[RPG] Fifth Avenue. | 01 - Speeltopics

Fifth Avenue.

Wie kent hem niet? De grote stad New York. The big apple. Het is bekend om zijn hoge gebouwen, drukke straten en veel verkeer.
Tussen al deze hoge gebouwen kan je een sferisch maar vervallen appartementencomplex vinden. Het is gelegen aan de bekende straat Fifth Avenue, waar de duurste huizen van heel de wereld worden verkocht.
Sinds kort is dit complex opgeknapt door een rijke zakenman die er zijn tijd in heeft willen steken. Hij beheert het gebouw en verhuurt de woningen voor minder dan ooit tevoren. Het is de kans voor studerende mensen om aan de beroemdste straat van de wereld te wonen! Er gaat een hele wereld voor je open. Van het bezoeken van chique feesten waar de modernste kleding wordt gedragen tot de beste kansen op je studie.
Maar is dit complex wel zo magisch als het op het eerste oog lijkt?
Zodra je het contract hebt getekend zit je er aan vast.
Maar dan kom je erachter dat het wellicht helemaal niet deugt. Je ziet rare dingen, spookverschijnselen, bloed dat langs de muren naar benden loopt, buren die verdwijnen.
Wat gebeurt er met ze en waar gaan ze heen? Moet je in angst leven of heeft het een reden?
Kom jij achter het geheim van The Fifth Avenue?

Je leeft dus in dit appartementencomplex, in een appartement dat je hebt weten te bemachtigen via-via. Je bent een student die veel feest, leert, met vrienden optrekt maar ook erg vaak thuis is. Je probeert contact te leggen met je buren en een zo'n normaal mogelijk leven te leiden. Mits je de rare verschijnselen niet meerekent. Durf je daarvoor iemand in vertrouwen te nemen? Of krop je net zo lang alles op tot je er gek van wordt ?

De regels:
- Minimaal 250 woorden per post!
- Je schrijft de naam van je personage boven je post.
-Graag met leestekens en hoofdletters typen. Let daarnaast ook op grammatica !
- Niet al te veel offtopic
- 16+ en al het bijbehorende is toegestaan.
- Maximaal 2 rollen per persoon.
- Iedereen mag mee doen en je sluit niemand buiten!
- Niet gelijk drama maken! Blijf hierin realistisch. Op de eerste dag van aankomst zie je niet gelijk rare dingen.
- Aantal mannen en vrouwen proberen gelijk te houden !



Bewoners.
- Jurgen Belov - BloodyFace
- Daniël Akins - Tortura
- Ryder Gregg Watersinss -Tamino
-Eric Hendriks - PlagueRat
- Morgaine Ravensdale - PlagueRat
- Danae Rylee Arington - Alyssum
- Ruby Dawn - Puritatem
- Amaranthe Marisa Dubois -BloodyFace

[ bericht aangepast op 3 mei 2013 - 22:51 ]

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

[ bericht aangepast op 17 april 2013 - 0:05 ]

---

1 thing 2 do. 3 words 4 you: i love you

Ruby Dawn.
De jonge vrouw had een gebaar met haar schouder en hoofd gemaakt en gezegd dat hij nog drie maanden was, dus nog erg veel energie heeft. Nou, dat kon ik wel merken. Niet dat ik iets tegen honden had, maar zelf zou ik er niet eentje willen.
Ik had me omgedraaid en ving nog net de bevreemde blik op, op het gezicht van de jongeman.
'Aha, wel, blij dat ik kan helpen hoor,' kwam er wat aarzelend bij de jongeman uit. Een halve, sluwe glimlach kwam er op mijn gezicht. Die jongen zal spijt krijgen dat hij mij wilde helpen, dacht ik gewiekst. Een lach kriebelde er in mijn keel, maar deze hield ik gelukt tegen zodat hij het niet zou merken.
Ik had me weer omgedraaid om het jonge pup te aaien en mezelf voor te stellen, maar ik zag de jonge vrouw al weglopen en het type dat haar na zou rennen was ik nou niet echt bepaald. Ik zou haar vast wel vaker tegenkomen, dus dan had ik de kans daar nog wel voor. Het was nou niet echt dat ik morgen dood was of zo.
'Waar moet hij heen?' Had hij op een rustige toon gevraagd. Hij tilde de doos iets hoger op.
Hier had ik niets op gezegd. Ik liep gewoon naar mijn appartement toe, wat ergens aan het eind van de gang was, en liet mijn doos toen op de grond vallen met een plof. Ik stak de sleutel in het sleutelgat en maakte de deur open, waarna ik de dozen zag die de verhuizer vlak dichtbij de deur had gezet. Abrupt was mijn geheimzinnige glimlach van mijn gezicht en in plaats daarvan kwam die helse blik weer in mijn ogen.
“Wat een..” Ik schold hem helemaal uit in mijn gedachten en ik knarste mijn tanden weer op elkaar.
“Klootzak ook hé. En dat moet nou een goede dienst voorstellen? Doe 't voortaan zelf wel.” Begon ik verder te mokken en ik trapte de doos, die ik daarnet op de grond liet vallen, naar binnen. Er zat toch alleen maar kleding in, dus zo speciaal was het niet.
Ik liep het appartement in en bekeek waar er nog meer dozen stonden, maar de paar dozen had hij alleen vlak voor de ingang gezet. Mokkend pakte ik de bovenste doos vast, van de hoogste stapel, en zette die wat verder in de huiskamer neer.
“Wat nou; kijk uit waar je loopt? Jij moet uitkijken dat je mij niet de volgende keer tegenkomt.” Begon ik verder te mokken, meer tegen mezelf dan tegen de jongeman. Eerlijk gezegd, was ik hem vergeten tot dat ik een gedaante in de ingang zag staan.
“Hm. Zet die doos maar ergens neer. Zoals je ziet is het hier al een fucking zooitje.”

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

[okj ik ga mijn stukje verwijderen want het volgende is daar niet op aangepast, dan maak ik er morgen wel weer een]

---

1 thing 2 do. 3 words 4 you: i love you

Trouble258 schreef:
[okj ik ga mijn stukje verwijderen want het volgende is daar niet op aangepast, dan maak ik er morgen wel weer een]

Ehhm, check het praattopic, dear. Daar is er wat op gezegd. Daarom schreef ik er ook niets op.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Daniël Akins.

De radio gaf ik met mijn hand een stoot, waardoor deze draaide en mij de tijd liet zien. Twaalf uur knipperde er. De arm van de vrouw waarmee ik vannacht wat tijd had door gebracht, omklemde mijn bovenlichaam en mijn blik gleed automatisch eerst over haar lelieblanke huidje voordat ik grijnzend naar haar poelen blikte. Haar lichte, bruine haarlokken zaten door de war en eenzelfde soort glimlach was er op haar volle lippen te zien.
Net op het moment dat ik mezelf wilde omdraaien om mijn lippen weer op die van haar te drukken, klonk er een geklop op mijn deur. Hierdoor zuchtte ik diep, maar keek wel vragend op, want wie wilde mij nu nou storen? Als gek van het gebouw kreeg ik niet vaak mensen aan de deur, behalve dan de donkerharige madame, die wel vreemd reageerde op mijn waarschuwing.
Met een verontschuldigende blik richting de bruinharige vrouw stond ik op, nadat ik een jeans had aangetrokken. Wanneer ik de deur opende, merkte ik het lange zwarte haar als eerste op, daarna lette ik pas op haar gezichtje. Morgaine, vanzelfsprekend. Wie had er anders zo’n aanblik? Een vermakelijk trekje kwam er op mijn lippen. ‘Ah, Ravensdale, wat een verrassing,’ deelde ik mede. Ik had mijn mond al open getrokken om er nog wat achteraan te zeggen, maar de stem van de lieftallige dame hiernaast klonk al, terwijl ze was opgestaan om naar mij te lopen.
‘Wie is het?’ vroeg ze nog iets slaperig, terwijl ze mijn shirt had aangetrokken en haar haarlokken wat gefatsoeneerd had. Ze keek om de deur heen en zag het meisje staan. Vervolgens zag ze de blaffende hond van haar, Amergin. Haar mond vertrok kort, maar daarna stak ze haar hand richting het diertje uit en aaide deze. Ik lette er niet op en keek naar Morgaine ‘So, what’s up?’

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Morgaine Ravensdale

Na een tijd gewacht te hebben werd er open gedaan door een halfnaakte Daniel. Met een opgetrokken wenkbrauw keek Morgaine hem beoordelend aan en haar andere wenkbrauw schoot ook omhoog toen ze een vrouwelijke stem hoorde en er een meisje achter hem in zijn shirt verscheen. Het was een ander meisje dan de vorige keer en Morgaine plaatste een hand op haar heup terwijl ze hem sarcastisch aankeek. "Verrassing? My ass. Had je niet even een shirt aan kunnen doen, Akins?" Kaatste ze terug en beoogde hem van top tot teen. "Net wakker? Tsk, luilak," plaagde ze en keerde zich toen naar het de liefhebster van de man. "Hi, Morgaine Ravensdale, ik woon drie deuren verderop." Ergens vond Morgaine de meisjes best zielig, want het was en knappe jonge man, maar hij was een ontzettende player en zou ze waarschijnlijk na ongeveer twee nachten dumpen. Hij had ook al geprobeerd om haar het bed in te krijgen met een stomme opmerking en Morgaine had hem keihard afgewezen. Amergin vond de chick van Daniel meteen leuk, omdat ze hem aandacht gaf en likte haar hand blij en wilde speels in haar vingers happen. Morgaine keek haar even aan en bedacht zich dat het meisje waarschijnlijk niks onder het shirt droeg, schudde haar hoofd traag met een diepe zucht en keek toen weer naar de man. "Ik kom net terug van een wandeling met meneer de pluizenbol hier," ze gebaarde naar de hond en leunde toen tegen de deurpost. "En ik dacht: laat ik eens langsgaan voor een kopje thee." Het was iets wat de twee deelden, de kopjes thee, al waren het soms ook glazen met alcohol of fris. Ze buurtten regelmatig bij elkaar en begonnen langzaamaan vrienden te worden.

---

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Daniël Akins.

De opgetrokken wenkbrauw die zij op had getrokken, vertelde dat ze me opnieuw beoordeelde vanwege dit tafereel dat er speelde. Niet dat het me deerde, helemaal niet zelfs. Ik vond het in feite wel grappig, want als ik eraan terug denk hoe nonchalant en hard ze mij elke keer weer afwees – het verveelde nooit met haar. Dat was precies de reden dat ik door ging. Soms vind ik het wel gezellig om er omheen te draaien, een spelletje te spelen en te jagen, maar dat was eens in de zoveel tijd en nu was het Morgaine. De hand die ze op haar heup plaatste trok dan in eerste instantie ook mijn aandacht. Sowieso als een vrouw haar lichaam bewoog, een aantrekkelijke vrouw.
‘Hm, dat zou ik wel kunnen doen natuurlijk, maar nu kan je van het uitzicht genieten,’ grijnsde ik kort, voordat ze alweer begon te praten. ‘Nou, wakker zijn… dat kan je op een aantal manieren opvatten.’ Voegde ik er cryptisch aan toe, al was het wel heel duidelijk waar ik het over had. Zelfs een blinde zou het volgens mij nog kunnen opmerken. Vervolgens draaide Morgaine zich naar de vrouwe aan mijn zijde, Elena, deze keek op toen ze Amergin aan het aaien was. De bruinharige stond op en glimlachte iets, maar haar hand stak ze niet uit. Beschermend kwam ze nog iets mijn kant op en sloeg zelfs haar arm om mijn lichaam heen.
‘Elena, aangenaam en eh,’ Van haar keek ze terug naar mij; ‘Ik moet mezelf aankleden. Zo meteen heb ik met iemand afgesproken en ik wil niet te laat zijn. Toch gebruik ik eerst even je douche.’ Nonchalant haalde ik mijn schouders op, ten teken dat ze wel wist dat ze die mocht gebruiken. Het was maar goed dat ze niets gemerkt had vannacht. Het laatste zei ze waarschijnlijk ronduit vanwege de andere dame, waarmee ik de laatste tijd vreemd genoeg erg regelmatig omging. Elena knikte nog even naar Morgaine en begaf zich richting de douche, nog altijd met mijn shirt aan.
‘Kom vooral verder, trouwens.’ Bracht ik uit, nog altijd met het perverse grijnsje op mijn lippen toen ik Elena na had gekeken. Daarna opende ik de deur verder, zodat het zwartharige meisje binnen kon komen, evenals Amergin. ‘Let vooral niet op de troep, wat je vast al gewend bent van mij,’ Toen ze binnen was gekomen, deed ik de deur dicht en keek naar haar. ‘Koffie ken je krijgen, trouwens. Thee heb ik niet meer in de aanbieding hierzo.’ Sprak ik nonchalant en nogal plat, waarbij ik een hand door mijn warrige haren haalde. Vervolgens begaf ik me naar de keuken en begon het al te zetten, zonder naar Morgaine te luisteren – als ze al wat zou zeggen. Ik zette ook een bak met water gevuld voor Amergin klaar.

[ bericht aangepast op 17 april 2013 - 1:48 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Morgaine Ravensdale

Natuurlijk bemerkte Morgaine de blik waarmee Daniel naar haar keek toen ze haar hand op haar heup plaatste, maar ze liet hem zijn gang gaan, want ze wist dat hij het toch niet zou kunnen laten, zelfs als ze er wat van zou zeggen. Toen hij de opmerking maakte over het genieten van het uitzicht, snoof de vrouw minachtend en zei toen vol hoon: "Welk uitzicht? Zo knap ben je nou ook weer niet dat ik hier genietend naar je ga staren. Ik heb wel beter gezien." Met een geheven kin staarde ze hem uitdagend aan. Ze loog, natuurlijk genoot ze van het uitzicht, maar ze zou hem niet het genoegen geven om hem dat te laten weten. Gelukkig kon ze liegen als de beste en was het haar niet aan te zien wanneer ze de waarheid niet vertelde. Ik rolde met mijn ogen toen hij cryptisch deed over het wakker zijn en besloot om er verder niks over te zeggen. Morgaine moest haar best doen om niet te lachen toen Elena haar hand niet uitstak ter begroeting en beschermerig dichterbij Daniel kwam staan. Ze gaf de man mijn 'are you fucking kidding me' blik, met haar wenkbrauwen beide opgetrokken en haar hoofd een beetje gezenkt zodat ze hem vanuit boven in haar ogen aankeek. Bezitterige meiden waren niet echt Morgaine's favorieten en ze was blij toen ze vertrok, ook al was het met een duidelijke 'he's mine' claim van Elena's kant. De blik waarmee Dan haar nakeek was bijna onsmakelijk en Morgaine verzuchtte: "Mannen." Hoofdschuddend stapte ze het appartement binnen en deed Amergin's halsband af en legde deze inclusief lijn naast zich neer op de bank nadat ze was gaan zitten. "Ik let nooit op die zooi van je, dat weet je." Ze ging comfortabeler op de bank zitten en Amergin vond haar voeten een goede plek om op te liggen. "Je hebt niet eens thee? Schandalig hoor! Maar goed, dan zal ik wel een keer koffie moeten drinken." Toen de Newfoundland hoorde dat er iets op de grond werd gezet ging hij vrolijk kijken en slebberde gelukkig wat water uit de kom voor hij zijn positie op Morgaine's voeten weer innam. "Nog plannen voor vandaag?" vroeg Morgaine nonchalant terwijl ze voorover boog om haar pup achter de oren te kroelen

[ bericht aangepast op 17 april 2013 - 2:41 ]

---

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Jurgen Belov.
Wie deze dame ook wezen mocht, het was al wel duidelijk dat ze niet heel erg spraakzaam was. Het zou natuurlijk aan hem kunnen liggen, of aan het feit dat ze wellicht verlegen was in de buurt van iemand anders. Maar dat was iets wat hij zich simpelweg niet kon indenken. De manier waarop ze handelde leek bijna alsof ze vreselijk zelfverzekerd was van zichzelf.
Het was niet iets waar Jurgen zich aan ergerde, maar het was wel iets wat hem dwars zat. Voor nu hield hij zijn gedachten voor zich. Hij was toch altijd al iemand geweest die eerst de kat uit de boom keek voor hij een oordeel velde.
Het antwoord wat hij had verwacht, kreeg hij niet. In plaats daar van liep de jongedame simpelweg naar haar appartement toe. Als de brave jongen - zoals hij zich nu opstelde - liep hij achter haar aan. De doos in zijn armen was niet vreselijk zwaar maar het was ook niet bepaald een lichtgewicht. Wat een geluk dat hij drie keer in de week aan krachttrainingen deed. Het maakte het verplaatsen van voorwerpen of meubilair een stuk makkelijker.
In de deuropening van het appartement bleef hij een tel staan kijken. Wie hier ook was geweest, het was wel duidelijk dat die persoon zijn werk niet bepaald netjes had afgeleverd. 'Ach, mijn appartement ziet er niet beter uit, maar goed, die zooi heb ik zelf gemaakt,' probeerde hij haar temperament iets te sussen. Stiekem vond hij het wel amusant. Het moest blijkbaar alleen bij haar gebeuren vandaag.
De doos zette hij op een plek neer waar deze niet in de weg stond, voor de verandering. Het was onbeleefd om nu zonder verdere woorden weg te gaan, dus hetgeen wat hij aan haar vroeg was 'ergens anders waar je nog hulp bij nodig hebt?' of het een goeie zet was van hemzelf, daar moest hij nog maar achter komen.

Amaranthe Marisa Dubois.
'Mais non,' lichtelijk chagrijnig stampte de jongedame met haar voet op het houten parket. Ze stond midden in de woonkamer van haar gloednieuwe appartement, een hand in haar haren en een hand om de telefoon vast te houden. Aan de lijn had ze een potentiele zakenpartner, iemand wie ze onlangsh ad ontmoet. Het gesprek wat ze voerden duurde nu al meer dan tien minuten omdat ze het er maar niet over eens werden wat het verkoopbedrag voor een antiek schilderij zou worden.
Geld was erg belangrijk, hoe meer hoe beter. Zo werkte het al jaren voor haar en daar zou ook geen verandering in komen.
De man aan de andere kant van de lijn gaf pas mee nadat ze een hele tijd op hem had ingepraat. Hoofdschuddend drukte ze het gesprek weg nadat de deal rond was. Haar telefoon gooide ze met een boogje op de gestoffeerde bank neer. Het voorwerp stuiterde nog een keer na voor het stil bleef liggen.
Rustig liep Amaranthe op haar killer heels richting de deur. In het voorbij gaan griste ze haar tas en jas mee. Het zou namelijk wel even duren voor ze weer terug zou zijn. De man waar ze naar op weg was, was namelijk een stijfkoppig persoon.
Haar huis sloot ze goed af, met het dure beveiligingssysteem dat ze had laten installeren, met alle dure dingen die binnen stonden kon je beter nooit het zeker voor het onzekere nemen.
Zodra het systeem was ingeschakeld, trok ze haar jas aan. Terwijl ze de sierlijke ceintuur rond haar middel vast knoopte liep ze richting de lift, tijd voor wat zaken.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Danae Rylee Arington
Als ik ooit weer ga verhuizen, wat vast wel gebeurd aangezien ik niet van plan ben hier de rest van leven te wonen, dan moet ik onthouden dat ik het grootste gedeelte van mijn kleren ook alvast er heen verhuis. Of ik moet gewoon met de lift gaan, dat was misschien slimmer geweest, maar een koffer voelt dan ook wel een stuk zwaarder aan als je die een paar trappen op heb gesleept.
'Je ziet eruit alsof je wat hulp kan gebruiken,' hoor ik een stem ineens zeggen. Het scheelt dat ik al een deur open had horen gaan, anders was ik me doodgeschrokken en zou mijn koffer nu onderaan de trap liggen. Ik draai me om en zie dat een jongeman met donker haar grijnzend tegen de deurpost leunt. 'Eigenlijk wel ja,' geef ik grinnikend toe.
'Wat denk je, ik help je met je koffers en daarna trakteer ik je op je eerste ontbijt in New York?' stelt de jongeman voor. Hij loopt naar me toe, neemt mijn koffer over en steekt zijn hand naar me uit. Ik glimlach dankbaar naar hem. 'Ryder Watersins.' Nu hij zo dichtbij staat, kan ik de stoppeltjes op zijn kin zien.
'Danae Arington,' stel ik mezelf voor. 'En je aanbod klinkt erg verleidelijk, alleen moet ik je teleurstellen: het zou niet mijn eerste ontbijt in New York zijn,' grinnik ik. 'Maar goed, dat hoeft ons er niet van te weerhouden alsnog te ontbijten, alleen betaal ik dan, aangezien jij degene bent die mij helpt en niet andersom.'
Ik glimlach naar Ryder en vis alvast de sleutels van mijn appartement uit mijn handtas. Uit enkele kamers verder klinkt muziek.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Ruby Dawn.
'Ach, mijn appartement ziet er niet beter uit, maar goed, die zooi heb ik zelf gemaakt,' had hij eerlijk bekend. Ik glimlachte zwakjes, maar kort. Hij leek mij een aardige jongen, voor nu, want ik kende hem pas voor enkele seconden. Wie weet was hij wel heel iemand anders en hadden we botsende karakters? Ik had mijn mond al geopend om een opmerking erover te maken, maar deed dit toch niet, dus klapte ik mijn mond weer dicht.
Alleen de dozen waren erg onhandig neergezet; de rest in de huiskamer stond goed op zijn plek en je kon eigenlijk niet zien dat ik hier pas net kwam wonen. Een likje verf hier en daar en wat leuke accessoires eraan toevoegen en dan zag het appartement er helemaal uit als a lá Ruby.
Wat betreft het bedrijf; ik zou later wel terugbellen naar dat bedrijf en goed gaan klagen daar. Die man zou er spijt van krijgen dat hij dit gedaan had. Had die vent geen manieren? Ik grinnikte wat sinister en verplaatste een andere doos achter de bank.
De jongeman had de doos al ergens neergezet wat geen blokkade zou vormen en opende toen zijn mond. 'Ergens anders waar je nog hulp bij nodig hebt?'
Mijn sinistere blik die ik al had werd nu nog groter en wat geheimzinnig keek ik uit mijn ogen naar de jongen. “Ik heb wel wat hulp nodig, ja.”
Ik liep naar de hoge stapel met dozen, waarvan ik er al een paar had afgehaald, en legde er toen mijn hand op.
“Als jij deze nou naar de keuken brengt,” vervolgde ik, terwijl ik met mijn vinger richting de keuken wees. Ik wist dat de keuken daar zat, want mijn beste vriend had mij al eerder verteld waar van alles zat. En ik had er een plattegrond van gezien. “Dan maak je mij heel erg blij.” En ik liet een gemeende glimlach zien.
In de dozen die hij moest brengen zaten vooral servies, pannen en andere keukenspullen in. Omdat deze te zwaar voor mij waren had ik de verhuizer ze naar boven laten brengen, maar zelfs daar heeft hij lak aan. Hopelijk deed deze jongeman beter zijn werk. Anders mocht hij het wel weer goedmaken.
Ik pakte een doos van de grond en bracht deze zelf naar een andere kamer. De slaapkamer. Gelukkig stond het bed er al in, want dat kon ik me dus niet opbrengen om die ook al te verplaatsen.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Jurgen Belov.
Eerlijkheid duurt het langst, dat is wat hijzelf altijd van huis had mee gekregen. Natuurlijk was het makkelijk om tegen iemand te liegen, iets mooier te maken dan het was. Maar uiteindelijk kwam dat drie keer zo hard weer naar je terug. Men noemde dat ook wel karma.
De manier waarop het meisje reageerde was speciaal, ze leek aardig te willen doen, maar hij durfde te wedden dat als ze zich uit had gesproken daarnet, dan was er een heel ander soort antwoord uit gekomen.
Althans, dat dacht de jongeman zelf. Maar wie zei dat het daadwerkelijk zo was? Mensen inschatten, hij was er geen ster in. Hij deed zijn best, wat logisch was, maar je kon nooit helemaal zeker weten hoe een persoon in elkaar zat door alleen maar te kijken naar diens manier van doen en bewegen. Ja, zeker dat je er veel van af kon lezen maar dat was lang niet genoeg. Schijn kon immers bedriegen.
Jurgen boog zijn wenkbrauwen in een kunstige frons toen ze hem aankeek met een soort sluwe glimlach. Het was een apart meisje, maar meestal had hij daar wel een zwak voor. Na mate de tijd verstreek leerde je de persoon kennen, wist je hoe deze in elkaar zat.
'Dozen naar de keuken, dat moet niet zo'n punt zijn,' sprak hij met een rustige stem. In elk appartement zat de keuken op een andere plek, omdat de eigenaar van het complex niet had gewild dat het standaard woningen zouden worden. Het was iets wat hij zelf wel waarderen kon, maar het maakte het wel iets lastiger als je bij een ander in huis was.
Jurgen pakte twee dozen van de hoge stapel af. Hij zette ze op elkaar en nam ze stevig in zijn armen. Alsof het hem geen moeite kostte sleepte hij ze mee naar de keuken. Hij plaatste de kartonnen opbergdozen op het aanrecht, hij schoof ze iets verder door zodat ze stabiel stonden. Het zou sneu zijn als ze omvielen en het meisje opnieuw kon beginnen aan alle ellende.
Hij stroopte de mouwen van zijn overhemd op voor hij terug liep naar de woonkamer. 'Come out, come out, where ever you are..' sprak hij droog met zijn diepe stem. Hij hoorde overduidelijk geluiden uit de slaapkamer. Hij liep er heen en leunde met zijn schouder tegen de deurpost aan. Zijn armen had hij over elkaar geslagen. 'Wat is je naam eigenlijk?' vroeg hij vriendelijk. Beleefd zijn was het minste wat hij doen kon of niet? Helemaal op zo'n eerste dag.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Ryder Gregg Watersins

"Eigenlijk wel ja," geeft ze toe als antwoord op mijn eerste vraag. Glimlachend kijk ik haar aan. Regel nummer één 'hoe ben je een echte heer?': steeds de dames helpen. En deze schone deerne zag er net wel uit of ze een handje hulp kon gebruiken. Anders zit ik toch enkel maar een ganse dag te kniezen over het al dan niet vinden van een job.
"Danae Arington," stelt ze zichzelf voor. "En je aanbod klinkt erg verleidelijk, alleen moet ik je teleurstellen: het zou niet mijn eerste ontbijt in New York zijn. Maar goed, dat hoeft ons er niet van te weerhouden alsnog te ontbijten, alleen betaal ik dan, aangezien jij degene bent die mij helpt en niet andersom."
Danae Arington. Ik probeer haar naam zo goed mogelijk te onthouden. Het wordt nota bene eens tijd dat ik hier mensen leer kennen, ik zit hier toch al een behoorlijke tijd. Haar gelach klinkt aangenaam in de lege gang en het doet me ook even grinniken.
"Dat is wel jammer. Je eerste ontbijt in New York is altijd iets speciaals, toch?"
Ik weet nog goed toen ik hier voor de eerste keer kwam. Ik had me ergens aan een tafeltje gezet, langs het raam, zodat ik de stad in de gaten kon houden. Al die mensen, die een doel hadden, een thuis of een werkplaats, en ik had enkel het eerste. En nog steeds.
"En met dat tweede kan ik het niet meer oneens zijn, juffrouw Arington," zeg ik met een geamuseerde grijns. "Ik was het die je uitnodigde, dus het lijkt me ook logisch dat ik dit keer voor de kosten opdraai."
Ik kijk naar de sleutels in haar hand.
"Waar moet je zijn?" vraag ik met een kort knikje naar de sleutels. De koffer is niet bepaald vederlicht, maar ik krabbel niet terug.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Daniël Akins.

‘Welk uitzicht? Zo knap ben je nou ook weer niet dat ik hier genietend naar je ga staren. Ik heb wel beter gezien.’ Hij gniffelde. ‘Dan ben ik benieuwd wat jij beter vind, Ravensdale.’ Vervolgens bekeek hij haar weer, maar niet te lang en ook niet zo opvallend als eerder— hoewel hij wel wist in feite dat ze het door zou hebben. Morgaine was dan ook niet als elk andere vrouwe had hij in de gaten, al op het eerste moment toen hij haar waarschuwde. Doodleuk en nonchalant had zij hem uitgenodigd op de thee en hoezeer hij dat liever niet wilde drinken vanwege zijn verleden, hij deed het toch. Wel als hij bij haar was, want in deze paar weken was het iets van hen twee geworden. Samen hadden ze een vreemd soort humor bij elkaar, aangezien ze ieder soms nog op een platte directe toon aanspraken. Het hoorde erbij en Daniël maakte er geen probleem van, integendeel juist, hij vond het wel vermakelijk dat zij dat durfde. Durven is misschien een fout woord ervoor, maar het kwam er wel dichtbij in de buurt.
Hij liet haar binnen en terwijl zij al hoofdschuddend binnenkwam, de halsband van Amergin afdeed en daarna op de bank ging zitten, was hij al de keuken in gegaan. ‘Ik let nooit op die zooi van je, dat weet je.’ Daniël grijnsde, opnieuw, vanwege de tact die ze had gebruikt. ‘Ik verwachtte ook niets anders, het was meer formaliteit, dat heb ik soms nog wel.’ Verklaarde hij nuchter, toch was er een humoristische toon in verworven, samen met dat glimlachje op zijn gezicht terwijl de koffie aan het pruttelen was. Het was in de woonkamer te horen, want wanneer Daniël al terug was gelopen en naast haar op de bank ging zitten, hoorde hij het nog. Dat kwam toch meer omdat de keuken er vlak naast lag en er geen deur of iets dergelijks tussen zat. Hij draaide zich naar haar toe met zijn lichaam, legde zijn arm op de achter leuning van de beige-witte bank zodat zijn arm vervaarlijk dichtbij haar in de buurt kwam, en luisterde naar wat ze nog meer te zeggen had.
‘Morgen zal ik wel inkopen doen, heleboel pakken thee inslaan en vervolgens jou uitnodigen, zodat je niets meer te klagen hebt,’ grapte hij. Hierna dwaalde zijn blik af naar de hond van Morgaine, Amergin die wat uit de kom water lebberde. Vervolgens nam hij zijn positie bij Morgaine’s voeten weer in en terwijl hij al voorover wilde buigen omde Newfoundland te aaien, deed de zwartharige vrouwe naast hem precies hetzelfde. Daniël grijnsde vermakelijk en ging toen weer terug, hoewel hij in eerste instantie haar wilde plagen door expres door te zetten en een paar keer haar hand te raken met die van hem. ‘Jij bent nu op bezoek, we kunnen wat samen doen,’ klonk het met een dubbelzinnige toon erin, hoewel zijn aanblik geheel onschuldig was. Het was echter wel duidelijk te merken waar hij op doelde en hij dacht er niet eens aan dat Elena, het meisje waar hij vannacht mee was, er nog was en nu onder zijn douche stond. Daniël had werkelijk waar geen enkele onschuld op dat vlak, dus het sprak elkaar flink tegen. ‘Heb je al aparte dingen ontwaard?’ Vervolgde hij daarna met een geheimzinnig grijnsje. ‘Want als dat zo is: ik ben hier om je gerust te stellen.’

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruby Dawn.
De jongen had met een rustige stem gesproken en ik begon hierdoor te denken alsof hij totaal geen zorgen had en alle tijd van de wereld had, vooral vanwege de manier hoe hij sprak. Hier kon ik jaloers om worden, want ik kon mij snel druk maken om dingen en dat was iets wat ik haatte van mezelf.
Voordat ik mij naar de slaapkamer begaf had ik vanuit mijn ooghoeken kunnen opvangen dat de jongeman twee dozen vast had gepakt en deze naar de keuken bracht. Verbaasd keek ik hem nog na. Ik dacht dat die dozen zo zwaar waren? Ach, laat er niks van merken Ruby! Ik ging door naar de slaapkamer.
De doos zette ik neer bij de kast, zodat ik de kleding meteen in de kast zou kunnen doen. Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan? Al had de slaapkamer nu een goede, mooie uitstraling. Het had een wat elegante, victoriaanse sfeer en daar voelde ik mij fijn bij. Ik was geïnspireerd bij die stijl en ik was er blij mee dat mijn beste vriend, Danny, die stijl ook gekozen had. Hij had namelijk al wel verteld dat de slaapkamer klaar was.
Ik wist nu al dat het make-up kastje, met de prachtige spiegel die erboven hing, mijn lievelingsplekje zou worden. Er zat ook een balkon, maar dat was een klein balkonnetje. Ik zou er toch alleen maar gaan roken, dus zo speciaal was 't niet.
Ik had al wat kleding in de kast gedaan toen ik de jongeman hoorde aan komen lopen. 'Come out, come out, where ever you are..' de droogheid van zijn stem droop ervan af en lichtjes moest ik grinniken. Al keek ik niet op toen ik een gedaante in de deuropening zag staan, want ik wilde eerst de doos leegmaken; die ik overigens al bijna leeg had. Gelukkig zaten de kledingstukken nog steeds netjes opgevouwen en had ik ze gemakkelijk en netjes in mijn kledingkast kunnen doen.
“Dat klinkt alsof we verstoppertje aan het doen zijn.” Had ik wat laconiek, maar amusant gezegd. Zelf vond ik de opmerking wel grappig, maar dat was ik.
'Wat is je naam eigenlijk?' Vroeg hij met een aardige stem. Nu keek ik op vanachter de kastdeuren en ik zag hem staan met zijn armen over elkaar tegen de deurpost aan. Ik was ook echt van plan om mijn naam te vertellen, maar zo snel als dat ik van begrip was, deed ik dat toch niet.
“Is dat zo van belang?” Vroeg ik, terwijl ik weer wegkeek en de volgende doos uit ging pakken.
“Raad anders mijn naam maar.” Ik was benieuwd waarmee hij op de proppen kwam. Geen kak namen alsjeblieft, want dan was ik nieuwsgierig wat voor karakter dacht dat ik had.
Ik merkte op dat wat spulletjes voor in de keuken, ook in deze doos zat, dus fronste ik wat mijn wenkbrauwen. Wie had deze doos ingepakt? Oh, dat is waar ook. Ik was het zat dat het zolang duurde, dus had ik uiteindelijk alles maar wat bij elkaar gegooid. Voortaan dus wel wat opletten.
“Wat voor naam vind jij bij mij passen?” En met dat ik dit zei duwde ik de bijna lege doos tegen hem aan, waarbij die spulletjes nog inzaten. Met een nieuwsgierige blik keek ik hem aan en had ik mijn armen over elkaar gedaan.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.