[RPG] Nothing Better, But Fight Forever || One Direction || Topic Twee. - Speeltopics

Het Begin:
Het is vlak na een groot gevecht op het dorpsfeest, waarbij zelfs gewonden zijn gevallen en waarbij de politie nog steeds loopt te bemiddelen. Ze haten elkaar meer dan ooit. En de adrenaline stroomt nog door de lichamen van de jongens en de andere betrokkenen. Allemaal zijn ze een plan aan het bedenken, maar begrijpen ook dat het dit keer niet alleen zal lukken. Daarom proberen ze nadering te zoeken bij hun grootste vijanden. Met misschien wel de meest vuile ideeën voor ogen.

[ bericht aangepast op 16 dec 2013 - 16:33 ]

Reality's overrated.

Kit Owen Davies
Toen de hondjes allemaal veilig in het losloopgebied waren en de deur dicht was ging ik weer staan. Ik keek naar Zayn en even naar het bankje. Ik vroeg lichtelijk onwennig, ongemakkelijk en onzeker of hij ook kwam zitten. Ik liet me op het bankje ploffen en volgde zijn bewegingen met mijn ogen terwijl ik rustig de riemen oprolde, net als hij. Na een korte twijfel nam hij dan toch plaats naast me en stak een cigaret op. Zelf rookte ik alleen om rustig te worden na een gevecht of woedeuitbarsting. Mijn woede en hyperactiviteit hield ik onder controle door in de sportschool en op straat te vechten. Nu voelde ik alleen geen enkele aandrang om hem op zo'n manier ook maar met een vinger aan te raken. Op een andere, echt wel, maar vechten hoefde voor mij nu niet. Ik keek op van de grond bij zijn woorden en glimlachte. "Fijn, want het ergste heb je wel gehad... Al zal vakkenvullen voor ons beiden niet leuk worden na gister." Nu ik gister opbracht beet ik wat onzeker op mijn onderlip. "Nogmaals sorry voor wat ik heb veroorzaakt. Het was niet de bedoeling en je kan zo lang blijven als je wil." zei ik zacht en twijfelend. Als hij me om een ding weleen pak rammel zou geven was het dit wel... En totaal terecht, want het was echt erg uit de hand gelopen. Hoe graag ik nu ook echt zijn broek in wou gaan.

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Ik rolde mijn sigaret tussen mijn vingers en nam af en toe een hijs. Iets terughoudend staarde ik naar het brandende tabak en beet ik op mijn onderlip. Ik was niet bepaald een sociaal type en het feit dat dit kit was, maakte het niet makkelijker. Nog nooit had ik een normaal gesprek met deze jongen gevoerd. We praten überhaupt niet. Als we elkaar zagen werden er tikken uitgedeeld en geschoolden, maar meer niet. Ik wist niets van hem en hij niet van mij. Tot vandaag dan. Ik wist eigenlijk niet eens zo goed waarom ik hem zo haten. Ik keek pas op toen Kit op me in ging en probeerde de gekwelde blik te verbergen toen hij over gister begon en zijn excusses aanbood. Ik haalde langzaam mijn schouders op. 'Anderd had ik zelf wel wat gevonden om het huis uitgetrapt te worden.' Zei ik zacht, en nam snel nog een hijs van mijn. Sigaret waarna ik de overgebleven filten weggooiden. Mijn thuissituaties was nooit goed geweest en het was een kwestie van tijd, totdat ik het echt zou verpesten. Dat Kit nu het zetje gaf, was iets om hem enorm voor te haten. Hem de schuld geven zou makelijk zijn. Ik wist alleen wel beter. 'Ik mag denk ik blij zijn dat jij degene bent die er uiteindelijk voor gezorgd heeft, want anders had ik nooit zo goed terecht gekomen.' Ik had nog nooit zo'n warme familie als die van kit meegemaakt.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Kit Owen Davies
De stilte tussen ons was niet erg gemakkelijk. Tot vanochtend hadden we elkaar gehaatte om een onbekende reden. Bij mij was dat weggeebt, maar ik was nogsteeds op mijn hoede voor Zayn. Zeker nu ik me verontschuldigde voor gister. Kort zag ik een duidelijk gekwelde blik in zijn ogen. God, wat had ik gedaan? Daarom verbaasden zijn woorden me juist. Was zijn thuissituatie dan zo slecht? Ik kon het me maar slecht voorstellen. Mijn ogen werden pas echt groot toen hij me min of meer bedankte voor wat ik had gedaan. Dit sloeg echt als een tang op een varken. "Anders had een van mijn ouders je ook gevonden en meegenomen. Die laten kinderen niet zomaar op straat liggen." mompelde ik. Dat wist ik namelijk vrij zeker, al zou het contact tussen ons dan veel stroever zijn gegaan. Ik zuchtte kort en keek naar de spelende puppies. Ze waren allemaal zo lief en vrolijk. "Wil jij trouwens een hond? Ik bedoel als je later op jezelf woont." Het was misschien een rare vraag, maar ik probeerde zo in elk geval dit gesprek niet zo deprimerend meer te laten zijn. Ook leek me dit een veel veiliger onderwerp dan zijn uithuiszetting. Ik ging even met een hand door mijn donkere krullen en keek Zayn afwachtend en oprecht geïnteresseerd aan. Ik wist niets van hem, helemaal niets. Behalve dat zijn vader het niet op homo's heeft en dat er een wederzijdse haat tussen ons was geweest voor schijnbaar geen enkele reden.

Bowties were never Cooler

Liam James Payne.

Louis, nee, Tomlinson volgt me. Vervloekt, ik moet er echt op gaan leten dat hij niet stukje bij beetje naar binnen kruipt. Het is Tomlinson, fucking Tomlinson maar. The biggest loser on earth. Zijn lichaam verstrakt als ik onze handen vertrengel en bijna wil ik geruststellend met mijn duim over de rug van zijn hand wrijven, wat ik had gedaan bij iedereen anders. Maar níet bij Tomlinson. Tom-lin-son, Tom-lin-son, de lettergrepen dansen door mijn hoofd, tuiten in mijn oren, bivakkeren voor mijn ogen.
Als ik een blij "Beter," zeg slaakt Tommo-Tomlinson een zacht, instemmend geluidje. Wat me enigszins geruststeld. Wat zeg ik? Het kan me niks schelen hoe hij zich voelt, alleen maar zodat ik hem kan gebruiken voor mijn plannen.
"Dussss, waar wilde je me over spreken?" Hij kijkt me aan en ik moet mijn best doen terug te kijken - en niet te staren, maar nooit van mijn leven dat ik dat toe ga geven. Eerlijk, ik wist het niet meer.
"Ehh." Het zweet breekt me uit, ik begin te stotteren, mijn kaken kleuren rood op en snel zoek ik een gemakkelijker punt om naar te kijken, die mijn schoenen blijkt te zijn. "G-geen id-id-dee."
Voorzichtig ga ik zitten op het bankje en trek in mijn verlegen onhandigheid bijna Louis mee, op mijn schoot, snel schuif ik wat opzij, wat er voor zorgt dat ik bijna van het bankje val. "Sorry!" piep ik, nog roder als daarnet.
Dan val ik stil en staar voor me uit, naar de zon, die beetje bij beetje opkomt en zijn zachte stralen de dauwdruppels op het gras laat opblinken. En heel zachtjes zeg ik mijn volgende woorden, misschien zorgvuldig uitgekozen. Misschien is het impulsief, naïef, een ingeving die ik niet tegen kan gaan. "Prachtig is het niet?" Die woorden zijn misschien nog niet zo erg. "Bijna net zo mooi als jij..."

[Liam is een beetje in de war ]

Reality's overrated.

- Evolution -- > HaIcyon. De 'I' is geschreven met de i, degene met de L was al bezet.-

[ bericht aangepast op 3 dec 2013 - 10:33 ]

That is a perfect copy of reality.

Louis Tomlinson.

Het lijkt wel alsof hij niet meer weet wat hij moet doen, zo staat hij er op dit moment bij. Al zou ik daar nooit iets over zeggen, ik zou het niet durven, bang dat hij me dan als nog verrot zou slaan, of wat dan ook, je wist het maar nooit, hij bleef altijd nog Liam Payne. "Ehh." Verlaat zachtjes zijn mond, waarna ik zie hoe zijn kaken langzaamaan rood kleuren. Wat schattig. - Ho, stop, Louis, zo mag je niet over hem denken. - Alsof ik dat nog niet vaak genoeg gedaan heb... Ik beet zachtjes op mijn lip, voordat ik de jongen terug aankeek. "G-geen id-id-dee." Stottert hij, wat er nog schattiger uitziet. - God, dit komt niet meer goed. - Liam gaat zitten op het bankje, vlak voor ons, maar trekt mij mee, waarschijnlijk omdat hij zo in de war is. Ik beland op zijn schoot en voel dan nu hoe zelf mijn wangen zo rood als een tomaat moeten zijn, Liam schuift snel wat opzij en bied zijn excuses aan, wat ik wegwuif met mijn hand. "Prachtig is het niet?" Ik kijk weg van Liam, om zijn blik te volgen en knik langzaam. Het ziet er inderdaad prachtig uit. "Bijna net zo mooi als jij..." Hoor ik hem dan zeggen en ik merk hoe mijn hart een slag overslaat. Even weet ik niet of hij dat echt zegt, maar volgens mij heb ik het toch echt goed gehoord. Ik krab zachtjes achter mijn oor, waarna ik Liam aankijk. "Euhm," mompel ik zachtjes, niet wetend wat te zeggen sla ik mijn ogen neer. "Meende je dat? Niemand heeft ooit nog zoiets iets tegen me gezegd..." Dat laatste komt er haast onverstaanbaar uit, maar ik weet zeker dat hij het gehoord zal hebben.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Liam James Payne.

Even valt hij stil en de onzekerheid slaat toe, die ik wegdrijf door middel van het ballen van mijn vuisten. Kom op zeg Liam! Die jongen is Tomlinson maar, niemand wilt hem. De enige reden waarom hij nu niets zegt is omdat hij nog nooit van iemand heeft gehooid dat hij mooi is. Eerlijk gezegd moet ik toegeven dat niemand dat ook ooit tegen mij heeft gezegd, niet met goede bedoelingen in ieder geval. Maar who cares. Ik zeg dit alleen maar om zijn vertrouwen te winnen, zijn hart. Zodat ik die later kan breken, beetje bij beetje, stukje voor stukje. En daarmee ook zijn zielige zieltje. Ik zal Tomlinson breken.
Zachtjes krabt hij achter zijn oor en kijkt me dan aan. "Euhm," mompelt hij zachtjes en slaat zijn ogen neer. "Meende je dat? Niemand eeft ooit nog zoiets tegen me gezegd..."
"Ja," zeg ik zacht. Nee, denk ik. Nee, natuurlijk meen ik het niet. Echt niet. Ik meen het niet verdomme. En inderdaad, misschien probeer ik iets te veel het niet te menen, maar fuck. Ik mag het niet eens menen, dus dat doe ik dan ook niet.

Reality's overrated.

Louis Tomlinson.

Nerveus. Nee, bang, dat is het juiste woord. Ik ben bang dat hij nu ineens zal zeggen dat het allemaal een grapje was en dat hij me keihard zal uit lachen omdat ik hem werkelijkwaar geloof. Maar dat gebeurd er niet, nee. Er verlaat een zachte "Ja" zijn mond. Ook over dit weet ik niet of ik het moet geloven, maar waarom zou hij er eigenlijk over liegen? Want liefde is niet iets waar je gauw over zal liegen, als ik dit al liefde kon noemen. Ik slaakte een zachte zucht en frummelde langzaam aan mijn vingers. Ik fokte mezelf alleen maar op zo, wat moest ik nou met deze jongen? Wat deed ik uberhaupt met hem hier? Als mijn vader of moeder, of nog erger Jay, me hier met hem zou zien zitten, net alsof we vrienden waren, zouden ze 'm compleet flippen. Wat ik best zou begrijpen, dat had Jay daarnet ook al gehad. "Wat aardig," mompel ik dan maar. Ik heb geen idee wat ik nu tegen hem moet zeggen, waar zou we het over kunnen hebben? Juist, nergens.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Zayn Malik
Ik gaf me veelte veel bloot nu. Kit was niet degene die hoefde te weten hoe beroerd mijn thuissituatie was. Hij mocht me dan niet meer in elkaar slaan, mijn beste vriend was het niet en dus al helemaal niet iemand die ik moest vertrouwen. Hoe snel het redelijk goed tussen ons ging, hoe snel we waarschijnlijk ook elkaars hersens weer konden in slaan. En als hij teveel wist, kon hij veelte dichtbij komen. Maar misschien was het wel eerlijk. Ik wist nu immers ook hoe hij thuis leefde. Ik haalde langzaam mijn schouders op. 'Dan had je toch op zijn minst meer je best gedaan om me zo snel mogelijk weg te werken, niet?' Hij kon moeilijk ontkennen dat het feit dat hij degene was die geweest de deur voor mijn neus dicht had laten slaan, niet een klein beetje meewerkte aan onze wapensteelstan. Ik plukte wat aan het gat dat in mijn broek zat en keek pas weer op toen Kit over hondjes begon. Ik grinnikte zachtjes en knikte. 'Ik wil een hele grote kwijlende, die als hij tegen je opspringt je gewoon omvalt en dan noem ik hem Barbie.' Operde ik grijnzend. Dat leek me zo leuk. Dat als je door het park liep en je heel hard Barbie riep, dat iedereen zou denken dat er een of andere stomme chiwawa zou aankomen rennen. Maar ik plaats daarvan zo'n hele lompe grote hond. 'Jij? Als je op jezelf ben dan. Of zie je niet al heel de dag genoeg dieren op je werk?' Het was raar in het over zulke simpele dingen met Kit te hebben. Maar ik moest toegeven dat dit me makkelijker af ging als die slopende stiltes.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Kit Owen Davies
Ik kon niet ontkennen wat hij zei. Dan had ik hemecht direct de deur gewezen en alles eraan gedaan om zijn tijd te verkloten bij ons thuis. Maar nu voelde ik me misschien zelfs schuldig tegenover hem, daarbij gaf vooral mijn kleine broertje al veel om hem en ik wilde dat mannetje echt niet ongelukkig zien. Dat was misschien wel mijn grootste zwakte: Ik kon mijn familie niet ookmaar in het minste of geringste pijn doen of pijn laten doen. Tegelijkertijd wad het ook een van mijn sterkste punten. Om van dit ongemakkelijke onderwerp af te schaffen besloot ik te vragen of hij later ook een hond wilde. Het was vreemd om zo normaal met hem om te gaan, maar ook weer goed, zeker beter dan vechten, omdat we in een huis woonden voor nu. Mijn ogen volgden zijn handen die aan zijn broek plukten tijdens het praten. De ongepaste gedachten kwamen terug wn ik deed moeire ze weg te drukken. Zayn hielp erg mee door de naam die hij had verzonnen voor zijn lobbes. Ik schoot in de lach. Heel kort, maar wel degelijk oprecht. Bij zijn vraag keek ik hem weer recht in zijn bruine puppy ogen aan. "Ik wil later in elk geval zo'n grijze pit als daar loopt. Die noem ik dan macho... Misschien is het nu niet zo grappig, maar geloof me. Die honden zijn soms nog grotere watjes dan een chihuahua. Misschien nog een ander, maar wel het liefst uit het asiel. Die honden verdienen ook een lief huis." Van buiten leek ik erg hard, maar zeker tegenover dieren was ik een extreme softie. Ik wist niet of het goed was dat aan deze jongen te tonen. Maar als ik toch in zijn broek probeerde te komen, konden we net zo goed even beschaafd kennis maken.

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Ondanks ons zogenaamde verleden met elkaar, leek het nu alsof er nooit iets gebeurd was. Alsof we elkaar nooit de hersens in hadden proberen te slaan. Niet voor omstanders tenminste. Van binnen voelde het nog steeds vreemd, maar prettiger dan ik had verwacht. Ik keek uit over de rondrennende puppies terwijl ik vrolijk vertelde wat voor hond ik later wilde. Ik had zelfs al de naam bedacht. Even keek ik op naar kit en keek hem met glinsterende ogen aan toen hij er kort om moest lachen. Ik had hem nog nooit zien lachen. Ja, sarcastisch lachen. Op de momenten voordat ik een trap van hem kreeg. Het maakte hem anders.
Zelf begon hij ook te vertellen over de hond die hij later wilde en ik keek meteen het veld over toen hij het over een grijze pit had. Ik glimlachte en knikte langzaam. 'Volgens mij zit dat in de familie.' Hoe kit honden een betere kans wilde geven om er eentje uit het asiel te halen. Zo had zijn vader mij van de straat geplukt. Het was totaal iets anders en ik zou niet voor lang blijven, maar het idee was hetzelfde.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Kit Owen Davies
Bij zijn opmerking over mijn familie wist ik niet of ik het goed of slecht moest opvatten. Zijn ogen stonden vriendelijk, maar had hij net mijn familie beledigd. Zo had het niet geklonken en zo voelde het vreemd genoeg ook niet. Dus ondanks dat het Zayn was die het had gezegt bleef ik vrij rustig. Nu ik er over nadacht had hij wel wat vreemds gezegd. "Zie jij jezelf als een hulpeloze pitbull puppy? Stoer van buiten, maar lief van binnen die heel graag heel veel liefde en aandacht wil hebben? Een pup die een familie zoekt?" Zo had het wel geleken. Hoe casual het gesprek ook was, zeker met deze vraag danste ik op een dun koord. Een misstap en we sloegen elkaars hersens weer in. De spanning lag er dan wel niet meer sinds vanochtend, het kon vast zo weer escaleren. Ik ging met een hand door mijn wilde zwarte krullen. Het was echt een tic van me. Zeker als ik sprak. Ik keek nog even naar de spelende puppies en toen toch weer naar Zayn. Zijn bruine ogen waren verrassend puppy-achtig en hoe langer je erin keek, hoe mooier en dieper ze werden. Hij was echt knap en ik moest nu echt wel bekennen dat ik graag 'tennis' met hem zou spelen.

