[RPG] Fifth Avenue. | 01 - Speeltopics

Fifth Avenue.

Wie kent hem niet? De grote stad New York. The big apple. Het is bekend om zijn hoge gebouwen, drukke straten en veel verkeer.
Tussen al deze hoge gebouwen kan je een sferisch maar vervallen appartementencomplex vinden. Het is gelegen aan de bekende straat Fifth Avenue, waar de duurste huizen van heel de wereld worden verkocht.
Sinds kort is dit complex opgeknapt door een rijke zakenman die er zijn tijd in heeft willen steken. Hij beheert het gebouw en verhuurt de woningen voor minder dan ooit tevoren. Het is de kans voor studerende mensen om aan de beroemdste straat van de wereld te wonen! Er gaat een hele wereld voor je open. Van het bezoeken van chique feesten waar de modernste kleding wordt gedragen tot de beste kansen op je studie.
Maar is dit complex wel zo magisch als het op het eerste oog lijkt?
Zodra je het contract hebt getekend zit je er aan vast.
Maar dan kom je erachter dat het wellicht helemaal niet deugt. Je ziet rare dingen, spookverschijnselen, bloed dat langs de muren naar benden loopt, buren die verdwijnen.
Wat gebeurt er met ze en waar gaan ze heen? Moet je in angst leven of heeft het een reden?
Kom jij achter het geheim van The Fifth Avenue?

Je leeft dus in dit appartementencomplex, in een appartement dat je hebt weten te bemachtigen via-via. Je bent een student die veel feest, leert, met vrienden optrekt maar ook erg vaak thuis is. Je probeert contact te leggen met je buren en een zo'n normaal mogelijk leven te leiden. Mits je de rare verschijnselen niet meerekent. Durf je daarvoor iemand in vertrouwen te nemen? Of krop je net zo lang alles op tot je er gek van wordt ?

De regels:
- Minimaal 250 woorden per post!
- Je schrijft de naam van je personage boven je post.
-Graag met leestekens en hoofdletters typen. Let daarnaast ook op grammatica !
- Niet al te veel offtopic
- 16+ en al het bijbehorende is toegestaan.
- Maximaal 2 rollen per persoon.
- Iedereen mag mee doen en je sluit niemand buiten!
- Niet gelijk drama maken! Blijf hierin realistisch. Op de eerste dag van aankomst zie je niet gelijk rare dingen.
- Aantal mannen en vrouwen proberen gelijk te houden !



Bewoners.
- Jurgen Belov - BloodyFace
- Daniël Akins - Tortura
- Ryder Gregg Watersinss -Tamino
-Eric Hendriks - PlagueRat
- Morgaine Ravensdale - PlagueRat
- Danae Rylee Arington - Alyssum
- Ruby Dawn - Puritatem
- Amaranthe Marisa Dubois -BloodyFace

[ bericht aangepast op 3 mei 2013 - 22:51 ]

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Jurgen Belov.
Er was weinig in het leven wat hem angst aan jagen kon. Je kon zeggen dat hij het heel erg goed voor elkaar had. Geen zorgen, geen problemen, enkel het fijne van het leven.
De dozen die Jurgen naar de keuken had gedragen waren ergens wel zwaar geweest, maar meneer had veel te veel getraind de afgelopen weken. Het was niet altijd even goed voor zijn lichaam maar het bracht hem wel voordelen zoals deze.
De stijl in zijn eigen appartement verschilde best wel veel met die van haar. het waren bij hem voornamelijk meer rechte lijnen. Iets wat hij zelf prefereerde.
'Misschien zijn we dat ook wel aan het doen, maar weten we dat zelf niet,' was zijn antwoord daar op. Eigenlijk amuseerde deze hele situatie hem wel. Het was grappig hoe het allemaal gelopen was.
De aarzeling in haar ogen viel hem op. Alsof ze het wel wou maar iets haar tegen hield. Ze bleef toch een vreemd meisje. 'Het is heus niet zo van belang, maar het zou wel fijn zijn. Anders geef ik je zelf wel een paar leuke namen,' zei hij net voor ze voorstelde dat hij haar naam zou kunnen raden.
'ik zal wel even een paar goeie gokjes maken, ' zei hij grijnzend voor hij in zijn handen wreef. Hij voelde de zegelring om zijn linker ringvinger koud tegen zijn huid aan.
'Truus, Mariska, Klaartje, Annie, Antje.. of misschien toch Ruby?' Een wat mysterieuze glimlach speelde rond zijn lippen. Er was veel wat deze jongen wist, maar zijn geheimen verklapte hij aan niemand anders.
Zodra de jongedame weer naar hem terug liep, nam hij een wat actievere houding aan door zichzelf van de deurpost af te duwen en rechtop te gaan staan. Hij nam de doos van haar aan, al werd het meer aan hem opgedrongen.
"ik denk dat ik ga voor Peter,' zei hij droog voor hij richting de keuken terug liep. Het was geen moeite om achter iemands basis gegevens te komen. Maar hij vond het wel amusant dat ze haar naam niet bij de eerste keer wou vertellen, het kwam over alsof ze iets te verbergen had, maar misschien had ze dat ook wel.
Elk mens had immers zijn geheimen.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Ik schrijf me uit omwille van priveproblemen en omdat ik me meer wil richten op storys sorry

---

1 thing 2 do. 3 words 4 you: i love you

Ruby Dawn.
“Hmm,” had ik ondeugend mijn wenkbrauw omhoog gehaald, waarop nu mijn mond een halve, brutale glimlach op stond.
“En wie moest wie zoeken? Of weten we dat misschien ook niet?” Had ik wat uitdagend, maar nieuwsgierig gevraagd. Nieuwsgierig, omdat ik wilde weten wat hij hier dan wat op te zeggen had. Want hij leek mij wel zo'n iemand waarvan hij overal een antwoord op wist, op een leuke manier.
Hij had zijn handen over elkaar gewreven, maar mijn aandacht ging uit naar zijn sterk, gespierde armen. Iets waar ik wel wat op viel bij een man. Hij had niet van die hele opgezette, gespierde armen; wat ik beter vond. Ik vond dat anders zo lelijk bij een man staan.
'Truus, Mariska, Klaartje, Annie, Antje..' begon hij met raden en ik liet een korte lach horen. Zag ik er dan serieus uit als een Truus of een Klaartje? Gelukkig wist ik dat dit een grapje was en dat hij het niet serieus meende, want anders had ik mij beledigd gevoelt. 'Of misschien toch Ruby?' Een mysterieuze glimlach zat er nu op zijn gezicht, maar ik liet niet merken hoe hij dit wist. Nee, daarentegen had ik nog steeds die brutale glimlach rondom mijn lippen zitten. Hoe hij het wist dat wist ik niet, maar het was opmerkelijk. Ik ga het hem ook niet vragen, want ik wilde mij niet gewonnen geven. Een opmerking met dat hij misschien een stalker zou kunnen zijn, omdat hij dit wist zou ik hem kunnen zeggen, maar deed dit toch niet. Nee.. ik had een andere al in gedachte.
Kort had ik mijn hoofd geschud en gelachen. “Ach, jongen toch, ze zijn allemaal fout,” waarbij ik mijn hand op zijn borstkas klopte; als teken van 'jammer dan. Probeer het opnieuw.'
Ik had de doos in zijn armen geduwd. 'Ik denk dat ik ga voor Peter,' had hij droog gezegd voordat hij naar de keuken liep en ik lachte nu gemeend, waarbij ik mijn hand voor mijn mond hield. Ik haatte mijn lach en wilde deze dan ook niet laten zien.
Toen betrapte ik mijzelf erop dat hij mij vandaag als eerste had laten lachen. Iets wat ik vrij opmerkelijk vond, want mannen vond ik seksistische wezens. Of nou ja, de meeste mannen.
Ik keek mijn kamer rond en zag dat er geen volle dozen meer stonden, dus liep ik naar de keuken toe waar de jongeman stond. Nu was het mijn beurt om tegen de deurpost aan te leunen en mijn armen deed ik over elkaar.
“En, mysterieuze jongeman, wat is jouw naam? Of moet ik misschien ook gaan raden?”

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Jurgen Belov.
De manier waarop de jongedame op hem reageerde maakte dat hij nieuwsgierig werd. Het was hem al opgevallen dat ze beide een mondje vooraan hadden, twee personen die niet makkelijk op gaven. En dat zou elkaar nog wel eens tegen de haren in kunnen strijken. maar tot dusver ging het wel lekker, althans, als hij het zelf zeggen mocht.
'Het gaat er niet om wie- wie zoekt, het gaat erom of je wordt gevonden, dan kan het feest namelijk pas echt beginnen!' een tel wiebelde Jurgen uitdagend met zijn wenkbrauwen naar haar.
Eigenlijk -iets wat hij liever niet toe gaf - vond hij haar wel leuk. Ze had iets wat haar anders maakte dan alle anderen, ze was niet 'dertien uit een dozijn' of hoe het gezegde ook mocht gaan. Dit was een persoon met een geheel eigen karakter. En dat kon hij wel waarderen.
Zijn spieren bolden op onder zijn blouse. Hij had de mouwen zo ver omhoog geschoven dat ze tot halverwege zijn bovenarmen kwamen. Een deel van zijn tatoeage was terug te vinden, maar de andere helft bleef verstopt. Hij had erg mannelijke handen en armen, groot, gespierd, een laagje haar ontbrak er ook niet aan. Het was een van de kenmerken die hij best goed vond aan zichzelf. Jurgen was in elk geval geen watje.
Namen raden, hij deed meestal maar wat. Om eerlijk te zijn wist hij van te voren toch wel met wie hij te maken had, dus kon niemand hem vertellen van hoe of wat. Hij wist het, zij wisten het niet, en dat maakte het machtsspelletje voor hem alleen maar leuker. Hoe langer je hem kende, hoe meer je erachter kwam dat hij nogal.. apart kon zijn in zijn denken. Maar dat was iets voor later.
'Peter should laugh more, it's not a bad sound,' sprak hij luchtig met een perfect geïmiteerd Brits accent. Als het op dingen na doen aan kwam, was hij een ster. Het had hem al zo vaak geholpen dat hij zichzelf erop had getraind. Maar het gebruiken in zulke situaties vond hij ook niet erg. Een mooie dame plagen? Welke man wou dat nu niet. Al had het bij hem geen bij bedoelingen.
'Mijn naam? Straalt mijn naam dan niet van me af?' vroeg hij rustig. nadat hij de kartonnen doos op het granieten aanrecht had geschoven draaide hij zich om. Hij leunde tegen het aanrechtblok aan en sloeg zijn armen over elkaar. Zijn spieren bolden weer zachtjes op, maar daar besteedde hij voor eens geen aandacht aan.
'Nou peter, zeg het maar want ik wacht in spanning af wat je voor me hebt bedacht,' het kwam er een tikje charmant uit, maar gladde praatjes, die had hij genoeg.
Een speelse twinkeling bleef in zijn ogen staan terwijl hij onderzoekend naar Ruby's gezicht bleef kijken. Er was iets met haar.. maar wat? Hij kon er zijn vinger nog niet helemaal op leggen.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Ruby Dawn.
Het antwoord van de jongeman had ik ergens wel aan zien komen, maar was benieuwd of hij dit ook wel zei en dat was ook zo. De woorden rolden uit zijn mond.
Ja, dat zal vast. Dacht ik geamuseerd. Dan zal het feest vast en zeker beginnen en ik twijfel er ook niet aan dat niemand zich verveelt in zijn buurt. Dit compliment zal ik hem maar niet hardop zeggen, want hij leek mij nogal een hoogmoedig karakter hebben. Iets wat ik ergens waardeerde, want als je niet van jezelf hield konden anderen ook niet van jouw houden, maar als het met overmaat was dan was ik snel afgeknapt. Hopelijk had deze gozer dat niet, want hij had wel iets interessants.
Ik had zijn spieren onder zijn opgeschoven mouwen wel gezien en mijn ogen keken er telkens stiekem naar. Je kon duidelijk zien dat hij wel trainde. Hoe zou zijn gehele lichaam eruit zien? Met deze gedachte droomde ik eventjes weg, maar werd ik snel weer op de echte wereld gezet toen ik een mannelijke stem hoorde. Zíjn mannelijke stem.
Ik schrok lichtelijk op, maar probeerde dit niet te laten merken, want ik had geen zin om tot mijn schaamte te bekennen dat ik over zijn gehele lichaam fantaseerde. 'Peter should laugh more, It's not a bad sound,' had hij luchtig met een Brits accent geïmiteerd. Ik had mijn lach met geluk tegengehouden en drukte ondeugend mijn lippen op elkaar, zodat deze wat tuitten en opende toen mijn mond.
“And you should not say such bad flirt sentences.” Had ik hem plagend teruggekaatst in het engels. Het was dan geen geïmiteerd Brits en dat was misschien ook wel beter geweest.
'Mijn naam? Straalt mijn naam dan niet van me af?' Had hij rustig gevraagd. Nu leunde hij tegen het aanrechtblok aan en sloeg ook hij zijn armen over elkaar.
'Nou Peter, zeg het maar want ik wacht in spanning af wat je voor me hebt bedacht.' Weer zo'n iets wat charmante zin. Ik schudde mijn hoofd wat, met mijn hand over mijn mond, zodat mijn glimlach verborgen zat.
“Oh, ja, dat is waar ook,” zei ik alsof ik mij zijn naam alweer herinnerde.
“Jij was Bernadette hé. Sorry, helemaal vergeten. Silly, me.” Terwijl ik dit zei gaf ik mezelf een klopje op mijn hoofd, waarbij ik hem een knipoog gaf.
“Of wacht,” begon ik. Oh, ik was op dreef. En mijn aandacht had zich nu weer gevestigd op zijn arm, want ik zag er iets zitten. Het was een tatoeage, maar hij was niet helemaal zichtbaar. Er zat een speelse twinkeling in zijn ogen. Ik liet hem expres nog even in spanning afwachten wat ik wilde zeggen en ik liep naar hem toe met langzame passen, maar mijn gezicht stond mysterieus en tegelijkertijd toch brutaal.
Mijn hand ging over zijn tatoeage en ik keek hem toen aan. “een tatoeage, en wat heeft dit voor een betekenis, stoere Kees?” Nu zat er een ondeugende twinkeling in mijn ogen en mijn hand bevond zich nog steeds op zijn gespierde arm.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Jurgen Belov.
Van nature had hij wel een beetje eigendunk van zichzelf, maar hij kon nu niet bepaald zeggen dat het zo vreselijk veel was, dat hij zichzelf beter vond dan anderen. Over de jaren heen had hij heel wat bereikt, en als hij dat niet knap van zichzelf vinden mocht, dan wist hij het zelf ook niet meer.
Zijn opmerkingen waren meestal wel op z'n plaats, hij deed er geen moeite voor, het rolde simpelweg over zijn lippen.
Tot nu toe beviel het Jurgen wel zo bij de dame. Ruby, ook al ontkende ze dat. Het maakte het alleen maar amusanter voor hem om in mee te gaan. Ze had geluk dat hij niet gelijk een soort tegen aanval in zette. Iets waar hij heel erg goed in kon zijn.
De manier waarop ze hem bekeek maakte dat hij zich af vroeg of er iets aan hem mankeerde. Over heel veel dingen was hij zeker, maar de blik van een persoon dat wat.. onderzoekend stond maakte meestal dat hij zich niet heel erg fijn voelde, en in de verdediging schoot. Niemand die daar wat aan doen kon, het zat nogal in het bloed van de jongeman.
Zijn stem had een diepe klank, eentje die echt van een man verwachten zou. Maar als hij wou, kon hij op verschillende tonen spreken. Strenger, liever, zoeter maar ook verdrietig.
'Who said I was flirting?' een wat geniepige grijns speelde rond Jurgens lippen terwijl hij haar aankeek.
Alsof hij niet zag dat ze haar hand voor haar mond sloeg zodat ze haar glimlach verbergen kon. Misschien zag hij er op het eerste oog wel uit als een soort barbaar zonder hersenen, hij was slimmer dan menig anders mens in het appartementen complex. Al was iedereen natuurlijk slim op zijn eigen manier.
Alsof het huis van hem was, bleef hij tegen het aanrecht geleund staan. Zijn blik gleed wat onderzoekend door de ruimte heen. Het was niet zijn stijl qua woning, maar het was zeker niet lelijk.
Zodra de jongedame weer sprak, keek hij op. 'In dat geval hoop ik dat mijn make-up goed zit vandaag, het zou een flater zijn als het niet zo was,' hij wapperde even zoetjes met zijn wimpers naar haar. Als een echte dame, als zou hij dat natuurlijk nooit helemaal kunnen evenaren.
'of wacht,' hoorde hij haar zeggen. Nieuwsgierig rezen zijn wenkbrauwen de hoogte in. Hij hield zijn hoofd wat scheef terwijl hij haar actie afwachtte. In eerste instantie wou hij uitwijken toen ze op hem af kwam. Lichamelijk contact, dat was niet helemaal zijn ding. Maar hij moest bekennen dat hij het niet zo heel erg vond. Althans, nu niet.
'Wat dat te betekenen heeft? ' langzaam bewoog hij zijn arm wat' Ik zou het niet weten maar als ik mijn arm beweeg is 't net of ie danst,' kwam er wat droog uit. de ondeugende blik in haar ogen, die kon hij wel waarderen. Misschien iets meer dan goed voor hem was bij zo'n eerste ontmoeting.
'wat denk jij dan dat het betekent?' wierp hij nog even gladjes terug.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Ruby Dawn.
“Dan moet je die gevatte opmerkingen niet maken, mister.” Had ik hem teruggekaatst, toen ik de geniepige grijns rond zijn lippen zag.
“Mensen kunnen die namelijk verkeerd opvatten.” En ik gaf hem een knipoog.
Iedereen die ik pas net leerde kennen zou ik testen en kijken hoe ze in elkaar zaten. Ik zou ze op allerlei manieren uittesten en van daaruit hun karakter eruit opmaken. Ik wist dat deze jongeman anders was dan de rest en hij zich ergens in hield. Of zich wat anders voordeed. Maar dit zou ik wel snel uit hem krijgen en dan zou ik het merken. Geen idee of dit wel een goed idee zou zijn, maar tot nu toe leef ik nog, dus kwaad kan 't niet.
De keuken keek ik wat rond. Het was de eerste keer dat ik het gezien had, maar het zag er goed uit. Mijn beste vriend kende mij echt goed, wat mij eraan deed denken dat ik hem nog bellen moest vandaag om hem te zeggen dat hij goed werk had verricht.
Het had een wat andere stijl dan de huiskamer, maar het was niet zo heel erg anders, want het vloeide mooi over in de huiskamer. De kastjes waren wit en het aanrecht was van wit marmer. Je kon niet bepaald zien dat ik hier pas net kwam wonen, maar dat maakte mij niet uit, ik was daar juist opgelucht over. Ik had totaal geen zin om van alles te veranderen en te verbouwen. Ik moest mijn beste vriend echt gaan bedanken.
'In dat geval hoop ik dat mijn make-up goed zit vandaag, het zou een flater zijn als het niet zo was,' en hij wapperde zoetjes met zijn wimpers. Ik zou bijna denken dat hij in zijn vorige leven vrouw was geweest. Het leek er niet precies op, maar het kwam er dicht bij in de buurt. Toen kreeg ik de gedachte in mijn hoofd met dat hij een jurk aanhad en grinnikte zachtjes door het binnenpretje dat ik had.
'Wat dat te betekenen heeft?' Hij had zijn arm wat bewogen en ik kreeg meteen het gevoel dat hij het niet fijn vond als ik eraan zat. Was hij niet van het lichamelijke contact of wat was het? 'Ik zou het niet weten maar als ik mijn arm beweeg is het net of ie danst,' zei hij nuchter. Mijn hand haalde ik mij van hem weg en vreemd genoeg, vatte ik dit op als een afwijzing. Om dit niet te laten merken opende ik een van de dozen en vervolgens een van de kastjes boven het fornuis en begon met de bekers erin te zetten. Anders was het nooit klaar als ik stil bleef staan.
'Wat denk jij dan dat het betekent?' Kaatste hij terug. Nogmaals wierp ik een blik op zijn tatoeage die ik half kon zien en haalde toen mijn schouders op.
“Ik ken je pas net.” Zei ik, terwijl ik nog een paar mokken in de kast zet.
“Hoe moet ik weten wat de betekenis van jouw tatoeage is? Ik ben geen helderziende.” Dit kwam meer geirriteerder eruit dan ik had gewild en zuchtte toen vervolgens. Eventjes stopte ik met de mokken in de kast te zetten en bleef stil staan. Na enkele seconden keek ik hem aan en wreef kort met mijn hand over mijn rechterbeen, waarna ik nogmaals zuchtte; alsof al mijn problemen hiermee verdwenen waren.
“Ik heb ook wat tatoeages,” zei ik eerlijk met een wat afwezige blik, want ik had niet naar de jongeman gekeken. Ik keek recht voor me uit, naar de muur.
Zijlings keek ik met een niet-gemeende glimlach keek ik naar hem. Het was zo'n glimlach dat je, je verdriet perse wilde verbergen.
“Wil je ze zien?” Had ik wat zachtjes gevraagd, maar hij kon het nog duidelijk horen. Voordat hij kon antwoorden had ik hem met het soort blik aangekeken dat hij eerst goed moest nadenken voor hij iets zou zeggen, wat in de richting kwam van een uitdagende blik.

[ bericht aangepast op 19 april 2013 - 23:49 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Jurgen Belov.
Wees jezelf er zijn al anderen genoeg, dat was het motto van de gedreven jongeman. Als hijzelf iemand leerde kennen wou hij meestal ook eerst de kar uit de boom kijjen, naar dit ging zo vanzelf dat het niet eens nodig leek. Iets wat hij zowel intrigerend als beangstigend vond. Het had zo zijn redenen, redenen die je niet vertelde bij een eerste ontmoeting. Wellicht kwam het later nog.
"Hoe het opgevat wordt, daar kan ik niets aan doen. Ik zeg enkel wat in me op komt, voor jou kan dat altijd anders klinken dan voor mij" sprak hij naar de waarheid.
De hele toestand waarin ze hem stiekem uitlachte vloog aan hem voorbij. Het enige wat hij mee kreeg was dat ze wat afstandelijker werd naar hem toe zodra hij zijn luchrige antwoord had gegeven. Wat wou ze dan dat hij zei? De betekenis die erachter lag begreep ze toch niet, dan kon je er beter een grapje van maken maar dat werd niet gewaardeerd.
Lichtelijk fronsend duwde hij zich van het aanrecht af. Hij liep een rondje in de keuken. Jurgen bestudeerde de verschillende keukenapparaten en de dozen -door hem gedragen- die op het aanrecht stonden.
Bij haar geirriteerde opmerking wou hii bijna zeggen dat hij vandaag geen zin had in gedoe. Dan ging hij liever weg. Wat een geluk dat ze nog eerder haar mond weer open deed dan hijzelf.
"Jij? Die had ik ergens niet zien aankomen en toch komt het niet onverwacht" hij wreef over zijn iets stoppelige kin voor hij haar blik weer probeerde te vangen.
De manier waarop ze keek, hij vertrouwde dat niet geheel. Bang dat hij binnen drong in ienands privacy terwijl het hem aan de andere kant niets schelen kon.
Losjes stopte hij zijn handen in de zakken van zijn jeans terwijl hij nu tegen de deurpost van de keukendeur aan leunde. "Wel, je moet vooral niet doen wat je zelf niet wil" sprak hij bij voorbaat al, ak veranderde het voor hem iets toen ze een uitdagende blik in haar ogen kreeg. Voor Jurgen was dat meestal het startsein voor heel iets anders maar toch maakte het hem nu ook nieuwsgierig.
"Verras me.. ik ben wee benieuwd waar jij je mooie plaatjes verstopt hebt" sprak hij met een diep schorre stem. Zijn blik stond afwachtend, want wat hij allemaal van haar verwachten kon daar moest hij nog achter komen. Ze waseen apart ding. Maar zoiets, zoiets kon hij wel waarderen.

[Deze is volgens mij wat korter, be dood op na al dat ziekenhuis gebeuren s:]

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Morgaine Ravensdale

Benieuwd wat ze beter vond? "Ga vaak genoeg met me om en misschien dat je er ooit achter komt," zei ze met een plagende glimlach en duwde hem speels tegen de schouder. De blik die hij haar gunde was haar opgevallen, maar ze besloot om er geen woorden aan vuil te maken, want tja: mannen zouden altijd mannen blijven - als je transgenders niet meerekende, maar dat terzijde - en het was nou niet zo dat een blik veel kwaad kon. Morgaine grinnikte toen Daniël zei dat het 'let niet op de zooi' puur formaliteit was geweest en grijnsde even naar hem met een knipoog. Toen hij bij me op de bank kwam zitten, legde hij een arm achter de bank en zijn hand eindigde halverwege haar schouder. Een mondhoek trok omhoog, net als een van haar wenkbrauwen en lichtelijk geamuseerd schudde ze haar hoofd. "Je bent me er eentje Dan. Vergeet je ~Elena~ niet?" Met een spottende uitdrukking op haar gezicht rekte ze de naam van zijn huidige bedpartner tergend lang uit.
Toen hij zei dat hij morgen boodschappen zou doen antwoordde Morgaine met: "Waarom morgen doen wat je ook vandaag voor elkaar zou kunnen krijgen? De dag is nog maar net begonnen, dus ik zie niet in waarom je jouw luie kont niet in wat kleding zou kunnen hullen en vandaag nog een uitje naar de supermarkt zou kunnen doen." Amergin ging op zijn rug liggen zodat Morgaine zijn buikje kon aaien en begon met zijn pootje te bewegen toen ze hem over zijn borstkas kroelde. Vertederd glimlachte de jonge vrouw naar haar hondje; het was duidelijk dat de puppy veel voor haar betekende. "We zouden samen boodschappen kunnen doen?" gaf Morgaine grappend terug toen Daniël zei dat ze samen iets konden doen nu ze op bezoek was. "En anders heb ik een kaartspel liggen?" Ze verdraaide haar ogen toen Daniël vroeg of ze al 'aparte dingen had ontwaard' en net op dat moment ging haar telefoon. Ze keek de man aan en zei: "Nee, en zelfs al was het zo geweest dan had je me niet 'gerust' hoeven stellen." Toen ze 'gerust' zei maakte ze haakjes met haar vingers, maar eens ze was uitgepraat viste ze haar telefoon tussen haar borsten vandaan en na op het scherm gekeken te hebben, nam ze op. "Morgaine~. Hey Julien. Ja. Nee, ik heb vanavond wel tijd. Echt?! Super! Natuurlijk wil ik komen! Ja, nee super, ik zal er zijn. mhm. uhu. ja. Acht uur? okay, dus soundcheck om zes. Awesome. Okay, zie je vanavond!" Met een stralend gezicht hing Morgaine op en vertelde Daniël: "Vanavond kan ik optreden! Kom je kijken?"

[ bericht aangepast op 20 april 2013 - 15:19 ]

---

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Daniël Akins.

Haar mondhoek en één van haar wenkbrauwen trok omhoog toen hij zo ging zitten dat zijn hand vlakbij haar schouder kwam. Hij kon het nog altijd een stukje erger, maar een schepje bovenop zal hij voor nu maar laten. Ergens had Daniël het gevoel, als hij dat al niet wist, dat hij niet met Morgaine moest sollen. Dat laat hem afvragen wat voor vriendjes zij had gehad, vanwege haar eerdere opmerking, als ze al op mannen viel. Hij bedoelde maar, welke vrouw valt er niet op zijn goddelijke verschijning? Prima, het is toegegeven dat het roken soms een afknapper kan zijn, alleen vallen vrouwen tegenwoordig niet op een beetje stoere jonge man? Sowieso deed hij het niet altijd, enkel op hoognodige momenten.
‘Je bent me er eentje Dan,’ Dat liet hem weer opkijken in haar ogen, uit zijn gedachtegang getreden – waar hij zich helaas best lang in kon verkeren. ‘Vergeet je ~Elena~ niet?’ Hij fronste, wie was dat nu…? Oh. Haar spottende uitdrukking liet weten wie het ook alweer was; het meisje dat onder zijn douche stond en momenteel zijn huidige overwinning. Ze was echter een gemakkelijke verovering geweest, hij had iemand nodig gehad zodat hij niet meer aan zijn verleden hoefde te denken. Het was dan misschien niet al te slecht vroeger, alleen het viel terug en toen kwam Elena in beeld. Nu had hij liever zin in een niet zo makkelijke prooi, waar hij bij Morgaine terecht kwam. Precies de meid die hij nu nodig had, of in elk geval ooit. Dit vergde tijd. ‘Ach Elena…’ begon hij, alsof het al niets deerde en kantelde hierbij kort zijn hoofd. ‘Dat heeft niets te betekenen, maar Morgaine… wij’ Daniël duidde haar en hem samen met zijn hand aan, die niet bij haar schouder lag. ‘Wij hebben iets speciaals, dat merk ik gewoon. Jij niet?’
Wanneer zij echter over de boodschappen begon, kuchte hij iets en dwaalde zijn blik van haar weg. Wijselijk hield hij zijn mond, totdat ze voorstelde dat hun het samen konden halen. Hoewel het grappend had geklonken, begon Daniël toch weer te grijnzen. ‘Laten wij er dan maar samen gezellig op uit gaan.’ Alle tijd die ze samen zouden krijgen, zou hij het proberen, hij had het wel nodig. Op wat hij als laatste had gezegd, zei ze dat hij haar niet hoefde gerust te stellen. Iets wat hij eigenlijk al wel verwacht had van haar, toch kon hij het niet laten te zeggen.
Haar telefoon ging, welke ze tussen haar borsten vandaan haalde en desondanks dat Daniël zich niet in kon houden ernaar te kijken, wendde hij zijn blik toch af. Doelloos keek hij richting een kastje, waar hij zijn focus op richtte tot ze klaar was met bellen. Wel hoorde ze het gesprek van haar en Daniël likte iets over zijn lippen. Wat was er nou? Uiteindelijk hing ze op en ik durfde haar weer aan te kijken. Precies in haar stralende gezicht, de zwarte haarlokken die het omlijsten. ‘Vanzelfsprekend, dat hoef je me niet eens te vragen. Ik wil graag je eregast zijn,’ Hij ging iets dichter naar haar toe zitten en wiebelde kort met zijn wenkbrauwen. Dat telefoontje had het toch wel iets verpest, zijn acties op haar.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruby Dawn.
'Jij? Die had ik ergens niet zien aankomen en toch komt het niet onverwacht.' Mijn ogen gingen naar zijn handen, die over zijn stoppelige kin aan het wrijven waren. Zijn handen gingen in zijn zakken van de jeans en hij leunde nu tegen de deurpost. 'Wel, je moet vooral niet doen wat je zelf niet wil.' Had hij gezegd alsof hij zijn gedachtes had veranderd.
Alle mokken stonden nu in de kasten, dus ik had de kastdeuren weer dichtgedaan en opende ondertussen de volgende doos.
Hij zou versteld staan wat hij nog geen eens allemaal weet van mij.. als hij dit al ergens niet aan zag komen. Ik kreeg een geniepige glimlach op mijn gezicht, iets dat hij niet kon zien omdat mijn haar wat voor mijn gezicht hing. De simpele, witte borden zag ik in de doos liggen en besloot dat ik deze wel zou wegzetten als ik het had laten zien.
Met een simpele, laconieke glimlach draaide ik mij om. Maar dacht toen aan de gedachte waarom ik deze tatoeage had laten zetten en kreeg nietsvermoedend een treurige gezichtsuitdrukking. Snel had ik mijn hoofd wat geschud waardoor ik hoopte dat deze gedachten weggingen en dat werkte. Ik was daar überhaupt voorbij en begon met mijn nieuwe leven.
'Verras me.. Ik ben wel benieuwd waar jij je mooie plaatjes verstopt hebt.' Zijn stem klonk diep schor, iets wat ik ergens best sexy vond klinken en wat beschaamd draaide ik mij om, in de hoop dat hij het niet gezien had als ik bloosde.
“Goed. Ik laat er maar eentje zien die bij elkaar horen, want de anderen.. zitten op mijn benen.” Had ik wat twijfelend gezegd. Ik ging niet zeggen waar en ik wilde ook niet zeggen dat ik dan mijn broek niet zou uittrekken. Ik bedoel maar, ik kende die gozer pas net. Wie weet hoe hij reageert?
Ik had een wijd shirt aan, waarop een mond stond die een tong uitstak; echt iets wat je deed denken aan de Rolling Stones, wat overigens een fantastische band was. Mijn haren deed ik over mijn schouder, zodat die niet over mijn rug hingen en het shirt trok ik wat over mijn schouders, zodat je de tatoeages kon zien. Nu kon je wel duidelijk mijn zwarte bh-bandjes zien, maar de tatoeage zag je wel.
Ik keek zijlings over mijn schouder om te checken wat voor gezicht hij had. Wat zou hij ervan vinden? Het was een gecompliceerde jongen en ik kon nooit echt goed zien wat hij nou van dingen vond of dacht..

