[RPG]Give me love [Speeltopic 1] - Speeltopics

Some people mind told you if you die you can go to heaven or hell
Wel,that not that true
If you die you can be a white or a black angel
Even when you're a black one, you can change,but there wil always be that scar of the person you where first

You just have to give them love and you wil see

{De verhalen vertellen ook dat witte engels de liefdes hulpjes van god zijn,zij kunnen mensen aan elkaar koppelen en liefde brengen aan de wereld,maar de zwarte engels brengen alleen maar verdriet en maken mensen kapot.
Deze rpg speelt zich af in Parijs de stad van de liefde zegt men,dat komt omdat de nieuwe engelen van God daar gebracht worden.
Engelen mogen normaal geen contact maken met mensen en ook niet met andere soorten engelen-zwarte en witte-
Maar wat doet een engel-leerling als hij/zij verliefd word op een mens of begint te praten met een andere soort.
Word je dan verbannen? Verbannen naar de hel? Het zijn verhalen ,maar wie zegt dat het waar is en wie zegt er dat een engel niet terug naar zijn menselijke vorm kan als je echt je best ervoor doet? }


Witte engelen
-Rosalie ''Rose'' Lauren Flow Coockies
-Skylar Evelyne AdamsNibug
-Cameron Levi Lee Pebble

Zwarte engelen
-Nathan Eliot Fields Nyan
-Raquelle Anastasia Trafalger Leave
-Ethan Micheal Johnson Coockies

Mensen
-Eléonore Beau Amadou.Lifeisajoke
-Serenity Aslynn White Pebble
-Mason Alexander VartanianShooter


Regels
- Minimaal vijf regels.
-GEEN perfecte personages.
-Reservaties blijven maar 2 dagen staan
-Gelieve mensen die wat ervaring hebben.
- Speel niet voor een ander.
-Ik ben de enige die de Topics opent tenzij ik er iemand voor aanwijs
-Dit is geen sneltrein

Rollen- en praatopic

Het begin,Je kunt kiezen
of je begint bij het moment dat ze wakker word na zijn of haar dood ,dan zitten in een oude kamer op een oud appartement ,de witte en de zwarte engelen hebben elk een ander appartement.
Of je bent als engel al een tijdje onder de mensen ,dus niet een nieuwe engel
Sommige engelen zullen nog pijn hebben aan hun wonden en zullen ook problemen hebben met hun vleugels anderen mischien niet.
Voor de mensen is het anders, het is hetzelfde zoals het altijd al voor hen is geweest,tot ze misschien in de stad een engel of mens tegen het lijf zullen lopen

[ bericht aangepast op 26 jan 2013 - 21:22 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Nathan Eliot Fields
"Ja natuurlijk, gewoon gevallen over een losse steen". zei het meisje terwijl ze van vuil van haar broek afveegde.
"Ik ben al lang blij dat ik je niet heb doen vallen, zou weer typisch geweest zijn voor mij" zei ze nadat ze haar rugzak over haar rug gedaan had en ze veegde haar handen af.
"Ben je dan zo lomp?"vraag ik haar licht lachend en ik bedoel het niet grof,maar het komt er wel zo uit. Ze had me eigenlijk wel geduwd en mijn vleugels door de war gehaald,maar dat maakte ook weer niet zoveel uit.
"Ik bedoel dat je iedereen laat vallen als jij valt?"verbeterde ik mezelf ,maar de vraag klonkj echt dom,alsof ik de woorden niet vond om een normaale vraag te stellen.
Ik had een soort dubbel gevoel,ik weet dat ik beter geen contact met mensen maak,maar aan de andere kant ,heb ik nu wel iemand ommee te praten zonder dat ik bijna vermoord word.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

[Iemand voor Ethan?]

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Rosalie Lauren Flow

Ik knipper met mijn ogen. Het zonnetje schijnt vrolijk naar binnen. Ik glimlach en spring op uit mijn bed. Opgewekt huppel ik naar de douches en draai de kraan uit. Ik hang mijn jurkje veilig op en leg mijn lingerie ook veilig opgeborgen. Dan stap ik onder de douche. Ik geniet van de warme stralen en geniet van de minuten onder de stralen. Uiteindelijk stap ik er onderuit en droog me af. Eenmaal fris aangekleed en verzorgd loop ik naar beneden. Ik neurie een liedje en begin mijn ontbijt klaar te maken. Ik voelde me goed. Na de rampzalige gister, voelde ik me nu veel beter. Ik snap er nog steeds niks van, maar ik voelde me fit en vrij. Ik pak een broodje en neem een hapje. Ik open de ramen en ga in het raamkozijn zitten. Mijn benen bungelen naar buiten. Ik lach even gelukzalig en sluit mijn ogen om van het zonnetje te genieten. Waar de andere engelen waren, weet ik niet. Met een glimlach kijk ik uit over het park. Ik geniet van de diertjes daar en van de mensen die daar hun gelukkig voelen, Wat was de wereld toch mooi...

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

– Mason Alexander Vartanian

And the days feel like years when you are alone.

Het ene simpele, niets zeggende zinnetje weerklinkt voor verschillende keren door mijn lege gedachten – zorgen ervoor dat verschillende herinneringen van de afgelopen jaren omhoog komen zetten. Het feit dat zoiets kleins als een zinnetje uit een songtekst zoveel beelden en gevoelens oproept is werkelijk waar te absurd voor woorden, maar ik had het allemaal voor geen goud willen missen.
De dagen en nachten dat ik met Tyler – mijn vriend van de praatgroep – in de discotheek en daarbuiten had doorgebracht waren onvergetelijk geweest. Alhoewel Tyler het grootste gedeelte van de tijd stomdronken was en ik hem overeind hield hebben we de gekste avonturen beleefd en zijn we de raarste mensen tegen gekomen. Tyler had er verschillende vriendinnen aan over gehouden, terwijl ik mezelf altijd op de achtergrond hield – met iemand een relatie aangaan, geestelijk of lichamelijk, wanneer je elkaar niet volledig vertrouwde en niet werkelijk van elkaar hield leek me de grootste fout die je kon begaan.

De lichtgrijze kasseien knisperen licht onder mijn schoenzolen op het moment dat ik het kerkhof af stap, terwijl mijn aandacht voor een moment op de politie auto’s wordt gericht – die bij een andere ingang van het kerkhof staan gestationeerd.
De ironie die door mijn gedachten trekt zorgt voor een lichte glimlach op mijn lippen. Politie auto’s en de daarbij horende politie agenten hadden niets te zoeken bij een kerkhof, waar alles al dood en onder de grond lag en er geen enkel onderzoek meer gedaan zou kunnen worden. Het zou beter zijn als ze hun tijd zouden besteden aan het vinden van de werkelijke criminelen, die ervoor zorgden dat jonge tieners aan verschrikkelijke middelen konden komen om zichzelf van kant te maken.

Mijn spieren branden langzaam wanneer ik mijn pas iets versnel en het kerkhof binnen de kortste keren achter me heb gelaten – het bloed begint pas echt te stromen wanneer ik besluit voor een aantal auto’s door te schieten met een korte sprint en ik uiteindelijk met lichtrode wangen aan de overkant van de straat tot stilstand kom.
De gedachten om direct door te gaan naar mijn appartement worden aan de kant geschoven, het feit dat het ongeveer tijd was voor Lorelei om naar school te gaan zou betekenis dat ik kans had om haar en Serenity tegen te komen – en dat was wel het laatste wat ik op dit moment wilde bereiken. Hoogstwaarschijnlijk zou ik mezelf dood schamen door mijn gedrag van gisteren en het feit dat ik ze zomaar in de steek heb gelaten, terwijl het allemaal zo goed ging.
Op de automatische piloot wandel ik daarom door naar het park, dat er verlaten en eenzaam bij lijkt te liggen in de vroege ochtend – mensen raasden voorbij naar het werk zonder het ook maar een blik waardig te gunnen en even te genieten van de stilte die er hing.
Met gesloten ogen liet ik mezelf neerzakken in het gras, mijn handen onder mijn hoofd, terwijl ik langzaam de eerste zonnestralen mijn gezicht voelde verlichten.

---

•

| I would say Raquelle, tho het me niet heel verstandig lijkt, haha. :') Ik ga haar denk ik even ijsprinses laten spelen. :'3 |

Raquelle Anastasia Trafalger
Hoewel ik me had voorgenomen dat een snelle, toch niet geheel tragische dood voor de man wel zou helpen - besloot ik uiteindelijk toch dat ik gewoon zou wachten tot zijn hart er mee zou stoppen. Ik wilde niet claimen dat ik degene was die het had uitgevonden, maar het was zeker wel één van mijn handelsmerken. Een tag, zou je het bijna kunnen noemen. Ik hoefde iemand enkel in de ogen te kijken. Zo strak, zo geconcentreerd dat ze het niet zouden riskeren weg te kijken. En als dat gebeurde, zorgde de duisternis die om mij heen hing - die zich binnenin mij schuilhield - er vanzelf voor dat zijn hart zou kloppen. Het volstond bij lange na niet aan de pijn en marteling die ik had gekend bij mijn dood, maar soms voelde het goed om te moorden. Het maakte me gevoelloos op het juiste moment. Het maakte me mij. En het beangstigende was dat ik het nodig had.
Gorgelende geluiden weerklonken door het oude huis, maar ik kon niet wegkijken. Ik staarde hem glazig aan terwijl hij naar zijn hart greep en bij me vandaan probeerde te komen. 'Weet je, Declan? Ze zeggen dat je het kwaad pas in de ogen kunt kijken als het te laat is, en jullie mensen kijken veel te laat.' Er spreidde zich kippenvel uit over zijn armen toen ik voorover boog om een laatste, subtiele kus op zijn lippen te drukken.
Bloed sijpelde over zijn lippen toen zijn ogen terug in hun kassen rolden. Een glimlach dwong mijn mondhoeken omhoog, voor ik opstond om hem alleen te laten met al zijn kwellingen. Zijn hart klopte amper nog, toen ik de deur gevoelloos achter me dicht liet vallen en een ontspannen wandeling over de begraafplaats trok. Zoveel dood, zoveel kwade en onverzadigde zielen. Ik tuitte mijn lippen bedachtzaam toen ik het kiezelpad richting één van de treurwilgen insloeg. Ik wist niet precies waarom mijn ziel deze plek had gekozen om terug te keren, en ik had het Ethan ook niet verteld. Dit was iets tussen mij en de dood. En iedere, intelligente ziel wist dat je daar maar beter niet tussen kon komen.
Een bedenkelijke, doch niet geheel ongeïnteresseerde glimlach speelde mijn mondhoeken omhoog toen ik één van de minder onderhouden graven bereikte. De steen was groot, waarvan één van de hoeken uitkwam in het gezicht van een engel. Natuurlijk. De betekenis van mijn naam. Het volstond letterlijk aan ''duistere engel''. Achter een deel van mos vormden zich uitgekloven letters.
Raquelle A. Diloris. 1984 - 2001. Beloved daughter and trusted sister. ‘‘When you want something, you have to fight for it yourself.’’
Het feit dat ik er nooit naar om had gekeken, zorgde ervoor dat ik mijn hoofd iets kantelde bij het zien van het verlaten graf. De quote was iets dat ik in mijn menselijke leven veel tegen mensen mede deelde. Ik was nooit naïef geweest. Ik was een leider type, iemand die je volgde nog voor je wist waarvoor. Mijn grootste fout was enkel dat ik te veel geheimen bewaarde. Zoveel mysterie rond het jonge Diloris meisje. Uiteindelijk, werd het mijn dood. Het was niets meer dan eerlijk, nu ik was herboren en er vanuit een ander perspectief tegenaan kon kijken: een leven voor een leven. Toen ik het leven van iemand anders nam, wist ik dat het mijne zou volgen. Maar dat was wat geheimen met je deden. Helaas gold voor mij geen snelle, pijnloze dood.
Hoewel ik mijn borst voelde branden zodra ik er over nadacht, wist ik exact wat er was gebeurt rond de dagen van mijn dood. Ik leefde in deze stad. Ik ging hier naar school, maakte betrouwbare vrienden en gevaarlijke vijanden. De dood was, zoals sommigen zeiden, echt een uitnodiging. En toen ik iemand vermoordde, was er geen tijd meer om die uitnodiging af te wijzen. Er was iemand geweest om me te martelen voor die moord. Tweee\ dagen had ik overleefd toen ik levend werd begraven. Uiteindelijk was het niet de zuurstof die er voor zorgde dat mijn hart stopte met kloppen. Het was een mes geweest dat na die dagen langzaam in mijn hart werd geschoven. Zo langzaam dat ik een manier vond om de tijd te tellen. En toen het mes mijn hart had doorboord, werd ik wakker om het iedere dag van de rest van mijn onsterfelijke leven opnieuw mee te moeten maken. Niemand had mijn lichaam gevonden: ik was een onopgeloste moordzaak, samen met zovelen. Mijn ouders vertrokken uit de stad en kwamen nooit meer terug. Ik veranderde alles aan mezelf waarop zelfs mensen die ik had gekend me niet eens aankeken. Ik werd vergeten, samen met een graf dat altijd leeg was gebleven. Het was ziekelijk.[/i]

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Eléonore Beau Amadou.

"Ben je dan zo lomp ?" vroeg hij licht lachend. Ik stopte met waar ik mee bezig was en keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ik wist van mezelf wel dat ik lomp was en dat ik 2 linkerhanden had, maar het zo iemand horen zeggen, op een toon waarvan je dacht dat hij je uitlachte, dat kwam toch wel hard aan.
"Ik bedoel dat je iedereen laat vallen als jij valt ?" verbeterde hij zichzelf. Een glimlach verscheen op mijn gezicht door zijn verwarde vraag. Hij wist dus echt niet hoe hij die vraag kon stellen zonder het beledigend te laten overkomen.
"Meestal wel ja, jij bent een uitzondering" zei ik lachend. Ik haalde mijn rechterhand door mijn krullende, blonde lokken en keek rond. Gelukkig hadden niet al te veel mensen mij gezien. Nu ja, dat kon ik wel weten, want anders zou ik genoeg mensen gehoord hebben die me aan het uitlachen waren.
"Uhm, Eléonore, aangenaam" zei ik waarna ik mijn hand uitstak.

Nathan Eliot Fields
Ze keek me met opgetrokken wenkbrouwen aan ,maar die verandere gauw tot een glimlach.
"Meestal wel ja, jij bent een uitzondering" zei ze lachend en een scheef glimlachje onstaat op mijn gezicht.
"Uhm, Eléonore, aangenaam" stelde ze zich dan voor en stak haar hand uit ,die ik aan nam.
"Nathan,aangenaam."zei ik dan en liet haar hand dan weer los.
Ze zag er niet veel jonger uit dan mij en ze had blonde krullende lokken die mooi combineerden bij haar bruine ogen.
Ik stak mijn handen weer in mijn zakken en keek even rond of ik niemand zag die ik kende,daarmee bedoelde ik dus mijn soortgenootjes.
Ze zullen vast niet tevreden zijn dat ik met een mens zit te praten en niet van plan ben haar te vermoorden.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Eléonore Beau Amadou.

Hij nam mijn uitgestoken hand aan, "Nathan, aangenaam". Ik hield mijn gezicht in plooi en lachte vriendelijk. Wauw, god, die was sterk. Hij stak zijn handen in zijn zakken en keek even rond. Het moment om even te kijken naar de persoon waar ik mee stond te praten dus. Zijn haren stonden in een kuif en hadden een soort lichtbruine kleur. Zijn ogen hadden een soort bruin-gelige kleur, persoonlijk een kleur die ik nog nooit van mijn leven had gezien. Ik wou zijn ogen wel, in plaats van mijn saaie donkerbruine ogen.
"Wel, ik vind het wel vreemd, de meeste mensen hier in Parijs kijken niet eens naar me om, laat staan dat ze vragen of alles wel goed met me gaat als ik val, ze zouden me liever uitlachen denk ik".

Nathan Eliot Fields
Ze glimlachte vriendelijk en ik voelde haar blik op me branden.
"Wel, ik vind het wel vreemd, de meeste mensen hier in Parijs kijken niet eens naar me om, laat staan dat ze vragen of alles wel goed met me gaat als ik val, ze zouden me liever uitlachen denk ik". zei ze en ik kijk haar weer aan.
"Ik ben anders dan de meeste mensen hier in Parijs."zeg ik licht lachend,aangezien dat wel zo was,ik ben eigenlijk geen mens.
"En ik denk dat jij dat ook zou doen als ik gevallen was ,niet?"vroeg ik haar dan. Ze zag er toch niet uit alsof ze iemand zou uitlachen voor zoiets.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

[Iemand voor Ethan of Rosalie? ]

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

People!

---

Feel the fire, but do not succumb to it.