[RPG]Give me love [Speeltopic 1] - Speeltopics

Some people mind told you if you die you can go to heaven or hell
Wel,that not that true
If you die you can be a white or a black angel
Even when you're a black one, you can change,but there wil always be that scar of the person you where first

You just have to give them love and you wil see

{De verhalen vertellen ook dat witte engels de liefdes hulpjes van god zijn,zij kunnen mensen aan elkaar koppelen en liefde brengen aan de wereld,maar de zwarte engels brengen alleen maar verdriet en maken mensen kapot.
Deze rpg speelt zich af in Parijs de stad van de liefde zegt men,dat komt omdat de nieuwe engelen van God daar gebracht worden.
Engelen mogen normaal geen contact maken met mensen en ook niet met andere soorten engelen-zwarte en witte-
Maar wat doet een engel-leerling als hij/zij verliefd word op een mens of begint te praten met een andere soort.
Word je dan verbannen? Verbannen naar de hel? Het zijn verhalen ,maar wie zegt dat het waar is en wie zegt er dat een engel niet terug naar zijn menselijke vorm kan als je echt je best ervoor doet? }


Witte engelen
-Rosalie ''Rose'' Lauren Flow Coockies
-Skylar Evelyne AdamsNibug
-Cameron Levi Lee Pebble

Zwarte engelen
-Nathan Eliot Fields Nyan
-Raquelle Anastasia Trafalger Leave
-Ethan Micheal Johnson Coockies

Mensen
-Eléonore Beau Amadou.Lifeisajoke
-Serenity Aslynn White Pebble
-Mason Alexander VartanianShooter


Regels
- Minimaal vijf regels.
-GEEN perfecte personages.
-Reservaties blijven maar 2 dagen staan
-Gelieve mensen die wat ervaring hebben.
- Speel niet voor een ander.
-Ik ben de enige die de Topics opent tenzij ik er iemand voor aanwijs
-Dit is geen sneltrein

Rollen- en praatopic

Het begin,Je kunt kiezen
of je begint bij het moment dat ze wakker word na zijn of haar dood ,dan zitten in een oude kamer op een oud appartement ,de witte en de zwarte engelen hebben elk een ander appartement.
Of je bent als engel al een tijdje onder de mensen ,dus niet een nieuwe engel
Sommige engelen zullen nog pijn hebben aan hun wonden en zullen ook problemen hebben met hun vleugels anderen mischien niet.
Voor de mensen is het anders, het is hetzelfde zoals het altijd al voor hen is geweest,tot ze misschien in de stad een engel of mens tegen het lijf zullen lopen

[ bericht aangepast op 26 jan 2013 - 21:22 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

| Oh. Sorry. Well, kijk maar wat je doet? Mij maakt het niet heel veel uit. (: |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Serenity Aslynn White II Mens.
'Lo, kom!' Zuchtend liep ik achter mijn vijfjarige kleine zusje aan, die maar niet op wilde schieten. Over een half uur moest ik haar bij haar school afzetten. Het ergste was dat we ook nog eens moesten lopen, aangezien gisteren de band van mijn fiets kapot geklapt is en ik geen geld heb voor een auto of het openbaar vervoer. Het is een wonder dat ik dit appartementje nog kan betalen! 'Lorelei, nu is het echt genoeg geweest! Hup, jasje aan.' Geïrriteerd hielp ik het kleine meisje met haar jasje en pakte vervolgens haar handje, om zo samen met haar naar buiten te stappen. Frisse lucht sloeg me in mijn gezicht en de lage ochtendzon scheen in mijn ogen, waardoor ik ze wat dicht moest knijpen. Een grote tas hing over mijn schouder, ik moest zo nog langs de markt om boodschappen te gaan doen. Na een aantal minuten kwamen bij de Eiffeltoren aan, waar we het park moesten doorkruisen. 'Goed mijn hand vasthouden hè?' waarschuwde ik mijn kleine zusje nogmaals. Ze knikte blij en keek vrolijk om haar heen, terwijl we ons door de mensen heen baanden. 'Wow!' Riep ze ineens, en trok haar handje uit de mijne. 'Nee, Lo!' Protesteerde ik meteen, en greep naar haar handje. Ze was net te vlug en rende door de haastende mensen heen. Paniek gierde door mijn lijf en ik rende haar achterna, zigzaggend door de mensen. Het kleine meisje was spoorloos verdwenen en paniekerig keek ik om me heen. Zodra de ergste drukte voorbij was en ik midden op het pad stond, zag ik haar in het gras staan, bij een onbekende jongen. Ze was enthousiast tegen hem aan het praten en wees naar iets in het gras. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat het een dode duif was. 'Die is vies hè?' Hoorde ik haar tegen de jongen zeggen. Met grote snelle passen liep ik naar de twee toe. 'Lorelei, doe dat alsjeblieft nooit meer, ik schrok me wild!'

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Mason Alexander Vartanian ||

De warmte van de flauwe ochtendzon die op mijn gezicht scheen liet me glimlachen, terwijl ik nog steeds van mijn appel zat te eten en mezelf er kort over verbaas dat ik weer in staat ben om van deze kleine momenten in het leven te genieten. Het korte geschuifel naast me geeft aan dat er iemand anders besloten heeft om ook plaats te nemen op het bankje - wat vrijwel nooit voorkomt in een stad als Parijs, omdat iedereen hier schijnbaar vol haast en paniek zit om iets mis te lopen. Het mocht dan wel de stad van de liefde genoemd worden, soms was die liefde - en daarmee doelde ik ook op het naastenliefde van de mensen rondom je - ver te zoeken en leek het meer op een grote mesthoop. Glimlachend richt ik mijn blik vervolgens zijwaarts, wacht even rustig af om te laten bezinken dat het een meisje is in plaats van een oude, verrimpelde man - wat ik in eerste instantie had verwacht en rommel dan wat met mijn hand in de plastic tassen onder aan mijn voeten. 'Appel?' vraag ik vervolgens, terwijl ik een prachtig, bloedrood exemplaar omhoog houdt, waardoor ik even moet grinniken omdat deze kleur precies hetzelfde blijkt te zijn als de volle lippen van het meisje. De opmerking die ik over dit feit wil gaan maken blijft steken in mijn keel doordat er een dun, klein, maar opgewonden stemmetje tussenbeiden lijkt te komen.
'Hallo, ik ben Lorelei en ik ben al vijf jaar oud. Mijn zus loopt ook in het park maar ik ben eerder, ik ben namelijk veeeeel sneller! Kijk nou, een dode duif! Die is vies hè?' piept het kleine meisje dat voor me is komen staan terwijl ze enthousiaste bewegingen maakt met haar korte armpjes. Grinnikend schud ik mijn hoofd terwijl ik opnieuw een hap van mijn appel neem en mijn aandacht kort richt op de dode duif in het gras. 'Het is inderdaad niet heel fris om te zien, maar die duif wordt vast wel door de andere duiven begraven hoor, op een mooi plekje,' glimlach ik haar dan met mijn schuine glimlach toe, terwijl er een fonkeling in mijn ogen verschijnt door het enthousiasme van het meisje. 'Lorelei, doe dat alsjeblieft nooit mee, ik schrok me wild!' hoor ik plotseling een oudere stem zeggen, waarna er een blond meisje aan komt gesneld en haar armen uitsteekt naar het kleintje - dat Lorelei heette. Zachtjes grinnkend geef ik een dikke knipoog naar het kleine meisje en bijt nogmaals in mijn appel, waarna ik het klokhuis met een wijde boog in de vijver laat vallen. 'Volgens mij is je zus niet zo heel blij dat je deze duif hebt ontdekt,' zeg ik dan geheimzinnig, 'lach maar heel lief dan vergeeft ze je het waarschijnlijk wel,' zeg ik er dan lachend achteraan terwijl ik mijn blik weer even zijwaarts naar het meisje draai en ditmaal de appel in mijn handen op haar schoot leg.

[ bericht aangepast op 26 jan 2013 - 23:12 ]

---

•

Raquelle Amastasia Traflger | Zwarte engel
Mijn blik verschuift opnieuw naar de jongen wanneer deze een appel omhoog houdt. Het rode vel schittert lichtjes in de kleine lichtstralen. Mijn lippen wijken van elkaar om hem te antwoorden, wanneer er een klein, opgewonden meisje tussenbeide springt. Voor een moment krullen mijn wenkbrauwen samen tot een argwanende frons. Het meisje lijkt echter geen bedreiging en wijst enkel naar de dode duif voor onze voeten. Ach, wel. Dat er dingen sterven als ik ergens verschijn kunnen ze mij niet kwalijk nemen. Ik heb immers niet gevraagd om dit leven, of wel? Mijn tong rolt langzaam over mijn lippen terwijl ik een nieuw meisje in me op neem. Ze is ouder, duidelijk familie en totaal niet mijn smaak kan ik rustig vertellen. In een subtiel gebaar sla ik één van mijn benen over het andere, waarna mijn gouden irissen over het gelaat van het blonde meisje glijden. Het is zo.. gemoedig om de dunne levenslijn van de mens op je tong te kunnen proeven. Ik probeer in te schatten hoeveel het me zou kosten om een hart te laten stoppen, wanneer mijn concentratie wordt doorbroken door deze zelfde jongen. De appel glipt langs mijn schoot, waardoor mijn blik vrijwel meteen naar de jongen verschiet. Ik moet bekennen dat het vreemd voelt om een jongen te zien die niet bezig is met funzige uitvoeringen en daadwerkelijk manieren bezit. Mijn mondhoeken krullen om tot een lichte, bedachtzame glimlach terwijl ik de appel in één van mijn handpalmen plaats. Ik besluit hem te bewaren, nu de ochtend nog nat en koud voelt. Veel te zonde om een appel in dit sobere weer te nuttigen. Mijn vingers glippen een kort moment door mijn donkerbruine lokken. Tot voor kort was het blond, maar dat paste gewoon niet. Nog altijd probeer ik me te bedenken hoe ik er hiervoor zou hebben uitgezien. Niet dat het iets zou veranderen, het zou enkel iets identificeren. En dat is belangrijk. Voor mij, nochtans.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Serenity Aslynn White II Mens.
Ik pakte het kleine meisje bij haar handje en keek van haar gezichtje op naar de jongen op het bankje. Naast hem zat een brunette. Iets in haar blik joeg me enigszins wat angst aan, maar ik besloot er niet veel tijd aan te besteden, ik moest Lorelei immers op tijd naar school brengen. Zachtjes grinnikend gaf hij haar een dikke knipoog en beet in zijn appel, waarna hij het klokhuis met een wijde boog in de vijver gooide. 'Volgens mij is je zus niet zo heel blij dat je deze duif hebt ontdekt,' zei hij toen geheimzinnig. 'Lach maar heel lief dan vergeeft ze je het waarschijnlijk wel,' zei hij er toen lachend achteraan. Een korte glimlach speelde rond mijn lippen. Hij was goed met kinderen. 'Zeg maar dank je wel tegen de jongen,' fluisterde ik in Lorelei's oor. Het kleine meisje glimlachte breed. 'Dank je wel!' Riep ze hard, waardoor er een paar vogels opvlogen. 'Hoe heet jij eigenlijk?' vroeg ze toen aan de jongen. Meteen kreeg ze een korte, zachte ruk aan haar armpje. Brutaal kind. De jongen was bezig geweest met het meisje naast hem, hij ergerde zich vast aan Lorelei, die wel erg geïnteresseerd bleek te zijn in hem.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Mason Alexander Vartanian || Mens

Het verbaasd me enigszin dat er enkel en alleen een vederlichte glimlach op het gezicht van het meisje dat naast me is komen zitten verschijnt, waarna ze de appel in een van haar handen neemt maar geen aanstalten maakt om hem op te eten. Voorzichtig glimlach ik terug - waarbij er enkel één mondhoek omhoog glijdt en mijn tanden voor de helft bloot worden gelegd, terwijl mijn mondhoeken eindigen in twee kleine kuiltjes. Wie was ik om haar te beoordelen op het feit dat ze haar appel niet meteen op begon te eten, zoals ik had gedaan - dacht ik even grinnikend bij mezelf. De bewegingen voor het bankje trokken mijn aandacht opnieuw, waardoor ik zag hoe het lange, blonde meisje naast haar zusje was geknield en iets in haar oor fluisterde wat leek op het feit dat ze haar dankbetuigingen tegen mij moest uitspreken. De grote, stralende glimlach die op het gezicht van het kleine meisje speelde werkte maar op een manier en zorgde dat ook mijn eigen scheve glimlach groter werd en ik afwachtend naar haar gezicht tuurde.
'Dank je wel!' roept het kleine meisje dan hard met haar schelle stemmetje, waardoor er een geamuseerde fonkeling in mijn ogen verscheen. 'Hoe heet jij eigenlijk?' laat ze er dan zonder enige schaamte achteraan volgen, wat resulteert in een ruk aan haar armpje van haar grote zus - die haar hoogstwaarschijnlijk nog niet alle regels van het 'niet praten met vreemden' had aangeleerd, of het feit dat het kleine meisje - Lorelei - daar simpelweg niet naar wilde luisteren. Echter, op de een of andere manier fascineerde kinderen me altijd; hun onbezorgdheid en drang om alles en iedereen te ontdekken was prachtig en wie was ik om daar nu tegenin te gaan of om dat proces dwars te liggen?
'Mijn naam is Mason, Mason Vartanian,' zeg ik daarom met een beleefde glimlach, terwijl mijn blik even naar haar grote zus verschuift maar direct weer terug glijdt naar het kleine meisje. 'En, omdat ik heeeeel erg slim ben weet ik al dat jij Lorelei heet,' zeg ik dan met een grote, scheve grijns op mijn gezicht, terwijl ik luister naar de kerkklokken die verderin Parijs beginnen te luiden. 'En, toevallig weet ik ook dat jij naar school moet, is het niet Lorelei?' vraag ik dan grinnikend. Mijn gedachten gingen even uit naar de basisschool - een van de beste in Parijs - die tegenover mijn appartement lag, waardoor ik vijf volle dagen omringd was door het blije gegil en geschater van verschillende kinderen. Nooit alleen, flitst er even genoegdzaam door mijn gedachten, terwijl ik mijn aandacht vol uit laat gaan naar het kleine meisje voor me.

---

•

Nathan Eliot Fields
Tot mijn conclusie na heel het appartementje doorlopen te hebben en geen antwoorden gekregen heb,is het hier officieel verlaten.
Ik liep wat door het kleine gedeelte dat een woonkamer moest voorstellen en ik kwam daar een stofige spiegel tegen.
Ondanks dat er wat stof opging,kon ik mezelf er nog prima inzien,maar toch veegde ik met mijn hand wat stof weg zodat ik zeker was van wat ik zag.
Inktzwarte vederen vormen een paar vleugels op mijn rug,die ook echt waren. Het haf me rillingen
Ik liep met versnelde pas terug naar de kamer waar ik wakker werd ,het enige wat er stond was een verdord bed en een oude kraakmikkige kast,waarin een paar van mijn kleren lagen. Ik trok mijn hoodie aan,ookal was het erg onhandig met die vleugels,maar uiteindelijk kreeg ik ze aan en hebben de zwarte vederen een manier gevonden om niet verborden te geraken.
Ik ging het huis uit ,ik wilde niets met deze plek temaken hebben ,strax kwam de eigenaar terug ofzo en was het een creep.
De huisen hier waren erg anders dan dat ik gewoon was. Ik zat misschien in een krottenwijk ofzo,want alles zag er hier uit alsof het ieder moment kon instorten.
Het pad hier zag er ook zo uit.Nadat ik me een weg baande uit deze wijk zag alles er fleuriger uit,maar het verschuwde me meer,konden mensen me niet zien ofzo? Want het leek blijkbaar niemand te boeien dat ik vleugels had.
Ik stopte mijn handen in mijn broekzakken en voelde een ijzeren voorwerpje erin steken,het leek op een sleutel,vast van het huis waarin ik zat daarnet. Ik liet mijn blik even ronddwalen en zag in de verte het piekende torentje van iets dat ik herkende van de ijfel toren.
Wat deed ik in hemelsnaam in Parijs?

(wie wil er Nathan tegen komen ? )

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

-

[ bericht aangepast op 27 jan 2013 - 21:34 ]

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Skylar Evelyne Adams

Ik ging rechtop zitten en strekte mijn armen en vleugels even kort uit. Met de slaap nog in mijn ogen staarde ik door de stoffige kamer. Onder mij was een dunne, oude matras gelegen dat ik als bed gebruikte. De kamer waarin ik verbleef was veel te klein en donker. Ik zat er niet graag, maar waar moest ik anders? Het kamertje deed me enorm veel denken aan de kamer waar ik een paar dagen voor mijn dood in verbleef. Niet echt een leuke tijd om aan terug te denken, maar die tijd was nu eenmaal het duidelijkst in mijn geheugen gegrift. Al zou ik liever helemaal niks meer weten, dan met deze vervloekte herinneringen opgescheept te zitten.
Zuchtend hees ik me van mijn matras en liep naar de enige spiegel in de kamer. Het arme ding was gebarsten en miste verschillende stukjes. Mijn spiegelbeeld keek me recht in de ogen aan. Mijn hand reikte naar een oude kam die onder de spiegel op een kastje lag en ging ermee door mijn felrode haren. Mijn haren waren geverfd in deze kleur, maar sinds mijn dood bleven mijn haren in deze kleur. Als ik het weer in mijn normale kleur zou willen, moest ik het weer verven, maar ik had op dit moment veel liever mijn felrode haar, dus mij hoorde je niet klagen.
Ik deed wat kleren aan waaronder een roodroze hoodie met rits en stapte de koele Parijse lucht in.

---

Take me to wonderland

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Ik knipper vermoeid mijn ogen open en kreun lichtjes. Hier had ik dus helemaal geen zin in, in wakker worden. Ik ga recht staan en schud even met mijn zwarte vleugels. Ik hield van de zwarte kleur, ik weet niet waarom. Misschien omdat ik altijd al depressief was geweest? Ik heb echt werkelijk geen idee. Met een zucht rek ik me uit en kijk even zwijgend om me heen. Mijn gedachtes gingen even te keer. Wat zou ik gaan doen vandaag? Ik denk even terug aan de dag dat ik wakker werd. Raar genoeg, had ik nog pijn door het ongeluk, maar ik voelde me levender dan ooit. Ik had de macht in dit leven, niet mijn vader of mijn broer. Zelfs mijn moeder irriteerde me niet. Ik was levend, ik was machtig. Alles wat ik vroeger nooit was geweest. Het voelde geweldig en nu nog steeds vind ik dit geweldig. Ik kleed me om. In mijn spijkerbroek en witte t shirt loop ik mijn kamer uit. Het witte shirt gaf mijn spieren nog wat duidelijker aan en mijn iets getinte huid sprong eruit. Ik haal een hand door mijn warrige haren en glimlach even. Ik deed nooit zo heel veel aan mijn uiterlijk, ik vond een beetje nonchalant wel leuk. Rustig kijk ik om me heen.
'Hele goedemorgen,' roep ik. Geen reactie. O ja, iedereen hier hield van vroeg opstaan of ik hield van laat op staan. Ik weet het niet, maar ze waren vast al de straat op. Dan bedenk ik me dat er een nieuweling was. Vlug loop ook ik het krakkemikkige pand uit en loop de straat op. Vaag weet ik hoe de jongen eruit ziet en ik zoek dan ook om me heen naar de jongen.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Rosalie 'Rose' Lauren Flow || Witte Engel

Met een schok schiet ik overeind. Een rare pijn gaat door me heen. Ik grijp naar mijn hart en kijk naar mijn vingers. Hoewel ik bloed verwacht, zit er niks. Ik gil en spring wild op.
'Mam,' schreeuw ik in paniek. Nergens hoor ik de vertrouwde stem van mijn moeder. Ik voel me raar, heel raar. Ik ren naar de spiegel. Daar val ik haast achterover van verbazing. Grote witte vleugels zitten op mijn rug. Droomde ik? Is dit zo'n rare droom waar je mee begint als je doodgaaT? Ik zou toch doodgaan? Ik ben toch in mijn hart geschoten? Ik bijt hard op mijn lip en ga met mijn hand door mijn haar. Alles voelde zo raar aan... Ik kijk om me heen. Langzaam kleed ik me aan. Het was lastig met die vleugels. Alles was zo raar. Ongemakkelijk sta ik in de kamer waar ik wakker ben geworden. Misschien ga ik elk moment wel dood.... Ik blijf doodstil staan, maar na enkele seconde begin ik toch te bewegen. Met mijn vingers raak ik de witte veren aan. Ik sluit mijn ogen. Wat is dit? Aarzelend loop ik mijn kamer uit. Lichtvoetend loop ik de trap af en kijk angstvallig om me heen. Misschien kan ik mijn moeder vinden... Ik loop de deur uit en kijk om me heen. Mensen passeren me alsof ik een gewone voetganger ben. Af en toe denk ik dat iemand tegen mijn vleugels oploopt, maar ze reageren niet. Verbaasd kijk ik om me heen, maar ik loop stug door. Ineens sta ik voor de Eiffeltoren. Wat deed ik in Parijs?! Ik voel tranen opwellen. Wat is dit? Waarom voel ik me zo gelukkig en zo somber tegelijk? Waarom helpt niemand? Waarom kijkt niemand raar op? Een nog belangrijkere vraag... Wat ben ik?

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

[Iemand voor Rosalie of Ethan? ]

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Nathan Eliot Fields
Frans was nooit mijn beste vak geweest,maar wonderbaarlijk verstond ik vloeiend de woorden die de mensen om me heen spraken.
Ik liep wat door , ,de huisen hier zaten dicht tegen elkaar ,maar zagen er knus uit,hier en daar waren er ook veel bloemen om het oude weg de vagen,ookal kun je er nog delen van zien.
Volgens mij zag ik in de verte iemand met witte vleugels wandelen,en de mensen eromheen leken het ook normaal te vinden.
Wat was dit? Waarom kon ik niet gewoon dood zijn?
Dan zou ik de stekende pijn niet meer voelen en die flashback ook nooit meer zien.
Ik zuchtte even en liep dan naar een bankje toe ,die naast een kraampje stond ,waar iemand kranten verkocht.
Wat moest ik nu in hemelsnaam doen? Ik kende hier niemand,ik was dood en heb vleugels.
De bloemen die naast het kraampje stonden verwelken op een rap tempo,ik bleef er naar staren.
Was dit mijn straf? Ik scheur mijn blik van de bloemen af en kijk dan om me heen ,in de verte zag ik iemand ,die ook zwarte vleugels had.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Rosalie 'Rose' Lauren Flow || Witte Engel

Paniekerend kijk ik om. Ineens, tussen de mensen door, zie ik een jongen met zwarte vleugels. Ik draai me om en ren naar hem toe. Als ik ook nog een tweede jongen in de verte zie met zwarte vleugels blijf ik aarzelend staan. Ik sta nu vlakbij. Zou hij mijn vleugels ook zien? Ik kijk naar de bloemen die vergaan tegen over hem. Aarzelend loop ik naar hem toe en kijk hem aan. Raar genoeg, krijgen de bloemen nu weer hun leven. Ik kijk er verbaasd naar en dan naar de jongen.
'Kan jij me helpen,' vraag ik hem smekend. Ik bijt op mijn lip en kijk hem aan. Ik was bang... Waarom weet ik eigenlijk niet. Voor hem? Voor die dreigende zwarte vleugels? Of voor wat ik was? Voor het onwetende? Ik weet het niet, misschien dat hij me kon helpen?

Erhan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Alle mensen irriteerde me mateloos. Het was niet handig dat ik bij bloemenkraampjes liet, want alle bloemen gingen dood. Het deerde me weinig. Waar was dat klote joch? Ik kijk wild om me heen, ineens zie ik hem. Hij zit rustig op een bankje en kijkt naar de, inmiddels, dode bloemen. Met grote passen loop ik erheen. Dan valt me ineens een meisje op met witte vleugels. Ik versnel mijn pas. Ik trek de jongen overeind. Het meisje werp ik een dreigende blik toe, die je wel kippenvel moest bezorgen. Veel meer kon ik niet doen in de drukke straten van Parijs. Zonder iets te zeggen trek ik de jongen met me mee, achter me aan. Ik loop met grote passen terug richting het oude pand. Binnen gooi ik de deur met een klap achter me dicht en kijk de jongen kwaad aan. Dat hij met een witte engel contact had willen maken, negeer ik maar even. Hij kon het niet weten.
'Je had binnen moeten blijven,' schreeuw ik naar hem. Mijn stem klinkt beangstigend kil. De meeste mensen zouden daar al doodsbang van worden, maar hij was ook een zwarte engel, dus verwacht ik dat niet.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Nathan Eliot Fields||Zwarte engel
'Kan jij me helpen,'hoorde ik een smekende meisjes stem,waardor ik me omdraaide.
Ik moest mijn ogen wel even samen knijpen ,want het licht dat weerkaatste van haar witte vleugls was erg fel.
Wacht?! Witte vleugels? De blomen die daarnet dood waren door mij ,fleurden plots weer op.
Ik wil mijn mond openen om wat te zeggen ,maar ik word bruusk overeindgetrokken soor een sterke greep.
De andere kerel met zwarte vleugels had me vast. "Hé,laat me los!"protesteer ik. Ik haatte het als mensen me behandelden als een lappenpop.
Het meisje leek bang en de jongen trok me mee ,terug naar de krottenwijk en het vervallen huis.
Hij zwaaide de deur met een harde klap dicht en hij keek me daarna kwaad aan.
'Je had binnen moeten blijven,'schreeuwde hij naar me ,waardoor ik even schrik,zijn stem was erg kil,maar ik verbeterde mezelf en schudde me van hem af.
"Verdomme ,hoe moet ik dat weten!" schreeuw ik naar hem terug"En wie ben jij eigenlijk."roep ik dan ook nog.
Zelf als ik dood ben ,moet er iemand nog de baas over me spelen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH