt naar honing, bloemen en lente, wat ruikt er zo. Er is maar een iets dat zo ruikt, of eigenlijk een wie die zo ruikt, Marlene.
Hoeveel parfum heb jij opgedaan?' vraag ik wenkbrauw ophalend en kijk haar vragend aan. Zij kijkt me fronsend aan en opent haar mond, alleen antwoordt ze met totaal iets anders.
'Ik weet niet hoor, Caleb, maar hoeveel shampoo heb jij in vredesnaam gebruikt vanochtend?' kaatst ze terug en ik frons. Shampoo? Vanochtend? Ik heb niet eens gedoucht en mijn shampoo ruikt niet eens zo sterk.
'Bovendien heb ik geen idee waar je het over hebt, mijn parfum is al een week op.'
'Ik heb niet gedoucht vanochtend, dus waar heb je het over?' zeggen we precies op hetzelfde moment, ik trek even mijn wenkbrauw op en moet toch even cheeky grijnzen. Ze bloost even en friemelt aan haar trui en haar gezicht kleurt roder. Dan besef ik het me opeens, haar parfum is al een week op? Maar wat is het dan, wat ik ruik. Mijn ogen glijden naar de Amortentia en zij kijkt er ook naar en weer bloost ze. Amortentia ruikt voor ieder persoon anders, afhankelijk waar je van houdt... galmt er door mijn hoofd.
'Oh.'
'Oh.' zeggen we weer tegelijk en we kijken snel een andere kant op, kan het nog gênanter? Met mijn lippen op elkaar geperst staar ik naar een paar aan de andere kant van het lokaal, dat veel lol lijkt te hebben. En dan heb je ons, ik en Marlene, die als twee stijve harken alles tegelijkertijd zeggen en de situatie bijzonder gênant maken. Mijn ogen glijden weer terug naar Marlene wanneer ze subtiel haar keel schraapt en ik kijk haar verontschuldigend aan.
'Goed, kom maar op,' zeg ik hees en kijk haar afwachtend aan. Ze bijt even op haar lip en pakt het openstaande flesje met de Amortentia en de geur komt me weer tegemoet. Ze geeft het flesje aan mij en wanneer ik het flesje overpak, raken onze handen elkaar kort aan. Een schok gaat er door mij heen en een lading energie schiet er via mijn arm door mijn lichaam heen. Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden en breng het flesje naar mijn lippen. Hier gaan we dan, hopelijk zeg ik niks waar ik later spijtvan krijg, je weet maar nooit wat ik nu allemaal ga uitkramen. Ik haal even diep adem, zet het flesje aan mijn lippen en gooi het goedje achterover en meteen begint zich een vreemd gevoel door mijn lichaam te verspreiden. Maar wanneer ik naar Marlene kijk, voel ik niets bijzonders. Niets wat ik niet normaal al voel, behalve een nog grotere drang om die roze lippen van haar onmiddelijk te zoenen en haar nooit meer te laten gaan. Ik buig naar voren en houdt op slechts enkele milimeters mijn gezicht van de hare verwijderd.
'Je bent zo ongelofelijk mooi, ik houd van je,' prevel ik en ik kijk haar doordringend aan, terwijl er een soort waas voor mijn ogen verschijnt.

[ bericht aangepast op 6 mei 2015 - 0:42 ]

---

I just caught the wave in your eyes

Quidditch Try-Outs
De Try-Outs zullen nu beginnen, als eerste Gryffindor, dan Slytherin, dan Ravenclaw en dan Hufflepuff, maar om te zorgen dat iedereen tegelijk kan RPGen zullen ze gewoon allemaal tegelijk plaatsvinden in het RPG, maar dus niet in het echt qua tijd!

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Sirius Orion Black
"Padfoot"
Gryffindor || Beater || KISSING MOONY

      'Zo'n drie jaar geleden vierde hij zijn 95ste verjaardag en hij vond grote feesten altijd leuk, dus als hij jarig was, wat midden in de vakantie was, dan werd er altijd een groot feest gegeven. Ergens vond ik de feesten altijd super saai, aangezien er minstens 60 jaar tussen mij en de anderen zat. Op zijn 95ste verjaardag was hij speciaal naar een hangplek gegaan om te vragen of de jongeren, die toen ook rond mijn leeftijd waren, op zijn verjaardag wilde komen. Ik vond dat zo lief van hem en eigenlijk had hij altijd van dat soort acties. Als ik thuis was en jullie waren er niet, was hij er. Hij was gewoon mijn beste vriend thuis en nu..' Met zijn drieën zitten we nog een hele tijd in het lege lokaal, tot James uiteindelijk weer een beetje rustiger is. Evans begint hem te zoenen en ik rol met mijn ogen, moet dit nu perse nu. Ik smijt een boek naar James' hoofd en sta dan op.
      'Veel plezier met kleffen, ik ga naar Potions,' deel ik mee. Ik verdwijn uit de kamer en haal mijn mobiel uit mijn broekzak waar Mary een gesprek is tegen James en mij over Gwen en Lily. Ik ben het met haar eens dat dit opgelost moet worden. Naast dat het extreem onhandig is dat James vriendin en die van mij elkaar niet kunnen uitstaan, is het ook niet leuk om ze beide pijn te zien leiden. Uiteindelijk komen we op een plan om de onzichtbaarheidsmantel te gebruiken terwijl we ze dwingen om te praten - blijkbaar heeft Mary die ooit gevonden toen Frank nog bij ons in de Common Room sliep en ze met Alice naar binnen geglipt is en daarbij ook een hele hoop van mijn onderbroken ontdekt, geweldig.
      Ik wil net mijn telefoon wegstoppen als hij weer begint te trillen. Regulus heeft een screenshot in het groepsgesprek gestuurd. Ik blijf even stil staan en staar naar de afbeelding. Blijkbaar heeft onze moeder Regulus gesmeekt dat hij niet weg loopt. Natuurlijk kan het wat schelen dat perfecte Regulus weg loopt. Ik probeer het negeren, maar mijn humeur - dat al behoorlijk verkloot is - wordt er niet echt veel beter op. Uiteindelijk besluit ik toch maar ergens in de gang te gaan zitten, ik heb vrij weinig zin in om naar Potions te gaan en aangezien ik toch langer weg mag blijven vanwege James kan ik daar maar beter gebruik van maken.
      James blijft maar aandringen dat ik ook aan Peter en Remus moet vertellen dat ik gay ben, maar om eerlijk te zijn ben ik daar nog absoluut niet klaar voor en ik denk dat ik daarmee alleen maar ervoor zorg dat Remus zich nog slechter gaat voelen dat hij al doet. Een zucht rolt over mijn lippen en ik laat mijn vingers over het toetsenbord gaan. Een zucht verlaat mijn mond, misschien is het toch wel slim om te zeggen. Ik wil niet tegen ze liegen en ik heb al genoeg geheim gehouden de afgelopen tijd. Ze verdienen het om te weten.
      "I think there might be a possibility I'm gay and it freaks me out, okay bye." Voordat ik er erg in heb, heb ik het verzonden. Het duurt even voordat iemand reageert, maar Peter reageert normaal, zoals ik verwacht had. Hij accepteert het gewoon prima. De reactie van Remus had ik echter niet verwacht. Het enige wat hij stuurt is "right" en vervolgens reageert hij niet meer. Ik vraag hem of ik met hem kan praten, maar hij reageert op geen van mijn berichtjes. Gefrustreerd spring ik van de vensterbank af, ik heb nu al helemaal geen zin meer om naar Potions te gaan. Ik stop mijn mobiel weg en loop naar buiten, zodra ik uit het zicht ben en bij de rand van het verboden bos, verander ik in een zwarte hond en begin ik te rennen. Dit heb ik al een hele tijd willen doen, gewoon even weg rennen van alles en iedereen, maar het kon niet, eerst kon het niet. Ik laat me na een hele tijd op de grond zakken, weer veranderd in een mens en staar naar de lucht. Ik laat mijn hoofd in de bladeren vallen en haal mijn mobiel weer tevoorschijn. Remus heeft eindelijk gereageerd, maar hij weigert om met me te praten na try-outs. Hij wil gewoon gaan slapen, wat ik op zich wel begrijp.
      Na een tijdje gelegen te hebben voel ik plotseling iets kriebeligs, ik schiet overeind en meisjesachtige schreeuw verlaat mijn mond. Als er iets is wat ik haat zijn het spinnen. Vreselijke beesten. Ik spring overeind en maak dat ik uit de voeten kom voordat er nog meer spinnen komen. Remus is al bijna terug en ik heb niet veel zin om straks compleet onder te zitten met spinnen. Plotseling maakt James een opmerking over dat ik Remus leuk vind en ik verstijf. Shit.
      Remus - die al wat door gehad heeft door een paar eerdere opmerkingen - dwingt ons om uit te leggen wat er aan de hand is. Ik slik en probeer nog terug te krabbelen, maar James heeft al zoveel weg gegeven dat ik niks kan doen. Ik haal diep adem en vertel Remus wat er aan de hand is. Ja Remus, ik vind je leuk.
      Als ik op kijk van mijn schermpje zie ik Remus voor me staan. Ik haal diep adem en zonder na te denken loop ik naar voren, in een impuls druk ik mijn lippen op die van hem zonder erbij na te denken en het is het beste gevoel ter wereld. Mijn mondhoeken krullen omhoog als ik merk dat Remus gewillig terug zoent en uiteindelijk laat ik hem - veel te vroeg - los.
- Dit is via DM gerpgt -
      'D-Dus je vind me leuk?' vraagt Remus me, 'je zoent goed trouwens, waarschijnlijk omdat je zoveel geoefend hebt,' de grijns op mijn gezicht wordt nog groter.
      'Is dat nog niet duidelijk? Soms ben je heel sloom voor iemand die zo slim is, Moony,' grinnik ik.
      'Sommige dingen moeten gewoon even inzinken, vooral ongelofelijke,' mompelt hij en voordat ik het weet heeft hij zijn lippen weer op die van mij gedrukt.
-Too lazy to translate any more -
      'Can't get enough, can you?' plaag ik Remus.
      'Maybe when you start getting annoying,' reageert hij. Ik maak een verontwaardigd geluidje. 'I'll give you a few weeks.'
      'Hm, shut up and kiss me,' mompel ik waarna ik hem weer dichterbij trek.
      'Yes sir,' mompelt hij tegen mijn lippen voordat we weer verloren zijn in elkaar. Na een tijdje trek ik hem in een knuffel en verberg ik mijn gezicht in nek. Op DM heb ik gezien hoe Evans compleet flipt vanwege wat ik gedaan heb en ik realiseer me dat ik een hele grote fout gemaakt heb. Ik weet niet wat ik nu moet doen, ik wil van het moment genieten, maar het kan niet, het is niet eerlijk, niet tegenover Gwen.
      'We're crazy,' zegt Remus.
      'Completely mental,' mompel ik schor. Ik laat Remus los en pak dan zijn hand vast terwijl ik hem met een glimlach aankijk.
      'I like it,' zegt hij en ik voel hoe rode blosjes zich op mijn wangen vestigen.
      'Me too,' murmer ik, 'we should go to Prongs.' Ik trek hem aan zijn hand mee naar de dorms boven. James is compleet geflipt en ik weet niet precies waarom, maar het klinkt ernstig. Boven tref ik James aan onder mijn bed. Ik zucht zachtjes en haal hem er voorzichtig onderuit waarna ik hem op mijn eigen bed huilt. Hij is compleet overstuur en het duurt me even voordat ik hem gerust weet te stellen. Het duurt niet lang of James verdwijnt richting het Quidditch veld en Remus gaat douchen. Uiteindelijk lig ik alleen op Remus bed, starend naar het plafond. Ik moet het Gwen vertellen, anders raakt Remus me met geen vinger aan, haat Evans me en verpest ik alles nog erger. Help.

• • •

      Marlene weet het. Mary weet het. De enige die ik het nu hoef te vertellen is Gwen. Ik loop in mijn Quidditch gewaad naar buiten met mijn bezem in mijn hand geklemd. Ik weet dat James wil dat ik niet mee doe, maar ik wil perse meedoen. Ik heb het nodig.
      In de verte zie ik Gwen al staan. Er ontstaat een brok in mijn keel, normaal heb ik nooit zoveel moeite gehad met dit soort dingen, maar op de één of andere manier is dit anders. Dit is veel persoonlijker en hoewel dat misschien niet zo mag lijken geeft ik om Gwen. Ze is meer dan gewoon mijn vriendin zoals alle voorheen.
      'Hee Gwen,' mompel ik. Ik kijk haar aan en forceer een glimlach, maar hij verdwijnt al snel weer. Waarom is dit in godsnaam zo moeilijk?
      'Kunnen we even praten? Ik heb iets dat ik je moet vertellen,' mompel ik onduidelijk.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Waarschijnlijk door mijn enthousiasme sta ik al veel te vroeg op het Quidditch veld, klaar voor de try outs. Na een zomer zonder magie en zonder Quidditch kan ik dit wel weer gebruiken. Niemand is er nog, waardoor het er ongelooflijk rustig is. Ik waarder het. Geen gedoe. Geen drama. Gewoon even rust.
Na een tijdje is het echter wel weer genoeg geweest en vraag ik in eerste instantie Sirius waar hij is, aangezien ik hem nog niet gezien heb en slechts vanmorgen voor Potions kort gesproken heb. Hij zegt dat hij eraan komt en wil praten. Voordat ik echt kan nadenken erover, is hij er al.
"Hee Gwen." Sirius glimlacht, maar het is duidelijk te zien dat er iets niet klopt. De glimlach is oppervlakkig. "Kunnen we even praten? Ik heb iets dat ik je moet vertellen." Ik zou liegen als ik zeg dat ik me geen zorgen maak over wat er kan zijn, of nieuwsgierig ben. Maar boven alles ben ik nogal angstig over wat hj gaat zeggen, aangezien het niets goed zijn.
"Ehm, ja, natuurlijk." Ik kijk hem aan, niet wetend wat te verwachten. "Wat is er?"
[De rest van deze shitty post komt ASAP]

[ bericht aangepast op 4 mei 2015 - 0:35 ]

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

Sirius Orion Black
"Padfoot"
Gryffindor || Beater || Confessing

      'Ehm, ja, natuurlijk. Wat is er?' Ik pak haar hand vast en trek haar richting de zijkant van het veld dat langzamerhand vol begint te stromen en in de verte zie ik James en Lily die ook al op het veld zijn. Ik zie er heel erg tegenop, maar ik moet dit doen. Ik kan niet tegen Gwen blijven liegen en daarnaast, als ik het haar niet verteld zal Lily het toch vertellen. Uiteindelijk laat ik haar hand los als we in de buurt van de tribunes staan. Ik probeer haar ontwijk te blijven en haal een hand door mijn haren. Hoe in godsnaam ga ik dit vertellen zonder over te komen als een complete eikel?
      'Oké, ik ga het maar gewoon vertellen,' mompel ik vervolgens. 'Ik heb het al aan Mary, Marlene en Evans verteld, want ik wist dat je het ze toch wel ging vertellen en ik heb het per ongeluk tegen Evans verteld en nou ja. Wordt alsjeblieft niet boos op ze want ik heb ze gevraagd om niks te zeggen tegen je omdat ik het zelf moest vertellen en zo,' ratel ik aan één stuk door. 'Weet je nog toen Blake je iets vertelde? Iets over Remus en mij... Ik ehm,' mijn stem stokt in mijn keel en ik kijk ongemakkelijk de andere kant op. Hier gaan we dan. 'Ik heb met Remus gezoend en eigenlijk vind ik hem al langer leuk maar ik durfde het niemand te vertellen, daarom heb ik ervoor gezorgd dat jij mijn vriendin werd, zodat niemand zou verwachten dat ik Remus leuk zou vinden, maar dat is niet helemaal zo gegaan als ik verwacht had en net... het ging gewoon mis. Ik weet dat ik een fout heb gemaakt, maar...' Ik val stil en kijk haar aan, opnieuw haal ik een hand door mijn haren als een zenuwachtige tik.
      'Sorry?' mompel ik schaapachtig en ik pers een een scheve grijns uit om de paniek in mijn gezicht te verbergen. Ze gaat me vermoorden.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Luke MacNamara
Hufflepuff || A confused and sweet punkrock anarchist with worries
Na de les voelde ik me heel erg vreemd, maar ik maakte me nogsteeds enorm veel zorgen om Cale. Riley draaide nog door mijn gedachten, maar mijn zorgen voor mijn kamergenootje waren net iets te groot om weggedrukt te worden. Lucy liep met me mee terug naar de kamer en stuurde intussen Cale een berichtje of hij daar nog was. Ook wist ik dat ik Blake nog moest antwoorden over mijn shirt. Ik wilde hem aan de ene kant graag terug, maar aan de andere kant wilde ik haar niet kwetsen. Hierom had ik haar ook niet geantwoord in de les. Ze betekende nogsteeds enorm veel voor me, zelfs al was het niet op de manier dat we het hadden geprobeerd. Ik zuchtte dus maar en stuurde haar een onzeker DM of ze het shirt toch terug wilde geven als ze het niet meer wilde hebben. Ik beet wat op mijn lip en haalde een hand door mijn haren, die ik toch zeker weer aan andere kleur wilde gaan verven. Ik wist echt nog niet welke kleur en gooide het dus maar op twitter. Ik gooide veel op twitter, wat misschien niet altijd handig was, maar goed. Ik liep uiteindelijk maar de Common Room in en keek even in de spiegel. Ik zag er niet uit, maar dat gaf maar weinig. Ik was een mafkees in een pikachu onesie, iemand die alles stuk maakte, het maakte dus niet uit dat ik er slecht uitzag. Ik zuchtte nogmaals en liep richting de kamer, die Max, Cale en ik deelden. Ik nam Lucy in mijn armen en stapte de kamer in, waar ik Cale in zijn bed zag liggen als een klein hoopje ellende. Ik sloot de deur en liep schoorvoetend naar het bed toe. Ik liet Lucy los, die op het voeteneinde ging liggen, terwijl ik mijn handje voorzichtig op zijn schouder legde. "Cali. Ik ben er. Wil je nog praten, of wil je gewoon dat ik hier blijf zitten, of wil je dat ik wegga?" vroeg ik voorzichtig aan hem. Ik aaide zacht wat over zijn rug en hoopte dat het nog niet te laat was. Riley bleef nogsteeds wat in mij hoofd hangen, maar mijn grootste zorgen bleven toch om de jongen hier in het bed. Hij zag er zo kwetsbaar uit en ik vond het verschrikkelijk om iemand om wie ik gaf zo te zien. Echt liefde durfde ik niet meer te zeggen, en dat kon ik ook niet meer aan op dit moment, maar ik gaf wel zeker om hem en wilde niet dat hij zich slecht zou voelen, net als Blake en mijn vrienden thuis in Ierland.

---

Bowties were never Cooler

Hij pakt me bij de hand en loopt met me naar de zijkant van het veld bij de tribunes. Inmiddels beginnen er meer mensen op het veld te komen. Hij lijkt nerveus voor wat hij op het punt staat om te vertellen. Afwachtend kijk ik hem aan.
"Oké, ik ga het maar gewoon vertellen." Hij lijkt het ergens meer tegen zichzelf te zeggen dan tegen mij. Hoe erg kan het zijn wat hij gaat zeggen? "Ik heb het al aan Mary, Marlene en Evans verteld, want ik wist dat je het ze toch wel ging vertellen en ik heb het per ongeluk tegen Evans verteld en nou ja. Wordt alsjeblieft niet boos op ze want ik heb ze gevraagd om niks te zeggen tegen je omdat ik het zelf moest vertellen en zo." Wacht, wat. Er is iets aan de hand en hij heeft het al eerder aan de meiden verteld. En Lily wist het al. "Weet je nog toen Blake je iets vertelde? Iets over Remus en mij... Ik ehm," Het kwartje valt. Ergens wil ik lachen, om hoe duidelijk het was en hoe dom en naïef ik ben. Blake heeft het letterlijk tegen me gezegd en ik geloofde hém. "Ik heb met Remus gezoend en eigenlijk vind ik hem al langer leuk maar ik durfde het niemand te vertellen, daarom heb ik ervoor gezorgd dat jij mijn vriendin werd, zodat niemand zou verwachten dat ik Remus leuk zou vinden, maar dat is niet helemaal zo gegaan als ik verwacht had en net... het ging gewoon mis. Ik weet dat ik een fout heb gemaakt, maar..." Ik slik en kijk van hem weg. Dit doet pijn, om zo gemakkelijk gebruikt te worden. "Sorry?" Ik kijk weer naar hem. En dan grijnst hij. De combinatie van wat hij zei en de grijns op zijn gezicht maakt me ongelooflijk woedend.
"Haal die vieze grijns van je gezicht. Uit alle mensen die je hiervoor had kunnen 'gebruiken', heb je een ongelooflijk grote fout gemaakt met het kiezen van mij. Ik ben volledig klaar met jou en je egoïsme, Black." Na het snauwen van zijn achternaam alsof het een scheldwoord is, is er even een stilte. Alles lijkt een plek te krijgen in mijn hoofd en ik heb veel liever dat ik gewoon ongelooflijk boos op heb kan zijn, maar in plaats daarvan voel ik me gewoon verraden en gekwetst.
Zonder nog iets te zeggen draai ik me om, maar mijn bezem komt ergens tegen aan. Als ik omkijk zie ik dat het zijn gezicht is. "Shit, sor-," begin ik al uit automatisme. Ondanks dat ik er niet trots op ben, voel ik me lichtelijk zelfvoldaan. Hij verdient het. "Deze verdiende je." Nu loop ik echt weg. Mijn knokkels zijn spierwit van de druk waarmee ik mijn bezem vasthoud, als een soort houvast. Lily vraagt via DM of het goed gaat en om eerlijk heb ik er heel weinig zin in om het er met haar over te hebben en om er überhaupt aan te denken.
Op een of andere manier voelt het alsof ik iedereens laagste prioriteit ben. Black boeide het niet dat dit een egoïstische actie is om mij te gebruiken als zijn dekmantel. En Lily wist hiervan.. Ze wist dat Black dit alleen maar deed, omdat hij te laf was te gaan voor degene waar hij echt iets om geeft en ze zei niets. Zelfs Mary en Marly wisten het eerder dan ik.
Ik loop naar een van de tribunes waar nog helemaal niemand is en ga daar zitten. Steeds meer mensen komen het veld op en ik zucht. De try outs voelen nu echt nutteloos en verschrikkelijk in plaats van als een kans om eindelijk weer Quidditch te spelen. Ik bijt op mijn duimnagel, een slechte oude tik, proberend niet te denken aan alles. Lily probeert het goed te praten en belooft zoiets nooit meer te doen, terwijl ik alles probeer te begrijpen. Ik kan mezelf er gewoon niet overheen zetten dat ze dit wist en liet gebeuren.
Snel kijk ik om me heen, waarna mijn uiterlijk verander. Niemand hoeft me zo te zien. Ik haal een hand door mijn nu donkerblonde haar en staar voor me uit. Het voelt even heel veilig om iemand anders te zijn. En even later vind ik het alleen maar prettiger dat niemand me nu herkent, aangezien er een aantal tranen over mijn wangen lopen, die ik meteen wegveeg. Shit..

[ bericht aangepast op 4 mei 2015 - 16:11 ]

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman