George weasley
‘Nee, nee. Nee.’ Mompelde ik
Hij afwezig.
‘Draco heeft het gezien. Straks vertelt hij het door.’
En dit nog. Ik wist het wel. Ik heb alles verknald. Alles kappot gemaakt, en een grote probleem gecreëerd die nooit opgelost gaat worden. Dit is niet hetzelfde als de andere duizenden problemen die ik en Fred lieten losbarsten, nee. Totaal niet. Deze keer ben ik ook een slachtoffer.
‘Sorry.’ Mompelde Campbell en rende van me weg. Ik zuchtte. En nu? Hulpeloos draaide ik me om om en volgde nog hoe Campbell naar de quiddich pich ging, waar Draco vast en zeker was aangezien iets in het groen boven het veld vloog. Ik twijfelde of ik er ook heen moest gaan, uiteindelijk besloot ik om naar het meertje te gaan. Ik wil het niet erger maken. Eerst had ik de drang om mezelf te laten verdrinken, maar in plaatd van dat pakte ik een paar steentjes uit het gras, nam plaats voor het meertje en wierp de steentjes een voor een het meertje in. Beter dat ik nooit meer in andermans levens kom. Beter dat ik nooit meet een stompzinnige grap uithaal: ik weet maar nooit wanneer het mis kan gaan, en wanneer ik weer allemaal verpruts. Buiten dit alles ben ik erg nieuwsgierig in mezelf: waarom heb ik Campbell gekust? Ik perste mijn lippen op elkaar toen een paar hete tranen achter mijn ogen prikten, maar ik gaf ze de toestemming niet om over mijn wangrn heen te glijden. Ik beb George Weasley, ik huil nooit. Huilen is voor meisjes, en ik ben een jongen, Bah.
Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••