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Morgaine Ravensdale

De frons die op Daniël’s gezicht verscheen toen Morgaine zijn laatste verovering noemde deed haar vermoeden dat het meisje hem compleet ontschoten was. Ze was verbaasd dat hij zelfs de moeite niet eens nam om de naam te onthouden van de meisjes waarmee hij sliep, maar het was haar zaak niet, dus ze besloot om er verder geen commentaar op te geven. Wat geen van de twee op de bank wist, was dat Elena inmiddels onder de douche vandaan was en op weg was naar de woonkamer. ‘Ach Elena...’ hoorde het meisje, dat alleen in een handoek gehuld was – ze hoopte de jonge man te verleiden voor nog een ronde seks. ‘Dat heeft niets te betekenen, maar Morgaine... wij’ in de deuropening bevroor ze en keek naar het stel dat zo rustig bij elkaar op de bank zat. ‘Wij hebben iets speciaals, dat merk ik gewoon. Jij niet?’ Het was Morgaine die Elena als eerst opmerkte en haar met een koele blik aankeek. “Yo. Moet je geen kleding aan doen? Straks vat je nog kou.” De zwartharige was vrij koud tegenover de meid in de deuropening, voordat ze zich tot Daniël wendde en met hevig sarcasme zei: “Oh, ja. Natuurlijk. Wij hebben echt iets ontzéttend speciaals.” Als het sarcasme het niet had gedaan, dan haar spottende blik wel. Hoe hou je mannen op afstand, stap 1. Ze was niet lesbisch ofzo, maar ze had absoluut geen behoefte aan iemand die haar het bed in praatte enkel om haar erna meteen weer te ditchen. Ja, Daniël was sexy en knap, maar ze wist dat het bij één keer zou blijven dus had ze meteen besloten haar vingers niet aan hem te branden. Ze had al eerder een vriendjes gehad, maar dat had allemaal niet lang geduurd, want ze waren allemaal niet echt haar ding. Elena was overstuur weer verdwenen, waarschijnlijk om haar kleren aan te doen en zo snel mogelijk te verdwijnen uit het appartement.
“Goed, laten we samen boodschappen doen. Maak wel eerst een lijstje, want anders gebeurt het dat je allemaal dingen gaat kopen die je eigenlijk niet nodig hebt. Zeker als je nog niet geluncht hebt en aangezien je nog halfnaakt rondrent, gok ik dat dat het geval is.” Het telefoontje was echt geweldig nieuws, want het betekende een inkomen. Er was vanavond een big band die zou optreden en hun zangeres was blijkbaar van de trap af geflikkerd en lag nu in het ziekenhuis, dus hadden ze Morgaine om vervanging gevraagd. Ze had het repetoir van Julien, haar manager, gehoord en gelukkig kende ze alle nummers. Ze zou bij de soundcheck nog even moeten kijken hoe ze het precies wilden doen, maar dat zou goed komen, want Morgaine was een professional. “Awesome! Dan zal ik je het adres sms-en zodat je kan komen. Ik gok dat je er nog niet bij mag zijn tijdens de soundcheck en dan heb je nog tijd om normaal avond te eten.” Met een knipoog stond ik op, waardoor Amergin opsprong en ik meteen wat extra ruimte had geschapen tussen mij en Daniël. “Dus, boodschappenlijstje.”

---

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Jurgen Belov.
De trieste blik in haar ogen was hem niet ontgaan. Het was een van de reden waarom hij iets had afgehaakt. Als ze zich er niet goed bij voelde wou hij niet aandringen. Het was ten eerste vreselijk onbeleefd en daarnaast niet zijn manier om mensen te behandelen. Het zou wat storend zijn voor haar als hij er vrolijk op in ging terwijl zijzelf niet vrolijk was. Althans, zo werkten zijn gedachten. Hij keek altijd eerst vooruit voor hij iets zei, hij overwoog de mogelijke opties af. Wat er kon gebeuren, wat er fout kon gaan, hoe de ander zich zou voelen. Vooral dat laatste las hij af aan mimiek.
Maar nu ze het zelf ook leek te willen, klaarde Jurgen automatisch al iets meer op. Een ontspannen glimlach speelde rond zijn aardig volle lippen. Stiekem was hij ook wel benieuwd naar haar plaatjes. Ook al was hij op weg om een goeie, nette zakenman te worden, toch vond hij dingen als tatoeages iets speciaal hebben. Je kon het altijd bij je dragen, mensen laten weten hoe jij je voelde maar dan op een wat meer persoonlijke manier. Dat konden ze een paar honderd jaar geleden nog niet, maar het had zich nu al zo ver ontwikkelt. Allemaal dankzij de wetenschap.
Helaas merkte hij ook de tweede trieste blik op. Zijn hoofd hield hij scheef, zijn ogen iets vernauwd. Wat moest hij hier van denken? Nog beter, wat moest hij denken van het feit dat ze begon te blozen?
'Is er iets?' vroeg hij zacht, waardoor zijn schorre stem een soort diepe klank kreeg.
'Op je benen? Maar het mooiste deel van een vrouw zijn haar benen..' helemaal als je die aan de kant kon schuiven zodat je naar een andere plek toe kon, maar dat hield de jongeman voor zichzelf. Hij had er niets aan als ze hem gelijk als bestempelde als 'pervers' iets wat hij misschien maar een klein beetje was. Daarnaast kende ze elkaar nog niet lang genoeg, hij wou niet dat er gelijk spanningen ontstonden, tenzij die spanningen een positieve betekenis hadden.
Zodra ze zich naar hem toe draaide, kwam hij nieuwsgierig wat dichterbij. Zowel het shirt als de bh-bandjes negeerde hij. Dat was nu niet van belang, het ging om de tatoeages.
Zijn vingers gleden zacht over haar huid heen, bestuderend keek hij naar de twee vogeltjes. 'Heeft het een diepliggende betekenis? vogels staan meestal voor vrijheid..' sprak hij op een fluisterende toon. Jurgen vond de situatie er niet naar om hard te gaan praten.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Daniël Akins.

De man keek langzaamaan om toen Morgaine tegen iemand anders praatte dan hem. Het was Elena, vanzelfsprekend en duidelijk. Nuchter draaide hij nog ietwat meer om, zodat hij een totaal beeld had, maar wel Morgaine nog in de gaten kon houden. Enigszins emotieloos bewoog hij zijn kaken wat, tegelijkertijd dat het zwartharige meisje zich weer naar hem wendde. Hij lette er echter niet op, niet op beiden trouwens – hoewel toen de vrouwe met enkel een handdoek om overstuur wegliep, keek hij haar wel achterna. Niet om haar bekijkend na te kijken, wat hij meer dan de helft van de tijd juist wel bij vrouwen deed, enkel om te checken of ze nu wel weg was en hen niet zou storen. In eerste instantie maakte het Daniël ook niet uit, aangezien hij nog met andere vrouwen zou flirten als de huidige scharrel van hem erbij zat. Ja, hij wist dat het slecht was, heel slecht om precies te zijn, niettemin was het groter dan zichzelf. De lust, nee, dat gebruikte hij enkel om te leven – er zat nog zoveel meer achter.
‘Allemaal dingen kopen die ik niet nodig heb?’ fronste hij abrupt, toen de woorden van Morgaine binnen kwamen. Hij keek verontwaardigd naar haar, terwijl de frons al wat minder werd. ‘Dat doen vrouwen misschien, maar ik niet,’ was zijn antwoord erop, met een duidelijke punt erachter. Misschien ook wel wat bot gezegd, al had hij het niet zo bedoeld; hij was gewoonweg geen meid. ‘Over het lunchen trouwens, we kunnen samen wel wat gaan eten.’ Daniël doelde in feite op een soort date, maar zei het niet hardop en hoopte ook dat zij het niet doorhad.
‘Hoe laat wil je dat ik er ben?’ Stelde hij enkel de vraag, die al op zijn lippen lag het moment dat ze ophing en hem het vroeg. Amergin sprong eveneens direct op toen Morgaine het deed, en zo tegelijkertijd wat afstand creëerde. Dit keer bukte hij zich wel richting de hond van de donkerharige vrouw en begon wat bedachtzaam met de hond te spelen. Haar stem kwam wel in zijn gedachten door, hij was enkel voor een minuutje nog zwijgzaam. Daarna liet hij Amergin met rust, stond op en zuchtte diep. Zijn hand ging ruw door zijn al warrige haar, waarbij hij zijn hoofd iets schudde en naar de grond keek, alsof het heel interessant was. In feite dacht hij ergens anders aan, dat vrouwen lastig zijn was één ding… ‘Wie zegt dat we een lijstje nodig hebben? Ik heb enkel thee nodig voor madame.’ Grijnsde ik weer vervolgens, nu mijn blik weer ondeugend op haar gericht.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Morgaine Ravensdale

Ja, Morgaine was niet bepaald vriendelijk geweest tegen Elena, maar het gedrag van Daniel was echt onmogelijk. Hij was niet het type waar ze zo snel iets mee zou beginnen, alleen al omdat hij zo ongelofelijk koud en ongeïnteresseerd kon zijn tegenover anderen. Er zat vast iets achter dat gedrag, ze wist het zeker, ze zou hem er een keer over moeten vragen. Een lichte frons lag in haar voorhoofd toen Morgaine probeerde te bedenken wat er voor gezorgd had dat Daniel zo met vrouwen omging, want ze weigerde te geloven dat mannen gewoon zomaar zo met anderen zouden omgaan. Wat het ook was, ze kende hem nog niet lang en ook zij had dingen in haar leven meegemaakt waar ze liever niet over praatte. Even dacht ze terug aan het steegje en het meisje, maar schudde de herinnering van zich af en toverde weer een glimlach op haar gezicht. "Ja, als je honger hebt, neem je dan niet allerlei extra eten mee?" Toen hij zei dat vrouwen dat misschien deden, maar hij niet, riep Morgaine met gespeelde verbaasdheid uit: "Wat?! Je bent geen vrouw?!" waarna ze haar tong speels naar hem uitstak. Ze had zijn botheid opgemerkt en probeerde de stemming weer een beetje op te krikken. "Samen eten? Sure! Ik heb nog niks gegeten en na mijn wandeling met Amergin heb ik toch wel trek. Gaan we ergens eten of zal ik voor ons iets maken?" Ze deed gewoon alsof het geen date was, al was het dat soortvan wel. Ook al zou het niet als date geplanned zijn, de positieve spanning tussen hen zorgde er eigenlijk al voor dat het dat werd, als wilde Morgaine het niet. "Ik moet dan wel eerst even meneer de pluizenbol thuis brengen, want anders raakt hij uitgeput." Net toen Daniel weer overeind ging staan ging Morgaine iets voorover buigen om tegen haar hond te praten met een hogere stem dan normaal: "Jaa~ jij hebt nog puppypootjes dus je moet rustig aan doen. Je bent moe he? Jaaa ~ ." Vrouwen en hun huisdieren. "Wel, als het alleen om thee gaat dan denk ik dat zelf jij het kan onthouden," plaagde Morgaine met een knipoog. "Oh en het begint om acht uur, dus iets van half acht kwart voor acht? Wat jou het beste uit komt." Ze keek al uit naar de gig van die avond, want het was al een tijd geleden dat ze voor het laatst had opgetreden. Vanuit de aanliggende kamer kwam Elena weer binnen en zonder verder nog iets te zeggen liep ze boos en half huilend het appartement uit. Grinnikend zong ik zacht: "Die zien we nooit meer - terug ~ ."

---

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.