[RPG] A Modern Marauders Story [Speeltopic] [2] - Speeltopics

24 maart 2015 - 21:31 Arcturus is offline

I solemnly swear that I am up to no good.

A Modern Marauders Story

Same school, same story, same characters, different time; a Modern Marauders Story.

• Inspi ratie •

Het is 1 september 2014, de vier vrienden - James, Sirius, Remus en Peter - gaan terug voor hun zesde jaar op Hogwarts. Er zijn geen uilen en geen perkamentrollen, alles gaat nu via het internet. In dit RPG kan je uit vinden hoe het zou zijn als de Marauders nu geleefd zouden hebben!

R O L L E N

S O C I A L M E D I A

V A K K E N

I N F O R M A T I E

T O P I C S

R E G E L S

S T A R T E R S

Mischief Managed.

[ bericht aangepast op 7 sep 2015 - 9:52 ]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

16 mei 2015 - 9:43 SiriuslyBlack is offline

SiriuslyBlack 6424

Max Adrian Sanderson
Hufflepuff | Worried | MAXIMUS

Ik kijk gespannen naar zijn gezicht, niet goed wetend wat de blik erop nou precies betekend.
'Ik heb haar alles verteld wat er gebeurd is,' zegt hij dan uiteindelijk. 'Ze heeft tegen me geschreeuwd en mijn neus gebroken.' Ik frons en kijk automatisch naar zijn neus die er normaal uitziet. 'Nou ja, Remus heeft hem alweer genezen. Dusik denk dat ze haar revenge al wel gehad heeft en ik verdiende het.'
'In ieder geval was het recht in je gezicht,' mompel ik en een schaduw van een grijns schiet over mijn gezicht terwijl ik dit zeg. Hij tekent in het zand en kijkt me niet aan. Ik volg met mijn ogen de patronen die hij maakt met zijn vinger en pluk ondertussen aan het beetje gras dat tegen de boom aangroeit, om de sprietjes daarna weer op de grond te laten dwarrelen.
'Maar goed, dat hebben we gehad,' zegt hij en het is duidelijk dat hij er niet meer over wil praten, 'waarom zit jij hier? Geen zin om de rest van de try outs te kijken of…?' Ik haal half mijn schouders op en nu is het mijn beurt om Sirius' blik te ontwijken. Eigenlijk zit ik hier omdat ik niet wil dat mensen geïrriteerd raken door mijn aanwezigheid, zich gaan ergeren aan het feit dat ik 'gewoon' rondloop. Daar heb ik geen zin in. Aan de andere kant zit ik hier om dat ik overal maar dan ook overal klaar mee ben. Omdat ik nog steeds iets moet bedenken om mijn ouders zover te krijgen dat ze weer met me praten, wat misschien wel nooit meer zo zou zijn, maar aan de andere kant wil ik daar totaal niet over nadenken. Geen zin in en het zal ook wel niks opleveren. Ik adem diep uit en kijk nu wel naar Sirius.
'Geen zin in de try outs,' antwoord ik dan, 'en al die geïrriteerde mensen met al hun drama's… Hier kan je tenminste even adem halen.' Ik laat mijn blik weer over het terrein glijden en ik staar naar het kasteel.

[ bericht aangepast op 16 mei 2015 - 9:44 ]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

17 mei 2015 - 0:45 Naird is offline

Naird 10646

JASON 'JASE' AXEL O'DONNEL

Hufflepuff • Keeper • Captain • 6th year • Worried and being a true gentleman
"I'm just a good guy – with many bad habits."

'Hmmm...' mompelt ze eerst en ze lijkt na te denken over een antwoord waardoor ik even frons. Vervolgens haalt ze diep adem en blaast ze de rook uit van haar sigaret en kijkt me glimlachend aan.
'Ja wel prima,' ze zegt het dan wel weliswaar lachend, maar ik geloof er niets van. Ook als ik kijk naar hoe ze eruit ziet, zoals altijd mooi, maar erg vermoeid, uitgeput en bleek. Lol 'Blake' — 'bleek', okay nee niet grappig. Echter neem ik het antwoord maar voor lief, om nou een discussie om zoiets te maken, nee.
'En met jou?' vraagt ze vervolgens terwijl ze achterover leunt. Ik haal mijn schouders op en inhaleer even diep voordat ik de rook in krinkeltjes uitblaas.
'Wel okay,' zeg ik schor en ik kijk haar scheef grijnzend aan.
'Hoe waren de try outs?' vraagt ze vervolgens en ik houdt mijn hoofd een tikkeltje scheef en kijk even bedenkelijk.
'Hmmm...' brom ik eerst even.'Wel goed hoor, we hebben best een goed team, hoewel ik me mateloos irriteerde aan die eerste jaars,' ik zucht even en rol met mijn ogen als ik aan hun gestuntel terug denk.
'Volgens mij hebben ze überhaupt nog nooit gehoord van bezems ofzo,' zucht ik vervolgens maar en kijk haar licht grijnzend aan. Het valt me op hoe slaperig ze me aankijkt en ik kijk haar een tikkeltje bezorgt aan.
- dit is DM -
'Ik ben echt heel heel erg moe en voel me niet goed, wil je me alsjeblieft naar mijn bed dragen, alsjeblieft?' ik knik en veer onmiddelijk overeind, de peuk druk ik uit op de venster bank, die wordt wel ooit opgeruimd.
'Tuurlijk, maar wat is het wachtwoord van de Common Room?' zeg ik snel en sta inmiddels bij haar. Ze haalt haar schouders lichtjes op en noemt het eerste woord wat mogelijk het wachtwoord zou kunnen zijn, Mudblood, hoewel ze zegt niet zeker te zijn. Voorzichtig til ik haar van de vensterbank af, jeetje, wat is ze licht, en leg mijn ene arm onder haar rug en de ander onder haar knieën. Zachtjes druk ik haar lichaam tegen die van mij aan terwijl ik begin te lopen richting de Slytherin Common Room. Ik weet ongeveer waar het is maar niet exact dus vraag ik haar welke muur het is, zwakjes wijst ze de plek aan en ik ga ervoor staan.
'Mudblood,' mompel ik en verwacht dat er iets gebeurd. Echter gebeurd er helemaal niks en beduusd sta ik voor een muur.
'Het werkt niet, Blake,' zeg ik zachtjes en schor. Ik frons even en kijk bezorgt haar richting op, terwijl ze nog steeds in mijn armen ligt.

[ bericht aangepast op 17 mei 2015 - 0:48 ]

I just caught the wave in your eyes

17 mei 2015 - 11:54 Siwicki is offline

Siwicki 2883

Blake Sophia Haynes.
Slytherin | Prefect | On the verge of passing out.

"Het werkt niet, Blake," hoor ik hem mompelen. Een zucht verlaat mijn lippen.
"Zet me maar neer," is mijn antwoord dan. Misschien zegt hij het niet duidelijk genoeg, maar om te kunnen zien wat er gebeurt moet ik wel op mijn benen kunnen staan.
Zodra ik weer grond onder mijn voeten voel, voel ik ook meteen de enorme vermoeidheid en het lichte gevoel in mijn hoofd.
"Ik..," met een hand tegen de muur weet ik een rustige ademhaling op te wekken en sluit ik mijn ogen kort. Ik zou hier en nu in slaap kunnen vallen. "Mudblood."
Er gebeurt niets. Nog een keer. "Mudblood." Niets. Ben ik nou het password vergeten? "Fuck."
Vlekjes dansen in mijn zichtveld, en ze verdwijnen niet als ik gefrustreerd in mijn ogen wrijf.
Met trillende handen trek ik mijn telefoon uit mijn zak, hopend dat ik Scarlett kan vragen wat ons password ook al weer is. Ik stuit echter meteen op het eerste obstakel - wat is het wachtwoord van mijn telefoon? Mijn geboortedatum... Toch?
De vlekjes maken het me echter onmogelijk om de getallen op mijn scherm van elkaar te onderscheiden, en ik voel mijn benen bijna onder mijn lichaam vandaan zakken.
De grip op de muur en mijn telefoon versterken, bang om te vallen of om mijn telefoon op de grond te laten belanden.
Ik voel zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd vormen, voornamelijk uit schaamte. Ik wil niet dat mensen me zo zwak zien.
Wie mooi wil zijn moet pijn lijden, Blake mompelt een stemmetje achterin mijn hoofd, en dat weet ik wel - ik wil gewoon niet dat mensen weten hoe vreselijk ik me voel.
Had ik nou maar meer water gedronken, dan was dit nooit gebeurd. Fuck, waarom kan ik ons password nou niet gewoon onthouden?
"Ik voel me niet zo.." het kost een boel wilskracht mijn telefoon niet te laten vallen, waardoor het me niet lukt even stevig aan de muur te blijven vastgrijpen. "Niet zo lekker." Ik weet mijn mondhoeken omhoog te duwen, maar het lijkt wel alsof ze omlaag gewogen worden door gewichten. Mijn hand grijpt naar Jason's schouder, en ik weet bijna zeker dat mijn nagels in zijn huid duwen terwijl mijn benen trillen. Tranen prikken in mijn ooghoeken, maar ik weet ze tegen te houden.
De vlekjes nemen bijna mijn hele zicht over en ik gaap. De zuurstof die op die manier bij mijn hersenen komt geeft me het laatste duwtje en ik weet me net op tijd - ten koste van mijn telefoon, maar gelukkig zit er een hoesje omheen - aan Jason vast te grijpen.

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

17 mei 2015 - 13:15 Naird is offline

Naird 10646

JASON 'JASE' AXEL O'DONNEL

Hufflepuff • Keeper • Captain • 6th year • Worried as fuck about Blake
"I'm just a good guy – with many bad habits."

'Zet me maar neer,' zegt ze dan en ik kijk haar twijfelend en onderzoekend aan – licht het aan mij of ziet ze eruit alsof ze elk moment kan flauwvallen? Voorzichtig zet ik haar dan vervolgens toch maar neer op de grond en zie hoe ze tegen de meer steunt, wat is er met haar aan de hand?
'Ik..,' brengt ze eerst uit en ik besluit maar dicht bij haar te blijven – voor het geval dat.
'Mudblood,' zegt ze, er gebeurt, zoals bij mij, helemaal niks. 'Mudblood,' zegt ze weer, en wederom gebeurt er niets. Trillend pakt ze haar telefoon, waarschijnlijk om een afdelingsgenoot om hulp te vragen maar ze kijkt enkel verloren naar haar scherm. Wanneer ik een stap dichter bij zet, verstrakt har lichaam opeens en ze klamt zich vast aan de muur.
'Ik voel me niet zo...' ze kijkt vermoeid 'Niet zo lekker,' ze probeert met moeite te glimlachen maar die verdwijnt in een luttele seconde alweer van haar gezicht. Haast wanhopig grijpt ze met haar hand naar mijn schouder terwijl haar hele lichaam trilt, haar nagels boren zich in mijn schouder en bezorgt zoek ik haar blik op. Een gaap, nou eerder een hap naar lucht, ontsnapt haar lippen en opeens zakt ze in terwijl ze me nog net weet vast te grijpen. Uit reflex wikkel ik haastig mijn arm om haar middel terwijl ik haar overeind probeer te houden.
'Blake..?' fluister ik en kijk naar haar gezicht. Haar ogen zijn dicht gevallen en ik schud haar zachtjes door elkaar. 'Blake?' zeg ik nu een tikkeltje harder, maar ze reageert niet. Even gaat er een golf van paniek door mijn lichaam en ik schud haar nogmaals voorzichtig door elkaar. Er gebeurt echter helemaal niets en wanhopig kijk ik om mij heen. Daar sta ik dan, naast de 'deur' richting de Slytherin Common Room, zonder dat ik erin kan en met Blake in mijn armen die zojuist is flauwgevallen. De radertjes in mijn hoofd maken overuren en ik denk na, wat moet ik doen? Ik kan Scarlett om hulp vragen, nee dat duurt te lang. Sirius dan? Nee dat duurt ook te lang. Ondertussen lijkt Blake nog meer in elkaar te zakken en ik besluit haar mee te nemen naar mijn dorm, dan kan ze tenminste rustig slapen op een bed. Opnieuw til ik haar op en loop in een sneller tempo, met Blake dicht tegen mij aangedrukt richting de keukens. Daar aangekomen klop ik licht stuntelend, omdat ik nog steeds Blake vast heb, met mijn voet op het vat van onder, de middelste op de tweede rij in het wel bekende ritme en tot mijn opluchting heb ik niets fout gedaan, want een azijn douche, nee dankje. Snel loop ik richting mijn dorm – gelukkig ben ik, in tegenstelling tot andere jongens van mijn leeftijd, altijd netjes en kan ik Blake gewoon op een net bed leggen. Voorzichtig leg ik haar erop en leg vervolgens mijn deken over haar heen.
'Slaap lekker, Blake,' mompel ik zachtjes voordat ik me omdraai en in een oker gele stoel neer zak.

