Angelica Wolfe
Ze zegt niets, maar de ringtone houd op. Als ik een blik op haar werp, zie ik dat ze de telefoon niet heeft opgenomen maar dat hij niet meer over gaat. Haar teleurgestelde blik ontgaat mij ook niet, waardoor ik gelijk door heb hoe het zit. Gelukkig heeft ze zelf niet opgehangen. Ik heb me volgens mij nog nooit zo vreemd gevoeld als de afgelopen twee dagen, met zoveel verschillende emoties. Deze groeiende woede dekt alles mooi af, nu maar hopen dat het niet uit loopt op een enorme explosie.
"Shit, ik had-" begint Alice dan en net op dat moment gaat de ringtone weer af. Al snel neemt ze op en hoor ik aan het achtergrond geluid dat hij op luidspreker staat. Nou moet ik mezelf nog weten in te houden. Zolang hij maar niet kwaad gaat spreken, dan maak ik later gewoon een omweg langs zijn huis. Oh, dat zal hem nog eens bezuren zeg.
"Hallo?" Ik hoor de trilling in Alice haar stem, wat er voor zorgt dat ik hard op mijn lip bijt om niet nu al uit te vallen tegen die klootzak. Geef hem eerst maar eens de kans om zijn zegje te doen. "O, Alice, ik ben zo opgelucht dat je nu wel opneemt." hoor ik de stem van Blaise aan de andere kant. "Luister, het spijt me, oké?" Er volgt een korte stilte en ik klem mijn handen steviger om het stuur heen. Het is al beter dan verwacht, maar ik weet natuurlijk niet wat er nog gaat komen...
"Ik weet dat het niet goed te praten is, maar… kunnen we nog een keer praten?" Zijn stem klinkt hoopvol, maar zijn woorden zorgen ervoor dat die gevreesde explosie bij mij toch plaats vind en ik al begin te praten voor Alice. "Oh Blaise, jij gore klootzak!" snauw ik hem luid toe, mijn ogen nog altijd strak op de weg. "Nog een keer praten? Zodat je haar nog een keer in de steek kan laten zeker. Je hebt haar godverdomme in haar eentje achtergelaten in dat dooie heksenbos! Onverantwoordelijk stuk vreten."
Ik onderbreek mijn tirade vooral omdat mijn eigen mobiel plots afgaat en ik even verward mijn ogen dicht knijp, waarna ik het trillende ding uit mijn broekzak vis. Had ik die nou maar thuis gelaten... Ik werp een korte blik op het scherm, Yurian, de jongste hunter. "Wat moet jij nou weer?" snauw ik hem verbeten toe. Ik heb niets tegen hem, maar het komt nou eenmaal een beetje ongelegen. "Ik hoop maar dat je een goede reden hebt om te bellen."
Zane Blade Reynolds
Na mijn grapje verschijnt er een klein lachje bij Kyle. Dan ga ik verder met het serieuze gedeelte, waar hij op zicht, iets knikt en wat vage woorden mompelt over dat ik gelijk heb en dat het eigenlijk absurd is dat het zo werkt. Hij zucht opnieuw en ik snap helemaal waarom. Het is ook absurd, maar negatieve dingen trekken gewoon altijd meer aandacht. Als ik voorstel om naar zijn nieuwe huis te gaan, lacht hij zacht en schud hij iets met zijn hoofd. Ach ja, volgende keer beter voor mijn kwajongens streken.
"Nee, laten we dat maar niet doen. Dat is hetzelfde als inbreken. Wat als ze terug komt en ze ziet ons? Zie dat maar eens uit te leggen. Ik heb niemand verteld dat ik daar woonde, dat was ook niet echt mogelijk.. Jij kent haar niet, dus jij kon ook niet op bezoek komen voor haar.. Ik heb geen sleutel en ik ga ook niet weg en vervolgens de deur open te laten... Of je wilt haar geheugen daarna wissen of weet ik veel wat, maar dat lijkt mij ook niet echt aardig of wel?" vraagt hij met een glimlachje aan me.
Ik lach zacht en knik dan. "Daar heb je een heel goed punt, Kyle. Gelukkig kan jij nog wel goed nadenken." Ik grinnik kort en neem nog een laatste slok van het bier, waardoor ik meer schuim proef dan het bier zelf. Ik lik even kort langs mijn lippen en kijk dan naar Kyle. "Zullen we anders even langs bij Aurora? Ze leek zo eenzaam vanmiddag, maar ze ging weg toen Avery kwam, wat ik best kan begrijpen." Ik trek mijn lippen iets samen bij die woorden terwijl mijn ogen pretlichtjes vertonen.
[ bericht aangepast op 5 dec 2012 - 19:58 ]
Your make-up is terrible
Frodo
