[RPG]Give me love [Speeltopic 1] - Speeltopics

Some people mind told you if you die you can go to heaven or hell
Wel,that not that true
If you die you can be a white or a black angel
Even when you're a black one, you can change,but there wil always be that scar of the person you where first

You just have to give them love and you wil see

{De verhalen vertellen ook dat witte engels de liefdes hulpjes van god zijn,zij kunnen mensen aan elkaar koppelen en liefde brengen aan de wereld,maar de zwarte engels brengen alleen maar verdriet en maken mensen kapot.
Deze rpg speelt zich af in Parijs de stad van de liefde zegt men,dat komt omdat de nieuwe engelen van God daar gebracht worden.
Engelen mogen normaal geen contact maken met mensen en ook niet met andere soorten engelen-zwarte en witte-
Maar wat doet een engel-leerling als hij/zij verliefd word op een mens of begint te praten met een andere soort.
Word je dan verbannen? Verbannen naar de hel? Het zijn verhalen ,maar wie zegt dat het waar is en wie zegt er dat een engel niet terug naar zijn menselijke vorm kan als je echt je best ervoor doet? }


Witte engelen
-Rosalie ''Rose'' Lauren Flow Coockies
-Skylar Evelyne AdamsNibug
-Cameron Levi Lee Pebble

Zwarte engelen
-Nathan Eliot Fields Nyan
-Raquelle Anastasia Trafalger Leave
-Ethan Micheal Johnson Coockies

Mensen
-Eléonore Beau Amadou.Lifeisajoke
-Serenity Aslynn White Pebble
-Mason Alexander VartanianShooter


Regels
- Minimaal vijf regels.
-GEEN perfecte personages.
-Reservaties blijven maar 2 dagen staan
-Gelieve mensen die wat ervaring hebben.
- Speel niet voor een ander.
-Ik ben de enige die de Topics opent tenzij ik er iemand voor aanwijs
-Dit is geen sneltrein

Rollen- en praatopic

Het begin,Je kunt kiezen
of je begint bij het moment dat ze wakker word na zijn of haar dood ,dan zitten in een oude kamer op een oud appartement ,de witte en de zwarte engelen hebben elk een ander appartement.
Of je bent als engel al een tijdje onder de mensen ,dus niet een nieuwe engel
Sommige engelen zullen nog pijn hebben aan hun wonden en zullen ook problemen hebben met hun vleugels anderen mischien niet.
Voor de mensen is het anders, het is hetzelfde zoals het altijd al voor hen is geweest,tot ze misschien in de stad een engel of mens tegen het lijf zullen lopen

[ bericht aangepast op 26 jan 2013 - 21:22 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Mason Alexander Vartanian ||

'Wauw,' hoor ik Serenity zacht fluisteren, wat mijn gedachten over het feit dat het appartement van een normale twintigjarige jongen er hoogstwaarschijnlijk anders had uitgezien dan het mijne. 'Je hebt een mooi appartement,' merkt ze daarna bedachtzaam op, waarna ze glimlachend op me af komt gelopen. Gebarend naar de boodschappen vraagt ze me vervolgens te helpen, waarop ik direct mijn hoofd schud en vervolgens een hand door mijn haren haal om het weer lichtelijk terug in model te brengen - iets wat op de een of andere manier nooit totaal leek te lukken. 'Natuurlijk niet, dan zou ik een behoorlijke slechte gastheer zijn, ga maar zitten dan pak ik wat te eten en te drinken voor je,' glimlach ik dan met mijn scheve grijns terwijl ik met alle plastic tassen de keuken in verdwijn. Eenmaal daar aangekomen leg ik alles op de juiste plek - rommel zou je bij nooit vinden, het was een manier waarop ik mijn 'nieuwe' leven na de dood van mijn broertje was begonnen en dat zou ik niet zomaar opgeven enkel en alleen omdat er iemand zat te wachten in mijn woonkamer.
'Ik woon hier nu twee jaar,' begin ik dan te vertellen - wetend dat je alles wat ik de keuken zeg in de woonkamer prima kan verstaan. 'Na - Na de dood van mijn jongere broertje wilde ik opnieuw beginnen, ik kon het verdriet niet aan wat er in mijn ouderlijk huis hing en daardoor ben ik hier ingetrokken,' zeg ik dan na een enkele aarzeling. Het voelde vreemd om zomaar tegen iemand op te biechten waarom ik uit mijn ouderlijke huis ben vetrokken, maar het scheelde een heleboel dat ik - dankzij de kleine Lorelei - wist dat Serenity hetzelfde had meegemaakt als ik - misschien wel een stuk erger. Licht glimlachend loop ik vervolgens weer terug de woonkamer in, waar ik twee grote glazen thee en stokbrood met kruidenboter op de salontafel zet. 'Dat gebroken wit leek me een prima manier om een nieuwe start te maken, de foto's die je ziet - waarbij ik even een gebaar maak naar de enige muur aan de kamer die bedekt is met foto's - zijn zo'n beetje van mijn hele leven,' glimlach ik voorzichtig.

---

•

Serenity Aslynn White.
'Natuurlijk niet, dan zou ik een behoorlijk slechte gastheer zijn, ga maar zitten dan pak ik wat te eten en te drinken voor je,' glimlachte Mason en verdween met een scheve grijns op zijn gezicht naar de keuken. Ik liet me op de zachte bank zakken en keek opnieuw naar de muur. Het was ongelooflijk mooi, alsof de muur een verhaal vertelde. 'Ik woon hier nu twee jaar,' hoorde ik toen vanuit de keuken, waardoor opkeek en richting het geluid keek. 'Na - Na de dood van mijn jongere broertje wilde ik opnieuw beginnen, ik kon het verdriet niet aan wat er in mijn ouderlijk huis hing en daardoor ben ik hier ingetrokken,' zei hij toen. Ik hoorde de aarzeling in zijn stem. Ik wist hoe hij zich voelde, dat het moeilijk was om er met iemand over te praten. Als je het hardop zei, klonk het zo echt. Ik had het nog steeds niet hardop gezegd, hopend dat op een dag mijn ouders gewoon thuis zouden komen.
Met een lichte glimlach op zijn gezicht kwam Mason de woonkamer weer binnen gelopen, waar hij twee grote glazen thee en stokbrood met kruidenboter op de salontafel zette. Dankbaar glimlachte ik naar hem. 'Dat gebroken wit leek me een prima manier om een nieuwe start te maken, de foto's die je ziet - hij maakte even een gebaar naar de muur die helemaal bedekt was met foto's - zijn zo'n beetje mijn hele leven,' glimlachte hij voorzichtig. Verbaasd keek ik van de muur terug naar de jongen. Hij was dus eigenlijk heel gevoelig. 'Ik vind het prachtig,' antwoordde ik. 'Het is een soort dagboek, maar dan compleet anders. Het is enorm fascinerend.' Mijn blauwe ogen vonden die van Mason. 'Het spijt me van je broertje,' zei ik toen, wat zachter. Je kon duidelijk merken dat de dood van zijn broertje een enorme impact gemaakt had op hem, wat ook niet gek is.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Mason Alexander Vartanian ||

Serenity leek voor een aantal seconden haar blik te wisselen tussen mij en de muur waarop ik al mijn foto's, schilderijen en uitspraken had hangen - alsof ze na leek te denken waarom ik hiervoor had gekozen. Wanneer ik heel eerlijk was durfde ik niet goed te zeggen waarom ik juist deze keuze had gemaakt voor de muur in mijn woonkamer - die onoverzichtelijk en rommelig oogde, terwijl de rest zo netjes en gestructureerd was. Misschien daarom juist wel, om aan te geven dat er toch nog wat van mezelf is teruggekomen in mijn nieuwe appartement en niet alles samen met mijn kleine broertje is gestorven. 'Ik vind het prachtig. Het is een soort dagboek, maar dan compleet anders. Het is enorm fascinerend,' zegt Serenity dan uiteindelijk waarna ze haar blauwe ogen in die van mijn boorde en opnieuw een aantal seconden na leek te denken. Hoogstwaarschijnlijk had ze gelijk over dat dagboek gedeelte, een dagboek van mijn hele leven - alleen niet een dagboek dat alleen betrekking had op mij, maar ook op mijn andere familieleden en de uitspraken die gedaan zijn in onze reis tot het hier en nu.
'Het spijt me van je broertje,' hoor ik haar dan wat zachter zeggen, waardoor ik mijn ogen naar beneden sla en even terug denk aan de koude morgen, wanneer ik hem had bezocht op zijn vaste plek op de begraafplaats. De zachte zucht die over mijn lippen glijdt neemt ook direct al mijn stille en onzekere emoties mee, waardoor ik voorzichtig mijn ogen op sla en mijn blik weer in de hare boor. 'Het was zijn eigen keus,' fluister ik dan zachtjes, terwijl ik onzeker op mijn lip bijt - aangezien dit de eerste keer is dat ik dit vertel tegen iemand buiten mijn familie. 'Het was zijn eigen keus dus hopelijk ... hopelijk is hij nu gelukkiger,' glimlach ik dan voorzichtig, omdat ik weet dat ik het nog steeds moeilijk vind om te geloven dat mijn kleine broertje er zelf voor heeft gekozen om alle mensen die van hem hielden met zoveel pijn achter te laten. Toch - diep in mijn gedachten - weet ik dat er wat mis was met hem, dat hij vreemde gedachten had en niet met de juiste mensen om ging, waar ik hem zo vaak voor probeerde te waarschuwen. 'Maar hij is altijd bij me,' glimlach ik dan terwijl ik Serenity's blik niet los laat, 'we leken nogal op elkaar dus elke keer als ik in de spiegel kijk moet ik even aan hem denken, automatisme.' Nogmaals haal ik mijn hand door mijn haren, een tik die ik altijd al had gehad maar geen enkele invloed had op de nonchalante uitstraling van mijn kapsel. 'Maar laten we het over een leuker onderwerp hebben, Lorelei bijvoorbeeld, kleine sprinkhaan,' grinnik dan zachtjes. 'Je laat veel op haar, allebei even mooi,' bloos ik dan voorzichtig.

---

•

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Zodra ik de rook zie, weet ik dat Raquelle boven de boel al heeft aagestoken. Even voel ik een soort van... Steek. Heimwee, maar die schud ik weer weg. Mijn thuis was, waar ik ben, niet gewoon een huis... Niet veel later zie ik Raquelle het huis uit lopen. Het huis begon al uit elkaar te vallen, niet heel moeilijk. Ik kijk haar aan en zucht even. Ik knik en draai me ook om. Dan ging ik de nieuweling maar inlichten, denk ik... Alleen had ik daar geen zin in. Raquelle ging haar eigen weg, richting de begrafenplaats zag ik. Ik kijk haar nog even aan, maar waar zij recht door loopt, loop ik zwijgend naar links. De smalle straatjes van Parijs door. De drukke straten laat ik ver achter me. Ik zucht diep en ga ergens op een bankje zitten. Een oude kat loopt voorbij. Met een dodelijke blik kijk ik naar het beest. Het beest valt dood neer. Morsdood... Ik zucht diep en sla mijn armen over elkaar. Ik ben een zwarte engel. Ik moet zwarte gedachtes hebben, maar soms... Soms verlang ik naar het positieve, al weet ik niet echt meer hoe ik dat moet zijn? Glimlachen? Nee, misschien sarcastisch of heel af en toe naar Raquelle. Sorry zeggen? Nooit. Huilen? Never. Lachen? Kansloos. Gelukkig zijn...? Ik denk na en schud langzaam van nee. Onmogelijk. Ik zucht diep en sta op. De chaos in me was gaan liggen, ik had mezelf herpakt en voelde een kille kalmte door me heen gaan. Mijn leven kan ik niet veranderen. Ik ben Ethan, een zwarte engel. Verleden doet er niet toe. Het is tijd dat ik het voor 100 procent los ga laten.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Serenity Aslynn White.
Mason's ogen sloeg zijn ogen even naar beneden en liet een zachte zucht over zijn lippen rollen, waarna hij weer opkeek en zijn blik in de mijne boorde. 'Het was zijn eigen keus,' fluisterde hij toen zacht en beet onzeker op zijn lip, waardoor de pokerface die ik net opgezet had, verdween als sneeuw voor de zon. Hij ging niet huilen, toch? Daar kon ik al helemaal niet tegen. Ook ik beet even op mijn lip, zijn blik niet loslatend. 'Het was zijn eigen keus dus hopelijk... hopelijk is hij nu gelukkiger,' glimlachte hij toen voorzichtig. Hij vond het duidelijk moeilijk over dit onderwerp te praten. 'Maar hij is altijd bij me,' glimlachte hij toen, mijn blik ook niet loslatend. 'We leken nogal op elkaar dus elke keer als ik in de spiegel kijk moet ik aan hem denken, automatisme.' Nogmaals haalde hij zijn hand door zijn haren, alsof hij me er onbewust mee wilde pesten, verdomde hormonen.
Toen lichtte zijn gezicht wat op. 'Maar laten we het over een leuker onderwerp hebben, Lorelei bijvoorbeeld, kleine sprinkhaan,' grinnikte hij zachtjes. 'Je lijkt veel op haar, allebei even mooi,' bloosde hij toen. Een glimlach verscheen op mijn gezicht en ook ik voelde mijn wangen dieprood kleuren. 'Dank je wel,' antwoordde ik zachtjes. 'Jij mag er ook wel wezen.'
Het verbaasde me dat ik het gezegd had, ik had het normaal eigenlijk nooit gedurfd. Maar met Mason voelde het anders. Ik wist niet waarom, maar op de een of andere manier voelde ik me prettig bij hem. Zou het komen doordat we allebei hetzelfde meegemaakt hadden? Ik had geen idee. Of had het meer te maken met wat anders? Frustrerend was het in elk geval wel. Ik moest toegeven dat ik nog steeds niet helemaal over mijn ex heen was, hoewel ik hem voor geen goud terug wilde. Stomme klootzak dat het was, me gewoon gebruiken voor zijn pleziertjes. Opnieuw drong ik de gedachte weg en grinnikte even zacht. 'Lorelei is een schatje, maar af en toe werkt dat drukke gedrag je enorm op de zenuwen,' lachte ik zacht, waarna ik mijn mok thee van de salontafel pakte en er voorzichtig in blies.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Nathan Eliot Fields
Ik kijk op om te zien of er nog een vogel in de lucht gangt ,maar indeplaats daarvan zie ik een grijze sliert rook vanuit de verde zweven.
Iets zei me dat het van de krottewijk kwam,ik stond op en liep met versnelde pas weg.
Ik passeerde een kruideniers winkeltje en ik nam onopgemerkt een appel uit het bakje ,waarna ik die dan even wegstak.
Als ik er ver genoeg vandaan was ,haalde ik hem weer uit en nam er een hap van.
Even denk ik dat mijn ogen me even bedriegen ,maar dan zie ik het beter ,wat verderop zat Ethan op een bankje.
Hij moest wel meer weten van de rookpluim die zich al veel meer versprijd had over de wijk.
"Ethan."zeg ik kort en werp nog eens een blik op de rookpluim en daarna keek ik hem vragend aan.

[ bericht aangepast op 30 jan 2013 - 16:59 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Raquelle Anastasia Trafalger | Zwarte engel
Ethan en ik eindigden zoals we altijd deden: in gescheiden wegen. Daar waren we immers zwarte engelen voor, niet waar? De eenzaamheid voelde als deze koude winterdag. Hij omhelsde je in een strakke, gevoelloze greep en verkoelde je tot het nulpunt. Maar dat was iets waar je sneller dan zou willen aan wende. Ik was alleen en ik was sterk. De sporttas voelde niet geheel zwaar. Ik had er ingestopt wat ik nodig had en het overige behoorde tot het verleden. Zoals het huis dat ik zojuist tot de grond had platgebrand. Het was tijd voor een nieuwe start. Het was tijd dat ik mezelf eindelijk herpakte en dingen zou loslaten. Definitief, dit maal. De losse aarde op de begraafplaats straalde een bittere kilte uit. De grauwe stenen tekenden een sober beeld achter de smeedijzeren hekken en het vreemde was dat ze me een vertrouwd gevoel gaven. De kilte, de leegte. Ze leken allemaal zo goed te passen dat het me niet eens meer uitmaakte of het huis er beter aan toe zou zijn dan het vorige. Hier en daar lag een bos bloemen bij een oud perceel. Sommige stenen waren zo weggesleten dat de namen onherkenbaar vervaagd waren. Ik proefde de smaak van zwavel op mijn tong toen ik me bedacht dat er ergens op deze wereld ook een steen met mijn naam zou rusten. Zouden daar bloemen liggen? Zouden er überhaupt mensen zijn die Raquelle Dumark misten? Want ja, ik wist dat ik zo moest hebben geheten in een vorig leven. Ik probeerde de gedachte van me af te schudden en liep daarom in een standvastig tempo richting het huis dat tot voor kort aan de begrafenisondernemer had toebehoord. De man was echter overgeplaatst en er was niemand die het traditionele baantje van hem had willen overnemen. Voor het donkere huisje stond een enorm beeld. Het was van een engel en een mens in één lichaam. De helft stond er moedeloos bij terwijl het ander deel van het marmer in aanvalspositie was gehouwen met één sterke vleugel trots geheven. Er verscheen een glimlach op mijn lippen, en ik wist niet precies waarom.
Het huisje was nog niet eens zo slecht. Het rook er muf en op sommige plekken moest er wel degelijk iets gebeuren - maar er was moderniteit aan toegevoegd en het huisje bezat twee slaapkamers en een badkamer. De grote slaapkamer, welke op zolder lag, was absoluut de mijne. Zoals ik gewoonlijk zou hebben gedaan opende ik het raam op een kier en gooide ik mijn resterende kleding over een stoel. Het was tijd voor een lange, hete douche waarin ik alle gebeurtenissen van vandaag van me af zou spoelen. Het voelde aangenaam om even alle köhl van mijn gezicht te boenen en mezelf kalm op mijn nieuwe bed te laten vallen, slechts omhult door een handdoek. Ik voelde geen behoefte om me om te kleden en kon er ergens ook geen moeite in vinden. Ik was immers alleen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Mason Alexander Vartanian ||

'Dank je wel. Jij mag er ook wel wezen,' fluistert Serenity vervolgens zachtjes, waardoor ik mijn wangen opnieuw lichtrood voel kleuren. De afgelopen jaren was ik - enigszins uit zelfverdediging - geen enkele relatie aangegaan met een meisje, uit angst haar te verliezen of haar weg te jagen wanneer ze mijn 'verlatingsangst' naar boven zagen komen. De enige manier waarop ik dat zou kunnen voorkomen was door het simpelweg alleen blijven en me niet met meisjes bezig te houden, alsof ze helemaal niet bestonden. Echter, op momenten zoals deze kon je er op geen enkele manier omheen en werd je zo'n beetje gedwongen om je hormonale gedachten hun eigen gang te laten gaan. Op het moment dat Serenity zachtjes in zichzelf begint te grinniken kijk ik verbaasd op, mezelf afvragend wat er in haar gedachten was omgegaan waardoor ze moest lachen. 'Lorelei is een schatje, maar af en toe werkt dat drukke gedrag je enorm op de zenuwen,' laat ze er dan grinnikend achteraan volgen, waar ik op uit maak dat haar gedachten op Lorelei gericht waren - dat kleine dondersteentje maakte je natuurlijk altijd op verschillende manieren aan het lachen.
Mijn scheve grijns komt terug op mijn gezicht en heel even kijk ik Serenity geamuseerd aan. 'Oké, ik ben bereid die uitdaging aan te nemen. Wanneer het lunchpauze is halen we Lorelei op en maak ik hier - in mijn eigen appartement een maaltijd voor jullie, dan zullen we eens zien of ik tegen dat drukke gedrag ben opgewassen,' grinnik ik zachtjes. Langzaam laat ik mezelf achterover vallen tegen de leuning van de bank, terwijl ik mijn blik geamuseerd op Serenity houdt en er een fonkeling in mijn ogen verschijnt.

---

•

Serenity Aslynn White.
De scheve grijns keerde terug op zijn gezicht en hij keek me even geamuseerd aan. 'Oké, ik ben bereid die uitdaging aan te nemen. Wanneer het lunchpauze is halen we Lorelei op en maak ik hier - in mijn eigen appartement een maaltijd voor jullie, dan zullen we eens zien of ik tegen dat drukke gedrag ben opgewassen,' grinnikte hij zachtjes. Ook ik lachte, hij was er echt enthousiast over. Langzaam liet hij zich achterover vallen tegen de leuning van de bank, terwijl hij zijn blik geamuseerd op mij houd. Ik zag hoe er een fonkeling in zijn ogen verscheen, hoewel ik niet precies kon plaatsen waarvoor die er kwam. Ik glimlachte naar hem en zette mijn mok terug op tafel. 'Dat hoef je niet te doen hoor,' zei ik, hoewel ik het ook echt een leuk idee vond. 'Ik vind het ook een leuk idee, daar niet van, maar je hoeft echt geen moeite te doen voor ons hoor, het is jouw eten en jouw geld.' Nadat ik het had gezegd had ik er al spijt van, ik had het aanbod gewoon aan moeten nemen. Maar nu kon ik niet meer terug. Vlug bedacht ik iets anders.
'Wat nou als we nou naar de markt gaan en samen wat maken straks in de lunchpauze. Dan kan ik ook gelijk mijn boodschappen doen en thuis afzetten.'
Ik bedacht me dat ik nog niet eens zover van hier vandaan woonde. Dit gedeelte van Parijs leek nogal groot, omdat het tamelijk dicht bij de Eiffeltoren lag, maar dat viel reuze mee als je de buurt eenmaal kende.
Ik keek weer terug naar zijn gezicht en glimlachte, omdat de twinkeling er nog steeds in te zien was.
Hij had mooie ogen, ze stonden veel helderder dan die van wie dan ook. De twinkeling hielp daar ook enorm bij, en zijn persoonlijkheid.
Ik merkte nu al dat hij zo optimistisch was, je kon je gewoon niet anders dan op je gemak bij hem voelen!

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Mason Alexander Vartanian ||

'Dat hoef je niet te doen hoor. Ik vind het ook een leuk idee, daar niet van, maar je hoeft echt geen moeite te doen voor ons hoor, het is jouw eten en jouw geld,' zegt Serenity snel - waarna ze echter lijkt na te denken over haar eigen woorden. Geamuseerd blijf ik rustig afwachten, wanneer ze haar woorden niet zou terugnemen zou ik haar woorden wel wegwuiven en het plan alsnog doorzetten - dit was geen kwestie van verlatingsangst meer, dit was gewoon een kwestie van het feit dat ze leuk gezelschap was, evenals de kleine Lorelei. 'Wat nou als we nu naar de markt gaan en samen wat maken straks in de lunchpauze. Dan kan ik ook gelijk mijn boodschappen doen en thuis afzetten,' glimlacht ze er dan snel achteraan, waardoor ik het niet kan laten om zachtjes te grinniken - enkel en alleen omdat ik het terugnemen van haar eigen woorden op de voorhand al had voorspeld. Alhoewel haar activiteit waarschijnlijk beter ging werken, omdat zij en Lorelei anders de rest van de week geen verse producten van de markt in huis zouden hebben.
'Oké, daar kan ik mee leven, alleen als ik mag beslissen wat er gemaakt wordt,' grinnik ik dan zachtjes, terwijl ik energiek opspring om de - halfopgedronken - mokken thee en het niet aangebroken stokbrood terug te brengen naar de keuken en het netjes op te bergen. Wanneer ik terug loop naar de woonkamer rol ik de mouwen van mijn witte blousje tot mijn ellebogen op, waardoor ik meer bewegingsruimte heb, en gris vervolgens de grote boodschappentas van Serenity van de grond. 'Madame,' zeg ik met een grote grijns, terwijl ik haar hand voorzichtig in de mijne neem en haar van de bank af dirigeer. De weg naar buiten - via de gang, de lift en de hal - verloopt stilletjes en snel, alsof er niemand anders in het appartementencomplex aanwezig lijkt te zijn. Buiten in de zon glimlach ik zijwaarts, terwijl ik de grote boodschappentas over mijn schouder zwaai. 'Dus, wat heb je allemaal nodig op de markt? En waar moeten we het afgeven als we klaar zijn,' grinnik ik.

---

•

Eléonor Beau Amadou.

Blijkbaar moest je echt naar Parijs zelf gaan als je een job wou waar je iets of wat mee kon verdienen. Ik woonde om mezelf en had niemand om me te sponseren, wist je hoe duur dat was, zeker als je in Parijs woonde ? Ik woonde dan nog in 1 van de buitenwijken, zodat ik tenminste een mooi appartement had voor een betaalbare prijs. Ik zuchtte en besloot dat ik wel eventjes kon neerzitten. Het werd een terrasje voor de Eiffeltoren. Ik lette niet goed op waar ik heen liep waardoor ik een stoel aanstootte en ervoor zorgde dat de tafel van die persoon bijna omviel. Ik hield de tafel tegen en ging toen rechtstaan, zodat mijn bruine haren niet in de man zijn gezicht bleven hangen. Ik beet zacht op mijn lip. Hoeveel problemen ging ik hier nog veroorzaken ? Ik keek de man aan met een verontschuldigende blik in mijn goudkleurige ogen.
"Het spijt me, ik lette niet goed op". Deze keer was het dus echt eens mijn fout en niet die van 1 of ander verwaand kind dat dacht dat hij alles mocht en kon doen hier.

Serenity Aslynn White.
Ik was blij dat hij toestemde en keurde zijn voorwaarde goed. Ergens had ik een voorgevoel dat hij goed kon koken, tenminste, ik hoopte het. Zelf was ik niet zo'n goede kokin, en eten in een goed restaurant was te duur, dus ik had ergens wel behoefte aan wat heerlijk en gezond eten.
Mason stond op en pakte mijn lege boodschappen tas, die hij over zijn eigen schouder hing. Voorzichtig pakte hij toen mijn kleine hand in zijn grote, warme hand. 'Madame,' zei hij, waardoor ik naar hem grijnsde. Samen liepen we weer naar buiten, waar het warme zonnetje in mijn gezicht scheen. 'Dus, wat heb je allemaal nodig van de markt en waar moeten we het afleveren als we klaar zijn?' Grinnikte hij en ik lachte hem vrolijk toe. 'Nou, ik moet brood hebben, kaas, sla,' somde ik met nog wat andere dingen op en vertelde mijn adres. Ik wist niet zeker of het hem wat zei, maar dat zag ik dadelijk wel.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Mason Alexander Vartanian ||

'Nou, ik moet brood hebben, kaas, sla,' begon Serenity zachtjes op te sommen van de producten die ze nodig zal hebben voor haar en Lorelei deze aankomende week - waarna ze ook haar adres soepeltjes achteraan liet volgen. De lichte frons die tussen mijn wenkbrauwen is verschenen is te weiten aan het feit dat het adres - wat Serenity zojuist had gegeven - de oude straat was waarin mijn ouderlijk huis heeft gestaan. Echter, zoals ikzelf - zijn ook mijn ouders vertrokken na de dood van mijn kleine broertje, waardoor ik niet bang hoef te zijn om ze tegen te komen. Daarnaast was ons oude, ouderlijke huis direct afgebroken nadat wij er waren vertrokken en waren er nieuwe appartementencomplexen voor in de plaats gekomen, nadat de gemeente van Parijs had besloten de hoogte in de bouwen in plaats van de breedte. Zachtjes knik ik op haar opsomming terwijl we binnen een aantal minuten terug zijn op de markt, waarbij ik haar hand weer vastneem bij het oversteken van de drukke straat met het roekeloze verkeer.
De markt hebben we binnen een aantal minuten doorkruist, mede doordat alle mensen zijn vertrokken naar het werk en ze geen behoefte meer hebben om de boodschappen te doen. Opnieuw begroet ik een aantal mensen aan de kraampjes die ik de afgelopen twee jaar heb leren kennen, doordat ik iedere week hetzelfde ronde af leg en hier en dan een praatje maak. Glimlachend kijk ik Serenity vervolgens aan wanneer ik langzaam richting haar adres begin te lopen en mijn ogen even naar de plaats schieten waar mijn oude, ouderlijkhuis heeft gestaan. 'Dus eh - Heb je een vriendje?' vraag ik dan vanuit het niets, waarna ik zachtjes op mijn lip bijt.

---

•

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Ik kijk op als ik mijn naam hoor en zucht. Daar stond die nieuweling. Hij keek weg, richting ons oude huis en daarna naar mij met een vragende blik. Nonchalant leun ik achterover op het bankje en kijk hem aan.
'Ja,' vraag ik hem en lach even schamper. Ik zwijg weer en wacht op zijn vraag, want die had ik nog niet gekregen. Al was die makkelijk te verzinnen. Ik grinnik weer en denk na. 'O ja,' zeg ik dan langzaam. 'We zijn verhuisd,' zeg ik met een scheve grijns op mijn gezicht. 'Ja, ik dacht, ik meld het je even, voordat je naar een plat gebranden plek toe gaat lopen.' ik kijk hem aan met een grijns op mijn gezicht. 'Dus we hebben een nieuw huis.' Ik kijk hem aan en sta dan op. 'Raquelle is een nieuw huis regelen op de begraafplaats.' Ik lach luid. 'Is dat nou ironisch? Doden op de begraafplaats. We zijn weer helemaal thuis.' Ik lach schamper en loop dan richting de begrafenplaats. Ik kijk niet om. Eigenlijk verwacht ik wel dat Nathan volgt. En zo niet? Dat is dan jammer voor hem. Met grote, snelle passen loop ik door. De begraafplaats is al snel in zicht. ik ben benieuwd of Raquelle er eigenlijk al was. Zoals altijd gingen we zwijgend of met ruzie uit elkaar en zagen elkaar later weer. Als één van ons twee weer afgekoeld was of gewoon behoefte had om terug te komen. Voor mij was dat moment nu. Ik steek mijn handen in mijn broekzakken en zie een echtpaar de begrafenis oplopen. Zodra ik in de buurt kom, beginnen hun bloemen slap te hangen. Ik lach even. Is dat niet leuk? Dode bloemen maken een graf veel mooier. Ik loop met een grijns op mijn gezicht door en zie al snel het huisje. Ineens zie ik een Engelen beeld. Verbaasd trek ik mijn wenkbrauw op. Dan loop ik het huisje in. Een muffe geur komt me tegemoed. Zou Raquelle er al zijn? Aan de voetsporen in de stof te zien wel.
'Raquelle, nieuweling en je lieveling zijn er weer,' zeg ik met een tevreden grijns. 'Zo en dan nu mijn slaapkamer,' zeg ik in mezelf en loop de trap op met mijn tas vol kleding.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Raquelle Anastasia Trafalger | Zwarte engel
Er rolde een sarcastische lach over mijn lippen toen ik Ethans stem door het huis hoorde galmen. Ik besloot echter niet op te staan of me enigszins te generen voor het feit dat ik nog altijd in enkel een handdoek op het bed lag. Nee. In plaats daarvan rolde ik tevreden op mijn buik en bladerde ik door één van de in leer gebonden boeken die ik hier had gevonden. 'Er zijn maar twee slaapkamers dus jullie zoeken zelf maar uit wie waar gaat liggen.' Vervolgde ik vervolgens langzaam. Eén van hen zou de bank kunnen nemen of een ander huis zoeken. Mij kon het in werkelijkheid niet echt schelen. De zolder zou automatisch naar mij gaan en wie gezelschap zocht wist dat ik nooit een warm lichaam afsloeg. Of, nou ja. Bijna nooit. Er dwarrelde lichte stof van de bladzijden en de pagina's leken een beetje te verbranden als ik ze te lang vast hield. Dat was altijd iets dat gebeurde als ik iets of iemand te lang vast hield. Het boek bleek niet speciaal of interessant en dus eindigde het ergens in een hoek van de kamer. Enerzijds verveelde ik me, anderzijds was dit precies wat ik wilde. De bloemen die eerder in de vensterbank hadden gestaan lagen nu verdord onder het kozijn. Het was iets dat automatisch gebeurde als een zwarte engel in een ruimte verscheen: ieder levend iets kreeg daar hoe dan ook een klap van. Als ik te lang in de buurt van mensen spendeerde, kreeg deze vaak last van zijn hart of erger. Het was erger als ik boos of verdrietig was. Dan leek het alsof de dood me probeerde te troosten door al die mensen langzaam te laten sterven. Hoe ik het ook zou bekijken: ik zou altijd een gevoelloze moordenares zijn.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.