Shooter schreef:
Mason Alexander Vartanian || Mens
'Ja!' riep Lorelei opgewonden en opgetogen uit op het moment dat ik voorstelde om samen met haar en Serenity naar school te lopen, wat gevolgd werd door haar kleine handje dat in de mijne werd geschoven. 'Dank je,' hoor ik Serenity zachtjes en dankbaar fluisteren, waarna ze haar lege boodschappentas - hoogstwaarschijnlijk was zij ook van plan om nog naar de markt te gaan voor enkele boodschappen - wat beter over haar eigen schouder hing. De manier waarop ze me bedankte voor het simpele feit dat ik met het haar en de kleine Lorelei mee zou lopen zei me genoeg, Lorelei zou anders nooit meer weggeslagen kunnen worden bij het bankje in het park waar ik op zat en hoogstwaarschijnlijk niet eens op school aankomen. Mijn oude, vertrouwde, scheve grijns kwam weer terug op mijn gezicht terwijl ik zachtjes naar haar knikte als soort van goedkeuring, als reactie op haar 'dank je'. Zonder nog eenmaal om te kijken naar het bankje liepen we vervolgens naar het einde van het park - waarbij ik mijn best deed om Serenity te laten leiden zodat we niet aan de verkeerde kant van Parijs zouden uitkomen en Lorelei nog later op school zou belanden.
Op het moment dat we de smeedijzeren hekken doorliepen en het park verlieten keek ik even naar het verkeer op de straat - hard, snel en ronkend, zonder ook maar op enige manier rekening te houden met de voetganger. Mijn blik gleed even omlaag naar kleine Lorelei, die ieder moment los kon leek te schieten om er vandoor te gaan, ook al stonden haar oogjes groot en geduldig op mijn gezicht gericht. Zonder er verder over te aarzelen zet ik mijn handen onder haar kleine armpjes en zet haar in een grote zwaai op mijn nek, zodat ze in ieder geval veilig de straat over zou komen. 'Nou Lorelei, vertel me maar wanneer het groen is,' zeg ik vervolgens terwijl ik het knopje van de stoplichten in heb gedrukt. 'Groeeeeen!' hoor ik niet veel later uit het kleine meisje op mijn nek komen, waarbij ik grinnikend Serenity's hand vastpak om haar naar de overkant van de straat te trekken. Eenmaal aangekomen op de stoep laat ik diezelfde hand ook weer los en richt mijn blik nu zijwaarts terwijl we rustig de straat uitlopen. 'Je hebt wel een spontaan en sociaal zusje zeg,' glimlach ik, terwijl Lorelei op mijn schouders uitgebreid begint te vertellen over wat ze normaal altijd op haar school doet.
Serenity Aslynn White.
Mason knikte zachtjes naar me met een scheve grijns op zijn gezicht. Ik merkte aan de manier waarop hij liep dat hij mij zou laten leiden, aangezien hij niet wist naar welke school Lorelei toe moest. Er waren er immers zoveel in Parijs. Toen we bij de straat waren en het verkeer zoals gewoonlijk weer langs ons heen raasde, kwam de angst alweer omhoog borrelen. Niet alleen om het feit dat de kleine Lorelei naast me gemakkelijk zomaar de straat op kon rennen, maar ook de herinnering van het auto-ongeluk bijna een jaar geleden speelde mee. Hard beet ik op mijn lip en keek verbaast op toe Mason mijn zusje op zijn nek zette, zodat ze niet meer weg kon, en daarbij veilig de straat over zou komen.
'Nou Lorelei, vertel me maar wanneer het groen is,' zei hij vervolgens en drukt het knopje van de stoplichten in. Vrolijk lachte Lorelei, die het niet gewend was om op iemands nek te zitten, en begon vervolgens met zijn blonde haar te spelen. 'Groeeeeen!' riep ze enkele minuten later vrolijk, toen het verkeer eindelijk gestopt was voor de stoplichten. Verbaast keek ik naar Mason toen ik voelde hoe hij mijn hand vast pakte en me naar de overkant van de staat trok. De laatste jongen die mijn hand vast had gehouden, was mijn vriend geweest.
Door een erge ruzie die we vorige maand hadden was de relatie van twee jaar tot een eind gekomen. Al die tijd had ik in zijn leugens geloofd, hoe stom kon ik zijn! Ik duwde de nare gedachte weg, ik mocht de ruwe handen van mijn ex niet vergelijken met de zachte warme handen die Mason had. Aan de overkant van de straat liet hij mijn hand weer los en richtte zijn blik zijwaarts terwijl we de staat uitliepen. 'Je hebt wel een spontaan en sociaal zusje zeg,' glimlachte hij, terwijl Lorelei vrolijk een verhaal begon te vertellen over school.
Ik luisterde er niet eens meer naar, dat kind praatte de hele dag. Zacht lachte ik. 'Dat weet ik,' zei ik. 'Ze praat de hele dag. Geen tussen komen aan.' Op dat moment sprong ik geschrokken aan de kant, omdat ik bijna omgereden werd door een fietser, die midden over het voetpad haastig voorbij reed. Ik kon nog net Mason's hand vastpakken, anders had ik op de grond gelegen. 'Eikel!' riep ik boos de fietser nog achterna, voor ik me weer omdraaide naar Mason. 'Sorry,' zei ik zacht, en toen ik merkte dat ik zijn hand nog stevig vast had, liet ik die snel los. 'De school is trouwens hier om het hoekje en dan rechtsaf de zijstraat in,' zei ik vlug, het ongemakkelijke moment vermijdend.
Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel
