[RPG]Give me love [Speeltopic 1] - Speeltopics

Some people mind told you if you die you can go to heaven or hell
Wel,that not that true
If you die you can be a white or a black angel
Even when you're a black one, you can change,but there wil always be that scar of the person you where first

You just have to give them love and you wil see

{De verhalen vertellen ook dat witte engels de liefdes hulpjes van god zijn,zij kunnen mensen aan elkaar koppelen en liefde brengen aan de wereld,maar de zwarte engels brengen alleen maar verdriet en maken mensen kapot.
Deze rpg speelt zich af in Parijs de stad van de liefde zegt men,dat komt omdat de nieuwe engelen van God daar gebracht worden.
Engelen mogen normaal geen contact maken met mensen en ook niet met andere soorten engelen-zwarte en witte-
Maar wat doet een engel-leerling als hij/zij verliefd word op een mens of begint te praten met een andere soort.
Word je dan verbannen? Verbannen naar de hel? Het zijn verhalen ,maar wie zegt dat het waar is en wie zegt er dat een engel niet terug naar zijn menselijke vorm kan als je echt je best ervoor doet? }


Witte engelen
-Rosalie ''Rose'' Lauren Flow Coockies
-Skylar Evelyne AdamsNibug
-Cameron Levi Lee Pebble

Zwarte engelen
-Nathan Eliot Fields Nyan
-Raquelle Anastasia Trafalger Leave
-Ethan Micheal Johnson Coockies

Mensen
-Eléonore Beau Amadou.Lifeisajoke
-Serenity Aslynn White Pebble
-Mason Alexander VartanianShooter


Regels
- Minimaal vijf regels.
-GEEN perfecte personages.
-Reservaties blijven maar 2 dagen staan
-Gelieve mensen die wat ervaring hebben.
- Speel niet voor een ander.
-Ik ben de enige die de Topics opent tenzij ik er iemand voor aanwijs
-Dit is geen sneltrein

Rollen- en praatopic

Het begin,Je kunt kiezen
of je begint bij het moment dat ze wakker word na zijn of haar dood ,dan zitten in een oude kamer op een oud appartement ,de witte en de zwarte engelen hebben elk een ander appartement.
Of je bent als engel al een tijdje onder de mensen ,dus niet een nieuwe engel
Sommige engelen zullen nog pijn hebben aan hun wonden en zullen ook problemen hebben met hun vleugels anderen mischien niet.
Voor de mensen is het anders, het is hetzelfde zoals het altijd al voor hen is geweest,tot ze misschien in de stad een engel of mens tegen het lijf zullen lopen

[ bericht aangepast op 26 jan 2013 - 21:22 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Nathan Eliot Fields ||Zwarte engel
Hij maakte wat eten nvoor zichzelf ,dus ik besloot ook maar wat uit de kasten te pakken.
Ik vond in de koelkast een appel,dus beslooot ik die maar te eten.
Als er een stem door het huis galmt ,vind hij zijn eten niet meer interesant en loopt hij de keuken uit,Ik neem een hap van de appel en hoor hem dan praten met die ene Raquel.
'Nathan,' schreehoorde ik hem dan deze richting opschreeuwen,fijn ik wist zijn naam nogsteeds niet. 'Je moet je huisgenoot even zien. De enige vrouw in huis,' schreeuwt hij erachterna en ik neem nog een hap van de appel ,waarna ik naar hun toe slenter.
Hoewel ik die Raquel niet kende had ik haar toch anders verwacht qua uiterlijk,ze zach er aardig uit,maar de inktzwarte vleugels veraden haar,dat het vast het omgekeerde is.
Een hoi zei ik niet ,maar ik wachtte tot ze haar voorstelde ,ookal wist ik haar naam al.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Eléonore Beau Amadou.
Outfit.

Ik dronk het laatste slokje op van mijn thee en haalde een hand door mijn stijle haren. Normaal krulde ik mijn haar als ik deze outfit droeg, ja zo systematisch was ik, maar deze keer was ik gewoon te lui. Ik likte over mijn lippen en veegde de laatste restjes van mijn eten weg. Het leven hier was eenzaam, zeker in mijn geval. Ik was nog niet zo heel lang geleden verhuisd, echt mensen leren kennen had ik nog niet, ik woonde op mezelf en ik had nog steeds geen job. Iets waar ik dringend werk van moest maken trouwens. Ik nam mijn zwarte blazer en deed hem aan boven mijn wit topje. Mijn jas, een paar leren handschoenen, mijn Vans, een sjaal en een Beanie waren de dingen die volgden. Als laatste hing ik mijn tas over mijn arm en liep de deur uit, die ik netjes op slot deed achter mij. Ik zuchtte even en keek de straat op. Veel leven was hier blijkbaar niet, dus veel werk ook niet. Dan maar lopen tot de stad, want een taxi vond je hier ook amper.

[Iemand voor haar ? ]

[ik heb Rosalie voor Eléonore? ]

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

[Isgoed (:]

Raquelle Anastasia Trafalger | Zwarte engel
Er verscheen een tevreden glimlach rond mijn lippen toen de basse stem van Ethan door het huis galmde. Zijn lichaam was intimederend en torende uit boven het mijne. Mensen zouden op voorhand vertellen dat hij het zou zijn die een sadistisch spelletje tussenbeide zou winnen. Domme gedachten.
Het puntje van mijn tong gleed langzaam over mijn lippen terwijl mijn wenkbrauwen onschuldig omhoog krulden. 'Och, lieverd. Wat spijt me dat.' Begon ik vervolgens onschuldig, terwijl ik naar hem toe beende om mijn lichaam zoetjes tegen het zijne te vlijden. Ik moest op mijn tenen staan om bij zijn oor te kunnen, maar dat had ik er best voor over. 'Heb je me gemist?' Prevelde ik vervolgens plagerig in zijn oor, voor ik mezelf opnieuw op de bal van mijn voeten liet zakken en mijn hoofd iets kantelde om hem aan te kunnen kijken. Mijn ogen gleden automatisch naar de nieuweling. Hij zag er niet verkeerd uit. Ach, wat een wolf in schaapskleding je wel allemaal niet kon laten denken. Als deze jongen dacht dat ik me met een meisjesachtige giechel aan hem zou voorstellen had hij het mis. Met luchtige passen beende ik dan ook naar hem toe. Hij was iets kleiner dan Ethan en dat was voor mij enkel makkelijker. Mijn vingertoppen streken een kort moment over zijn wang, voor mijn mondhoeken eenzelfde glimlach aannamen. Mijn handen dwaalden vrijwel op automatische piloot voor een kort moment langs de nieuwe jongen. Niemand die mijn kennis niet bezat zou weten dat ik het enkel deed om zwakke plekken te kunnen vinden onder al die spieren. 'Welkom.' Fluisterde ik vervolgens zacht, voor ik me opnieuw omdraaide om mezelf vervolgens op de rottende tafel te laten zakken.

[ bericht aangepast op 28 jan 2013 - 18:29 ]

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Ik grijns en kijk Raquelle afwachtend aan. Die onschuldige blik voorspelde al wat ze van plan was. Ik kijk haar strak aan en voel al snel haar lichaam tegen de mijne. 'Je weet dat dit bij mij niet werkt? Ik ken je langer dan vandaag,' zeg ik zoetjes en kijk haar aan. Ik voel haar adem bij mijn oor en hoor haar woorden, die mij laten glimlachen. Ik grinnik even. 'Natuurlijk heb ik je gemist, dat hoef je me niet eens te vragen,' zeg ik en grijns even mijn scheve grijns. Ik kijk toe hoe ze naar Nathan loopt en leun nonchalant tegen de muur.
'Nou dat was het welkom van Raquelle,' zeg ik met een zachte grijns en trek even een wenkbrauw op naar Raquelle. Ik sla mijn armen weer over elkaar en tuur even voor me uit. Ik tik met mijn vingers even tegen de muur en ga dan recht staan. 'Ik was aan het eten,' herinner ik me. 'Maar toen kwam jij je gezicht even laten zien,' zeg ik en kijk Raquelle aan. 'Maar wat heb je nou gedaan,' vraag ik haar en loop weer het vieze keukentje in om verder te eten. 'O en pas op dat de tafel niet omvalt onder je zware gewicht. Je mag zelf een nieuwe kopen,' grijns ik en kijk even over mijn schouder naar Raquelle. Dan richt ik me weer op het eten en eet het genietend op. Ik loop door naar de bank en plof er op neer. Hoe kwaadaardig ik ook kan zijn, hoe gemeen en kil... Echt pijn zal ik Raquelle nooit doen, misschien Nathan ook niet, maar dat weet ik nog niet. Daar ken ik hem niet goed genoeg voor. Ik weet alleen dat Raquelle sterker is dan je verwacht en dat je haar zeker niet tegen je wilt hebben. Niet dat ik minder ben, maar of ik het win... Nee dat kan ik zeker niet met 100 procent zekerheid zeggen. Het enige wat mijn voordeel is, is dat ik immuun ben voor haar trucjes... Nou ja niet altijd. Ligt eraan wat voor een dag het is en in wat voor een humeur ik ben. Op dagen zoals vandaag doet het me niet zoveel, maar als ik echt chagrijnig ben, weet ze zichzelf er soms op die manier uit te redden of juist als ik heel rustig ben die dag. Het ligt eraan en het ligt eraan waar ik zin in heb.

[ bericht aangepast op 28 jan 2013 - 18:51 ]

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Nathan Eliot Fields ||Zwarte engel
Raquelle ,die eerst wat tegen de andere gast fluisterde,beende nu met luchtige oassen op me af.
Ze liet haar vingers kort over mijn wang glijden,wat ik best wel vreemd vond en daarna glimlachte ze.
'Welkom.' fluisterde ze vervolgens zacht,voor ze zich omdraaide en op de tafel ging zitten ,die er erg verrot uitzag.
Ik grijnsde even ,waarna ik een hap van mijn appel nam. Dit kon nog leuk worden hier.
De jongen ,waarvan ik de naam nogsteeds niet wist ,was weer in de keuken verdwenen.
"Zeg ,hoe noem je eigenlijk?"roep ik dan naar hem.
Ik kijk nog eens de kamer rond en ga even met een hand door mijn haar.

(sorry ik moet net etenn ,dus mijn post is niet echt zo goed )

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Raquelle Anastasia Trafalger | Zwarte engel
'Je weet dat dit bij mij niet werkt? Ik ken je langer dan vandaag,' liet Ethan me stroperig weten, waardoor ik mijn lippen bedenkelijk op elkaar tuitte. 'Dat betekend niet dat je het niet wil.' Grijnsde ik daarom plagerig, terwijl ik mijn vingers kort door mijn lokken liet glijden. Het was altijd Ethan en ik tegen de wereld geweest. Dat was gewoonweg omdat we tot noch toe de enigen waren. En hoe duister we ook mochten zijn, zoiets bracht je toch dichter bij elkaar.
'Maar wat heb je nou gedaan,' vervolgde hij na enkele tussenpauzen, waardoor er een theatrale glimlach rond mijn lippen verscheen. Nieuwsgierig, uiteraard. Hoewel we werden geacht in sommige zaken samen te werken - stond ik nog altijd voor mezelf op sommige momenten. Dit was daar één van geweest.
'Nog niets.' Antwoordde ik de jongen geheimzinnig, terwijl ik mijn blik kort op het raam richtte. Het vermoorden van een duif werd hier echt niet serieus genomen.
'Ik was aan het oefenen. Ik ben een beetje op de dieren uitgekeken.' Prevelde ik vervolgens schouderophalend. Eén van de voornaamste redenen waarom ik bekend stond - was omdat ik er echt toe in staat was om mensen te vermoorden. En dat enkel als ik de controle over mijn woede zou verliezen. Toch vergde het nog steeds te veel moeite om het voor mij op een lolletje te laten lijken.
'O en pas op dat de tafel niet omvalt onder je zware gewicht. Je mag zelf een nieuwe kopen.' Ethan trok een grimas en ik voelde mezelf snuiven. 'Pas maar op dat jij niet kapot gaat onder mijn gewicht.' Antwoordde ik hem uitdagend waarna ik mijn tong uitstak en mezelf van de tafel liet glijden. Zoals gewoonlijk vonden mijn handen de fles verstopte drank achter één van de keukenkastjes. Ik was toe aan iets sterkers nu deze ochtend een nieuwe wending had genomen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Ik kijk haar grijnzend aan. 'Je kent me veel te goed,' zeg ik met een kleine lach en kijk haar aan.Ik eet nog iets en kijk naar de jongen. Ik ga op de grond zitten tegen de muur en kijk beiden aan. Ik luister naar Raquelle haar verhaal en trek mijn wenkbrauw op.
'Ach ik hoef niet precies te weten wat je hebt gedaabn,' grinnik ik en houd mijn hoofd schoon. 'Uch, dieren,' ik trek een grimas en kijk haar aan. 'Vooral die vrolijke beesten zoals in sneeuwwitje, konijnen, eekhoorns.' Ik schud mijn hoofd. 'We zitten niet in Alice Wonderland,' mompel ik en rek me uit. Raquelle en ik kennen elkaar dan wel goed, sinds we elkaar kennen als zwarte engelen, maar ze weet niks van mijn verleden en dat krijgt ze ook niet te weten. Verleden is verleden, heden is heden. Het heden, dat is nu wat voor mij telt, dat is wat Raquelle en Nathan te weten krijgen. Meer niet. Niks van mijn verleden en het liefst vergeet ik hetzelf ook. Enkel de gedachte eraan, maakt me woedend. Vlug sta ik op en loop langs Raquelle. Ik pak de fles uit haar hand en neem grote slokken, voordat ik het terug gooi. Helaas gooi ik mis en breekt de fles. Het vloeistof druipt er uit. Ik kijk er sip aan en lach dan schamper.
'Wat jammer nou.' Ik kijk lachend naar Raquelle. 'Sorry schatje,' grijns ik en loop de woonkamer uit. 'En nogmaals, die tafel gaat het begeven,' schreeeuw ik. ik loop de krakende trappen op en loop mijn kamer in. Dan loop ik terug naar beneden en steek mijn hoofd om de hoek.
'Ethan,' zeg ik enkel, op de vraag wat mijn naam is. Dan loop ik weer naar boven en ga op bed liggen.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Nathan Eliot Fields ||Zwarte engel
Ze hadden het over dieren moorden enzo ,en ik zat er gewoon wat bij ,maar luisteren deed ik niet echt.
Ik kijk op als ik iets hoor breken en zie dan een kapotte fles alcohol.Daarna lacht hij.'Wat jammer nou.' zei hij ,waarna hij lachend naar Raquelle keek. 'Sorry schatje,' dan was hij weer ,weg,hij schreeuwde nog wat over een de tafel en kwam hij weer naar benden om te zeggen dat hij Ethan heette om daarna weer te verdwijnen.
Ik plofte me dan ik de stoffige zetel ,waarna ik dan het restje van de appel opat.Ik had altijd al de gewoonte gehad om de appel met klokhuis op de eten en het enige wat ik dan nog overhou is het steeltje die ik ergens op de grond gooi.
Weer zie ik beelden langs mijn ogen flitsen ,die ik het liefst nu wilde verheten ,maar het bleef maar komen.
Ik zuchtte diep ,waarna ik door het raam keek.
Als ik ooit nog mijn *kuck*vrienden*kuch* zie ,zal ik er persoonelijk voor zorgen dat ze een pijnelijke dood hebben.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Raquelle Anasatasia Trafalger | Zwarte engel
Het was waar dat ik Ethan veel te goed kende. Ik maakte me geen zorgen over zijn vorige leven: hoe hij nu was deed er toe. Dit was de Ethan die het op de één of andere manier altijd lukte om me te laten lachen. Daarnaast wist hij niets over mijn vorige leven en dat mocht ook zo blijven. Het kon me niet schelen wie we waren voor dit alles. Dat hij dan ook degene was die mijn zoete fles whiskey op de grond liet kletteren was geen verrassing. 'Etter.' Mompelde ik hem hoofdschuddend na terwijl ik mezelf naar de keuken bracht om vervolgens de plakkende alcohol van mijn handen te wassen. Dit hele huis zat vol verrotting en vuil. De reden waarom ik was gebleven lag bij Ethan. We waren een team en hadden de opdracht nieuwe aspiranten rond te leiden. Lucifer was niet heel vriendelijk tegen verraders en dus had ik me nooit bedacht. Het was een leven uit duizenden en het was een leven om te vervloeken maar toch. Het was wel míjn leven.
Toen de nieuwe jongen, Nathan, dan ook nonchalant op de bank plaatsnam leek het mij tijd om te vertrekken. Ik had me vriendelijk voor gesteld, hij kende de basis en kreeg nu de tijd om te dealen met zijn herinneringen. Dit was immers geen resort.
'Rust maar goed uit, liefje. Er zal nog wel meer terugkomen in de naderende dagen.' Verzekerde ik hem dan ook voor ik mezelf naar de trap leidde. Deze kraakte jammerlijk en leek zelfs iets te versplinteren door de stevige hakken van mijn afgesleten laarsjes. Ethans kamer lag, in tegenstelling tot de mijne, op de eerste verdieping. Zelfs blind zou ik deze nog kunnen vinden en ik zou anderen dat verhaal besparen.
Zonder kloppen liep ik dan ook naar binnen, mijn schoenen bij de drempel achterlatend. Op blote voeten liep ik vervolgens naar het bed, waar ik mijn zwartlederen jas op de grond liet vallen voor ik me naast Ethan tussen de rommelige lakens liet zakken. Zwijgend.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Iemand voor Ellie ?]

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Ik grijns nog even na door de whiskey actie. Hoelanger ik op mijn bed lig, hoe meer mijn gedachte met me op de loop gaan. Gedachtes vliegen door mijn hoofd. Gedachtes aan vroeger en daarbij komt gelijk de woeden, de machteloosheid en stiekem ook het verdriet, al onderdruk ik die altijd. Ik sluit mijn ogen voor een seconde en haal een hand door mijn bruine haren. Ik trap mijn schoenen uit en gooi ze van het bed af, net zoals ik mijn jas uitdoe en die op de bank gooi. Mijn kamer is nog best netjes, in vergelijking met het hele huis. Mijn bureau staat op instorten, mijn raam staat altijd op een kier, maar nooit.. Nooit heb ik hier weggewild. Hier is mijn plekje, hier is mijn leven en ik ben er blij mee. Raquelle is aardiger tegen me, dan ooit iemand tegen me had gedaan. En wa hadden wel is ruzie, natuurlijk, de negatieve kant zit in onze aard, maar als mens waren we ook goed, toch? Ik weet niet waarom, maar wat... Ik hoor het gekraak van de trap en kijk even op als mijn deur opengaat. Zoals verwacht is het Raquelle. Ze klopt nooit en ik ben het gewend. Ik zie hoe ze haar schoenen uitduwt, net zoals haar leren jack. Zwijgend komt ze naast me liggen. Ik leg mijn armen om haar heen en trek haar dichter tegen me aan. Verder zeg ik niks. Ik kijk naar het plafond.
'Hoelang denk je nog dat dit pand het gaat volhouden, voordat het instort,' vraag ik haar. Enkel om de stilte te verbreken en om van mijn kwellende gedachtes af te komen. Ik draai mijn hoofd en kijk naar Raquelle.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Lifeisajoke schreef:
[Iemand voor Ellie ?]

(Ik kan Nathan op haar afsturen )

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

[Isgoed (: Ze loopt gewoon over straat ...]