[RPG]Give me love [Speeltopic 1] - Speeltopics

Some people mind told you if you die you can go to heaven or hell
Wel,that not that true
If you die you can be a white or a black angel
Even when you're a black one, you can change,but there wil always be that scar of the person you where first

You just have to give them love and you wil see

{De verhalen vertellen ook dat witte engels de liefdes hulpjes van god zijn,zij kunnen mensen aan elkaar koppelen en liefde brengen aan de wereld,maar de zwarte engels brengen alleen maar verdriet en maken mensen kapot.
Deze rpg speelt zich af in Parijs de stad van de liefde zegt men,dat komt omdat de nieuwe engelen van God daar gebracht worden.
Engelen mogen normaal geen contact maken met mensen en ook niet met andere soorten engelen-zwarte en witte-
Maar wat doet een engel-leerling als hij/zij verliefd word op een mens of begint te praten met een andere soort.
Word je dan verbannen? Verbannen naar de hel? Het zijn verhalen ,maar wie zegt dat het waar is en wie zegt er dat een engel niet terug naar zijn menselijke vorm kan als je echt je best ervoor doet? }


Witte engelen
-Rosalie ''Rose'' Lauren Flow Coockies
-Skylar Evelyne AdamsNibug
-Cameron Levi Lee Pebble

Zwarte engelen
-Nathan Eliot Fields Nyan
-Raquelle Anastasia Trafalger Leave
-Ethan Micheal Johnson Coockies

Mensen
-Eléonore Beau Amadou.Lifeisajoke
-Serenity Aslynn White Pebble
-Mason Alexander VartanianShooter


Regels
- Minimaal vijf regels.
-GEEN perfecte personages.
-Reservaties blijven maar 2 dagen staan
-Gelieve mensen die wat ervaring hebben.
- Speel niet voor een ander.
-Ik ben de enige die de Topics opent tenzij ik er iemand voor aanwijs
-Dit is geen sneltrein

Rollen- en praatopic

Het begin,Je kunt kiezen
of je begint bij het moment dat ze wakker word na zijn of haar dood ,dan zitten in een oude kamer op een oud appartement ,de witte en de zwarte engelen hebben elk een ander appartement.
Of je bent als engel al een tijdje onder de mensen ,dus niet een nieuwe engel
Sommige engelen zullen nog pijn hebben aan hun wonden en zullen ook problemen hebben met hun vleugels anderen mischien niet.
Voor de mensen is het anders, het is hetzelfde zoals het altijd al voor hen is geweest,tot ze misschien in de stad een engel of mens tegen het lijf zullen lopen

[ bericht aangepast op 26 jan 2013 - 21:22 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Mason Alexander Vartanian ||

Op het moment dat ik mijn woorden had uitgesproken en ze bij Serenity binnen waren gekomen begon ik haar gezicht uitvoerig te bestuderen, omdat ik geen enkele emotie zou willen missen. Nadat ze lang stond na te denken opent ze voorzichtig haar lippen om er een stortvloed aan woorden uit te laten komen, maar wat er volgt is slechts een nietszeggende stilte. Haar ogen maken weer contact met de mijne, zoekend naar antwoorden of woorden - die ze in haar eigen gedachten niet omhoog krijgt. Mijn blik glijdt even omlaag, naar haar lippen die nog steeds enigszins geopend staan - terwijl ik mijn gedachten de vrije loop laat gaan. Flitsen van meisjes waar ik me ontzettend tot aangetrokken voelde maar van me weg zijn gelopen schieten in mijn gedachten voorbij, waarna ze opgevuld worden dan de beelden van Lorelei en Serenity in het park; op het schoolplein; in mijn appartement; op de markt en vervolgens de beelden van een aantal seconden geleden, hier in appartement van Serenity. Vervolgens worden de beelden weer net zo snel verwijderd als ze gekomen zijn en worden ze veranderd door beelden die ik op dit moment zou kunnen doen, van het simpele praten tot het ingewikkelde terugstaren met alle gevolgen indien.
De koude, harde appartementendeur die nog steeds tegen mijn rug duwt en door mijn blouse steeds kouder lijkt te worden - voelt enigszins kalmeren aan, omdat ik mijn eigen temperatuur steeds omhoog voel gaan. Precies zoals Serenity zojuist had gedaan open ik mijn mond licht, maar de woorden die in mijn hoofd hangen blijken er op geen enkele manier uit te komen. Mijn ogen flitsen terug naar die van haar, haken zich erin vast en fonkelen dan van een bepaald soort verlangen of gevoel dat er op dit moment door mijn lichaam stroomt.

---

•

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Ik wacht ongeduldig onderaan de trap. Als Raquelle naar beneden komt lopen, fluit ik even en schen haar mijn charmantste glimlach met een knipoog. Als ook Nathan naar beneden komt knik ik goedkeurend.
'Al veel beter,' zeg ik met een grijns. 'Let's party,' schreeuw ik en pak de fles wijn. Met een grijns en enorm veel zin loop ik het huisje uit. Ik trek Nathan en Raquelle achter me aan. Ik sla mijn arm om de schouders van Raquelle en grijns. 'Dit vind ik een heel goed idee van jouw,' grijns ik en fluit vrolijk. Nou ja, vrolijk op een zwarte engelen manier. Dus gewoon zin in feesten en veel drank met veel doden. Punt. Ik kijk even de vrolijke begraafplaats over en loop dan de hekken door. Met grote stappen loop ik door de straatjes van Parijs. De twee volgde me wel. Ik hoor al van ver de muziek. Met een grijns loop ik de rij gewoon straal voorbij. Iedereen die protesteert kijk ik kil aan. Zo eng, dat ze de volgende aantal weken nachtmerries zullen hebben. Ik lach schamper en loop zonder problemen naar binnen. Ik kwam hier vaker, dus de mensen kende me nu wel.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Serenity Aslynn White.
Ik keek hoe Mason mijn gezicht bestudeerde. Het was stil in het appartement, maar het was geen ongemakkelijke stilte.
Nadat zijn blik even omlaag geleden was naar mijn lippen, opende ook hij even zijn mond, maar leek hij ook geen woorden te vinden om te zeggen.
Alweer gleed mijn blik over zijn gezicht, dit keer bleven mijn ogen hangen bij zijn mooi gevormde lippen.
Lust en verlangen stroomde door mijn lichaam en verscheen in mijn ogen, toen ik zijn hand losliet en mijn hand voorzichtig op zijn witte bloes legde.
Ik overbrugde nog wat centimeters, wat ervoor zorgde dat er nog twee centimeter tussen ons in zat.
Vanaf dit standpunt zag hij er nog steeds aantrekkelijk uit, hij had een gave huid.
Zacht likte ik over mijn lippen, denkend hoe zijn lippen tegen die van mij zouden voelen.
Toch overbrugde ik de laatste ruimte tussen ons niet, net wat te verlegen.
Mijn grote blauwe ogen haakten zich weer in de zijne en ik trok mijn mondhoeken wat omhoog.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Raquelle Anastasia Trafalger | Zwarte engel
Ik rol kort met mijn ogen als Ethan begint te fluiten. Typisch iets voor hem, en dus besluit ik dan ook wijselijk mijn mond te houden. De begraafplaats vloeit achter de smeedijzeren hekken geleidelijk over tot de hoekige stenen die Parijs kenmerken. De stad van de liefde en de stad van de dood. Het zou beiden kunnen zijn, en ergens is dat het vast al heel lang. Dat Ethan de rij blind negeert, had ik kunnen weten. Al maak ik mijn entree wat zoeter. Ik heb namelijk geen zin om jongens te moeten zoeken, en wil ze dus eerst kort bekijken. Dat gaat gemakkelijker als ik ze iets langzamer passeer en daarbij dus ook uitkom bij de uitsmijters van de club. Eén van hen herkenning ik als een oude.. vriend. Er verschijnt een sarcastische glimlach wanneer ik zijn kaken kort van kleur zie veranderen, waarbij mijn vingertoppen heel eventjes op zijn gespannen, zwarte shirt komen te liggen. 'Jon.' Glimlach ik liefjes richting de enorme man, waarna ik zachtjes op mijn onderlip bijt. 'Raquelle.' Onder die kleerkast voel ik zijn hart haperen. Hij herkent me dus nog? Wat zoet. 'Ik zie je binnen wel.' Besluit ik uiteindelijk, waarna ik vriendelijk knipoog en hem passeer. Binnen is het een drukte van belang. Zwetende, dansende lichamen en blèrende, jonge mensen. Er rolt rook over de fluoresceerde vloer en hier en daar breekt een glas. Het is een tijdje geleden dat ik mezelf heb toegestaan los te gaan en vanavond lijkt een prima moment. Van verschillende kanten gris ik zo nu en dan een drankje voor ik me op de dansvloer waag om verschillende meisjes hun vriendje in te pikken. Misschien zouden ze me zelfs dankbaar moeten zijn. Als ze eens wisten wat die jongens hun aan zouden doen. Nee. In mijn handen zouden ze dat even hard terugverdienen, maar eerst zou ik ze van me laten houden. Daarna was het tijd om ze alles betaald te zetten.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Mason Alexander Vartanian ||

Die ene, kleine, simpele verschuiving van haar hand - die uiteindelijk op mijn witte blouseje komt te liggen, zorgt ervoor dat mijn hart als een razende begint te kloppen en ik onwillekeurig mijn adem inhoud. Haar grote, blauwe ogen stralen een bepaald soort verlangen uit - een die ik niet zomaar kan vastleggen en interpreteren - terwijl ze steeds dichterbij komen en uiteindelijk nog maar een kleine opening van twee centimeter tussen onze gezichten is ontstaan. Op het moment dat mijn blik weer in de hare wordt gehaakt, zie ik vanuit mijn ooghoeken dat ze voorzichtig langs haar lippen likt - waardoor er een kort, verlangend geluidje omhoog borrelt vanuit mijn keel en ik mijn handen vol automatisme op haar heupen laat belanden. Wanneer mijn ademhaling weer langzaam op gang begint te komen merk ik dat hij zwaarder is dan normaal; dankzij de spanning en de ingehouden gevoelens die op dit moment door mijn lichaam razen. Het waren niet enkel en alleen de gevoelens die vandaag bij me op zijn komen borrelen, het waren de gevoelens die al twee jaar lang vastzitten in mijn lichaam - zoekend naar een uitweg die ze tot nu toe niet konden vinden.
Plotseling dringt het tot me door waar ik op dit moment mee bezig ben; dat ik net ben als de andere jongens die Serenity zo hebben gebruikt - omdat ik niet wacht op haar teken maar alleen maar denk aan mijn eigen gevoelens en verlangens en nog geen moment aan die van haar heb gedacht. Zuchtend sluit ik mijn ogen en druk mijn voorhoofd vervolgens tegen het hare, waarna ik een aantal seconden nadenk over de woorden die zodadelijk uitgesproken zullen moeten worden. In mijn hoofd ga ik na hoe zij zich moet voelen; maar er komt geen concreet antwoord - ik kan alleen maar raden en afwachten of ik het goed zal hebben. 'We -,' fluister ik dan zachtjes, met een lichte, hese stem, '- We komen nog te laat voor Lorelei,' laat ik er dan aarzelend achteraan volgen. Het excuus dat zojuist in mijn hoofd was opgeborreld was niet het mooiste, maar het was de waarheid en dat was voor dit moment genoeg. Als ik iets zeker niet wilde doen dan was het dingen overhaasten, en op het moment dat ik nu naar mijn gevoelens en verlangens zou gaan luisteren wist ik zeker dat ik een heleboel zou gaan overhaasten...

---

•

Serenity Aslynn White.
Een kort geluidje verliet Mason's keel, maar ik kon het geluid niet goed plaatsen. Vond hij het niet fijn als ik zo dicht bij kwam? Zijn handen legde hij op mijn heupen, dus ik vermoedde dat hij het net zo prettig vond als ik.
Met een zucht sloot hij zijn ogen en drukte zijn voorhoofd tegen het mijne aan. Zijn woorden brachten me terug naar de realiteit en lieten me realiseren dat we veel te snel gingen. Ik kende hem pas een paar uur! Toch kon ik het gevoel in mijn buik niet negeren. Alsof ik het verpest had, mijn kans gemist.
'We-,' fluisterde hij zachtjes, met een lichte, hese stem. '- We komen nog te laat voor Lorelei,' liet hij er toen achteraan volgen, aarzelend.
Een zachte zucht verliet mijn lippen en ik nam wat afstand, waarna ik een blik op de klok wierp. Half 12, gaf die aan en ik knikte.
'Je hebt gelijk,' mompelde ik zacht, waarna ik een paar stappen terug zette en hem even aankeek. 'Als we die lunch nog willen maken, moeten we nu opschieten. Wil je hier eten of in jouw appartement?' Mij maakte het niet heel veel uit, Lorelei zal het vast geweldig vinden bij Mason thuis te komen, maar ik snapte goed dat hij zijn keuken niet vies wilde maken.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Mason Alexander Vartanian ||

'Je hebt gelijk,' hoor ik Serenity zachtjes mompelen, waarna ik mijn blik volledig terug richt op haar gezicht en ik tot mijn lichte teleurstelling merk dat ze een aantal passen achteruit heeft gezet en een stuk verder van me is verwijderd dan hiervoor. 'Als we die lunch nog willen maken, moeten nu opschieten. Wil je hier eten of in jouw appartement?' vraagt ze vervolgens alsof er zojuist niets tussen ons was gebeurd, alsof dit alles niet heeft plaatsgevonden. Mijn ogen worden weer lichtrood als ik mezelf bedenk dat ik te snel heb gereageer door haar heupen vast te pakken, hoe had ik ook zo stom kunnen zijn in plaats van gewoon netjes kunnen wachten zoals normale, nette jongens deden? Redelijk snel hap ik nog een keer naar adem en haal vervolgens mijn hand door mijn haren om mezelf weer een lichte houding te geven - die ik volledig kwijt was geraakt door mijn heen en weer flitsende gedachten over de redenen van Serenity en het feit dat ze zo snel achteruit was gestapt.
'We eten bij mij,' glimlach ik dan voorzichtig, terwijl ik met grote passen langs haar af stap en het keuken gedeelte inschiet, waar de grote boodschappentas nog onaangeroerd op het aanrecht staat. Binnen een aantal tellen had ik de belangrijkste dingen weggestopt in de kastjes en had ik de benodigdheden voor de lunch in een kleinere tas gestopt die nu in mijn handpalm lag. Lorelei hield vast van tosti's, alle kinderen hielden van tosti's - helemaal als ze te zien kreeg dat het gewoonlijke grilpatroon niet zomaar streeptjes waren maar het gezicht van Spongebob, de kinderheld van tv. Met mijn blik op de grond gericht open ik vervoglens de appartementdeur en kijk nogmaals terug naar binnen. 'Kom je?' fluister ik dan hees.

---

•

Serenity Aslynn White.
In stilte volgden mijn ogen de bewegingen die Mason maakte. Hoe hij een hand door zijn haar haalde, naar de boodschappen tas toeliep en alles keurig wegstopte in de kastjes - wat ik overigens bij hem thuis niet had gemogen, maar ik zei er niets over - en de overige spullen in de tas over zijn schouder hing.
Daarna liep hij terug naar de appartementdeur, zijn blik richting de grond, en nogmaals terug naar binnen. 'Kom je?' fluisterde hij hees en ik knikte, waanra ik achter hem het appartement uitstapte en de deur weer op slot liet vallen. De sleutels stopte ik in mijn broekzak, waanra ik samen met hem het gebouw verliet.
Zwijgend liepen we over straat, tot ik de moed verzameld had om zachtjes zijn hand te pakken.
Ik glimlachte even naar hem en begon onbewust wat langzamer te lopen, zeker omdat we de straat weer naderden waar we over moesten steken. Na het ongeluk was ik enorm bang geworden voor oversteken, zeker hier in de stad, maar ik wilde hier niet weg. Niet waar ik zoveel herinneringen had. Ik hield van Parijs en zijn drukte, alleen niet zo van het verkeer dat er rondreed.
Vanuit mijn ooghoeken keek ik omhoog naar Mason's gezicht. De zon weerkaatste op zijn hoofd, waardoor zijn blonde haar, wat net een paar tinten donkerder was dan het mijne, mooi schitterde. Naarmate we het oversteekpunt bereikten pakte ik zijn hand steviger vast.
Een lichte zucht verliet mijn mond en ik probeerde me te richten op het rode licht van het stoplicht, maar de warmte van Mason's hand weerhield me daarvan.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Mason Alexander Vartanian ||

Stilzwijgend lopen we naast elkaar het appartementencomplex uit om vervolgens richting te zetten naar mijn appartementencomplex, waarbij we dezelfde route namen als dat we genomen hebben. Nadenkend over dingen die ik zou kunnen zeggen schud ik zachtjes mijn hoofd, wetend dat ik het goed verprutst had door mezelf te leiden door mijn verlangens - enkel en alleen omdat het voor mij lang geleden was at ik zo dicht in de buurt van een meisje was gekomen en haar hierdoor direct voor mezelf aan het opeisen was. Het feit dat Serenity vervolgens, midden op straat, haar hand in de mijne laat glijden - helpt niet bepaald mee aan mijn verwarde gevoelens. Stilstaand naast het stoplicht voel ik de auto's vlak langs me voorbij razen, waardoor mijn haren zachtjes langs mijn voorhoofd schuiven naar de andere kant, waardoor ik even geïrriteerd mijn kaken op elkaar klem. De kleine hand van Serenity klemt zich strakker rond de mijne wanneer het verkeerd maar door blijft razen, waardoor ik direct wordt herrinnerd aan het feit dat haar ouders zijn omgekomen; hoogstwaarschijnlijk door een auto ongeluk, en dat ze het daarom moeilijk vind om in zo'n drukke straat over te steken.
Zachtjes geef ik een kneepje in haar hand, wanneer ik haar voorzichtig de straat op trek wanneer het groen is geworden en ik op zoek ga naar het zijstraatje waar ik altijd tussen door schiet om naar mijn appartement te gaan. Eenmaal daar aangekomen kijk ik even van de school naar mijn eigen appartement en schat in dat we nog wel tijd hebben om de spullen weg te brengen voordat Lorelei naar buiten komt gerend. Opnieuw lopen we langs Charles, de lift in en houd ik uiteindelijk de deur van mijn appartement voor haar open. 'Ik zal alvast de spullen klaar leggen,' mompel ik halfjes terwijl ik mijn hand uit de hare laat glijden en de keuken in schiet, waar ik de boodschappentas op het aanrecht zet en mijn handen rond het blad van het aanrecht klem.

---

•

Serenity Aslynn White.
Zwijgend liepen we naast elkaar naar binnen, waar hij mijn hand losliet.
'Ik zal alvast de spullen klaar leggen,' mompelde hij, waarna hij zijn hand uit de mijne liet glijden en de keuken in schiet. Ik zakte maar weer op de bank neer en steunde met mijn hoofd in mijn handpalm, terwijl ik uit het raam naar de blauwe lucht keek. Een korte zucht verliet mijn mond. Had ik het net verknald?
Verschillende scenarios van dezelfde tijd schoten door mijn hoofd, wat er was gebeurd als anders gehandeld had.
Ik had natuurlijk mijn verlegen persoonlijkheid aan de kant kunnen zetten en hem gewoon gekust kunnen hebben, maar dat had of heel goed of heel slecht uit gepakt kunnen hebben.
Maar als hij net als ik verlangen en lust had gevoeld, waarom had hij mij dan niet gekust? Was hij net zo verlegen als ik? Plots stond ik op van de bank en liep naar de keuken, waar ik Mason met zijn rug naar me toe zag staan.
Zwijgend ging ik naast hem staan, maar dan met mijn rug tegen het koele aanrecht.
Ik opende mijn mond om toe te geven wat ik net gevoeld had.
'Ik eh...' begon ik, maar schudde toen mijn hoofd.
'Nee, laat maar. Het is absurd,' mompelde ik toen zachtjes, mijn blik richting de grond.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Mason Alexander Vartanian ||

De koelte die via het blad van het aanrecht aan mijn handpalmen werd doorgegeven werkte kalmerend, zoals de koelte van de deur dat in Serenity's appartement met mijn rug had gedaan. Uiteindelijk liet ik mijn handen zachtjes ontspannen en kon ik het blad van het aanrecht niet meer zo gespannen vasthouden maar lagen mijn handpalmen er plat op. De geluiden uit de kamer vertelden me dat Serenity plaats had genomen op de bank, maar niet veel later daar ook weer vanaf was gekomen. Langzaam en licht frons ik mijn wenkbrauwen op het moment dat ze naast me komt staan in de keuken, met haar rug tegen het blad van het aanrecht - in precies de tegenovergestelde houding als ik op dit moment heb. Mijn gedachten flitsen heen en weer rondom ideeën wat ze zou komen doen; helpen met klaar zetten, gewoon kijken wat ik aan het doen was, praten, aangeven dat het tijd was om te gaan of hetzelfde doorzetten als we net in haar appartement hebben gedaan maar het toen ruw hebben beëindigd.
'Ik, eh ...,' begint ze dan zachtjes, waarna ze haar hoofd licht heen en weer schud en zorgvuldig lijkt na te denken over de woorden die ze wil uiten. 'Nee, laat maar. Het is absurd,' mompelt ze dan zachtjes terwijl ze haar blik op de grond richt en verder geen woord meer los laat. Fronsend denk ik nu na over wat ze zou willen zeggen, als het tijd was om Lorelei van school te halen dan zou ze daar niet over hoeven twijfelen. Lichtelijk nieuwsgierig draai ik me half, zodat ik met mijn heup tegen het aanrecht aan sta geleund en richt mijn blik dan onderzoekend op haar gezicht. 'Wat wil je zeggen?' vraag ik uiteindelijk met een zachte, maar doordringende stem.

---

•

Serenity Aslynn White.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe hij een kwartslag draaide en nu met zijn heup tegen het aanrecht leunde. 'Wat wil je zeggen?' vroeg hij uiteindelijk, met een zachte, maar toch doordringende stem. Mijn ogen schoten even naar zijn gezicht, maar toen weer terug richting de grond.
'Net was... Ik ehh- Ik wilde niet stoppen,' stamelde ik, mijn stem niet harder dan een fluistertoon.
Ik wist dat het goed was wat ik had gezegd, wat zijn reactie ook zou zijn. Anders zou ik er lang mee rond lopen, mezelf afvragend wat er gebeurd zou kunnen zijn.
Nadat ik mijn woorden uitgesproken had bleef ik naar de vloer kijken, ik durfde hem niet aan te kijken.
Wat als hij me zou uitlachen, of boos werd?
Ik beet op mijn lip en friemelde wat met mijn vingers.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Mason Alexander Vartanian ||

Serenity's blik blijft voor een moment op mijn gezicht gericht, waarna ze hem weer naar de grond laat glijden en nogmaals na begint te denken over het antwoord op de vraag die ik zojuist aan haar had gesteld. Het verlangen diep binnen in mezelf om haar vast te nemen en haar door elkaar te schudden om er zo achter te komen wat ze wilde vertellen is maar moeilijk onder controle te houden - waardoor ik op het punt sta mijn vraag te herhalen wanneer ze zachtjes een antwoord stamelt.
'Net was ... Ik eh - Ik wilde niet stoppen.'
Haar stem was niet meer dan een fluistering, waardoor ik dacht dat er meer zou komen - echter, deze woorden bleven uit en het bleek dus toch over het korte moment in haar eigen appartement te gaan. De lichte frons van mijn wenkbrauwen zorgt ervoor dat er twee kleine denkrimpeltjes in mijn voorhoofd ontstaan. In mijn gedachten ga ik mijn eigen gevoelens, maar ook vooral mijn eigen verlangens na, om er achter te komen wat ik hierop kan antwoorden. Het moment wat in haar appartement was voorgevallen was inderdaad niet vervelend geweest, maar het was veel te snel gebeurd en als ik eerlijk ben wilde ik alleen doorgaan door het grote verlangen dat er in mijn onderbuik begon te groeien. Nooit eerder was ik op deze manier met een meisje omgaan, het was altijd emotiesloos en vlak gebleven waardoor het meer op lust aankwam dan elkaar daadwerkelijk 'leuk' vinden, waardoor ik op dit moment met mijn mond vol tanden stond en ik moeilijk kon nadenken.
'Het was te snel, Serenity,' zeg ik dan op een zakelijke toon - die ik niet gewend was van mezelf maar op dit moment wel nodig was. 'Het was te snel en het is goed dat we er niet mee zijn doorgegaan,' laat ik er snel achteraan volgen, waarna ik mezelf afzet van het keukenblok om naar de agenda aan de muur te lopen - naast de klok. 'We zullen Lorelei gaan halen, dan kunnen we lunchen. Zo te zien moet ik vanmiddag naar een afspraak met een oude vriend in Phantom, die club die dag en nacht open is, dus kan ik meteen nadat we haar hebben afgezegd daarheen,' mompel ik zachtjes om mijn eigen gedachten weer op orde te krijgen.

---

•

Nathan Eliot Fields ||Zwarte engel
We liepen dus naar die Phantom,ik wist nog niet wat het was ,maar volgens mij leek het vast op een party tent ofzo.
We liepen de begraafplaats over waarna we weer door de straatjes van Parijs wandelden.
Zoals ik al gedacht had ,was Phantom inderdaad een feesttent en Raquelle leek 1 van de buitensmijters te kennen.
Er ontstond een grijns op mijn gezicht toen we binnen kwmaen ,overal dansende mensen die met elkaar flirten enzovoort.
We kunnen niet echt hier mensen laten doodvallen ,misschien 's avonds wel ,maar nu nog niet.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Serenity Aslynn White.
'Het was te snel, Serenity,' zei Mason, wat absoluut waar was, maar alsnog kwamen zijn woorden aan als een klap in mijn gezicht. Zeker op de toon waarop hij het zei. 'Dat klopt,' mompelde ik zacht, mijn blik nog steeds op de grond gericht. Ik hoorde hem van me weg lopen, en toen ik opkeek zag ik hem bij een agenda staan, naast de klok.
'Het was te snel en het is goed dat we er niet mee zijn doorgegaan.' Ik knikte, meteen had ik spijt van wat ik gezegd had.
'We zullen Lorelei gaan halen, dan kunnen we lunchen. Zo te zien moet ik vanmiddag naar een afspraak met een oude vriend in Phantom, die club die dag en nacht open is, dus kan ik meteen nadat we haar hebben afgezet daarheen,' hoorde ik hem mompelen.
Met een zucht duwde ik mezelf van het aanrecht weg, en liep langs hem heen naar de deur. 'Ja, goed plan,' mompelde ik terug, en duwde mijn lange blonde haar achter mijn oor.
Dit was ontzettend gênant, en van de gezellige, vertrouwde sfeer was niets meer te bekennen. Alles was vervangen door een ongemakkelijke, vage sfeer. Het drukte zwaar op me. Ik wilde dit niet, ik voelde me echt op mijn gemak en veilig bij Mason, en dat binnen een dag. Dit had ik nog nooit meegemaakt, zo vlug.
Een korte zucht verliet mijn mond.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel