[RPG] Nothing Better, But Fight Forever || One Direction || Topic één. - Speeltopics

De familie Tomlinson, Malik, Payne, Horan, Styles en Davies vechten al jaren een vete uit. De jongens zijn dan ook de grootste vijanden. De zes families en dan vooral hun zonen maken het dorp onveilig met hun streken. Tot het op een dag compleet uit de hand loopt, en ze wel nadering bij elkaar móéten vinden. Om zo de ander weg te werken en elkaar weer keihard te verraden. En vooral: Liggen haat en liefde niet heel dicht bij elkaar?

De rollen:
De jongens:
- Louis William Tomlinson. (Ramazzotti.)
- Zayn Javadd Malik. (Styles.)
- Liam James Payne. (Cimmaron.)
- Niall James Horan. (Escuela.)
- Harry Edward Styles. (Makeilon.)
- Kit Owen Davies. (KiliOfDurin.)

Overige (Familieleden, vrienden, vijanden etc.):
- Beste vriendin van Harry Styles: Mary-Lia Louise Carter. (Averalda.)
- Zusje van Louis Tomlinson: Jaycee "Jay" Felicia Tomlinson. (Roth.)
- Beste vriendin van Louis Tomlinson: Josie Penelope Shepherd. (Foxes.)
- Beste vriendin van Liam Payne: Elena Feline Lowell. (Shaughnessy.)
- Zus van Harry Styles: Gemma Styles. (Vulcano.)
- Zusje van Liam Payne: Liv Sarah Payne. (Nici.)

De regels:
- Geen oneliners. Minimaal vier regels.
- Geen perfecte personages!
- Naamsveranderingen doorgeven.
- Ga niet teveel off-topic en als je wel off-topic gaat, zet het in een andere kleur of tussen haakjes; ( ), { } of [ ].
- Meld het alsjeblieft als je voor langere tijd niet kunt reageren. Twee weken niet reageren zonder reden is zonder pardon eruit.
- Alleen Cimmaron of Ramazzotti maken nieuwe topics.
- Geen ruzie, alleen in het RPG is dat toegestaan.
- 16+ mag.

Het Begin:
Het is vlak na een groot gevecht op het dorpsfeest, waarbij zelfs gewonden zijn gevallen en waarbij de politie nog steeds loopt te bemiddelen. Ze haten elkaar meer dan ooit. En de adrenaline stroomt nog door de lichamen van de jongens en de andere betrokkenen. Allemaal zijn ze een plan aan het bedenken, maar begrijpen ook dat het dit keer niet alleen zal lukken. Daarom proberen ze nadering te zoeken bij hun grootste vijanden. Met misschien wel de meest vuile ideeën voor ogen.

[ bericht aangepast op 9 okt 2013 - 14:27 ]

---

Reality's overrated.

Zayn Malik
Josef bleef gefascineerd naar mijn tatoeages kijken. Hij deed me aan mijn eigen zusjes denken, die deze ook altijd natrokken als ze op mijn schoot zaten en zich verveelde. Ik streek even door zijn roze haar. Op de een of andere manier werd ik rustig van hem. Ik glimlachte bij zijn worden. 'Dat is lief van je.' Ik keek even op naar Marcel. Ik had geen flauw idee wat de bedoeling was en waar ik mocht slapen. Al liet hij me op de bank slapen, het maakte me niet uit ook. Ik was deze man enorm dankbaar, dat hij zijn huis en gezin, voor me openstelde. Ik keek weer naar Josef, toen hij me vroeg hoe ik aan mijn tatoages kwam. 'Nou, er is een meneer, met hele speciale inkt. En die gaat daar dan mee op je arm tekenen. En dan blijft het voor altijd op je huid staan.' Legde ik hem uit. Dat dit met een naald ging, die ik je huid prikten, liet ik maar even achterwegen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Josef Arthur Davies
Ik glimlachte vrolijk en opgewonden toe hij zei dat hij het lief vond. Hopelijk mocht het van papa. "Daar staat het logeerbed ook. Als je het niet erg vind met Josey op een kamer te slapen, is dat bed voorlopig voor jou." hoorde ik hem zeggen. Yay! Kit sliep toch alleen maar, zeker zoals hij er nu uit zag. Ik keek weer naar de plaatjes op zijn arm. Ik vond ze echt heel mooi. Zelf wilde ik ook zulke plaatjes. Ik vroeg dus hoe hij ze had gekregen. Met grote ogen luisterde ik naar zijn woorden die klonken als magie. "Ik wil later ook van die mooie plaatjes op mijn arm." zei ik vol bewondering. Magische plaatjes die voor altijd bleven zitten. Wie wilde dat nou niet? "Daar hebben we het over een jaar of 10 nog wel over, Josey." zei mijn vader. Ik keek even naar hem, maar ging er niet op in. Hij zou het wel beter weten. Vanuit de keuken hoorde ik mijn moeder roepen dat het eten klaar was. Ik sprong van Zayn's schoot en trok aan zijn hand. "Kom." zei ik terwijl ik nog eens trok. Ik liet toch al snel los en banjerde door de deur naar de keuken. Daar schoof ik aan op mijn normale plek tussen Amy en Kit, maar aangezien die in bed lag kon Zayn daar mooi zitten.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Josey kreeg zijn zin en ik sliep dus bij hem op de kamer. 'Alles behalve, ik ben al dankbaar dat ik ergens kan slapen.' Zei ik zacht. Ik had me nog nooit zo klein opgesteld, tegenover andere. Maar het was niet dat ik anders kon. Ik richten me weer op Josey, die nog altijd met mijn arm bezig was. Ik legde hem kinderlijk uit, hoe ik deze had gekregen en lichte helemaal op. Hij opperde meteen dat hij ze later ook wilde. Met tegenspraak van zijn vader. 'Deze man zet alleen maar plaatjes bij volwassen jongens. Als je er heel goed overna hebt gedacht.' Hielp ik een handje mee. Er werd vanuit de keuken geroepen dat het eten klaar was en meteen voelde ik me weer minder op mijn gemak. Gewoon omdat ik nu echt gebruik ging maken van hun gastvrijheid. Josey sprong meteen van mijn schoot en nadat hij aan mijn hand had getrokken, snelde hij al weg. Ik stond moeizaam op en keek een beetje ongemakkelijk rond, waarna ik achter iedereen aan de keuken in liep. Het rook werkelijkwaar heerlijk, maar het zou vast heel anders zijn dan thuis. Mijn blik viel op de vrouw des huizes en zenuwachtig stelde ik mezelf voor en bedankte ik haar. Ik wist niet of ze er wel zo blij mee was, dat haar man zomaar een vreemde jongen mee had genomen. Ik beet op mijn lip, terwijl ik onwennig afwachten waar iedereen ging zitten, totdat er een stoel vrij was.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Erin Niamh Davies
Ik had het gesprek in de woonkamer gevolgd. Heel erg vond ik het niet dat Marcel iemand had meegenomen, zeker niet als hij er zo slecht aantoe was als mijn man zei. Ik was verpleegster van beroep, maar door de zwangerschap van de tweeling werkte ik nog maar voor de helft. Het was wel dat ik vaak met Kit toch ook thuis aan mijn trekken kwam, maar goed. Ik kon gewoon geen hulpbehoevenden weigeren als ze in mijn huis stonden. Ik bracht rustig de pannen naar tafel en zag toen de jongen ongemakkelijk binnen lopen. Hij zag er echt slecht uit. Na een douche en het verzorgen van zijn wonden zou het hopelijk beter gaan. Hij liep naar me toe en stelde zich voor. "Erin, aangenaam. En het is echt geen probleem, hoor. Een bordje en bed meer of minder maakt niet uit in ons gezin." zei ik met een vriendelijke glimlach. Mijn accent was anders dan dat van de rest. Mijn ouders waren namelijk Ieren geweest die in Wales zijn gaan wonen. Thuis sprak ik Iers en erbuiten Welsh en Engels. Ik keek even rond en zag dat iedereen al zat. Ik zou straks wel een bordje naar Kit brengen. Dat extra bord legde ik bij mijn bord neer. "Ga maar zitten, dan kunnen we beginnen." Zelf ging ik ook zitten, net als Marcel.

---

Bowties were never Cooler

Liam James Payne

"Je zou een gok kunnen doen..." Tomlinson grijnst en maakt een kleine beweging. Die zet maakt dat ik door onopvallend iets te verplaatsen even met mijn kruis langs die van hem schuur. Dat ik hier stiekem van walg laat ik niet merken en ik doe alsof ik nadenk.
"Ik heb het niet zo op het gokken... Meer op zekerheid." Besluit ik.
Ik buig me weer iets maar naar hem toe en neem hem nog eens in me op, zijn gehele lichaam, niks slaan mijn ogen over. "Je bent een mooie jongen," zeg ik zonder het te menen. Nee, dat meende ik niet, toch?

---

Reality's overrated.

Louis Tomlinson.

Mijn adem versneld hevig als Payne met zijn kruis langs die van mijn schuurt. Ik kon er niet aan doen, maar ik ben natuurlijk een gewone gezonde jongen en dus ja, daar voelde ik wel wat bij. "Ik heb het niet zo op het gokken... Meer op zekerheid." Hoor ik Payne zeggen. Ik voel zijn ogen op mijn lichaam branden en ik begin me met de minuut ongemakkelijker te voelen. "Je bent een mooie jongen," hoor ik hem vervolgen en ik heb het gevoel als ik ieder moment door m'n benen kan zakken. Dit meende Payne toch niet? Dit was een grapje?! "Ik,uhm..." Mompelde ik zachtjes, ik wist echt even niets te zeggen. Ik snapte hem niet meer en mezelf al helemaal niet meer.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Zayn Malik
Ik wist niet precies waar ik terecht was gekomen, maar het was waarschijnlijk het beste wat me nu kon gebeuren. Ook de vrouw des huizes, die zich voorstelde als Erin, had geen problemen met mijn onverwachte komst. Het was hier zo anders dan thuis en het deed best pijn om te zien, dat het zo dus ook kon. Dat er niet elke avond tegen elkaar geschreeuwd hoefde te worden, of met dingen te moeten gooien. ik schoof de laatst overgebleven stoel naar achter en ging langzaam zitten. ik krabde even ongemakkelijk achter mijn oor probeerde niemand aan te kijken. Ik voelde me enorm een indringer nu, ook al leek niemand echt last van me te hebben. Ik speelde wat met mijn bestek en wachten geduldig af. Als ze straks nog zouden gaan bidden ook, werd ik helemaal gek.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Erin Niamh Davies
Toen hij uiteindelijk zat was het tijd om te beginnen. Ik keek even naar de jongen die tussen mijn kinderen zat. "Ik weet dat je moslim bent, dus je hoeft niet mee te doen, maar wij bidden graag even voor het eten." zei ik bijna verontschuldigend aan hem. Ik pakte de handen van mijn man aan de ene kant en die van Gwen aan de andere en zo maakten we een cirecel. Ik schudde kort mijn hoofd toen Josey Zayn's hand wilde pakken. Ik wilde de jongen niets opdringen, zeker geen geloof. Hij voelde zich volgens mij al heel erg opgelaten zoals het was, maar dit was ons gebruik en dat ging ik ervoor niet aanpassen.Met wat moeite nam Josey toen de hand van zijn zusje aan Zayn's andere kant vast. Zo was de cirecel toch nog rond. Als hij mee wilde doen moest hij het zeggen, want buitensluiten wilde ik hem ook niet, maar dit ging wel door.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Misschien moest ik maar gewoon stoppen met denken, want er kwam werkelijk niets goeds van. Erin vertelde wat ik al dacht en ik knikte kort. Ik had respect voor hij geloof, zoals zij dat voor dat van mij hadden, maar het liet me nog veel ongemakkelijker voelen dan ik al deed. Het bevestigde nogmaals, dat ik hier niet hoorde te zijn. Ik legde onwennig mijn handen op mijn schoot, toen Josey mijn hand wilde vastpakken, maar na een korte non-verbale communicatie met zijn moeder, uiteindelijk met moeite die van zijn zus pakten, toen ik iets naar achter was geschoven. Ik wist dat je als gast mee moest gaan in de gewoontes van het gezin, maar dit kon ik echt niet opbrengen. Ik was al een schande voor mijn geloof en dit zou me nooit vergeven worden. Ik plukte wat aan mijn nagels en had mijn ogen neergeslagen. Wachtend tot ze klaar waren met het bidden.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Erin Niamh Davies
Toen iedereen elkaars handen vast had begonnen we zacht samen het onze vader te bidden. Toen dat klaar was liet iedereen elkaar weer los. "Eet smakelijk" zei ik voor ik begon met opscheppen. Eerst een bordje voor Kit en daarna gewoon een voor een de kinderen af. Ondertussen vroeg ik aan Zayn: "Wil je zelf opscheppen, of zal ik het voor je doen?" Ik wist niet hoeveel hij normaal at, maar ondanks zijn wonden leek hij me een gezonde jonge man, dus een beetje inschatten ging wel. Iedereen was ondertussen nog vrolijk aan het kletsen aan tafel. Straks zou het anders zijn. Dan was het stil. Er waren eigenlijk maar twee tijden in dit huis wanneer iedereen stil was: tijdens het avondeten en als iedereen sliep. Ik wist ook dat velen hun dag bespraken onder het eten, maar daar gebruikten we theetijd voor. Vooral omdat als de kleintjes gingen praten het een smeerboel werd. Inmiddels had iedereen op Zayn en mijzelf na eten en het gepraat nam langzaam maar zeker af. Ik hoorde Marcel naast me nog een paar wijzen op dat ze niet met hun mond open moesten eten en netjes met mes en vork. Zelfs nu we een gast hadden leken ze niet netjes te kunnen eten, terwijl we ze het echt hadden geleerd. Daar schaamde ik me best wel voor. Vooral degenen van 2, 4 en 6 hadden er nog best wat moeite mee en Josey vergat vaak nog zijn mond dicht te doen bij het kauwen. Gelukkig kon de rest het wel.

---

Bowties were never Cooler

Liam James Payne.

Het werkt, het korte contact van onze geslachtsdelen laat zijn ademhaling hevig versnellen.
"Ik,uhm..." mompelt hij zacht.
Hij lijkt niet meer te weten wat voor opmerking hij nu weer moet maken. Hij heeft geen grote mond meer. Mooi zo, dat betekend dat ik beet heb. Vroeg of laat zak het me lukken. En tot nu toe gaat het prima. Had ik niet zo snel verwacht, om eerlijk te zijn. Arrogant ben ik nog altijd niet. Sterker nog, ik heb een hekel aan die types die het zo hoog in de kop hebben. Altijd maar denken dat ze beter zijn. Verschrikkelijk.
"En... Ga je nog wat zeggen?" Afwachtend kijk ik hem aan. Om mijn lippen een verleidelijke en zelfs ietwat vriendelijke glimlach.

[ bericht aangepast op 7 okt 2013 - 11:55 ]

---

Reality's overrated.

Louis Tomlinson.

Ik wist dat ik mezelf nu compleet voor paal had gezet, door niets meer te zeggen. Maar god, wat kon ik hier uberhaupt op zeggen?! Waar was Payne in hemelsnaam mee bezig?! Ik dacht echt dat hij mij ook voor honder procent haatte, maar als ik dit zo zag wist ik allemaal even niet meer wat ik wel en niet moest geloven. "En... Ga je nog wat zeggen?" Afwachtend kijkt Payne me aan, terwijl ik een glimlach rond zijn lippen zie verschijnen. Eén glimlach, één fucking glimlach. Ik snapte er helemaal niets meer van. Ik likte snel over mijn lippen en keek zijlings naar Payne. "Wat wil je dat ik dan zeg?" Mompelde ik zachtjes. Ik wist echt niet wat ik hier mee aan moest.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Liam James Payne.

Tomlinson likt snel over zijn lippen en kijkt zijlings langs me heen.
"Wat wil je dat ik zeg dan?" Hij mompelt zachtjes, net als daarnet. Zo maak je Tomlinson mak.
Ik grijns en zet mijn handen naast zijn hoofd. Mijn gezicht is zo dicht bij dat van hem dat ik zijn ademhaling kan voelen. En hij ongetwijfeld die van mij.
"Zeg dat je me wilt," fluister ik. "Want ik weet dat -dat zo is."

[ bericht aangepast op 7 okt 2013 - 13:08 ]

---

Reality's overrated.

Louis Tomlinson.

Payne komt zo dichtbij dat als ik wil ik alle oneffenheden in zijn gezicht kon tellen, maar dat waren er niet zo heel veel. Ik bijt op mijn lip als ik zijn adem over mijn gezicht voel strijken. "Zeg dat je me wilt," fluistert hij. "Want ik weet dat -dat zo is." Opnieuw voel ik mijn hartslag twee keer zo snel gaan en opnieuw weet ik weer niet wat ik moet zeggen. Het leek wel alsof ik helemaal in zijn macht was en eigenlijk wilde ik dat absoluut niet. Het liefste rende ik nu ontzettend hard weg, maar dan was ik weer een watje. "Dat zeg ik niet. Want dat is niet zo." God zij dank kreeg ik mijn stem weer beetje normaal onder controle en ik hoopte dat Payne een paar stappen achteruit deed.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Liam James Payne.

"Dat zeg ik niet. Want dat is niet zo."
Een grom verlaat mijn keel, rolt over mijn lippen. "Je liegt, je ogen verraden je. Weet je dat ik niet van leugenaars hou..." Mijn stem klikt zwaarder als normaal, dieper, mysterieus.
Bijna schrik ij van mezelf. Mijn manier van doen en spreken op het moment, zo... niet ik. Liam James Payne hoort braaf zijn huiswerk te doen en bezorgd te zijn over zijn jongere zusje. En dit komt daar absoluut niet bij in de buurt. Misschien dat het me daarom niet helemaal lekker zit. Maar aan de andere kant bevalt het me ook wel.

[ bericht aangepast op 7 okt 2013 - 17:06 ]

---

Reality's overrated.