MSV - Askroth [2] - Speeltopics

Toen Epialthes en Ardaneus de magische ketting in elkaar zetten, stegen veel tovenaars, heksen, dreuzels en elven op. Ze werden meegevoerd naar de epische wereld Askroth, het voormalige thuis van de Askrothidae. Draken terroriseren deze wereld en de voormalige beschaving is grotendeels uitgeroeid.
Ze gaan de wereld verkennen, ontdekken wat er met iedereen gebeurd is en een nieuw bestaan opbouwen.

Het rollentopic
Topic 1
Nieuwe topic!
Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.


Personages:

[ bericht aangepast op 10 juli 2014 - 14:31 ]

Ardaneus trok Eva omhoog toen ze de hand aannam.
'Je houdt nog steeds van wandelen?'

Ardaneus knikte.
'Het enige dat mij bij zinnen hield.'

Eva volgde Ardaneus naar buiten, de afgekoelde avondlucht kwam hen te gemoed.
'Een perfecte avond om te wandelen,' merkte Ardaneus op, Eva zweeg hij had gelijk als ze wat warmer gekleed was. Ze klemde haar tanden op elkaar zodat ze niet zouden klapperen.

Oeps dubbel post

[ bericht aangepast op 15 juni 2014 - 23:13 ]

Ablaze schudde zijn hoofd.
'Dwaas.'
Hij transformeerde de hand in een stuk filet, zodat er meer vlees aan zou zitten en legde het in een pannetje waar al een saus in pruttelde.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Ik zie dat je het koud hebt, Eva,' sprak Ardaneus langzaam.

'Nee echt?' Sprak ze sarcastisch, ze wreef met haar vrije rechterhand over haar linkerboven arm. Haar lichaam was gesierd met kippenvel en ze rilde, toch liepen ze rustig door.

Ardaneus knikte.
'Echt.'
Hij merkte dat haar oplettendheid en angst al weer aan het wegzakken was en dat was goed. Zodra ze niet meer aan gruwelijkheden dacht, was het tijd voor de volgende straf.

Eva schudde haar hoofd, ze had een dubbel gevoel. Het voelde net als vroeger maar toch was het anders, ze vertrouwde het toch niet al wou ze hem vertrouwen. Zoals Ardaneus zelf zei, hij was geen slecht mens. Maar hij had ook niet gezegd dat hij goed was. Dit dubieuze gevoel achtervolgde haar, toch volgende ze hem blindelings als het zou moeten.
'Ardaneus?' Hij stopte en keek haar aan.
'Ja Eva?'
Er rolde een traan over Eva haar wang, ze drukte zich dicht tegen hem aan. Haar linkerhand deed nog pijn maar dat maakte haar niets uit, ze wou hem gewoon knuffelen, even zijn warmte voelen, even in het gevoel wanen zoals het vroeger was. Een gevoel wat ze nooit zou terug krijgen maar het was het proberen waard.

Ardaneus sloeg zijn armen om haar heen en hield haar stevig vast. Hoewel hij moest bekennen dat hij haar gemist had en haar niet graag kwaad aandeed, wist hij dat het moest. Ze kon niet ongestraft blijven na haar gruweldaden.
'Ik heb je gemist,' fluisterde hij, en hij meende het.

De woorden die Ardaneus zei groeven zich diep in het hart van Eva, het klonk niet hol het klonk vol liefde. Het kon niet nep zijn, maar het was geen belofte dat hij haar geen pijn meer zou aan doen. Ze verdiende wel pijn na wat ze hem en zijn hele beschaving had aan gedaan, maar die gedachte vervaagde snel toen ze de warmte van zijn lichaam voelde.
'Ik jou ook,' zei Eva terwijl ze naar de hartslag luisterde van Ardaneus. Ze wou dat dit moment voor altijd zou duren, dat tijd op hen geen grip had.

Ardaneus haalde zijn hand door haar haren en kuste haar voorhoofd.
'Je weet dat ik nog steeds om je geef, toch, Eva?'

Ze voelde hoe zijn lippen haar voorhoofd kuste, Eva keek hem met haar grote blauwe ogen aan en knikte.

'Goedzo,' zei Ardaneus en hij liet haar los om vervolgens haar hand vast te pakken.
'Dan wandelen we nog even.'

Ze zwegen allebij terwijl ze verder liepen. Eva schonk geen aandacht meer aan de kou en hield de hand van Ardaneus stevig vast.