MSV - Askroth [2] - Speeltopics

Toen Epialthes en Ardaneus de magische ketting in elkaar zetten, stegen veel tovenaars, heksen, dreuzels en elven op. Ze werden meegevoerd naar de epische wereld Askroth, het voormalige thuis van de Askrothidae. Draken terroriseren deze wereld en de voormalige beschaving is grotendeels uitgeroeid.
Ze gaan de wereld verkennen, ontdekken wat er met iedereen gebeurd is en een nieuw bestaan opbouwen.

Het rollentopic
Topic 1
Nieuwe topic!
Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.


Personages:

[ bericht aangepast op 10 juli 2014 - 14:31 ]

Ardaneus hurkte en bracht zijn gezicht naar dat van Eva.
'Waarom, Eva, waarom deed je het?'

Eva keek recht in de ogen van Ardaneus, daarna week ze haar ogen af.
'Ik was egoïstisch,' ze keek hem weer aan. 'Ik... het is zo lang geleden,' Er viel een stilte. 'Ik kan het nooit goedmaken.'

'Egoïstisch als alle mensen met hun tekortkomingen, en nee, je zal het nooit goed kunnen maken, maar ik zal je ervoor laten boeten.'

-

Niviel glimlachte.
'Ik ben zeker terug van weggeweest en ik moet zeggen dat ik Askroth toch gemist heb, hoe mooi de mensenwereld ook zijn mag.'

[ bericht aangepast op 11 juni 2014 - 22:44 ]

Li keek om.
'O.'
Hij liep naar de draak toe.
'Diffindo...'
Er gebeurde niet veel, Li zag geen beschadigingen op het pantser van de draak en probeerde de spreuk nog een paar keer tot er enkele krassen waren ontstaan. Het zou veel te lang duren, maar hij was bang de draak echt aan stukken te scheuren als hij krachtigere spreuken zou gebruiken.
Hij bleef met enkele vloeken proberen de draak van zijn huid te ontdoen, zette hem in brand, maar het hielp niet.
Hij zuchtte en keek om naar de anderen, die nog steeds in discussie waren. Hij keek naar Moon, die nog halverwege een heuveltje stond, met Viktor beschermend naast haar, fronsend, alsof hij de situatie afkeurde. Li wist het niet.
Hij wilde Moon graag haar magie weer schenken. Zodat ze weer een maankind kon zijn en naar huis kon terugkeren. Of naar iets wat meer op een thuis zou lijken. Een plek waar ze zich veiliger zou voelen.
Li richtte zich weer tot de draak, die nog altijd roerloos in het zand lag. Zoë schreeuwde verwensingen naar hem, maar ze bereikten zijn oren maar half. Hij was doof voor haar woorden. Vanaf nu was hij doof voor haar stem en blind voor haar verschijning. Voor zolang hij dat vol kon houden...
'Reducto.' Hij zei het aarzelend, bang voor het effect, maar de spreuk ketste niet af op het drakenpantser, maar doorboorde het. Het deed meer dan zijn sijnspreuk, want het pantser werd aan diggelen geslagen, zodat de stukjes huid hen om de oren vlogen als stof in de wind. Het sneed pijnlijk in Li's gezicht en hij kneep zijn ogen dicht om ze te beschermen tegen de scherpe stukjes draak.
Toen hij weer durfde te kijken, was het zand rood gekleurd. Rood van het drakenbloed, maar het silhouet van het dier was nog in tact, hoewel zijn ingewanden blootgelegd waren. Met bonzend hart, liep Li er op af. Hij was bang dat het hart misschien ook tot gruis zou zijn vergaan, maar dat was niet zo. Er lekte bloed uit, een hele hoop, maar het had zijn vorm behouden.
Vlug toverde hij een glazen pot tevoorschijn en trok het hart los van de vaten en pezen die het mogelijk honderden jaren op zijn plaats hadden gehouden en liet het met bevende handen in de pot glijden. Hij draaide met wat moeite het deksel er weer op, omdat het bloed van zijn vingers droop en keerde zich weer naar de rest. De pot klemde hij tegen zijn borst.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Ik kan niet geloven dat mijn acties jou tot deze hatende man hebben gemaakt die je vandaag bent,' Eva schudde haar hoofd. 'Wat is er met jouw gebeurd dat je zo veel haat in je hebt?'

'Wat is er met mij gebeurd?' riep Ardaneus, 'wat is er met jou gebeurd dat je zo'n domme snol geworden bent? Ik heb miljoenen jaren over die aardkloot van jou gewandeld, maar dat geeft vast niets, want Ardaneus heeft zeeën van tijd! Zeeën van tijd om zijn thuis te missen, zeeën van tijd om opgesloten te zitten in jouw wereldje. Zeeën van tijd om jouw onrecht te vergeten, zeeën van tijd om jou te vergeven! Maar dat heb ik niet gedaan. Ik heb zeeën van tijd besteed aan de gedachtes van thuis, aan de gedachten aan mijn familie! Aan de gedachte dat ik jou ooit zou vinden en mijn wraak zou uitoefenen.'

De woorden waren als een klap in het gezicht van Eva, ze moest zich even realiseren dat het een echte klap was en niet alleen de woorden.
Eva pakte zijn hand vast.
'Mijn God heeft mij geleerd te vergeven en dat zonde bekoren menselijk is. Wat zou Mahja vinden? Wat zijn haar richtlijnen?' Eva wist dat het laf was om hun geloof er bij te betrekken maar ze hoopte dat het zou werken.

'Mijn god heeft mij geleerd om van andermans spullen af te blijven!'

'Je hebt die verdomme ketting toch terug, anders zouden we nooit terug gekomen zijn hier...'

'Ja, ik heb hem terug, maar niet dankzij jou!' gromde Ardaneus.

Eva staarde voor zich uit.
'En wat wil je nu doen?'

‘Tot nu toe lijkt het nog niet erg op thuis,’ merkte Epialthes op. ‘Het is hier net Afrika, maar dan met draken in plaats van olifanten.’

-
Aenea veegde wat bloedspetters van haar gezicht. In haar lange leven had ze nu toch wat nieuws meegemaakt. Ze had een draak zien ontploffen.
Ze liep naar Ignatius toe, die nog steeds in het zand lag en gaf een schopje tegen zijn schouder. ‘Kom op. Je hebt wel weer lang genoeg het arme slachtoffer uitgehangen. Weldra wil ze je nog wakker kussen.’

Every villain is a hero in his own mind.

Ignatius greep met één hand de broekspijp van Aenea vast, maar hij bleef stil.

-

'Ik geloof toch dat jullie volk zich thuis waande in de woestijn.'

--

Ardaneus stond op en draaide zich om.
'Welke marteltechnieken ken je, Eva?'

‘Nou chick, het ziet er naar uit dat ie toch op een lebber van je zit te wachten.’ Ze keek Sam afwachtend aan en gebaarde naar Ignatius. ‘Hij houdt zich dood.’

-
‘Ik niet,’ bromde Epialthes, die de woestijn altijd had gemeden. ‘Ik was een stedeling.’

Every villain is a hero in his own mind.

'De woestijn was ook nooit mijn ding,' bekende Niviel, 'ik heb altijd in de bergen gewoond.'