[RPG]Give me love [Speeltopic 1] - Speeltopics

Some people mind told you if you die you can go to heaven or hell
Wel,that not that true
If you die you can be a white or a black angel
Even when you're a black one, you can change,but there wil always be that scar of the person you where first

You just have to give them love and you wil see

{De verhalen vertellen ook dat witte engels de liefdes hulpjes van god zijn,zij kunnen mensen aan elkaar koppelen en liefde brengen aan de wereld,maar de zwarte engels brengen alleen maar verdriet en maken mensen kapot.
Deze rpg speelt zich af in Parijs de stad van de liefde zegt men,dat komt omdat de nieuwe engelen van God daar gebracht worden.
Engelen mogen normaal geen contact maken met mensen en ook niet met andere soorten engelen-zwarte en witte-
Maar wat doet een engel-leerling als hij/zij verliefd word op een mens of begint te praten met een andere soort.
Word je dan verbannen? Verbannen naar de hel? Het zijn verhalen ,maar wie zegt dat het waar is en wie zegt er dat een engel niet terug naar zijn menselijke vorm kan als je echt je best ervoor doet? }


Witte engelen
-Rosalie ''Rose'' Lauren Flow Coockies
-Skylar Evelyne AdamsNibug
-Cameron Levi Lee Pebble

Zwarte engelen
-Nathan Eliot Fields Nyan
-Raquelle Anastasia Trafalger Leave
-Ethan Micheal Johnson Coockies

Mensen
-Eléonore Beau Amadou.Lifeisajoke
-Serenity Aslynn White Pebble
-Mason Alexander VartanianShooter


Regels
- Minimaal vijf regels.
-GEEN perfecte personages.
-Reservaties blijven maar 2 dagen staan
-Gelieve mensen die wat ervaring hebben.
- Speel niet voor een ander.
-Ik ben de enige die de Topics opent tenzij ik er iemand voor aanwijs
-Dit is geen sneltrein

Rollen- en praatopic

Het begin,Je kunt kiezen
of je begint bij het moment dat ze wakker word na zijn of haar dood ,dan zitten in een oude kamer op een oud appartement ,de witte en de zwarte engelen hebben elk een ander appartement.
Of je bent als engel al een tijdje onder de mensen ,dus niet een nieuwe engel
Sommige engelen zullen nog pijn hebben aan hun wonden en zullen ook problemen hebben met hun vleugels anderen mischien niet.
Voor de mensen is het anders, het is hetzelfde zoals het altijd al voor hen is geweest,tot ze misschien in de stad een engel of mens tegen het lijf zullen lopen

[ bericht aangepast op 26 jan 2013 - 21:22 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Mason Alexander Vartanian ||

'Jaaaaaaaaaa!'
Het kleine, iele stemmetje van Lorelei schalt door de kamer heen wanneer ik vraag of ze klaar is om weer terug naar school te gaan, waarna Serenity grinnikend het handje van haar kleine zusje in de hare neemt en Lorelei besluit dat ze mijn andere hand vast wil houden. Nadat ik snel mijn sleutels en portemonee van de tafel heb gegrist sta ik op het punt om Lorelei terug naar school te brengen en te moeten rennen voor mijn afspraak - totdat Lorelei haar grote oogjes omhoog richt, een klein pruillipje produceert. 'Weer naar school. Ga je me vaker mee wegbrengen?' hoor ik haar voorzichtig vragen, terwijl er enige teleurstelling in haar stem doorsijpelt vanwege het gegeven dat ze zometeen weer terug zal moeten naar school. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dan Serenity vanonder haar wimpers enigszins nieuwsgierig en afwachtend naar me kijkt - hoogstwaarschijnlijk ook benieuwd naar het antwoord. Tenslotte kende ik ze allebei nog maar een ochtend, maar op dit moment had Lorelei ervoor besloten dat wij twee de allerbeste vriendjes zouden worden - en dat zou helemaal niemand haar gaan afpakken, dus besloot ze het me maar op de man af te vragen.
Licht glimlachend zak ik dan soepel door mijn benen, waardoor ik op ooghoogte met Lorelei kom te zitten en kijk even in haar fonkelende oogjes - waardoor de keuze in mijn hoofd als sneeuw voor de zon is verdwenen. 'Natuurlijk breng ik je nog eens naar school, Lorelei,' glimlach ik dan fluisteren. Tegen dat kleine snoetje en die grote oogjes zou je absoluut geen nee kunnen zeggen - en ik was me er vaag van bewust dat Lorelei dat net zo goed wist. Lachend valt het kleine meisje me rond de hals en druk vervolgens haar lipjes tegen mijn wang, waardoor ik zachtjes moet lachen. 'Als je niet meer zeurt over naar school gaan,' laat ik er dan weer enigszins streng achteraan volgen, 'school is ontzettend leuk want je kan heel veel vriendjes maken, en je leert er ook nog eens heel veel zodat je een slimme meid gaat worden!' glimlach ik dan. De drang om de vaderrol van Lorelei over te nemen lijkt zowaar automatisch als ik mezelf weer overeind laat komen en haar kleine handje in de mijne neem. Op die manier lopen we met z'n drieën het appartement uit, door de ontvangsthal en staan we uiteindelijk weer op het schoolplein. 'Veel plezier op school kleintje,' glimlach ik terwijl ik haar handje loslaat en toekijk hoe ze afscheid neemt van Serenity. Mijn blik dwaalt even naar mijn horloge terwijl ik zachtjes op mijn onderlip bijt. Wanneer ik iets later op die afspraak zou komen zou het niet heel erg zijn...

---

•

[Halloo? Dit topic mag niet doodlopen! (: ]

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

(ow ^^' ik zal maar eens moeten reacheren ,ik schrijf straks wel een post)

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Nathan Eliot Fields || Zwarte Engel
Ik hangde wat aan de bar rond. Ik keek naar een koppeltje die wat verder van me af elkaar zaten af te lebberen.
Ik consentreerde me zo dat het koppeltje plots dood neerviel. Het was hier zo druk dat niemand het merkte.
Ik dronk het schotje vodka op en liep dan door de menigte heen.Je voelde dat hun energie wat minder werd als je ernaast passeerde.
Toen ik eindelijk buiten was kon ik weer naar lucht happen.Het begon daar vervelend druk te worden binnen ,maar ik heb wel een soort van geleerd hoe je mensen moet laten doodvallen.
Ik liep de straat op en passeerde verschillende steegjes. Ik passeerde een meisje en niet veel verder een jongen. In een soort van bevel liet ik de jongen het meisje verkrachten en ik keek hen gewoon toe. Ergens werd ik er wel goed van dat ik zoveel meer macht had dan de mens.
Ik besloot terug naar het kerkhof te gaan aka thuis nu.
Ik slenter door de straten en als ik bij de ijzeren hekken kom weet ik dat ik juist zit.Ik loop het plijn vol lijken op richting het huisje ,waar ik dan de deur opensmijt.
Tja ,ik had nu nog steeds geen bed. "Raquelle ,Ethan !"roep ik om te weten of er al iemand thuis is.
(aangepast )

[ bericht aangepast op 16 feb 2013 - 10:41 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Raquelle Anastasia Trafalger | Zwarte engel
Er was enige tijd verstreken toen ik me met genoegdoening van het podium liet glijden. Het was een saaie avond geweest, en ik wilde dan ook graag naar huis. Ethan was zo te zien ook al nergens meer te bekennen, waaruit ik kon opmaken dat deze ergens anders zijn plezier zocht. De nieuweling had ik de hele avond al niet meer gezien. Ik vroeg me af of hij zijn gave al in de hand had, en zo niet hoopte ik dat hij goed was in bewijs vernietigen.
Een gure wind steeg op uit het Oosten, merkte ik toen ik de club achter me liet en met kleine passen het duister passeerde. De koele nacht voelde aangenaam, het donker veilig. Ik was een wezen van de nacht, en daar werd ik vaak genoeg aan herinnerd. Mijn lederen jack hing losjes om mijn schouders en mijn huid verbleekte haast bij dit licht van de heldere maan. Het was vredig om dood te zijn, bemerkte ik me toen ik de smeedijzeren hekken van de begraafplaats passeerde. Als je dood was, was er niets dat je nog langer kon beheersen. De meeste grafzerken sleten af, verpulverden onder de ijzige stormen die zo nu en dan door Parijs raasden terwijl andere onder het onkruid wegteerden. Hier en daar rustte een oud bosje bloemen voor een pasoverleden ziel. Het was gek genoeg rustgevend om de stilte te ontdekken. De rust en tevens de troosteloosheid.
Het beeld dat voor ons huis pronkte zou, na dit alles, de ultieme oogappel blijven. Zoveel lijdensweg en tegelijkertijd zoveel strijdlust. De man die dit beeld had geschapen was een werkelijk genie.
Ik voelde me enigszins vermoeid toen ik mijn hoge hakken bij de deurmat dumpte en mijn jack op de kapstok achterliet. Op blote voeten, meteen enkele centimeters korter, liep ik vervolgens naar de woonkamer waar ik mezelf voor enkele seconden op de bank liet vallen.
Het was donker en leeg, terwijl ik mijn lokken bedachtzaam ontwarde en me voornam hoe ik die trappen naar de zolder zou beklimmen. Dat zou pas ware marteling zijn.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Serenity Aslynn White.
Licht glimlachend zakte Mason soepel door zijn benen om op ooghoogte met Lorelei te komen zitten en keek haar aan. 'Natuurlijk breng ik je nog eens naar school, Lorelei,' glimlachte hij toen fluisterend. Ik wist niet of hij het meende of niet, tegen het gezichtje wat Lorelei altijd trok als ze iets graag wilde kon je nu eenmaal geen nee zeggen, als je een hart had in ieder geval. Dat wist ze zelf jammer genoeg maar al te goed, ze gebruikte de blik vaak op me als ze niet naar bed wilde.
Glimlachend keek ik toe hoe ze Mason om zijn hals vloog en hem een kusje op zijn wang gaf, waardoor hij moest lachen. Wat ontzettend schattig. Weer bekroop het gevoel me dat ik mezelf compleet bij hem voor gek had gezet, terwijl ik hem nog maar een ochtend kende. Ik sloeg mijn ogen weg bij de twee en keek richting mijn schoenen. 'Als je niet meer zeurt over naar school gaan,' zei Mason toen, enigszins streng. 'School is ontzettend leuk, want je kan er heel veel vriendjes maken en je leert ook nog eens heel veel zodat je een slimme meid gaat worden!' Ik schonk Mason een dankbare blik, door wat hij zojuist gezegd had zou ik veel vermoeiende ochtenden mislopen, waarbij ik Lorelei niet uit haar bed kon krijgen om naar school te gaan. Zo had ik haar laatst bijna in haar pyjama naar school gebracht, maar wilde ze op het laatste moment zich gelukkig toch aankleden.
Mason kwam weer recht en greep Lorelei's handje opnieuw vast. Het was een ontzettend lief gezicht en het leek wel alsof hij de vaderrol over zich nam. Ik hoopte dat er ooit iemand zou zijn die dat ook werkelijk zou doen. Mijn laatste vriendje helaas niet, de klootzak had alleen interessen in seks en moest niets van het kleine meisje hebben.
Hand in hand liepen we het appartement uit, door de ontvangsthal en staan we binnen no-time weer op het schoolplein. 'Veel plezier op school kleintje,' glimlachte hij, terwijl hij haar handje los liet. Ik zakte door mijn knieën om een kus op haar wangetje te drukken en zacht door haar haren te aaien. 'Tot straks lieverd.' Glimlachend keek ik hoe ze mijn hand losliet en het schoolplein op rende, naar haar vriendjes toe. Een korte zucht rolde over mijn lippen. Het leven op die leeftijd was zo makkelijk. Toen ik weer naar Mason keek, zag ik hoe hij net op mijn horloge keek en op zijn onderlip beet. Waarschijnlijk moest hij haasten om op tijd op zijn afspraak te komen. 'Eh... Ga maar hoor, volgens mij kom je te laat op je afspraak,' glimlachte ik hem toe. Over ruim twee uur moest ik Lorelei alweer op gaan halen en ik moest mijn appartement nog opruimen. Niet dat dat heel veel zin zou hebben, zodra de kleuter weer thuis kwam lag alles toch weer overhoop.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Mason Alexander Vartanian

'Eh ... Ga maar hoor. Volgens mij kom je te laat op je afspraak.'
Beschaamd trek ik mijn blik weg van mijn horloge en gluur onder mijn wimpers door naar Serenity - ik wilde totaal niet ongeduldig overkomen maar dat was dus schijnbaar een grote mislukking geworden. Licht bijtend op mijn onderlip recht ik dan mijn rug en mijn nek, waardoor ik blik weer in zijn geheel op Serenity's gezicht richt en mijn gespannen houding lichtelijk van me af laat glijden. Tyler zou niet blij zijn als ik hem niet in de club zou ontmoeten, maar dat zou hij me vast wel vergeven als ik de volgende keer degene zou zijn die de drankjes zou betalen hem hielp aan een meisje te komen. Tyler verdronk zijn verdriet met alcohol, een totaal andere manier als hoe ik het deed. Een klein jaar geleden hebben we elkaar ontmoet op een bijeenkomst van jongeren die een broer of zus zijn verloren, en we schenen veel overeenkomsten te zien in de manier waarop we beiden iemand waren verloren. Mijn gedachten dwalen automatisch af naar mijn jongere broertje - die de keuze had gemaakt om mij en de rest van de familie op een brute manier te verlaten. Wild knipperend tegen de tranen knijp ik mijn handen dan samen tot vuisten en richt me weer op het hier en nu zodat ik fatsoenlijk antwoord kan geven op Serenity's woorden.
'Ik eh ... Ik ben toch al te laat. Ik ga waarschijnlijk wat anders doen, het spijt me heel erg.'
Het zachte gemompel van mijn stem laat mezelf voor een kort moment schrikken, waarna ik met grote passen naar de overkant van de straat begin te lopen en vanaf daar verder de straat in verdwijn. Het harde getoeter van de auto - die me haast van mijn sokken lijkt te rijden - zorgt ervoor dat ik verbaasd op het trottoir spring en vanaf daar mijn weg vervolg. Binnen de kortste keren zie ik de straattegels onder mijn voeten door schieten en merk ik dat mijn stevige wandeltempo over is gegaan naar een harde sprint. Zwaar ademend en licht bezweet ram ik dan uiteindelijk tegen het zware, loodijzeren hek aan van de begraafplaats - waardoor het in een ruk openvliegt en een hels kabaal over de vredige rustplaats laat galmen. Zonder verder aandacht te schenken aan het geluid slof ik over het gangpad naar voren, op de volle automatische piloot naar het graf van mijn kleine broertje - waar ik eenmaal aangekomen op mijn knieën laat zakken en een aantal grasspiertjes van zijn grafsteen veeg.
'Waarom?' fluister ik dan zachtjes.

---

•

Nyan schreef:
Nathan Eliot Fields || Zwarte Engel
Ik hangde wat aan de bar rond. Ik keek naar een koppeltje die wat verder van me af elkaar zaten af te lebberen.
Ik consentreerde me zo dat het koppeltje plots dood neerviel. Het was hier zo druk dat niemand het merkte.
Ik dronk het schotje vodka op en liep dan door de menigte heen.Je voelde dat hun energie wat minder werd als je ernaast passeerde.
Toen ik eindelijk buiten was kon ik weer naar lucht happen.Het begon daar vervelend druk te worden binnen ,maar ik heb wel een soort van geleerd hoe je mensen moet laten doodvallen.
Ik liep de straat op en passeerde verschillende steegjes. Ik passeerde een meisje en niet veel verder een jongen. In een soort van bevel liet ik de jongen het meisje verkrachten en ik keek hen gewoon toe. Ergens werd ik er wel goed van dat ik zoveel meer macht had dan de mens.
Ik besloot terug naar het kerkhof te gaan aka thuis nu.
Ik slenter door de straten en als ik bij de ijzeren hekken kom weet ik dat ik juist zit.Ik loop het plijn vol lijken op richting het huisje ,waar ik dan de deur opensmijt.
Tja ,ik had nu nog steeds geen bed. "Raquelle ,Ethan !"roep ik om te weten of er al iemand thuis is.
(aangepast )

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

| Don't you die on me. |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Ik zit al een tijdje in het donker voor me uit te staren en niks te doen. Opeens gaat de deur open, maar ik maak geen geluid. Ik hoor de geluiden, aan de voetstappen hoor ik dat het Raquelle is. Een kleine glimlach vormt zich op mijn gezicht. Niet veel later ploft ze neer naast me op de bank, maar gezien heeft ze me volgens mij nog niet. Ik lach geluidloos en sla uit het niets mijn handen voor haar ogen.
'Welcome back sexy ladie,' fluister ik in haar oor en laat dan langzaam mijn handen van haar ogen glijden. Ik leun weer nonchalant onderuit en kijk met een lachje naar Raquelle. 'Ik wist niet dat ik zo onzichtbaar was,' lach ik zacht. Niet veel later hoor ik weer de deur opengaan. De stem van Nathan galmt door het huis.
'In de woonkamer,' schreeuw ik terug en kijk weer voor me uit, terwijl ik een beetje met Raquelle haar haren begin te spelen. 'Problemen mee als ik je haar in de knoop leg,' zeg ik met een kleine lach en kijk haar aan.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

[Beetje kort, sorry. ]

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

| Ik ben al lang blij dat je reageert. :] |

Raquelle Anastasia Trafalger
Er gleden warme handpalmen over mijn gezicht - en Ethan kon met waar genoegen danken voor het feit dat ik zijn geur herkende. Als het een vreemde was geweest, wist ik zeker dat diegene nu een langzame dood zou sterven. Want hoe graag ik mensen ook doodsangst aanjoeg - kon ik er zelf enorm slecht tegen.
'Welcome back sexy ladie,' hoorde ik hem niet veel later fluisteren, voor hij zijn handen van mijn gezicht liet glijden en vermoedelijk iets ging verzitten op de donkere bank.
'Ik wist niet dat ik zo onzichtbaar was.' Zijn stem klonk misschien enigszins gekrenkt, hoewel ik het enkel vermakelijk vond om te bedenken dat ik zijn aanwezigheid niet eerder had opgemerkt. Dat was één van de bijwerkingen die drank me gaven. Helaas.
Mijn ogen gleden dan ook onderzoekend door de kamer toen de deur opnieuw krakend opende en de bekende geur van Nathan naar binnen rolde. Samen met de herfstachtige nacht.
'Problemen mee als ik je haar in de knoop leg?' De plagerige ondertoon zorgde ervoor dat ik mijn hoofd schudde en vervolgens zijn handen stevig vast pakte, voor ik mezelf iets liet verzitten en uiteindelijk tevreden met mijn hoofd op zijn schoot eindigde.
'Problemen mee als ik je kaal scheer, vannacht?' Opperde ik onschuldig terwijl ik mijn ogen enigszins moe sloot. Het was meer een lomig soort aandoening die de drank in mijn lichaam verzamelde. Desondanks was ik benieuwd naar Nathan's avond.
'Nate!' Riep ik dan ook om te bevestigen dat Ethan en ik er beiden waren.

[ bericht aangepast op 7 maart 2013 - 20:39 ]

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Ik grinnik zachtjes. Ze was duidelijk geschrokken en dat liet me zeker lachen.
'Heb je trouwens het lijk gezien op de begraafplaats,' vraag ik met een zacht lachje. Ze legt haar hoofd op mijn schoot en heeft mijn handen vast. Ik ruk mijn polsen los en leg ze gemakkelijk neer op de bank, terwijl ik onderuit gezakt lig. 'Ik hoop dat je lekker ligt,' mompel ik en lach eventjes. Ik kijk voor me uit en tik even bedenkelijk met mijn vingers op de bank. 'Mmmm... Ik denk dat kaal me wel goed zal staan,' zeg ik bedenkelijk en grijns even. 'Maar nee, gaat niet gebeuren.' Ik kijk haar lachend aan en zucht even. 'Misschien kan je beter naar boven gaan, voordat je op mijn schoot in slaap valt...' Ik zwijg even. Dan krullen mijn mondhoeken omhoog en trek haar tegen me aan dat ze lekker ligt. Ik hoop dat ze nel in slaap valt, want dan leg ik haar in haar eigen bed neer, maar ga er naas tliggen. Dan hoef ik geen slaapkamer te delen met Nathan. Niet dat ik iets tegen Nathan heb, maar ik deel liever een slaapkamer met Raquelle. En ach, het was zeker geen straf. Ze zou er toch nik van merken voor morgen ochtend. Ik kijk haar even aan in de hoop dat ze snel in slaapvalt en wieg haar heel zachtjes heen en weer. Het werkte vast... Ik grinnik even duivels en kijk weer voor me uit.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Raquelle Anastasia Trafalger | Zwarte engel
'Heb je trouwens het lijk gezien op de begraafplaats?' De vraag verraste me niet. Ethan was een sadist, zonder twijfel. Ik durfde te wedden dat als ik niet vanaf het begin tegen hem had gevochten - zowel emotioneel als lichamelijk - dat ik dan nu ook een zielig hompje volgeling was. Dat was immers wat er gebeurde als je niet sterk genoeg bleek voor dit leven en jezelf liet mindfucken door een ander.
'Ik rook het, ik zag het. Ach, 't hoeft in ieder geval niet weggebracht te worden. Op de juiste plaats is het nu al.' Mijn stem klonk ondanks de enige vermoeidheid ironisch. Misschien was dat gewoon omdat het me niets deed om mensen te zien sterven. Niet meer, althans.
'Misschien kan je beter naar boven gaan, voordat je op mijn schoot in slaap valt...' Ik voelde mijn mondhoeken vrijwel automatisch omkrullen tot een geamuseerde glimlach.
'Bedoel je soms dat je het erg vind, Johnson?' Plaagde ik hem met een lichtelijke grijns. Die onenigheid leek ook al weer de wereld uit toen hij me tegen zich aan trok en vervolgens zelf iets ging verliggen.
De hoogstens schuldige grinnik die echter over zijn lippen rolde, en de wiegende bewegingen die zijn lichaam maakten vertelden me dat hij het totaal niet zag zitten om een kamer met Nathan te delen. Tot noch toe hadden we altijd onze eigen kamer gehad, gewoonweg voor de nodige privacey en om de ontspannen sfeer te behouden. Toch was ik degene geweest die de zolder zo nu en dan verliet om bij hem in bed te kruipen.
'Ik krijg de linkerhelft van het bed,' gaapte ik echter nog waarschuwend voor ik me uiteindelijk met een lichte tegenzin - ik voelde er niet veel voor om me kwetsbaar op te stellen - tegen zijn lichaam nestelde en vervolgens mijn ogen langzaam sloot. De roes die de alcohol in mijn hoofd afspeelde zorgde ervoor dat ik niet veel later wegzakte in een lichte slaap. Ik was tevreden en ik had een vermakelijke avond gehad.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ethan Micheal Johnson

Ik grijns even en mompel wat onzinnigs. Ik lach zachtjes. 'Prima. Linker helft voor jouw.' Ik kijk even naar Raquelle in mijn armen. Ineens zag ze er niet meer uit als de duivel. Ze was nu een lief, stoer meisje in mijn armen. Ik zucht even en schud die gevoelens en gedachte weg. Ik sta voorzichtig op en draag haar naar boven.
'Wij zijn slapen,' deel ik Nathan mee. Ik loop de trappen op en leg Raquelle op het bed. Ik doe haar schoenen uit en kijk even naar haar. Zelf ontdoe ik me ook van mijn kleren, behalve van mijn boxer. Ik besluit Raquelle ook maar van het meest te ontdoen. In het ergste geval kreeg ik een klap, maar ach. Ik had haar lichaam vaker gezien. Zodra ze enkel in haar lingerie ligt, trek ik de dekens over haar heen. Ik loop naar beneden, naar de badkamer. Vlug poets ik mijn tanden en alle andere dingen. Vervolgens loop ik weer naar boven om naast Raquelle in bed te gaan liggen. Ik bekijk haar nog even een keertje en sluit dan mijn ogen. Ik kan het niet laten om een arm om haar middel te slaan. Haar huid voelt koud uit onder mijn arm. Onbewust trek ik haar naar me toe. Ik gaap nog even en val dan in slaap. De alcohol maakte me ergens wel moe. In de verte hoor ik sirenes. Een kleine glimlach siert mijn gezicht. Lijk is gevonden, ik lag hier lekker warm. Mijn dagje was geslaagd.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne