[RPG] Nothing Better, But Fight Forever || One Direction || Topic Twee. - Speeltopics

De familie Tomlinson, Malik, Payne, Horan, Styles en Davies vechten al jaren een vete uit. De jongens zijn dan ook de grootste vijanden. De zes families en dan vooral hun zonen maken het dorp onveilig met hun streken. Tot het op een dag compleet uit de hand loopt, en ze wel nadering bij elkaar móéten vinden. Om zo de ander weg te werken en elkaar weer keihard te verraden. En vooral: Liggen haat en liefde niet heel dicht bij elkaar?

De rollen:
De jongens:
- Louis William Tomlinson. (Atalay.)
- Zayn Javadd Malik. (Hodor.)
- Liam James Payne. (Garde.)
- Niall James Horan. (GEZOCHT.)
- Harry Edward Styles. (Memorias.)
- Kit Owen Davies. (HelloSweety.)

Overige (Familieleden, vrienden, vijanden etc.):
- Beste vriendin van Harry Styles: Mary-Lia Louise Carter. (Daddario.)
- Zusje van Louis Tomlinson: Jaycee "Jay" Felicia Tomlinson. (HaIcyon.)
- Beste vriendin van Louis Tomlinson: Josie Penelope Shepherd. (Honeymoons.)
- Beste vriendin van Liam Payne: Elena Feline Lowell. (Brashares.)
- Zus van Harry Styles: Gemma Styles. (Cicero.)
- Zusje van Liam Payne: Liv Sarah Payne. (Bonjourx.)

De regels:
- Geen oneliners. Minimaal vier regels.
- Geen perfecte personages!
- Naamsveranderingen doorgeven.
- Ga niet teveel off-topic en als je wel off-topic gaat, zet het in een andere kleur of tussen haakjes; ( ), { } of [ ].
- Meld het alsjeblieft als je voor langere tijd niet kunt reageren. Twee weken niet reageren zonder reden is zonder pardon eruit.
- Alleen Garde of Atalay maken nieuwe topics.
- Geen ruzie, alleen in het RPG is dat toegestaan.
- 16+ mag.

Het Begin:
Het is vlak na een groot gevecht op het dorpsfeest, waarbij zelfs gewonden zijn gevallen en waarbij de politie nog steeds loopt te bemiddelen. Ze haten elkaar meer dan ooit. En de adrenaline stroomt nog door de lichamen van de jongens en de andere betrokkenen. Allemaal zijn ze een plan aan het bedenken, maar begrijpen ook dat het dit keer niet alleen zal lukken. Daarom proberen ze nadering te zoeken bij hun grootste vijanden. Met misschien wel de meest vuile ideeën voor ogen.

[ bericht aangepast op 16 dec 2013 - 16:33 ]

---

Reality's overrated.

[ik ben een beetje de tijd kwijt, want bij kit en zayn is het ong half 9am, als dat bij jay ook zo is kan ze ze misschien tegenkomen als ze langs komen]

---

Bowties were never Cooler

- Bij Jay en andere is het geloof ik in de nacht. 2.00 AM ofzo. Haha -

---

That is a perfect copy of reality.

[Vroeg in de ochtend tegenwoordig, bij Liam etc. dan.]

[ bericht aangepast op 9 nov 2013 - 10:03 ]

---

Reality's overrated.

Liv Payne

Ik ben echt dom om weg te lopen! Ik had Liam moeten helpen! Wat ben ik nou voor een zusje? 'Ik heb géén idee. Gaat het goed met Li?'Vraagt Elena mij meteen. Ik haal mijn schouders kort op. 'I-ik weet het niet.'Komt er zachtjes uit mijn mond. Waarom heb ik hem gewoon niet geholpen! 'Er is toch niks ergs gebeurd?'Vraagt ze iets bezorgder. 'Ligt eraan wat jouw term is voor'erg."Antwoord ik. Als ik voetstappen hoor kijk ik meteen naar de trap. Styles komt naar beneden. 'Klootzak!'Werp ik hem toe. 'Ehh.. Liam's handen zitten vast, misschien moeten jullie hem even helpen. Hij is trouwens wel naakt.'Zegt Styles waarma hij de deur uitloopt. Meteen staat Elena op en rent naar boven wat ik ook doe. 'Li! Gaat het met je? Wat de fuck heeft hij met je gedaan?'Elena begon aan de touwen te trekken. 'Hij...'Stottert Liam waarna hij in tranen uit barst. Zodra de touwen los zijn rent Liam langs ons. Even later hoor ik de douche aan gaan. En nog iets later de voordeur dicht slaan. Nee fack! Wat doet die gek nou! Ik ren snel zijn kamer uit,de trap af jaar buiten. En ik begin Liam te zoeken. Na 10 minuten rond rennen en zoeken vind ik hem op een bankje. Met Tomlinson. Juist ja. Ik loop richting de jongens. 'Liam.'Zeg ik zachtjes.

