{RPG} The Walking Dead: Boat of Doom ~ 5 - Speeltopics

De Opheilia torende trots boven alle boten in de haven uit. Alle mensen hadden zich rond haar verzameld, klaar om te vertrekken voor een reis naar de Caraïben. De reis duurde een paar weken en toen alle passagiers terug aan wal komen, was de wereld helemaal veranderd.
Het grootste deel van de populatie bestaat uit zombies - ook wel Walkers genoemd. Alles is chaotisch en mensen vertonen zich zelden. Bijna niemand gaat alleen over straat, vooral 's nachts niet.

De passagiers van de Opheilia besluiten aan boord te blijven van het grote cruiseschip. Hoewel het schip niet meer uit kan varen - er is geen benzine meer - lijkt dat de veiligste plek. De voedselvoorraad slinkt snel en de groep wordt steeds kleiner door mensen die ouder worden en sterven, zelfmoord plegen of verhongeren. Op het schip zwerven hier en daar zombies rond: vergeten mensen die nooit teruggevonden zijn toen ze stierven. Het is uiterst gevaarlijk om alleen aan wal te gaan, dus dat gebeurt ook enkel wanneer nodig.
Daarbij komt ook nog eens dat er steeds meer ruzie ontstaat binnen de groep.
Zal de groep uit elkaar vallen door ruzies? Of zullen ze allemaal in leven te blijven als ze samenwerken?

Groepsleden (houdt mannen en vrouwen een beetje gelijk):
- Rebecca Morgan ~ Sasquatch
- Rowan Ava Carter ~ Assassin
- Daryl Dixon ~ Apocalyptic
- Xari Jarrett ~ LexLover
- Quentin Alfredo Burenti ~ RabidKiller
- Elizabeth Destiny Harkness ~ Ianto
- Tyler Grey ~ ForbesBrooks
- Nathan Morgan ~ Swizzle
- Jessalyn Hope ~ Assassin
- Ryan Dawnstar ~ Sasquatch
- Flynn Donovan ~ Tortura

Personage:
Naam:
Leeftijd: (Alle leeftijden zijn toegelaten)
Uiterlijk:
Innerlijk:
Wapen:
Extra's:
Familieleden: (mag onderling besproken worden)

Regels:
- Minimaal 8 regels schrijven
- Graag met leestekens en hoofdletters typen.
- OOC graag met haakjes; [] {} () - -
- Liefde tussen mensen mag, maar houdt het realistisch.
- Geen Mary Sue's (perfecte personages)
- 16+ en schelden mag, maar niet OOC
- Geen personages van anderen besturen.
- Geen personage's doden zonder toestemming van die persoon
- Alleen Ortelius maakt topics aan
- Melden als je je nickname veranderd

[ bericht aangepast op 10 feb 2013 - 15:19 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Ik ben te lui haha.]

---

Your make-up is terrible

[LOL oke :'D Dan ga ik wel verder nu]

---

ars moriendi

Daryl Dixon
Langzaam loop ik de trap verder op. Ze loopt de hal door maar moet nog een end tot het einde. Als ik nog iets tegen haar wil zeggen, moet ik het nu doen. Misschien kan ik het maar beter laten. We zijn net bijna betrapt en ik sta op het punt weg te gaan en misschien wel niet meer terug te keren. Waarom zou ik me nu nog meer dingen op de hals halen? Ik bekijk haar terwijl ze naar de deur van haar kamer loopt en de deurknop vastpakt. "Jess?" hoor ik mezelf vragen. Ja hoor. Er word weer eens besloten op emotie in plaats van op verstand. Emotie van daarbeneden. Ik wacht tot ze opkijkt en loop dan verder de trappen op. Ik benader haar rustig en laat de kruisboog iets van mijn schouder zakken. Ik weet niet eens waarom ik haar nu eigenlijk heb geroepen. Misschien kan ik het ergens diep van binnen niet goed hebben dat het nu definitief de laatste keer is dat ik haar zie. Van alle mensen op dit schip kon ik altijd het meest relaxt met haar omgaan. Ze is slim, niet naief en doet haar zegje op een vriendelijke maar duidelijke manier. Een beetje het tegenovergestelde van mezelf. Als ik bijna voor haar sta, slaat de onzekerheid weer toe en kijk weer weer naar de grond.

---

ars moriendi

Jessalyn Hope

Op mijn gemak loop ik terug naar mijn kamer, achter me hoor ik wel voetstappen, maar ik verwacht dat het Rebecca is en besteed er niet teveel tijd aan. Geen Walkers, die zouden me al eerder opgevallen zijn. Als ik mijn deur open wil maken hoor ik mijn naam. "Jess?" Verbaasd om Daryl zijn stem te horen kijk ik op naar hem, net als hij dichterbij loopt. Hij zegt niet wat hij wilt, maar als hij voor mij staat kijkt hij naar de grond. Ik kijk eens om me heen, maar voor de rest zie ik niemand. Snel open ik mijn kamerdeur, pak ik Daryl bij zijn onderarm vast en trek hem mijn kamer in om de deur achter ons te sluiten. Al is het maar zodat niemand kan horen wat wij zeggen of ons kan zien en rare dingen gaat denken. Ik ben er niet zeker van of er ook echt zulke dingen gaan gebeuren. Ik heb daarnet nog besloten dat ik het eigenlijk niet kan maken, maar ik hoeverre kan ik me daar ook aan houden? "Je beseft toch wel dat je niet beide dingen kan hebben?" vraag ik aan hem en ik kijk hem wat onderzoekend aan. "Niet nu je ervandoor gaat met haar, maar..." Shit, ik kan niet tegen deze spanning, het maakt me helemaal gek van binnen. Het is alleen maar lichamelijk, maar het zorgt er wel voor dat mijn hersens uitgeschakeld worden. "Ben je snel genoeg, denk je?" vraag ik er gelijk achteraan. Ik wil dit gewoon te graag.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze opent de deur en trekt me zonder waarschuwing naar binnen. Vervolgens sluit ze hem achter me. Bijna denk ik dat ze me zo gaat bespringen, maar ze kijkt me alleen maar aan. "Je beseft toch wel dat je niet beide dingen kan hebben?" vraagt ze onrustig. Fuck, als je op mijn schuldgevoel wilt inspelen, moet je dat vooral zeggen. Ik kijk schuldbewust naar de grond. "Niet nu je ervandoor gaat met haar, maar..." "Ik kwam alleen naar boven om de kaarten op te halen.." mompel ik terwijl ik mijn ogen vanonder mijn wimpers op een onschuldige manier naar haar opsla. Het ergste is nog dat het nog waar is ook en ik toch bij Jess ben beland. "Ben je snel genoeg, denk je?" vraagt ze plots. Ik kijk haar verschrikt aan en voel hoe mijn hartslag sneller begint te gaan. "Maar.. je zei.." stamel ik. Ze kijkt me hulpeloos aan en lijkt me echt te willen. Ik blijf verstijfd tegen de deur aan staan, mijn kruisboog en poncho nog altijd om mijn lichaam heen geslagen. Dit is gestoord. Ik wil reageren. Zeggen dat dit niet kan, haar hooguit een korte handdruk geven en vertrekken met Rowan zonder iets op mijn geweten te hebben. Maar ik kan het niet. Ik blijf als versteend staan terwijl het bloed door mijn aderen giert en mijn adem stokt. Ik kan niet weg..

---

ars moriendi

Ryan Dawnstar
In mijn onderbroek stond ik op het strand, terwijl ik met een aanloopje een duik in het water maakte en op een fikse snelheid dieper in zee begon te zwemmen.
Ik volgde het allemaal niet meer hoor, te veel drama voor een militair.
Eerst riep dat donkerharig meisje naar binnen, daarna volgde de andere twee. Ik zuchtte. Ik had iets opgevangen van dat ze weggingen, dus dan kon ik mooi zelf mijn wapens gaan zoeken aangezien meneer nog geen aanstalten gemaakt had om ze terug te geven. Toch had ik Jess met haar mes zien rond paraderen.
Toen ik uiteindelijk diep genoeg was, draaide ik me om en begon ik terug te zwemmen - iets wat een stuk moeilijker was omdat ik tegengehouden werd door de stroom die me met een grote kracht terug probeerde te trekken.
Na een baantje of twintig had ik er wel genoeg van en trok ik mijn kleren terug aan. Mijn shirt was nat, net zoals mijn broen, maar dat zou wel drogen. Het gevoel van het plakkende zand tussen mijn tenen was allesbehalve aangenaan, maar ik trok mijn sokken er gewoon overheen om daarna zorgvuldig de veters van mijn zwarte kisten te strikken.
Op mijn gemakje begon ik terug te wandelen. Mijn oog viel op het blonde, veel te magere meisje waarvan ik niet begreep hoe ze zichzelf in leven kon houden. Wanneer was ze terug gekomen? Ik dacht dat ik alleen op het strand was. Met ik knikje begroette ik haar, om daarna tegen de reling te leunen. 'Is er iets?' vroeg ik. Ze zag er niet al te vrolijk uit.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Ik kwam alleen naar boven om de kaarten op te halen..." mompelt hij. En daarom stond hij daarnet naast me en zei hij mijn naam. Mij kan hij er in ieder geval niet mee voor de gek houden. Die onschuldige blik, daar trap ik mooi niet in. Hij wilt het even graag als ik, volgens mij. Ik krijg een geschrokken blik van hem als ik vraag of hij snel kan zijn. "Maar... je zei..." Hij bevriest helemaal en geeft geen concreet antwoord. Geen ja, maar ook geen nee. "Ik weet wat ik zei, maar ik weet ook wat ik wil. Wat jij wilt." grom ik naar hem. Ik weet dat ik hem niet over mag halen, want ik push hem. Ik weet hoe een man met zijn lul begint te denken zodra zoiets gebeurd, al helemaal als ik nu iets ga doen. De tweestrijd die ik nu voel is echt enorm en ik denk niet dat ik de keuze kan maken op het moment. "Denk je dat je ermee kan leven? Ik zal niets zeggen, tegen niemand." vraag ik zacht aan hem. Mijn lichaam reageert wel op mijn bedoelingen, mijn ademhaling is al iets versnelt net zoals mijn hartslag. Ik zet toch een stap naar hem toe en vlij mijn lichaam tegen die van hem aan, verlangend. Een laatste keer kan toch niet zo erg zijn? Ik hoop echt dat hij ermee instemt, een klein duwtje zou toch niet erg zijn? Mijn handen laat ik langs de zijkanten van zijn lichaam dwalen terwijl ik omhoog naar zijn gezicht kijk. Stem alsjeblieft ermee in. Gewoon voor deze laatste keer.

---

Your make-up is terrible

Rowan Ava Carter

Rebecca verdwijnt loom met het boek in haar handen en ik zucht om verder door te lopen naar buiten. Hij lijkt toch geen haast te hebben om naar beneden te komen, wel om boven te komen. Op mijn gemak slof ik door de gangen heen, als hij snel is haalt hij me wel in. Toch gebeurd dat niet. Nou, dat wordt nog een gezellig tijd samen, zeg. Toch is hier blijven voor mij geen optie meer, ik wil niet zo snel opgeven, ik kan Daryl niet zo snel opgeven en gewoon maar weer met hangende pootjes bij Rebecca aankomen. Ik open de deur naar buiten en stap het dek op. Waar zal ik wachten? Het maakt mij weinig uit dat hij nu zijn best moet doen om te wachten. Ineens komt er een bekende aan gelopen, waardoor ik blijf staan waar ik ben. Hij knikt naar me als hij aangelopen komt en ik frons iets. "Is er iets?" vraagt hij als hij nonchalant tegen de leuning aanloopt. Je kan zien dat hij net gezwommen heeft, hij is nat van het water. "Ja, jij bent in de buurt." grom ik chagrijnig naar hem alsof het zijn schuld is dat ik hier buiten wacht op een of andere gekke gozer. Mijn armen sla ik over elkaar heen en ik kijk even rond. Geweldig idee om mij nu lastig te gaan vallen zeg. Ik weet zijn naam niet eens, geen idee of iemand die ooit genoemd heeft, maar ik weet hem niet meer.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Ze kijkt me met een ongelovige blik aan als ik zeg dat ik alleen die kaarten op kwam halen. "Ik weet wat ik zei, maar ik weet ook wat ik wil. Wat jij wilt," gromt ze. Is het zo duidelijk? Haar ogen kijken me hypnotiserend aan. "Denk je dat je ermee kan leven? Ik zal niets zeggen, tegen niemand." Oh man, waarom doet ze dit nou? Iedere keer als ze zo dichtbij me is, kan ik niet meer normaal denken en neemt mijn lichaam het over. Ik wil haar zo graag, maar er rinkelen alarmbellen in mijn hoofd. "Maar.. Rowan.. houdt van me," breng ik ademloos uit. Het is de eerste keer dat ik dit hardop zeg en het maakt me bang. Heel erg bang. Plotseling realiseer ik me dat zij wel degelijk de enige echte reden is dat ik zo graag wel wil hier. Ze komt emotioneel veel te dichtbij me. Het maakt me gewoon bang. En nu ze ook al zo gestoord overal op reageert.. Jess' handen glijden over de zijkant van mijn lichaam en ik kijk haar doodsbang aan om de gedachtes die in me opkomen. "Dat meisje heeft zelfmoord om me willen plegen.. Ze heeft een zenuwinzinking van me gekregen.. Ze heeft gevraagd of ze mijn overleden vriendin kan vervangen.. Dat is echt niet normaal.." zet ik voor mezelf op een rij. Ik heb niet eens in de gaten dat ik hardop aan het denken ben. Jess klemt haar warme lichaam om me heen, en een vreemde combinatie van angst en opwinding maakt zich van me meester. Het is alsof mijn lichaam en geest beide een eigen leven leiden. Mijn onderlichaam drukt zich zachtjes tegen haar aan terwijl mijn gedachten heel ergens anders zijn.

---

ars moriendi

Ryan Dawnstar
'Ja, jij bent hier,' snoof ze. Ik keek haar schattend aan, met mijn ogen tot kleine spleetjes geknepen. Veel manieren had ze ook niet.
'Nou sorry hoor, madame, maar als je me weg wil kan je het ook vriendelijk vragen,' blafte ik terug. Ik kon er niet veel aan doen, slechte leger gewoonte. Ze moest maar niet gaan verwachten dat ik een teen zou verzetten voor ze het gemeend vriendelijk zou vragen. Ik was niet voor niets commandant geweest.
Ik haalde mijn hand door mijn korte haren, zodat het wat warriger stond en niet plat tegen mijn hoofd zou drogen.
De wind trok door mijn natte shirt heen, maar de zon zorgde ervoor dat hij niet tergend koud was, maar juist perfect.
Weer bleef mijn blik op de blondine met de grote mond hangen. Haar flobbertrui leek veel te verbergen, maar volgens mij was ze daaronder nog magerder.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Maar... Rowan... houdt van me," brengt hij uit, zijn blik veranderd helemaal door die woorden. Hij ziet er bang uit, alsof hij dat eigenlijk helemaal niet wilt. Mijn handen tasten voorzichtig zijn lichaam af terwijl hij zijn bange blik op mij richt. "Dat meisje heeft zelfmoord om me willen plegen... Ze heeft een zenuwinzinking van me gekregen... Ze heeft gevraagd of ze mijn overleden vriendin kan vervangen... Dat is echt niet normaal..." denkt hij hardop. Volgens mij is het ook niet de bedoeling dat hij die dingen tegen mij zegt, maar het laat maar weer eens zien hoe eng dat kind eigenlijk is en dat je echt wel bang van haar moet worden. Ze schiet je nog neer in je slaap. Ik wil er niet aan denken, hij volgens mij ook niet. Zijn onderlichaam duwt hij tegen die van mij aan, waardoor ik mijn handen onder zijn poncho en shirt laat glijden. Mijn korte nagels krassen licht over zijn huid heen. "Waarom neem je haar dan mee? Laat haar achter." probeer ik hem zacht te overtuigen. Stiekem wil ik dat niet, als hij weggaat moet hij haar met zich meenemen. Ze is veel te eng om hier achter te laten, straks vermoord ze me nog eens in mijn slaap. Ik trek hem zacht van de muur af en schuif zijn poncho van zijn lichaam af, zodat die op de grond ploft. Zijn kruisboog pak ik voorzichtig vast om die ook naar beneden te laten zakken, maar zo zodat hij niet op de grond valt en ik hem daar voorzichtig neer kan leggen. Zo gaat het nog wel even duren.

Rowan Ava Carter

"Nou sorry hoor, madame, maar als je me weg wil kan je het ook vriendelijk vragen." schreeuwt hij zowat terug. Ik trek mijn wenkbrauwen op en kijk toe hoe zijn hand door zijn haar heen gaat en hij mij inschattend aankijkt. De wind blaast zijn natte shirt om zijn lichaam heen en laat zien hoe gespierd hij wel niet is. Volgens mij kan hij me met één hand optillen en overboord gooien. "Ik zeg niet dat ik je weg wil hebben," murmel ik naar hem en ik zucht geïrriteerd. "Had je maar gewoon niet moeten vragen of er iets is. Je weet dat je iets raars kan verwachten van een vrouw." Koppig draai ik mezelf weg van de man en kijk ik uit over het strand. In de verte sukkelt een Walker rond, in zijn eentje. Ik ben echt veel te snel op mijn teentjes getrapt nu, ik moet oppassen tegen wie ik me zo gedraag. Ik ken deze vent niet, wie weet wat hij straks wilt. Ach, wie maakt het ook wat uit. Ik ga toch wel weg, wat er ook gebeurd. Ik draai me weer terug om en werp een blik op de deur achter hem. Nog steeds geen Daryl.

---

Your make-up is terrible

Daryl Dixon
Haar handen glijden onder de poncho, krassen over mijn lichaam. Ik sluit mijn ogen maar kan niet volledig genieten. Mijn gedachten werken op topsnelheid. "Waarom neem je haar dan mee? Laat haar achter," oppert Jess zachtjes. Ik kijk haar machteloos aan. "Hoe? Ze zegt dat ze niet meer zonder me kan.." Ze trekt me van de muur en laat de poncho op de grond vallen. Vervolgens neemt ze de kruisboog en legt deze zorgvuldig naast het kleed. "Ik heb nu gezegd dat ze meekan.." Was ze nou maar niet naar me toegekomen. Was ik maar gewoon gisteren al vertrokken, zonder die klotekaarten. Op dit moment wil ik Rowan meenemen - maar alleen omdat ik bang ben dat ze, als ik haar afwijs en haar hier laat, ze eerst Jess en daarna zichzelf wat aandoet. En omdat ik haar nu niet meer kan afwijzen.. Ze is gestoord. Toen ze zei dat ze niets meer wist van haar inzinking en het gejank om Rosy te mogen zijn, geloofde ik haar niet. Maar nu besef ik me dat ze het echt niet meer weet.. Ze heeft een blackout gehad waardoor ze totaal niet meer wist wat ze deed. Ik had het geluk dat ze in een verdrietige breakdown zat, maar wat als de volgende een agressieve is? Ze zou me kunnen vermoorden als ze weer zo'n aanval van insanity kreeg om er vervolgens niets meer van te kunnen herinneren. Krampachtig grijp ik Jess' lichaam vast. "Ze is gevaarlijk," fluister ik schor. Ik bijt harder dan gepland in Jess' nek terwijl de angst door mijn lichaam giert. Ik sta stijf van de spanning.

---

ars moriendi

Ryan Dawnstar
Het meisje trok haar wenkbrauwen op. Ze leek een beetje onder de indruk te zijn van mijn woorden, wat maar goed was ook.
'Ik zeg niet dat ik je weg wil hebben,' murmelde ze. Mooi, want ik was ook niet van plan weg te gaan. 'Had je maar gewoon niet moeten vragen of er wat is. Je weet dat je iets raars kan verwachten van een vrouw.'
Nou nee, dat wist ik niet. Alleen van vrouwen die hun tijd van de maand hadden en aan haar reactie te zien leek zij er zo een te zijn.
Ik haalde mijn schouders op. Probeerde een mens ook eens vriendelijk te zijn. 'Goed, volgende keer loop ik je wel voorbij als je er beteuterd uitziet,' mompelde ik. Ik klonk niet echt onvriendelijk, maar ik was nog op mijn teentjes getrapt van daarnet. Ja, ik had lange tenen, figuurlijk dan. Als iemand naar me begon te snauwen snauwde ik terug. Maar ik was blij dat ze me niet wilde vertellen wat er was, ik was toch geen gevoelens man.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Jessalyn Hope

"Hoe? Ze zegt dat ze niet meer zonder me kan..." vraagt hij aan mij, maar ik heb geen idee hoe. Gewoon gaan? "Ik heb nu gezegd dat ze mee kan..." Dat was heel dom van hem, echt heel dom. Daryl zijn handen omklemmen mijn lichaam stevig, maar behoorlijk gespannen. Zijn hele lichaam voelt gespannen aan. "Ze is gevaarlijk." fluistert hij schor in mijn oor. Als hij zijn tanden in mijn nek zet kreun ik zachtjes. Mijn nagels boren zich in de huid boven zijn heupen omdat hij behoorlijk hard bijt. Ziet hij dat echt nu pas in? "Dat had ik al door," mompel ik. "Kom, we halen eerst die spanning van je af." Voorzichtig pak ik hem bij zijn bovenarmen vast en draai ik hem om, om hem naar het bed toe te duwen en hem neer te duwen. Ik klim bovenop hem en ga laag op zijn middel zitten, terwijl ik me voorover buig en hem iets ruw in zijn nek begin te kussen. "Neem haar dan mee en dump haar ergens. Dan heeft niemand er last van." opper ik zacht, maar met een hese stem. Mijn onderlichaam beweegt licht over die van hem heen, ik raak echt opgewonden ondertussen, ondanks het onderwerp waar we nu over praten. Mijn handen trekken ondertussen zijn shirt een stuk omhoog en prutsen daarna al om zijn broek open te maken. Dit zal wel de raarste seks worden die ik ooit gehad heb, maar het is tenminste seks.

Rowan Ava Carter

"Goed, volgende keer loop ik je wel voorbij als je er beteuterd uitziet." mompelt hij, ik heb hem nu vast al afgeschrikt. Hierdoor grijns ik iets en schud ik met mijn hoofd. Hij klinkt niet echt boos, dus hoef ik me ook geen zorgen te maken dat hij me over de reling flikkert. Volgens mij doet hij dat sowieso niet, hij is echt zo'n goedzakkerige militair in mijn ogen. "Dat hoeft niet, er komt geen volgende keer." Ik klink iets te optimistisch, vooral omdat ik weet hoe naïef het is. Daryl is er namelijk nog steeds niet en ik weet gewoon dat er meer aan de hand is dan die fucking kaarten. Toch probeer ik mezelf iets heel anders voor te houden. Hij komt zo wel, we zeggen niets meer en gaan ervandoor. Hij hoeft niets uit te leggen voor mij, want hij zal haar toch nooit meer zien. Als we al terug komen en zij is er nog... Ze hoeft maar één stap te dichtbij te zetten en ze kan mijn mes in haar zwarte kop verwachten. In mijn ogen heeft ze iets teveel lef, ze weet dat hij met mij weggaat en toch probeerde ze iets. Miss not that innocent. De wat moorddadige uitdrukking verschijnt ook op mijn gezicht als ik dat in plan. "Hé, weet jij waar Jess haar kamer heeft?" vraag ik aan de man.

---

Your make-up is terrible

Ryan Dawnstar
'Dat hoeft niet, er komt geen volgende keer,' opperde ze.
Ik leunde terug nonchalant op de reling. Haar blik stond me niet aan.
'Wat ga je doen? Over de relig springen omdat je je leven beu bent?' mompelde ik zacht. Ze deed me net aan Simon denken, even grote mond, maar even laf. Ik had het schijt aan zulk soort mensen.
Mijn ogen bleven op een sukkelige walker op het strand wangen.
Ik kneep ze tot kleine spleetje. Die walker had een legeruniform aan. Zachtjes begon ik te lachen toen ik zag wie het was. Simon. 'Ha, sukkel,' mompelde ik spottend. Dat kreeg je ervan als je niet luisterde. Karma heette dat.
'Hé, weet jij waar Jess haar kamer heeft?' vroeg ze.
Ik keek haar weer aan met een wantrouwige blik. 'Waarom?' vroeg ik.
Ik vertrouwde dat kind gewoon niet, ze kon niet eens normaal op een vraag antwoorden.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov