MSV - Askroth [2] - Speeltopics

Toen Epialthes en Ardaneus de magische ketting in elkaar zetten, stegen veel tovenaars, heksen, dreuzels en elven op. Ze werden meegevoerd naar de epische wereld Askroth, het voormalige thuis van de Askrothidae. Draken terroriseren deze wereld en de voormalige beschaving is grotendeels uitgeroeid.
Ze gaan de wereld verkennen, ontdekken wat er met iedereen gebeurd is en een nieuw bestaan opbouwen.

Het rollentopic
Topic 1
Nieuwe topic!
Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.


Personages:

[ bericht aangepast op 10 juli 2014 - 14:31 ]

Eva schudde haar hoofd.
'Ik wou jullie nooit pijn doen, ik wou gewoon...' ze zuchte, 'ik weet niet wat ik wou, ik weet het niet meer. En waarom zou ik een vriend in mijn macht willen hebben? We hebben een eigen wil gekregen niet voor niets.'

Ardaneus draaide zich om en verliet de kelder. Hij deed de deur ervan op slot zodat Eva niet kon ontsnappen. Hij vond zijn weg naar de keuken en vond daar oude, botte, versleten messen. Hij besloot om er één mee te nemen en keerde terug naar de kelder.
'Zeg, Eva, welke vinger wordt het?'

Eva die al tegen de muur aan zat had het gevoel alsof ze zichzelf nog door de muur zou heen drukken. Haar ogen werden groot van angst.
Ze schudde haar hoofd en voelde tranen op komen.
'Doe mij dit niet aan, ik zal alles voor je doen! Wat je maar wilt. Ik heb spijt van mijn daden en waarom zou ik hier anders gebracht zijn?! Ik zag het als de kans om ons verleden te begraven. Het kan niet anders geweest zijn dat God of Mahja mij hierheen gebracht heeft voor een reden.' Eva zag vaag door de tranen een glimlach op Ardaneus zijn gezicht. Hij ging op zijn hurken zitten en boog zich voor over. 'Toch?' Zei ze met een piepstemmetje. Ardaneus pakte haar hand en keek haar aan. Het was dat hij nu zou zeggen dat alles goed kwam en ze innig zouden knuffelen. Eva keek hem hoopvol aan.

Ardaneus' glimlach werd breder terwijl hij haar hand vasthield.
'Natuurlijk ben je hier gebracht met een reden,' sprak hij toen, waarna hij haar een kus op haar wang gaf. Hij hoopte dat hij Eva gerust kon stellen, zodat haar straf dadelijk weer harder aankwam.

'Ik kan begrijpen dat je mij nooit zal vergeven voor mijn acties,' Eva voelde zijn zachte lippen op haar wang. 'Maar misschien heeft God of Mahja hier met de reden gebracht om het verleden een plek te geven en mij te helpen met de weder opbouw van jouw wereld.' Eva glimlachte terwijl ze het zei. Ze voelde hoe de warme hand van Ardaneus de haren vast hield. Hij hield hem iets te hard vast maar dat maakte haar niets uit. Ardaneus begeleiden haar hand naar de grond en hield hem vast bij de pols. 'Wat doe-...' Haar ogen werden groot toen ze de scherpe pijn voelde en haar bot hoorde versplinteren, daarna gilde ze haar longen uit haar lijf. Uit reflex haalde ze haar hand voor haar ogen en voelde zich slapjes. Haar pink lag ergens verloren op de grond gescheidden van haar hand.
Daarna werd het zwart voor haar ogen, een doffe bonk hoorde ze toen haar hoofd de grond raakte.

Ardaneus deed de pink in zijn broekzak alvorens hij weer bij Eva neerknielde, zijn handen op haar schouders legde en haar zachtjes schudde.
'Eva, je moet wakker worden, je moet bijblijven.'

Eva jammerde alleen wat en viel bijna weer flauw toen ze weer naar haar hand keek.
'Houd je hand omhoog op de hoogte van je borst bij je hart.' Ardaneus pakte haar pols en hield hem in de houding die hij net zei. Eva keek hem aan maar zweeg. Adraneus scheurde een deel van de jurk van Eva af. Eva staarde hem aan, terwijl hij een mitella voor haar maakte en deze bij haar omdeed.
'Waarom doe je dit?'
'Omdat ik niet een slecht mens ben,' zei hij kalm.

Ardaneus opende zijn hand en in zijn handpalm verscheen een vlammetje. Hij hield het mes dat hij gebruikt had voor het afhakken van haar vinger in het vuur. Toen het mes roodheet gloeide, drukte hij het lemmet tegen de wond op haar vinger, waardoor het dichtschroeide en de ruimte zich met een geur van verbrand vlees vulde.

Eva gilde en moest kokhalzen van de geur van haar smeulende vlees. Ze voelde hoe haar maag zich omdraaide en de inhoud een weg omhoog vond. Ze veegde met haar rechterhand haar mond af en leunde achterover tegen de muur. Ze had zich nog nooit zo vreselijk gevoeld.

'Je maakt er een puinhoop van,' gromde Ardaneus, nadat hij de kans had gehad om Eva's maaltijden van afgelopen week te inspecteren.
'Gelukkig is dit niet mijn huis, anders had je het voor me mogen opruimen.'

Eva reageerde niet eens op Ardaneus, ze voelde zich er te beroerd voor.
'Wat wil je nu doen, nog een vinger afhakken.' Kwam er uiteindelijk uit, ze begon het koud te krijgen en rilde.

Ardaneus grijnsde.
'Zou je dat willen?'

Joshua hurkte bij Assa neer en greep haar handloze arm vast. Hij sprak een spreuk uit en toverde haar ledemaat weer terug. 'Assa!' mompelde hij. 'Wordt wakker.'

'Dat was niet grappig bedoelt,' mompelde ze.
'Ik vond het best grappig.' Eva keek hem geïrriteerd aan.
'Het wordt een koude nacht en mijn jurk is erg dun.' Eva voelde haar kaak klapperen. Hier daalde de temperatuur snel als de zon onderging.

'Daarom gaan we een eindje wandelen,' sprak Ardaneus en hij stak zijn hand uit.
'Van beweging krijg je het vanzelf warm.'