[RPG] Nothing Better, But Fight Forever || One Direction || Topic Twee. - Speeltopics

De familie Tomlinson, Malik, Payne, Horan, Styles en Davies vechten al jaren een vete uit. De jongens zijn dan ook de grootste vijanden. De zes families en dan vooral hun zonen maken het dorp onveilig met hun streken. Tot het op een dag compleet uit de hand loopt, en ze wel nadering bij elkaar móéten vinden. Om zo de ander weg te werken en elkaar weer keihard te verraden. En vooral: Liggen haat en liefde niet heel dicht bij elkaar?

De rollen:
De jongens:
- Louis William Tomlinson. (Atalay.)
- Zayn Javadd Malik. (Hodor.)
- Liam James Payne. (Garde.)
- Niall James Horan. (GEZOCHT.)
- Harry Edward Styles. (Memorias.)
- Kit Owen Davies. (HelloSweety.)

Overige (Familieleden, vrienden, vijanden etc.):
- Beste vriendin van Harry Styles: Mary-Lia Louise Carter. (Daddario.)
- Zusje van Louis Tomlinson: Jaycee "Jay" Felicia Tomlinson. (HaIcyon.)
- Beste vriendin van Louis Tomlinson: Josie Penelope Shepherd. (Honeymoons.)
- Beste vriendin van Liam Payne: Elena Feline Lowell. (Brashares.)
- Zus van Harry Styles: Gemma Styles. (Cicero.)
- Zusje van Liam Payne: Liv Sarah Payne. (Bonjourx.)

De regels:
- Geen oneliners. Minimaal vier regels.
- Geen perfecte personages!
- Naamsveranderingen doorgeven.
- Ga niet teveel off-topic en als je wel off-topic gaat, zet het in een andere kleur of tussen haakjes; ( ), { } of [ ].
- Meld het alsjeblieft als je voor langere tijd niet kunt reageren. Twee weken niet reageren zonder reden is zonder pardon eruit.
- Alleen Garde of Atalay maken nieuwe topics.
- Geen ruzie, alleen in het RPG is dat toegestaan.
- 16+ mag.

Het Begin:
Het is vlak na een groot gevecht op het dorpsfeest, waarbij zelfs gewonden zijn gevallen en waarbij de politie nog steeds loopt te bemiddelen. Ze haten elkaar meer dan ooit. En de adrenaline stroomt nog door de lichamen van de jongens en de andere betrokkenen. Allemaal zijn ze een plan aan het bedenken, maar begrijpen ook dat het dit keer niet alleen zal lukken. Daarom proberen ze nadering te zoeken bij hun grootste vijanden. Met misschien wel de meest vuile ideeën voor ogen.

[ bericht aangepast op 16 dec 2013 - 16:33 ]

---

Reality's overrated.

[sorry, ik had deze week de laatste week van mijn schoolperiode en liep enorm achter. Ik moest dus enorm veel bijwerken om nog alles optijd in te leveren. Vandaar het niet reageren ;x]

Zayn Malik
Oke, ik zou liegen als ik zou zeggen dat kit er niet goed uitzag in zijn blote kont. Maar aangezien ik mezelf er nog steeds van probeerde te overtuigen, dat ik alles behalve op jongens viel, verplichte ik mezelf het te verafschuwen. Daarbij, was het wel kit waar we het over hadden, dus het ging me een stuk makkelijker af. Ik lachte schamper en stond op. 'Dan zeg ik het niet. Maar het is toch iets waar jij nooit achter gaat komen.' Grijnsde ik en moeizaam kroop ik uit bed. Expres krapte ik even aan mijn zaakje, terwijl ik mijn kleding zocht. Totdat ik me bedacht dat kit zijn moeder deze vannacht had gewassen. Ik keek op naar kit, toen hij me vertelde waar ik ze kon vinden. Ik ging er maar vanuit dat de waslijn buiten hing, dus trok ik de slaapkamerdeur open en liep ik nog altijd gedesoriënteerd over de overloop. Het was allemaal nog even zoeken. Zelfs de trap. Gelukkig was die niet zo moeilijk te vinden. De treden kraakte zacht onder mijn voeten, terwijl ik naar beneden liep. Ik voelde me nu niet echt op mijn gemak zo in mijn ondergoed, maar het was niet dat ik echt een keuze had.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Maakt niet uit. Ik heb komende week tentamenweek, dus zal ook neit veel online zijn]

