[RPG] Nothing Better, But Fight Forever || One Direction || Topic één. - Speeltopics

De familie Tomlinson, Malik, Payne, Horan, Styles en Davies vechten al jaren een vete uit. De jongens zijn dan ook de grootste vijanden. De zes families en dan vooral hun zonen maken het dorp onveilig met hun streken. Tot het op een dag compleet uit de hand loopt, en ze wel nadering bij elkaar móéten vinden. Om zo de ander weg te werken en elkaar weer keihard te verraden. En vooral: Liggen haat en liefde niet heel dicht bij elkaar?

De rollen:
De jongens:
- Louis William Tomlinson. (Ramazzotti.)
- Zayn Javadd Malik. (Styles.)
- Liam James Payne. (Cimmaron.)
- Niall James Horan. (Escuela.)
- Harry Edward Styles. (Makeilon.)
- Kit Owen Davies. (KiliOfDurin.)

Overige (Familieleden, vrienden, vijanden etc.):
- Beste vriendin van Harry Styles: Mary-Lia Louise Carter. (Averalda.)
- Zusje van Louis Tomlinson: Jaycee "Jay" Felicia Tomlinson. (Roth.)
- Beste vriendin van Louis Tomlinson: Josie Penelope Shepherd. (Foxes.)
- Beste vriendin van Liam Payne: Elena Feline Lowell. (Shaughnessy.)
- Zus van Harry Styles: Gemma Styles. (Vulcano.)
- Zusje van Liam Payne: Liv Sarah Payne. (Nici.)

De regels:
- Geen oneliners. Minimaal vier regels.
- Geen perfecte personages!
- Naamsveranderingen doorgeven.
- Ga niet teveel off-topic en als je wel off-topic gaat, zet het in een andere kleur of tussen haakjes; ( ), { } of [ ].
- Meld het alsjeblieft als je voor langere tijd niet kunt reageren. Twee weken niet reageren zonder reden is zonder pardon eruit.
- Alleen Cimmaron of Ramazzotti maken nieuwe topics.
- Geen ruzie, alleen in het RPG is dat toegestaan.
- 16+ mag.

Het Begin:
Het is vlak na een groot gevecht op het dorpsfeest, waarbij zelfs gewonden zijn gevallen en waarbij de politie nog steeds loopt te bemiddelen. Ze haten elkaar meer dan ooit. En de adrenaline stroomt nog door de lichamen van de jongens en de andere betrokkenen. Allemaal zijn ze een plan aan het bedenken, maar begrijpen ook dat het dit keer niet alleen zal lukken. Daarom proberen ze nadering te zoeken bij hun grootste vijanden. Met misschien wel de meest vuile ideeën voor ogen.

[ bericht aangepast op 9 okt 2013 - 14:27 ]

---

Reality's overrated.

Liam James Payne.

Hij opent zijn mond en klemt zijn hand in mijn haren, zijn rechterhand als ik het goed heb. Ja, zelfs ik, Liam Payne, kan niet overal tegelijkertijd op letten. Al denkt men soms van wel. Met men heb ik het vooral over mijn ouders, veeleisend als ze zijn. Toch heeft het tot nu toe altijd goed uitgepakt, het heeft me tot een harde werker gemaakt. Zijn andere hand laat hij rustig naar beneden glijden en begint rustig aan de onderkant van mijn shirt te spelen. Als zijn vingertoppen onder mijn shirt gaan staak ik mijn handelingen bijna, maar ga dan maar gewoon verder en met mijn vingers begin ik zijn heupen te strelen. Langzaam duwt hij zijn lichaam tegen dat van mij aan en hij trekt zachtjes aan mijn haren. Nog net kan ik een kreun binnenhouden, het had niet veel gescheeld. Ik kan niet tegengaan dat mijn volgende bewegingen ietwat onzeker zijn - oké, oké, ik ben zo onzeker als de pest, wie had dan ooit kunnen bedenken dat ik dit zou doen? Daarbij ben ik over het algemeen nou niet heel zeker qua meisjes en of ik handig ben is dan ook nog de vraag. Dat Tomlinson een jongen is probeer ik achterwege te laten. Want hoe krijg ik ooit een boner met dat idee in mijn achterhoofd? - en langzaam begin ik tegen hem op te rijden.

---

Reality's overrated.

Louis Tomlinson.

Ik merk dat Payne heel even niet weet waar hij toe in staat is, maar al gauw voel ik hoe hij met zijn vingers mijn heupen begint te strelen. Een klein geluidje verlaat mijn mond als Payne mijn actie herhaald en ik voel misschien een hele kleine twijfeling. Had Payne hier twijfels over? Ja, logisch dat hij hier twijfels over had want zelf wist ik eigenlijk ook niet waar ik mee bezig was. Ging ik straks nou met hem mee naar huis, of hij met mij mee en zouden we dan met elkaar naar bed gaan? God, ik moest stoppen met dat verre vooruit denken, het deed me niet goed en wie weet liet Payne me straks stikken en dan stond ik hier met mijn opkomende erectie. Ik liet mijn rechterhand iets naar beneden glijden en kriebelde aan de kleinste haartjes in zijn nek, waarna ik me zacht los maakte van de jongen voor me. "Ik, uhm..." Mompelde ik zachtjes, mijn stem klonk waarschijnlijk een beetje schor en lipbijtend keek ik Payne aan. "Ik weet niet wat me bezielde, sorry." Voor een moment hield ik heel even mijn ogen gesloten, om vervolgens terug op te kijken naar Payne. Ik was redelijk bang voor zijn reactie, wat als hij me nu hier in elkaar ging slaan? Alleen omdat ik niets meer gedaan had. Hm, ik wist eigenlijk niet of ik dat zou geloven, na nu we met elkaar hebben staan zoenen.

[ bericht aangepast op 9 okt 2013 - 23:03 ]

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Zayn Malik
Het liefst wilde ik gewoon weer straal, terug naar de douche lopen en mezelf daar opsluiten. Ik had nu totaal geen behoefte om tussen de mensen te zitten. En op de een of andere manier, al helemaal niet tussen mensen, die het zo goed met me voor hadden. Ik kreeg het er bebouwd van.
Zwijgend ging ik op dezelfde stoel zitten, als waar ik eerder ook al op zat en pakte ik het laats overgebleven toetje van de tafel, samen met het lepeltje. Thuis hadden we nooit een toetje. Ja, ik vergeleek nu werkelijk alles met thuis. Tenminste, mijn vroegere thuis, want de kan dat mijn vader me er ooit nog binnen zou laten, was net zo klein, als ik die kit aardig zou gaan vinden. Onmogelijk dus. Ik keek heel even op naar Erin en slikte moeizaam, voordat ik langzaam ja knikten. Natuurlijk ging het niet beter, ook al hoorde het misschien wel zo te zijn. Ik had het veel ergen kunnen treffen, dan deze familie. Maar ondanks dat, voelde ik me alles behalve oke. Maar dat hoefde hun niet ge weten. Ik roerde afwezig met mijn lepeltje door het toetje en moet mezelf er aan herinneren af en toe een hap te nemen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Erin Niamh Davies
De arme jongen knikte weg, maar ik geloofde er niets van. Hij was compleet bont en blauw, had waarschijnlijk een aantal botten minimaal zwaar gekneust en een boel nu gelukkig schone wondjes. Hij roerde wat afwezig in zijn toetje en nam af en toe een hapje. Vaak hadden we dit niet, maar dit was speciaal voor het buurtfeest geweest. Dat was jammer genoeg uitgelopen op een fiasco, waar hij duidelijk over mee kon praten. Ik nam zelf mijn laatste hapje en keek toen hoe het programma ten einde liep. Tijdens de aftiteling nam ik Gwen en Amy bij de hand om ze naar bed te brengen. Half 8 waz al best laat voor een peuter en een kleuter. "Ik ben zo terug." zei ik zacht voor ik met ze naar hun slaapkamer verdween, waar straks ook de tweeling kwam te slapen als ze de nacht door sliepen. Tot dan sliepen ze op de slaapkamer van Marcel en mij. Ik stopte ze goed in en na nog een kus op elk van beide voorhoofden verliet ik de nu donkere kamer. Nog even keek ik bij Kit, maar die lag nu opgekrult als een soort puppy ver onder zijn dekens. Zo was hij echt nog heel erg lief. Anders ook, maar dat was toch anders. Ik liep terug naar beneden en stuurde Josey en zijn 6 jarige zusje naar de douche. Die wilde ik om 8 uur in bed hebben, anders waren ze morgen doodop. "Hoe laat wil jij eigenlijk gaan slapen?" vroeg ik aan de jongen. Zelf zou ik de nacht doorjakkeren omdat ik morgen nachtdienst had in het ziekenhuis. Ik kon dus ook zijn kleren gewoon wassen vanacht als hij dat wilde.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Ik wilde zo graag naar huis. Hoe verschrikkelijk het er vaak ook was, het was wel mijn thuis. Dat was de plek waar ik altijd rond dit tijdstip, verplicht thee dronk met mijn moeder en zusjes en het eindelijk rustig in huis was, omdat mijn vader altijd boven achter de computer ging zitten, na het eten. Ik keek op toen Erin, twee van de kinderen naar bed ging brengen en ik knikte afwezig. Ik lepelde mijn toetje uit en stond op, om deze netjes weg te gooien. Ik nam meteen de lege bakjes mee, die nog op tafel stonden. Ik voelde me zo nutteloos op dit moment. Ik zat net terug op mijn plek, toen erin weer naar beneden kwam en nog twee kinderen naar boven stuurde. Meteen voelde het nog ongemakkelijker en ik staarde wat naar mijn handen. Toch schoten mijn ogen snel weer op. 'Nu.' Bracht ik schoor uit. Ik was werkelijk doodop en wilde gewoon slapen. Om daarna wakker te worden, in mijn eigen vertrouwde bed, omdat mijn vader me eruit schopte, omdat hij vond dat ik iets moet gaan doen met de dag en niet heel de dag in bed kon blijven liggen. Ja, dat wilde ik.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Erin Niamh Davies
Ik knikte begrijpend toen hij zei dat hij nu wilde slapen. Hij was vast dood op. Kit sliep al lang. "Kom maar mee." zei ik rustig voor ik opstond en hem voorging. Ik vertrouwde er blind op dat hij zou volgen. Ik liep met lichte moeite de trap op en liep naar de juiste deur. "Doe alsje lieft wel zachtjes. Mijn oudste zoon ligt al te slapen. Alle vuile was die vanacht gewassen moet worden kan je op de gang gooien." zei ik voor ik het licht in de kamer aan deed. Even keek ik nog naar Kit, die nu echt net een weerloze puppy was. Ik drukte hem kort nog een kus op zijn voorhoofd voor ik naar de badkamer liep om te helpen met badtijd. Ook had Zayn wel recht op privacy en rust. Dat was altijd ver te vinden in dit huis met de dunne muren en ik snapte dat hij het daar moeilijk mee kon hebben. Het gezin was druk en vol en we waren vrij traditioneel in onze gebruiken. Natuurlijk was dat lastig als je het niet gewend was. Voor mij was het wel duidelijk dat dat zo was.Josey en zijn zusje stonden inmiddels klaar in de douche en ik hielp ze met wassen voor ook zij straks lekker naar bed konden.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Ik stond moeizaam op en volgde langzaam Erin naar boven. De trap op ging weer net zo moeizaam als daarnet. Mijn bovenlichaam protesteerde bij elke stap en ik sloeg mijn rechter arm eromheen, om hem een beetje stil te houden. Ik knikte braaf en bleef rustig op de gang staan. 'Dankuwel.' Mompelde ik zachtjes terwijl ik de kamer in liep. Ik merkte meteen het opgemaakte bed op en sloot langzaam en stil de deur. Zo snel als ik kon, -wat dus vier keer zo langzaam was dan normaal, trok ik mijn kleding uit, tot aan mijn boxer en legde deze zoals gezegd op de gang. Wel nadat ik mijn sigaretten eruit had gehaald, want die had ik morgen nog nodig en hoefde dus niet meegewandeld te worden. Ik klikte het licht weer uit en kroop moeizaam in het bed wat voor me klaar stond. Ik moest op mijn rug blijven liggen, omdat elke andere houden, niet ging en ik het gevoel had, dat ik dan dood zou gaan. Ik sloot mijn ogen en zuchten zachtjes. Morgen ochtend zou ik ze bedanken en weer vertrekken.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Ik ben dit weekend weg. Mijn excuses.]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Kit Owen Davies
Ik sliep kalm en stil, opgerold als een puppy in zijn mand. Mijn ademhaling was traag. Met de medicijnen van mijn moeder was de pijn in elk geval een stuk minder en kon ik lekker slapen. De volgende ochtend werd ik wakker door mijn moeder die Josey uit bed kwam halen en twee glazen water en pijnstillers kwam brengen. Twee? Ik fronste wat. Toen ik haar in het Welsh vroeg waarom twee legde ze uit dat we een logee hadden, die papa had gevonden in een steeg. Een jongen van mijn leeftijd die door zijn ouders uit huis was gezet. Hij had volgens mijn moeder even slecht uitgezien als ik. Ze kleedde ondertussen Josey aan in zijn schooluniform. Ze vertelde ook dat we van onze vader nu alleen nog Engels mochten praten. Logisch, want het was vrij onaardig om hem zo buiten te sluiten. In het andere bed zag ik wat zwarte haren boven het dekbed uitsteken. Ik herkende ze ergens van, maar ik kreeg hoofdpijn van het nadenken door mijn hersenschudding. Ze liep de kamer uit en wenste me nog sterkte. Die zou vast een nachtshift moeten draaien en zo gaan slapen. Toen ze weg was werd ik toch nieuwschierig. Ik strompelde naar de andere kant van het kleine kamertje, wat een stap betekende, en tilde voorzichtig het dekbed wat van het hoofd van de jongen af. Oneanks de wonden en blauwe plekken wist ik direct wie het was. Ik strompelde verstomt naar achter en viel weer achteruit op het bed. Had mijn vader Zayn Malik meegenomen? De jongen die ik het minst kon uitstaan van de 5 klootzakken uit dit dorp. Zacht gevloek kwam uit mijn mond. Ik nam toen het glas en nam de pijnstillers in. Zo kon ik tenminste pijnloos ademhalen.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Ik was vrijwel meteen in slaap gevallen. Het was maar beter ook, anders had ik alleen maar lopen piekeren en was ik waarschijnlijk het huis uit geslopen om niet meer terug te komen. Maar elke keer als mijn lichaam bewoog, schoot de pijn door mijn lichaam en werd ik weer wakker. Maar ik viel meteen weer als een blok in slaap, zodra ik mezelf terug op mijn rug had gelegd. Ik sliep net weer, terwijl ik heel langzaam wakker werd en dit keer door gerommel in de kamer. De deken werd van mijn gezicht getrokken en ik murmelde zachtjes. Ik had altijd moeite met in een keer dingen te beseffen als ik net wakker werd. Ik hoorde een luide plof en zacht gevloek. Heel langzaam, opende ik uiteindelijk mijn ogen en gaapte ik. Zodra ik mijn hoofd kantelde, zag ik persoon zitten, die ik op dit moment nog niet wilde zien, al was het de laatste persoon op aarde. Meteen was ik klaarwakker en schoot ik omhoog. Iets wat ik beter niet had kunnen doen, want mijn ribben protesteerde heftig. Verstard keek ik kit aan. Hij was de oude broer, waar het over was gegaan. Degene die zijn bed gisteravond niet uit kon komen, om te eten. Ik moest hier weg. Als zijn ouders erachter kwamen dat ik degene was die hun zoon in deze toestand had gebracht, had ik pas echt een probleem.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Liam James Payne.

Zijn hand gaat iets naar beneden en hij kriebelt de haartjes in mijn nek. Ineens maakt hij zich los en ik kan de blosjes op mijn wangen voelen verschijnen, al hoop ik dat hij het niet ziet in het slechte licht. Shit, shit, shit. Mislukt.
"Ik, euhm.." mompelt hij zacht, zijn stem klinkt ietwat schor en hij bijt op zijn lip terwijl hij me aankijkt. "Ik weet niet wat me bezielde, sorry."
Even ben ik stil, dan besluit ik het lief te spelen. Ik til mijn hand op en leg hem even op zijn wang, mijn duim laat ik langzaam en zachtjes over zijn lippen glijden. "Geeft niet," fluister ik. Terwijl ik doe alsof ik niet doorheb hoe onzeker het wel niet klonk, net als mijn handelingen.

---

Reality's overrated.

Louis Tomlinson.

Ik zie dat hij lichte blosjes op zijn wangen krijgen, ademloos staar ik hem een paar seconde aan, om vervolgens mijn adem weer op pijl te krijgen. Ik bijt op mijn lip als ik zie hoe zijn hand steeds dichter bij komt, deze plaatst hij op mijn wang en zijn duim voel ik zachtjes over mijn lippen heen glijden. Ik had de neiging om er zachtjes in te bijten, maar dat leek me niet het perfecte moment. "Geeft niet," fluistert hij. Hoorde ik daar een tikkeltje van onzekerheid? Maar ik ging er niets over zeggen, want zelf voelde ik me natuurlijk ook redelijk onzeker. Want wie had nou ooit gedacht dat ik hier met Payne zou staan zoenen? "Misschien, uh, moet ik maar gewoon gaan, dan..." Ik sloeg mijn ogen neer, durfde hem niet meer aan te kijken.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Kit Owen Davies
Ik zag hem ook schrikken toen hij mij zag. Hij schoot omhoog en ik zag zijn gezicht vertrekken van de pijn. Ik kon nogsteeds niet geloven dat mijn ouders mijn aardsvijand gewoon in huis hadden genomen. Hij zag er erg slecht uit en ik wist hoe mijn ouders daar niet tegen konden, maar alsnog. Ik schoof het dienlad met het water en de pijnstillers naar hem toe. Ik haatte hem dan wel, hij zag er echt verschrikkelijk uit en ik had ook een heel aantal lage streken bij hem geflikt. Misschien wel te laag en was dit karma. De stilte was ongemakkelijk en ik wilde hem welgraag doorbreken. "Ik mag jouniet en jij mag mij niet. Dat is duidelijk. Maar man, wat zie jij er klote uit." Mijn stem was schor, maar erg diep. Ik wilde hem niet in mijn huis, maar ik kon moeilijk hem eruit schoppen. Hij was de gast van mijn ouders en ik was de rede dat hij hier was, hoe graag ik dat ook niet wilde geloven. Het was zo. Ik trok mijn dekens weer over me heen, want ik zag nogsteeds in alleen mijn boxers. Als hij nou maar niet ging slaan, want dan ging hij het raam uit, letterlijk. Dit was mijn veilige haven en ik wilde dus ook echt geen geweld binnen deze muren. Dat hij hier was was al erg genoeg.

[ bericht aangepast op 11 okt 2013 - 20:56 ]

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Ik had gister gewoon moeten weglopen, toen het nog kon. Ik bevond me nu in het hol van de leeuw. Dit was het huis, van de jongen die er voor had gezorgd, dat mijn vader me nooit meer wilde zien. Dat ik mijn familienaam niet meer waardig was. Ik had mezelf beloofd om kit helemaal kapot te maken, zodra ik hem zou zien. Maar hoeveel woede er nu ook in me opborrelde. Ik bleef emotieloos op het bed zitten en keek hem emotieloos aan. Hij mocht absoluut niet weten, hoe klein en gebroken ik me nu voelde. Ik keek iets argwanend naar het dienblad dat hij naar me toe schoof. Ik zag hem er namelijk nog wel voor aan me hier gewoon te vergiftigen. Maar het waren dezelfde pillen als ik gister ook op had. En die hadden toch echt wel geholpen. Dus sloeg ik het achterover, om het daarna weg te spoelen met het glas water. Ik verslikte me bijna dood zijn worden en gromde zachtjes. Hij wist best dat het zijn schuld was dat ik er zo uitzag. 'Ja, nog bedankt voor de make-over. Maar jij trekt anders ook volle zalen.' Wees ik hem op zijn eigen verminkte lichaam en gezicht. Ik ging even met mijn hand door mijn verwilderde haar. Waar was ik in godsnaam aan begonnen. Ik keek kit even aan en zuchten zachtjes. 'Wees niet bang. Vanmiddag ben ik weg.' Mompelde ik zachtjes. Ik snapte nu maar al te goed, dat ik hier nu niet meer welkom was.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Kit Owen Davies
Ik zag hoe hij zijn pillen achterover sloeg. Nu ik hem hier zo net zo weerloos zag zitten als dat ik hier zelf zat, voelde ik veel minder woede en haat en nijt. Ik voelde me zelfs lichtelijk schuldig over zijn situatie. Hij had mij alleen maar zwaar toegetaktelt. Ik had er ook nog eens voor gezorgd dat hij op straat stond. Nogsteeds mocht ik hem niet, maar de scherpe randen waren eraf. Dat er ook geen adrenaline meer door mijn lijf pompte scheelde natuurlijk ook in mijn haantjes gedrag. Hij wees me op mijn eigen verfromfreeide lijf. "Ik weet het. Je hebt me goed te pakken gehad. 3 gebroken ribben en 27 hechtingen in mijn arm." Dat weas van nog een gevecht eerder. Dat ik er slecht aantoe was kon hij zo ook wel zien, dus het verstoppen had echt geen zin. Als hij nou blij werd en me met rust liet als ik een rib had gebroken, zou ik ze bijna zelf breken. Ik keek hem recht aan in zijn grote bruine ogen, die me vreemd genoeg aan bambi deden denken, al was deze jongen natuurlijk helemaal niet ongevaarlijk. Mijn eigen ogen waren pik zwart. Wat raar was aangezien mijn vader groene en mijn moeder grijze ogen hadden. maar mijn oma heeft weg zwarte ogen, dus dat kon wel. Toen hij zei dat hij weg ging schudde ik mijn hoofd, wat vreemd was want ik wilde hem echt graag weg hebben. In zijn ogen zag ik hoeveel pijn hij wel niet leed. Hoe erg graag ik hem ook fysiek zag leiden, emotioneel was anders. had ik dat gister maar bedacht. "Ga naar je ouders en vraag ze of je terug naar huis mag. Als ze moeilijk doen zeg je gewoon dat jij het niet wilde en ik doorsloeg ofzo. Als dat niet werkt kom je maar terug. Ik mag je dan niet, mijn broertje lijkt verzot op je en het zal mijn moeders hart breken als je zomaar weg gaat zonder dat ze zeker weet dat je goed terecht komt. Dat wil ik niet zien gebeuren. En als ik daarvoor met jou opgescheept zit is dat dan een noodzakelijk kwaad." Mijn familie was mijn alles, zeker mijn moeder en mijn broertje, en als die hem graag hier hadden moest ik die hele grote bittere pil maar slikken. Ze hoefden ook niet te weten dat wij dit bij elkaar hadden veroorzaakt, want dat zou ze ook breken.

---

Bowties were never Cooler