Bowties were never Cooler

[1946 -> Atalay.]

stay safe because I like being alive at the same time as you

Zayn Malik
Ik had even het gevoel alsof ik iets verkeerds had gezegd. Ik kon alleen niet zo goed begrijpen waarom. Ik dacht alleen dat het in de familie zat om warmhartig tegen mensen, dieren te zijn die het nodig hadden. Dat was toch niet fout? Ik schoot in de lach toen kit me vroeg of ik mezelf als een hopeloze pitbull puppy zag en schudden mijn hoofd. Heel misschien had hij deels gelijk over het tweede deel, maar dat ging het niet om. 'Ik had het niet specifiek over mezelf. Als Tomlinson zo op straat had gezeten zoals ik daar zat, had je vader hem ook meegenomen.' Wees ik Kit op de feiten. 'Misschien valt het ook wel Niet te vergelijken.' Gaf ik toe. Een zielige puppie adopteren was wat anders dan een jongen van de straat plukken om voor hem te zorgen omdat hij het zelf verknald had. Toch was het allebei wel warmhartig en dat was wat ik ermee bedoelde. Maar om nou hartop toe te geven dat Kit ook een lieve kant had.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Kit Owen Davies
Zayn begon te lachen bij mijn vergelijking. Niet nep of sarcastisch, maar echt. Het klonk best leuk. Dat mocht hij wel vaker doen. Toch schudde hij zijn hoofd. Ik knikte bij zijn uitleg. Dat was inderdaad zo. Mijn vader zou anders ook Tomlinson hebben meegenomen. Mijn familie was gewoon te aardig voor deze wereld. Nu ik er zo over dacht wist ik ook niet echt meer waar de ruzie tussen mij en Zayn over ging. Ja, over wraak over en weer, maar het eigenlijke probleem? Ik dacht even in stilte na met een klein fronsrimpeltje in mijn voorhoofd. Het ging echt heel erg lang terug. Het zou begin basisschool zijn waarschijnlijk. Volgens mij was het ooit een uit de hand gelopen spelletje vadertje en moedertje geweest. Ik had, onbenullig als ik was, hem gezegd dat hij de huisterrorist mocht zijn en hij had op zijn beurt gezegd dat ik als domme katholiek maar met de 10 poppen moest gaan spelen. Was het echt zo begonnen? Ik wist he tniet zeker, maar het was het enige wat ik me kon bedenken. "Eigenlijk is het best onbenullig dat we al sinds begin basisschool een vete hebben. Weet jij eigenlijk nog wel precies waarover het ging?" Bij Tomlinson en Payne lag het zeer generaties terug, maar zowel Zayn als ik waren de eerste generatie die in dit dorp waren opgegroeid. Als wij het zouden bijleggen zouden we in elk geval uit dat constante gevecht stappen. Tuurlijk hadden we bijden nogsteeds een kort lontje, maar de grootste vlammenzee doven zou al een boel schelen had ik zo een vermoeden.

[Het verhaal kan je nog helemaal aanpassen. Dit is zo'n vage kleutertijd flashback waar hij niet zeker van is]

Bowties were never Cooler