[RPG] Fifth Avenue. | 01 - Speeltopics

Fifth Avenue.

Wie kent hem niet? De grote stad New York. The big apple. Het is bekend om zijn hoge gebouwen, drukke straten en veel verkeer.
Tussen al deze hoge gebouwen kan je een sferisch maar vervallen appartementencomplex vinden. Het is gelegen aan de bekende straat Fifth Avenue, waar de duurste huizen van heel de wereld worden verkocht.
Sinds kort is dit complex opgeknapt door een rijke zakenman die er zijn tijd in heeft willen steken. Hij beheert het gebouw en verhuurt de woningen voor minder dan ooit tevoren. Het is de kans voor studerende mensen om aan de beroemdste straat van de wereld te wonen! Er gaat een hele wereld voor je open. Van het bezoeken van chique feesten waar de modernste kleding wordt gedragen tot de beste kansen op je studie.
Maar is dit complex wel zo magisch als het op het eerste oog lijkt?
Zodra je het contract hebt getekend zit je er aan vast.
Maar dan kom je erachter dat het wellicht helemaal niet deugt. Je ziet rare dingen, spookverschijnselen, bloed dat langs de muren naar benden loopt, buren die verdwijnen.
Wat gebeurt er met ze en waar gaan ze heen? Moet je in angst leven of heeft het een reden?
Kom jij achter het geheim van The Fifth Avenue?

Je leeft dus in dit appartementencomplex, in een appartement dat je hebt weten te bemachtigen via-via. Je bent een student die veel feest, leert, met vrienden optrekt maar ook erg vaak thuis is. Je probeert contact te leggen met je buren en een zo'n normaal mogelijk leven te leiden. Mits je de rare verschijnselen niet meerekent. Durf je daarvoor iemand in vertrouwen te nemen? Of krop je net zo lang alles op tot je er gek van wordt ?

De regels:
- Minimaal 250 woorden per post!
- Je schrijft de naam van je personage boven je post.
-Graag met leestekens en hoofdletters typen. Let daarnaast ook op grammatica !
- Niet al te veel offtopic
- 16+ en al het bijbehorende is toegestaan.
- Maximaal 2 rollen per persoon.
- Iedereen mag mee doen en je sluit niemand buiten!
- Niet gelijk drama maken! Blijf hierin realistisch. Op de eerste dag van aankomst zie je niet gelijk rare dingen.
- Aantal mannen en vrouwen proberen gelijk te houden !



Bewoners.
- Jurgen Belov - BloodyFace
- Daniël Akins - Tortura
- Ryder Gregg Watersinss -Tamino
-Eric Hendriks - PlagueRat
- Morgaine Ravensdale - PlagueRat
- Danae Rylee Arington - Alyssum
- Ruby Dawn - Puritatem
- Amaranthe Marisa Dubois -BloodyFace

[ bericht aangepast op 3 mei 2013 - 22:51 ]

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

[mijn topics]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

> Lé topics.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruby Dawn.
Het was de eerste dag van mijn verhuizing en ik kwam net aan bij het appartementencomplex. Het enorme gebouw overschaduwde mijn gestalte en bestuderend bekeek ik het gebouw. Dus ik zou hier blijven wonen? Ik was benieuwd hoe het mij zou vergaan zo in de 'Big Apple'. Zelf kon ik namelijk niet zo erg tegen drukte en voelde ik me altijd wel wat ongemakkelijk, maar hopelijk kwam ik hier snel overheen. Dat moest ook wel als ik mijn eigen tattooshop wilde beginnen.
'Mevrouw?' Ik hoorde niet wat de verhuizer zei, vanwege het gebouw dat ik nog steeds bestudeerde. Hij legde zijn hand op mijn schouder en vroeg nogmaals hetzelfde. Nu had ik mijn aandacht wel op hem gevestigd. 'Zal ik mee helpen om de dozen naar boven te brengen?'
Hier knikte ik alleen op en de man had twee dozen gepakt. Zoveel spullen had ik niet bij me en de belangrijkste dingen stonden al in het appartement, had mijn beste vriend gezegd. Hij had daar al namelijk voor gezorgd.
Zelf pakte ik ook een doos en een paar tassen die ik over mijn schouders heen gooide. Wat puffend, vanwege de zware doos, liep ik naar de lift toe en liet deze met een harde bonk vallen op de grond. Damn, wat was die zwaar. Ik drukte op de knop van de etage en de lift ging dicht. Tot nu toe ging het gelukkig goed. Ergens was ik ook wel benieuwd naar wat voor soort buren ik had en met een nieuwsgierig gevoel ging ik naar boven.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Laura Jackson

Mijn bagage meesleurend ga ik de trap op, benieuwd naar mijn appartement. Ik ben helemaal alleen naar hier gekomen dus moest ik alles zelf doen. Gelukkig heb ik niet zo veel bij want waarschijnlijk kan je in deze geweldige stad ook noodzakelijke dingen kopen. Puffend kom ik aan bij het verdiep waar ik moest zijn. Ik slof naar de deur van mijn appartement en steek de sleutel in het gat. Zachtjes open ik de deur en het enige wat ik kan uitbrengen is "Wauw!". Het ziet er prachtig uit ook al staan er nog geen meubels in, ik kan het hier fantastisch inrichten. Ruw gooi ik mijn bagage op de grond en doorzoek ik het appartementje. Verder was er een slaapkamer me een tweepersoonsbed. Een uitgebreide badkamer met bad en douche. Het enige van meubels wat ik nog moet bijkopen is zetels en een tv voor in de woonkamer. Vlug neem ik mijn laptop en ga liggen op mijn bed. Ik begin een beetje te zoeken op internet voor zetels want in de stad is het waarschijnlijk momenteel heel druk. Ik vind een site waar ik prachtige zetels zie aan een mooi prijsje. Snel klik ik op bestel en vul al mijn gegevens in. Voordat ik ga uitpakken ga ik maar eerst eens een kijkje nemen in de stad.

(Is het eerste stukje al goed)

[ bericht aangepast op 15 april 2013 - 23:35 ]

---

1 thing 2 do. 3 words 4 you: i love you

Jurgen Belov.
Het was dag twee sinds mijn aankomst in New York. Om eerlijk te zijn raakte ik nog steeds versteld van de drukte die er in deze stad was. Overal waar je keek waren mensen of auto's. Dan nog niet te spreken over die vliegende ratten. Het gaf me de rillingen. Als plattelands jongen was het plotsklapt een hele verandering voor me geweest. Maar ik moest het doen. Voor mezelf en voor mijn omgeving. Ik wist gewoon dat ik meer te bieden had dan alleen maar wat zinloos geweld plegen. Het was de belangrijkste reden waarom ik mijn intrek heb gedaan in dit knusse appartementencomplex. De barokke stijl staat me niet heel erg aan maar het idee dat ik woon aan de duurste straat van de wereld maakt dat ik het met alle plezier vergeet.
Alle verhuisdozen stonden kriskras door het vertrek, ofwel de woonkamer. Al zolang ik me kan heugen ben ik geen net persoon. Zolang je de vloer nog kan zien, vind ik het wel prima. Niet dat mijn pleegouders dat altijd zo op prijs stelden, maar ze lieten me mijn gang gaan. Ze vonden dat ik mijn eigen weg vinden moest. Ik zou kunnen zeggen, dat dat inmiddels wel is gelukt.
Zittend op de grote lederen sofa die in het midden van de woonkamer stond, samen met een salontafel en nog zo'n joekel van een bank tegenover me, at ik mijn zelf gemaakte sandwich op. Nu ik begonnen was met uitpakken moest ik mijn energie ook op pijl weten te houden, en dat kan enkel door brandstof in de tank te gooien. Het was in feite een womder dat het maken van een sandwich me nog is gelukt zonder problemen te veroorzaken. Ik ben nu niet wat je zou noemen een eerste klas keuken prinses. Er waren in feite maar weinig dingen die ik echt goed kon. Behalve een deal sluiten voor een half miljoen met een Japanse firma.
De deur van mijn appartement stond open. Ik had de radio zacht aan gezet om het alvast een mooi sfeertje te geven. Mijn smaak van muziek paste niet bepaald bij de chique inrichting van het appartement. Maar zolang er niemand ging klagen bleef ik luisteren.
"When she was just seventeen, if you know what I mean.." schalde uit de speakers van mijn radio installatie.
De wereld lag aan mijn voeten. Nu ik eenmaal in deze miljoenenstad was, zou ik er wat van gaan maken, te beginnen met het zegenen van mijn appartement. Maar zoiets deed je niet in je eentje. Ook al was ik net aangekomen, dat nam niet weg dat ik niet in was voor een goed feestje. Praten was en is niet mijn ding, maar drank, muziek en lekkere dames, daarvoor kan je gerust aan mijn deur kloppen. De vraag was echter : hoe ga ik het aanpakken? Ik kende immers nog geen ziel in dit complex en sociaal doen was niet mijn sterkste punt....

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Danae Rylee Arington
Met een vriendelijke glimlach stop ik de taxichauffeur het geld van de rit in zijn handen. 'Oh, dat hoeft niet hoor,' meld ik hem, wanneer ik zie dat hij aanstalten maakt om wisselgeld te pakken. De chauffeur glimlacht even vriendelijk terug en stapt uit de taxi, zodat hij mijn koffer uit de kofferbak kan halen. Ik stap ook uit de auto, neem de koffer van de man over en wens hem nog een fijne dag toe, waarna ik de oortjes van mijn mobiel weer terug in mijn oren stop en het gebouw in loop, de koffer achter me aanslepend.
Het scheelt ontzettend dat ik enkele dagen geleden het meubilair,een groot deel van mijn kleren en andere dingen die ik nodig zal hebben al met mijn ouders en broertje naar mijn appartement had gebracht, dat hoeft nu tenminste niet meer. Dat zou wat zijn zeg, in mijn eentje al die dingen de trap op slepen, aangezien sommige dingen niet in de lift passen, mijn bank bijvoorbeeld. Niet dat mijn broertje met zijn kippenarmpjes erg goed meehielp, maar ik waardeer het dat hij meehielp, of beter gezegd mee was. Hij was meer irritant dan dat hij hielp. Ik verdenk mijn ouders ervan dat ze hem gewoon meegesleurd hebben, dat doen ze wel vaker, vooral als hij anders alleen thuis is. De laatste keer dat hij alleen thuis was, toen had hij een stel van zijn vrienden uitgenodigd en samen hadden ze zo ongeveer het hele huis ondersteboven gehaald en dat is nog een understatement.
Ik grinnik zacht bij de gedachte, waarna ik besluit vandaag eens sportief te doen en lopend naar boven te gaan. Al is dat meer omdat beide liften er niet zijn en ik niet het geduld heb om daarop te wachten. Ik zorg er voor dat ik de koffer zó beet heb, dat die niet te snel te zwaar zal worden en begint hem daarna naar boven te slepen. Maar goed dat ik vandaag geen hakken aangedaan heb.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Morgaine Ravensdale

Ongeveer drie weken woon ik hier nu en ik voel me al thuis in dit gigantische appartement dat mijn stiefvader voor me geregeld heeft. Vorige week was ik eindelijk klaar met inrichten en uitpakken en ook mijn vleugel staat nu te pronken in de woonkamer. Amergin is gelukkig inmiddels ook al gewend aan onze nieuwe woonplaats en voelt zich net de koning van dit huis. Zijn mand staat bij mij in de slaapkamer, zodat 's nachts geen van ons beiden alleen hoeft te zijn en ook al ben ik gewend aan het appartement, de afstand tussen Londen en New York is groot en ik mis mijn familie. Zuchtend rol ik mijn bed uit en kruip als het ware richting de badkamer, waar ik mijn shirt en slobberbroek achteloos op de grond gooi nadat ik ze heb uitgetrokken en in de douchecabine stap. Het warme water voelt heerlijk aan en ik zou weer weg kunnen sluimeren, maar ik weet dat Amergin uitgelaten moet worden en dus zo meteen gewoon naar buiten moet, dus ik draai aan de knop van de douche zodat nu koud water op me neerplenst. Ik geef even een klein gilletje en draai me een paar keer rond en draai dan vlug de kraan dicht. Na mijn haar uitgeknepen te hebben, wikkel ik het in een handdoek en stap dan uit de cabine om me af te drogen. Naakt sta ik voor de spiegel mijn haar te drogen als ik Amergin hoor woefen in de slaapkamer - waarschijnlijk heeft hij iets gehoord - en lach even. Ik kam mijn haar en doe het in een hoge paardenstaart, waarna ik rustig foundation op mijn gezicht smeer en mascara op mijn wimpers doe. Voor vandaag moet dat maar genoeg zijn en met een laatste blik in de spiegel loop ik met mijn nachtkleding onder mijn arm de slaapkamer weer in. Ik stop ze onder mijn kussen en maak mijn bed op voordat ik naar mijn kledingkast loop en er donkergrijze skinny jeans en een wit tanktopje uit haal.

Na me te hebben aangekleed open ik mijn gordijnen en word door de zon begroet. Ik glimlach en kijk naar mijn Newfoundlander pup die me al verwachtingsvol aanstaart. "Het is lekker weer Amergin! Wat denk je, zullen we naar het Washington Park lopen?" De zwarte pluizenbol kwispelt blij van de aandacht en lachend ga ik naar hem toe en speel even met hem voordat ik in een hoog stemmetje tegen de hond zeg: "Wie gaat er uit? Wie gaat er met mama wandelen?" Enthousiast springt de hond op en racet mijn slaapkamer uit. Lachend neem ik een rood doorzichtig sjaaltje en bind het losjes om mijn nek, terwijl ik richting de deur loop waar Amergin al staat te springen. Van het haakje naast de ingang pak ik de lijn en mijn sleutels, maak de reu vast en verlaat mijn appartement. Ik draai me om om de deur op slot te doen en op dat moment rukt Amergin zich los en racet er vandoor. "Shit! Amergin!!" vloek ik; snel draai ik mijn deur op slot en ren de hond achterna die door de open deur van een appartement stormt waar luid muziek te horen is. 'When she was just seventeen, if you know what I mean..' De deur staat nu wagenwijd open en ik zie een jongen op zijn sofa een sandwich eten - naast hem zit niemand anders dan mijn geliefde zwarte pluizenbol te bedelen. "Oh my god, sorry dat ik stoor, mijn hond rukte zich ineens los en stormde hier naartoe," zeg ik vanuit de deuropening. "Amergin! Foei! Kom hier," commandeer ik mijn hond met mijn 'ik ben boos op je'-stem en kijk hem streng aan. Zijn oortjes gaan meteen hangen en met een extreem schuldige blik in zijn ogen komt hij heel erg langzaam met zijn staart tussen zijn poten mijn kant uit gesukkeld. Tegen de tijd dat hij bij me is moet ik mijn best doen om mijn lachen in te houden, omdat het er zo stom en schattig tegelijk uitziet. "Zit," beveel ik als hij voor me staat en gehoorzaam ploft Amergin op zijn gat neer. Ik ga door mijn knieen en spreek hem toe: "Wegrennen mag niet hè? Niet meer doen." Ik vis de lijn onder Amergin vandaan en richt me dan nogmaals tot de jongeman: "Het spijt me echt heel erg dat deze deugniet hier zomaar binnen kwam denderen."

[ bericht aangepast op 16 april 2013 - 14:44 ]

---

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

[mijn topics ^^]

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Ruby Dawn.
Een paar stappen die ik zette nadat ik de lift uitkwam kwam er een hond langs me heen racen en kon ik nog net op tijd uitkijken, maar toen kwam er nog iemand anders; een vrouw, voor mij langs rennen en ik verloor mijn evenwicht waardoor ik op de grond belandde. Ze renden een appartement binnen, waarvan de deur wagenwijd openstond en ik kon nog net een jongeman op de bank zien zitten.
Geïrriteerd dat ik nu was keek ik naar sommige spullen die uit de doos waren gekomen en ik slaakte een zucht. Fijn, al de eerste dag en dan gebeurt er dit. Ik probeerde mijn humeur niet te verpesten hierdoor, maar dat verpestte toen ik zag hoe de binnenkant van de doos eruit zag. Gelukkig zat de andere doos nog wel goed dicht, maar ik mocht nu wel mooi die spullen opruimen.
Ik ging op mijn knieën zitten en gooide alles er weer geïrriteerd terug in. Ik was er bijna en dan vlak voordat ik mijn deur open kon doen, gebeurde er dit.
De verhuizer kwam weer langs en zag mij op de grond zitten. Ik had gedacht dat hij mij zou helpen, want een normaal mens zou dat doen toch? Maar de man wist niet hoe snel hij weer weg zou willen gaan. 'Alle dozen en spullen heb ik in de huiskamer gedaan, dus kijk uit waar je loopt.' Nadat hij dit vertelde liep hij naar de lift, drukte op het liftknopje waarna de lift open ging, hij mij nog een knipoog gaf en hij toen verdween. Met een verbaasde blik keek ik hem na en eenmaal toen de liftdeur dicht ging was mijn gezichtsuitdrukking veranderd. Mijn kaken drukte ik nu op elkaar en mijn wenkbrauwen drukten zich naar beneden, wat mij een helse blik gaf in mijn ogen.
“Ugh, arrogante zak.” Mompelde ik in mezelf.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Jurgen Belov.
Het was tot dusver nog erg rustig in het complex. De enige mensen die ik tot nu toe had gezien waren de portier en een wat oudere vrouw van verderop. Ik was haar gister tegen gekomen op de gang terwijl ik mijn dozen naar boven aan het slepen was, de vrouw had me aangekeken met een blik die moest zeggen 'rot op', iets wat ik niet bepaald een goed begin vond, maar ik had me er weten overheen te zetten. Als ik in dit complex wou wonen, dan ging ik hier wonen. Het kon me vrij weinig schelen hoe andere mensen daar over dachten.
Het appartement had veel te bieden, ik kon best begrijpen waarom er zo'n vraag naar was. De woonkamer werd gesierd door een prachtige kroonluchter aan het plafond, het vertrek was ruim en had twee zijden die werden gesierd door grote, sierlijke ramen. Overal kon je sierwerk in het appartement terug vinden. Er was een grote slaapkamer en nog een kleinere voor een eventuele logee. In de keuken vond je de modernste apparatuur gehuld in een ouderwets jasje, wat paste bij de stijl van het complex zelf. De badkamer had een bad, douche en -aangezien hij een 'hoek appartement' bezat- had hij een balkon met een jacuzzi. Vooral de jacuzzi was een mooie bijkomstigheid. Het was ideaal voor feestjes.
Met een tevreden glimlach op mijn gezicht verfrommelde ik het papier waar mijn sandwich in verpakt had gezeten. Kruimels gingen overal tussen zitten en dat wou je niet.
Nog voor ik de muziek zachter had kunnen zetten klonk er rumoer van de gang, het was blijkbaar zo hard dat het - het gejammer van de basgitaren kon overstemmen. Ik leunde iets achterover op de bank zodat ik polshoogte kon nemen van de gebeurtenis daar op de hal.
Veel zag ik echter nog steeds niet aangezien mijn beeld in beslag werd genomen door een kwispelend mormel wat zich voor mijn voeten neer zette.
'hello buddy,' sprak ik met mijn lage, diepe stem. Waar in de vredesnaam kwam deze hond vandaan? Even aaide ik het dier over zijn hoofd voor ik mezelf overeind duwde van de wit lederen bank. Deze maakte een krakend geluid, het leer was nog niet 'uitgerekt', alles was namelijk nieuw in mijn woning.
'Moeten we jou baas niet even gaan zoeken?' grinnikte ik zacht, zacht kriebelde ik de hond -vermoedelijk nog een jonge - achter zijn oren. Op dat moment hoorde ik een tweede stem. Ik hief mijn hoofd op. Een jongedame stond in de deuropening. Ze zag er wat verloren uit, het was maar al te duidelijk dat de hond bij haar hoorde.
'No problem, ik moet toch ergens beginnen met vrienden maken,' een poging tot glimlachen stierf af op mijn gezicht. Lichtelijk verbaasd keek ik toe hoe het jonge dier zich naar zijn baas begaf. Het was knap dat het zo jong was, en nu al zo goed luisteren kon! 'Het is echt geen punt, dan zou ik mijn deur niet open moeten laten staan,' suste ik haar verontschuldigingen. ik duwde mezelf overeind van de bank en liep over het houten parket richting de voordeur, waar het meisje op haar hurken tegen de hond zat te praten.
Het was aan de andere kant misschien toch niet zo handig om de deur open te laten staan. Zoals nu alweer bleek, je had nooit een idee van welk volk er binnen kwam lopen, of .. welke viervoeter er binnen zetten kwam.
Ik wierp een blik in de gang, om te kijken of er nog meer leven aanwezig was. En dat was er zeker. Ik zag een meisje op haar knieën zitten bij een omgevallen doos. Ze leek zwaar geïrriteerd, iets wat ik begrijpen kon. Zo langzamerhand werd ik zelf ook gek van alle dozen, laat staan dat ik er ook nog een liet omvallen! 'Is dat jou schuld?' vroeg ik wat aarzelend aan het meisje van de hond. Als ze zo krampachtig op zoek was geweest naar het dier, dan kon het voorkomen dat ze niet op haar omgeving had gelet. Mijn blik ging terug naar het meisje met de omgevallen doos. Er was niemand geweest om haar te helpen? Waar ging het toch heen met de wereld.
Ik floot een tel op mijn vingers om haar aandacht te trekken. 'Heb je toevallig hulp nodig?' vroeg ik rustig. Mijn pleegouders hadden me behoorlijk streng en beleefd opgevoed. Het zou een schande zijn als ik tegen hun regels in ging, was het niet?

[ bericht aangepast op 16 april 2013 - 19:00 ]

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Morgaine Ravensdale

Nu pas zie ik alle dozen staan die overal in de kamer verspreid zijn. "Oh! Je bent nieuw hier! Welkom," glimlach ik en richt me op, de lijn van Amergin in mijn hand. Als de jongen langs mij heen de gang in kijkt, volg ik zijn blik en zie nu ook het meisje op de grond zitten. "Is dat jouw schuld?" hoor ik naast me en ik maak even een hoog geluid en haast me dan naar het meisje. "Oh, sorry! Ik had je niet gezien! Mijn hond was - Heb je hulp nodig?" vraag ik tegelijkertijd met de jongen die nog in zijn deuropening staat. Mijn blik is vriendelijk en bezorgd en ik hoop dat geen van haar spullen beschadigd zijn. "Als er iets kapot is gegaan dan moet je het zeggen, dan zal ik het voor je terugbetalen." Ik stak mijn hand naar haar uit en zei: "Kom ik help je op. Het spijt me echt ontzettend dat je door mij bent gestruikeld, ik had beter op moeten letten." Schuldig kijk ik haar aan en naast me zit Amergin die met een even schuldige blik in zijn ogen het meisje vragend aankijkt met een schuin gehouden koppie. Hij zou nog even moeten wachten voordat hij naar buiten zou kunnen. “Ik voel me nu echt heel erg stom. Hey, als je ooit hulp nodig hebt met iets: ik woon hier aan het einde van de gang links, je mag altijd aan komen kloppen.”

(( sorry dat het vrij kort is, maar ik ben ziek. Ik wil jullie echter niet laten wachten ))

[ bericht aangepast op 16 april 2013 - 20:17 ]

---

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Ryder Gregg Watersins

Met een kreun druk ik mijn wekker uit en draai me nog een keer om. Vreselijk. Opstaan. Ik haal een hand door mijn verwilderde haren en open zo langzaam mogelijk, geen zin in het accepteren van alweer een job-loze dag in New York. Na een tijdje krijg ik mezelf eindelijk zover dat ik de lakens van me afwerp en de gordijnen opentrek. Het lijkt een mooie dag te worden, aan de zo goed als wolkenloze hemel te zien, en ik maak er maar meteen werk van mijn bed weer op te maken.
Vervolgens laat ik het water van de douche lopen, kleed ik me uit en stap de warme waterstralen onder. Nog een beetje slaap dat zich uit mijn lichaam laat vloeien, samen met het water dat over mijn huid stroomt. Nadat ik me vluchtig gewassen heb, draai ik de kraan weer uit, droog me af en bekijk me zelf in de lichtjes aangedampte spiegel. Vandaag geraken we de dag wel door zonder scheren, besluit ik. Ik trek gauw wat kleren aan, en wanneer ik in de keuken kom, besef ik dat ik vergeten ben boodschappen te doen. Bij het horen van gestommel op de gang, sluit ik de koelkast weer en steek ik mijn hoofd door het deurgat. Een bevallige jongedame sleurt met een koffer de trap op en ik schud mijn hoofd, met een glimlach op mijn gezicht. Ik open de deur verder en leun tegen de deurpost, grijnzend.
“Je ziet eruit alsof je wat hulp kan gebruiken,” zeg ik, erop lettend dat ze niet schrikt en de koffer weer helemaal tot beneden laat vallen.
“Wat denk je, ik help je met je koffers en daarna trakteer ik je op je eerste ontbijt in New York?” stel ik voor.
Ik loop naar haar toe, neem de koffer van haar over en steek mijn vrije hand naar haar uit.
“Ryder Watersins, aangenaam,” zeg ik glimlachend.

[Dat is @Danae btw]

[ bericht aangepast op 16 april 2013 - 21:20 ]

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Ruby Dawn.
Er lagen nog wat dingen op de grond, maar niet zoveel meer als eerst. Gelukkig zaten er geen breekbare spullen in, want die had mijn beste vriend ook al eerder gebracht, dus daar mocht ik nu wel blij om zijn. Maar het feit dat ik zowat onderuit werd gehaald, maakte mij niet echt blij, dus stond mijn gezicht nog steeds op hels.
Toen merkte ik vanuit mijn ooghoeken wat beweging op en hoorde ik een gefluit, dus keek ik op. Oh, please. Wat nu weer? Dacht ik geïrriteerd. 'Oh, sorry! Ik had je niet gezien! Mijn hond was –' Had een jonge vrouw uitgelegd, terwijl ze naar mij toe raasde en tegelijkertijd met de jongeman vroeg of ik hulp nodig had.
Ik drukte mijn tanden op elkaar en zei iets in de richting van: “Nee, laat het maar.”
'Als er iets kapot is gegaan dan moet je het zeggen, dan zal ik het voor je terugbetalen.' Ik schudde mijn hoofd, maar antwoordde hier niets op. Dit was gewoon een teken met dat er niets kapot is gegaan. Ook had de jonge vrouw haar hand uitgestoken, maar deze nam ik niet aan. Simpelweg, omdat ik mijn spullen nog moest oprapen. 'Kom ik help je op. Het spijt me echt ontzettend dat je door mij bent gestruikeld, ik had beter op moeten letten.'
“Ach, honden zijn nou eenmaal speels.” Ik had het niet op een manier gezegd dat ik haar excuses aanbood, maar ik kon het ergens wel snappen. En dat is waarom ik meer een kattenmens ben. Die zijn veel mysterieuzer, eleganter en niet zo.. hyper. Ik wilde ook gewoonweg niet de eerste dag van mijn verhuizing al chagrijnig en geïrriteerd aankomen.
'Ik voel me nu echt heel erg stom. Hey, als je ooit hulp nodig hebt met iets: ik woon hier aan het einde van de gang links, je mag altijd aan komen kloppen.'
Ik schraapte mijn keel. Hulp nodig? Kom op zeg, ik ben 22. Ik kan het zelf wel. Dacht ik koppig. Een slappe glimlach kwam er op mijn gezicht tevoorschijn en die richtte ik naar de vrouw.
“Nee, dat hoeft niet.” Had ik gezegd, terwijl ik nog wat laatste spullen in de doos dumpte. “En het maakt niet uit, maar ik zal 't onthouden.”
Mijn hoofd had ik naar de jonge man en vrouw gericht. De jonge vrouw had een schuldig gezicht, net zoals haar hond, en de jonge man.. zijn gezicht stond rustig en hij wilde overduidelijk helpen. Al wist ik niet zeker of hij de macho wilde uithangen of hij mij gewoon echt wilde helpen? Ach, dat zou ik zo snel mogelijk zien hé. Ik kreeg een geniepig, mysterieus glimlachje op mijn gezicht.
“Alhoewel,” begon ik en ik stond op, waarna ik mijn zwarte skinny broek afklopte en mijn blik op de jongen richtte.
“Ik heb toch wel hulp nodig. Als jij nou..” Ik pakte een doos op en liep ermee naar de jongen, waarna ik deze wat ruw tegen zijn buik aan duwde. “deze vasthoudt.” Het geniepige glimlachje zat nog op mijn gezicht.
“Dan houd ik die andere vast.”

[ bericht aangepast op 16 april 2013 - 21:24 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Jurgen Belov.
De manier waarop het allemaal zo voor zijn deur afspeelde maakte dat Jurgen bijna weer in zijn schulp wou kruipen. Van nature was hij al niet zo heel erg sociaal. Een goed gesprek, daar was niets mis mee, maar zodra er drama kwam opzetten maakte hij zich meestal uit de voeten. Vooral het soort drama waarin twee dames een rol speelden want meestal liep dat niet zo heel erg goed af.
In de deuropening van zijn woning bleef hij hangen. Hij sloeg zijn armen over elkaar en leunde tegen de deurpost aan terwijl hij het hele tafereel gade sloeg.
Het meisje van de hond leek het nogal onbeleefd te vinden wat ze had gedaan, iets waarin hij haar gelijk moest geven, het was in elk geval wel vriendelijk dat ze probeerde te helpen. Maar in feite was er nauwelijks iets gebeurd, toch ze bleef haar excuses aanbieden voor alles, wat hij persoonlijk iets overdreven vond. Bij een simpele' pardon, laat me je helpen.' had je je punt ook wel duidelijk gemaakt of niet soms? . Voor hem was het aardig amusant om te zien, ook al hield hij zich er verstandig buiten voor hij straks de gebeten hond was.
De jongen schudde wat moedeloos zijn hoofd. Het meisje met de omgevallen doos leek geen hulp te willen, laat staan dat ze het hondenmeisje ook maar een aardig woord gunde.
Vriendelijkheid was zeker niet de eerste prioriteit in dit complex. Het was hem op de eerste dag al opgevallen, maar het bleef terugkomen. Je zou bijna kunnen zeggen dat het vervloekt leek. Maar vervloekt was hij zijn hele leven al dus de oorzaak lag ergens anders. Misschien de sfeer van het complex zelf? Je kon overal vraagtekens bij zetten.
Op het moment dat Jurgen zichzelf weer wou terug trekken in zijn woning, kwam het meisje met een doos aanzetten. Een tel wierp de jongeman een wat bevreemde blik op de doos voor hij deze aannam. Het was niet al te vriendelijk zoals ze deze aan hem over gaf, maar dat leek ook helemaal niet haar intentie te zijn.
'Aha, wel, blij dat ik kan helpen hoor,' kwam er wat aarzelend uit, het was meer dat hij niet goed wist hoe hij hier op reageren moest. Eerst deed ze zo afstandelijk maar nu? Nu leek het bijna alsof ze de vriendelijkheid zelve was, althans, een soort van.
'waar moet hij heen?' vroeg hij op een rustige toon. wat er ook mocht gebeuren, hij zou nooit zijn geduld verliezen.
Even wierp hij nog een blik op het meisje met de hond. hij had het echt niet erg gevonden dat de viervoeter bij hem naar binnen was komen lopen. Het dier had immers voor de sensatie van zijn middag gezorgd !
Behalve hun drietjes was er verder niemand in de gang, wat hij best wel vreemd vond aangezien er vandaag een hele horde mensen zou moeten arriveren. Misschien kwamen ze later op de middag nog, ze moesten immers van heinde en verre komen.
Hij tilde de doos iets hoger op in zijn armen voor hij achter de jongedame aan liep die hem zonder pardon een doos in zijn handen had gedrukt. Hij zou niet zo over zich heen moeten laten lopen, maar hij wou niet op dag twee vijanden maken. Bitchie doen, dat kon altijd nog wel. Een wat sluwe glimlach speelde om zijn lippen, maar verdween net zo snel als hij gekomen was. Nu niet.

[ bericht aangepast op 16 april 2013 - 23:03 ]

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Morgaine Ravensdale

Lichtelijk teleurgesteld richtte Morgaine zich op en liet haar arm langs haar zij hangen toen het meisje haar hand niet accepteerde en "nee, laat maar" tegen haar zei met opeen geklemde kaken. De teleurstelling liet ze meteen gaan en haalde nonchalant haar schouders op: "Okay, dan niet." Als haar hulp niet gewild was dan hoefde ze ook geen moeite te doen en plaats maken in haar programma van de dag. Toen de meid op de grond zei dat honden nou eenmaal speels zijn, maakte Morgaine een gebaar met haar schouder en hoofd dat ze daar mee in stemde. "Yeah, en hij is ook nog maar drie maanden, dus hij heeft nog erg veel energie." Nadat Morgaine had aangeboden dat ze altijd zou kunnen aankloppen schraapte ze haar keel en de zwartharige had het gevoel dat het meisje zich gekleineerd voelde. Ze sloeg het aanbod af, zei dat ze het zou onthouden en dat het niet uitmaakte en liep toen straal langs Morgaine met de dozen op de jongen af. Met een opgetrokken wenkbrauw draaide de zangeres zich weg van het tweetal, nam haar pup in de armen en ging toen met de trap naar beneden om niet ongemakkelijk te hoeven wachten in dezelfde ruimte als de andere twee.

Beneden aangekomen, zette de vrouw haar hond op de grond en verliet het gebouw toen rustig en maakte zich op weg naar het park met Amergin, die af en toe bij een boom of lantaarnpaal stand hield om er tegenaan te plassen. Af en toe werd ze aangesproken met de vraag of ze de hond mochten aaien en elke keer zei Morgaine dat het uiteraard mocht. Amergin genoot van de aandacht die hij kreeg en hapt soms speels in touwtjes die uit capuchons hingen of in de vingers van de jonge dames die voor zijn puppy charme gevallen waren. Eenmaal bij het park aangekomen liet ik Amergin even los zodat hij kon rennen en wild doen en straks in het appartement er niet voor zou zorgen dat er nog meer mensen op de grond zouden belanden. Onwillekeurig moest ze aan Daniel denken, een man van bijna dezelfde leeftijd die haar meteen op haar eerste dag al kwam waarschuwen dat er iets goed mis was in het appartementencomplex en dat er rare dingen gebeurden met geesten of iets dergelijks. Toentertijd had Morgaine het nonchalant weggelachen en hem gezegd dat zulke dingen niet bestonden, maar dat het vriendelijk van hem was om haar te waarschuwen. Ze had hem uitgenodigd thee te komen drinken en inmiddels waren ze op zijn minst goede kennissen, zo niet vrienden. In de laatste tijd had de vrouw echter steeds vaker het idee gehad dat ze werd bekeken, ook al wist ze dat het onzin was aangezien alle gordijnen gewoon dicht waren. Het was vast en zeker haar verbeelding, dus meestal vertelde ze zichzelf dat ze zich niet moest aanstellen en dat ze zich liet beïnvloeden door Daniel's gekke praatjes. Na een diepe zucht riep Morgaine naar Amergin die blij aan kwam hobbelen en door zijn enthousiasme bijna struikelde. "Dag grote jongen, heb jij lekker kunnen rennen? Ja he," zei ze tegen haar hondje terwijl ze hem weer aan de lijn deed. Rustig ging ze op weg terug naar het appartement en bleef soms staan bij een etalage om naar de dingen te kijken. Eenmaal weer binnen nam ze lift naar boven en liep de gang door. Ze stopte bij de deur van Daniel's kamer en bleef staan; twijfelend tilde ze haar hand op niet zeker of ze aan zou kloppen, maar liet toen haar knokkels hard tegen het hout aankomen.

[ bericht aangepast op 16 april 2013 - 23:37 ]

---

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.