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Liam James Payne.

Iedere beweging volg ik nauwkeurig, en als hij zijn jas uitdoet word ik even bang dat hij het zelfde met me wilt doen. Maar Tomlinson is niet zoals die gore Styles, nee Tomlinson legt zijn jas over mijn schouders en dankbaar kruip ik iets in elkaar. Tegen de nog warme stof aan.
"Kom, dan gaan we even daar zitten." Hij wijst naar een bankje en pakt me met beide handen vast. Rustig neemt hij me mee naar het bankje en zet ons daar beiden neer. "Zo, wat is er gebeurd? Want ik kan duidelijk zien dat jij je absoluut niet goed voelt." Onderzoekend kijkt hij me aan en met zijn hand wrijft hij rustig over mijn arm heen.
Op de één of andere manier kalmeert het me wat en gaat ook mijn ademhaling naar angstig gejaagd naar een normaal tempo. Het is misschien stom, naïef, dat vooral. Maar ik besluit dat ik het Tomlinson wil vertellen. Ik wil er niet met Liv, Elena of met mijn ouders over praten, een psycholoog nog minder, maar met de jongen voor me.
Mijn ogen knijp ik even samen. Dan kijk ik hem weer aan. "Styles." Een schorre fluistering die mijn keel verlaat. "Hij... heeft me..." Een twijfeling of ik het wel echt kan en wil vertellen. Welke gevolgen zullen het hebben? "Verkracht." Het is een zwak gepiep, en ik ben er niet zeker van of Tomlinson me gehoord heeft. Misschien maar beter ook. Langzaam, van wegen mijn pijnlijke ledematen, doe ik zijn jas goed aan en kruip er diep in. Waarna ik een beetje tegen de eigenaar van het kledingstuk aan ga zitten.
Als Liv dan ook nog aan komt zetten word het me opnieuw teveel, zij heeft het gezien. Zij heeft toegekeken hoe Styles me verkrachte, en ze deed niks. Ze deed niks! Ze had me kunnen helpen, het op z'n minst kunnen proberen. En ik weet ook wel dat ik dat niet had gewild, dat ik haar had willen beschermen en dat niet kon als ze met Styles op de vuist was gegaan. Maar misschien had ze iets anders kunnen doen... In plaats van simpelweg weg te lopen. Op het moment ben ik gewoon boos op de wereld en bedenk ik me niet dat het gevaarlijk voor haar had kunnen zijn, maar alles wat door me heen gaat is dat ze me had kunnen helpen. En Styles hier niet mee had kunnen laten komen.
"Liam," zegt ze zachtjes.
Langzaam, mede om haar blik te ontwijken, laat ik mijn hoofd hangen en schud deze dan. "Ga weg," fluister ik dan. Verdrietig, gebroken misschien zelfs. Mijn lichaam verklampt weer en ik kruip met mijn hoofd tegen Louis' borstkas aan - ik maak me niet eens druk om zijn naam -, om opnieuw in huilen uit te barsten. Niet lang deze keer, slechts een paar snikken. Maar genoeg om hem mijn zwakte te tonen, en ik haat mezelf daarvoor. Nog meer als ik Liv op het moment haat. Ik haat mezelf dat ik zo zwak ben dat ik Styles me heb laten aanraken, betasten, verkrachten. Hem me heb laten slaan. Ik haat mezelf dat ik mezelf nu in ieders ogen zwak laat lijken. Een makkelijk doelwit, een weke prooi.
"Sorry," fluister ik terwijl ik mijn hoofd draai en in zijn ogen kijk. "Ook voor je shirt." Even bewonder ik ze. De prachtige oceaanblauwe kleur. De deuren van je ziel, word ook wel eens gezegd. Dan trek ik me terug. En ga weer recht zitten. Mijn van de tranen glinsterende ogen en wangen veeg ik met de achterkant van mijn handen droog. En ik til mijn kin op eigen kracht weer wat om hoog. De houding zoals hij me hoort te zien, netjes, maar stoer, nergens bang voor. En absoluut niet zwak.

[ME-GA POST. Whoopwhoop.]

---

Reality's overrated.

Louis Tomlinson.

Ik merk hoe Liam iets in elkaar duikt, zodat hij mijn jas beter om zich heen voelt. Een kleine, amper te zien, glimlach speelt rond mijn lippen. Ik merk dat zijn adem langzaamaan weer terug naar normaal gaat. Liam knijpt heel even zijn ogen dicht, voordat hij me weer aankijkt. "Styles." Is het enige wat er nog maar uit zijn mond komt, wat ik wel kan horen is dat zijn stem uitermate schor klinkt. "Hij... heeft me..." Ik hoor een twijfeling in zijn stem en wil bijna zeggen dat hij niets hoeft te zeggen, als het er al uit komt. "Verkracht." Het komt er zo zachtjes uit dat het bijna onverstaanbaar is, maar ik heb het toch opgevangen. Ik bijt zachtjes op mijn lip en kijk toe hoe Liam mijn jas nu helemaal aandoet en vervolgens, bijna onopgemerkt, wat tegen me aan komt zitten. Ik weet niet zo heel goed wat ik nu moet zeggen. Ik wist wel dat Styles een agressieve jongen is, maar zo agressief dat hij zelfs Liam er voor zou verkrachten... Ja, ik geloof Liam, want ik kan het aan hem zien, maar er zal wel degelijk iets achter zitten, denk ik. Op het moment dat ik iets terug wilt zeggen, verschijnt Liv voor ons. "Liam," verlaat zachtjes haar mond. Liam schud zachtjes zijn hoofd. "Ga weg," fluistert hij dan. Het klinkt niet goed. Liam kruipt weg en ik voel algauw dat hij zijn hoofd tegen me borstkas aanlegt. Ik werp een blik op Liv, ten teken dat ze echt moest gaan. Ik weet niet wat er verder gebeurd is, maar volgens mij is Liam redelijk kwaad op haar. Een paar snikken verlaten zijn mond en mijn ogen vergroten zich iets. "Sorry," fluistert hij, terwijl hij me aankijkt. "Ook voor je shirt." Een kleine glimlach speelt rond mijn lippen en ik schud langzaam mijn hoofd. "Het geeft niets." Ik zie hoe hij zijn tranen afveegt met de rug van zijn hand en ik waag de sprong en sla langzaam mijn arm om zijn schouder heen, waarna ik hem toch iets dichter tegen me aan trek. Het moet vreselijk voor hem zijn. "Het is niet erg," mompel ik er nog achteraan.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Liam James Payne.

Tomlinson werpt een snelle blik op mijn jongere zusje voor ik begin te snikken. Zodra ik mijn excuses aanbied speelt er een kleine glimlach zijn lippen op en langzaam schud hij zijn hoofd. "Het geeft niets."
Danbaar glimlach ik naar hem. Vreemd, het lijkt zolang geleden dat we nog aan het vechten waren en daarna, dat ik hem kuste. Langzaam slaat hij zijn arm om me heen en even stokt mijn adem. Zou ik hem van me af moeten slaan? Doen alsof er niks aan de hand is, of zou ik van het moment gebruik moeten maken. Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ik dit fijn vind, hoe raar dat ook klinkt. "Het is niet erg," mompelt Tomlinson nog achter zijn eerdere woorden aan.
Voorzichtig leg ik mijn hoofd op zijn schouder. "Bedankt," fluister ik. "Wat zou je nu wel niet van me moeten denken..." zonder er bij na te denken spreek ik de woorden hardop uit. "Je vind me vast een loser. Een zwakke kleuter. Sorry."

---

Reality's overrated.

Louis Tomlinson.

Heel voorzicht legt Liam zijn hoofd op mijn schouder en opnieuw speelt er een glimlach rond mijn lippen. "Bedankt," fluistert hij. "Wat zou je nu wel niet van me moeten denken..." Verliet er daarna zijn mond en ik kon het niet laten om zachtjes te grinniken. "Je vind me vast een loser. Een zwakke kleuter. Sorry." Is het laatste wat hij zegt en direct schud ik mijn hoofd, maar dat kan hij natuurlijk niet zien, hoogstens wat voelen. "Ik denk helemaal niets. Alleen dat je het moeilijk gehad moet hebben met Styles en als ik die jongen zie, dan doe ik hem wat. Je kan er niets aan doen dat je zo reageerd, je hebt er het volle recht toe, Liam." De nadruk ligt toch een beetje op zijn naam, nog steeds niet zeker wetend of ik hem wel echt Liam kon noemen, niet wetend hoe hij zich er bij voelde. Lipbijtend wierp ik nog een blik op zijn zusje, die nog altijd bij ons stond. Ik vond het toch wel wat lastiger om met haar erbij 'normaal' met Liam te praten, voor zo ver je het al normaal kon noemen.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Liam James Payne.

Als ik een beweging voel moet ik even nadenken wat het zou kunnen zijn, maar het voelt als het schudden van een hoofd. "Ik denk helemaal niets. Alleen dat je het moeilijk gehad moet hebben met Styles en als ik die jongen zie, dan doe ik hem wat. Je kan er niets aan doen dat je zo reageert, je hebt er het volle recht toe, Liam."
"Nogmaals bedankt." Even ben ik stil. Ik neem een grote teug adem en blaas deze trillerig uit. "Ik raak hier overheen, ik ben sterk genoeg. Dit doet me niks." Het is eerder een toespraak tegenover mezelf. En meteen besluit ik die ook echt ten goede te nemen. Doen alsof er niks aan de hand is. Na een klein bedankje. En ik til mijn hoofd op. Heel voorzichtig, alsof ik bang ben dat hij me van zich af zou schudden, leg ik mijn vingers onder zijn kin en draai zijn hoofd richting dat van mij. Om dan teder een kusje op zijn mondhoek te drukken.

---

Reality's overrated.

Louis Tomlinson.

"Nogmaals bedankt." Zegt hij en ik wuif weg dat het niets is, aangezien hij mijn handbeweging wel kan zien, neem ik aan. "Ik raak hier overheen, ik ben sterk genoeg. Dit doet me niks." Vervolgt hij, maar dat was volgens mij meer tegen zichzelf dan tegen mij, dus ben ik ook niet geneigd om er op te reageren. Liam tilt zijn hoofd weer op en ik voelde niet gauw daarna zijn vingers onder mijn kin, om mijn hoofd zo in zijn richting te draaien. Ik voel mijn adem automatisch versnellen en ik weet zeker dat mijn hart een slag overslaat op het moment dat hij zijn lippen teder tegen mijn mondhoek aan drukt. Het liefste plaats ik mijn lippen nu tegen de zijne, maar zijn zusje staat nog altijd voor ons en die zou dan helemaal overslag raken, als ze dat nu niet al was, want dat kon ik natuurlijk niet beoordelen.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Zayn Malik
Ik duwde een sigaret in Kit zijn handen, maar deze sloeg hij af. Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ik was er toch bijna zeker van dat hij had gerookt gister tijden het buurtfeest. Of hij moest me echt zo'n harde klap hebben gegeven dat ik me het maar gewoon in mijn hoofd haalde. Ik keek even naar de sigaret, die hij voorzichtig terug in mijn hand had gelegd en stopte deze uiteindelijk terug in het pakje. Ik hees wat afwezig van mijn sigaret, terwijl we de straat door slenterde. Ik was best benieuwd wat ik allemaal wat moest doen. Al liet kit me waarschijnlijk alle kutklusjes opknappen. Misschien was dat wel gewoon de reden dat hij had voorgesteld me mee te nemen. Zodat hij zelf geen stront uit een konijnenbak hoefde te halen.
Werken was maar niets voor mij en dat zou ik na vandaag waarschijnlijk echt bewijzen ook.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Kit Owen Davies
Ik zag hem verbaasd kijken toen ik de cigaret afwees. "Ik rook alleen om mijn adrenaline af te laten nemen en na een gevecht weer rustig te worden." Dat werkte gewoon goed voor mij. Ik had er altijd wel 1 in mijn kontzak, maar meer dan een pakje per maand ging ik nooit doorheen. Vaan kwam ik maar tot de helft. Als mijn ouders erachter zouden komen had ik nogsteeds een enorm probleem, maar goed. Ik liep verder met hem. Toen we de hoek om sloegen zag ik verderop de winkel al liggen. Hij was nog gesloten, maar ik wist zeker dat Nathan er al was, en anders zou hij alsnog open doen want hij woonde boven de winkel. Het eerste wat we zouden moeten doen was hokken verschonen, de puppies uitlaten en alle dieren eten en schoon water geven. Waarschijnlijk zou hij ons allebei de helft laten doen en daarna dingen als vegen en vakken vullen. Echt super interessant werk was het niet, maar ik had ten minste een ban, wat inkomsten en ik mocht in zekere zin met dieren werken. Ik wist niet hoe de jongen naast me het er vanaf zou brengen, maar zo slecht kon bij het ook weer niet doen, het was namelijk geen hogere wiskunde. Bij de deur opende stopte ik en opende hem. Direct kwam de lucht van dieren me tegemoet. Nathan stond achter de toonbank te ontbijten. "Nathan. Is het goed als Zayn komt helpen vandaag?" De man van net 30 keek op liet zijn ogen over ons bijden gaan en knikte. "Begin naar met de hokken en dan gewoon de lijst afwerken." zei ik voor hij weer verder ging aan zijn ontbijt. Zuchtend liep ik naar achter om mijn spullen te dumpen en schone vulling en de container te halen.

[ bericht aangepast op 12 nov 2013 - 9:19 ]

---

Bowties were never Cooler

Liam James Payne.

Zijn adem versnelt en ik vraag me af of dat echt komt omdat ik op het punt sta een kus op zijn mondhoek te drukken. Zodra ik dat dan ook gedaan heb draai ik me naar het meisje dat er nog steeds staat. "Liv, alsjeblieft. Wil je me even met rust laten? Ik heb er gewoon even geen behoefte aan jou te spreken. Sorry." Koppig draai ik mijn hoofd van haar weg en kijk Louis aan. "Wat doe je al zo vroeg hier?" Ik buig me iets dichter naar hem toe. En fluister de volgende woorden in zijn oor, zodat mijn zusje het niet kan horen. "We hadden afgesproken, maar zo vroeg nog niet toch? Of ben ik het besef van tijd nou serieus helemaal kwijt?" vraag ik verwonderd. "Niet dat ik het erg vind jou te... spreken."

---

Reality's overrated.

[Liam you so bitch!

Ik kan nu niet reageren ik heb visite]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Louis Tomlinson.

Een kleine grinnik rolt over mijn lippen als Liam zegt dat hij wilt dat zijn zusje weg moet gaan, wat ik eigenlijk ook wel graag zou willen, dan hadden we toch wel wat meer 'privacy', voor zover je dat al kon wensen midden op de straat. Liam draait zijn hoofd weg van z'n zusje en kijkt mij weer aan. "Wat doe je al zo vroeg hier?" Verward kijk ik de jongen aan, die zich iets voorover buigt. "We hadden afgesproken, maar zo vroeg nog niet toch? Of ben ik het besef van tijd nou serieus helemaal kwijt?" Fluistert hij in mijn oor. "Niet dat ik het erg vind jou te... spreken." Voegt hij er nog aan toe en ik ben heel even van mijn stuk gebracht, totdat ik bedenk dat hij gewoon niet meer over Styles wilt praten, waar ik helemaal in kan komen. "Tsja. Ik kon niet slapen, dus ben ik maar wat gaan wandelen. Wat toevallig dat ik jou tegen kwam, niet?" Een kleine glimlach speelt rond mijn lippen en ik kijk naar Liam.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you