[RPG]Give me love [Speeltopic 1] - Speeltopics

Some people mind told you if you die you can go to heaven or hell
Wel,that not that true
If you die you can be a white or a black angel
Even when you're a black one, you can change,but there wil always be that scar of the person you where first

You just have to give them love and you wil see

{De verhalen vertellen ook dat witte engels de liefdes hulpjes van god zijn,zij kunnen mensen aan elkaar koppelen en liefde brengen aan de wereld,maar de zwarte engels brengen alleen maar verdriet en maken mensen kapot.
Deze rpg speelt zich af in Parijs de stad van de liefde zegt men,dat komt omdat de nieuwe engelen van God daar gebracht worden.
Engelen mogen normaal geen contact maken met mensen en ook niet met andere soorten engelen-zwarte en witte-
Maar wat doet een engel-leerling als hij/zij verliefd word op een mens of begint te praten met een andere soort.
Word je dan verbannen? Verbannen naar de hel? Het zijn verhalen ,maar wie zegt dat het waar is en wie zegt er dat een engel niet terug naar zijn menselijke vorm kan als je echt je best ervoor doet? }


Witte engelen
-Rosalie ''Rose'' Lauren Flow Coockies
-Skylar Evelyne AdamsNibug
-Cameron Levi Lee Pebble

Zwarte engelen
-Nathan Eliot Fields Nyan
-Raquelle Anastasia Trafalger Leave
-Ethan Micheal Johnson Coockies

Mensen
-Eléonore Beau Amadou.Lifeisajoke
-Serenity Aslynn White Pebble
-Mason Alexander VartanianShooter


Regels
- Minimaal vijf regels.
-GEEN perfecte personages.
-Reservaties blijven maar 2 dagen staan
-Gelieve mensen die wat ervaring hebben.
- Speel niet voor een ander.
-Ik ben de enige die de Topics opent tenzij ik er iemand voor aanwijs
-Dit is geen sneltrein

Rollen- en praatopic

Het begin,Je kunt kiezen
of je begint bij het moment dat ze wakker word na zijn of haar dood ,dan zitten in een oude kamer op een oud appartement ,de witte en de zwarte engelen hebben elk een ander appartement.
Of je bent als engel al een tijdje onder de mensen ,dus niet een nieuwe engel
Sommige engelen zullen nog pijn hebben aan hun wonden en zullen ook problemen hebben met hun vleugels anderen mischien niet.
Voor de mensen is het anders, het is hetzelfde zoals het altijd al voor hen is geweest,tot ze misschien in de stad een engel of mens tegen het lijf zullen lopen

[ bericht aangepast op 26 jan 2013 - 21:22 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Mason Cameron Vartanian ||

De zachte lach die Serenity liet horen nadat ik de opmerking over haar kleine zusje Lorelei had gemaakt had ervoor gezorgd dat de scheve grijns op mijn gezicht nog iets groter was geworden - enkel en alleen door het feit dat ze zich op haar gemak voelde en hierdoor haar emoties liet zien. 'Dat weet ik, ze praat de hele dag. Geen tussen komen aan,' verduidelijkt ze dan waarna ze halverwege haar zin geschrokken mijn kant op sprong door een roekeloze fietser die van het voetpad zijn terrein maakte. De stevige greep waarmee ze mijn hand vervolgens vastpakt weerhoudt Serenity ervan om te vallen, waarna ze een harde 'eikel' naroept terwijl de fietser de eerstvolgende hoek om schiet en uit ons zicht is verdwenen. Het is dat ik op dit moment Serenity's hand vasthield en de kleine Lorelei op mijn nek had zitten anders was ik er zonder pardon achter geschoten en had die jongens eens even duidelijk gemaakt wat hij allemaal wel niet had kunnen veroorzaken door zo'n roekeloos gedrag te laten zien.
'Sorry.' De zachte toon waarop Serenity haar excuses aanbied maakt mijn blik los van de hoek van de straat en even vragend opkijken - omdat ik geen enkel idee had waardoor ze haar verontschuldigingen zou moeten aanbieden. Wanneer ze haar hand haastig uit de mijne trekt speelt er even een kleine glimlach rond mijn lippen, enkel en alleen omdat Serenity haar excuses daarvoor nooit zou moeten aanbieden. 'De school is trouwens hier om het hoekje en dan rechtsaf de zijstraat in,' mompelt ze er dan vlug en ongemakkelijk achterna, waarna ze zachtjes richting haar aangegeven routebeschrijving begint te lopen. Stilzwijgend loop ik naast haar, terwijl mijn blik rondgaat in de omgeving - die me uiterst bekend voorkomt. Voor de derde maal deze dag pak ik voorzichtig Serenity's hand vast en leid haar dan een smal zijstraatje in, waardoor we uit het niets bij de kleine basisschool verschijnen. 'Kortere weg,' grijns ik dan breed, terwijl ik met mijn vinger naar het oude, grote, antieke appartementencomplex wijs dat tegenover de basisschool ligt. 'Derde verdieping, rechtse drie ramen - Mijn appartement,' grinnik ik dan zachtjes, terwijl ik de kleine Lorelei van mijn nek til en haar op het schoolplein neerzet. De priemende blikken van de overige ouders op het schoolplein zijn me zeker niet ontgaan, maar dat kan me op dit moment vrij weinig schelen. 'Veel plezier op school kleine meid,' knipoog ik haar dan breed toe, terwijl ik een grote, rode appel in haar kleine handjes leg. 'Voor in de lunchpauze,' fluister ik dan geheimzinnig.

---

•

Rosalie ''Rose'' Lauren Flow || Witte Engel

Ik loop nog steeds verward door de straatjes van Parijs. Ik heb geen idee waar ik heen moet. nog nooit ben ik in Parijs geweest en nu ineens wel.. Ik bijt op mijn lip en glimlach even naar de mensen die naar mij glimlachen. Ik begin me iets meer op mijn gemak te voelen, maar toch had ik nog duizende vragen. Alleen geen enkel antwoord en op de twee jongens met zwarte vleugels na, heb ik nog niemand gezien. Zou ik de enige met witte vleugels zijn? Dat idee beangstigd me eigenlijk enorm... ik slik en speel een beetje met mijn armbandje. Ik kijk om me heen en zie ineens allemaal terrasjes. Nu pas merk ik de honger. De rare flitsen, van mijn verleden en de rare pijn, hadden mijn hongerlust voor eventjes afgenomen, maar nu was het terug. Ik loop een willekeurig terrasje op. Het eerste wat me opvalt is een jongen met witte vleugels. Een glimlach schiet over mijn gezicht. Ik loop met grote passen naar de tafel. Mensen valt niks op, schijnbaar zien ze het niet? Of het is normaal. Ik ga tegen over hem zitten.
'Help,' fluister ik zacht naar hem en bekijk zijn gezicht. Ik bijt aarzelend op mijn lip. Straks ging hij ook weer weg... Of kwam iemand hem halen... Ik slik. Wat moest ik dan? Ik heb echt geen enkel idee!

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Raquelle Anastasia Trafalger | Zwarte engel
Ik glimlachte enkel toen hij me weer eens duidelijk maakte dat zijn intimiderende gestalte niet enkel show was en wel degelijk echte kracht bezat. Toen hij echter begon over mijn haar, deed ik niets meer dan mijn schouders er enkel bij ophalen. 'Je weet dat het me niet uit maakt hoe ik er uit zie.' Herinnerde ik de jongen met een tevreden glimlach. Deze verdween echter toen hij vol vastberadenheid vertelde dat we zouden verhuizen. Hij wist dat hij me niet hoefde te commanderen: dat had ik hem wel vaak genoeg laten blijken. Maar toch. Omdat ik nooit de leider van dit alles had willen zijn diende Ethan hier toch als de baas. Of, dat mocht hij prima geloven. Ik was immers geen ontwetend engeltje dat hij kon kneden tot een schoothondje.
'Regel jij dat huis?' Mompelde hij vervolgens. Iets in zijn stem klonk kouder, onheilspellend. In het begin had het me beangstigd maar met de tijden die waren verstreken had ik prima geleerd hoe ik om moest gaan met die emoties. Ik gaf al heel lang niet meer om pijn en liet me daarom ook echt niet meer wegjagen. Er brak glas en hout. Ik had kunnen weten dat een woedeaanval altijd bij Ethan op de loer lag. Vooral als we over belangrijke zaken spraken. Ik was misschien wel het evenbeeld van Ethan, maar dat betekende niet dat we geheel hetzelfde waren. Waar hij zijn emoties in geweld uitte, begroef ik ze diep van binnen. Een constante muur van koelte was nog altijd meer macht hebben over jezelf en dat stond me wel aan.
Ik nam dan ook de tijd om overeind te komen en daarmee op blote voeten de ineengestorte trap te beklimmen. Zijn zware ademhaling joeg door de zolder en een moment gleden mijn ogen door de kamer. Het platgetrapte tapijt en het altijd geopende raam. Het veelbeslapen bed en mijn kleding over de rug van één van de stoelen. Zwijgend liep ik lang Ethan heen, om de kleding in een sporttas te proppen en deze vervolgens naar beneden te gooien. Veilig en droog in de tuin. Toen ik dat deel van mijn bezittingen had veilig gesteld bekommerde ik me over Ethan. In stilte nam ik de jongen in me op, voor ik één van zijn handen vastpakte om hem vervolgens naar het bed in het midden van de ruimte te leiden. 'Wat dacht je er van om deze plek plat te branden?' Ik wierp de jongen een zijdelingse blik toe zonder de greep op zijn hand te verliezen. Het gewoonweg kapot maken zou onierbiedig zijn. Dit was ons huis, dan moest het ook met ons eindigen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Ik voelde me zwaar gefrustreerd en klote. ik weet niet eens waar het opeens vandaan kwam. Het enige wat me binnen drong was dat ik wilde huilen, maar ik huil niet, zelfs de blik van verdriet of medelijden komt niet in mijn ogen te staan. Het is iets wat ik heel diep van binnen voel. Pijn van mijn verleden. Pijn voor wat me aangedaan is, maar altijd wint de woeden die al die pijn met zich meebracht. Die ongelofelijke woeden, de drang op wraak... Mijn vader... Een klootzak, mijn broer... Een alcoholist. Mijn moeder... Een lafaard en zie mij nou. Ik loop hier iemands anders kamer te vernielen. Ik ben hetzelfde. Die gedachte maakt me nog woedender en doet mijn blik vernauwen. Ik voel ineens een hand die mijn hand vastpakt en me naar een bed trekt. Ik grom zacht. Verbranden?
'Vernielen is leuker,' grom ik en sta op. Ik trek mijn hand los en ren de trappen weer af. Ik gooi mijn kamerdeur met een klap achter me dicht. Alles gaat in een waas. Enkel mijn kleren drop ik in een oude versleten tas. De rest smijt ik alle kanten op. Mijn bed kieper ik om, mijn kussen verscheur ik, waardoor duizende veertjes in de lucht dwarrelen. Alle leesboeken brand ik af. Ik kijk nu pas om me heen, zonder de waas die ik voor mijn ogen had. Alles was kapot, maar dan ook echt alles. Enkel mijn kleren had ik nog. Ik pak mijn tas af.
'We kunnen gaan.' zeg ik op kille toon en loop de trappen af naar de laagste verdieping. Ik werp nog een keer een blik naar de woonkamer en loop dan het pand uit. Ik kan niet wachten tot dit huis afbrandt tot de verrote tafel. Ik kijk naar de tas van Raquelle en dan naar het pand.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Raquelle Anastasia Trafalger | Zwarte engel
Ik begreep wel dat hij er nu zo over dacht. Dat was nu eenmaal één van de nadelen aan dit leven. Zwijgend pakte ik een doosje lucifers onder mijn kussen vandaan. Ethan was, zo te horen aan de serene stilte, al buiten. Er rolde een lichte zucht over mijn lippen toen mijn ogen de zolder voor een laatste maal in zich op namen. Het was een mooi thuis geweest, voor zo lang het duurde. Misschien zou ik het zelfs gaan missen. Onverbiddelijk wist ik echter een lucifer tussen de lakens te laten vallen. De vlammetje brandde enorme gaten in het katoen en niet veel later dampte er rook door de zolder. Dikke, troebele rook. Ik wilde niet omkijken toen ik de deur achter me sloot en vervolgens met dubbele treden de trap af liep. Naar de woonkamer, en de tafel die nooit was bezweken. Er rolde donkere rook over de traptreden, maar dat zou niet genoeg zijn. Daarom stak ik meermaals lucifers aan. Voor de gordijnen, het hout, het koperwerk. Weg. Het moest allemaal weg. De rook in mijn lokken prikte, maar maakte me niet zwakker. Ik was praktisch dood - een beetje rook zou me echt niet laten bezwijken. De voordeur sloot zich met een vertrouwde klik achter me en de eerste stukken vielen van het dak naar de tuin. Uit het ongemaaide gras griste ik de tas met kleding. 'Dat was het dan.' Prevelde ik theatraal voor ik me tussen de stenen beelden door richting de begraafplaats begon te bewegen. Ethan liet het maar weten als hij weer de oude was.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Serenity Aslynn White.
Ik was me bewust van de lichtroze blosjes die op mijn wangen waren verschenen, maar ik hoopte dat Mason ze niet gezien had. Verbaast keek ik op toen hij mijn hand voor de derde keer vandaag weer vastgreep en me een zijstraatje in trok, waanra we bij de kleine school aankwamen. 'Kortere weg,' grijnsde hij breed toen ik hem fronsend aankeek en mijn blik volgde zijn vinger, die naar een appartementencomplex tegenover de school lag. 'Derde verdieping, rechtse drie ramen - Mijn appartement,' grinnikte hij zachtjes, waarna hij Lo van zijn nek tilde en op het schoolplein neerzette.
Een aantal ouders keken naar ons, dat wist ik zeker, dat had ik immers elke dag, maar ik wist dat er vandaag andere blikken toegeworpen werden. Altijd kwam ik hier alleen, mijn vriend was hier nog nooit geweest, dus het moet wel raar eruit gezien hebben nu Mason erbij was. Ouders van andere kinderen konden immers ook denken dat wij de ouders waren, aangezien Lorelei best veel op me leek. 'Veel plezier op school kleine meid,' knipoogde hij naar Lo, waarna hij een grote, rode appel in haar handjes legde. 'Voor in de lunchpauze,' fluisterde hij haar toe. Enthousiast liet ze de appel aan me zien.
'Wauw, die moet vast heeeel lekker zijn!' zei ik enthousiast, waarna ik een kus op haar wangetje drukte en keek hoe ze samen met de andere kinderen naar binnen rende. De juf, die me veel geholpen had de afgelopen maanden, zwaaide nog even naar me en verdween toen achter de kinderen naar binnen. De ouders verdwenen ook vlug, waardoor we met z'n tweeën overbleven op de binnenplaats. 'Nooit geweten dat er nog een kortere weg was,' merkte ik lachend op, en haalde een hand door mijn haar. Toen gleed mijn blik terug naar zijn appartement. 'Dus jij woont hier, is dat niet vervelend met al die krijsende kinderen elke ochtend of ben je een ochtendmens?' Grijnsde ik naar hem.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Mason Alexander Vartanian ||

Glimlachend keek ik toe hoe Serenity afscheid nam van Lorelei en hoe het kleine meisje vervolgens gillend en lachend in de menigte op ging, tot ze door de grote - openstaande deuren verdween. Verbaasd liet ik mijn blik even over haar schoolplein glijden, aangezien de aanwezige ouders zonder enig geluid waren verdwenen en enkel en alleen Serenity en ik hier waren. Hoogstwaarschijnlijk lag de druk hoog bij deze gezinnen - de kinderen moesten zo snel mogelijk naar school gebracht worden, waarna de ouders snel door konden naar het werk, eenmaal weer thuis aangekomen bleef de drukte erin zitten - je zag het aan de kinderen, merkte hoe ze de gejaagde manieren van de ouders overnamen. 'Nooit geweten dat er nog een kortere weg was,' zegt Serenity dan vervolgens, waarmee ze de stilte doorbreekt die over het schoolplein is komen te hangen. Op het moment dat ik mijn blik terug op haar gezicht werp, merk ik dat ze zich niet op mij concentreert - maar iets hoger in de verte; mijn appartement, dat ik zojuist had aangewezen.
'Dus jij woont hier, is dat niet vervelend met al die krijsende kinderen elke ochtend of ben je een ochtendmens?' vraagt ze grijnzend, waardoor ik mijn mond even sluit om zorgvuldig over het antwoord na te denken. Hoogstwaarschijnlijk verwacht ze niet het antwoord dat ik hier ben komen wonen omdat ik het haat om alleen te zijn, dat de gillende kinderstemmen me het gevoel geven dat er altijd iemand bij me is en dat ik het daarom een opluchting vind om de krochten van de nacht achter me te laten en te luisteren hoe de kinderen enthousiast het schoolplein op rennen. Zachtjes schud ik mijn hoofd, waarna ik mijn ogen een aantal keer op en neer laat knipperen. 'Ik ben een ochtendmens, avondmens ook wel een beetje - Maar vooral een kindermens, ik vind het wel leuk om al die enthousiaste, gillende stemmetjes te horen. Daarnaast doen dubbele ramen en goed isoleringsmateriaal een heleboel wonderen,' laat ik er grijnzend achteraan volgen terwijl ik mijn plastic tassen wat makkelijk in mijn handen laat glijden. 'Wil je het zien?' vraag ik dan in een opwelling, terwijl ik er zelf een beetje van lijk te schrikken maar me binnen een aantal seconden weer heb hersteld. 'Ik bedoel, mijn appartement,' glimlach ik dan voorzichtig.

---

•

Nathan Eliot Fields ||Zwarte engel
"Oh, dus dit is al een grote bek voor jou ? Wauw, wat kan jij tegen veel zeg" zei ze waarna ze haar armen over elkaar sloeg en kijk haar kwaad aan,waarom kunnen mijn blikken haar niet moorden ,dan was ze al zo'n 30 keer dood geweest. "Stap nog eens in je bed en kom er langs de andere kant uit, misschien helpt dat".Ik voelde dat ik mijn vuisten balde,nu moest ze nou echt stoppen of ik heef haar echt een mep.
"Ah weet je wat? Rot gewoon op !"zeg ik grommend ,ik had wel betere dingen te doen dan te staan kibbelen,ik moest trainen en dan pas kon ik haar nog eens een lesje leren,desnoods haal ik Ethan of Raquelle erbij.En ook zaten er mensen ons aan te gapen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Eléonore Beau Amadou.

Ik rolde met mijn ogen. "Tel tot 10, misschien helpt het". Hij moest niet denken dat ik een beetje vriendelijk ging doen tegen iemand als hij. Ik zette een stap bij hem vandaan en draaide me om -om mijn weg te vervolgen die ik aan het lopen was. Nogmaals rolde ik met mijn ogen als ik dacht aan hem. Wat een verwaand kind was dat niet zeg. Dat hij maar terug bij zijn vriendjes ging spelen, hem kon ik wel missen. Ik moest een job zien te krijgen, te zien overleven hier, ik had geen tijd om hier wat te staan bekvechten met de eerste de beste vreemdeling die zich kwam moeien in mijn leven. Nou, niet echt moeien, maar hij liep wel tegen mij aan en niet omgekeerd.

Serenity Aslynn White.
Nieuwsgierig keek ik de jongen naast me aan. 'Ik ben een ochtendmens, avondmens ook wel een beetje - Maar vooral een kindermens, ik vind het wel leuk om al die enthousiaste, gillende stemmetje te horen. Daarnaast doen dubbele ramen en goed isoleringsmateriaal een heleboel wonderen,' zei hij en ik knikte. Ik vond het schattig dat hij van kinderen hield, de meeste jongens van deze leeftijd moesten er niets van hebben. 'Wil je het zien?' vroeg hij toen, tot mijn verbazing. Ik had hem vanmorgen pas ontmoet, en nu mocht ik al zijn huis zien? Zelf leek hij er ook een beetje van te schrikken, maar al snel had hij zich hersteld. 'Ik bedoel, mijn appartement,' glimlachte hij voorzichtig.
Oprecht glimlachte ik terug en ik knikte. 'Graag, ik ben wel benieuwd,' antwoordde ik. Ik vond het altijd bijzonder om mensen hun huis te zien. Het was zo persoonlijk, vandaar dat ik het me verbaasde dat hij me binnen gevraagd had. De inrichting van een huis liet altijd zoveel over de inwoner zien, of ze rommelig en chaotisch waren, of juist rustig en geordend. Ik keek even naar mijn voeten en veegde met de punt van mijn zilverkleurige ballerina wat kiezels aan de kant. Met mijn handen trok ik mijn lichtpaarse topje wat naar beneden, aangezien het wat omhoog gekropen was.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Nathan Eliot Fields ||Zwarte engel
zerolde overdreven met haar ogen."Tel tot 10, misschien helpt het". zei ze ,waarna ze weg gaat.
Eindelijk ,wat een truttig kind was dat zeg.
Ik slenter door denkent ,waar ik vogels of andere beesten kon vinden,mijn eerste gedachte was de stad,maar dat vond ik te ver wandelen ,dus slenter ik gewoon wat door en vind dan een bankje waar ik me dan op neer plof.
Hier vlogen ook af en toe een mus een ook duiven ,dus consentreerde ik me erop.
Mijn hoofd begon net pijn te doen als ik het musje ,waar ik me op concentreerde ,dood uit de lucht valt op iemand ,ik kon het niet laten om die persoon uit te lachen en daarna ga ik even met mijn hand naar mijn hoofd ,die zeer deed.

[ bericht aangepast op 29 jan 2013 - 19:05 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Cameron Levi Lee II Witte Engel.
Verward keek ik op toen er iemand tegenover me kwam zitten. Mijn donkere ogen ontmoetten de blauwe van het meisje, die een vreemde uitdrukking op haar gezicht had staan. Angst, verwarring, honger. Haar grote witte vleugels, dezelfde als ik had, vielen me toen op. Was ze nieuw? Ik dacht dat ik alle engelen kende hier in Parijs, de witte in ieder geval. 'Help,' fluisterde ze zacht en bekeek mijn gezicht, bang dat ook ik op zou staan en weg zou lopen. Aarzelend beet ze op haar lip. De lichte, vriendelijke glimlach die op mijn gezicht ontstaan was verdween en maakte plaats voor een zachte frons. 'Wat is er aan de hand?' vroeg ik zacht terug. Als ze het ging hebben over het engel zijnde zouden mensen niet mee mogen luisteren.
Ik kon gewoon aan haar gezicht zien dat ze bijna stikte van de honger, dus voordat ze iets kon zeggen hield ik een ober aan en bestelde ik een croissant en jam voor haar. De ober knikte en maakte zich weer uit de voeten.
Mijn donkere ogen gleden weer terug naar haar gezicht en ik bekeek haar vlug. Ze moest wel een nieuweling zijn.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

[Dusss, iemand voor Ellie (:]

Mason Alexander Vartanian ||

'Graag, ik ben wel benieuwd,' zegt Serenity nadat ze ook lichtelijk geschrokken lijkt te zijn van mijn vraag om mijn appartement te komen bezichtigen. Zorgvuldig en geduldig wacht ik op tot ze haar grote - nog steeds lege - boodschappentas over haar schouder heeft gehangen, waarna ze haar schoenen even over de grond laat glijden en haar shirtje een stukje omlaag lijkt te trekken. Ondanks mijn goede voornemens om het niet te doen, kan ik het niet laten om even vanuit mijn ooghoeken te kijken op het moment dat ze met haar shirtje bezig is. Stomme mannelijke gevoelens, denk ik bij mezelf op het moment dat ik mijn wangen lichtrood voel kleuren en mijn ogen snel op de boodschappentassen in mijn handen richt. 'Um, ja - Kom dus maar mee,' stamel ik dan voorzichtig - lichtelijk geschrokken door het feit dat ik haar zojuist heb staan begluren op het schoolplein van een basisschool terwijl het hele gebouw gevuld is met kleine kinderen en hun onderwijzers.
Voorzichtig en langzaam steek ik de kleine - auto vrije straat over richting de algemene ingang van mijn appartement, waar Charles - de eeuwenoude 'bewaker' staat te doezelen in het zonlicht terwijl hij zijn gebruikelijke krant staat te lezen. Zonder iets te zeggen of ook maar op te kijken passeren we hem, waardoor ik binnen - wanneer de grote deur eenmaal in zijn slot is gevallen - even zijwaarts kijk. 'Charles is doof,' verklaar ik glimlachend, terwijl ik de liftdeuren open zie gaan, naar binnen stap en ons vervolgens naar de derde verdrieping laat glijden. De vijf stappen op de gang zijn binnen enkele seconden overbrugd, en enigszins gespannen laat ik de deur van mijn appartement openglijden; het standaar appartement van een twintigjarige jongen zag er waarschijnlijk wel iets anders uit. De muren waren gebroken wit, samen met de vloerbedekking en alle meubels die er te vinden waren; de ruimtes waren open en versierd met enkele foto's of schilderijen, op de muur in de woonkamer na; die vol hing met allerlei kaarten, schilderijen, foto's en uitspraken die dwars door elkaar heen liepen. 'Nou,' grijns ik breed, 'dit is het dan,' laat ik er achteraan volgen terwijl ik mijn tassen op de tafel uitstal.

---

•

Serenity Aslynn White.
'Um, ja - Kom dus maar mee,' stamelde hij en ik keek op, zodat ik nog niet de blosjes op zijn wangen kon zien. Verlegen beet ik op mijn lip, het was enorm aantrekkelijk als jongens bloosden. Hetzelfde vond ik als ze op hun lip beten of een hand door hun haar haalden. Zwijgend volgde ik Mason het complex in, waanra ik zacht lachte toen hij me vertelde dat de 'bewaker' doof was. 'Goede bewaker dan,' merkte ik op. Samen stapten we in de kleine lift en liepen door naar zijn appartement.
Zodra hij de deur opende kon ik het niet laten om nieuwsgierig naar binnen te kijken. Het viel me op dat zijn appartement er heel anders uitzag dan dat ik verwacht had. De muren waren gebroken wit, net zoals alle meubels en het vloerkleed. Er lag totaal geen rommel, zoals ik verwacht had bij een jongen van zijn leeftijd. Ik stapte achter hem naar binnen en keek nieuwsgierig rond. 'Nou,' grijnsde hij breed. 'Dit is het dan.' Hij stalde zijn tassen uit op de tafel terwijl ik naar de enorme collectie foto's, schilderijen, kaarten en uitspraken keek. 'Wauw,' fluisterde ik zacht. 'Je hebt een mooi appartement,' merkte ik op. Alles zag er zo open uit, zo fris. Ik glimlachte naar hem terug en liep naar hem toe. 'Zal ik helpen?' vroeg ik, kijkend naar de boodschappen die hij gehaald had.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel