[RPG]Give me love [Speeltopic 1] - Speeltopics

Some people mind told you if you die you can go to heaven or hell
Wel,that not that true
If you die you can be a white or a black angel
Even when you're a black one, you can change,but there wil always be that scar of the person you where first

You just have to give them love and you wil see

{De verhalen vertellen ook dat witte engels de liefdes hulpjes van god zijn,zij kunnen mensen aan elkaar koppelen en liefde brengen aan de wereld,maar de zwarte engels brengen alleen maar verdriet en maken mensen kapot.
Deze rpg speelt zich af in Parijs de stad van de liefde zegt men,dat komt omdat de nieuwe engelen van God daar gebracht worden.
Engelen mogen normaal geen contact maken met mensen en ook niet met andere soorten engelen-zwarte en witte-
Maar wat doet een engel-leerling als hij/zij verliefd word op een mens of begint te praten met een andere soort.
Word je dan verbannen? Verbannen naar de hel? Het zijn verhalen ,maar wie zegt dat het waar is en wie zegt er dat een engel niet terug naar zijn menselijke vorm kan als je echt je best ervoor doet? }


Witte engelen
-Rosalie ''Rose'' Lauren Flow Coockies
-Skylar Evelyne AdamsNibug
-Cameron Levi Lee Pebble

Zwarte engelen
-Nathan Eliot Fields Nyan
-Raquelle Anastasia Trafalger Leave
-Ethan Micheal Johnson Coockies

Mensen
-Eléonore Beau Amadou.Lifeisajoke
-Serenity Aslynn White Pebble
-Mason Alexander VartanianShooter


Regels
- Minimaal vijf regels.
-GEEN perfecte personages.
-Reservaties blijven maar 2 dagen staan
-Gelieve mensen die wat ervaring hebben.
- Speel niet voor een ander.
-Ik ben de enige die de Topics opent tenzij ik er iemand voor aanwijs
-Dit is geen sneltrein

Rollen- en praatopic

Het begin,Je kunt kiezen
of je begint bij het moment dat ze wakker word na zijn of haar dood ,dan zitten in een oude kamer op een oud appartement ,de witte en de zwarte engelen hebben elk een ander appartement.
Of je bent als engel al een tijdje onder de mensen ,dus niet een nieuwe engel
Sommige engelen zullen nog pijn hebben aan hun wonden en zullen ook problemen hebben met hun vleugels anderen mischien niet.
Voor de mensen is het anders, het is hetzelfde zoals het altijd al voor hen is geweest,tot ze misschien in de stad een engel of mens tegen het lijf zullen lopen

[ bericht aangepast op 26 jan 2013 - 21:22 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

| Mijn topics! x |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

|| Mijn topics. ||

---

•

| Hoe beginnen we? :] |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

(Als ze net wakker worden na hun dood ik zal nog wat info hierboven zetten ^^ )

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

| Zou het niet makkelijker zijn als ze al een tijdje onder de mensen zijn zijn? Anders heb je een hele langzame opstart. |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

(ja dat kan ook inderdaad ,we kunnen doen dat je mag kiezen is dat ook goed? )

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

| Dat lijkt me inderdaad het prettigste. :] |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Nathan Eliot Fields|| Zwarte engel
Met een schok kom ik wakker,was dat een nachtmerrie? Maar,het voelde zo ,..Zo echt.Ook de stekende pijn in mijn nek is nog te voelen.
Ik ga recht zitten en kijk even rond en frons dan,dit is mijn kamer niet. Met mijn vingertop strijk ik over het stekende plekje ,een litteken net de groote van een kogel kon ik voelen. Het was echt,maar waar ben ik? Hoe kan ik nog leven na een schot in mijn nek?
Mijn rug jeukte als gek,net als dat litteken.Ik wil krabben op mijn rug als iets donzig de weg verspert.Ik kijk om en zie een vleugel van inktzwarte vederen.
Als ik er een veertje uirt trek doet het zeer.Ik sta verward en geschrokken op,waarnaik de kamer uitrende.
"Halo!Is er hier verdomme iemand?!"roep ik door het huis heen

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Raquelle Anastasia Trafalger | Zwarte engel
Het is vroeg in de ochtend, merk ik tot mijn grote ongenoegen als ik mezelf langzaam tussen de dekens vandaan laat glippen. Vers zonlicht druipt via de nog geopende gordijnen de kamer binnen. Het is een zolderkamer in het huis van een sinistere jongen. Het was nooit mijn eerste keuze geweest om in te trekken bij een viespeuk, maar geld groeide zelfs bij engelen niet op de rug. Het bed kraakt proterestend wanneer ik overeind kom om het raam te openen. De lucht is koud en smaakt naar ochtenddauw. Beneden klinkt gestommel van kreunende lichamen. Sommigen met een kater, anderen die hun nachtzaken aan het afmaken zijn. Ik schud mijn hoofd kort wanneer ik enkele kledingstukken bij elkaar grijp en vervolgens lichtjes over mijn rug strijk. De köhlzwarte vleugels prikken nog maar een beetje nu ik er mee heb leren omgaan. Ik zou ze bijna vergeten, als ze me zo nu en dan niet porden voor een beetje vrijheid. Met een hardhandig gebaar trek ik een shirt over mijn bovenlichaam voor ik mijn tas uit de deuropening gris en mezelf naar beneden waag. Het hout kraakt jammerlijk en even kan ik het smerige huis wel vervloeken om zijn verkrotting. Als ik dan ook eindelijk buiten sta is mijn humeur niet veel beter. Het gras plakt tegen mijn afgesleten laarsjes en bij gebrek aan mensen in de vroege ochtend is het onaangenaam stil. Ik kan mijn adem zien, als ik mijn lippen van elkaar laat wijken. De koelte is me nooit meer opgevallen na mijn ontwaking in dit nieuwe leven. Het is waarschijnlijk iets voor mensen om zich te verkleumen in de winter en te beklagen in de zomer. Misschien zit er, na dit alles, dan toch nog iéts goeds aan dit alles.
Er trekt een bijtende pijn door mijn borst, waardoor ik opnieuw herinnert wordt aan het feit dat ik dood zou moeten zijn. Dat monster. Natuurlijk had hij mijn hart moeten hebben. Hij had het letterlijk uit elkaar gescheurd en daarmee was ik één van de ergst beschadigde engelen in dit stadje. Ironisch dat mijn hart nog altijd half voelde. Half levend, half gestorven. Maar nooit genoeg om één van deze twee te kunnen kiezen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Mijn topics]

---

Take me to wonderland

[mijn topics ]

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

[mijn topics]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Mason Alexander Vartanian ||

De grote, zware en moeizame zucht die automatisch over mijn lippen lijkt te rollen is op geen enkele manier tegen te houden. Enigszins geinspireerd zie ik toe hoe mijn zucht een dampwolkje laat ontstaan in de koele ochtendlucht, maar laat mijn concentratie uiteindelijk terug glijden naar het immense, smeedijzeren hek van de begraafplaats, achter de kerk. Het geluid van de twee metalen onderdelen die tegen elkaar knallen lijkt mijn band met deze plek altijd te doorbreken - en ook op dit moment voel ik dat ik geestelijk afstand neem van mijn kleine broertje, die hier al twee jaar op rij vijf, plaats acht ligt. De vraag waarom hij het allerbelangrijkste wat hij in zijn bezit had - zijn leven - van zichzelf heeft afgenomen blijft zoals altijd door mijn hoofd spoken. De vraag waarom hij met die keuze ook mij en de andere leden van mijn familie heeft achter gelaten weerklinkt daar zonder enige hapering achteraan.
Verbaasd laat ik mijn blik rondglijden als ik merk dat ik midden op de markt ben aangekomen - die enkele minuten van de begraafplaats af ligt en ik opnieuw kostbare minuten heb verspil over het nadenken over een vraag waar ik het antwoord nooit op zou kunnen krijgen. Zonder er verder aandacht aan te besteden begin ik aan mijn wekelijkse ronde langs de marktkramen voor het inslaan van de nodige producten; fruit, kaas, melk, vlees, wat lekkers voor s'avonds op de bank. De oude, grijze vrouw achter de groentekraam stopt me een aantal extra appels toe en geeft me een dikke knipoog, waardoor ik mijn favoriete scheve grijns naar boven tover en mijn witte tanden bloot lach. 'Verleider,' hoor ik haar met haar raspende stem zeggen, terwijl haar ogen fonkelen van het plezier en het kleine sprankje aandacht wat ik haar op dit moment geef. Hoofdschuddend - met mijn glimlach nog steeds op mijn gezicht - loop ik vervolgens richting het park, uitzicht op de Eifeltoren - iets verderweg in Parijs - en laat mezelf neerzakken op een van de bankjes. Kort haal ik mijn hand door mijn donkerblonde haren zodat het nog nonchalanter komt te zitten dan daarvoor en begin tevreden op een van de appels te kauwen. Het leven mocht dan misschien in een dag uit je handen worden gerukt, dat betekende niet dat je er niet ten volste van mocht genieten als je daar de kans voor had.

|| Heb dit maar als begin gemaakt, dus als je je aangesproken voelt of jezelf verveelt - Mason zoekt company ;] ||

---

•

[Ik stuur Serenity wel op Mason af (: ]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

| Oh, well. Ik heb wel inspiratie, dus wie weet. :] |

Raquelle Anastasia Trafalger | Zwarte engel
De meeste paden die Parijs doorkruisen zijn platgelopen. Oninteressant. Veel herinner ik me niet meer van mijn vorige leven. Soms vliegen er vlagen voor mijn ogen. Herinneringen, gedachten uit het vorige leven. Vooral kleine details zijn me bijgebleven. Waarom weet ik niet precies. Zo weet ik dat ik vroeg dol was op verre reizen. Naar Parijs ben ik echter nooit geweest. Misschien was dat maar goed ook. Sommige verkopers kijken op als ik hen met een rustige tred passeer. Veel kom ik niet buiten, niet overdag althans. Daarom zal ik voor hen na al die tijd waarschijnlijk nog steeds een vreemdeling zijn. Een pezige jongen probeert me met een glad praatje een hompje brood te verkopen, waardoor zijn buren zo subtiel mogelijk proberen mee te luisteren. Een menselijke gewoonte, lijkt me. Het schijnheilige meeluisteren naar andermans gesprekken. 'Nee, bedankt,' antwoord ik de jongen echter ongeïnteresseerd, vriendelijker dan ik normaal zou hebben gedaan. Misschien komt het door de ochtend en het pasgemaaide gras dat hun saaie levens me minder irriteren.
Het park, dat even verderop ligt, is de basis van de zachte, zomerse geuren en brengen een lichtpuntje in de koude winterochtend. Mijn handen glippen als vanzelf in de uitgeholde zakken van mijn leren jack. Ik weet dat handschoenen of een sjaal handig zouden zijn geweest, maar echt storend is de winterochtend niet. Mijn aandacht verschuift automatisch naar het gestalte dat tevreden op één van de bankjes lijkt te zitten. De appel in zijn handen kleurt gezond rood, en even doet me dat denken aan de appelbomen in een stad die ik me niet meer kan herinneren. Er rolt een geluidloze zucht over mijn lippen wanneer ik mezelf met enige aarzeling naast hem op de bank laat zakken. Ik voel me verbitterd, maar ook eenzaam. En aan dat laatste kan hij misschien iets veranderen. Onopvallend glijden mijn ogen over zijn gelaat. Nee, ik ben er vrijwel zeker van dat hij me niet bekend voor komt.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.