[RPG] Fifth Avenue. | 01 - Speeltopics

Fifth Avenue.

Wie kent hem niet? De grote stad New York. The big apple. Het is bekend om zijn hoge gebouwen, drukke straten en veel verkeer.
Tussen al deze hoge gebouwen kan je een sferisch maar vervallen appartementencomplex vinden. Het is gelegen aan de bekende straat Fifth Avenue, waar de duurste huizen van heel de wereld worden verkocht.
Sinds kort is dit complex opgeknapt door een rijke zakenman die er zijn tijd in heeft willen steken. Hij beheert het gebouw en verhuurt de woningen voor minder dan ooit tevoren. Het is de kans voor studerende mensen om aan de beroemdste straat van de wereld te wonen! Er gaat een hele wereld voor je open. Van het bezoeken van chique feesten waar de modernste kleding wordt gedragen tot de beste kansen op je studie.
Maar is dit complex wel zo magisch als het op het eerste oog lijkt?
Zodra je het contract hebt getekend zit je er aan vast.
Maar dan kom je erachter dat het wellicht helemaal niet deugt. Je ziet rare dingen, spookverschijnselen, bloed dat langs de muren naar benden loopt, buren die verdwijnen.
Wat gebeurt er met ze en waar gaan ze heen? Moet je in angst leven of heeft het een reden?
Kom jij achter het geheim van The Fifth Avenue?

Je leeft dus in dit appartementencomplex, in een appartement dat je hebt weten te bemachtigen via-via. Je bent een student die veel feest, leert, met vrienden optrekt maar ook erg vaak thuis is. Je probeert contact te leggen met je buren en een zo'n normaal mogelijk leven te leiden. Mits je de rare verschijnselen niet meerekent. Durf je daarvoor iemand in vertrouwen te nemen? Of krop je net zo lang alles op tot je er gek van wordt ?

De regels:
- Minimaal 250 woorden per post!
- Je schrijft de naam van je personage boven je post.
-Graag met leestekens en hoofdletters typen. Let daarnaast ook op grammatica !
- Niet al te veel offtopic
- 16+ en al het bijbehorende is toegestaan.
- Maximaal 2 rollen per persoon.
- Iedereen mag mee doen en je sluit niemand buiten!
- Niet gelijk drama maken! Blijf hierin realistisch. Op de eerste dag van aankomst zie je niet gelijk rare dingen.
- Aantal mannen en vrouwen proberen gelijk te houden !



Bewoners.
- Jurgen Belov - BloodyFace
- Daniël Akins - Tortura
- Ryder Gregg Watersinss -Tamino
-Eric Hendriks - PlagueRat
- Morgaine Ravensdale - PlagueRat
- Danae Rylee Arington - Alyssum
- Ruby Dawn - Puritatem
- Amaranthe Marisa Dubois -BloodyFace

[ bericht aangepast op 3 mei 2013 - 22:51 ]

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Daniël Akins.

Het deed hem niets goed dat Morgaine zo stil was, zwijgzaam die paar tellen – wat wel minuten leek, veel langer dan dat het daadwerkelijk was. Hierdoor begon hij zich af te vragen wat er in hemelsnaam in haar gedachtegang aan de hand was, wat ze zich afvroeg of aan het bekokstoven was. Ja, Daniël vond het gedrag van haar vreemd zo abrupt, bijna werd hij er ongemakkelijk van. Ten minste, tot ze opeens weer begon te praten, met een gespeelde verbaasde toon.
In feite moest hij niet lachen om wat zij had gezegd, hij vond het niet grappig. Zelfs deed hij niet eens de moeite om zijn mondhoeken iets om te krullen, zo voelde hij zich niet. Hij liet zien wat hij voelde en nu was hij geërgerd, al had hij geen idee hoe dat zo opeens kwam. Meestal had hij wel één of ander vaag, dubbelzinnige opmerking terug gekaatst, maar nu. Nu niet. Het was nog vreemder voor hem dat hij zich misselijk voelde, zonder enige aanleiding of iets.
‘Ik heb geen trek in eten of wat dan ook,’ kwam er grommend bij hem uit. ‘Enkel de thee haal ik.’ Nog korter kwam het eruit. Het hielp tevens niet toen Morgaine samen wilde gaan eten, terwijl hij daar juist altijd om te springen stond. ‘Dat maakt mij niet uit,’ Hierbij haalde hij zijn schouders nonchalant op en legde zich op de bank met zijn rug, aangezien de zwartharige vrouwe toch al opgestaan was. ‘Als ik maar te eten krijg.’ Daniël herinnerde zich wel dat hij gezegd had dat hij geen trek meer had, alleen het kwam er toch uit. Levenloos staarde hij naar het witte plafond. ‘Bepaal maar voor mij.’ Hij sloot zijn ogen en zuchtte diep.
Bij haar volgende woorden over Amergin liet hij zijn ene hand richting de hond gaan, keek ernaar met één open oog. Met zijn hand aaide hij over de zwarte vacht van Amergin en één van zijn mondhoeken ging iets scheef omhoog, het had bijna iets kwajongensachtig. Uiteindelijk ging hij maar rechtop zitten en vervolgens staan. Daniël leek iets te beteren, maar dat verdween nog in een enkele seconde. ‘Ik zie wel hoe laat ik kom.’ Bracht hij echter weer kortaf uit, wanneer ze het over de gig had gehad. Maar vooral toen Elena de kamer binnen kwam en zonder iets te zeggen boos en half huilend het appartement uitliep. ‘Ja… die zien we inderdaad niet meer terug.’ Kwam er mompelend over zijn lippen vandaan, terwijl de jonge man haar nakeek, zijn kaken verstrakten en daarbij zijn mond een streep werd. Hierop keek hij weg, liep zonder Morgaine wat te melden zijn slaapkamer in en stapte de douche in, nadat hij de ruimte hiervan op slot had gedaan. Daniël wilde zich schoonwassen van top tot teen.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruby Dawn.
'Is er iets?' Had hij zachtjes gevraagd met zijn schorre stem, waardoor het een wat diepe klank kreeg. Dit had ik wat makkelijk weggewuifd. Er was helemaal niets. Alleen naast het feit dat hij heel wat anders was dan andere mensen en het er nu heel anders aan toe gaat dan dat ik bij anderen zou doen.
Hij had gezegd dat het mooiste deel van een vrouw haar benen waren, maar ik wist niet hoe ik dit moest opvatten. Moest ik dit opvatten als een beledigend iets en dat het lelijk was dat ik daar had getatoeëerd of niet? Ik betrapte mijzelf op deze gedachten. Wacht eens even. Waarom denk ik hier over na? Wat kan mij dit überhaupt schelen wat iemand anders ervan vind? Ik mag zoiets echt wel zelf weten hoor. Waar ben je toch mee bezig, Ruby? Stomkop dat je bent.
Opeens voelde ik zachtjes zijn hand over mijn huid heen glijden, precies waar mijn tatoeages zaten. 'Heeft het een diepliggende betekenis? Vogels staan meestal voor vrijheid..' Fluisterend, sprak hij.
“Dat klopt, ja.” Zei ik tegen hem. Ik keek weer recht vooruit. Dat klopt inderdaad, ja. Het was niet zo bijzonder en dat was het zeker niet voor iemand anders als ik het zou vertellen. En, omdat ik mij hier altijd wat ongemakkelijk bij ga voelen zei ik er niets op en besloot ik om er een grapje van te maken.
“Wat dat te betekenen heeft? Ik zou het niet weten, maar als ik mijn schouderbladen beweeg dan is het net of 'ie beweegt.” Had ik wat droog gezegd, toen ik wat bewoog met mijn schouderbladen. Eigenlijk had ik zo gedanst als een buikdanseres die je wel eens zo soepeltjes met haar rug en schouders ziet bewegen. Ik pakte dat jong gewoon terug als hij daar ook geen antwoord op gaf.
