[RPG] Fallen Crowns • 2 - Speeltopics

Er was een tijd dat twee koninkrijken in vrede samenleefden.
Twee jonge koningen vochten zij aan zij in elke oorlog die ze vochten en deelden hun overwinningen met grote feesten aan de dorpelingen.
Ze waren als broers voor elkaar en er was niets dat hen kon deren.
Maar de twee koningen werden ouder en groeide na jaren van broederschap uit elkaar.
Huize Norhtwode wilde meer land te veroveren, om meer aan kracht te winnen, terwijl huize Baratheon opzoek was naar meer bondgenoten om wat veiligheid voor de dorpelingen te creëren.
Het koninkrijk van Baratheon groeide uit tot een fort dat bescherming gaf aan zij die het nodig hadden terwijl het koninkrijk van Northwode één van de meest gevreesde koninkrijken was geworden.
Na eeuwen van vrede, verklaarde huize Norhwode de oorlog aan huize Baratheon.
En dat was het begin van een tijdperk vol oorlog en politieke intriges.
Allemaal in het teken van macht en rijkdom.

Regels:

• OOC is altijd tussen haakjes.
• Schelden en 16+ is toegestaan maar probeer het wat netjes te houden.
• Bespeel alleen je eigen personage en heb respect voor anderen.
• Personages mogen vermoord worden, in overleg met de eigenaars.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie, niets is zo erg als een post bomvol schrijffouten.
• Denk er aan, niemand is perfect.
• Er is een minimum van 10 regels, meer regels zijn uiteraard ook toegestaan.
• Reserveringen blijven 2 dagen staan en worden dan zonder waarschuwing verwijdert.
• Denk goed na voor je meedoet, ik wil geen mensen die na een dag al stoppen.
• Alleen Gipsy maakt de topics aan, tenzij ik anders vermeld.

Huize Baratheon

Vrouwen:

- Gipsy - Elizabeth Marique Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- Pebble - Catherine Eleanor Baratheon - Prinses/Dochter van de koning.
- mismi - Elena Sophia Collins - Dienstmeid/spion
- Pebble - Gemma Antoinette Treebone - Dienstmeid/naaister
- DreamerN - Fauna Deidre Graham - Hofdame
-
-
-



Mannen:
- Bastard - Raegan Bran Baratheon - Koning Baratheon
- 0o7 - Reagan Theadran Baratheon || - Prins/Zoon van de koning (Troonopvolger)
- mismi - Julius Edward of Monmouth - Ridder
- Squib - Daniëll Liam Graves - Ridder
- Glorious - Adam James Cordiall - Wetenschapper/ingenieur
- Bastard - Brom Rowan Falcon - Kruidenier/Dokter
- 0o7 - Mathre - Schildknaap
- MadEyeMoody - Bradley Damon MacGreggor - Burger/Bandiet






Huize Northwode:

Vrouwen:

- STORYDREAMER - Rosamunde Northwode - Koningin
- Aurorea - Arabella Estelle Devereaux - Jonkvrouw
- Aurorea - Floria Ysmay Swift - Dienstmeid
- Squib - Arissa Illeana Sait - Naaister
- Rowboats - Alena "Lena" Katherina Lancaster - Bediende van de Tavern/ Bar 'Aphrodite'
- Sheerio - Victoria Annabella Mortmain - Danseres/gevangenen
-
-


Mannen:

- MadEyeMoody - Ian Alexander Northwode - Prins/Zoon van de koning (troonopvolger)
- Rowboats - Léon Oliver Northwode - Prins/Zoon van de koning
- Sid - Victarion ‘Vic’ Karstark - Kapitein van de wacht (Kapitein der ridders.)
- Gipsy - Jonathan Xander Kingsley - Ridder/zoon van de hertog
- Bastard - Ilias Aeneas Logan - Schildknaap
- 0o7 - Lior- Bandiet
-
-



Meedoen kan altijd, als je gewoon even hier klikt
Praat-Topic
Praat-Topic 2

[ bericht aangepast op 26 dec 2012 - 13:39 ]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

5TYLE5 schreef:
(...)

|Aha! Jou heb ik nodig. (: Is de conversatie tussen de koning sir Graves nog nuttig aangezien Elizabeth waarschijnlijk al terug is. |

[nee, en dit hoort in het praattopic, laten we die drie posts maar gewoon vergeten]

---

Remember to be ridiculous.

Arissa Illeana Sait
Ik had geen liep met een blouse die herstelt moest worden de kamer van Illias uit. De andere blouses zaten hem goed. Ik had geen zin om meteen door te gaan naar de kamer heleaal bovenin het kasteel en aangezien ik toch mijn eigen tijden in kon delen, ik mocht tot zonsopgang doorwerken als ik wilde. Op een gegeven moment was mijn werk op en dan kon ik iets anders gaan doen, besloot ik een bezoekje te brengen aan de taverne. Ik hees de tas iets verder op mijn schouder en ging richting de taverne. Binnn rook het naar drank en een beetje naar rook. Ik zag e eigenaar, Micah heette dacht ik, voor zich uit staren. 'Heb je nog wijn?' vroeg ik terwijl ik aan de bar plaats nam.
Mijn tas liet ik op de grond zakken. Ik liet mijn blik over hem heen glijden. Hij zag er, zoals me al eerder was opgevallen, best goed uit. Niet heel knap of zoiets. Ik had in mijn leven wel knappere mannen gezien maar lelijk kon je hem niet noemen. 'Waar dacht je eigenlijk aan?'
Hij staardde voor zich uit toen ik binnen kwam dus ik ging er vanuit dat hij ergens over na aan het denken was want de meeste mensen dachten na wanneer ze voor zich uit aan het staren waren. Ik gooide mijn haar over mijn rug en wachtte op een antwoord op beide vragen die ik hem had gesteld.

---

Remember to be ridiculous.

Elizabeth Marique Baratheon

Wanneer ik besefte dat ik stond te dromen, wendde ik mijn blik af van de bomen en zuchtte ik even.
Het was weer tijd om naar het kasteel te trekken.
Ik was misschien wel met bescherming naar het bos getrokken, toch had ik zo'n gevoel dat niemand het zou waarderen.
Voorzichtig, om mijn jurk niet de kreuken, tilde ik de rokken wat op zodat het makkelijker zou wandelen en ging ik terug naar de soldaten.
"We gaan terug," Kondigde ik rustig aan en wandelde weer naar Ferox.
De ravenzwarte merrie, leek niet al te blij om me weer te zien en keek me met dreigende ogen even aan.
Om haar wat te kalmeren, legde ik mijn hand op haar hals en ging ik zacht door haar manen.
Ze mocht dan wel een erg ontembaar paard zijn, toch liet ik me niet doen, ze moest weten wie hier de baas was.
Zonder enige aarzeling, steeg ik op en omklemde ik met mijn handen de teugels en gaf haar de sporen.
Met een volle vaart gingen we er vandoor met de soldaten vlak achter ons.
Niet veel later zag ik het koninkrijk van Baratheon voor me opdoemen waardoor ik Ferox even afremde en overging in een klein drafje.
Met opgeheven hoofd, reed ik met de twee soldaten door de kasteelpoorten en keek toe hoe sommige mensen even opkeken.



Jonathan Xander Kingsley

Aangezien Aurora toch even de nodige afleiding had gekregen, nam ik er maar al te graag gebruik van.
"Miss Rose," Zei ik met een lichte buiging. "Als u het niet erg vindt, ik heb nog zaken te regelen."
Ik liet haar achter bij de onbekende man en wandelde rustig de gang uit.
Misschien kende Aurora de man wel, was het misschien een oude bekende van haar.
Erg gevaarlijk leek hij me niet, dus zag ik er het kwaad niet van in om weg te gaan.
Het ergste wat hij misschien kon doen, was zijn brilletje naar haar gooien, dat zou haar hoogstens de schrik opleveren.
Terwijl ik een vrolijk deuntje floot, sloeg ik weer een andere gang in die vol hing met schilderijen van oude vorsten.
Ondanks dat de gang verlicht was, leek het alsof er enge schaduwen over de gezichten hingen van de vorsten waardoor ze net echt leken.
Een kleine rilling ging over mijn ruggengraat waardoor ik snel mijn pas versnelde om zo snel mogelijk hier weg te raken.
Misschien kon ik wel wat rondhangen in het dorp om iemand aan de haak te slaan voor het feest vanavond.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Micah Nathaniel Lloyd.
Na een enkele tijd zo gezeten te hebben, afstandelijk en vooral afwezig richting de gasten die zich hier in deze kamer vestigde, besloot ik maar om weer aan het werk te gaan. Eerst maar even naar de bar om een drankje te nemen, een sterke wel te verstaan. Daar aangekomen zag ik Amalric staan, een strenge blik toch een mild randje erom heen. ‘Micah, ooit zal je, je erover heen moeten zetten,’ sprak hij, terwijl hij achter de bar vandaan kwam en richting mij liep. ‘Nu, let op de bar en de tavern, zodat ik de spullen die jij vergeten bent, kan halen.’ Hij meldde een nadruk op “jij vergeten bent”, klaarblijkelijk omdat we allebei dondersgoed wisten waardoor dat kwam. Hummend knikte ik met mijn hoofd en ging afwachtend op verdere klanten achter de bar zitten, terwijl mijn oude vriend de deur uitliep en me weer alleen liet met mijn gedachtegang.
‘Heb je nog wijn?’ Hoorde ik abrupt, wat enkel vaag tot me door drong. Toen ik echter een wazig vrouwelijk figuur zag, knipperde ik direct enkele keren opgewekt met mijn ogen. Een vrouwe die tegen me sprak, een prachtige ook nog. Het bleef maar doorkomen met de beeldschone dames, wat mijn dag iets beter maakte. Gelijk speelde er dus ook een half charmant grijnsje op mijn lippen, waarbij ik recht ging zitten. De schone vrouwe had ondertussen al plaats genomen aan de bar, waardoor ik mijn ogen even over haar liet glijden, echter kwam ik niet verder dan haar middel, want de bar liet me niet verder. De tas die ze gehad had, liet ze op de grond zakken. Ik merkte wel degelijk dat haar blik over mij heen gleed en prees mezelf de hemel in, vrouwen hadden geluk met mijn knappe aanzien.
‘Waar dacht je eigenlijk aan?’ Ze gooide haar bruine haren over haar rug, welke ik kort met mijn ogen volgde. In slow motion zou het er prachtig uitzien, maar dan had ik soms ook gedachten die niet echt zuiver waren. Volgens mij wist iedereen in dit dorp het wel. ‘Ik zal even voor u kijken, schone jonkvrouwe, heeft u nog een bepaalde voorkeur?’ vroeg ik haar, terwijl ik al recht ging staan, maar vervolgens over de bar richting haar boog met speelse pretlichtjes in mijn ogen. ‘Mijn gedachten zou ik graag met u delen, vrouwe, maar daarbij komt nog wel dat u mij misschien niet zult geloven,’ grijns ik lichtjes.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ik ben actief, ik ga even eten en dan plaats ik ook een verhaaltje

---

Je kan beter een blauwtje lopen dan een groentje blijven.

Daniëll Liam Graves
Ik liep door het kasteel. Ik was eerlijk waar wanhopig, ik kon de koning maar niet vinden en ik moest hem echt spreken, ik kon niet zomaar wat ridders meenemen en Northwode binnenstormen om prinses Elizabeth terug te halen al was dat wel wat ik het liefste zou doen. Ik had gefaald, ik had haar moeten beschermen maar we waren dichter bij de grens van Northwode terecht gekomen als gepland was en eigenlijk had die vreemdeling haar niet een kunnen herkennen, er kwam geen gewoon volk van Northwode aan het hof van de koning. Plotseling zag ik de gestalte van een tengere meisje over de binnenplaats lopen. Ik besefte me al snel dat dit niet een gewoon tenger meisje was maar het meisje waarom ik me zoveel zorgen aan het maken was. Ik liep dichter naar haar toe en tikte haar arm voorzictig aan, het was niet bepaald verstandig als ik naar haar zou gaan ropen als ik dit onopgemerkt wilde laten blijven, zoals ik al veel eerder had gezegd, nog in de stal zelfs. Het was niet mijn intentie om haar problemen te bezorgen, ik was enkel en alleen bezorgd om haar en wilde niet dat haar iets zou overkomen. Bovendien betekende het feit dat ze terug was dat mijn hoofd nog een tijdje op mijn nek zou blijven, ik kende de koning na al mijn jaren op het hof een klein beetje en wist zeker dat ik mijn leven niet zeker was als bekend was dat zijn dochter was ontvoerd terwijl ik bij haar was. Hij hield veel van zijn kinderen, net zoveel als mijn vader om mij had gegeven voor hij overleed.

Arissa Illeana Sait
Ik herkende de blik in zijn ogen, ik had hem vaker gezien. Het was een mengeling van bewondering en verlangen. Die blik was een van de voornaamste redenen waarom ik mannen verachtte. Ze waren totaal niet in staat om hun emoties en verlangens onder controle te houden, ze lieten zich teveel meeslepen en dat maakte hen zwakker als mij, ik verloor mijn beheersing niet. De blik verbaasde me ook niet, ik wist dat ik mooi was, ik maakte vaak genoeg van mijn lichaam gebruik om iemands leven te ruïneren. Dat hield echter niet in dat ik me eraan ergerde, ik genoot ervan dat mensen me bewonderden.Ik luisterde naar de woorden die hij sprak, hij probeerde zijn pogingen om indruk om me te maken in elk geval niet door subtiliteit te verbergen. Ik streelde even met mijn hand over de zijne, schonk hem een stralende lach en boog verder naar voren. 'Ik vertrouw volledig op jouw keuze,' fluisterde ik in zijn oor waarna ik weer rechtop ging zitten. Er twinkelden pretlichtjes in zijn ogen die hem een ondeugende uitstraling gaven. 'De aanspreektitel die je gebruikt is foutief, ik ben Arissa en gedachten zijn altijd onwerkelijk, daarom zitten ze in ons hoofd dus laat dat je er niet van weerhouden om erover te praten.'
Ik was eigenlijk best geïnteresseerd in zijn gedachten, niet omdat de gedachten van mannen, en dan vooral van zijn leeftijd, over het algemeen nou zou afwisselend en verrassend waren maar omdat hij er zo over sprak.

[ bericht aangepast op 25 nov 2012 - 19:00 ]

---

Remember to be ridiculous.

[eten]

---

Remember to be ridiculous.

[Ze was al terug naar het kasteel gekeerd...ze heeft zich al omgekleed in een grijze jurk met bordeaux linten maar was gewoon terug naar het bos getrokken. En nu is de dus eigenlijk voor een tweede keer vandaag op het kasteel.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Gipsy schreef:
[Ze was al terug naar het kasteel gekeerd...ze heeft zich al omgekleed in een grijze jurk met bordeaux linten maar was gewoon terug naar het bos getrokken. En nu is de dus eigenlijk voor een tweede keer vandaag op het kasteel.]

[is aangepast]

---

Remember to be ridiculous.

Elizabeth Marique Baratheon

Vlak nadat ik de kasteelpoorten binnen was gegaan, liet ik mezelf van de ravenzwarte merrie glijden.
"Breng haar weer naar de stal en geef haar wat lekkers." Zei ik tegen de twee soldaten en keek toe hoe ze er vandoor gingen.
Op een rustig tempo wandelde ik zelf weer naar het kasteel in de hoop dat niemand me gemist had.
Wanneer iemand me plots aantikte, draaide ik me geschrokken om en kon ik nog net voorkomen om een kreet te slaan.
"Daniëll," Zei ik geschrokken maar toch ook met enige opluchting in mijn stem. "Sir Graves, u liet me schrikken."
Terwijl ik mijn ademhaling weer normaal probeerde te krijgen, liet ik mijn blik over zijn gezicht gaan en beet toen enigszins beschaamd op mijn onderlip.
Ik stopte met wandelen en keek toen even fronsend naar hem op.
"Het spijt me," Zei ik en speelde onbewust even met een bordeaux lint dat aan de grijze jurk hing. "Ik had moeten luisteren. Ik had het bos niet in mogen gaan."
Het was niet echt iets voor iemand van mijn stand om excuses aan te bieden aan iemand die lager in rang stond, maar omdat ik me er redelijk rot door voelde, kon het me vandaag niet echt iets schelen.
Ik kon het gevoel niet van me afschudden dat ik hem kwaad had gemaakt door mijn domme zin door te drijven.
Toch wilde ik geen gezichtsverlies lijden en verbrak daarom het oogcontact niet met hem, daar was ik nog steeds te trots voor.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Daniëll Liam Graves
Ik moest de neiging om met mijn hand over haar wang te strijken, dat zou geruchten de wereld in helpen die niet goed voor de reputatie van de prinses waren en niet goed voor de duur van mijn levensverwachting, zowel haar broer als haar vader waren goed met dat zwaard en bovendien had ik gezworen om hun familie te beschermen en te dienen, niet om met ze in gevecht te gaan. Zelfs dit, voor een buitenstaander een beleefheidsgesprekje, was al op het randje. De prinses die zomaar een gesprekje met een jonge ridder aan het voeren was zonder enige begleiding. Ze zag er in de gijze jurk zoveel kwetsbaarder uit als in de jongenkleding van daarstraks en het zorgde ervoor dat ik me nog schuldiger voelde over het feit dat ik haar niet beter had beschermd. 'Het maakt niet uit hoogheid,' zei ik na een paar seconden aarzeling toch maar, de formele aanspreektitel gebruikend al was het dan voornamelijk omdat ik mezelf eraan moest herinneren dat ze nu de prinses was en niet de jongen Jake al zag ze er nu uit als een echte edelvouw. 'Ik hoop dat u uw lesje ervan geleerd hebt en voortaan dichterbij het kasteel blijft als vandaag.'
Ik wist dat het nu mijn beurt was om mijn excuses aan te bieden en haalde even diep adem. 'Het spijt mij ook dat ik u niet beter heb weten te beschermen.'

---

Remember to be ridiculous.

Elizabeth Marique Baratheon

"Het spijt mij ook dat ik u niet beter heb weten te beschermen." Het verbaasde me eigenlijk dat hij niet kwaad op me was.
"Ik ben zelf kunnen ontsnappen," Zei ik met een kleine glimlach, hoewel ik wel wist dat het puur geluk was geweest. "Maar er is me iets opgevallen..."
Terwijl ik even een pauze nam, wendde ik mijn blik even af en staarde ik naar het gras.
"Mensen uit Northwode zijn echt zo slecht nog niet." Zei ik met gedempte stem zodat omstaanders niets konden horen. "Lior is niet eens zo erg als hij lijkt."
Het was gevaarlijk om zulke dingen te zeggen, maar het was wel de waarheid.
"Hij is gewoon arm," Ik keek weer op naar Daniëll en vroeg me af wat hij dacht. "Hij probeert gewoon zijn familie te beschermen."
Daniëll zou haast wel denken dat ik mijn verstand samen met mijn witte hengst was verloren, maar dat was ik niet.
Door alle gebeurtenissen die vandaag waren gebeurt, waren mijn ogen open gegaan en kon ik zien wat er in werkelijkheid allemaal speelde.
De oorlog zou zinloos zijn, iedereen zou gewoon nog meer verliezen dan ze al hadden verloren.
Maar aangezien ik nog steeds een vrouw was, was er niets dat ik kon doen om mijn vader te laten luisteren, vrouwen waren nog steeds minderwaardig.
Hoewel ik daar echt anders over dacht.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Fauna Deidre Graham

Ook al had hij om toestemming gevraagd, hij ging direct aan de slag, wat ik wel waardeerde.
Mijn wond moest verzorgd worden voor er nog één of andere infectie in kwam te zitten, waardoor ik nog verder van huis af ben.
Gefascineerd keek ik toe hoe hij mijn wond verzorgde en ik verwonderde me over de kundigheid waarmee hij het allemaal deed.
Ik kon een binnenpretje nog maar net voor me houden; vele hofdames zouden het maar niets vinden om die smurrie op haar huid te krijgen, maar ik was veel te nieuwsgierig naar de precieze werking van het kruid dat hij gebruikte.
Uiteindelijk had hij mijn hand en arm verbonden met nog een reep van zijn hemd.
'Dit zou normaal gezien moeten werken.'
Met een dankbare glimlach keek ik hem aan.
'Bedankt, ik weet even niet wat ik zonder je moest.'
Mijn ogen vonden het lapje stof dat om mijn arm zat en keek toen naar de gehaverde kleding die hij droeg.
Uit het tasje met het vogelvoer haalde ik een wollen mantel. 'Het is niet veel, maar je hebt het er in ieder geval warmer mee.' Ik stak het hem toe.
'Moet je nog naar de kruidentuin ? Dan kunnen we samen oplopen.' Ik liet hem het vogelvoer zien. 'En zou je me ook meer kunnen leren over kruidenkunde ?'
Toegegeven, ik was echt benieuwd naar wat hij er allemaal over te zeggen had en tot nu toe was hij aangenaam gezelschap.
Enorm aangenaam.
Honderd keer aangenamer dan al die hofdames die ook maar zeurden over dat hun haar een plukje verkeerd zat.
En dan vroegen ze zich af waarom ze zich toch steeds verveelden buiten de feestjes om.
Ik duwde de negatieve gedachten naar achteren in mijn hoofd en richtte mijn lichtblauwe ogen weer op naar die van de jongeman.
Ik had eigenlijk nog niet eens zijn naam gevraagd.

---

Credendo Vides

Daniëll Liam Graves
Zo heette hij dus, Lior. De vreemdeling zonder naam bleek dus wel een naam te hebbne maar zodra ze me vertelde dat hij voor zijn familie probeerde te zorgen kon ik niets anders als een klein beetje respect voor hem voelen. Mijn eigen familie was ik kwijt en ik wenste regelmatig dat dat niet zo was. Natuurlijk had ik er wel over nagedacht om een vrouw te zoeken. Ik was eenentwintig dus dat zou niet heel jong zijn om te trouwen maar ik had nooit de goede vrou gevonden. Bij zijn armoede kon ik me ook wel iets voorstellen. Ik was opgegroeid met het idee dat ik een graafschap zou erven maar het graafschap bestond niet meer. Het kasteel van mijn familie was vernietigd door het vuur dat op de pakhuizen met de oogst en de stallen was overgeslagen, de bomen vlogen in brand, niets bleef nog leven. De bewoners van het graafschap vluchtten voor zover dat mogelijk was weg, anderen werden gestrafd wegens moord. De straffen hadden ze van mij wel achterwege mogen laten, het had mijn familie niet teruggebracht, ik was nog altijd alleen. Mijn vader en tante waren dood, net als vrijwel alle anderen bewoners van het kasteel, de paarden in de stallen die ik bijna allemaal bij naam kende en een deel van de jongens waarmee ik vroeger had gespeeld. 'Hij heeft gelijk, familie is iets bijzonders en hij zou voor hen moeten zorgen zolang ze er zijn.'

---

Remember to be ridiculous.

Micah Nathaniel Lloyd.
Wanneer ze met haar hand even over de mijne streelde, grijnsde ik halfjes. De jonge vrouwe schonk me een stralende lach en boog verder naar voren, waardoor onze gezichten enkele centimeters nog van elkaar verwijderd waren. Vanzelfsprekend liet ik hierdoor even mijn vingertoppen zacht over de huid van haar wang gaan, vervolgens over haar kaak en slanke hals. Verder ging ik niet, dat zou al te ver gaan, dus liet ik mijn hand weer zakken.
‘Ik vertrouw volledig op jouw keuze,’ fluisterde zij in mijn oor, waardoor ik de zachte, warme adem er tegenaan voelde slaan. Een aangename rilling ging door mijn lichaam heen, terwijl ik mijn lippen verleidelijk om krulden. Daarom vond ik het ook weer jammer toen ze terug rechtop ging zitten, ik wilde wel dat ze nog meer dingen in mijn oor fluisterden. Geen tegenspraak aan deze kant, dat kan ik je wel vertellen.
‘De aanspreektitel die je gebruikt is foutief, ik ben Arissa en gedachten zijn altijd onwerkelijk, daarom zitten ze in ons hoofd dus laat dat je er niet van weerhouden om erover te praten.’ Ik grijnsde verleidelijk kort, keek haar hierbij doordringend aan en knikte even, echter ging ik hierna recht staan. ‘Ik zal eens even voor je kijken, mooie Arissa,’ glimlachte ik speels. Op het andere deel over mijn gedachten antwoorden ik niet, maar gaf haar een uitdagende knipoog, als teken dat ik het niet zou vertellen en, als zij het daadwerkelijk wilde weten, er zelf achter moest komen.
Hierna liep ik naar de voorraad en zocht naar een fles wijn, het was de laatste en toen ik terug liep, zei ik met een trotse grijns. ‘De laatste, mijne vrouwe, en ik geef deze graag aan u.’ verleidde ik haar, terwijl ik de wijn voor haar op tafel zette. ‘Wilt u mij misschien terug betalen met een afspraak samen?’ In mijn stem zat iets zoets, waarbij ik vervolgens terug over de bar heen boog.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.