[RPG]Give me love [Speeltopic 1] - Speeltopics

Some people mind told you if you die you can go to heaven or hell
Wel,that not that true
If you die you can be a white or a black angel
Even when you're a black one, you can change,but there wil always be that scar of the person you where first

You just have to give them love and you wil see

{De verhalen vertellen ook dat witte engels de liefdes hulpjes van god zijn,zij kunnen mensen aan elkaar koppelen en liefde brengen aan de wereld,maar de zwarte engels brengen alleen maar verdriet en maken mensen kapot.
Deze rpg speelt zich af in Parijs de stad van de liefde zegt men,dat komt omdat de nieuwe engelen van God daar gebracht worden.
Engelen mogen normaal geen contact maken met mensen en ook niet met andere soorten engelen-zwarte en witte-
Maar wat doet een engel-leerling als hij/zij verliefd word op een mens of begint te praten met een andere soort.
Word je dan verbannen? Verbannen naar de hel? Het zijn verhalen ,maar wie zegt dat het waar is en wie zegt er dat een engel niet terug naar zijn menselijke vorm kan als je echt je best ervoor doet? }


Witte engelen
-Rosalie ''Rose'' Lauren Flow Coockies
-Skylar Evelyne AdamsNibug
-Cameron Levi Lee Pebble

Zwarte engelen
-Nathan Eliot Fields Nyan
-Raquelle Anastasia Trafalger Leave
-Ethan Micheal Johnson Coockies

Mensen
-Eléonore Beau Amadou.Lifeisajoke
-Serenity Aslynn White Pebble
-Mason Alexander VartanianShooter


Regels
- Minimaal vijf regels.
-GEEN perfecte personages.
-Reservaties blijven maar 2 dagen staan
-Gelieve mensen die wat ervaring hebben.
- Speel niet voor een ander.
-Ik ben de enige die de Topics opent tenzij ik er iemand voor aanwijs
-Dit is geen sneltrein

Rollen- en praatopic

Het begin,Je kunt kiezen
of je begint bij het moment dat ze wakker word na zijn of haar dood ,dan zitten in een oude kamer op een oud appartement ,de witte en de zwarte engelen hebben elk een ander appartement.
Of je bent als engel al een tijdje onder de mensen ,dus niet een nieuwe engel
Sommige engelen zullen nog pijn hebben aan hun wonden en zullen ook problemen hebben met hun vleugels anderen mischien niet.
Voor de mensen is het anders, het is hetzelfde zoals het altijd al voor hen is geweest,tot ze misschien in de stad een engel of mens tegen het lijf zullen lopen

[ bericht aangepast op 26 jan 2013 - 21:22 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Rosalie 'Rose' Lauren Flow || Witte Engel

Hij lijkt te willen reageren, maar voordat ik nog iets kan zeggen of hij, wordt hij van me weggetrokken. De jongen die dat doet kijkt me zo eng aan, dat ik huiver en compleet versteend. Mijn nek haren staan overeind en ik krijg het ineens ijskoud. Dan zijn ze beiden weg. De jongen wie ik om hulp vroeg protesterend, de andere jongen kil en meedogenloos. Ik blijf alleen achter en voel me ineens heel eenzaam. Ik besluit terug te lopen. Langzaam loop ik verder de stad in. Me nog steeds afvragend wat er met me gebeurd is en wat ik moet doen. Ik weet het niet, maar overal waar ik kom lijken mensen blijer en levendiger te worden. Ik kijk om me heen, van alle blije gezichten, word ook ik wat vrolijker. Met een glimlach loop ik door en sluit mijn ogen. Ik geniet van de buitenlucht en snuif de geur diep op. De geur van Parijs. De geur die een levende doden opsnuift. Nog steeds weet ik niet wie ik ben, maar dat kom ik nog wel te weten. ZOlang ik mijn eigen naam weet, vind ik het prima.

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Wonder boven wonder had die jongen het lef terug te schreeuwen, het maakte mij nog chagrijniger. Ik kijk hem kil aan en zucht diep. 'Weet ik veel hoe je dat had moeten weten, ik houd van uitslapen, anders had ik je tegen gehouden. Waar is Raquelle?' Geïrriteerd begin ik het huis te doorzoeken, maar ze is nergens. Dan moet ik het maar weer doen.
'Oké goed. Ga zitten. Ik leg het je uit.' Ik duw hem op een krakende bank en zelf blijf ik staan. Ik sla mijn armen over elkaar en bekijk de jongen. 'Goed je bent dus overduidelijk nieuw,' zucht ik en leun nonchalent tegen de muur. 'Je bent in Parijs en je hoort bij de duivel.' Ik kijk hem aan. 'Net zoals mij en Raquelle. Onze taak is om mensen hun leven zuur te maken en ze verdriet te bezorgen. Eventueel kunnen we ze doden.' Ik kijk hem aan. 'net zoals elk ander levend iets,' leg ik hem uit. 'Vandaar die bloemen.' Ik kijk hem strak aan. 'Dat meisje met wie je stond. Die met witte vleugels, hoort bij het tegenovergestelde...' Ik kijk de jongen strak aan. Het woord god ging ik niet uitspreken. 'Je mag niet met dat soort engelen praten, contact leggen of wat dan ook. Zij doen alles het tegenovergestelde. Zij zorgen voor de liefde, voor het geluk en voor het leven. Wij moeten dat breken.' Ik kijk hem strak aan. 'Geen contact met witte engelen. Belangrijkste regel. Desnoods probeer je ze te doden.' Ik kijk hem strak aan en laat me op de grond zakken. 'Begrepen?'

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

[Kan ik ergens inspringen ? Ik maak mijn persoontje ondertussen even af x]

Nathan Eliot Fields ||Zwarte engel
Ik had hem blijkbaar nog chagerijniger gemaakt dan dat hij al was.
Hij keek me kil aan en ik keek kwaad terug,daarna zuchtte hij.
'Weet ik veel hoe je dat had moeten weten, ik houd van uitslapen, anders had ik je tegen gehouden. Waar is Raquelle?' zei hij geïriteerd en begon dan het huis te doorzoeken,je kon wel zien dat hij van slapen hield aan zijn 'ik ben net uit bed' look.Na een tijdje had hij door dat wij de enige waren in dit huis.
'Oké goed. Ga zitten. Ik leg het je uit'zei hij waarna hij me op een krakende zetel duwde,die ook ieder moment kon inzakken.
'Goed je bent dus overduidelijk nieuw,'zei hij met overelkaargeslagen armen en ging dan tegen te muur leunen.
Wauw nee ik ben hier totaal niet nieuw,dacht ik sarcastish.
'Je bent in Parijs en je hoort bij de duivel.'begon hij en keek me aan.
'Net zoals mij en Raquelle. Onze taak is om mensen hun leven zuur te maken en ze verdriet te bezorgen. Eventueel kunnen we ze doden.'weer keek hij me aan ,maar ik bleef hem stil aankijken.Stelen ja,hun het leven zuur maken ,oké ,maar hen doden?
'net zoals elk ander levend iets,' legde hij me verder uit.'Vandaar die bloemen.'
Inerdaat ,daarnet verwelken de bloemen ,maar doen dat meisje langskwam werden ze weer leven.
'Dat meisje met wie je stond. Die met witte vleugels, hoort bij het tegenovergestelde...' Toen hij dat zei keek hij me strak aan,waardoor ik kon opmaken ,dat het niet goed was ,dat ik daarnet bijna met haar praatte.
'Je mag niet met dat soort engelen praten, contact leggen of wat dan ook. Zij doen alles het tegenovergestelde. Zij zorgen voor de liefde, voor het geluk en voor het leven. Wij moeten dat breken.' 'Geen contact met witte engelen. Belangrijkste regel. Desnoods probeer je ze te doden.' zei hij en liet zich dan op de grond zakken.'Begrepen?'
Regels waren er toch om te breken? Toch knikte ik.
"Maar zei begon tegen mij te praten,ze vroeg me om hulp."zeg ik dan niets begrijpend,je zou toch eerder van een zwarte engel verwachtten dat ze een regel zouder breken,maar toch niet van een witte of hebben die andere regels?
"En hoe brengen we de mensen dan ongeluk? "

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Lifeisajoke schreef:
[Kan ik ergens inspringen ? Ik maak mijn persoontje ondertussen even af x]

(je kan haar de staat op laten gaan,waar ze dan met iemand kan gaan praten,want de meesten zijn buiten nu.)

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Ik kijk Nathan met opgetrokken wenkbrauw aan. 'Ze begon tegen jouw te praten...' ik zucht diep. 'Dan is ze ook een nieuweling, die kennen overduidelijk de regels nog niet,' zucht ik diep. Ik kijk even de kamer rond. Zijn vraag bezorgd me een grijns. Ik kijk hem aan en ga staan. 'Dat is simpel. Je kan het op verschillende manieren doen...' Ik kijk hem aan. 'Soms loop je gewoon langs en valt er al ter plekken een duif dood neer. Je kan ook inspanning leveren om er een hart mee te laten stoppen, maar als je je niet focust op die persoon, kan het ook iemand anders zijn, dus daar moet je goed mee oefenen. Verder kan je mensen je laten vertrouwen, ze zien jouw namelijk als gewoon persoon. Om ze vervolgens te breken. De engelen beschermen de mensen er tegen. Je moet dus slim te werk gaan.' Ik kijk hem aan en houd mijn hoofd schuin. 'Begrepen? Dan kunnen we zo wel weer de straat op? Of wil je wat eten? Ik heb namelijk wel honger,' grijns ik en loop naar de keuken. 'Heb je trouwens geen last van flashbacks of pijn door je dood?' Ik kijk hem aan. Bezorgd was ik niet, het was gewoon een vraag.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Cameron Levi Lee II Witte engel.
Zuchtend zat ik op een terrasje in het centrum van Parijs. Een kop dampende koffie stond voor mijn neus en ik bladerde door de krant heen, die elke dag weer vol stond met nieuws. Het meeste kon me niet eens schelen, wat maakte mij het uit dat de aandelen elk moment in elkaar konden zakken. Auto's raasden voorbij en verveeld keek ik op, naar het park en de Eiffeltoren voor me. Het was nog vroeg, dat wist ik gerust, dat had de ober me net ook verteld, maar toch was ik klaar wakker. Een klein wolkje verschijnt uit mijn mond zodra ik uitademde, maar koud had ik het niet. Niet sinds ik doodgegaan was en weer terug gekomen was als Engel. Ik keek onbewust even achter me en zag mijn witte vleugels ver uitsteken, maar ik was de enige die ze kon zien. Mensen konden ze niet zien. Ik legde mijn handen op tafel en schoof wat onderuit op het aluminium stoeltje, terwijl ik naar de haastende mensen keek. Heerlijk vond ik dat, mensen kijken. Het was wonderbaarlijk hoeveel je over een persoon kon zeggen als je alleen al naar diegene keek.

[Iemand voor Cam?]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

| Ik heb mijn laatste post iets aangepast omdat ik verschrikkelijk veel inspiratie heb en even ieder personage wil leren kenne. |

Raquelle Anastasia Trafalger | Zwarte engel
Het kleine meisje, Lorelei, lijkt erg onder de indruk van de jongen. Zijn vriendelijkheid en het feit dat hij naar haar lacht. Het meisje naast hem heeft een gespanner gelaat. Ik weet dat de meeste mensen bij zwarte engelen een onaangenaam gevoel krijgen. Een pastoor heeft me ooit rijkelijk verteld over het feit dat we de dood met ons meedragen. Sindsdien ben ik me er van bewust dat overal waar ik ga, wel iets of iemand overlijdt. Het is handig om te gebruiken als een waarschuwing, heb ik ondervonden. Maar voor nu voel ik me kalm genoeg om me niet druk te hoeven maken over de lange blondine. In plaats daarvan glijden mijn lange vingers door mijn lokken. Ik tuit mijn lippen bedenkelijk richting de appel wanneer ik me het bijpassende sprookje herinner. Uiteraard. Er speelt een geheimzinnige glimlach rond mijn lippen wanneer ik mijn tanden in het rode vel van de appel laat glijden, waarna mijn blik naar het gezelschap afdwaalt. Het kleine meisje heeft nog geen oriëntatievermogen, wat er op wijst dat ze de keuze tussen goed en kwaad nog niet kan maken. Kleine kinderen zijn makkelijker te laten geloven dan ouderen. Wie zou immers geloven dat ik in mijn vrije tijd met de dood speel? Of mijn vleugels strek boven de onbegaanbare plekken in Parijs? Mijn rode lippen krullen opnieuw om tot een glimlachje. Er zitten voordelen aan de dood, maar ook veel te veel nadelen. Ik kan de mensen van wie ik houd vermoorden als ik de controle verlies en wat dan? Dood is dood op deze aarde en ik denk niet dat ik me daar opnieuw overheen kan zetten. De meest logische oplossing is dan ook om mensen ver uit de buurt te houden. De sadist te spelen voor ieders welzijn. Jammer dat ze dat doel nooit zullen begrijpen. De situatie terug op het bankje heeft mijn humeur niet veel beter gemaakt. Ik heb nooit van kinderen gehouden en de hoeveelheid tastbare emoties maken me misselijk op deze vroege ochtend. Daarnaast heb ik me laten zeggen dat er nieuwelingen in de stad zijn. En ach, wat is een zielig hompje nieuweling zonder de weet van Raquelle Trafalger? 'Excuseer. Ik moet verder. Misschien tot nog eens, Mason Vartanian.' Gezien de jongen mijn naam niet gevraagd heeft en ik hem niet heb gegeven, sta ik subtiel op om me vervolgens naar het appartement van de donkere kant te begeven. De dood hij zorgt voor een theatrale glimlach rond mijn lippen. Met een zachte plof land mijn tas opnieuw tegen het kreunende hout van de vloer. 'Ik ben thuis,' prevel ik vervolgens tegen niemand in het bijzonder.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

[Ik heb Rosalie voor je? En ik wacht op reageren op Raquelle voor Nathan heeft gereageerd op Ethan (: ]

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne

Shooter schreef:
Mason Alexander Vartanian || Mens

Het verbaasd me enigszin dat er enkel en alleen een vederlichte glimlach op het gezicht van het meisje dat naast me is komen zitten verschijnt, waarna ze de appel in een van haar handen neemt maar geen aanstalten maakt om hem op te eten. Voorzichtig glimlach ik terug - waarbij er enkel één mondhoek omhoog glijdt en mijn tanden voor de helft bloot worden gelegd, terwijl mijn mondhoeken eindigen in twee kleine kuiltjes. Wie was ik om haar te beoordelen op het feit dat ze haar appel niet meteen op begon te eten, zoals ik had gedaan - dacht ik even grinnikend bij mezelf. De bewegingen voor het bankje trokken mijn aandacht opnieuw, waardoor ik zag hoe het lange, blonde meisje naast haar zusje was geknield en iets in haar oor fluisterde wat leek op het feit dat ze haar dankbetuigingen tegen mij moest uitspreken. De grote, stralende glimlach die op het gezicht van het kleine meisje speelde werkte maar op een manier en zorgde dat ook mijn eigen scheve glimlach groter werd en ik afwachtend naar haar gezicht tuurde.
'Dank je wel!' roept het kleine meisje dan hard met haar schelle stemmetje, waardoor er een geamuseerde fonkeling in mijn ogen verscheen. 'Hoe heet jij eigenlijk?' laat ze er dan zonder enige schaamte achteraan volgen, wat resulteert in een ruk aan haar armpje van haar grote zus - die haar hoogstwaarschijnlijk nog niet alle regels van het 'niet praten met vreemden' had aangeleerd, of het feit dat het kleine meisje - Lorelei - daar simpelweg niet naar wilde luisteren. Echter, op de een of andere manier fascineerde kinderen me altijd; hun onbezorgdheid en drang om alles en iedereen te ontdekken was prachtig en wie was ik om daar nu tegenin te gaan of om dat proces dwars te liggen?
'Mijn naam is Mason, Mason Vartanian,' zeg ik daarom met een beleefde glimlach, terwijl mijn blik even naar haar grote zus verschuift maar direct weer terug glijdt naar het kleine meisje. 'En, omdat ik heeeeel erg slim ben weet ik al dat jij Lorelei heet,' zeg ik dan met een grote, scheve grijns op mijn gezicht, terwijl ik luister naar de kerkklokken die verderin Parijs beginnen te luiden. 'En, toevallig weet ik ook dat jij naar school moet, is het niet Lorelei?' vraag ik dan grinnikend. Mijn gedachten gingen even uit naar de basisschool - een van de beste in Parijs - die tegenover mijn appartement lag, waardoor ik vijf volle dagen omringd was door het blije gegil en geschater van verschillende kinderen. Nooit alleen, flitst er even genoegdzaam door mijn gedachten, terwijl ik mijn aandacht vol uit laat gaan naar het kleine meisje voor me.

Serenity Aslynn White II Mens.
'Mijn naam is Mason, Mason Vartanian,' antwoordde de jongen beleefd op de vraag van mijn zusje en glimlachte. Zijn blik gleed even naar mij, maar toen gelijk weer naar Lo. 'En, omdat ik heeeeeeel erg slim ben weet ik al dat jij Lorelei heet,' zei hij met een grote, scheve grijns op zijn gezicht. Op de achtergrond hoorde ik de kerkklokken luiden, wat betekende dat ik nu echt op moest schieten om Lo nog op tijd op school te krijgen. 'En, toevallig weet ik ook dat jij naar school moet, is het niet Lorelei?' vroeg hij grinnikend. 'Wow!' Riep Lo uit. 'Jij bent echt slim! Dit is mijn zus, Serenity. Wij hebben geen papa en mama meer, dus nu is zij mijn mama. En ik weet best dat ik naar school moet hoor, ik wil gewoon nog niet. Jij bent mijn nieuwe vriend.' Ik wist dat het kleine meisje waarschijnlijk er geen idee van had wat ze gezegd had, maar dan nog. Een pijnlijke steek trok door mijn borst en ik keek even geschrokken naar het meisje, waarna ik mijn blik op de grond vestigde. Nu wilde ik echt weg. Ze had zojuist ons verleden op tafel gelegd. 'Lo, kom,' mompelde ik zachtjes, weer trekkend aan het kleine armpje. Maar stek en koppig dat ze was bleef ze staan, afwachtend op Mason's reactie. Wat moest hij hier nou van zeggen?

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Coockies schreef:
[Ik heb Rosalie voor je? En ik wacht op reageren op Raquelle voor Nathan heeft gereageerd op Ethan (: ]

[Is goed, stuur je haar op hem af? (: ]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Nathan Eliot Fields ||Zwarte engel
Met opgetrokken wenkbrouw keek hij me aan.'Ze begon tegen jouw te praten...' . 'Dan is ze ook een nieuweling, die kennen overduidelijk de regels nog niet,' zei hij waarna hij diep zuchtte en met een grijns opstond.Om op mijn vraag te kunnen antwoorden.
'Dat is simpel. Je kan het op verschillende manieren doen...' begon hji zijn uitleg,waarna hij me aan keek 'Soms loop je gewoon langs en valt er al ter plekken een duif dood neer. Je kan ook inspanning leveren om er een hart mee te laten stoppen, maar als je je niet focust op die persoon, kan het ook iemand anders zijn, dus daar moet je goed mee oefenen. Verder kan je mensen je laten vertrouwen, ze zien jouw namelijk als gewoon persoon. Om ze vervolgens te breken. De engelen beschermen de mensen er tegen. Je moet dus slim te werk gaan.'legde hij uit en hield dan zijn hoofd schuin,ik keek even naar mijn vingers en sla het allemaal op in mijn hoofd,alles waar ik langs paseer ,zal dus dor,verdrietig of dood zijn?
Wel ik heb er mijn hele leven mee moeten leven en nu kunnen de mensen met me mee voelen en lijden,vind ik best oké.
'Begrepen? Dan kunnen we zo wel weer de straat op? Of wil je wat eten? Ik heb namelijk wel honger,'zei hij dan ,waarna hij uit de kamer verdween ,dus ik volgde hem maar.En kwam dus uit in een klein keukentje die er onverzorgd en vuil uitzag.
'Heb je trouwens geen last van flashbacks of pijn door je dood?'vroeg hij dan ,maar het klonk totaal niet bezorgd ofzo en ik vond dat best wel prettig ,ik hield niet van die medelijden dingen enzo.
"Ja,mijn keel doet vreselijk veel pijn en af en toe verschijnt er wel een flashback."mompel ik dan.
Ik had honger gekregen nu.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Mason Alexander Vartanian || Mens

'Excuseer. Ik moet verder. Misschien tot nog eens, Mason Vartanian,' hoor ik plotseling een zoete stem zeggen, waardoor ik verwonderd mijn blik los maak van het kleine meisje Lorelei en hem automatisch zijwaarts op het bankje werp. Het meisje - waaraan ik een aantal minuten eerder - een appel had aangeboden, liep ondertussen al aan het einde van het zandpad en bleek niet terug te keren om haar naam ook te geven, waardoor ik even verwonderd met mijn ogen knipper. Van jongs af aan was er bij mij ingehamerd dat je nooit, maar dan ook nooit een gesprek met iemand mocht beginnen of eindigen zonder dat deze je naam wist - waardoor de rebelse kant van het onbekende meisje me verwonderde. Diep in mijn gedachten ging ik een kort rijtje van namen af die bij het uitzonderlijk meisje met de felrode lippen zouden passen, maar geen van allen leek genoeg te zijn voor zo'n excentrieke persoonlijkheid, waardoor ik mijn aandacht weer op de kleine Lorelei richtte en afwachtte hoe ze op mijn conclusies zou reageren.
'Wow! Jij bent echt slim! Dit is mijn zus, Serenity. Wij hebben geen papa en mama meer, dus nu is zij mijn mama. En ik weet best dat ik naar school moet hoor, ik wil gewoon nog niet. Jij bent mijn nieuwe vriend,' ratelt ze dan enthousiast en opgewonden achter elkaar door terwijl haar ene, vrije handje heftige bewegingen blijft maken die haar woorden moeten ondersteunen. 'Lo, kom,' hoor ik de lange blondine - die blijkbaar Serenity heette - vervolgens fluisteren, terwijl ze zachtjs aan het kleine armpjes van Lorelei trekt - die zich er overigens niks van aan lijkt te trekken en haar blik geïnteresseerd op mijn gezicht houdt. De blik op het gezicht van Serenity herkende ik echter uit duizenden; het feit dat ze niet wilde praten over de verschrikkelijke gebeurtenis die haar gezich had getrokken, en voor een enkel ogenblik voel ik een band met haar door mijn jongere broertje - die ik deze ochtend nog had bezocht op zijn vaste plek op de begraafplaats.
'Dat is erg jammer Lorelei, ik heb helaas geen klein broertje meer, maar dat is natuurlijk niet hetzelfde. Gelukkig heb je zo'n mooie zus die voor jou je mama wil spelen,' glimlach ik dan voorzichtig, waarbij ik er voor zorg dat het niet mijn gebruikelijke scheve grijns is, maar een lichtere versie daarvan. 'Alleen, normaal moet je altijd luisteren naar je mama toch? Dus als je grote zus wil gaan, moet jij mee,' grinnik dan zachtjes om het gesprek naar een luchtiger onderwerp te brengen. Het gezicht van het kleine meisje betrekt even, waarschijnlijk bij het idee dat ze haar 'nieuwe vriend' - mij - moet verlaten om naar school te gaan. 'Weet je wat?' vraag ik dan op een geheimzinnige toon, 'wat nou als ik met jullie mee loop naar school? Dan kun je zeggen dat je niet alleen door je grote zus, maar ook door je nieuwe vriend bent gebracht!' fluister ik er dan opgewonden achteraan, terwijl er een grote fonkeling in mijn ogen verschijnt en ik vanuit mijn ooghoeken voor een moment naar Serenity gluur om te kijken of ze het er wel mee eens is, terwijl mijn handen de plastic tassen van de markt bijeen pakken.

---

•

Serenity Aslynn White.
Mason reageerde gelukkig niet zoals de meesten deden als ze te horen kregen dat we geen ouders meer hadden. Zij reageerden vaak geschokt, vonden ons meteen zielig. Dat wilde ik niet. Dat ik geen ouders meer had, betekende niet dat ik zielig was. Het betekende dat ik twee van de belangrijkste mensen uit mijn leven kwijt geraakt was. 'Dat is erg jammer Lorelei, ik heb helaas geen klein broertje meer, maar dat is natuurlijk niet hetzelfde. Gelukkig heb je zo'n mooie zus die voor jou je mama wilt spelen,' hoorde ik hem zeggen. Mijn ogen flitsten naar zijn gezicht, waar een kleine grijs op te vinden had. Ik beet even zacht op mijn lip om de kleine glimlach te verbergen, maar het lukte me niet. De glimlach verscheen toch op mijn gezicht. 'Alleen, normaal moet je altijd luisteren naar je mama toch? Dus als je grote zus wilt gaan, moet jij mee,' ging hij grinnikend verder. Ik hoopte dat het zou werken en ze mee zou gaan, we zouden ons nu echt moeten gaan haasten. In stilte keek ik naar de twee. 'Weet je wat?' begon Mason toen op een geheimzinnige toon. 'Wat nou als ik met jullie mee loop naar school? Dan kun je zeggen dat je niet alleen door je grote zus, maar ook door je nieuwe vriend bent gebracht!' fluisterde hij er opgewonden achteraan. Ik zag hoe hij vanuit zijn ooghoeken even naar me gluurde voor mijn toestemming en ik knikte even, glimlachend bij het zien van de twinkeling in zijn ogen. Geritsel klonk en ik zag hoe hij plastic tassen van de markt bijeen pakte. Het herinnerde me eraan dat ik ook nog boodschappen moest gaan doen. 'Ja!' Riep Lorelei opgewonden en greep de hand van de jongen vast, ondanks dat hij de tassen vasthield. De glimlach op haar gezicht was enorm, het maakte me blij dat het meisje weer plezier had, na al die ellende die we door hadden gemaakt. 'Dank je,' fluisterde ik zacht naar Mason. Ik hees de lege boodschappentas wat beter over mijn schouder en keek de jongen aan. Als hij niet voorgesteld had om mee te gaan, had ik haar nooit mee gekregen.

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Mason Alexander Vartanian || Mens

'Ja!' riep Lorelei opgewonden en opgetogen uit op het moment dat ik voorstelde om samen met haar en Serenity naar school te lopen, wat gevolgd werd door haar kleine handje dat in de mijne werd geschoven. 'Dank je,' hoor ik Serenity zachtjes en dankbaar fluisteren, waarna ze haar lege boodschappentas - hoogstwaarschijnlijk was zij ook van plan om nog naar de markt te gaan voor enkele boodschappen - wat beter over haar eigen schouder hing. De manier waarop ze me bedankte voor het simpele feit dat ik met het haar en de kleine Lorelei mee zou lopen zei me genoeg, Lorelei zou anders nooit meer weggeslagen kunnen worden bij het bankje in het park waar ik op zat en hoogstwaarschijnlijk niet eens op school aankomen. Mijn oude, vertrouwde, scheve grijns kwam weer terug op mijn gezicht terwijl ik zachtjes naar haar knikte als soort van goedkeuring, als reactie op haar 'dank je'. Zonder nog eenmaal om te kijken naar het bankje liepen we vervolgens naar het einde van het park - waarbij ik mijn best deed om Serenity te laten leiden zodat we niet aan de verkeerde kant van Parijs zouden uitkomen en Lorelei nog later op school zou belanden.
Op het moment dat we de smeedijzeren hekken doorliepen en het park verlieten keek ik even naar het verkeer op de straat - hard, snel en ronkend, zonder ook maar op enige manier rekening te houden met de voetganger. Mijn blik gleed even omlaag naar kleine Lorelei, die ieder moment los kon leek te schieten om er vandoor te gaan, ook al stonden haar oogjes groot en geduldig op mijn gezicht gericht. Zonder er verder over te aarzelen zet ik mijn handen onder haar kleine armpjes en zet haar in een grote zwaai op mijn nek, zodat ze in ieder geval veilig de straat over zou komen. 'Nou Lorelei, vertel me maar wanneer het groen is,' zeg ik vervolgens terwijl ik het knopje van de stoplichten in heb gedrukt. 'Groeeeeen!' hoor ik niet veel later uit het kleine meisje op mijn nek komen, waarbij ik grinnikend Serenity's hand vastpak om haar naar de overkant van de straat te trekken. Eenmaal aangekomen op de stoep laat ik diezelfde hand ook weer los en richt mijn blik nu zijwaarts terwijl we rustig de straat uitlopen. 'Je hebt wel een spontaan en sociaal zusje zeg,' glimlach ik, terwijl Lorelei op mijn schouders uitgebreid begint te vertellen over wat ze normaal altijd op haar school doet.

---

•

Ethan Micheal Johnson || Zwarte Engel

Ik kijk hem aan en begin voor mezelf eten klaar te maken. Ik hoor wat hij zegt en knik vaagjes. Er echt naar luisteren deed ik niet en rot voor hem vond ik het niet. Ik zelf heb die tijd ook gehad. Ik neem grote happen. Ineens galmt een stem door het huis. Gelijk vind ik mijn eten niet interessant meer, maar de stem en de persoon wel.
'Raquelle,' schreeuw ik en loop het kleine, vieze keukentje uit. In de hal staat het meisje dat bij onze kant hoort. Haar zwarte vleugels zijn duidelijk zichtbaar, net zoals bij mij. Haar bruine haren passen veel beter bij haar look dan die onschuldige blonde haren. Ik kijk haar aan en mijn gezicht op onweer.
'Ik dacht dat jij die nieuweling wel een beetje in de gaten zou houden,' snauw ik naar haar en kijk haar aan. 'Wel ik hoop dat jij een leuke ochtend hebt gehad,' mompel ik. Soms kon ik het heel erg met Raquelle vinden, maar soms... 'Ik heb hem de regels bij gebracht, die hij duidelijk nog niet wist. Wat was er zo leuk wat je persé moest doen?!' Ik kijk haar aan en laat mijn armen langs mijn lichaam hangen.
'Nathan,' schreeuw ik dan en richt me richting het keukentje. 'Je moet je huisgenoot even zien. De enige vrouw in huis,' schreeuw ik erachteraan en grijns even naar Raquelle. Ja, ze was een leuke meid, met haar kwaadaardige trekjes, maar die heeft iedereen hier.

---

Embrace your weirdness - Cara Delevingne