[ bericht aangepast op 17 mei 2015 - 13:17 ]

I just caught the wave in your eyes

17 mei 2015 - 14:44 Arcturus is offline

Arcturus 23120

Sirius Orion Black
"Padfoot"
Gryffindor || Beater || MAXIMUS and STARBUCKS and WOLFSTAR

'In ieder geval was het recht in je gezicht,' zegt hij en ik lach schamper. Daar heeft hij gelijk in, maar dit is nou niet echt wat ik naar mijn hoofd gesmeten wilde hebben. Liever gewoon helemaal niks.
'Geen zin in de try outs,' antwoord hij naar een stilte, 'en al die geïrriteerde mensen met al hun drama's… Hier kan je tenminste even adem halen.' Ik knik instemmend. Ik ben al het drama eigenlijk compleet zat. In mijn broekzak voel ik mijn mobiel hevig trillen en eigenlijk wil ik hem niet oppakken, omdat ik vrijwel zeker weet dat het nog meer drama gaat zijn, maar ik doe het toch.
'Fuck,' grom ik en ik kom overeind, 'ugh... sorry Max. Evans heeft James gedumpt om één of andere belachelijke reden en... shit. Ik moet gaan, sorry. Ik spreek je later nog wel!' Voordat hij kan antwoorden verdwijn ik tussen de bomen door terug richting het kasteel. For fucks sake, kunnen we niet gewoon even stoppen met al die drama?

• • •

Drama. Remus. Drama. Nog meer Remus. Ik loop door de gangen richting het kantoor van McGonagall. De afgelopen uren hebben gedraaid rondom alleen maar super veel drama - ik word nog eens gek van dat woord - en Remus, waar ik de helft van de tijd mee ge spendeert heb. Aan de gedachten verschijnt er al een glimlach op mijn gezicht, maar als ik bedenk dat ik de komende uren vast ga zitten in McGonagall's kantoor, verdwijnt de glimlach abrupt. Ik haal diep adem en klop aan bij het oude vertrouwde kantoortje waar ik de afgelopen jaren de helft van mijn avonden al gespendeerd heb. De deur gaat open en McGonagall begroet me met een kort knikje. Ik neem plaats aan het tafeltje dat klaar staat.
'I - Sirius Orion Black - will not get drunk on the train ever again and after that pass out in the Great Hall because it makes me look like an idiot,' zegt ze. 'Het gebruikelijke.'
'Wanneer mag ik weg?' vraag ik.
'Negen uur, maar ik wil minstens vijfhonderd keer die zin op je papier zien staan en lever je wand in. Ik ken je trucjes, Black,' zegt ze. Ik pruil en geef haar dan mijn wand om vervolgens in stilte te beginnen met schrijven. Als ik de zin bijna dertig keer op papier heb staan is hij veranderd in "I - Padfoot - will not get drunk on the train and pass out because it's not cool". Ik kijk op naar de klok. Nog twee uur te gaan. Normaal spendeer ik altijd mijn tijd hier samen met James, ik maak een mentale notitie om James de volgende keer mee te slepen zodat ik niet alleen in dit hok zit.
'Oh, Black. Dit kwam een uurtje geleden aan,' zegt McGonagall na een tijd stilte. Ze legt een envelop op het tafeltje en verlaat dan de kamer, mij achterlatend met een verbaasde uitdrukking. Het kost me echter maar twee seconden om te realiseren van wie de brief is. Mijn ouders, geweldig, want mijn dag was nog niet vreselijk genoeg.

• • •

'Hi,' I mumble and I give James all the books and food as I come stumbling into the dorm.
'Hey,' James says and he dumps the books on the bed and wraps his arms around me, giving me the hug he promised me. I hug him back and hide my face in his shirt. So tired my legs shake. I feel his arm tighten around me.
'I'm gonna tuck you in,' James whispers he bows so he can place one of his hands under my legs and carry him. He walks to my bed and drops me on there, while I struggle to keep my eyes open. 'Do I need to help you with your clothes?'
'Hm no, I can manage. I want to sleep with Moony.' I kick out my shoes but while I tried to get out my blouse I tumble stupidly from the bed. I moan painfully. I haven't slept properly for the past few days and this stupid concussion isn't really helping me. James gets me back on the bed again.
'Are you okay? Maybe i do need to help you...'
I chuckle. 'Maybe,' I grin vagely and I try to keep open my eyes.
'Are you drunk or something?' he asks while getting out my blouse and pants. I shake my head and I help him shake off my pants and look aside at the sleeping Moony in the bed next to mine.
'Just very very tired,' I mumble, though I did drink one butterbeer in the kitchens, but I'm sure that has nothing to do with my tiredness.
'Hmm,' James mumbles and he throws the clothes away. 'You want to sleep here or with moony?'
'Moony,' I mumble and I get up from my bed, STAGgering. James holds me, leads me to Moony's bed and lets me sit down there.
'You are really an idiot,' he tell me. 'And now go to sleep.'
'I know,' I grin. I carefully slide under the blankets next to Moony. 'Goodnight Prongs,' I say and I wrap my arms around my sleeping boyfriend and close my eyes.
'Sleep well, Padfoot,' I hear James and I hear some cracking of chocolate behind me. I look up while Prongs repares Remus' chocolate that I dropped, but I just see how he takes one bar.
'Moony's!' I shout hushed before I fall asleep.

[Ik ben echt veel te lui om alles helemaal uit te gaan schrijven :') Het laatste deel is btw DM RPG]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

17 mei 2015 - 17:03 SiriuslyBlack is offline

SiriuslyBlack 6424

Peter Pettigrew

Gryffindor || Marauder || Sad about Jil

Ik heb alles uitgestald op het geruite kleedje waar ik op zit en ik laat mijn blik er overheen glijden. Het mandje staat nog open en daar steekt een fles pompoensap uit. Op het kleed liggen sandwiches, fruit, saucijzenbroodjes, cakejes en zelfs een klein appeltaartje. Goedkeurend klap ik twee keer in mijn handen en glimlach blij. Nu wachten op Jil. Ik pak mijn telefoon om de tijd te zien. Over een minuutje moet ze er zijn. Snel bekijk ik mijn gezicht door mijn camera op selfie-stand te zetten en strijk een paar keer mijn haar de goede kant op. Ik veeg een vlekje van mijn gezicht en druk dan mijn telefoon weer in mijn zak. Het moest dan maar zo. Ik ga iets verzitten zodat ik in kleermakerszit terecht kom en trek rusteloos het kleedje rechter. Na een tijdje is Jil er nog steeds niet. Fronsend haal ik mijn telefoon uit mijn zak. Het voelt echter veel langer; er zijn nog maar vijf minuten voorbij gegaan. Misschien moet ze gewoon nog even omkleden of zo en was ze dat vergeten mee te rekenen in de tijd. Ik ga weer zitten en wacht ongeveer een kwartier tot ik niet meer wil wachten. Ik sta op en loop heen en weer, goed oplettend op het eten. Na nog een paar minuten loop ik om het bosje heen en kijk of ik Lajila zie aankomen lopen. Er lopen wel enkele mensen maar zij niet. Ik wacht toch nog een paar minuten maar wordt steeds ongeduldiger. Misschien is er iets gebeurd of zo? Ze heeft ook geen bericht gestuurd. Ik ruim vluchtig de spullen weer op in de mand en daarmee loop ik eerst maar naar het zwerkbalveld. Eenmaal daar aangekomen kijk ik rond maar Jil is er voor honder procent zeker niet. Daarom begin ik mijn weg naar het kasteel. Half bezorgd, half verdrietig loop ik door de hal en kijk tussen de mensen. Automatisch loop ik naar de Great Hall en loop ook die binnen. Eindelijk heb ik haar gevonden. Ze zit aan een van de tafels van de Great Hall, met haar armen op tafel, haar hoofd rustend op haar armen. Ze is duidelijk in slaap gevallen. Ik kijk even met een gepijnigde blik naar haar, met gemengde gevoelens. Blij dat ik haar heb gevonden, maar verdrietig dat ze het overduidelijk is vergeten. Stilletjes ga ik tegenover haar zitten en kijk naar haar slapende lichaam. Dan schraap ik mijn keel.
'Dus hier ben je,' zeg ik en probeer niet boos te klinken, 'Ik zocht je al.'
Ze wordt wakker en ziet er nogal verward uit.
'Petee!' zegt ze dan blij en wil me om mijn hals vliegen. Ik knipper met mijn ogen door haar plotselinge uitroep. Ze is blijkbaar niet schuldbewust.
Waarom was je er niet?' vraag ik zacht.
'Waar?' zegt ze onbegrijpend, 'Waar heb je het over?' ze kijkt weg. Ik bijt op mijn lip en voel een rare brok in mijn keel opkomen. 'Onze-' begin ik en slik even. 'Date? D-de picknick.' Stotter ik er achteraan. Ik kijk haar aan terwijl er zo te zien iets begint te dagen.
'D-de date…? Omg…'
Ik vroeg het me af,' zeg ik en haal zogenaamd onverschillig mijn schouders op. 'Maar als je slapen belangrijker vindt dan mag je wel doorgaan hoor.' Zeg ik. woede borrelt over het verdriet heen, maar die gaat niet weg. 'Aangezien je dat toch prefereert.' Mijn blik is boos maar vanbinnen ben ik nog verdrietig. Als ze sorry fluistert zucht ik. 'Waarom was je het vergeten?' vraag ik en maak mijn stem luider. 'Er zat nauwelijks tijd tussen!' Mijn stem trilt. 'Als je niet met mij op een date wil zeg dat dan gewoon meteen!'
'Ik…' brengt ze uit en krimpt een beetje ineen doordat ik ga schreeuwen. 'Ik was het gewoon vergeten!' roept ze terug en haar lip trilt terwijl ze wild haar hoofd schudt. Mijn blik gaat naar haar mooie haren die door de lucht zwiepen maar ik kan me nu niet laten afleiden.
'Gewoon vergeten? In die paar uurtjes?' vraag ik en sta in een beweging op. 'Laat ook maar! Je hebt vast wel een smoes.' Ik loop van haar weg en slik een paar keer. Ik voel plotseling haar hand om die van mij en ik wil het liefst die hand voor altijd blijven vasthouden. Ik voel tranen opkomen en probeer die weg te knipperen. Ze zegt smekend dat ze het uit kan leggen.
'Vast wel, m-maar ik heb geen ui-uitleg n…nodig,' stotter ik. 'Je was er niet en dat zegt- genoeg.' Ik begin nu echt te huilen en een traal rolt langs mijn wang naar beneden. Ze probeert de traan weg te vegen. Ik pak de hand op mijn wang vast met mijn eigen hand en duw hem met een snik weg.
'Helemaal niet, luister alsjeblieft!' zegt ze.
Laat nou gewoon Jil!' zeg ik snikkend. Ik wil niet huilen, dat is niet Gryffindor-waardig. 'Ik snap het al.' Ik laat haar hand los en ren richting de trappen om naar de common room te gaan. Ondertussen vraagt James door mijn tweet wat er aan de hand is en vraagt waar ik ben. Ik hoor Jil nog roepen maar ik negeer het en typ, moeizaam door de tranen, naar James waar ik ben. Zodra James naar me stuurt dat hij er is en me een knuffel gaat geven, typ ik een bedankje en ren dan snikkend omhoog. Ik mompel het wachtwoord en ren naar de slaapzaal, waarna ik zodra ik James zie snikkend in zijn armen val. Voor mijn vrienden hoef ik me niet te schamen.

[ bericht aangepast op 17 mei 2015 - 17:06 ]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

17 mei 2015 - 20:09 Arcturus is offline

Arcturus 23120

Saturday
Het is zaterdag ochtend, na alle drama en school hebben de leerlingen van Hogwarts eindelijk een beetje rust. Enjoy your free day, maar wees gewaarschuwd... de Marauders hebben iets meer gepland dan alleen een rustig zaterdagje.

[ bericht aangepast op 17 mei 2015 - 20:09 ]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

17 mei 2015 - 20:19 Siwicki is offline

Siwicki 2883

Blake Sophia Haynes.
Slytherin | Prefect | Shaky

De volgende ochtend.
Ik lijk wel in een coma gelegen te hebben als ik eindelijk wakker word. Mijn ogen zitten bijna dichtgeplakt, en al mijn spieren doen pijn.
Het bed - netjes opgemaakt en schoon - is niet het mijne en dat besef zorgt ervoor dat ik mijn ogen wagenwijd open sper. Na een kort onderzoek merk ik dat ik mijn kleren nog aanheb, en tref ik een slapende Jason aan op een stoel een paar meter van het bed vandaan.
Vage flarden van de avond daarvoor dringen mijn hoofd in, alsof ik hevig gedronken heb gisteren. Mijn maag rommelt als ik op blote voeten - mijn schoenen heb ik blijkbaar uitgeschopt en liggen naast het bed - over de vloer van de Hufflepuff-kamer wankel. Mijn haar zit alle kanten op, merk ik, als ik een spiegel tegenkom.
Bij de eerste de beste kraan les ik mijn dorst en rommelde maag, door grote gulpen van het stromende water naar binnen te werken. De plotselinge grote hoeveelheid vloeistof in mijn maag doet me bijna kokhalzen, maar ik weet stug door te drinken.
Daarna keer ik terug naar het bed, schiet in mijn schoenen en krabbel vluchtig een bedankje op een oud bonnetje, waarna ik het ding op Jason's schoot leg. Mijn net gestifte lippen laten een afdruk achter als ik hem, heel zachtjes, om hem niet wakker te maken, op zijn voorhoofd kus. Daarna sluip ik, zorgvuldig, de kamer uit.

Zaterdag, 6 september.
Ik heb de afgelopen dagen geprobeerd Jason te mijden, voornamelijk uit schaamte.
De enige die weet wat er in mijn hoofd omgaat is Sirius, en daar was ik al niet al te blij mee. Hij veroordeelde me meteen - niet heel hard, maar er zat duidelijk oordeel in al zijn opmerkingen. Hij weigerde te geloven dat ik gewoon kán eten, maar dat ik het gewoon niet doe. Dat is geen stoornis.
Sinds de ochtend dat ik wakker werd in Jase's bed zijn we een boel liters water, een aantal appels en een cracker verder. Niet omdat ik honger had - gewoon zodat ik mezelf niet weer voor schut zou zetten door flauw te vallen in iemand's gezelschap.
Het niet-eten is op schooldagen niet zo lastig, omdat iedereen dan druk is. In het weekend is het, helaas, lastiger.
Gelukkig heb ik een tactiek ontwikkeld om alle aandacht van mijn eetgewoontes af te leiden, en als het goed is heeft dat zo zijn vruchten afgeworpen.
Misschien is het goed dat ik met Jason ga praten, zodat hij niet denkt dat ik een harteloze trut ben die hem ontwijkt - al is dat eigenlijk wel waar het op neerkomt. Ik gooi een kussen in de richting van Scar's bed en grinnik. "Opstaan, slaapkop."
Met mijn veters nog amper gestrikt en mijn haar ongeborsteld loop ik de gang op, op zoek naar een bekend gezicht.

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

17 mei 2015 - 20:54 Fagerman is offline

Fagerman 4603

CHLOE MALIETTE PORTER

Nogal gespannen sta ik voor de deur van mijn nieuwe school; het zogeheten Hogwarts. Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed wat ik ervan moet vinden. Eigenlijk weet ik nog steeds niet helemaal wat ik moet vinden van het feit dat ik blijkbaar de bovennatuurlijke kracht heb om spreuken uit te spreken die op hun beurt dan worden uitgevoerd.
Hiervoor was ik ook al naar een school geweest voor meisjes zoals ik; Salem Witches'Institute. Op mijn tiende kreeg ik een brief om daar heen te gaan. Mijn ouders en ik waren zeer verbaasd en dachten in eerste instantie dat het een grap was, maar later zorgden verschillende andere factoren dat we het toch voor waarheid aanzagen en ik op mijn tiende naar de school ging. Daar had ik mijn eerste vijf jaar en een klein deel van mijn zesde jaar doorgebracht.
Plots verhuisde we naar Engeland. Nog steeds weet ik niet precies wat de oorzaak is, maar waarschijnlijk begrepen onze buren en vrienden niet helemaal wat er aan de hand was en werden mijn ouders gek van de vragen. Stiekem voel ik me er best schuldig over. Natuurlijk heb ik het er wel met ze over gehad, maar zij blijven ontkennen, dus echt excuses maken is er nog niet van gekomen.
Nu sta ik dus hier voor de deur van mijn nieuwe school. Het is echt een reusachtig gebouw en veel groter dan mijn vorige school. Daar waren enkel meiden en hier ook jongens, dus waarschijnlijk maakt dat een groot verschil.
Ik opende de deur en stapte het gebouw binnen met mijn spullen. Meteen vielen er al enorm veel dingen op om naar te kijken. Het gebouw was van binnen misschien nog wel mooier dan van buiten, maar ook de leerlingen bekeek ik uitvoerig. Vooral de jongens was iets nieuws voor me. Natuurlijk had ik wel op school gezeten met jongens op de basisschool, maar dat was al zeker zo'n vijf jaar geleden. Het was dan ook niet zo dat jongens als een soort buiten aardse wezens voor me waren. In de vakanties ging ik gewoon naar huis, waar niet zo gek genoeg ook veel jongens rondliepen, die zich trouwens wel een beetje raar gedroegen naar mij toe. Maar ach, ik was inmiddels gewend aan het feit dat ik anders was dan de meeste muggles of wel mensen.
Ik keek nog eens goed om me heen in de hoop een beetje wijzer te worden waar mijn onderkomen zou zijn voor de komende maanden en of er iemand was die mij misschien kon helpen.

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

17 mei 2015 - 21:21 Naird is offline

Naird 10646

LAJILA 'JIL' VINAYA SHYLLWARD

Beater • 6th year • Lost, hurt, confused and messed up
"I'm very good at making things awkward."

Vermoeid laat ik me neerzakken aan de Ravenclaw tafel. Ik kom net onder de douche vandaan, gezien ik nogal zweterig was van de try-outs en ik dus even wilde douchen. Terwijl ik een beetje doelloos voor mij uitstaar, probeer ik me te bedenken waarom iets in mij roept dat ik iets aan het vergeten ben. Peinzend ga ik al het mogelijk na, maar ik ben zo moe, dat ik eigenlijk alleen maar de zwevende kandelaren voor mij zie dansen en verder niets. Mijn oogleden worden opeens veel zwaarder dan eerst en voor ik het weet wordt alles donker voor mijn ogen en zak ik weg in een diepe droomloze slaap.
Ik zweef ergens tussen droom en werkelijkheid wanneer ik iemand zijn keel hoor schapen. Gedesoriënteerd veer ik overeind en kijk een beetje beduusd om mij heen. Uiteindelijk boren mijn ogen zich in die van Peter en ik glimlach lichtjes naar hem.
'Dus hier ben je,' zegt hij en hij kijkt gepijnigd. 'Ik zocht je al.' ik glimlach naar hem en wil hem om de hals vliegen terwijl ik hem om de hals wil vliegen. Hij deinst echter terug en knippert even waardoor ik me haastig terug trek, wat is er met hem?
'Waarom was je er niet?' vraagt hij vervolgens zacht.
'Waar?' antwoord ik en kijk hem niet begrijpend aan. 'Waar heb je het over?' zeg ik, het vermoeden dat hij het heeft over het gene wat ik was vergeten en waarvan ik nog steeds niet weet wat het is begint me bekruipen. Ik wend een beetje beschaamd mijn blik af terwijl ik hem hoor slikken.
'Onze-' begint hij 'Date? D-de picknick.' stottert hij er vervolgens achteraan en dan begint het me te dagen, fuck. Ik kijk hem met grote ogen aan en mijn mond zakt open waardoor ik hem beduusd aangaap.
'D-de date?' stotter ik en dan weet ik het weer helemaal, ik had een date met Peter na de try-outs, shit. 'Omg,' fluister ik en kijk hem met enorme ogen aan, wat heb ik gedaan? Oh shit.
'Ik vroeg het me af,' zegt hij eerst onverschillig en haalt zijn schouders op, wat me ergens steekt. Liever had ik gewild dat hij nu stond te schreeuwen, inplaats van doen dat hij het niet erg vindt. 'Maar als je slapen belangrijker vindt dan mag je doorgaan hoor.' het volume in zijn stem zwelt aan.
'Aangezien je dat toch prefereert,' hij kijkt me boos aan waardoor ik me kleiner maak en hem schuldig aankijk.
'Sorry,' weet ik enkel te fluisteren en ik hoor hem zuchten.
'Waarom was je het vergeten?' zijn stem wordt weer luider. 'Ik...,' zeg ik en weet verder niks te zeggen.
'Er zat nauwelijks tijd tussen!' zijn stem trilt waardoor mijn hart even breekt, wat heb je gedaan Jil? Onder zijn geschreeuw maak ik me nog kleiner en ik kijk ergens richting de grond, waar ik nu dolgraag doorheen wil zakken.
'Als je niet met mij op een date wil, zeg dat dat meteen!' vervolgt hij en ik kijk hem onmiddellijk weer aan en schud mijn hoofd wild.
'Ik was het gewoon vergeten!' weet ik uit te roepen, dat ik nog de moed heb om te roepen vind ik vrij knap, niet dat – dat er nu toe doet. Mijn lip trilt terwijl ik hem aankijk.
'Gewoon vergeten? In die paar uurtjes? hij staat opeens op en draait zich om waardoor ik eerst verward aan mijn bank "gelijmt" zit. 'Laat ook maar! Je hebt vast een smoes.' auch. Hij loopt weg en onmiddellijk word ik wakker uit mijn trance en sta haastig op. Met wat gestuntel loop ik nogal onelegant over de tafel zijn kant op, niet dat er nu tijd is voor enige vorm van elegantie. Ik ren haastig achter hem aan en grijp zijn hand vast om hem tegen te houden. Hij kijkt me aan met waterige ogen terwijl ik hem smeek om te wachten en te luisteren naar mijn uitleg. Het feit dat hij mijn hand niet wegslaat geeft me een schrale toost maar het volgende verpest dat weer helemaal.
'Vast wel, m-maar ik heb geen ui-uitleg n…nodig,' stottert hij, boem weer die hamer die mijn hart aan diggelen slaat, hoewel ik op dit moment hard aan mijzelf twijfel of ik wel een hart heb. Immers, als ik die had gehad was ik niet zo egoïstisch geweest hem zo te laten zitten.
'Je was er niet en en dat zegt genoeg,' een traan die hij had geprobeerd tegen te houden rolt nu over zijn wang naar beneden. Onmiddellijk wil ik deze wegvegen en ik breng mijn hand al naar zijn wang.
'Helemaal niet, luister nou alsjeblieft,' zeg ik met waterige ogen en schud mijn hoofd. Wanneer hij mijn hand wegduwt van zijn wang moet ik hard op mijn lip bijten geen traan te laten ontsnappen, dat deed pijn.
'Laat nou gewoon Jil!' zegt hij snikkend 'Ik snap het al.' hij laat mijn hand los en rent de trappen op de zaal uit.
'Peter!' roep ik nog naar hem en loop zo snel als ik ken ook richting de uitgang, terwijl er mensen ons nakijken met geamuseerde blikken op hun gezicht geplakt, stelletje sadisten. Peter negeert echter mijn geroep en gebroken zak ik neer op de trap voor de Grote zaal, I fucked up. In paniek DM ik Gwen en ze probeert me te overtuigen dat het niet zijn fout is, net als Scarlett, dat ik er niets aan kon doen, tuurlijk wel! Ik ben gewoon een egoïstische bitch geweest en nu heb ik Peter gebroken. Dat wordt me ook nog flink ingewreven door James en ik val een beetje tegen mij uit, ook al slaat dat nergens op, ik heb geen reden om boos te zijn. Dat laat hij me ook weten – ja de goede jongen denkt ook aan alles – en hij waarschuwt me dat ik op geen enkele manier contact mag proberen te zoeken met Peter. Ook vertelt hij me doodleuk dat ik zijn hart heb gebroken, ja no shit, dat heb ik nog niet ontdekt. Ik voel hoe mijn ogen beginnen te branden, maar huilen? Nee, ik kan het gewoon niet, ik voel me erger dan verdrietig, ik ben een sommatie van depressieve, verdrietige, gebroken gevoelens, geweldig toch? Ik besluit maar richting mijn bed te gaan, eten kan ik toch niet dus dan maar een keer zonder. Mijn gedachten zet ik voor een keer uit en als een zombie slenter ik de trappen op. Pas wanneer ik weer in mijn dorm ben, sta ik mezelf toe weer na te denken, hoewel er niet veel zinnigs meer uitkomt. Totaal gesloopt kleed ik me om in mijn nachtkleding en wikkel me als een bolletje in – in de dekens zodat ik kan verdwijnen van de wereld, zonder de ruzie en al de drama die langzaam mijn oren uit begint te komen.
• • •
Zaterdag 6 september.
Mijn wekker gaat en geschrokken veer ik op, hoe laat is het? Het is al licht in mijn kamer maar ik kan niet geloven dat het later dan tien uur is. Wanneer ik kijk op mijn wekker hoe laat het is, geeft het apparaatje de tijd van kwart voor negen aan. Ik besluit maar op te staan, gezien ik toch niet meer kan slapen en ik misschien zo een zeker persoon kan vermijden, namelijk Peter. We hebben nu al twee dagen niet gesproken en om eerlijk te zijn bezwijk ik onder het schuldgevoel dat overal aan mij knaagt, ik kan me niet slechter voelen geloof ik. Hoe cliché het ook mag klinken, maar ik heb ook slaap en eet problemen sinds onze ruzie, gewoon omdat het schuldgevoel mijn hele gedachten gang heeft overgenomen. Ook hebben we elkaar nergens, buiten de lessen om, gezien of gesproken wat me ook echt niet beter laat voelen. Zuchtend en met een rammelende maag kleed ik me aan en kijk vervolgens in de spiegel. Hoe graag ik ook wil zeggen dat het meevalt, ik zie eruit als een eerste klas wrak. Wallen van hier tot Tokyo maken het er zeker niet fraaier op, afgezien van mijn bleke huid en de lege blik in mijn ogen. Een plens koud water in mijn gezicht moet het maar oplossen en zonder mezelf nog een blik waardig te keuren loop ik de Common Room uit, de trappen af richting de Great Hall, please laat god met mij zijn en laat me de enige idioot zijn die om kwart voor negen al aan het ontbijt zit in het weekend. Maar natuurlijk is dat niet zo, pas als je om vijf uur opstaat kan je verwachten dat er niemand is. Starend naar de grond loop ik de trap af terwijl ik met mijn gedachten totaal ergens anders ben.

[ bericht aangepast op 18 mei 2015 - 17:34 ]

I just caught the wave in your eyes

17 mei 2015 - 21:52 707 is offline

707 10141

Daniël Cillin Rogers
Slytherin but not so proud of it || 16 years old || Alone and bored

Verveeld loop ik door de gangen heen, op zoek naar iets te doen. Ik zie een gerepostte Tweet van Dreven op Twitter verschijnen, en als ik zeg dat ik niet ga zeggen Dreven en Blake dat ik moet komen. Als ik vervolgens zeg dat ik geen date heb, zegt Blake dat ik haar date kan zijn.
Ik trek mijn wenkbrauwen hoog op, terwijl ik onoplettend verder loop. Serieus? Ik? Met Blake naar het Halloween bal? Als ik een slok had genomen, was het nu zeker weer uitgespuugd. Waarom zou Blake mij vragen? Ik stuur een Tweet terug, met nog steeds een verontwaardigde blik op mijn gezicht. Al snel wordt het mij duidelijk at het gewoon als vrienden is, en ik haal even opgelucht adem. Ik stem toe, want met twee gaan is beter als alleen.
Ik steek mijn telefoon terug in mijn zak, en wil een hand door mijn haren halen als ik per ongeluk tegen iemand aan loop. Vrijwel automatisch grijpen mijn handen de persoon vast, en mijn handen grijpen uitgerekend de heupen vast. "Oh, sorry..." mompel ik, en ik wil de persoon in kwestie aankijken. Ik kom erachter dat het een meisje is die mij totaal niet bekend voor komt, en ik staar haar even aan. Ze is zeker niet lelijk...
"Zeg uh... Ben jij nieuw of zo?" vraag ik. dan merk ik dat mijn handen nog op haar heupen liggen. Snel laat ik haar los, en mijn armen vallen slap langs mijn lichaam. "Mijn naam is Daniël, maar zeg maar Dan of Danny, wat jij wilt. Het interesseert me eigenlijk niets hoe je me noemt. Okay, goede woordkeuze weer, Rogers..." De laatste zin rolt zacht en mompelend over mijn lippen, dus ik betwijfel of ze me gehoord heeft. "Dus, hoe heet jij?" vraag ik, om maar even op een ander onderwerp te komen.

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

17 mei 2015 - 22:21 SiriuslyBlack is offline

SiriuslyBlack 6424

Peter Pettigrew

Gryffindor || Marauder || Awkward

Ik ben expres vroeg opgestaan om te eten, omdat ik anders word aangestaard door iedereen en daar heb ik geen behoefte aan. Eten is eten en dat is belangrijk. Daarom eet ik vaak vroeg. Als ik mijn laatste bord leeg heb sta ik op, met de prank van vanmiddag in mijn achterhoofd. Ik ben niet echt zo opgewonden als de rest van ons, aangezien ik me echt rot voel door de ruzie met Jil. Nog steeds. We hebben twee dagen niet gesproken- iets wat ik vreselijk vind, maar ik ga niet naar haar toe. Hoe vaak heb ik wel niet op het punt gestaan haar na de les aan te spreken of haar te DM'en? Honderd keer. Duizend keer, misschien. Nee, Peter, hield ik mezelf voor; nee. Ik heb constant mijn verdriet lopen wegeten, alsof ik nog niet genoeg eet normaal gesproken, maar dat heeft me nooit iets kunnen schelen dus nu ook niet.
Ik loop in gedachten verzonken naar de deur richting de hal om naar de common room te gaan. Dan knal ik plotseling tegen iemand op en verlies bijna mijn evenwicht.
'Oh sorry ik-' zeg ik en kijk op maar schrik me kapot als ik Jil zie. 'Oh,' herhaal ik en kijk haar lang aan. Moet ik doorlopen? Ik wil niet doorlopen, ik kan het ook niet.
'K-kunnen we praten?' vraag ik zacht en pak zonder erbij na te denken haar hand zodat ze niet weg zal lopen.

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

17 mei 2015 - 22:51 Naird is offline

Naird 10646

LAJILA 'JIL' VINAYA SHYLLWARD

Beater • 6th year • Lost, hurt, confused and messed up
"I'm very good at making things awkward."

Ik ben zo in mijn gedachten verzonken dat ik totaal niet oplet waar ik loop. Geschrokken kijk ik op wanneer ik ergens tegen aanloop, hoewel ik een muur verwacht is het iets levend. Ik verwacht een muur omdat ik vaak genoeg tegen muren oploop, ja ik heb er een talent voor ontwikkeld. Hoe dan ook, dat levende iets, is degen die ik juist had geprobeerd te vermijden. het is Peter, shit. Van alle mensen op deze school? Karma haat mij echt.
'Oh sorry ik-' begint hij maar schrikt zich rot wanneer hij mij ziet, fijn ik schrik nu ook al mensen af, kan het nog beter? 'Oh,' zegt hij en hij blijft me aangapen voor een heel lange tijd. Ik voel me alles behalve op mijn gemak en schuifel wat heen en weer terwijl ik probeer te verbergen dat ik eruit zie als een wandelend lijk door mijn haar een beetje voor mijn gezicht te schuiven.
'H-het geeft niet, het was m-mijn fout,' mompel ik zachtjes stotterend en kijk naar mijn voeten, die bijzonder mooi zijn eigenlijk op dit moment en ontwijk zijn blik.
'K-kunnen we praten?' vraagt hij zacht en ik kijk twijfelend op, dolgraag eigenlijk, maar kan ik het wel? Wat dat betreft ben ik echt een watje, ik loop het liefst weg voor mijn problemen. Zo ook nu want ik maak al aanstalten om me om te draaien als ik voel hoe hij mijn hand vast pakt. Mijn hart maakt een sprongetje, hoe graag had ik dit niet gewild, dat hij mijn hand weer vast zou houden? Dat we weer een moment echt samen deelden, dolgraag kan ik wel zeggen. Ik draai me weer naar hem toe en kijk hem aan.
'G-goed, maar...' ik twijfel even 'niet hier.' vervolg ik en trek hem zachtjes mee achter mij aan. Ik voel hoe mijn grip ontzettend verslapt en dat ik tril over mijn hele lichaam terwijl ik mijn best moet doen niet in te zakken ter plekken. Dat weinig eten en slapen is niet erg goed voor je fysieke gezondheid blijkt maar weer. Licht heen en weer zwalkend weet ik dan toch een het plekje dat ik voor ogen had zonder ongelukken te bereiken, behalve dan dat ik bijna tegen een standbeeld oploop maar dat gebeurt wel vaker. Vermoeid en uitgeput zak ik tegen de muur en voel hoe mijn benen beginnen te trillen maar ik probeer dat te verbergen.
'Dus,' zeg ik schor en kijk hem aan.

[ bericht aangepast op 18 mei 2015 - 17:32 ]

I just caught the wave in your eyes

18 mei 2015 - 17:17 Fagerman is offline

Fagerman 4603

CHLOE MALIETTE PORTER

Na nog een aantal minuten rondgestaard te hebben en twijfelingen over het vragen aan iemand onder ben gegaan, voel ik plots iemand tegen me aan lopen en daarna twee handen om mijn heup. Van verbijstering weet ik een paar seconden niet wat ik moet zeggen. Ik weet dat ik klein ben, maar zo onopvallend ben ik toch ook weer niet? Als ik omkijk zie ik dat de persoon die tegen mij aangelopen is een jongen van ongeveer dezelfde leeftijd als ik. Eerst wil ik boos worden om zijn onhandigheid, maar wanneer ik zijn gezicht zie zijn al deze kwade woorden uit mijn mond verdwenen. "Wauw" Zeg ik, want wat ik zie is zeker geen slecht uitzicht. Dan herpak ik me snel. "Ik bedoel... uhm... Laat maar." Weet ik uit te brengen. Goed gedaan, Chloe, echt proficiat. Tijdens mijn ongemakkelijkheden hoor ik een lichtelijk onduidelijke excuse uit zijn mond komen.
"Zeg uh... Ben jij nieuw of zo?" Vraagt hij dan, waarna zijn hij zijn handen, die ik inmiddels een beetje vergeten was, van mijn heupen haalt. Hij laat zijn armen slap langs zijn lichaam hangen en ik probeer een nonchalante houding te vinden.
"Mijn naam is Daniël, maar zeg maar Dan of Danny, wat jij wilt. Het interesseert me eigenlijk niets hoe je me noemt." Stelt hij zichzelf voor. Ik neem mezelf voor zijn naam goed te onthouden. Ik heb geen idee of deze nog belangrijk zou kunnen worden, maar het is gewoon niet zo beleefd om namen te vergeten als iemand zichzelf aan je heeft voorgesteld. Hij laat nog een aantal woorden over zijn lippen rollen, maar het enige wat ik hoor zijn klanken, wat het dus overigens ook kunnen zijn, wat ik niet aanneem, omdat het nogal vreemd is om plots een aantal random klanken te zeggen.
"Dus, hoe heet jij?" Vraagt hij dan. Ik hoop niet dat hij dit gesprek net zo ongemakkelig vind als ik, want dan is de kans op een lang gesprek, dus waarschijnlijk hulp meteen weg.
"Chloe" Zeg ik duidelijk, terwijl er een glimlach op mijn gezicht verschijnt. Mij is altijd geleerd je naam duidelijk uit te spreken. Ik heb weleens gehad dat mijn naam verkeerd werd verstaan en dat ik heel anders genoemd werd.
"Ik ben inderdaad nieuw." Beantwoordde ik vervolgens zijn eerdere vraag. Ik keek even naar mijn spullen en daarna om me heen. "Zou je me misschien kunnen helpen?" Vroeg ik lichtelijk voorzichtig.

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

18 mei 2015 - 17:18 Fagerman is offline

Fagerman 4603

Sorry, dubbelpost :c

[ bericht aangepast op 18 mei 2015 - 17:19 ]

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Index RPG Actieve Topics Zoek