[RPG]Give me love [Speeltopic 1] - Speeltopics

Some people mind told you if you die you can go to heaven or hell
Wel,that not that true
If you die you can be a white or a black angel
Even when you're a black one, you can change,but there wil always be that scar of the person you where first

You just have to give them love and you wil see

{De verhalen vertellen ook dat witte engels de liefdes hulpjes van god zijn,zij kunnen mensen aan elkaar koppelen en liefde brengen aan de wereld,maar de zwarte engels brengen alleen maar verdriet en maken mensen kapot.
Deze rpg speelt zich af in Parijs de stad van de liefde zegt men,dat komt omdat de nieuwe engelen van God daar gebracht worden.
Engelen mogen normaal geen contact maken met mensen en ook niet met andere soorten engelen-zwarte en witte-
Maar wat doet een engel-leerling als hij/zij verliefd word op een mens of begint te praten met een andere soort.
Word je dan verbannen? Verbannen naar de hel? Het zijn verhalen ,maar wie zegt dat het waar is en wie zegt er dat een engel niet terug naar zijn menselijke vorm kan als je echt je best ervoor doet? }


Witte engelen
-Rosalie ''Rose'' Lauren Flow Coockies
-Skylar Evelyne AdamsNibug
-Cameron Levi Lee Pebble

Zwarte engelen
-Nathan Eliot Fields Nyan
-Raquelle Anastasia Trafalger Leave
-Ethan Micheal Johnson Coockies

Mensen
-Eléonore Beau Amadou.Lifeisajoke
-Serenity Aslynn White Pebble
-Mason Alexander VartanianShooter


Regels
- Minimaal vijf regels.
-GEEN perfecte personages.
-Reservaties blijven maar 2 dagen staan
-Gelieve mensen die wat ervaring hebben.
- Speel niet voor een ander.
-Ik ben de enige die de Topics opent tenzij ik er iemand voor aanwijs
-Dit is geen sneltrein

Rollen- en praatopic

Het begin,Je kunt kiezen
of je begint bij het moment dat ze wakker word na zijn of haar dood ,dan zitten in een oude kamer op een oud appartement ,de witte en de zwarte engelen hebben elk een ander appartement.
Of je bent als engel al een tijdje onder de mensen ,dus niet een nieuwe engel
Sommige engelen zullen nog pijn hebben aan hun wonden en zullen ook problemen hebben met hun vleugels anderen mischien niet.
Voor de mensen is het anders, het is hetzelfde zoals het altijd al voor hen is geweest,tot ze misschien in de stad een engel of mens tegen het lijf zullen lopen

[ bericht aangepast op 26 jan 2013 - 21:22 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Cameron Levi Lee II Witte Engel.
Nog steeds keek ik onderzoekend naar het gezicht van de nieuweling tegenover me, tot er plotseling een meisje tegen de vrije stoel naast me op liep en ervoor zorgde dat de tafel bijna omviel. Ze kon het ding nog maar net tegenhouden en ging toen recht staan, zodat haar donkere haren niet in mijn gezicht zou hangen. Verbaast keek ik op naar het gezicht van meisje, die op haar lip beet.
'Het spijt me, ik lette niet goed op,' zei ze met een verontschuldigende blik in haar goudkleurige ogen.
Ik knikte vriendelijk naar haar en glimlachte even.
'Het is niet erg hoor, je hebt gelukkig niets van tafel gegooid,' antwoordde ik vriendelijk.
Ik legde mijn handen op tafel en pakte mijn kop koffie vast, die ik in een teug achterover gooide.

Serenity Aslynn White.
Ik negeerde de lichte frons die op zijn gezicht verscheen, waarna hij zacht knikte en mijn hand weer vastnam om me weer door het drukke verkeer te leiden.
Binnen een paar minuten waren we de markt door en zat mijn boodschappentas vol met verse producten voor de aankomende week. Ook hadden we wat gekocht om voor zo dadelijk klaar te maken. We hadden nog ruim de tijd voor Lorelei haar lunchpauze zou hebben, dus haasten was niet nodig.
Glimlachend keek Mason me vervolgens aan wanneer we richting mijn huis liepen en zijn ogen even naar een appartementencomplex naast dat van mij liet schieten. Ik besloot er niet naar te vragen. 'Dus eh - Heb je een vriendje?' vroeg hij toen uit het niets en ik keek hem aan. Ik zag hoe hij zacht op zijn lip beet en glimlachte lichtjes. 'Nee, ik had een vriend, maar dat is inmiddels alweer bijna anderhalve maand uit,' antwoordde ik zijn vraag luchtig. 'Heb jij een vriendin?' vroeg ik toen, lichtelijk nieuwsgierig, terwijl ik een code intypte zodat de deur openging en we samen naar binnen stapten. In de lift drukte ik op de vierde verdieping en toen de deur openschoven pakte ik zijn hand vast, om hem mee te trekken naar de middelste deur, waar mijn appartement was. Ik hield de deur voor hem open en stapte daarna zelf ook naar binnen.
Vergeleken met zijn appartement was de mijne maar klein en rommelig, overal lag wel wat speelgoed van Lorelei. Ik had nog geen tijd gehad om het op te ruimen. 'Sorry voor de troep, ik heb nog niet de kans gekregen het op te ruimen,' legde ik uit en pakte de overvolle boodschappen tas van hem over, die ik in de aangrenzende witte keuken op het aanrecht legde. Daarna kwam ik weer naast hem staan.
'Nou, dit is mijn plek dan,' mompelde ik toen, terwijl ik de kamer rondkeek.
De muren waren Gebroken wit, net als bij Mason's appartement. De vloer had een lichtbruine kleur. De meubels verschilden enkel van kleur.
De bank had een antraciete kleur, maar de twee stoelen die er stonden hadden overigens dezelfde kleur als de muur. Ter accessoires had ik fuchsia roze en bruine kussentjes op de bank liggen. Aan de muur hing een grote foto van ons gezin, die we net voor het ongeluk hadden laten maken.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Mason Alexander Vartanian ||

'Nee, ik had een vriend, maar dat is inmiddels alweer bijna anderhalve maand uit,' beantwoord Serenity mijn vraag - waardoor mijn gedachten onwillekeurig nagaan wat voor soort jongen dat geweest moet zijn, aangezien ik haar gezicht lichtelijk zie betrekken. 'Heb jij een vriendin?' vraagt ze vervolgens enigszins nieuwsgierig terwijl ze de code van haar appartementendeur intoetst. De vraag blijft echter tussen ons in hangen op het moment dat ze me de lift intrekt, waar ik strak naar de twee grote deuren blijf kijken en langzaam mijn hoofd schud. 'Nee, ik heb geen vriendin,' mompel ik halfjes - bang om aan te geven dat ik nooit eerder een serieuze relatie heb gehad, wat enkel en alleen toegewezen is aan het feit dat ik mijn verlatingsangst niet onder controle kan houden. Bang om een meisje te verliezen wanneer ik haar eindelijk in mijn hart had gesloten had ik de kans nooit durven nemen, aan de ene kant voelde dat erg veilig, aan de andere kant erg sneu en niet-mannelijk. Plotseling staan we voor de deur van Serenity's appartement, dat ze voorzichtig openmaakt en naar binnen stapt. 'Sorry voor de troep, ik heb nog niet de kans gekregen om het op te ruimen. Nou, dit is mijn plek dan,' zegt ze dan zachtjes terwijl ze de zware boodschappentas van me overneemt en hem op het aanrecht neerzet. Nieuwsgierig laat ik mijn blik rondglijden terwijl ik de deur achter me in het slot laat vallen en tot mijn lichtelijke verbazing opmerk dat haar muren ongeveer precies dezelfde kleur hebben als de mijne. Het rondzwervende speelgoed maakt me aan de ene kant gek door de chaos maar laat me ook denken aan Lorelei, waardoor er automatisch een kleine glimlach op mijn gezicht verschijnt. 'Je woont echt heel mooi, je hebt er een plekje van jezelf van gemaakt,' glimlach ik voorzichtig wanneer ik mijn blik even laat hangen op het grote familieschilderij aan de muur, waar ik besluit niks over te zeggen.
'Ik heb nooit een vriendin gehad,' flap ik er dan uit, waardoor mijn wangen vuurrood worden en ik zachtjes achteruit stap om uit het gezichtsveld van Serenity in de kleine gang te verdwijnen. De koelte van de deur die ik door mijn blouse voel, heeft enigszins een kalmerende uitwerking, maar laat we nog steeds nadenken over het feit waarom ik dat zojuist hard op had gezegd. 'Ik heb nogal moeite met ... Mensen loslaten,' flap ik er dan vervolgens uit, met een hese, fluisterende stem, terwijl ik mijn kaken strak op elkaar klem en mijn ogen sluit.

---

•

Serenity Aslynn White.
'Nee, ik heb geen vriendin,' mompelde Mason halfjes, wat me enigszins verbaasde. Hoe kon zo'n lieve, knappe jongen zoals hij geen vriendin hebben? Aan de andere kant was het ook wel wat logisch, een bezette jongen nodigde geen vreemd meisje uit in zijn appartement.
Nadat ik hem binnen had gelaten keek hij even het appartement door, terwijl ik vlug alle spullen opborg in de juiste kastjes. 'Je woont echt heel mooi, je hebt er echt een plekje van jezelf van gemaakt,' glimlachte hij en ik zag hoe hij naar het grote familieschilderij keek. Ook ik keek ernaar en beet even op mijn lip. 'Dank je wel,' antwoordde ik. Ik bestudeerde voor de zoveelste keer de gezichten van mijn ouders, die ik nooit meer anders zou zien dan op deze foto. Mijn blik bleef vooral hangen bij mijn moeder, ik leek als twee druppels water op haar. 'Wat jij hebt met je broertje, heb ik met mijn moeder,' mompelde ik toen heel zacht. Hij had me verteld dat wanneer hij in de spiegel keek, hij het gezicht van zijn broertje zag. Precies hetzelfde had ik met mijn moeder. Mason's stem bracht me uit mijn gedachten. 'Ik heb nooit een vriendin gehad,' flapte hij er toen uit, waardoor zijn wangen vuurrood werden.
Hij stapte uit mijn gezichtsveld en verdween in de kleine gang. Waarschijnlijk schaamde hij zich ervoor nooit een vriendin gehad te hebben. Het verbaasde me ontzettend. Mason was een lieve, knappe en spontane jongen, welk meisje zou niet voor hem vallen? 'Ik heb nogal moeite met... Mensen loslaten,' zei hij toen, met een hese, fluisterende stem. Ik zag hoe hij zijn kaken strak op elkaar klemde en zijn ogen sloot.
Geruisloos liep ik naar hem toe, om vervolgens voor hem stil te blijven staan.
'Dat is helemaal niet erg hoor,' vertelde ik hem met een zachte stem.
'Zeker niet na wat je mee hebt gemaakt, het is heel normaal om bang te zijn mensen kwijt te raken.' Mijn blauwe ogen gleden over zijn gezicht. 'Sterker nog, als een meisje echt van je zou houden, zou ze je nooit verlaten.'
Voorzichtig pakte ik zijn hand vast, om er een bemoedigend knijpje in te geven. Hij had moeite met mensen los laten, ik had moeite met het vertrouwen van mensen. Toch ging het op de een of andere manier heel snel bij Mason. Hij was zo... anders dan de andere jongens. Mason was gevoelig, durfde zijn zwakke kanten te laten zien. De meeste andere jongens deden zich alleen maar stoer voor, daar had ik zo'n hekel aan.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Mason Alexander Vartanian ||

‘Dat is helemaal niet erg hoor. Zeker niet na wat je hebt meegemaakt, het is heel normaal om bang te zijn om mensen kwijt te raken. Sterker nog, als een meisje echt van je zou houden, zou ze je nooit verlaten.’
De zachte, fluisterende stem van Serenity – samen met de warmte en veiligheid die haar lichaam uitstraalt, voel ik steeds dichterbij komen wanneer ik me dichter tegen het koude materiaal van de appartementendeur druk. Echter, op de een of andere, totaal vreemde manier lijkt ik lichtelijk te ontspannen door haar stem en aanwezigheid en klem mijn kaken steeds losser op elkaar, waardoor ze uiteindelijk weer in ontspannen toestand eindigen. Langzaam voel ik haar warme, kleine hand in de glijden – waar niet veel later een kort kneepje achteraan volgt, als kleine aanmoediging.
Diep in mijn gedachten ga ik op dit moment alle situaties af waarin ik een meisje leuk heb gevonden, in ieder geval in de afgelopen twee jaar. Uiteindelijk heb ik steeds geen stappen durven ondernemen door het simpele feit dat ik te bang was om haar te verliezen en haar op zo’n vreselijke manier kwijt te raken. Nog nooit eerder heb ik tegen een meisje durven toe te geven dat ik verlatingsangst had – dat het zelfs een stapje verder ging en ik me niet op mijn gemak voelde en zelfs compleet kon doordraaien op de momenten dat ik alleen was in mijn appartement.
Opnieuw werden mijn gedachten gekalmeerd door de warme aanraking van Serenity, waardoor ik voorzichtig onder mijn wimpers doorgluur en zo te zien krijg hoe ze bezorgd naar mijn gezicht staat te staren – waardoor mijn mond open zakt van verbazing. Het feit dat ik haar deze morgen – een aantal uren geleden – pas had ontmoet nam niet weg dat ik me volledig vertrouwd en veilig voelde bij haar. Voordat ik het daadwerkelijk in de gaten had bolden de spieren in mijn bovenarmen op en trok ik haar zo, aan haar hand, dichter naar me toe – waardoor onze gezichten slechts enkele centimeters van elkaar verwijderd zijn. ‘Als een jongen echt van jou zou houden, zou hij jou behandelen zoals je verdient, met respect en aanzien,’ fluister ik zachtjes, terwijl mijn ogen weer helder en alert staan.

[ bericht aangepast op 30 jan 2013 - 22:22 ]

---

•

Eléonor Beau Amadou.

Ik lachte om zijn opmerking en haalde mijn schouders op, "En dat is een wonder, want meestal gebeuren zulke dingen dus wel" glimlachte ik. Ik haalde een hand door mijn bruine lokken en volgde zijn beweging die hij maakte toen hij de koffie in 1 keer opdronk. Dat deed ik hem niet na, toch niet met koffie. Met iets anders, als in alcohol, waarschijnlijk wel. Oefening baart kunst zeggen ze altijd, wel ik had genoeg geoefend. Sinds ik mijn leven wou beteren was ik naar hier gekomen. Ik beet zacht op mijn lip en zuchtte zachtjes.
"Je hebt toevallig geen idee waar ze iemand zoeken om te werken ?". Ik had geen idee waarom ik hem hier mee lastig viel. Hij deed nu wel vriendelijk, maar misschien was dat enkel omdat hij goede manieren had en niet omdat hij het echt niet erg vond dat ik net zijn gesprek met het meisje voor hem had verstoord. Nog zoiets, dat meisje voor hem zag er maar best hopeloos uit. Nogal uitgehongerd eigenlijk, maar daar ging ik me niet mee bemoeien. Het waren mijn zaken niet dus ik ging mezelf, of mijn grote mond, er niet in betrekken.

Rosalie ''Rose'' Lauren Flow || Witte Engel

De jongen keek me vragendf aan, maar eerst richte ik me op het eten. Dat er een meisje op de tafel knalde mertke ik niet. Het eten interesseerde me meer, volgens mij had ik nog nooit zoveel honger gehad. Het croissantje met jam smaakt me heerlijk. Dankbaar kijk ik de jongen aan en klem mijn handen om de kop thee. Ik kijk even om me heen en dan naar de jongen. 'Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, ik hoor dood te zijn.' Dat laatste fluister ik zachtjes. 'En ik heb pijn en alles is raar,' vervolg ik en kijk hem even angstig aan. 'Wat zijn wij? Alsjeblieft help me,' ik kijk hem smekend aan en neem dan slokken van mijn thee. 'En wie zijn de mensen met de zwarte vleugels,' vervolg ik en neem nog een slok thee. 'En waarom doen ze gemeen tegen me?' ik kijk hem aan en slik moeilijk. Ik begrijp er echt helemaal niks van! Wat was er allemaal met me aan de hand?

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Serenity Aslynn White.
Ik zag hoe zijn kaak steeds minder strak gespannen stond, waaraan ik merkte dat wat meer ontspande.
Zwijgend keek ik naar zijn gezicht, dat bedenkelijk stond.
Dacht hij na over de woorden die ik zojuist uitgesproken had, of vond hij ze maar raar?
Ik zag hoe zijn oogleden trilden en hij voorzichtig onder zijn wimpers door keek. Zijn bedenkelijke blik verwisselde zich voor een verbaasde. Ik denk dat we beiden ineens realiseerden dat we elkaar pas een paar uur kende. Ik voelde me enorm bij hem op mijn gemak, volledig vertrouwd en veilig. Aan zijn lichaamstaal merkte ik dat hij hetzelfde voelde.
Zijn grip aan mijn hand werd wat steviger en opeens trok hij me, aan mijn hand, dichter naar zich toe. Onze gezichten waren nog maar enkele centimeters van elkaar verwijderd.
'Als een jongen echt van jou zou houden, zou hij jou behandelen zoals je verdient, met respect en aanzien,' hoorde ik hem zacht fluisteren, zijn ogen stonden weer helder en alert.
Vol verbazing keek ik erin, hij had volkomen gelijk.
De afgelopen twee jaar had mijn ex me totaal verkeerd behandeld. In het begin was hij lief voor me geweest, maar daar kwam al vlug verandering in.
Ik kon niet geloven dat ik erin getrapt was, dat ik zo stom had kunnen zijn. Na de breuk was ik dan ook alle vertrouwen in jongens verloren. Ik dacht dat ze allemaal hetzelfde zouden zijn, allemaal klootzakken die hun hormonen niet in bedwang konden houden.
Bij Mason was het compleet anders, hij was lief en aardig en durfde zijn gevoelens te uiten, precies het tegenovergestelde van wat mijn ex was geweest.
Mijn lippen weken heel even van elkaar af, alsof ik wat wilde zeggen, maar ik kon niets bedenken om te zeggen.
Zijn ogen waren zo helder dat zijn blik me gevangen hield, de kleur van zijn irissen schitterden door het kleine zonnestraaltje wat via het raam naar binnen scheen.

Cameron Levi Lee II Witte Engel.
'En dat is een wonder, want meestal gebeuren zulke dingen wel,' antwoordde het mensenmeisje glimlachend, waarna ze een hand door haar haren haalde.
Opnieuw zuchtte ze zacht en beet op haar lip, waarna ze me de vraag stelde of ik een plek wist waar ze nog mensen nodig hadden.
'Nou, volgens mij zit je hier goed hoor,' antwoordde ik met een brede glimlach. 'Ze hebben hier namelijk nog mensen in de bediening nodig.'
Met een scheve grijns wees ik op het raam achter haar, waar een bordje hing met de mededeling dat het café personeel zocht.
'Tenminste, als je in de bediening wilt werken, hier in Parijs zullen genoeg tentjes zijn die aantrekkelijke meisjes zoals jij zoeken.' Het was niet zo zeer om te flirten, mijn opmerking, ik wilde vooral aardig zijn. Als engel had ik in korte tijd geleerd dat ik beter op mezelf kon blijven, meisjes erbij halen was niet zo'n goed plan, zeker niet mensenmeisjes.
De nieuweling tegenover me leek weer een beetje tot leven te komen zodra ze haar eten naar binnen had gewerkt. Ze stelde me allerlei vragen, die ik gewoon aanhoorde. Ik kon er nu geen antwoord op geven, het mensenmeisje mocht nu eenmaal niets weten over de engelenwereld.
Met een klein gebaar naar het meisje tegenover me maakte ik duidelijk dat ze even stil moest zijn, in de hoop dat ze zou snappen dat er een mens naast ons stond, die hier niets over mocht weten. Ik zou al haar vragen zo beantwoorden, maar dat kon ik niet met een mens binnen gehoorsafstand.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Ik hoor haar sarcastische lach, maar wel gedempt door de muren. 'Ik hoor je lachen,' schreeuw ik weer. 'Weet je al dat ik van die lach houd,' grinnik ik en kijk even om me heen. Kritisch bestudeer ik het huis en sleep nog steeds de tas achter me aan. Haar volgende woorden maken me gelijk chagrijnig. Ik ren de trap op en zie de slaapkamerdeur. Ik open hem en zie inderdaad een slaapkamer. Een tweepersoonsbed... No way.... Ik ren de trappen op naar de zolder. Daar ligt Raquelle zoals verwacht op haar bed. Ik gooi de deur met een klap achter me dicht. 'Je laat me toch niet serieus met nieuwelingetje in een kamer slapen,' mompel ik zacht, maar met geïrriteerde ondertoon. 'Ik heb ook nog mijn privacy nodig hoor, waarom krijg jij altijd de zolder? Die zijn altijd het grootste.' Ik open een andere deur. Badkamer. 'O kijk, mevrouw heeft ook nog haar eigen badkamer.' Ik zucht diep en draai me naar Raquelle om. Ik trek even een sip gezicht en loop dan de trappen af. Ik had mijn tas al in de kamer gedumpt. Ik blijf boven aan de trap staan.
'Hé,' schreeuw ik naar de nieuweling, zodat hij opkijkt. 'Problemen om op de bank te slapen? Of op de grond in de gang of buiten?' Ik kijk hem aan en tik even met mijn vingers op de stoffige trapleunig. Ik haal diep adem. Stof dwarrelt op, om weeer neer te vallen. 'Het tweepersoonsbed is van mij, plus de kast.' Ik kijk Nathan aan, maar nieuweling vond ik leuker om te zeggen. Ik kijk hem strak aan.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Raquelle Anastasia Trafalger | Zwarte engel
Ik glimlach liefjes als hij de deur opent en daarmee míjn privacey in de wind gooit. Hoewel we beide weten dat ik geen schaamte ken, is dat toch een deuk in zijn eigen voorwaarden. 'Omdat we beide weten wat er gebeurt als ik moet delen.' Prevel ik vervolgens onschuldig, waarna ik toezie hoe hij naar beneden stormt. Jongens. Ik schud mijn hoofd. Die zoeken het maar fijntjes zelf uit. In de tijd waarin Ethan met Nathan bezig is, kleed ik me op mijn gemakje om. Als ik naar mijn zeggen klaar ben, waag ik me naar beneden. Het huis heeft karakter, neigt hier en daar naar de oud-Victoriaanse stijl en het staat me wel aan. Ik haal voor een moment een hand door mijn lokken, voor ik mijn ogen op Ethan richt en één van mijn mondhoeken lichtjes omhoog krul. Het is logisch dat Ethan en ik weten hoe we ons ergens gemakkelijk kunnen settelen, maar van de nieuweling wil ik niet veel verwachten. Het zal nog wel even duren voor ik me zorgen ga maken om Nathan. Dat hij een zwarte engel is betekend niet dat hij aan mijn soort volstaat. 'Ik neem aan dat het probleem is opgelost? Dan kan ik nu rustig eten.' Ik schenk beide jongens een glimlach voor ik me naar de keuken begeef. Hij is in betere staat dan de vorige. Er staan zelfs nog wat etenswaren in enkele kastjes. 'Oh, en als iemand naar de begrafenisondernemer vraagt..' Ik probeer een onschuldige grimas te trekken, maar weet dat het niet zal lukken nu ik tevreden ben met mijn daden, 'Dan is deze zijn eigen begrafenis aan het regelen.' Voeg ik daar aan toe voor ik mijn tanden in een biscuitje zet. Ironie is iets waar ik dol op ben. Net zoals het aangeboren talent voor sarcasme. Tot nu toe heb ik de nieuweling niet veel duisters zien doen en dat duidt voor nu op een zwakkeling. Mijn vingertoppen glijden meerdere malen bedachtzaam over de schilderijen, waarna ik opnieuw uitkom bij het gezelschap.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Nathan Eliot Fields ||Zwarte engel
We waren dus verhuisd naar een kerkhof ,best ironisch niet?
Het huis hadden ze in brand gestoken en ze hadden mijn spullens vast niet mee ,ookal waren het maar 2 shirts ofzo.
Ik had Ethan gevolgd richting het kerkhof ,die hier erg groot was,het enige wat ik hier niet zo aangenaam vond waren de kruisbeelden ,maar het standbeeld van de engel die voor het huis stond ,verbeterde dat weer. Het was van donkermarmer gemaakt ,wat me liet denken dat het hier speciaal voor zwarte engelen was.
Het huis was wel muf ,maar daar kon wat verandering inkomen. Ik was wat aan het dromen en kijk op als Ethan 'Hé.' schreeuwt.
'Problemen om op de bank te slapen? Of op de grond in de gang of buiten?' Ik keek hem met opgetrokken wenkbrouw aan ,dat ging dus echt niet gebeuren. Ik ging niet als een stukje schroot op een zetel gaan liggen slapen of al die andere opties dat hij opnoemde."Hé dat kun je toch niet menen , ik heb ook het recht op een bed hoor!" roep ik naar hem en word er slecht gehumeurt van.Ik sla mijn armen over elkaar en kijk hem doordringend aan.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Ik kijk met een grijns Raquelle na. Dan kijk ik naar Nathan. Mijn mond wordt een smalle streep, mijn ogen vernauwen zich, mijn blik staat kil en mijn wenkbrauw trek ik op.
'En je weet heel zeker dat je mij tegen wilt spreken.' Langzaam loop ik de trap af. Mijn schoenen klinken luid en zorgen ervoor dat stof omhoog dwarrelt. 'Maak je eigen bed,' Ik kijk hem aan. 'Ik wil mijn kamer, het kan me niet schelen of je rechten hebt. Want die hebben we niet. Die heb jij niet, die heeft Raquelle niet en ik ook niet. We zijn dood, we horen onder de grond te liggen. Dus eigenlijk is de grond de perfecte plaats voor jouw. Ga tussen een grafsteen liggen. Plek genoeg.' Ik geef hm een klopje op zijn schouder en loop langs hem heen. Ik plof op de bank en leg mijn voeten met een bonk op het tafeltje. Ik kijk strak voor me uit en tik een beetje met mijn vingers over de bankleuning. Ik tuit nadenkend mijn lippen en zucht diep. Er was geen oplossing, ik kon geen tweede kamer maken en dat ging ik ook niet doen. Ik slaak een gefrustreerde zucht en smijt een bankkussen tegen de muur. Waarom moest iedereen mij dwarsbomen?

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Raquelle Anastasia Trafalger | Zwarte engel
Er rolt een zachte zucht over mijn lippen als Ethan zo moedeloos op de bank neer ploft. Typisch mannen om zo over hun terrotorium te beginnen. Ethan was ook zo geweest toen ik me op de zolder in ons eerste huis had gevoegd. Helaas voor de jongens zou ik altijd de wijze zijn. 'De helft van de zolder is van jou en je mag het bed nemen als ik er niet in slaap.' Als Nathan slim was zou hij mijn aanbod aannemen, want ik wist zeker dat hij anders opnieuw zou sterven. Misschien zou ik hem in zijn slaap begraven en een lieflijke grafsteen op hem neer leggen zodat hij een paar eeuw zou kunnen nadenken over Raquelle Trafalger. 'Goed. Nu dat de wereld uit is heb ik zin in wat actie. Ik heb gehoord dat de Phantom vanavond open is.' Mijn ogen glijden over de beide gezichten van de jongen. Phantom is een club in hartje Parijs en ik kom er.. vrij vaak. Er is drank, drugs, menselijk schoon en genoeg lichamen om mee te spelen. Genoeg tere mensen om dit huis in te burgeren en om te dopen door horrorhuis. Een paar lijken om de mensen af te schrikken? Ach, er moet toch iets zijn waarmee we die feeën buiten houden? Ik rol kort, een tikje verveelt met mijn ogen voor ik deze opnieuw op Ethan richt. Ik weet zeker dat hij zal blijven mompelen en kniezen als ik hem nu geen.. vriendelijk duwtje in de rug geef en dus trek ik de jongen overeind waarna ik hem richting de trap duw. 'Ga jezelf klaarmaken, mooiboy. Er zijn heel veel onschuldige meisjes die op je wachten.' Ik glimlach mijn typische meisjesglimlach waarna ik naar Nathan wijs. 'En jij meekomen. Ik ga jou laten zien hoe je op een zwarte engel gaat lijken zonder die verschrikkelijke crackhead uitstraling.'

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Nathan Eliot Fields ||Zwarte engel
'En je weet heel zeker dat je mij tegen wilt spreken.'zei hij waarna hij langzaam de trap afloopt.
'Maak je eigen bed,' begon hij en keek me aan. 'Ik wil mijn kamer, het kan me niet schelen of je rechten hebt. Want die hebben we niet. Die heb jij niet, die heeft Raquelle niet en ik ook niet. We zijn dood, we horen onder de grond te liggen. Dus eigenlijk is de grond de perfecte plaats voor jouw. Ga tussen een grafsteen liggen. Plek genoeg.'Het is niet omdat hij langer zwarte engel is dat hij meer mag dan ik.Hij haf me een klopje op mijn schouder en plofte dan op de bank.
Ah wie zei dat ik hier moest bljiven ,ik kon evengoed een meisje gebruiken en haar huis inpikken.
'De helft van de zolder is van jou en je mag het bed nemen als ik er niet in slaap.' zei Raquell dan tegen me. Het was best een redelijk idee.
"Ok is goed ."zeg ik kort.Ik ging wel ergens iets pikken ,wat ik kon gebruiken als bed ,zoasl Ethan zei ,dus mijn eigen bed maken.
'Goed. Nu dat de wereld uit is heb ik zin in wat actie. Ik heb gehoord dat de Phantom vanavond open is.'begon ze dan. Ik had geen idee waarover ze het had.
Ze trok Ethan dan overeind en duwde hem de trap op ,daarna glimlachte ze op een meisjesachtige manier terwijl ze naar mij wijst.'En jij meekomen. Ik ga jou laten zien hoe je op een zwarte engel gaat lijken zonder die verschrikkelijke crackhead uitstraling.' Ik haalde mijn schouders op en liep dan naar haar toe."Ok vertel me ,hoe word ik een echte zwarte engel?"

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Ik mopper nog even en kijk op als ik Nathan hoor instemmen met Raquelle haar aanbod. Een lach vult mijn gezicht. Ik grinnik en kijk haar aan. Raquelle heeft me richting de trap opgetrokken. Met een grijns kijk ik haar aan.
'Bewaar wel nog wat voor mij he, aan het eind van de avond,' zeg ik plagend en kijk haar grijnzend aan. Dan loop ik de trap op en gooi de slaapkamerdeur met een klap dicht. Ik pak mijn kleding eruit en zucht diep. Vlug trek ik een spijkerbroek uit en een shirt. Ik doe mijn haar goed, maar niet met gel. Ik zelf hou iets meer van warrig en nonchalant. Ik pak mijn leren jack en trek die over mijn shirt aan. Ik werp even een blik in de spiegel en grijns even. Het was prima. Ik trek vlug mijn schoenen aan. Tevreden kijk ik nog even een keertje naar mijn outfit en loop dan de kamer weer uit. In het keukentje drink ik vlug oude whiskey. Mijn maag was toch al verrot in de binnenkant, dus het maakte niet uit wat ik dronk of at. Dood kon ik toch niet. Ik was al morsdood. Ik grinnik even en loop de woonkamer weer in. 'Iedereen klaar,' schreeuw ik, omdat ik eigenlijk geen idee had waar ze allemaal waren...

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Raquelle Anastasia Trafalger | Zwarte engel
'Oké, vertel me. Hoe word ik een echte, zwarte engel?' De vraag zorgt ervoor dat ik mijn lippen bedenkelijk tuit. 'Een nieuwe look doet wonderen.' Begon ik daarom ook bedachtzaam, terwijl ik hem gelijktijdig richting de zolder duwde. Ik had niet alleen kleding voor mezelf, maar ook genoeg achter de hand voor als Ethan weer eens besloot om het wassen van zijn eigen kleding te staken. Dat was, laat ik zeggen, mijn eigen, kleine geheimpje. Zonder verdere woorden drukte ik hem dan ook in de stoel voor mijn kaptafel. Ik heb wel eens een foto gezien van de Raquelle die ik vroeger was. Lange, springerige blonde lokken en pastelkleurige kleding. Ieuwg. Met een theatrale uitdrukking zoek ik dan ook door de kleding die ik over heb. 'Hier. Trek dit, en dit.. En deze.' Ik werp hem enkele kledingstukken toe waarna ik me over zijn gezicht ontferm. Allereerst zijn haar. Nonchalant stond veel beter bij een jongen die zich nergens zorgen over zou moeten maken. Ik neem aan dat hij zich wel zal omkleden en begin daarom dan ook door mijn eigen kleding te spitten. De kleding die ik eerder had gehad land nu op de grond, waarna ik mezelf in schone kledingstukken hijs en me over mijn lokken en make-up buig. Het staat nog best prima zo. Niet te veel en niet te weinig moeite. Bovendien ben ik nu iets langer en dat zorgt ervoor dat Ethan misschien ooit zal stoppen om me over mijn kleine lengte te pesten. 'Klaar?' Vraag ik dan ook aan Nathan als ik Ethan vanaf beneden hoor roepen.
Ik moet bekennen dat het weer eens tijd wordt om alle opgekropte gevoelens op iemand los te laten. Daarnaast mag ik bescheiden toegeven dat ik dol ben op zondigen en dat het tijd werd dat er eindelijk weer eens wat mannelijk schoon in mijn bed zou eindigen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.