MSV - Askroth [2] - Speeltopics

Toen Epialthes en Ardaneus de magische ketting in elkaar zetten, stegen veel tovenaars, heksen, dreuzels en elven op. Ze werden meegevoerd naar de epische wereld Askroth, het voormalige thuis van de Askrothidae. Draken terroriseren deze wereld en de voormalige beschaving is grotendeels uitgeroeid.
Ze gaan de wereld verkennen, ontdekken wat er met iedereen gebeurd is en een nieuw bestaan opbouwen.

Het rollentopic
Topic 1
Nieuwe topic!
Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.


Personages:

[ bericht aangepast op 10 juli 2014 - 14:31 ]

Mijn topic

'Stom kind,' bromde Zoë en ze trok het hoofd van Ignatius aan de haren omhoog, zodat ze zijn gezicht kon bestuderen.
'Je moet geen tranen verspillen om zo'n verachtelijk wezen. Zeker niet in deze hitte.'
De ogen van de man gingen niet open en dat stemde haar op haar gemak. Met haar hand zocht ze naar zijn stok, maar die was uit zijn krachteloze vingers gegleden.
Koortsachtig schoten haar vingers als rivierkreeftjes over het zand, op zoek naar zijn staf. Ze voelde onder zijn lichaam, rolde het onzachtzinnig opzij en stak haar hand vervolgens in de zakken. Ze sloeg op zijn dijen, omdat ze haar klamme hand niet in zijn broekzak kon wringen en constateerde uiteindelijk dat hij hem niet meer in zijn kleding had zitten.
Opnieuw groef ze in het zand en haar ogen volgden de baan die zijn lichaam ook had afgelegd. Daar lag hij!
Ze snelde er op af, maar ze was niet de enige die die stok had gezien.
'Ga weg, dwaas. Ik moet hier vandaan.'
Ze probeerde Li opzij te duwen, maar hij was altijd al langer geweest dan zij. Of hij die keuze bewust had gemaakt toen hij een lichaam koos, wist ze niet, maar ze had het vanaf het begin al uit zijn kop moeten stampen.
'Nee.' Li hield de stok boven zijn hoofd. Hij wist niet of hij hem zou houden, maar hij wist wel dat het niet goed was als Zoé hem kreeg.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Eva,' gromde Ardaneus voor hij haar hardhandig omver duwde, om zich vervolgens bovenop haar te werpen en haar tegen de grond te drukken.

Eva haar ogen werden groot van schrik. Ze had soms gedacht aan het moment dat Ardaneus bovenop haar zou liggen maar niet op deze manier. Ze voelde zijn stevige handen om haar keel waardoor haar ademswegen zich sloten. Ze probeerde angstkreten uit te kramen maar er kwam geen geluid uit. Haar ogen werden groter telkens als ze naar adem probeerde te happen.

Ardaneus had zijn handen stevig om haar keel gesloten en probeerde al het leven uit haar te persen. Haar gezicht begon al blauw aan te lopen terwijl ze probeerde om hem van haar af te duwen. Haar handen waren om zijn polsen gesloten n een poging om meer lucht te krijgen. Hij keek toe hoe haar ogen langzaam groter werden, maar toen hij een traan dacht te zien moest hij haar wel loslaten. Hij bleef haar in het zand drukken terwijl hij haar woedend aankeek

Eva kuchte en probeerde naar adem te happen. Ze voelde tranen over haar wangem stromen. Ardaneus hield haar nog stevig tegen de grond. Ze voelde zich verslagen, Ardaneus had alle recht om haar zo toe te takelen. Alsnog deed het pijn om haar oude vriend met zo veel haat in zijn ogen te zien.
Ze begon te snikken en haar borst ging op en neer. Ze voelde dat hij zijn greep verslapte maar wel alsnoh genoeg kracht uitdrukte, plus hij zat bovenop haar dus ze kon geen kant op.
'Ardaneus?' het was niet haar stem die het zei maar Niviel.

'Jij weet ook wat ze gedaan heeft,'. Gromde Ardaneus, 'dankzij haar zijn we zo lang van huis geweest. Ze verdient het!'.
Hij spuugde in haar gezicht en drukte haar weer harder tegen de grond.

Er vloeide tranen over haar gezicht.
'Dood mij,' ze wist dat hij dat niet zou doen en al deed hij het werd ze gewoon weer wakker een paar uur later. Dus wat had ze te verliezen?
Ardaneus lachte schamper.
'Jij verdient de dood niet,' hij bracht zijn gezicht dichtbij de hare. 'Jij zal pas dood gaan als ik klaar met jou ben...'

Ardaneus trok haar aan haar arm overeind om die vervolgens grof achter haar rug te duwen. Hierna deed hij dit met haar andere arm om vervolgens, samen met Eva in rook op te lossen. Toen hij weer vorm aannam waren ze in een donkere ruimte en hij duwde haar weer op de grond.
'Hoe durfde je?!'

Eva voelde dat een van haar knieën bezeerd was.
'Ik.... het...' stamelde ze terwijlze aan het snikken was. Ze pakte de broekspijp van Ardaneus vast. 'Het spijt mij,' haar onderlip trilde en haar ogen brandde nog van het zand dat erin gekomen was net. 'He-,' ze voelde een schop in haar maag. Ze rolde over de grond en krimpte ineen. 'Arda-,' ze kreeg nog een schop deze in haar rug. 'S...stop!' Schreeuwde ze wanhopig, in een flits sprak ze iets wat ze al honderde jaren al niet gezegd had. 'God red mij,' ze hoorde gelach.
'Jou God is hier niet.'

MT.

Every villain is a hero in his own mind.

'Hij heeft je verlaten. Lang geleden al.'
Ardaneus schopte haar nogmaals in haar maag.
'Net zoals jij ons verlaten en verraden hebt!'

Eva jammerde en huilde terwijl ze op de grond lag.

(Ik heb geen inspiratie)

Ignatius' hoofd bonkte, het leek wel alsof zijn hoofd uit elkaar zou barsten. Iets warms liep over zijn gezicht en hij vermoedde dat het bloed was. Met zijn hand greep hij in het zand voordat hij kreunend overeind kwam.

Sam voelde zich heel ongemakkelijk, haar dochter hielp haar vader overeind. Er viel een lange stilte.