“Dan verwacht je zeker ook niet dat ik bij een tattooshop werk, dus als je nog een prachtig plaatje erbij wilt dan moet je bij mij zijn.” Een grote glimlach zat er op mijn gezicht, waardoor je mijn witte tanden kon zien. Goed zo, Ruby. Vette reclame maken voor de shop waar je werkt! Ze zullen vast blij zijn dat ze weer een nieuwe klant erbij hebben, dacht ik wat ironisch. Aangezien ze het al echt vet druk hebben. Maar ja, des te meer nog meer reden om mij in te schakelen als tatoeëerder.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Jurgen Belov.
Voor hem ging het er ook anders aan toe dan dat hij normaal zou doen. Het was meer dat hij.. zich meer openstelde voor bepaalde dingen. In dat opzicht maakte zij niet als enige de ontwikkeling door. Maar misschien was het wel iets goed? Iets nieuw hoefde namelijk per definitie niet negatief te zijn.
Wat Jurgen had gezegd over de benen was alleen maar positief, hij had vrouwen met tatoeages altijd iets ruig gevonden, het trok hem wel aan moest hij bekennen. Voor hem was het in elk geval alles behalve slecht, maar zij mocht zelf bepalen hoe ze het opvatte. Zoals hij haar met veel dingen zelf liet bepalen hoe ze het opvatte.
Zodra hij bevestiging kreeg op zijn vermoeden, knikte hij. Het was meestal iets wat voor vrijheid stond. Heel veel mensen wouden het hebben, maar heel weinig mensen kregen het. jammer maar helaas.
Zijn armen liet hij weer langs zijn lijf hangen, en om haar geen ongemakkelijk gevoel te geven nam hij wat meer afstand van haar. Het leek dat ze dat fijner vond.
Omdat zijn eigen woorden naar hem werden terug gegooid, schoot de jongeman in de lach. Niet elke dag kreeg hij te maken met een dame die zo' scherpe tong had.
'Ach, dan hebben we tenminste nog iets gemeen,' sprak hij rustig. Het was voor hem wel lachwekkend dat ze zich zo opstelde tegenover hem. Ze wou niet al te veel van zichzelf blootgeven, en onbewust wist hij stukje bij beetje toch wel al wat dingen van haar.
'Ik weet niet wat ik bij jou verwachten moet, daar ken ik je te kort voor. helaas voor jou hoef ik geen plaatjes meer, ik heb er genoeg, ' de draak op zijn arm was namelijk niet de enige. Maar de anderen, daarvoor moest hij zijn kleren uittrekken omdat ze op van die aparte plaatsen zaten, hij wou niet dat mensen deze zagen. Helemaal niet als hij zakenman werd.
Jurgen draaide zich soepeltjes om op zijn hakken, hij vouwde zijn handen ineen op zijn rug en liep de woonkamer in. 'Jou appartement is anders dan dat van mij, het is met meer sierlijke lijnen, terwijl dat van mij meer strak is. Ben je ook het type voor 'knus ' ?' het was een normale vraag bij gebrek aan beter.
Aangezien hij slecht was in conversaties voeren, betekende niet dat hij het niet probeerde.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Ruby Dawn.
Meteen nadat hij zijn hand weggehaald had, had ik mijn shirt weer goedgedaan en mijn haar over mijn schouder gegooid.
De jongeman schoot in de lach toen hij hoorde hoe ik zijn eigen woorden naar hem had teruggekaatst. 'Ach, dan hebben we tenminste nog iets gemeen,' had hij rustig gezegd. Klopt, maar wie zegt dat we niet meerdere dingen gemeen hadden? Ik kon het weer niet voor mij houden, dus had ik hem dit ook gevraagd.
“Misschien hebben we wel meerdere dingen gemeen.”
Ik ging zitten op één van de stoelen die bij de tafel stonden. 'Ik weet niet wat ik bij jou verwachten moet, daar ken ik je te kort voor. Helaas voor jou hoef ik geen plaatjes meer, ik heb er genoeg.' Ik trok een wenkbrauw op en had nogmaals mijn blik over zijn lichaam gescand. Had hij er meerdere dan? Waar zouden die zijn? Ik was er benieuwd naar, omdat als ze op een plek zaten die hij gemakkelijk kon laten zien, dan zou hij dit ook kunnen doen, maar dat deed hij niet – dus waarschijnlijk zaten ze op wat.. intieme plekken.
Een halve grimas kwam er op mijn gezicht.
Hij stond nu in de woonkamer en hij had zijn handen gevouwen op zijn rug. 'Jouw appartement is anders dan dat van mij, het is met meer sierlijke lijnen, terwijl dat van mij meer strak is.' Nu hij dit zei keek ik ook eens goed de huiskamer door; het klopte, mijn huiskamer was meer sierlijk en neigde meer naar de Victoriaanse stijl. Al wist ik natuurlijk niet hoe het bij zijn appartement eruit zag, maar ik had zo'n gevoel dat dit niet lang meer zou duren.. 'Ben je ook het type voor 'knus'?' Ik deed mijn been over mijn andere been en leunde met mijn elleboog op de tafel.
“Hmm, zoiets. Ik ben niet zo echt van het moderne, strakke stijlen. Dat vind ik onpersoonlijk en lelijk om heel eerlijk te zijn.”
Mijn ogen volgden de jongeman wier naam ik nog steeds niet wist.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