---

Bowties were never Cooler

Kit Owen Davies
Ik zag hem even aan zijn zaakje krabben toen hij uit het logeerbed klom. Ik kon niet ontkennen dat hrt me een lichtelijke tinteling in mijn onderbuik gaf, maar meer ook niet. Ik keek naar zijn lichaam terwijl hij schijnbaar zijn kleren zocht. Niet slecht. Het bleef Zayn, juk, maar als een ander, die niet zo'n zak was, op me af zou stappen wist ik wel wat ik met hem zou doen. Ik schudde de gedachte snel weg, dit was Zayn verdomme. De gast die ervoor had gezorgd dat ik nauwelijks toonbaar genoeg was voor mijn werk, en er nauwelijks genoeg voor kon bewegen. Hij was geen one-night-stand materiaal. Ik gaf hem kort de aanwijzing waar hij zijn kleren kon vinden. Toen ik de trap hoorde kraken zuchtte ik. Alleen de trap omlaag kraakte. "Zolder. De tweede kamer links is het was hok." zei ik met een zucht. Ik liep zelf naar de badkamer om mijn haar te kammen en goed te doen. Ik was niet erg ijdel, maar netjes en verzorgd haar hielpen al erg mee aan een net uiterlijk. Daarbij zou ik met mijn moeder haar make-up nog wel mijn blauwe plekken in mijn gezicht wat kunnen verbergen.

---

Bowties were never Cooler

Harry Edward Styles
Zodra ik zijn prostaat raak, gromt Liam even. Het is aan hem te zien dat bij hem de pijn nu begint te verdwijnen en er genot voor in de plaats komt. Ik stoot nog even door tot ik bijna op mijn hoogtepunt ben. Maar ik schrik als ik ineens een stem hoor.
'Waar the fack zijn jullie mee bezig?'
Het is Liv, het zusje van Payne. Ik kijk haar geïrriteerd aan. 'Dat zie je toch? En ik denk dat je vast wel weet dat mensen bij dit soort dingen geen toeschouwers hoeven.'
Ik stoot gewoon door. Tot ik weer bijna op mijn hoogtepunt ben.

---

"Family don’t end in blood”

Liam James Payne.

"Waar the fack zijn jullie mee bezig?"
Weer verstijfd mijn lichaam en mijn ogen sperren zich open.
Geïrriteerd kijkt Styles haar aan. "Dat zie je toch? En ik denk dat je vast wel weet dat mensen bij dit soort dingen geen toeschouwers hoeven."
"Liv," piep ik, bang dat Styles haar wat aan zal doen. "Ga naar beneden, i-ik kan dit aan." Erg vast klinkt mijn stem niet. Het zit eerder tussen gekreun en gepiep. Van de nu zo goed als verdwenen pijn vooral. Mijn stem is buiten adem en het liefst zou ik Styles zo hard mogelijk wegduwen. Maar dat kan ik niet. Ik ben machteloos.

---

Reality's overrated.

Liv Payne

Styles schrikt en kijkt me geïrriteerd aan. 'Dat zie je toch? En ik denk dat je weet dat mensen bij dit soort dingen geen toeschouwers willen.'Reageert Styles. 'Ik vroeg het aan mijn broer. Niet aan jou.'Mompel ik, waarna ik naar Liam kijk.
Hoezo doet hij dit met facking Styles? Zijn aardsvijand notabene! 'Liv'Piept Liam. 'Ga naar beneden, i-ik kan dit aan.'Ik slik even en draai me snel om. Om vervolgens de trap af te lopen. Beneden zie ik Elena TV kijken. Ik ga naast haar zitten. 'Waarom is Styles hier?'Vraag ik haar. Ik haal even diep adem,en probeer het beeld van mijn netvlies te krijgen.

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Zayn Malik
Ik zetten net mijn voet op de eerste treden toen Ik Kit hoorde zeggen dat het washok boven was. Ik zuchten geïrriteerd. Ja, dat had hij er niet bij gezegd. Ik draaide me weer om en liep naar de andere kant van de overloop, om de trap naar boven te pakken. Deze kraakte niet, maar naar boven deed me fysiek wel veel meer pijn. Bij elke stap, leek het net of er een mes tussen mijn ribben werd gestoken. Volgens mij zat daarbinnen iets goed mis. Ik kleuterde moeizaam omhoog en liep zoals gezegd liep ik de tweede kamer rechts binnen. Hier hingen mijn kleren aan een wasrek en ik trok mijn broek er als eerste af. Gelukkig was die al droog. Het bukken was nog erger dan het traplopen, maar het moest gebeuren, wilde ik mijn broek aantrekken. Gelukkig was dit snel gedaan en ik trok mijn shirt over mijn hoofd. Snel liep ik weer naar beneden, iets wat me een stuk makkelijker afging en liep ik de badkamer binnen om mijn tanden te poetsen, totdat ik me bedacht, dat ik hier helemaal geen tandenborstel had.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Kit Owen Davies
Ik hoorde hem steunend de trap op klauwteren. Zelf smeerde ik met wat moeite de consealer op mijn gezicht. Het deed pijn als ik mijn armen optilde. Ademhalen was al oncomfortabel, maar als ik iets met mijn ribben deed deed het al pijn. Zoizo was er iets gebroken, maar dat gebeurde vaker. Nu maar hopen dat ik niet veel hoefde te praten en tillen vandaag. Toen ik redelijk eruit zag liep ik de badkamer uit en terug naar mijn kamer. Daar maakte ik mijn bed met veel moeite op. Bukken was echt een hel. Ik kreeg die Zayn nog wel, vroeger of later. Daar lag het probleem nu. Mijn bloedeigen broertje voor wie ik het beste wilde was verzot op mijn aartsvijand. Ik kon hem dus geen pijn doen, want dan zou ik Josey pijn doen en dat wilde ik echt niet. Ik zuchtte en kromp daardoor in elkaar van de pijn. De medicatie was aan het uitwerken. Ik liep terug richting de badkamer en haalde een aantal advils uit het medicijnenkastje en nam ze in met wat water uit de kraan. Ik strompelde terug naar mijn kamer en ging op mijn bed liggen om te wachten tot de pijnstillers zouden werken. Anders kreeg ik het echt niet voor elkaar om te werken. Ik zou er nog een aantal meenemen voor in mijn pauze. Ik had vaker met een grote hoeveelheid pijnstillers in mijn lijf gewerkt, maar vaak werd het toch geen succes. Stomme Zayn met z'n sterke prachtige lijf. Wat? Wat was dat nou weer voor gedachte? Hij lichaam was inderdaad geweldig, maar het was Zayn verdomme. Zo hoorde ik niet te denken.

[ bericht aangepast op 4 nov 2013 - 10:03 ]

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Door zulke kleine dingetje, als een tandenborstel, wilde ik alleen maar meer naar huis. Waar ik gewoon alles had, ik wist hoe het hoorde en wat er van me verwacht werd. Ik spoelde mijn mond met het mondwater dat er stond en zou wel kijken hoe ik aan een tandenborstel ging komen. Ik slenterde terug naar de slaapkamer. Alles ging nu veel moeizamer dan gister en echt elke beweging deed pijn. Ik negeerde Kit, die op zijn bed lag. En wist niet hoe snel ik in dat van mij moest gaan liggen. Ik rolde mezelf in foetus houding en sloeg mijn armen rond mijn ribben, om ze enigszins stil te houden. Het deed zo ongelofelijk pijn. Ik had mijn ogen dichtgeknepen en probeerde alles te negeren. Hopend dat het vanzelf wel weg zou gaan.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Elena Feline Lowell
Als ik voetstappen op de trap hoor, draai ik geljk mijn gezicht naar het geluid toe. Daar zie ik Liv. "Waarom is Styles hier?" vraagt ze, terwijl ze naast me gaat zitten. Ze zucht eens diep. "Ik heb géén idee. Gaat het goed met Li?" vraag ik bezorgd. Hopelijk sloeg Styles hem niet in elkaar. Maar wacht eens- Liv had hen dus gezien. "Er is toch niks ergs gebeurd?" zeg ik dan. Als Styles hem iets had aangedaan... Dan wil ik hém zo graag iets aan doen. Maar ik weet dat ik het nooit zal kunnen winnen van hem. Dat is onmogelijk.

---

The first rule of truly living is to do the thing you're most afraid of.

Kit Owen Davies
Na een tijdje hoorde ik een zacht gekraak van het logeerbed. Ik draaide me met veel moeite op mijn zij en keek naar zayn die daat opgekruld, onschuldig en kwetsbaar lag. Hoe kon ik hem nou haten? Wat? Kit, nu ga je echt te ver. Dat je geilt op een lekker lijf tot daar aan toe, maar dit...? Nee, nu is het genoeg geweest. Hoe erg mijn hoofd er ook tegen vocht ik kon me er lastig overheen zetten. Ik kon mezelf wel vervloeken dat ik gevoelens begon te krijgen voor nou net de jongen die ik tegelijkertijd zijn hersens wilde inrammen. Mensen zeiden wel eens dat liefde en haat heel dicht bij elkaar lagen, maar dit was echt te gek voor woorden. Hoe kon je nou tegelijkertijd iemand teder in je armen willen houden en willen doodslaan op hetzelfde moment? Dat had ik nu dus en het was geen prettig gevoel. Ik wist ook neit waar ik het kwijt moest. Mijn ouders zouden me altijd zeggen voor het vredelievende alternatief te kiezen en zayn zou me waarschijnlijk opstoken tot alternatief nummer twee waarin ik compleet flipte. "Als je ontbijt wil, moet je meekomen, big boy." mompelde ik toen ik de deur hoorde dichtslaan wat betekende dat we nu alleen thuis waren. Met moeite ging ik weer rechtop zitten en daarna staan. Met moeite liep ik erg langzaam richting de deur en wachtte daar even tot ik een teken van leven uit eht andere bed had zien komen. Waarom noemde ik hem eigenlijk opeens big boy? Waarschijnlijk omdat ik Malik niet meer vond passen nu hij in mijn huis was en ik zayn toch neit echt zo snel in de mond zou nemen. Misschien was hij ook wel groot geschapen... Ho, niet weer daarheen gaan, Kit. Je moet zo nog gaan werken en dat gaat niet met een of andere gestoorde fantasie in je kop.

[ bericht aangepast op 4 nov 2013 - 23:18 ]

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Ik kreeg er hoofdpijn van en eigenlijk wilde ik gewoon weer slapen. De tijd zou sneller zijn en er kon niets gebeuren, waardoor Kit en ik elkaar aan zouden vallen. Langzaam opende ik mijn ogen en keek ik naar Kit, die al bij de deur van de kamer stond. Ik keek hem enkele seconde zwijgend aan, waarna ik uiteindelijk toch knikten. Ik had best honger. Als hij me maar niet zou vergiftigen. Maar hij durfde niet eens ruzie met me te maken in zijn eigen huis, dus een lijk veroorzaken leek me sterk. Ik probeerde de pijn weg te slikken en ging met beide benen op de grond staan, terwijl ik mezelf omhoog duwde. Ik keek even naar kit zijn blouse. Als hij ging werken, betekende dat, dat ik hier alleen zou zitten. En misschien was het idioot, maar dan had ik toch liever dat ik hier met Kit zat. Alleen in een vreemd huis was ook weer zo wat.

[ bericht aangepast op 5 nov 2013 - 8:36 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Kit Owen Davies
Ik zag hem knikken op mijn vraag, dus ik wachtte even. Zelf had ik nogeen uurtje of wat voor ik moest gaan werken. Hij zou hier de rest van de dag op bed kunnen liggen. Gelukkig hoefde ik niet naar school, maar toch, ik was best jaloers dat hij niets hoefde. Wacht? Was ik nou ookal jaloers op hem, al was het over zoiets doms. Ik moest mezelf echt weer eens bijeen krijgen. Toen hij stond liep ik met veel moeite naar beneden. Elke stap deed pijn. Ik had gezien dat het met hem ook niet lekker liep. Dat werd nog wat. Toen ik eenmaal beneden was slenterde ik naar de keuken waar ik al twee kommen cornflakes en twee glazen vond. Ik haalde de fles melk uit de koelkast en vulde daar een glas mee en overgoot de ccornflakes uit een kom ermee. "Wil je melk over je cornflakes?" vroeg ik. Anders kon hij droge cornflakes met water krijgen. Zo gastvrij was ik nou ook weer niet. Hij bleef bij mij in mijn vijandenboekje staan, hoe raar mijn brein ook deed sinds hij hier was. Nu we alleen waren kon er van alles gebeuren... Niet op die manier, Kit. Gelukkig zou zo mijn moeder thuis zijn voor ik ging werken. Ze ging dan wel slapen, hij werd ten minste niet alleen gelaten. Misschien liet ze hem wel strijken ofzo. Net goed.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Ik had mijn nieuwe bijnaam genegeerd, maar vroeg me wel af waar het ineens vandaan kwam. Dat hij me nooit bij mijn voornaam zou noemen, was vanzelfsprekend. Maar big boy? Waarschijnlijk was het sarcastisch, omdat ik me nu zo kwetsbaar had opgesteld. Ik strompelde achter hem aan de trap af en dacht, bij elke stap dat mijn lichaam in elkaar zou zakken, omdat al mijn boten waren verpulverd. Ongemakkelijk volgde ik Kit naar de keuken en volgende zijn bewegingen. Ik wilde een stomme opmerking maken, maar hield me in en pakte de fles melk over. Ik schonk mijn glas en mijn mok vol, waarna ik het terug zetten, waar het stond. Misschien ging ik vandaag wel naar Anthony, om te kijken of hij nog iets had om te verkopen, of dat ik was klanten van hem over kon nemen. Zo had ik tenminste wat geld opsparen en hier zo snel mogelijk weg.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Kit Owen Davies
Ik voelde hoe hij de melk van me overpakte en dat onze handen elkaar kort raakten. Een siddering schoot direct door mijn lijf. Serieus? Ik hoorde deze gast te haten, maar mijn lijf reageerde op hem als een verliefd tienermeisje. Kom op zeg, Kit. Ik pakte mijn glas en kom en liep nog net niet steunend naar de eettafel waar ik me op een stoel liet vallen. Mijn ribben waren waarschijnlijk allemaal op meerdere plaatsen gebroken, maar door mijn lengte waren mijn benen ten mi ste bijna ongedeerd, waf je van hem niet kon zeggen. Ik keek stilletjes hoe hij melk inschonk en liet mijn ogen nog een keer over zijn lijf gaan. Ze bleven bij zijn achterwerk hangen. Toen ik doorkreeg dat ik aan het staren was en mijn mond wat open hing nam ik snel een hap cornflakes en keek weg. Kauwen deed pijn, net als slikken en ademhalen, maar door de pijnstillers ging het nu wel weer een beetje. Anders zou ik net zo'n wrak zijn als Zayn. "Het is dat mijn broertje weg van je is, anders stond je nu met nog een paar extra gebroken botten op straat." zei ik tegen Zayn. Het was waar, maar tegelijkertijd ook naar mezelf om te bewijzen dat ik hem echt haatte. Waar ik nu vreemd genoeg na al die jaren van pure haat niet zo zeker meer van was.

---

Bowties were never Cooler