[RPG] Nothing Better, But Fight Forever || One Direction || Topic één. - Speeltopics

De familie Tomlinson, Malik, Payne, Horan, Styles en Davies vechten al jaren een vete uit. De jongens zijn dan ook de grootste vijanden. De zes families en dan vooral hun zonen maken het dorp onveilig met hun streken. Tot het op een dag compleet uit de hand loopt, en ze wel nadering bij elkaar móéten vinden. Om zo de ander weg te werken en elkaar weer keihard te verraden. En vooral: Liggen haat en liefde niet heel dicht bij elkaar?

De rollen:
De jongens:
- Louis William Tomlinson. (Ramazzotti.)
- Zayn Javadd Malik. (Styles.)
- Liam James Payne. (Cimmaron.)
- Niall James Horan. (Escuela.)
- Harry Edward Styles. (Makeilon.)
- Kit Owen Davies. (KiliOfDurin.)

Overige (Familieleden, vrienden, vijanden etc.):
- Beste vriendin van Harry Styles: Mary-Lia Louise Carter. (Averalda.)
- Zusje van Louis Tomlinson: Jaycee "Jay" Felicia Tomlinson. (Roth.)
- Beste vriendin van Louis Tomlinson: Josie Penelope Shepherd. (Foxes.)
- Beste vriendin van Liam Payne: Elena Feline Lowell. (Shaughnessy.)
- Zus van Harry Styles: Gemma Styles. (Vulcano.)
- Zusje van Liam Payne: Liv Sarah Payne. (Nici.)

De regels:
- Geen oneliners. Minimaal vier regels.
- Geen perfecte personages!
- Naamsveranderingen doorgeven.
- Ga niet teveel off-topic en als je wel off-topic gaat, zet het in een andere kleur of tussen haakjes; ( ), { } of [ ].
- Meld het alsjeblieft als je voor langere tijd niet kunt reageren. Twee weken niet reageren zonder reden is zonder pardon eruit.
- Alleen Cimmaron of Ramazzotti maken nieuwe topics.
- Geen ruzie, alleen in het RPG is dat toegestaan.
- 16+ mag.

Het Begin:
Het is vlak na een groot gevecht op het dorpsfeest, waarbij zelfs gewonden zijn gevallen en waarbij de politie nog steeds loopt te bemiddelen. Ze haten elkaar meer dan ooit. En de adrenaline stroomt nog door de lichamen van de jongens en de andere betrokkenen. Allemaal zijn ze een plan aan het bedenken, maar begrijpen ook dat het dit keer niet alleen zal lukken. Daarom proberen ze nadering te zoeken bij hun grootste vijanden. Met misschien wel de meest vuile ideeën voor ogen.

[ bericht aangepast op 9 okt 2013 - 14:27 ]

---

Reality's overrated.

Marcel James Davies
Onder het lopen merkte ik al wel dat hij neit gemakkelijk liep. Hij had vast iets opgelopen. Hopelijk ging het vanzelf over. Meestal wel, als ik het lijf van mijn zoon mocht geloven. Die had al vaak genoeg zijn ribben gebroken en scheurtjes gehad in een heel stel van zijn andere botten, maar gips, nooit. Gewoon wat rust en hij kwam er wel weer bovenop. Op mijn vraag of hij iets niet at kwam er een antwoord wat ik niet helemaal had verwacht, maar ik knikte toch. Als hij moslim was had ik daar respect voor. Dan maar gehaktballen in plaats van koteletjes. Jammer, want ik hield wel van koteletjes, maar ik wilde hem ook niet ongemakkelijk laten voelen, wat hij toch wel zou doen met alle kinderen om hem heen die hem vreemde vragen zouden stellen. Pas bij de winkel kwam ik erachter dat we ons nog niet aan elkaar hadden voorgestelt. Dat deed ik dus snel en zo kwam ik ook zijn naam te weten. Het paste wel bij hem. "Aangenaam, Zayn. En het is echt geen probleem." Met mijn accent klonk zijn naam anders dan dat hij het zei, maar volgens mij deed ik het nog wel redelijk. "Als lopen te veel pijn doet kan je ook hier wachten. Ik ben zo klaar." zei ik tegen de jongen. Ik liep rustig de winkel door en gooide onderweg naar de vleesafdeling nog 3 pakjes asperines in het mandje. Het twee gewonde jongens in huis waren die wel nodig. Eenmaal bij het vlees pakte ik 3 familieverpakkingen rundergehakt en een pakje vegetarische worstjes. Dat zou genoeg moeten zijn. Ik liep door naar de kassa, begroette de cassiere vriendelijk en betaalde de boodschappen terwijl ik een praatje maakte.

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson.
Opnieuw verlaat er een schamper lachje zijn mond. "Oh, zou dat zo? Je weet toch dat -dat alleen zo is omdat ik niet met jan en alleman het bed in duik, uit wanhoop bijvoorbeeld. Nee, alleen als ik de persoon lief heb, of als het me zinvol lijkt en ik zin heb. Zo... Nu." Wacht... Wat? Hij komt een stapje in mijn richting, waardoor je al duidelijk kan zien dat hij net een stukje groter is. Met zijn tong bevochtigt hij zijn lippen en heel even, een seconde, hoogstens, ben ik verbaasd. Wat moet ik hier nou weer mee?! Die jongen is zo veranderlijk. "Och, ja tuurlijk, jij gaat altijd alleen maar met iemand naar bed als je diegene lief hebt? Nou dan zul je niet vaak aan je trekken komen, Payne, want niemand vind jou namelijk lief." Een grijns verschijnt opnieuw rond mijn lippen en ik kan het niet nalaten om er een grinnik achteraan te gooien.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

Zayn Malik
Ik voelde me enorm ongemakkelijk en vroeg me af waarom ik hier mee in had gestemd. Behalve het feit dat ik nu nog voor een avond te eten zou hebben en onderdak. Ik had niets en vroeg me nu al af, hoe ik überhaupt ging overleven. Misschien kon ik morgen toch nog langs huis gaan, als vader naar zijn werk was. Mijn moeder zou me vast wel wat spullen laten pakken. Of ten minste mijn portemonnee. Marcel liet me hier wachten en ik zetten mezelf neer op de inpak tafel. Iedereen die me ook maar iets te lang aankeek, kreeg een vuile blik. Even dacht ik erover na om nu gewoon weg te lopen. Als ik een beetje tempo maakte, kon hij nooit achterhalen waar ik was. Ik wist niet wat het was. Maar ik had hier gewoon moeite mee. Toch had ik niets voor niets ingestemd. Marcel stond alweer bij de kassa en langzaam stond ik alvast weer op.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Marcel James Davies
Zayn bleef achter bij de ingang van de supermarkt. Ik liep snel door de winkel. Met een mandje met vlees en asperines liep ik naar de kassa. Ik maakte een kort praatje met de caissière. Ik betaalde netjes en stopte de boodschappen in de tas. Ik was opgelucht toen Zayn er nog was. Ik had gedacht dat hij misschien zou weggaan door de twijfel in zijn ogen. Als hij weg was geweest was ik niet achter hem aan gegaan. Dan was het zijn keuze geweest. "Kom, dan gaan we." zei ik lichtelijk opgewekt. Mijn mobiel ging af. Ik keek even. "Als we thuis komen met het vlees kunnen we na een half uurtje." meldde ik hem. Zo wist hij waar hij aantoe was. Rustig liepen we richting het rijtjeshuis. Het was niet groot, maar iedereen paste erin. Mijn sleutels viste ik vast uit mijn broekzak en zocht de juiste sleutel. De kinderen zouden wel moeten weten dat we nu een tijdje geen Welsh zouden praten thuis, zoals normaal. Dan zou hij zich waarschijnlijk al helemaal niet welkom en thuis voelen, iets wat ik niet wilde. Tot hij weer een plekje had hoorde hij er bij ons bij.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
ik was alvast naar de uitgang terug gelopen en had daar een sigaret opgestoken. Het was maar goed dat deze nog in de achterzak van mijn broek zat en nog bijna helemaal vol was, anders had ik dat er ook nog bij gehad. Ik had pas een paar trekken genomen toen Marcel weer terug kwam. Hij was goed opgewekt en ik knikte langzaam. Ik moest me er maar overheen zetten en aanvaarde dat ik hulp nodig had. Hoe moeilijk dat ook was. Hij was bezig met zijn mobiel en ik staarde wat afwezig voor me uit. "Als we thuis komen met het vlees kunnen we na een half uurtje." Ik knikte weer en kauwde op de binnenkant van mijn wang, terwijl ik hem volgde. de rest van de wandeling was het stil en daar was ik blij om. we liepen een straat in en ik wist dat Kit hier ergens woonde. Waar precies wist ik niet, maar dit was wel zijn straat. Ik gooide mijn overgebleven filter weg en bleef twijfelend achter Marcel staan, toen we bij zijn huis waren en hij de sleutel zocht. Hij kon me beter naar een gesloten inrichting brengen, want volgens mij was ik klaar voor het gekkenhuis.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Marcel James Davies
De weg naar huis liet ik hem rustig roken. Toen hij uiteindelijk zijn filter weggooide keek ik even naar hem. "Zou je binnen niet willen roken? In verband met de kinderen en mijn vrouw haar zwangerschap?" vroeg ikaan hem terwijl ik het slot omdraaide. Zodra ik de deur open duwde vlogen er drie kleine meisjes om mijn benen. Ze begonnen tegen me over hun dag te brabbelen. Ik aaide hem over hun bol en liep verder de gang in om Zayn ook binnen te laten. Toen de meisjes hem zagen keken ze met grote ogen naar hem. "Dad, pwy yw e?" vroegen ze. "Ewch i'r ystafell fyw. Byddaf yn egluro yn y fan honno." zei ik tegen ze voor ze de kamer in renden. Mijn woorden klonken zo veel sneller en natuurlijker in Welsh. "Kom binnen." zei ik tegen de jongen met de ravenzwarte haren. Ik liep naar het punt van het huis waar iedereen me kon horen. "Mae gennym westai, felly hyd nes ei fod wedi mynd Nid wyf am i glywed gair Cymraeg yn y ty hwn anymore. Byddaf yn egluro popeth yn yr ystafell fyw. Mae hyn yn golygu fy mod hefyd am weld chi yno Kit." De naam van mijn zoon klonk heel anders in het Welsh dan in het normale Engels. "Ik breng even het vlees naar de keuken. Ga lekker zitten in de woonkamer. Dat is direct de eerste deur." zei ik vriendelijk voor ik door de tweede deur richting de keuken verdween.

[ bericht aangepast op 4 okt 2013 - 19:42 ]

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Mijn gevoel zij dat ik me om moest draaien en weg moest rennen. En terwijl ik altijd op mijn gevoel af ging, waren de singale van mijn hersens dit keer sterker. Die vertelde me dat ik nooit meer zo'n kans zou krijgen en ik niet lang op straat zou overleven. Ik slikte moeizaam toen Marcel de deur opende en er meteen een paar kinderen om hem heen hingen. Ze begonnen in een of andere vreemde taal tegen me te praten en meteen voelde ik me nog ellendiger. Ik had geen flauw idee wat ze zijden en ging er automatisch vanuit dat het over mij ging, wat me nog ongemakkelijker liet voelen. Voor zover dat kon dan. Ik stapte onzeker het huis in en bleef wat ongemakkelijk staan, terwijl de vader van het huis, weer in onbegrijpelijke worden door het huis begon te roepen. Hij vertelde me te gaan zitten en heel langzaam liep ik naar de woonkamer, waar ik ongelofelijk ongemakkelijk bleef staan. Wat deed ik hier in godsnaam.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Marcel James Davies
In de keuken gaf ik mijn vrouw een kus op haar wang en legde haar snel alles uit. Ik aaide ook nog even over haar buik. Ze liet me gaan en ging verder met het eten. Ik liep de woonkamer in en zag Zayn heel ongemakkelijk staan. "Ga toch zitten." De kamer vulde zich met kinderen. Toen er 7 waren, Kit lag waarschijnlijk in zijn bed, keken ze me allemaal in afwachting af en met vragende ogen naar Zayn. Vanuit hier kon mijn vrouw me ook horen. "Dit is Zayn. Ik wil graag dat jullie hem thuis laten voelen zolang hij hier is." Ze reageerden allemaal entausiast en beginnen door elkaar te ratelen. Josey was de enige die opsprong en naar hem toe liep. "Ik ben Josey. Mag ik op schoot komen zitten?" Hij zat nooit gewoon op een stoel. Dat kwam misschien ook omdat hij een jochie was tussen allemaal zussen. Hij was zeker in het begin een levende pop voor ze geweest. Kit was de enige andere jongen in dit huis, maar die was vaak afstandelijk omdat hij Josey niet de straat op wilde hebben. Nu er een andere jongen in het huis was kroop hij daar natuurlijk direct naartoe. Ik keek even naar de jongen met de ravenzwarte haren en het knulletje met de rossige krullen. De andere kinderen zaten nog te denken over wat ze wilden vragen of zeggen en anderen waren alweer druk bezig. "Eira, ga jij je broer eens van boven halen. Alleen als hij echt niet kan zitten mag hij daar blijven." Het meisje met het lange zwarte haar knikte en liep naar de trap en omhoog. Ik bleef gewoon nu erbij. Als hij over een uurtje of wat er volledig bij hoorde hoefde dat niet meer, maar nu was het wel slim.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Marcel had niet gelogen. Al snel zat heel de wok kamer vol met kinderen. En dan nagaan dat er nog eentje op komst was. Die waren lekker bezig geweest. Onwennig keek ik om me heen en ging langzaam zitten, toen Marcel me dat zei. Hij stelde me voor en ik slikte moeizaam. Iedereen begon door elkaar te ratelen, maar ik verstond er nog altijd niets van. Ongemakkelijk keek ik naar de grond, totdat er een klein mannetje voor me kwam staan. Ik glimlachte naar hem. 'Hi josey, ik ben Zayn.' Ik had niet echt heel veel met kinderen, maar met mijn zusjes deed ik het altijd uitstekend. 'Kom maar.' Ik tilde hem op, om hem op mijn schoot te zetten. Ik stond er versteld van dat ik hem niet gigantisch afschok, met hoe ik er op dit moment uit zag. Ik had mezelf nog niet gezien, maar wist dat het geen pretje moest zijn om naar te kijken. Marcel vroeg een van zijn dochters om haar broer te halen. Als ik dit zo allemaal zag, was ik enorm jaloers op dit gezin. Het leek zo gelukkig.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Josef Arthur Davies
Papa had een jongen meegenomen. Hij was lang met donker haar en had net zulke wonden als Kit die boven op onze kamer lag. Ik vond hetwel vervelend dat papa ons verbood gewoon Welsh te praten, maar goed, dat moest dan maar. Eenmaal in de woonkamer stelde hij de jongen aan ons voor. Misschien wilde hij mijn vriend wel zijn. Mijn eigen broer hield me altijd af voor 'mijn eigen best wil' Ik was 8. Ik wist best wat goed voor me was. Ik sprong van mijn zus haar schoot af en liep naar de jongen toe. Ik stelde mezelf voor en vroeg of ik op schoot mocht. Alleen op school en aan tafel zat ik niet op schoot. Ik vond het gewoon fijn om dichtbij mensen te zijn. Ik glimlachte toen hij zich voorstelde en zei dat ik op schoot mocht. Ik wilde net oo zijn schoot klimmen toen hij me erop tilde. Ik grijnsde vrolijk en leunde aanhankelijk tegen hem aan, als een kat die geaaid wilde worden. Toen vielen me de plaatjes op zijn arm op. Met mijn vinger ging ik er gefascineerd overheen. "Je hebt mooie plaatjes op je arm." zei ik vol bewondering. Dat hij onder de blauwe plekken en wonden zat kon me niets schelen. Hij liet me toe en daar was ik al bij genoeg mee. "Van hem ben je de komende tijd niet meer af." hoorde ik mijn vader tegen Zayn zeggen. Eira kwam ondertussen terug de kamer in om te zeggen dat hij niet op of neer kon. Dan stelde ik hem vanavond wel voor. Nu zat ik nogsteeds met grote ogen naar zijn arm te kijken.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Het kleine ventje deed iets goeds met me. Hoe open en aardig Marcel ook was, bij Josef, voelde ik me meer op mijn gemak. Gewoon omdat het een klein kind was en ik me daarvoor niet hoefde te bewijzen. Net als bij mijn zusjes. Hij leunde aanhankelijk tegen mijn borst, wat meteen voor stekende pijn zorgde bij mijn middenrif. Het zou nog lang gaan duren, voordat dat over zou gaan. Ik kende het gevoel en wist zeker dat ik mijn onderste ribben had gebroken. Toch probeerde ik me er niets van aan te trekken. Ik sloeg mijn beste arm om hem heen en glimlachte toen hij fascinerend mijn tatoeages bekeek. Het leek hem veel meer te interesseren dan mijn verwondingen. Ik keek op naar Marcel en glimlachte voor het eerst maar hem. Ik was hem nu toch best wel dankbaar. 'Geeft niet. Ik kan het wel aan.' Mijn blik viel op een van de zusjes, die net naar boven was gestuurd, die zei dat haar broer niet naar beneden kwam en vroeg me af wat er gebeurd was.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Josef Arthur Davies
Ik glimlachte toen hij een arm om me heen sloeg. Ik had altijd geleerd op te passen voor vreemden, maar hij was geen vreemde. Papa had hem meegenomen en gezegt dat we lief voor hem moesten zijn. Ik vond dat echt geen probleem. Misschien wilde hij mijn broer wel zijn. Ik was heel gefascineerd door de plaatjes op zijn arm. Ze waren mooi en kleurrijk, net als mijn stripboeken. Ik keek even van ze weg toen Eira zei dat mijn broer niet op of neer kon. Ik stelde ze later wel voor. "Je mag bij mij op de kamer slapen als je wil." zei ik vrolijk. Er was niet veel plek op andere kamers, maar goed. We hadden de baby kamer door de aankomende tweeling en dan Iulia en Amy, De meiden kamer van Gwen, Eira, Daeni en bella en dan de kamer voor Kit en mij. Daar was ook het logeer bed. Ik keek weer naar de plaatjes op zijn arm en toen recht in zijn ogen. "Hoe kom jij aan die plaatjes?" vroeg ik geintereseerd. Ik wilde ook plaatjes op mijn arm.De geur van gehaktballen en hutspot kwam de kamer in. Ik kreeg er spontaan honger van.

---

Bowties were never Cooler

[Omg! Josef is Rupert Grint! Haha]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Liam James Payne

"Och, ja tuurlijk, jij gaat altijd alleen maar met iemand naar bed als je diegene lief hebt? Nou dan zul je niet vaak aan je trekken komen, Payne, want niemand vind jou namelijk lief." Een grijns speelt op rond zijn lippen en er klinkt een grinnik.
"Ach." Nonchalant haal ik mijn schouders op en ik doe nog een stap in zijn richting. "Die mening verschilt per persoon." Ik til mijn kin op en kijk hem vanonder mijn wimpers aan. Waar ik dit allemaal vandaan haal is me een raadsel - gezien mijn goede aard -, je zou het af en toe zelf flirten kunnen noemen. Op een groffe manier dan. Misschien is dit waarom ik slim ben verklaard. Subtiel laat ik mijn jas openhangen, waardoor Tomlinson - met behulp van de laantaarnpaal, die mijn strakke witte shirt door doet schijnen en zich een uitstekend zich geeft op mijn bovenlichaam. - aan uitzicht heeft.

---

Reality's overrated.

Louis Tomlinson.

"Ach." Was het enige wat Payne zei, waarna hij nonchalant zijn schouders op haalt en nog een stapje mijn richting op komt. Ik vond dat hij nu wel erg dichtbij stond, ik kon zelfs zijn geur ruiken. Dat was niet bepaald verkeerd. Ho, stop, Louis. Zo mag je niet denken over een van je aardsvijanden. "Die mening verschilt per persoon." Gooide hij er nog achteraan, waarna hij zijn kin optilde en me aankeek. Volgens mij deed hij dit gewoon om mij te treiteren. Ik had uitstekend zicht op zijn strakke bovenlichaam en nee, dat was ook niet verkeerd. God, ik ging hier nog is aan onderdoor. En nee, dat mocht niet. Ik wenste dat ik gewoon thuis zat en met Jay nu een film zat te kijken. "Ik moet weer weg. Of heb jij nog wat?" Verzon ik snel en dat was de slapste smoes ooit.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you