[Mijn topics]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Jurgen Belov.
Aangezien hij op sommige vlakken niet bepaald trots was op zichzelf, kon hij het zowaar niet accepteren dat ze meerdere dingen gemeen zouden kunnen hebben. Ieder mens had natuurlijk zijn goeie kanten, en zij had er vast ook een paar. Maar diep van binnen wou ze heus niet op hem lijken. Wellicht dat ze er ooit nog achter zou komen waarom maar het was nu te vroeg om te vertellen. Alles op zijn tijd was het niet?
'Misschien, maar misschien ook niet. ' was zijn ietwat mysterieuze antwoord op haar woorden. 'Er is maar een manier om daar achter te komen neem ik aan..' en wie zei dat ze elkaar lang genoeg zouden kennen om erachter te gaan komen? Want het kon zomaar zijn dat ze na een tijdje flauw van hem was. Of andersom. Al zag hij het laatste niet gebeuren.
Sommige tatoeages waren simpelweg niet voor andermans oog bestemd. Hij had nog twee anderen. Eentje inderdaad op een wat intieme plek, maar de andere zat gewoon op zijn rug. Wel meer op zijn onderrug omdat hij het zo compact mogelijk wou houden.
Midden in de woonkamer bleef hij staan. Nu hij de ruimte genoeg had bestudeerd had hij zijn eigen conclusie getrokken over dit alles. Het was mooi, maar het was niet bepaald zijn stijl. Wat goed dat mensen allemaal verschillende smaken hadden.
'Dan zal mijn appartement absoluut geen plek zijn waar jij vaak rond wilt hangen,.' kwam er dan toch wat lachend over zijn lippen. Zijn eigen woning bedroeg namelijk wel veel strakke lijnen, het was modern ingericht, maar toch had het nog wel een wat knusse uitstraling. Iets wat lastig te combineren was, en toch was het hem gelukt. En dat voor een man.
Nog altijd in zijn nopjes liep hij naar haar terug. Hij zakte vlak bij haar neer op een stoel en ondersteunde zijn hoofd met zijn hand. Met zijn diepblauwe ogen keek hij haar aan. Nee, ze wist zijn naam nog niet, maar tevens had ze ook nog geen bevestiging gegeven op haar eigen naam. Iets wat hij - persoonlijk - nog steeds vermakelijk vond.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Morgaine Ravensdale
De stemming was compleet omgeslagen van losjes, grappend naar gespannen en bijna koud. Morgaine merkte dat Daniël niet moest lachen om haar grappende plaag opmerking en dat zelfs zijn mondhoeken niet omhoog krulden. Haar gezichtsuitdrukking werd meteen serieus en ze staarde naar het gezicht van de man; wat was zijn probleem? Waarom gedroeg hij zich opeens zo anders? Ze kon zijn ergernis bijna voelen toen hij gromde dat hij geen trek had. In eerste instantie wou Morgaine iets zeggen in de trant van ‘Geez, jij vroeg of ik mee wou eten, wat is jouw probleem?’ maar in plaats daarvan hield ze haar mond en bestudeerde ze de man stilletjes met een neutrale blik toen deze op de bank ging liggen. “Bepaal maar voor mij.” Zachtjes snoof Morgaine en zei hem: “Nee. Je bent een volwassen man, je kunt best je eigen keuzes maken, daar heb je mij niet voor nodig.” Had hij überhaupt iemand nodig? Hij kwam altijd op haar over alsof hij alles zelf wel kon doen en het prima alleen af kon, maar was dat ook zo? Ze wist het niet. Toen hij weer opstond en zei dat hij wel zou zien hoe laat hij zou komen kreeg Morgaine even een licht teleurgestelde uitdrukking op haar gezicht, omdat ‘ik zie wel hoe laat ik kom’ meestal betekende dat ze niet of pas heel laat zouden komen. Kalm liep de zwartharige vrouw op hem af, liet haar armen onder de zijne door glijden en omhelsde hem met haar hoofd tegen zijn schouder. “Ik hoop echt dat je komt,” zei ze met een zachte stem en gezenkte ogen. Toen ze haar ogen verder opende voelde ze hoe haar wimpers zachtjes over de blote huid van zijn borstkas streken. Ze nam weer een stap naar achteren en liet hem los; ze wist niet precies waarom ze hem een knuffel had gegeven en ongemakkelijk wreef ze even in haar nek. “uhm... ik ga Amergin naar huis brengen. Als je nog met me wilt eten dan kan je me in mijn appartement vinden. Kom Amergin!” Morgaine draaide zich om, zodat ze het appartement kon verlaten, nadat Elena dat ook al had gedaan. Als Daniël in zo een humeur was, wilde ze hem niet tot last zijn.

[ bericht aangepast op 25 april 2013 - 14:50 ]

---

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Danae Arington
De jongeman grinnikt even. 'Dat is wel jammer. Je eerste ontbijt in New York is altijd iets speciaals, toch?' Ik haal mijn schouders iets op. 'Mijn eerste ontbijt hier was ook wel bijzonder, voor mij tenminste,' antwoord ik. Mijn eerste ontbijt hier was op mijn zeventiende, met mijn toenmalige vriendje. We overnachtten in een behoorlijk luxe hotel met een erg uitgebreid en fancy ontbijt, maar toch was Jake speciaal voor mij naar een klein bakkerszaakje gegaan en bracht hij me ontbijt op bed. Wat de avond daarvoor was gebeurd, dat is wel te raden.
'En met dat tweede kan ik het niet meer oneens zijn, juffrouw Arington,' grijnst hij geamuseerd.'Ik was het die je uitnodigde, dus het lijkt me ook logisch dat ik dit keer voor de kosten opdraai.' Ik schud mijn hoofd. 'Ik blijf er bij dat ik degene ben die het betaalt, aangezien jij me ook al helpt met mijn koffer,' zeg ik koppig. 'Maar goed, ik weet niet of ik wel tijd heb om nog ergens een ontbijt te eten. Ik wilde eigenlijk eerst de dozen alvast uitpakken, dan ben ik daar tenminste vanaf,' vervolg ik.
Ryder kijkt naar de sleutels in mijn hand. 'Waar moet je zijn?' vraagt hij. 'Geen zorgen,' grinnik ik. 'We zijn er bijna, dan kun je mijn koffer neerzetten.' We lopen nog een verdieping hoger, en net als we daar aankomen gaat er een deur in de hal open en komt er een meisje huilend uit een appartement gelopen. Ik frons iets en verwacht dat de deur elk moment weer open kan gaan door iemand die haar terugroept. Het is vast een stelletje dat ruzie heeft. Ik schud lichtjes mijn hoofd en open daarna de deur van mijn appartement, om vervolgens naar binnen te lopen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Ik kan nog niet reageren, want ik ben weg tot en met 5 mei.]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Daniël Akins.

Hij lette niet op haar gezichtsuitdrukking of dergelijke dingen waar hij eerder wel op zou letten, hij was dan ook niet te beschaamd om dat duidelijk aan haar te laten merken. Totaal niet, dat wist zij ook wel. Daniël was gewoonweg het type man dat helder maakte hoe hij zich op het moment voelde en wel, nu was het vooral ergernis en… tja, wat eigenlijk? In eerste instantie dacht hij aan het afstandelijke, maar hoe zou hij dan antwoorden op zijn vragen krijgen? Als hij überhaupt al wist welke, maar stiekem – van binnen – wist hij het wel.
‘Nee. Je bent een volwassen man, je kunt best je eigen keuzes maken, daar heb je mij niet voor nodig.’ Op dit likte hij enkel wat cynisch over zijn tanden heen, als een soort antwoord zonder de zo nodige woorden. Het had niet eens iets te betekenen. Hierop murmelde hij al dat hij zou kijken hoe laat hij zou komen. Misschien wat later, misschien niet, of misschien gewoon op tijd. Het ligt eraan in wat voor bui ik ben, hoe ik me voel en hopelijk zou het dan beter gaan. De man vond zich net zo erg als een vrouw met PMS, en daar moet je in sommige buien niet dichtbij in de buurt komen.
Daniël schrok toen de vrouw haar armen opeens om zijn lichaam drapeerde, wat hij absoluut niet verwacht had. Hierdoor waren zijn ogen groter, zijn pupillen een seconde verwijdt, daarna was het al snel zijn emotieloze-zelf. Desondanks dat ze het kalm had gedaan, was hij nu niet meer helder in zijn hoofd – totaal niet meer. ‘Ik hoop echt dat je komt,’ hoorde hij haar met zachte stem aan. Haar wimpers kietelden over de blote huid van Daniël toen ze haar ogen verder opende. Hij zou er bijna om moeten grinniken, als hij er niet aan dacht waarom ze het vast zou doen. Morgaine had vast medelijden omdat hij zich nu… onbegrijpelijk voelde, dat ze wilde dat Daniël sowieso vanavond zou komen. Daniël kwam nog zeker wel.
Ze liet hem los. Hij knikte alleen maar een enkele keer, als teken dat hij het had gehoord en probeerde vaagjes voor haar te glimlachen. ‘Uhm…’ begon Morgaine, waarna ze meldde dat ze Amergin naar huis ging brengen en iets over het eten. ‘Ik zal het werkelijk in gedachten voor je houden, Morgaine.’ Sprak Daniël als laatste, voordat ze de deur zelfs nog dicht had geslagen. Dat was nog heel wat, vond hij, en zowat elk meisje met wie hij ooit was geweest wist dat. Aangezien hij nooit naar gelegenheden ging voor de andere vrouwen, wel een enkele keer, maar dan had hij er zelf ook wat in mee. Winst, laten we zeggen. Hierop zuchtte hij diep en liep strompelend naar de douche. Misschien zou ik zo nog wel even wat gaan eten met haar, laat ik het even aankijken, dacht hij, terwijl de stralen al op zijn huid vielen.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ryder Gregg Watersins

“Dat is wel jammer. Je eerste ontbijt in New York is altijd iets speciaals toch?”
Ze haalt haar schouders op. “Mijn eerste ontbijt hier was ook wel bijzonder, voor mij tenminste.”
Glimlachend kijk ik haar aan. Details ga ik niet vragen, daar heb ik niets mee te maken.
“En met dat tweede kan ik het niet meer oneens zijn, juffrouw Arington. Ik was het die je uitnodigde, dus het lijkt me ook logisch dat ik dit keer voor de kosten opdraai.”
Koppig schudt ze haar hoofd.
“Ik blijf erbij dat ik degene ben die het betaalt, aangezien jij me ook al helpt met mijn koffer. Maar goed, ik weet niet of ik wel tijd heb om nog ergens een ontbijt te eten. Ik wilde eigenlijk eerst de dozen alvast uitpakken, dan ben ik daar tenminste vanaf.”
Ik knik begrijpend, en besluit het daar voorlopig bij te laten.
“Waar moet je zijn?” vraag ik.
“Geen zorgen. We zijn er bijna, dan kun je mijn koffer neerzetten.”
Lachend volg ik haar nog een verdieping hogerop, en ik laat van het schrikken bijna de koffer vallen, wanneer een meisje een appartement uitgelopen komt, huilend. Even weet ik niet goed wat te doen, maar ik besluit gewoon Danae te volgen, wanneer ze haar appartement gevonden heeft en de deur opent. Ik volg haar de deur door en plaats de koffer op de grond.
“Ziezo, daar zijn we dan,” zeg ik glimlachend.
Ik kan het niet laten de ruimte even rond te kijken. Ziet er lang niet slecht uit. Het lijkt een beetje op mijn appartement, dat, als ik het goed begrijp, zich hier recht onder bevindt.
“Als je me nodig hebt, schreeuw je maar een keer of laat maar iets vallen op de grond,” zeg ik grijnzend. Ik maak aanstalten het appartement weer te verlaten en kijk haar nog even aan.
“Ben je zeker dat je voor de rest geen hulp wilt? Of gezelschap om een hap te eten?”
Het is eigenlijk ook een beetje een uitvlucht om niet nog maar eens hopeloos op zoek te gaan naar werk.
“Waarom ben je eigenlijk naar New York gekomen?” vraag ik dan plots. Ik haal mijn hand door mijn haren en schud mijn hoofd.
“Sorry, dat gaat me misschien helemaal niets aan.” Verontschuldigend kijk ik haar even aan.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Ruby Dawn.
De jongen had gezegd dat er maar een manier was om daar achter te komen en aangezien ik zelf enorm nieuwsgierig aangelegd was, wilde ik weten op wat voor manier hij bedoelde. Hij bedoelde toch gewoon elkaar leren kennen? Ergens op de manier hoe hij het zei rilde mijn rug en durfde ik hem niet helemaal aan te kijken. Wat raar was, want ik kreeg zelden zulke rillingen over mijn rug. Daarom keek ik ook raar op. Wilde hij mij soms bang maken of wat bedoelde hij hiermee? Ik probeerde het niet te laten merken, wat volgens mij, best aardig lukte.
Ik had er een antwoord op willen geven, maar het was zelden dat ik geen antwoord terug wist – wat nu dus het geval was.
Ik stond op en had nog verder wat dozen uitgepakt, dat best snel ging, want zoveel spullen had ik ook weer niet bij mij. De meeste waren al opgeruimd en ik moest echt niet vergeten om mijn beste vriend nog te bellen. Ik zou het dus even moeten opschrijven. Of hij moest mij als eerst bellen, want dan hoefde ik het niet op te schrijven. Maar aangezien hij een vriendje heeft en hij daar 24/7 bij doorbrengt, lijkt me dat sterk.
Ik ging weer op mijn eigen plek zitten en keek naar de jongeman, die nu in het midden van de woonkamer stond, en mijn huiskamer bestudeerde. Ik wist dat het zijn stijl niet was. Hij had het al eerder verteld, maar het deerde mij niets. Iedereen had zo hun eigen stijlen en dat waardeerde ik. Ik was niet zo'n iemand die overal maar kritiek op had, heus niet. Ik vond de verschillen in mensen juist enorm leuk en soms zelfs inspirerend, zoals sommige artiesten, maar mensen zoals moordenaars natuurlijk niet. Die verachtte ik.
'Dan zal mijn appartement absoluut geen plek zijn waar jij vaak rond wilt hangen.' Het kwam er wat lachend over zijn lippen. Ik had hem er ook eigenlijk niet voor uitgezien dat hij zo'n soort stijl had, maar de strakke en moderne lijnen? Of ik dat verwacht had? Hmm, dat wist ik niet, want zo goed kende ik hem niet.
“Dat beslis ik zelf wel, ja.” Had ik quasi-bitchy terug geantwoord.
Hij liep terug en plofte neer op een stoel vlakbij mij. Hij ondersteunde zijn hoofd met zijn hand. Diepblauwe ogen keken mij aan en ik voelde mij wat ongemakkelijk. Waarom keek hij zo naar mij? Ik wendde mijn blik af en keek ook door de huiskamer.
“Nu ben ik wel erg benieuwd naar jouw appartement,” had ik hem uitdagend gezegd en met een halve grimas op mijn gezicht.
“Je hebt het toch wel opgeruimd hé.” Ik stond op voor het geval hij mij zou aanvallen voor de volgende opmerking, dan kon ik tenminste snel wegrennen. Ik wist niet of hij überhaupt wel zo'n type was dat iemand achterna zou rennen voor de grap, maar ik deed het toch voor de zekerheid. Je weet maar nooit.
“Ik wil niet door zo'n zwijnenstal lopen en ergens over wat troep van je vallen. Wie weet wat voor troep ik dan mol en dan verpest ik natuurlijk ook nog mijn o-zo mooie gezichtje.” Ik trok een pruillipje en zette een onschuldig gezichtje op.

[ bericht aangepast op 27 april 2013 - 22:45 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

[Tamino --> Lirio ^^]

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Jurgen Belov.
Het klonk wellicht een tikje sinister. Maar hij had er geen slechte bedoelingen mee. Althans, nog niet. De tijd zou het leren of daar verandering in zou gaan komen. Hij was immers een persoon dat altijd kreeg wat hij hebben wou, hoe fout dat voor een ander ook mocht wezen.
De manier waarop ze opkeek maakte hem al wel duidelijk dat hij misschien daarin te ver was gegaan. Hij glimlachte haar geruststellend toe, ze moest niet bang voor hem worden, dat zou hij erg jammer vinden.
Jurgen vond het gek dat ze helemaal geen antwoord wist, terwijl ze toch heel mondig was geweest de afgelopen tijd. Hij kon zichzelf wel voor het hoofd slaan. het was typisch iets voor hem om gelijk alweer zo'n situatie te creëren.
Er waren veel verschillen onder mensen, niet alleen in uiterlijk en karakter maar ook in wat ze leuk vonden. De wereld zou wel degelijk saai zijn als we allemaal hetzelfde waren. Maar aan de andere kant zou het dan een hele opgave zijn om 'eruit' te springen. Speciaal te zijn.
Zijn vreemde kijk op de wereld had sommige mensen afgeschrikt, anderen had het geinspireerd. Het was maar net wat je lag zou hij maar zeggen.
'Nou, nou, dat hoeft niet gelijk zo vreselijk bot.' kwam er wat droog over zijn lippen. Wat had hij nu weer gedaan dat hij dit had verdiend?
Hij keek haar aan met een emotieloze blik. 'Het stelt niet veel voor, het is geen plek waar ik vaak ben dus het heeft absoluut niets huiselijk,'
Oke, het was niet helemaal waar, hij was er inderdaad vaak niet maar het appartement was knus op zijn eigen manier.
Hij kwam overeind van zijn plekje en stopte zijn handen in de zakken van zijn broek.
'Ik ben geen vies persoon, ik haat rommel, dus het is inderdaad opgeruimd,'
Hij wou daarna een wat botte opmerking terug maken, maar de meeste dames waren nogal snel op hun tenen getrapt dus hij liet het maar voor wat het was.
Als ze het wou zien dan merkte hij dat wel, hij wist in elk geval wel hoe haar appartement eruit zag, en dat verschilde nu eenmaal van die van hem. niets aan te doen.

beetje crappy post s;

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Ruby Dawn.
Ik kreeg een geruststellende glimlach toegeworpen.
Meerdere keren had ik hem wat bekeken en probeerde te bedenken waar hij nu over nadacht, maar dat lukte mij niet goed. Ik was daar nooit echt goed in geweest. Zelfs niet bij hele goede vrienden van mij.
Zachtjes begon ik te glimlachen en legde toen mijn armen over elkaar, waarbij ik weer ging zitten, maar dit keer op de leuning van de zachte bank.
'Nou, nou, dat hoeft niet gelijk zo vreselijk bot.' Zijn antwoord kwam er wat droogjes uitrollen en het liet mij nogmaals grinniken. Hij had wel iets wat mij aantrok.
Had hij zich trouwens beledigend gevoeld toen ik dit vertelde of niet? Ik kon er maar niet uitkomen bij zijn antwoord, dus besloot erop dat ik het maar op een andere boeg moest gooien.
Een emotieloze blik keek mij aan, iets waar ik koude rillingen van kreeg, en geloof me, dat kwam echt zelden voor. 'Het stelt niet veel voor, het is geen plek waar ik vaak ben dus het heeft absoluut niets huiselijk.'
Het antwoord liet mij voor een paar seconden mijn mond houden. Ik vond het namelijk niet handig om nu op een ander onderwerp over te gaan. Het was mijn bedoeling niet om hem op zijn tenen te trappen, want daar leek het wel op.
'Ik ben geen vies persoon, ik haat rommel, dus het is inderdaad opgeruimd.'
Ik schudde mijn hoofd, glimlachte, en liep naar hem toe, waarbij ik met mijn handen over zijn borstkas wreef. “Misschien moet je dan ook veel vaker thuis zijn. Of moet ik je er reden voor geven dat je meer thuis bent? Je lijkt mij namelijk wel een gezellige gozer om mee om te gaan.”
Toen besefte ik opeens dat het misschien wat te ver ging, dus trok ik mijn handen meteen weer terug.
“Wat ik wil zeggen is, het was mijn bedoeling niet om je op je tenen te trappen. Ik bedoelde het meer als een grapje.”
Ik sloeg elegant mijn been over mijn andere been, toen ik op het krukje ging zitten in de keuken.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.